Από νωρίς στις 7.30' μμ, λίγο πριν το σούρουπο δηλαδή, ξεκίνησε η ξενάγηση μας από τον ίδιο τον πρωτεργάτη του τεράστιου αυτού έργου τον καθηγητή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Πέτρο Θέμελη που εδώ και 25 χρόνια με αυταπάρνηση και ακάματη θέληση κοντεύει να φέρει σε πέρας ένα ασύληπτο στην αρχή όραμα και να αφήσει την υπογραφή του και την προσωπική του σφραγίδα σε μια μεγάλη παρακαταθήκη του παρελθόντος στις επερχόμενες γενιές.
Μας ξενάγησε στο εκπληκτικό θέατρο που έχει αρχίσει η αποκατάσταση του από το χώρο των παρασκηνίων και της Σκηνής και έπεται η τοποθέτηση των μαρμάρινων καθισμάτων που έχουν βρεθεί άθικτα. Μετά στο χώρο της Αγοράς και του πανέμορφου Ασκληπιείου με τα μαρμάρινα αναθήματα σε Θεούς και Ανθρώπους όπου όλως παραδόξως υπάρχει και ένα προς την Θεά Ίσιδα της Αιγύπτου.
Και αφού κατηφορίσαμε προς το μοναδικό και καλύτερα σωζόμενο και πλήρως αποκαταστημένο Αρχαίο Στάδιο με τις μισές μαρμάρινες και μισές χωμάτινες κερκίδες, καταλήξαμε στον χώρο του Εκκλησιαστηρίου, τον πρώτο που αποκαταστάθηκε.
Πρόκειται για έναν χώρο ιδανικό για μουσικές εκδηλώσεις που πέρα από την πολύ καλή ακουστική του, προσφέρει στους θεατές μια μοναδική θέα που φθάνει μέχρι κάτω στον Μεσσηνιακό Κόλπο.
Εκεί μας παρέλαβε η μεγάλη μουσικός μας κ. Ντόρα Μπακοπούλου που με μια μοναδική μαεστρία χωρίς τη χρήση παρτιτούρας, μας προσέφερε με γενναιοδωρία το θείο ταλέντο της και μια μουσική πανδαισία, συνοδευόμενη μάλιστα στο εισαγωγικό της κομμάτι από μια νεαρά χορεύτρια του φεστιβάλ που βλέπετε στη φωτογραφία.
Εκεί μας παρέλαβε η μεγάλη μουσικός μας κ. Ντόρα Μπακοπούλου που με μια μοναδική μαεστρία χωρίς τη χρήση παρτιτούρας, μας προσέφερε με γενναιοδωρία το θείο ταλέντο της και μια μουσική πανδαισία, συνοδευόμενη μάλιστα στο εισαγωγικό της κομμάτι από μια νεαρά χορεύτρια του φεστιβάλ που βλέπετε στη φωτογραφία.
Έπαιξε μέσα σε μια άκρως κατανυκτική ατμόσφαιρα πολλά από τα μοναδικά έργα για πιάνο του μεγάλου Σοπέν και ήτανε σαν μια άλλη κρήνη αυτή, δίπλα στην αρχαία την Αρσινόη που συνεχίζει να ρέει ακόμη, να μας γλυκαίνει με το απαλό κελάρισμα της και σιγά-σιγά μαζί με το μισόγιωμο φεγγάρι που ανέβαινε στον ουρανό, να μας πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω και να μας συνδέει με ένα περίεργο διαχρονικό δέσιμο με ανθρώπους που έζησαν, ονειρεύτηκαν, αγάπησαν, έκλαψαν και πέθαναν εδώ σε αυτά τα ίδια μέρη!