Πέρασαν έξι μήνες!!!

ΘΛΙΨΗ

Είχαμε καθίσει
στην κορφή ψηλά,
κι’ άστρα ήταν ψηλά,
άστρα ήταν πολλά,
άστρα κι’ έχουν σβήσει.
       ***
Είχαμε καθίσει
στην ακρογιαλιά,
και ήταν σιγαλιά,
και ήτανε πουλιά,
κι’ έχουν φτερουγίσει.
       ***
Και ήταν στην καρδιά
ρόδα στην καρδιά,
αχ, αγαπημένη,
τώρα μια ευωδιά,
θλίψη στην καρδιά
μοναχά απομένει

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (1868-1920)

 
Σημείωση: συμπαθάτε με μέρες που είναι, τραβάω λούκι και να μη με παρεξηγείτε αγαπητοί συνάδελφοι που δεν σχολιάζω τα κείμενα σας , με το ζόρι γράφω τα δικά μου. Σας εύχομαι  υγεία για τον καινούργιο χρόνο!

Δημοσθένη Βουτυρά: Δώρο Χριστουγεννιάτικο!!!

             

            Σε κάθε χτύπημα που τούδινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα.
            Είχαμε φράξει, όσο μπορούσαμε, τις διάφορες τρύπες. Στα σπασμένα τζάμια του παραθύρου είχε κολλήσει ο Παδούλης χοντρό χαρτί μπλε, αλλ΄ απ΄ τις σχισμάδες της μισοσπασμένης πόρτας ενιώθαμε την παγωμένη πνοή του θηρίου που μούγκριζε έξω, να μας έρχεται. μα ήταν αδύνατο να ζεσταθεί κείνη η κάμαρα!... Κάμαρα!... Ένα είδος σταύλου μακρόστενου, με χώμα κάτω, αντί για σανίδια, ένα χώμα μαύρο, μαύρο και σχεδόν πάντα υγρό. Ένα παράθυρο είχε, και αυτό στην αυλή έβλεπε, στην αυλήν τη γεμάτη από σωρούς πετρών τετράγωνων, μαυρισμένων και από ξύλα παλιά. Προς το δρόμο υπήρχε και άλλο δωμάτιο, λίγο καλύτερο απ΄ αυτό· αλλ΄ ο κύριος του σπιτιού έβαζε παλιοσίδερα και διάφορα άλλα παλιοπράγματα.
            Κανείς δεν είχε όρεξη για ομιλίες. Μέναμε σιωπηλοί σε κείνο το παγωμένο δωμάτιο που σα νάταν η φωλιά του βοριά και να του την είχαμε ΄μείς πάρει, ακουγόταν αυτός απ΄ έξω να χτυπά, να φωνάζει, να ουρλιάζει άγριος, σα να ζητούσε να μπει μέσα να μας διώξει.
            Ο Παδούλης καθότανε κάτω, πάνω σ΄ ένα ρούχο, και κοντά στη φωτιά που είχαμε ανάψει από ξύλα του σπιτονοικοκύρη μας, απ΄ εκείνα, που είχε στην αυλή, και κοίταζε τη φλόγα σκεπτικός.
            Απάνω-κάτω ήξερα τι σκεπτόταν. Τον είχα ακούσει να λέει πρωτύτερα:
            – Χιστούγεννα και να μη φάμε κέας.         
            
            Ήτανε ψευδός. Ποτέ η γλώσσα του δεν κατόρθωσε να συλλάβει το ρ.
            Ο Λάμπας, πιο πέρα και πάνω σ΄ ένα χοντρόξυλο, με τα χέρια σταυρωμένα και καμπουριασμένος.
            Ήτανε ψάλτης στην πατρίδα μας και άνθρωπος που ποτέ δεν έκανε κακή καρδιά. Αλλ΄ απ΄ την ημέρα, που οι Τούρκοι κλείσανε την Εκκλησιά και μας διώξανε, πάει η καλή καρδιά του Λάμπα. Εγώ τριγύριζα, περπατούσα πάνω-κάτω, τρέμοντας και τουρτουρίζοντας.
            Αναμνήσεις κάποτε, σαν τα διωγμένα, τα κομματιασμένα σύννεφα, που τρέχανε έξω, περνούσαν απ΄ το νου μου...
            Ξαφνικά κάτι άκουσα έξω και κοίταξα απ΄ τα γυαλιά του παραθύρου, έξω στην αυλή.
            Νόμισα πως έβλεπα όνειρο!... Κοντά στο βρωμοπήγαδο δύο κιτρινωπές όρνιθες!
            – Παδούλη!... φωνάζω με πνιγμένη φωνή.
            – Τι τέχει; ρώτησε αυτός με την ψευδή μιλιά του.
            – Έλα δω, μωρέ!... Έλα γρήγορα. Δώρο μάς στέλνει ο Χριστός, δώρο!... Δύο όρνιθες!... Να!...
            – Έλα!...
            Ο Παδούλης πλησίασε γρήγορα στο παράθυρο, ενώ ο Λάμπας, χωρίς να πολυκινηθεί, με ορθωμένο μόνο το κορμί του μας κοίταζε.
            – Τη ίγα!... έκανε ο ψευδός και κινήθηκε τυφλά δω και κει.
            Ζητούσε μια σιδερένια μεγάλη ρίγα.
            – Νά τοι, νά τοι!... Ωραία πάτε!... Απ΄ τ΄ αυγό στην κότα!... Κατά το παραμύθι!... Μπράβο σας!... Έτσι!... Χτες κλέψατε τα τρία αυγά της γειτόνισσας και τώρα θα της κλέψετε τις κότες!...
            Άρχισε να μας μαλώνει ο Λάμπας.
            – Πάψε, βρε!...
            – Αυτός, Γιώργο, να το ξέρεις, ο ψευδούλιακας, θα σε παρασύρει!...
            – Λέγε, λέγε!...
            Ο Παδούλης είχε βρει τη ρίγα και προχωρούσε προς την πόρτα. Ο Λάμπας όμως πετάχτηκε και θέλησε να του κλείσει το δρόμο.
            – Όχι!...
            – Βρε κάτσε απ΄ εκεί!..., του είπα, πήγαινε, κοιμήσου!...
            – Στάσου βε!... του έκανε ο Παδούλης.
            Ο Λάμπας τραβήχτηκε :
            – Κάντε ό,τι θέλετε!... Εγώ να, νίπτω τας χείρας μου!... Στη φυλακή!... Και κλεψιά μέρα χρονιάρα, Χριστούγεννα!...
            – Λέε, λέε!... Ψάλτης δεν ήσουνα;...
            – Μωρέ, θα πάψεις;... Ας το διάολο!
            Ο Παδούλης άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Την έκλεισα. Τον ήξευρα ότι ήτανε τρομερός κυνηγός των ορνίθων. Χωρίς να βγάζουνε φωνή, πέφτανε αυτές στα χέρια του.
            Έγινε σιωπή και ούτε μάλιστα ο άνεμος ακούστηκε να μουγκρίζει απ΄ έξω απ΄ το παλιόσπιτο.
            Σε λίγο έσπρωξε την πόρτα και την άνοιξε. Μπήκε μέσα κρατώντας τις δύο κιτρινωπές όρνιθες.
            – Νά τες!...
            – Ωραία, ωραία!... Μπράβο σας!...
            Μας έλεγε ο Λάμπας που είχε καθήσει στη θέση του.
            – Μη φας, εσύ!...
            – Χριστουγεννιάτικα!...
            – Κόφ΄ τους το λαιμό, γιατί τις σταγκούλισα!...
            Τους κόψαμε το λαιμό σ΄ ένα μέρος, που πλύναμε έπειτα, ύστερα σ΄ ένα τσουκάλι ρίξαμε νερό και το βάλαμε στη φωτιά.
            Ο Λάμπας δε μιλούσε, μόνο μας κοίταζε.
            Άμα ζεστάθηκε πολύ το νερό, τις ζεματίσαμε κι αρχίσαμε να τις μαδάμε. Και όταν έμειναν με μόνο το δέρμα, άσπρες, άσπρες, πήρε ο Παδούλης φτερά, πόδια, μάζεψε και τα φτερουλάκια, όλα, όλα, με προσοχή και τα πήγε έξω στην αυλή, όπου τα έθαψε σ΄ ένα λακκάκι, που άνοιξε, πατώντας έπειτα καλά το χώμα, που έριξε από πάνω.
            Κοιτάξαμε και για τις σταγόνες το αίμα, που ήτανε δω και κει.
            – Κλέφτες!... Σωστοί κλέφτες είσαστε!... μίλησε ο Λάμπας, που μας κοίταζε τι κάναμε.
            – Δε θα φας; τον ρώτησα.
            – Εγώ;... Ποτέ, ποτέ! να μαγαριστώ με κλεψιμέικο χρονιάρα μέρα!... Ποτέ!...
            – Αν δεν ήτανε χρονιάρα μέρα;...
            – Δεν ξέρω τι θάκανα!... Ούτε τότε!... Έφαγα απ΄ τ΄ αυγά;...
            Ο αχρείος όμως ήξερε να μαγερεύει και του ζητήσαμε τη συμβουλή του.
            Μας ειπε πώς να την κάνουμε, αφού πάλι που πήρε θάρρος μ΄ αυτό, μας έβρισε.
            Η φωτιά ήτανε στις δόξες της. Το παλιοδωμάτιο μοσχοβολούσε.
            Καθισμένοι κοντά ακούγαμε το τραγούδι το γλυκό-γλυκό του τσουκαλιού, που έλεγε, έλεγε, νανούριζε, μας υποσχότανε τόσα και τόσα καλά...
            Ο Λάμπας καθότανε λίγο τραβηγμένος και στην ομιλία μας, τη γεμάτη ευχαρίστηση και ευθυμία, δεν ανακατευότανε. Ξαφνικά τον ακούσαμε να τραγουδά:
            «Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι...»
            – Δυο όνιθες!... του είπε ο Παδούλης.
            Αυτός, χωρίς να φανεί ότι πρόσεξε, ξακολούθησε:
            «Άστρον λαμπρόν...»
            Ο βοριάς, που φυσούσε έξω, είχε πέσει λίγο και δεν ακουγότανε να βογκά όπως πριν.
            Και η φωτιά ήτανε στις δόξες της με πάνω της σα στέμμα το τσουκάλι, που σα να υμνούσε κι αυτό μαζί με το Λάμπα τη γέννηση του Χριστού έλεγε, έλεγε, έψελνε....-


Από τη συλλογή: Είκοσι διηγήματα (1924)

Τι χαρτιά ν’ ανοίξεις ρε κακομοίρη Γιωργάκη; !!!

Τι χαρτιά ν’ ανοίξεις που βάσκανος τύχη σε έφερε να κρατάς –υποτίθεται- στα χέρια σου τη μοίρα αυτής της χώρας στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολεμικής της ιστορίας; Τι να πεις ρε έρημε που αναγκάστηκε ο ίδιος ο Στρος Καν να διαμαρτυρηθεί σε διεθνές οικονομικό φόρουμ της Κίνας για την άγρια τιμωρία της Ελλάδας με υψηλά επιτόκια και εσύ με τον άλλο Γιωργάκη σφυρίζατε αδιάφορα και δεν διαπραγματευτήκατε ούτε μία παράγραφο του μνημονίου; Πηγαινοερχόσασταν στις Βρυξέλλες με τις καπαρντίνες και τα παλτά σας και ηδονιζόσασταν να ξεδιπλώνετε μπροστά στα μαρκούτσια την αγγλόφωνη σας κατάρτιση στην μπουρδολογία! Τι χαρτιά ν’ ανοίξεις χαϊδεμένο τέκνο του παγκόσμιου συστήματος που από τη στιγμή που σου γύρισαν οι πάτρωνες σου την πλάτη έχασες τον μπούσουλα και δεν ξέρεις τι λες; Το παίζεις ακόμη και θύμα των μίντια εσύ η επιτομή της προβολής και της προώθησης των μέσων αυτών. Και δεν ντρέπεσαι να λες ακόμη και τώρα για το περιβόητο δημοψήφισμα ότι το έκανες για λόγους πλατέματος της δημοκρατίας όταν όπως το δήλωσε με έπαρση ο Βενιζέλος την ίδια βραδιά στην βουλή την είχατε στημένη τη δουλειά στο εκβιαστικό ερώτημα: «με το ευρώ και την πρόοδο ή με τη δραχμή και τη φτώχεια» για να υφαρπάσετε το ΝΑΙ του κοσμάκη. Μόνο που οι ξένοι φοβήθηκαν και σε μάλωσαν και βάλατε όλοι την ουρά στα σκέλια. Και ψελλίζεις τώρα όλο κάτι κουταμάρες ότι τάχα έκανες τομές και αλλαγές στη διοίκηση  ότι έκανες το ένα το άλλο και δεν βλέπεις γύρω σου τα ερείπια που αφήνεις, την πλήρη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ταπείνωση των «περήφανων γηρατειών», και το τσάκισμα των ονείρων των νέων παιδιών.  

Το ύπουλο λεξιλόγιο Παπαδήμου!!!

Παιδιά ο άνθρωπος αποδεικνύεται αποκάλυψη! Τι και αν δεν είναι πολιτικός και είναι τεχνοκράτης όταν με τέτοια φοβερή άνεση στην εκφορά του λόγου του χρησιμοποιεί μία περίτεχνα παραπλανητική γλώσσα που μπροστά της θα πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα από πλευράς πολιτικών. Έρχονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι με αυτά τα τετριμμένα ξύλινα περί καθήκοντος προς την πατρίδα και τις συγκινησιακές φορτίσεις ή τα ευφυολογήματα τύπου Καρατζαφέρη ή Βενιζέλου.


Ο Παπαδήμος δεν παίζεται! Με μία χωρίς εξάρσεις χαμηλότονη φωνή αυτόματου τηλεφωνητή μπορεί να σου αναγγείλει την επέλευση των πιο κατακλυσμιαίων συμβάντων και συ να νομίζεις ότι σου μιλάει για θέματα συνήθους ρουτίνας. Στη συνέντευξη τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών στις 9/12 και στην ερώτηση αν θα ληφτούν πρόσθετα μέτρα το 2012 απάντησε: « Αυτή τη στιγμή εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα σταθερότητας και ελπίζουμε ότι αυτό θα ολοκληρωθεί με επιτυχία, εάν υπάρξουν αποκλίσεις τότε θα χρειαστεί να γίνουν κάποιες ρυθμίσεις». Ρυθμίσεις όχι μέτρα λιτότητας κάτι δηλαδή σαν να βάζουμε το ξυπνητήρι ή να ρεγουλάρουμε τα φώτα του αυτοκινήτου! Χτες μετά το Υπουργικό Συμβούλιο δήλωσε ότι «το 2012 δεν θα αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές!» προσέξτε και εδώ παραπλάνηση: όχι ότι δεν θα μπουν καινούργιοι φόροι απλά δεν θα αυξηθούν οι συντελεστές των υπαρχόντων.

Και αν λάβουμε υπόψη ότι οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων αποκλήθηκαν από τον κ. Τόμσεν ως «μη συναινετικές αποχωρήσεις» λάβουμε υπόψη και αυτά που σημειώνει ο Ρούσσος Βρανάς με το άρθρο του στα χτεσινά ΝΕΑ σχετικά με το βιβλίο « Το Νέο Πνεύμα του Καπιταλισμού» των Λυκ Μπολτάνσκι και Υβ Σιαπέλο στο οποίο λένε ότι όλο και περισσότερο οι άνθρωποι του συστήματος καταφεύγουν σε μια πλημμυρίδα ευφημισμών (απασχολήσιμος αντί άνεργος, λιγότερο προνομιούχος αντί φτωχός, διαχείριση ανθρώπινων πόρων αντί εκμετάλλευση, συνεργασία αντί κυριαρχία, ανάπτυξη αντί καπιταλισμός, δανειοδότηση αντί τοκογλυφία κλπ…κλπ..) με σκοπό να καταστήσουν πιο προσιτή στους ανθρώπους αυτή τη βίαιη κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε, καταλαβαίνουμε ότι μόνο τυχαίες δεν είναι αυτές οι λεκτικές ντρίπλες του πρωθυπουργού μας.

Και δεν θα είναι καθόλου παράδοξο αν αύριο τον ακούσουμε να αναγγέλλει τους πρώτους θανάτους Ελλήνων από ασιτία με τη φράση: «Η βιολογική ανεπάρκεια οδήγησε στη διακοπή της υπαρξιακής οντότητας κάποιων συμπολιτών μας!»

Ο κ. Κωστής Στεφανόπουλος και κάποιες αδιανόητες κουταμάρες!!!

Βγήκε λοιπόν χτες στην Καθημερινή ο κ. τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας και σοβαρά-σοβαρά δήλωσε ότι δεν χρειάζεται η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία με νέες εκλογές και ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία του Πασόκ μέχρι το φθινόπωρο του 2013. Δηλαδή με απλά λόγια η κυβέρνηση της πιο άγριας λιτότητας που με τα δρεπανηφόρα άρματα να θερίζουν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, να συνεχίσει το έργο της στηριζόμενη πάνω σε μια επίπλαστη πλειοψηφία της σημερινής Βουλής που ως προϊόν απάτης μας προέκυψε με το "λεφτά υπάρχουν" του 2009!
Και θα μπορούσε κάποιος που διαφωνεί να πει ότι μια άποψη είναι αυτή, βρε παιδί μου, και να την παρακάμψει. Το φοβερό όμως είναι ότι στα επιχειρήματα υπέρ της παραμονής του Παπαδήμου αναφέρει " τις γνωριμίες που έχει ο πρωθυπουργός στους ξένους οικονομικού κύκλους και που θα βοηθήσουν τη χώρα μας"!!!
Εδώ είναι που σε πιάνει η απογοήτευση και λες πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ανάλωσε 60 χρόνια στην πολιτική και μάλιστα μέσα από σημαντικότατους υπουργικούς θώκους και το ύψιστο πολιτειακό αξίωμα να σκέφτεται με κουτοπονηρίστικες λογικές καφενείου λες και ότι έχουμε να κάνουμε με κράτημα τραπεζιού πρώτης θέσης στα μπουζούκια ή να μεταθέσουμε κανα γιό μας που υπηρετεί, στην Αθήνα! Εξήντα χρόνια ο άνθρωπος στην πολιτική και δεν κατάλαβε δεν διανοήθηκε ποτέ τους σκληρούς νόμους της διεθνούς αγοράς και ότι γύρω από αυτά τα πράγματα μαίνεται ένας ακήρυκτος πόλεμος άγριος και εξοντωτικός που δεν χαρίζεται σε κανέναν;

Τελικά, τα γιούχα και τα γιαουρτώματα αποδείχτηκαν ...χάδια!!!

Παρακολουθώντας κανείς αυτές τις μέρες τις δηλώσεις των ανθρωπαρίων που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, τον Πάγκαλο δηλαδή να δηλώνει και μάλιστα σε γαλλικό κανάλι, ότι όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται στην Ελλάδα για τα οικονομικά μέτρα είναι "φασίστες κομμουνιστές και μαλάκες" την ίδια ώρα που πρώην καγκελάριοι, τραπεζίτες και φιλελεύθεροι οικονομολόγοι εκφράζουν τη συμπάθεια τους προς τον ελληνικό λαό για την αγριότητα και βαναυσότητα των μέτρων που του επιβλήθηκαν ενώ η ιταλίδα υπουργός εργασίας αναλύεται σε λυγμούς ενοχής καθώς ανακοινώνει πολύ ηπιότερα συνταξιοδοτικά μέτρα από τα δικά μας, τον Χρυσοχοίδη που προαλείφεται για τη ηγεσία να το παίζει "φτου κακά" και να δηλώνει για την κυβέρνηση που με τόσο ζήλο υπηρέτησε ότι "οδήγησε σε αδιέξοδα οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά, οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε  σε εθνική αποδιοργάνωση" ή τον Καστανίδη να λέει ότι "τον Παπανδρέου τον ανέτρεψαν τα μίντια και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο",  καταλαβαίνει κανείς λέω πόσο στράφι πήγαν τα γιούχα και τα γιαουρτώματα -αν και εδώ υπάρχει ένα θετικό στην ενίσχυση της κτηνοτροφίας- που τόσο καιρό τους συνόδευαν στης δημόσιες εμφανίσεις τους.

Οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν τίποτα! Μας γράφουν κανονικά μας χλευάζουν μας φτύνουν στα μούτρα και έχουν το θράσος να απαιτούν από το λαό δημοκρατικό σαβουάρ βιβρ και "μπλα μπλα μπλα δημοκρατία μπλα μπλα μπλα με εκλεξανε". Είναι δυνατόν να κάνει κανείς με τέτοιους ανθρώπους διάλογο; Ή μήπως είναι πιο φρόνιμο από εδώ και πέρα να τους παίρνουμε με τις πέτρες που στο κάτω-κάτω δεν κοστίζουν όπως τα γιαούρτια, πονάνε και αφήνουν και καρούμπαλα;

Και ελπίζω αυτή η τελευταία αποστροφή της ανάρτησης να εκληφθεί ως υπόθεση εργασίας και όχι ως παρότρυσνη προς τέλεση εγκληματικών πράξεων.