H ΗΘΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!!!

Όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια τέτοιες μέρες, γίνεται αντιληπτή μια ραγδαία ηθική χρεοκοπία –οικονομικά πάνε μια χαρά τα πράγματα- όλης αυτής της ιστορίας για την οποία υποτίθεται ότι συστήθηκε η παρ’ ημίν Ορθόδοξος Εκκλησία. Όπου πλέον έχει χαθεί από το νόημα των εορτών και η παραμικρή ουμανιστή σημασία και αναφορά στην αγάπη για τον συνάνθρωπο. Δεν ενανθρωπίστηκε πλέον κανείς για να σώσει τους φτωχούς και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Οι γιορτές πια των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας Αγιοβασίλης με δώρα και διαφημιστικά τραγουδάκια του Τζάμπο και των πιστωτικών καρτών! Η αγοραία κραιπάλη και ο καταναλωτισμός διέπουν τα πάντα και δεν βγήκε ποτέ από άμβωνος κάποιος άνθρωπος της εκκλησίας για να τα κατακεραυνώσει. Προσδεμένη στο Κράτος και σε κάθε εξουσία της Αγοράς και με λειτουργούς του μισθού και της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, αδυνατεί πλέον η Εκκλησία να αρθρώσει ένα λόγο καταγγελτικό για όσα συμβαίνουνε γύρω μας. Γαλουχημένο και το κυριακάτικο ευσεβές ποίμνιο από τα κηρύγματα μίσους του πρώην «μακαριστού» συνθέτει ένα ξενοφοβικό και εσωστρεφές συνολο που αδυνατεί να αντιληφθεί τη σημερινή πραγματικότητα. Δεν έχω στοιχεία από MRBές για να σας παραθέσω αλλά από διαίσθηση και μόνο μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αν στις εκλογές ψήφιζε μόνο το «χριστεπώνυμο» πλήρωμα που συχνάζει στις εκκλησίες θα είχαμε σήμερα κυβέρνηση Λάος! Πολλοί μάλιστα εξ’ αυτών, εκλαμβάνοντας ως «αλλήλους» μόνο τους συγγενείς τους, θα ήθελαν το Χριστό πιο σκληρό και από τους υφιστάμενους του Χρυσοχοϊδη! Να περιπατεί επί των κυμάτων του Ανατολικού Αιγαίου και να μαστιγώνει μέσα στο καταχείμωνο αυτές τις πεινασμένες υπάρξεις που επιπλέουν στη θάλασσα και τις μανάδες με τα μωρά στην αγκαλιά που έρχονται για ένα κομμάτι ψωμί. Ή να ραπίζει με βία τα νέα παιδιά που πετάνε μολότωφ στις Τράπεζες, στους ναούς της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας!
Τι να κάνει και ο νεαρός παπα-Αντώνης που πιστός στα κηρύγματα της Αγάπης αγωνίζεται μόνος του με την «Κιβωτό» του να περιθάλψει τους ξένους;
Το ίδιο φαντάζομαι θα συμβαίνει και με τα άλλα δόγματα του Εξωτερικού μόνο που καμιά φορά μας έρχεται από εκεί κάποια είδηση που μας ξαφνιάζει όπως αυτή που δημοσίευσε από την Αγγλία η Ελευθεροτυπία της 23-12-09 σελ.15:
«Ο πάτερ Τιμ Τζόουνς, εφημέριος στην ενορία του Αγίου Λαυρεντίου του Γιορκ, διέκοψε το κήρυγμα του επί της παραδοσιακής ιστορίας της γέννησης και του ελπιδοφόρου μηνύματος που φέρει στον κόσμο, για να ενημερώσει το εκκλησίασμα ότι ο Θεός ήταν ανέκαθεν με το μέρος των φτωχών και κατ’ επέκταση μερικές φορές οι κλοπές από καταστήματα αποτελούν τη μοναδική προοπτική για φτωχές οικογένειες και είναι σαφώς προτιμότερες από την πορνεία τη ληστεία ή τις διαρρήξεις. Η συμβουλή που σας δίνω ως χριστιανός ιερέας είναι να κλέψετε! Και δεν δίνω αυτή τη συμβουλή επειδή πιστεύω ότι αυτό είναι καλό ή επειδή θεωρώ ότι δεν είναι επιβλαβές, γιατί είναι. Γι’ αυτό και θα σας ζητούσα να μην κλέβετε από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις αλλά από μεγάλες πολυεθνικές, με δεδομένο ότι το κόστος θα περάσει τελικά στους υπόλοιπους από μας με τη μορφή των υψηλοτέρων τιμών. Θα έλεγα επίσης να μην παίρνετε περισσότερα από όσα χρειάζεστε, ούτε για διάστημα μεγαλύτερο από αυτό που έχετε πραγματικά ανάγκη».

Μια Παλιά Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Κώστα Βάρναλη!!!

Σημείωση: Πρόκειται για ένα χρονογράφημα του Κώστα Βάρναλη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πρωία ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1943, την πιο άγρια και δύσκολη περίοδο της κατοχής και της πείνας και στο οποίο ο ποιητής μας αφήνει τη φαντασία του να πάει σαράντα χρόνια πίσω και να θυμηθεί τις καλές μέρες.

.

"Πριν σαράντα χρόνια:

"Οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους" λένε οι μεν. "Δις εις τον αυτό ποταμόν ουκ αν εμβαίης" λένε οι δε. Αλλά τι μας χρειάζεται τώρα η φιλοσοφία; Εγώ προσπάθησα να μπω στο ποτάμι του Χρόνου και δε βρήκα ούτε σταλιά από το ίδιο νερό. Είναι πολλοί που κάνουνε την ίδια βουτιά και και φτάνουνε στη θάλασσα πριν από το ποτάμι! Αυτοί είναι οι οραματιστές του μέλλοντος. Δύσκολη δουλειά! Όμως έκανα κάτι πιο εύκολο (ας το πουμε πιο εύκολο). Πήγα κόντρα στο ρέμα. "Άνω ποταμών χωρούσι πηγαί". Κι οραματίστηκα τα περασμένα. Γι' αυτήν τη δουλειά χρειάζεται μονάχα η μνήμη και καημός, για την άλλη την προφητικά, χρειάζεται θείο χάρισμα. Κι' εγώ δεν έχω.

Αυτά έλεγε παλαιός νοσταλγός των περασμένων.

-- Θυμάμαι (ας πάρουμε ένα ορόσημο) εδώ και σαράντα χρόνια την Αθήνα τέτοιες μέρες. Θυμάμαι, είναι μια κουβέντα. Γιατί όλα είναι θολά στο βάθος του ορίζοντα. Κι ό,τι ξεχωρίζω είναι κομμάτια ασύνδετα. Θυμάμαι λοιπόν τους άστρωτους δρόμους, τη λάσπη στην οδό Σταδίου και στην οδό Πατησίων, τα μόνιππα και τα διπλά στην Ομόνοια με τις ψηλοκαπελαδούρες των αμαξάδων. Η κίνηση της παραμονής των Χριστουγέννων στην Αγορά, που έκανε τόσην εντύπωση τότε, τώρα μου φαίνεται αστεία. Υπήρχε περισσότερο πράμα παρά κόσμος. Το μοσχάρι δυό δραχμές την οκά, οι κότες ένα τάληρο η μία, το τυρί Παρνασσού τέσσερις δραχμές και το σεμιγδαλένιο καρβέλι άλλες τόσες.

Φτωχός φοιτητής έτρωγα στα υπόγεια της οδού Αθηνάς ή στου Κόπανου στην οδό Σόλωνος. Πενήντα λεφτά η μερίδα το αρνάκι του γάλακτος καπαμά και σαράντα το μοσχάρι βραστό. Η φασουλάδα δυό δεκάρες και το κρασί τέσσερις!

Πως λοιπόν σου λένε: "Οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους";

Οι φοιτητές μαζευόμαστε στου Γαμβέτα ή στου Καρατζά το καφενείο, όσες φορές δε μας έβγαζε στους δρόμους (διαδήλωση) η μετάφραση της Ορέστειας ή ο τόπος που έπρεπε να στηθεί το άγαλμα του Κολοκοτρώνη! Όταν ξενυχτούσαμε στην ταβέρνα της γειτονιάς μας, κατηφορίζαμε τα χαράματα στην οδό Αθηνάς, όπου υπήρχε "πατσάς νυκτός" (δυό δεκάρες) και κρασί Μεσογείων. Κι' ύστερα ξαναγυρνούσαμε στη Νεάπολη (Εξάρχεια) για να ξαπλώσουμε στο σιδερένιο κρεβάτι με τα στρίποδα, με την πήλινη λεκάνη του πλυσίματος, με το κουτσό τραπεζάκι και την ψάθιση καρέκλα και το σπαρματσέτο στο ποτήρι.

Την παραμονή όμως των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους μαζευόμαστε όλοι οι συμπατριώτες (σπουδαστές ή εργάτες) και κάναμε τη βόλτα μας στην Αγορά και στην οδό Ερμού, για να ιδούμε την "κίνηση". Μόνο να ιδούμε. Γιατί οι κολλαριστοί "λιμοκοντόροι" τα μονόδραχμα δηλαδή που μοιάζανε με μεγάλα γραμματόσημα, μας λείπανε! Όταν όμως τύχαινε κάποιος από μας να έχει πάρει το μηνιάτικο του, ε, τότε εκλεγαμε φροντιστή μας τον Κιουλάμπεη (έναν άντρακλα έως εκεί απάνου, ψιλικατζή το επάγγελμα, αλήτη τον περισσότερο καιρό, φωνή καμπάνα και εύθυμο όσο δεν παίρνει) να ψωνίσει μισό αρνί κλπ και να ετοιμάσει για το βράδυ.

Αλλά μια χρονιά μας την έσκασε. Πήρε το ρεφενέ μας και χάθηκε. Το βράδυ τον περιμέναμε να φέρει το ταψί, η ώρα περνούσε, αλλά πουθενά ο φίλος.

--Κάπου έμπλεξε στην μπάτσικα (χαρτοπαιξία), είπε ένας.

--Να πάμε να τον βρούμε. Αλλά που να είναι;

--Πηγαίνει σε κάποιο γωνιακό καφενείο στην οδό Κυκλοβόρου.

Πεινασμένοι, μελαγχολικοί και ξεδέκαροι, τραβήξαμε να πάμε να τον βρούμε. Ωστόσο για να περνάει η ώρα τραγουδούσαμε περπατώντας. Και τότε μας σταμάτησε απειλητική μια άλλη παρέα από νέους με κιθάρες και μαντολίνα.

--Γιατί τραγουδάτε;

--Έτσι θέλουμε!

--Για την Ελένη τραγουδάτε;

Τότε καταλάβαμε.

--Την πείνα μας τραγουδάμε είπε ένας μας γελώντας! Είμαστε περαστικοί από τη γειτονιά σας.

Η εξήγηση ματαίωσε την "παρεξήγηση" που ήτανε τότε απαραίτητο γνώρισμα της παληκαριάς.

Επιτέλους τον βρήκαμε το φίλο.

--Που είναι το γιουβέτσι;

--Αύριο δεν είπαμε;

--Τι αύριο ρε ψεύτη! Δώσε μας τα λεφτά πίσω!

--Τα έχω στο σπίτι...

"Πιάσε το στραβό και βγάλε του τα μάτια" λέει η παροιμία. Κείνο το βράδυ γιορτάσαμε με μπακαλιαράκια και κουνουπίδι σαλάτα, βερεσέ. Μακάρι να το είχα και τώρα το βερεσέ!

25.12.1943

(Από το βιβλίο ΦΕΪΓ ΒΟΛΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ εκδόσεις Καστανιώτη)

ΟΙ ΑΝΑΡΡΙΧΟΜΕΝΟΙ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ …ΔΙΑΡΡΗΚΤΙΚΟ ΜΑΣ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ!!!

Μαζί με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τους στολισμούς που βλέπουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στα μπαλκόνια της ελληνικής επικράτειας, παρατηρούμε και τη φιγούρα ενός φωτεινού και αναρριχόμενου Αγιοβασίλη που με τη βοήθεια μιας μικρής ανεμόσκαλας, ως άλλος διαρρήκτης, προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο διαμέρισμα του νοικοκύρη! Άλλοι απ’ αυτούς βρίσκονται σε διαρκή κίνηση αναρρίχησης και άλλοι στέκουν ακίνητοι λες και τους σημαδεύει από κάτω με τα περίστροφα κάποια περίπολος του Χρυσοχοίδη!
Το φαινόμενο αυτό είναι πιο σύνηθες στις λαϊκές συνοικίες και τα τελευταία χρόνια δείχνει πως παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Δεν θέλω να κάνω και τον ψυχαναλυτή ή κοινωνιολόγο αλλά πιστεύω ότι το θέμα συνδέεται άμεσα με αυτή την υποσυνείδητη ροπή που έχει ο άνθρωπος προς την κλοπή ή τη διάρρηξη και η οποία απωθείται στο υποσυνείδητο από τη διαπαιδαγώγηση και τις ηθοπλαστικές παραινέσεις αλλά όταν το άτομο βρίσκεται κάτω από το βάρος έντονων οικονομικών προβλημάτων, αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια με αφορμή διάφορα γεγονότα. Θυμάμαι στη δεκαετία του 60 που εκτός από τη δεκαετία των ανατροπών και των εξεγέρσεων ήταν και η δεκαετία της αφραγκίλας την οποία οι νεότεροι θα γνωρίζουν πολύ καλά από τους άφραγκους Βέγγους Ρίζους και Σταυρίδηδες, όταν βλέπαμε έργα με διαρρήξεις υπήρχε πλήρης ταύτιση με τους δράστες και δεν ακουγόταν ..κιχ μέσα στην αίθουσα. Όλοι θέλαμε να πάρουν οι κλέφτες τα λεφτά και τα κοσμήματα και αν ακουγόταν κάποιος θόρυβος στη σκηνή μας τρόμαζε πιο πολύ από όσο τρόμαζε τους …ενδιαφερόμενους!
Κάτι παρόμοιο νομίζω πως βγαίνει και σήμερα με τους αναρριχόμενους Αγιοβασίληδες. Και ότι το φαινόμενο συνδέεται άμεσα με την επιδεινούμενη οικονομική κρίση γι’ αυτό και γνωρίζει τη μεγαλύτερη άνθηση στις λαϊκές συνοικίες όπου οι συνέπειες της είναι πιο έντονες και μιας και εκεί οι άνθρωποι νιώθουν τελείως απίθανο να πέσουνε και οι ίδιοι θύματα διάρρηξης! Μόνο που δεν μπόρεσα να βρω κάποια στατιστικά στοιχεία για την επαλήθευση του: την άμεση σύνδεση δηλαδή κρίσης και αγιοβασίλη-διαρήκτη για να γίνω πιο πιστευτός, παρ’ ότι έψαξα όλες τις ΜRΒ στο διαδίκτυο και όλες τις πιο απίθανες στατιστικές που παραθέτει κάθε τόσο στις αναρτήσεις της η συνάδελφος cynical! Και έτσι θα παραμείνω στην εικασία.
Τέλος είναι περιττό, νομίζω, να προσθέσω ότι η απουσία του διακοσμητικού αυτού από τις εύπορες συνοικίες ίσα-ίσα που ενισχύει την εικασία που κάνω, αφού δεν πρόκειται για ζήτημα γούστου –ότι τάχα μου το θέαμα είναι κιτς- μιας και οι περισσότεροι από αυτούς λαϊκής καταγωγής άνθρωποι είναι που τα πιάσανε με αλλαξοκωλιές και κομπίνες, απλά τους τρομάζει η ιδέα: από το μπροστινό μπαλκόνι να ανεβαίνει ο διακοσμητικός και από το πίσω ο original διαρρήκτης!!!

Ένα ποίημα!!!

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ - ΙΣΤ΄

όνομα δ' Ορέστης

Στη σφενδόνη, πάλι στη σφενδόνη, στη σφενδόνη,

πόσοι γύροι, πόσοι αιμάτινοι κύκλοι, πόσες μαύρες

σειρές, οι άνθρωποι που με κοιτάζουν,

που με κοίταζαν όταν πάνω στο άρμα

σήκωσα το χέρι λαμπρός, κι αλάλαξαν.

Οι αφροί των αλόγων με χτυπούν, τ' άλογα πότε θ' αποστάσουν;

Τρίζει ο άξονας πυρώνει ο άξονας, πότε ο άξονας θ' ανάψει;

Πότε θα σπάσουν τα λουριά, πότε τα πέταλα

θα πατήσουν μ' 'ολο το πλάτος πάνω στο χώμα

πάνω στο μαλακό χορτάρι, μέσα στις παπαρούνες όπου

την άνοιξη μάζεψες μια μαργαρίτα.

Ήταν ωραία τα μάτια σου μα δεν ήξερες που να κοιτάξεις...

.................................................................................................

Γιώργος Σεφέρης

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!!!

Ακούσατε! Ακούσατε! Άγγλοι Γάλλοι Πορτογάλοι Blogger μας μικροί μεγάλοι!!!!!!!!!!

Η Crispy και ο Navarino-s βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουν τη δημιουργία του καινούργιου τους συνεταιρικού και άκρως κινηματογραφικού blog: http://therearwindowproject.blogspot.com/

.

.
Rear Window
ΈΝΑ ΠΑΡΆΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΗ ΤΈΧΝΗ

.

Σας περιμένουμε να σας φιλέψουμε με την αγάπη μας για τη μαγεία του σινεμά! Όσοι πιστοί προσέλθετε!

ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ...ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας γίνονται βαθυστόχαστες αναλύσεις ο ένας τα ρίχνει στον άλλον και κανείς δεν μιλάει για το πόσο ευθύνεται γι' αυτό η Ολυμπιάδα του 2004!

Αυτή η τρύπα στο νερό του εθνικού μας οράματος που τη χρυσοπληρώσαμε και θα μας τρώει. Αυτή η συμφορά των c4i και των λαμόγιων και όλων των συνακόλουθων φαραωνισμών της σύγχρονης ψωροκώσταινας! Δάνεια επί δανείων και έξοδα τρικούβερτα που θα τα πληρώνουνε και τα παιδιά των παιδιών μας. Και όσοι ελάχιστοι τόλμησαν τότε να διαφωνήσουν δέχτηκαν έντονη χλεύη και περιφρόνηση! Και καμαρώναμε τότε οι ελληναράδες σαν γάλοι μπαστέϊκοι που έλεγαν οι ξένοι "τι ωραία ολυμπιάδα"! Και καμαρώναμε με τον Εθνικό μας Ύμνο και τη γαλανόλευκη που τη σήκωναν στα ουράνια "ολυμπιονίκες" μας! Μία μάλιστα δήλωσε με έπαρση στο φακό ότι οι Έλληνες είναι γεννημένοι για να νικάνε! Άλλο που όσοι μετά κατούραγαν στα μπουκαλάκια της γουάντα βρίσκονταν όλοι ντοπαρισμένοι!!!

Ακόμη και ο εθνικός μας πολυνίκης προπονητης, ο μαιτρ της ντόπας ο "κάτσε κάτω από τη μπάρα" ήρωας μας την έκανε με μικρά πηδηματάκια και με καταγέλαστες τύπου "su-la" δικαιολογίες!

Μόνο οι τυχεροί που δεν κατούρησαν κρατάνε ακόμη τα μετάλλια τους! Τα γαλόνια τους νομίζω ότι τα κρατάνε ακόμη και οι ουρήσαντες!

Όσο για τα πάρκα και τη χλωρίδα που λέγανε ότι θα φύτευαν και θα αυξανόταν το πράσινο της Αθήνας μόνο κάτι αναιμικά δεντράκια χώσανε απότιστα εκείνες τις μέρες και μετά ξαραθήκαν.

Οι δε πανάκριβες κτιριακές εγκαταστάσεις εκτός από εκείνες που δόθηκαν κοψοχρονιά σε ιδιώτες και παρουσιάζουν παγκόσμια υπερθεάματα ή από εκείνες που λόγω των γνωστών διαφωνιών του διοργανώνει απανωτά συνέδρια και συνδιασκέψεις ο Σύριζα, χάσκουν έρημες στην ορμή του αγέρα που με λύσσα τις κρύες νύχτες τις μαστιγώνει!

Και μαστιγώνει και μας το τεράστιο χρέος μας που μεγαλώνει και μεγαλώνει!!!

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ!!!

Ψήγματα και ψηφίδες(1) !!!

Κάτω από αυτόν τον τίτλο θα στεγάζονται από εδώ και πέρα οι αναρτήσεις που θα καλύπτουν ποικιλίες θεμάτων.



1. Παρ' όλες τις κατά καιρούς αισιόδοξες προβλέψεις η οικονομική κρίση βαθαίνει και πάει. Ο κόσμος όλο και μαζεύεται οικονομικά εκτός βέβαια από το να μιλάει στα κινητά τηλέφωνα! Λαύροι οι νεοέλληνες ακόμη και όταν οδηγούν ή περπατάνε στο δρόμο, συνεχίζουν να επιδίδονται με πάθος στο αγαπημένο τους σπορ. "Όσο μιλάω κερδίζω" λέει το σλόγκαν και μάλλον πρέπει να το πιστεύουν. Δεν θα ήτανε νομίζω υπερβολή να φανταστούμε ότι το ίδιο θα συμβαίνει και σε συνθήκες ακόμη πιο άγριας επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών. Ούτε αποκύημα επιστημονικής φαντασίας θα είναι το ότι μπορεί να βλέπουμε εικόνες σκελετωμένων ανθρώπων που θα πέφτουν στις γωνίες από την εξάντληση ενω θα συνεχίζουν να μιλάνε στο κινητό τους τηλέφωνο. Το τι θα λένε; Τα ίδια όπως και σήμερα. Τα μεν αγόρια: "...ναι ρε μαλάκα..πολύ γαμάτο μοντέλο...και γαμώ τις αναφλέξεις...240 άλογα ρε πούστη μου...όχι ρε μαλάκα...." και τα κορίτσια: "...ναι ρε Μαρία...όχι ρε μαλάκα... του το είπα ρε συ από την αρχή...εμένα βασικά μ'αρέσουν οι καθαρές κουβέντες...ναι ρε μαλάκα...".
.

2. Στις 04/11/2009 είχα βάλει την ανάρτηση για το Παράδοξο του Ζήνωνα και να που προχτές η Ελευθεροτυπία έγραφε ότι ένας Έλληνας μαθηματικός το έλυσε μετά από 2500 χρόνια! Και ότι η μελέτη του βραβεύτηκε και δημοσιεύτηκε στο έγκυρο περιοδικό Mathematic Review! Το έλυσε λέει με τη χρήση ...κβαντικών εξισώσεων (χριστός και παναγία!!!). Μόνο που δεν καταλαβαίνω δυο πραγματάκια: α)τι έλυσε ο ευλογημένος αφού όλοι ξέρουμε ότι στην πράξη ο Αχιλλέας θα φτάσει και θα περάσει τη Χελώνα!!! και β)ότι ενώ το Ζήνωνα τον καταλάβαινε και η θειά μου η Γκουργκούνω, τις κβαντικές εξισώσεις -και θα είναι πολλές φαντάζομαι- ποιός θα τις καταλάβει; Εκτός και αν ισχύει αυτό που είχε σημειώσει σε εκείνο το post ο Tyler Durden: "Μαθηματικός είναι ένας τυφλός άνθρωπος μέσα σε ένα σκοτεινό, μαύρο δωμάτιο, που ψάχνει μια μαύρη γάτα, που δεν είναι εκεί."
.

3. Αν με έλεγαν Δαμίγο θα τους τράβαγα μια μήνυση και θα τους πήγαινα μέχρι το Ευρωπαίκό Δικαστήριο! Μιλάω για εκείνη τη διαφήμιση της Εθνικής Τράπεζας όπου ένας υπέργηρος υπάλληλος -δείγμα ίσως και αυτό για το που σκέφτονται να πάνε τα όρια συνταξιοδότησης- υποδέχεται τον υποψήφιο δανειολήπτη ονόματι Δαμίγο και του υπενθυμίζει διαρκώς τους διάφορους ...Δαμίγους που είχε εξυπηρετήσει με δάνεια. Κάτι που στο μήνυμα διερμηνεύεται ως μια σταθερή και διαχρονική σχέση της εν λόγω τράπεζας με τους πελάτες αλλά έχει όμως και την άλλη εξήγηση: αυτοί οι Δαμίγοι μωρέ παιδί μου μια ζωή στην τσίτα και στα δάνεια ήτανε!

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ: ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ Ή ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ;

Έκπληκτη χθές η Ελλάδα πληροφορήθηκε από το στόμα του ίδιου του υπουργού το νέο "κατόρθωμα" βαρβαρότητας από τα Όργανα της υποτιθέμενης Τάξης: Δύο αστυνομικοί με πολιτικά και με ι.χ. αυτοκίνητο στην Κυψέλη κατέβηκαν και συνέλαβαν μια μετανάστρια μάνα, την έδειραν μπροστά στο παιδί της, της πέρασαν χειροπέδες και την πήγαν στο τμήμα, γιατί νόμισαν, λέει, ότι τους έβρισε.

Η συχνότητα τέτοιων περιστατικών -τις προάλλες αναφέρθηκε θάνατος μετανάστη σε τμήμα- τείνει πλέον να αφαιρέσει το στοιχείο της εξαίρεσης και να μιλάμε πια για κανόνα. Και αν λάβουμε υπ' όψιν κάποια επιπλέον στοιχεία: όπως για παράδειγμα το ότι αυτό που εμάς μας κάνει να βγαίνουμε από τα ρούχα μας για κάποιους αποτελεί παιχνίδι ηδονής και διασκέδασης! Μην ξεχνάμε εκείνο το περιστατικό πριν μερικά χρόνια με τους μετανάστες στο τμήμα της Ομόνοιας που τους έβαζαν να χτυπάνε ο ένας τον άλλον και αυτοί το μαγνητοσκοπούσαν με τα κινητά τους και χαχάνιζαν! Και ότι το βιντεάκι εκείνο που το μοίραζαν μεταξύ τους σε όλη την Ελλάδα και κάνανε πλάκα είχε βρεθεί και βγήκε στα κανάλια από το κινητό που είχαν κλέψει από έναν αστυνομικό των ΜΑΤ οι αντεξουσιαστές στα Εξάρχεια.

Έχουμε δηλαδή την επίδειξη μιας σαδιστικής βίας και μπαίνει πάντα το ίδιο ερώτημα: αυτά τα παιδιά που πλαισιώνουν τα σώματα ασφαλείας γεννιούνται έτσι ή γίνονται; Τραβάει δηλαδή η στολή άτομα κάποιας ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης ή υπάρχει η ίδια αναλογία με όλη την υπόλοιπη κοινωνία και στην αστυνομία λόγω της εξουσίας που έχουν εκδηλώνεται πιο εύκολα η συγκεκριμένη συμπεριφορά; Ή μήπως συμβαίνουν και τα δύο;

Γιατί θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τέτοιους ανθρώπινους τύπους συναντάμε σε όλο το πλέγμα της εξουσίας και των δημοσίων υπηρεσιών. Μόνο που εκεί ο σαδισμός εκδηλώνεται με το μπαμπάκι και όχι με βία γιατί δεν τους το επιτρέπουν τα καθήκοντα τους. Ενώ ο αστυνομικός έχει το δικαίωμα να σου στερήσει την ελευθερία και να σε πάει στο χώρο του.

Όπως θα πρέπει να τονίσουμε επίσης και την παγκόσμια ομοιομορφία της αστυνομικής συμπεριφοράς. Δεν συνιστά η αστυνομική βία ελληνικό προνόμιο: στο θέμα αυτό είμαστε σαν τους άλλους. Πόσες φορές δεν βλέπουμε στην τηλεόραση εικόνες τέτοιας βίας από όλο τον κόσμο; Στις ΗΠΑ βλέπουμε να εκτελούν επί τόπου τους έγχρωμους συλληφθέντες!

Πριν 6 χρόνια σε σταθμό του μετρό στις Βρυξέλλες μια αστυνομικίνα μας κρατούσε δυο ώρες όρθιους σαδιστικά και με το έτσι θέλω και μας είχε πάρει και τα διαβατήρια, με κίνδυνο να χάσουμε το αεροπλάνο, γιατί έλεγε ότι είχε λήξει το βδομαδιάτικο εισιτήριο μας, ενώ έληγε την άλλη μέρα, και τη διαβεβαίωνε γι' αυτό και ο υπάλληλος του σταθμού. Και ενώ εμείς είχαμε καταλάβει ότι αυτό ήτανε ένα καψόνι που μας έκανε γιατί της είχε μιλήσει η γυναίκα μου γαλλικά, αυτή ήτανε φλαμανδή και πληρώσαμε εμείς το μίσος της για τους βαλλόνους! Κωλοέλληνες, θα έλεγε μέσα της, που μου μιλάτε γαλλικά!

Τελικά το ερώτημα παραμένει: τραβάει η στολή κάποια ιδιαίτερα άτομα ή τα μεταμορφώνει; Υπηρεσιακή νοοτροπία ή διαστροφή;

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΔΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ!!!

Ο κ. Σταύρος Δήμας αποτελεί μια σπάνια περίπτωση της πολιτικής μας ζωής: ένας συντηρητικός πολιτικός που τοποθετήθηκε σε έναν κρίσιμο πόστο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανέλαβε συγκεκριμένα το χαρτοφυλάκιο για τα θέματα περιβάλλοντος, και επέδειξε μια πρωτοφανή δραστηριότητα και ριζοσπαστικοποίηση προωθώντας με ζήλο προτάσεις και λύσεις που πολλές φορές τον έφεραν αντιμέτωπο και με τον δικό του πολιτικό χώρο και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Γιατί έτσι συμβαίνει με αυτά τα πράγματα: από πολύ κόσμο και αστούς πολιτικούς όλα τά θέματα και οι προβληματισμοί που αναπτύσσονται γύρω από την οικολογία και την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, θεωρούνται ως αριστερές ιδιοτροπίες και σνομπάρονται! Όταν όμως κάποιοι με διάφορες αφορμές έρθουν πολύ κοντά με το αντικείμενο και το μελετήσουν -και έχουν βέβαια ένα επίπεδο ευαισθησίας- ριζοσπαστικοποιούνται και γίνονται υπέρμαχοι αυτών των ιδεών. Όπως συνέβη και με τον πρώην υποψήφιο πρόεδρο Αλ Γκόρ στις ΗΠΑ, που γυρίζει τώρα τον κόσμο και με ομιλίες και προβολές προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση!

Έτσι και ο κ. Δήμας ένας Επίτροπος για θέματα Περιβάλλοντος με συντηρητική προέλευση, μεταβλήθηκε σε ακούραστο εργάτη και διαπρύσιο κήρυκα των οικολογικών ιδεών -έστω και όχι τόσο επαναστατικά όπως θα ήθελαν κάποιοι- με αποτέλεσμα να θεωρείται μακράν ο πιο πετυχημένος Επίτροπος που πέρασε από τη θέση αυτή. Και είναι προς τιμήν του κόμματος των Οικολόγων Πρασίνων που βγήκαν και ζήτησαν την ανανέωση της θητείας του!

Μόνο που ο κ. Πρωθυπουργός μας το είδε αλλιώς! Με τόσο πρόσφατη τη λαϊκή εντολή, με ισχυρή κυβέρνηση και σε περιόδο που με επιμονή τονίζει την ανάγκη της κοινωνικής συναίνεσης για τη λύση των μεγάλων μας προβλημάτων, έρχεται να προτείνει για Επίτροπο την κ. Δαμανάκη και όχι τον κ. Δήμα!

Ακολουθώντας πιστά το μικροκομματικό συμφέρον και το βόλεμα κάποιων, παραβλέπει τη συμβολική αξία που θε είχε μια τέτοια κίνηση ή υποτάσσεται, φαίνεται, σε κάποιες ισχυρές εσωκομματικές πιέσεις, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Προϋπολογισμού με τις γνωστές παλινωδίες.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΚΑΙ …ΠΡΩΤΟΙ!!!

Είμαστε τελευταίοι στην πιστοληπτική ικανότητα και πρώτοι στη διαφθορά λένε οι στατιστικές, οι οποίες δεν είναι Greek statistics, και μάλλον την αλήθεια λένε. Μόνο που σε δεύτερη ανάγνωση και με λίγη σκέψη, λένε και κάποια άλλα πράγματα που δεν θα τα ακούσετε ποτέ από τους μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφους μας στα δελτία των 8.
Ότι δηλαδή γι’ αυτό το ...σπορ της αθλιότητας, που μας καταβαραθρώνει σαν κοινωνία και το πληρώνουμε όλοι μας, όχι μόνο δεν ευθύνονται καθόλου εκείνοι οι έρημοι οι μετανάστες που έρχονται για ένα κομμάτι ψωμί και τους τα φορτώνουμε όλα, μάλλον ως θύματα απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας εμπλέκονται και ίσα-ίσα που πολλοί από αυτούς κατάγονται από χώρες, όπως το Μπαγκλαντές, με μικρότερο συντελεστή διαφθοράς από αυτόν της δικής μας.
Το σπορ αυτό της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος της ξεφτίλας και της διεφθαρμένης συναλλαγής είναι ένα σπορ που διεξάγεται αποκλειστικά από «καθαρόαιμους» Έλληνες βλέπετε! Από «καθώς πρέπει» συμπολίτες μας που η υπόλοιπη κοινωνία τους βγάζει το καπέλο και συναλλάσσεται μαζί τους …δεόντως! Άπαντες μάλιστα εξ’ αυτών συνιστούν πρότυπα επιτυχίας για τους υπόλοιπους.

Και όλοι μαζί απαρτίζουν αυτόν τον «ενάρετο» και καταθλιπτικό εσμό των νεοελλήνων που καταπατούν και καίνε τα δάση και βουτηγμένοι μέσα στην πολιτιστική ανυπαρξία και υποκουλτούρα αβαντάρουν γουρούνια, καθώς βλέπουν μετά μανίας τις εκπομπές τους στην τηλεόραση και αγοράζουν τις Κυριακές τις βδομαδιάτικες σκατοεφημερίδες τους με …. αποκαλύψεις σκανδάλων! ξερόλες φαρισαίοι και υποκριτές τα βάζουν με τα νέα παιδιά που βγαίνουν στο δρόμο να διαδηλώσουν για ένα καλύτερο αύριο και για μια χαραμάδα φωτός σε αυτή τη μαυρίλα, και έτσι όπως βλέπουν από τον καναπέ την κάμερα να ζουμάρει στον κάδο απορριμάτων με τη μολότωφ, αγριεύουν τρίζουν τα δόντια και θέλουνε να δαγκώσουν λαρύγγια, και όταν πάνε στην κάλπη σπρώχνουν τα κόμματα εξουσίας προς την «ατζέντα Καρατζαφέρη» για σκούπες μεταναστών και στρατόπεδα για έντονη αστυνόμευση στους δρόμους και για καρτέρια!

Περάστε κόσμε: Εδώ οι καλύτερες ταινίες της 10ετίας!!!!

Μου ήρθε να βάλω αυτόν τον τίτλο γιατί όλο αυτό το παιχνίδι που παίζουμε με τις λίστες μου θύμισε τα παλιά μαγαζιά που έβγαζαν έξω την πραμάτεια τους και τη διαλαλούσαν παινεύοντας την! Εδώ η πραμάτεια μας δεν είναι για πούλημα -λιγάκι "μούρη" μπορεί να πουλάμε- έχει να κάνει με συγκινήσεις και συναισθήματα, αγγίγματα ψυχής και γρατσουνίσματα που προξένησαν στον καθένα μας τα έργα αυτής της σπουδαίας τέχνης του ανθρώπου: της 7ης!

Γνωρίζοντας βέβαια ότι, όπως τόσο εύστοχα σημειώνει στη λίστα της η συνάδελφος crispy, με πόνο ψυχής αφήσαμε έξω και αριστουργήματα. Και ότι οι τελευταίες χρονικά ταινίες που είδαμε αποκτούν ένα προβάδισμα στη μνήμη μας σε σχέση με τις παλαιότερες.

Εγώ προσπάθησα να κρατήσω στη λίστα μου και μια αξιολόγηση ποιοτικής διαβάθμισης σύμφωνα βέβαια με τα δικά μου κριτήρια παρ' ότι που ξέρω ότι αυτό είναι αρκετά δύσκολο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ως τις 20 καλύτερες ταινίες για τη δεκαετία 2000-2009 εγώ θεωρώ κατά σειρά αξιολόγησης τις πιο κάτω:

1. Η Λευκή Κορδέλα. του Μίκαελ Χάνεκε

2. Mulholland Drive. του Ντέϊβιντ Λιντς

3. Τυχερή Κι’ Ευτυχισμένη. του Μάϊκ Λη

4. Γκραν Τορίνο. του Κλιντ Ηστγουντ

5. Τα Παιδιά Της Χορωδίας. του Κριστόφ Μπαρατιέ

6. Τραγούδια Από Το Δεύτερο Όροφο. του Ρόϋ Άντερσον

7. Εσείς Οι Ζωντανοί. του Ρόϋ Άντερσον

8. Match Point. του Γουντυ Αλλεν

9. Γράμματα από το Ιβο Ζιμα. του Κλιντ Ηστγουντ

10. 4 Μήνες 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες. του Κριστιάν Μουνγκίου

11. Old Boy. του Τσαν Γουκ Παρκ

12. The Big Fish. του Τιμ Μπάρτον.

13. Προσοχή Πόθος. του Ανγκ Λι

14. Οι Ωρες. του Στίβεν Ντάλντρι

15. Dogville. του Λαρς Φον Τρίερ

16. Αναχωρήσεις. του Γιοτζίρο Τακίτα

17. Οι Ζωές των Άλλων. του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ

18. Ο Επίμονος Κηπουρός. Του Φερνάντο Μεϊρέγιες

19. Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι. Του Κεν Λόουτς

20. Οι 3 Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα. Του Τόμυ Λη Τζόουνς

Κοινωνικός Τουρισμός: Το καλό να λέγεται!!!

Θα πρέπει, νομίζω, καμιά φορά να γράφουμε και για τα θετικά που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα. Όπως για παράδειγμα: ο θεσμός του κοινωνικού τουρισμού. Κάτι που ξεκίνησε δειλά-δειλά στην αρχή και με πολύ στριμωξίδι και γραφειοκρατικές ουρές αλλά τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό και μπορούν έτσι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να απολαύσουν ένα οκταήμερο ταξίδι στο μέρος που επιθυμούν με πολύ λίγα χρήματα. Η συμμετοχή για την περίοδο του χειμώνα με πρωϊνό και ένα γεύμα φτάνει στα 5 ευρώ το άτομο, ενώ το καλοκαίρι γύρω στα 10. Ενώ για όσους θέλουν να ταξιδέψουν με μέσα μαζικής μεταφοράς (αεροπλάνο, πλοίο, λεωφορείο) προσφέρεται εκπτωτικό κουπόνι που φτάνει μέχρι και το 50% της τιμής του εισιτηρίου.

Έτσι και εμείς δραπετεύσαμε για μια εβδομάδα κατά βορειοανατολική μεριά και με βάση μας την Καβάλα "χτυπήσαμε" όλη την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Σταθήκαμε και τυχεροί στο θέμα του καιρού, μόνο μια μέρα μας έβρεξε. Τα υπόλοιπα θα σας τα πουν οι φωτογραφίες:

.

Η Καβάλα πανέμορφη και επιβλητική, ακόμη και τα σύννεφα είναι ωραία!

Φίλιπποι: Το αρχαίο θέατρο με την όμορφη βουνοπλαγιά:

Φίλιπποι: Αρχαίο μάρμαρο και δίπλα εκρήγνυται το αγκάθι.

Πουρνάρι: το εθνικό μας δέντρο. Το βρίσκεις παντού σε όλη την επικράτεια και όπως λένε οι ειδικοί είναι από τα πιο "έξυπνα" δέντρα της φύσης. Έχει πολύ βαθύ ριζικό σύστημα και στην ανομβρία ρίχνει φύλλα για να μειώνει τις ανάγκες του σε νερό. Και όταν καεί ξαναφυτρώνει.

Μουσείο Καβάλας: Δυο ντροπαλά καρίτσια!

Οι πηγές του Αγκίτη και πίσω το ομώνυμο πανέμορφο σπήλαιο.

Αυτό το "κάθαρμα" ο κισσός που πατάει σε ...ξένες πλάτες!

Της Ξάνθης το παζάρι με βροχή.

Θάσος: εδώ το καλοκαίρι σφύζαν από έρωτα γυμνά κορμιά!

Νέστος: Χωρίς Λόγια!

Το Δάσος της Δαδιάς: Οξιές με κίτρινα φύλλα!

Το Δάσος της Δαδιάς: ...και λίγο πρασινάκι!

Δίον Κατερίνης: Μάρμαρα και όμορφα πλατανάκια!

:

Δίον Κατερίνης: Το εκπληκτικό ψηφιδωτό του Διονύσου!

Το παράδοξο του Ζήνωνα...και οι ρωγμές της Λογικής!!!

Ο Ζήνων ο Ελεάτης που γεννήθηκε το 488 π.Χ. στην Ελέα (σημερινή Velia) της Ιταλίας ήταν Ελεατικός φιλόσοφος της Αρχαίας Ελλάδας και ο αγαπημένος μαθητής του Παρμενίδη.  Έζησε μερικά χρόνια στην Αθήνα και λέγεται ότι ανέλυε και εξηγούσε τις θεωρίες και τα δόγματά του στον Περικλή και τον Καλλία για 100 μνες. Υπέρμαχος της ελευθερίας δεν δίστασε να ρισκάρει τη ζωή του για να γλυτώσει την πατρίδα του από έναν τύραννο. Αν και έχουν σωθεί ελάχιστα από τα γραπτά του, τα περισσότερα που γνωρίζουμε για αυτόν προέρχονται από τον Αριστοτέλη στα Φυσικά, βιβλίο 6, κεφάλαιο 9.
Η συνεισφορά του Ζήνωνα στην Ελεατική φιλοσοφία είναι εντελώς αρνητική. Δεν προσέθεσε τίποτα θετικό στη διδασκαλία του Παρμενίδη, παρά αφιερώθηκε στο να αρνείται και να ανταποδεικνύει τις απόψεις των αντιπάλων του. Ο Ζήνων έδειξε πως η κοινή αντίληψη της πραγματικότητας οδηγεί σε παράδοξα και οξύμωρα.

Το γνωστότερο από αυτά τα παράδοξα είναι αυτό με τον Αχιλλέα και τη Χελώνα το οποίο ναι μεν η επιστήμη το απαντά, η λογική όμως αδυνατεί να το εξηγήσει. Αυτό το παράδοξο είναι και αγαπημένο μοτίβο στο έργο του μεγάλου Αργεντινού στοχαστή και συγγραφέα Χόρχε Λ. Μπόρχες. Το χρησιμοποιεί διαρκώς ως παράδειγμα αμφισβήτησης της βεβαιότητας τούτου του κόσμου. Και σημειώνει κάπου: Εμείς έχουμε ονειρευτεί τον κόσμο. Τον έχουμε ονειρευτεί στέρεο, μυστηριώδη, ορατό, πανταχού παρόντα και διαρκή. Όμως, μέσα στη δομή του έχουμε αφήσει κάτι ανεπαίσθητες και ακατάλυτες ρωγμές μη λογικής, που μας λένε ότι είναι ψεύτικος.

.

.

Το παράδοξο του Ζήνωνα:

Ο (ωκύπους) Αχιλλέας τρέχει δέκα φορές πιο γρήγορα από τη χελώνα και της παραχωρεί ένα προβάδισμα εκατό μέτρων. Ο Αχιλλέας διατρέχει αυτά τα εκατό μέτρα και την ίδια ώρα η χελώνα διατρέχει δέκα. Ο Αχιλλέας διατρέχει αυτά τα δέκα μέτρα και την ίδια ώρα η χελώνα διατρέχει ένα. Ο Αχιλλέας διατρέχει αυτό το ένα και η χελώνα δέκα εκατοστά.
Ο Αχιλλέας τα δέκα εκατοστά και η Χελώνα ένα. Ο Αχιλλέας ένα εκατοστό και η χελώνα ένα χιλιοστό και ούτω καθεξής επ' άπειρον, χωρίς ο Αχιλλέας να μπορέσει ποτέ να φτάσει τη χελώνα!

Μποϋκοτάζ στα «Made in China» αλλιώς θα γίνουμε Κινέζοι!!!

Και δεν εννοώ ότι θα κιτρινίσει η επιδερμίδα μας ή θ’ αποκτήσουμε σχιστά ματάκια, ούτε ότι θα τρώμε ρύζι με ξυλάκια. Το άλλο εννοώ το πιο βαρύ: θα γίνουμε όλοι μισθωτά σκλαβάκια!
Είκοσι χρόνια μόνο πάνε από τότε που ξεκίνησε ο κομμουνιστοκαπιταλισμός του Δράκου, είκοσι χρόνια και δεν έμεινε λίθος επί λίθου στην παγκόσμια οικονομία. Εδώ στη Δύση μας βρήκε συμφορά. Χαθήκανε όλα τα κεκτημένα. Ότι κατάκτησαν οι εργαζόμενοι με αγώνες και με αίμα τα τελευταία 150 χρόνια όλα σιγά-σιγά αφαιρέθηκαν και οι εργασιακές σχέσεις γύρισαν στον Μεσαίωνα!
Πρέπει να κουραστείς πολύ να βρεις στην αγορά κάτι που να μην φτιάχτηκε στην Κίνα. Μόνο τσιμέντα τούβλα και βαριά αντικείμενα με υψηλό κόστος μεταφοράς ή ρούχα υψηλής ραπτικής παράγονται πλέον στην Ευρώπη. Μαζί βέβαια με τον αέρα τον κοπανιστό της κινητής τηλεφωνίας.
Κλείνουνε οι δουλειές χάνονται θέσεις εργασίας μειώνονται συνέχεια οι αμοιβές και μετά ψάχνονται τάχα μου οι "ειδικοί" πως φτάσαμε στην κρίση! Μόνο από κανα γέρο οικονομολόγο μπορεί να ακούσεις την αλήθεια, όπως ο πρώην υπουργός οικονομικών του Ρέηγκαν που βγήκε τις προάλλες και δήλωσε: Σκατά στα μούτρα μας με την απελευθέρωση του εμπορίου που κάναμε και φύγανε από εδώ οι επιχειρήσεις! Ή το άλλο που είπε ένας Αμερικανός επιχειρηματίας: τα μόνα λεφτά που μένουν στις ΗΠΑ από αυτά που ξοδεύουμε κάθε μέρα είναι όσα χαλάμε στα μπαρ και στις πουτάνες! Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για τας Ευρώπας!
Παρ’ όλα αυτά οι απανταχού νεοφιλέυθεροι και το κεφάλαιο επιμένουνε στα ίδια. Καλομάθανε βλέπεις στα φτηνά εργατικά χέρια –και δεν είναι βέβαια μόνο η Κίνα- γιατί το πάθος του καπιταλιστικού κέρδους είναι ακόρεστο. Και λένε τώρα ότι τάχα μου εμφανίστηκαν δείγματα ανάκαμψης γιατί το ΑΕΠ της Κίνας παρουσιάζει άνοδο 7%. Ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό οφείλεται στα χρήματα που ρίξανε στις αγορές της Δύσης μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος οι κυβερνήσεις της Αμερικής και της Ευρώπης. Και …τσακ μετά μέσω του συστήματος παραγωγής τα λεφτά αυτά στην Κίναααα!
Και να πούμε ότι διαπνεόμενοι από διεθνιστική αλληλεγγύη περιμένουμε να ανεβεί το εισόδημα των Κινέζων και από εκεί να πάμε σε μια νέα ισορροπία: τρίχες κατσαρές! Πέντε δολάρια έπαιρνε την ημέρα ο εργαζόμενος για 15ωρη εργασία πριν 20 χρόνια, πέντε δολάρια συνεχίζει να παίρνει και τώρα! Άλλοι λαοί άλλες κουλτούρες! Εδώ στην Κορέα συμπλήρωσαν 60 χρόνια βιομηχανικής ανάπτυξης και ακόμη δεν κατάκτησαν την αργία της Κυριακής. Δουλεύουν οι άνθρωποι 365 ημέρες το χρόνο! Και υποτίθεται ότι εκεί υπάρχει Δημοκρατία αλλά μόνο οι φοιτητές διαδηλώνουν καμιά φορά!
Το μόνο λοιπόν όπλο που μας μένει σαν άμυνα είναι, νομίζω, το να μην αγοράζουμε κινέζικα προϊόντα. Όσο ουτοπικό και αν ακούγεται αυτό, μιας και όπως είπα στην αρχή πιο εύκολα βρίσκεις βελόνα στ’ άχυρα παρά προϊόν «no made in china»!!! Εγώ πάντως το ψάχνω για όσο πιο κοντά μας και βρίσκω τούρκικα, βουλγάρικα, ρουμάνικα, πορτογαλέζικα, πολωνικά, λιθουανέζικα και ότι άλλο εκτός Κίνας και Άπω Ανατολής . «Το μη χείρον βέλτιστον» μωρέ παιδί μου!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΟΣ : ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ!!!

Στο χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας δημοσιεύεται μια εκτεταμένη συνέντευξη με το Γιώργο Διαλεγμένο. Τον σημαντικότερο, κατ’ εμέ, εν ζωή συγγραφέα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Έλα όμως που είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που μετά λες: καλύτερα να μην τη διάβαζα!
Και δεν είναι το γνωστό θέμα με τις αντιφάσεις και τις μεταπτώσεις των καλλιτεχνών όταν καταπιάνονται με την πολιτική, με τη φωτεινή εξαίρεση βέβαια του Μάνου Χατζιδάκι που ψήφιζε σταθερά δεξιά και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε σταθερά ο πιο αντικομφορμιστής και ελευθερόφρων άνθρωπος της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ούτε η κατανοητή ως ένα βαθμό συντηρητικοποίηση για έναν άνθρωπο που γερνάει, ακόμη και αν αυτός έχει λαϊκή καταγωγή, ξενιτεύτηκε ως νέος στη Γαλλία σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, υπηρέτησε την τέχνη με απαράμιλλα έργα από το πόστο του θεατρικού συγγραφέα από το ίδιο πόστο που 2.5 χιλιάδες χρόνια πριν ο Αισχύλος ένιωσε την ανάγκη τα γράψει τους Πέρσες που ήρθαν ως κατακτητές να κυριέψουν την πατρίδα του και για τον πόνο που νιώθανε πίσω οι μάνες αυτών των παιδιών.
Ακόμη και την δεξιότερη από τον Καρατζαφέρη θέση του μπορείς να κατανοήσεις, με βαριά καρδιά, όταν λάβεις υπ’ όψη ότι μένει σε περιοχή που πλειοψηφούν οι μετανάστες όταν έρχεται και δηλώνει:
--Εδώ ο Καρατζαφέρης έφτασε το 5,5% μόνο με τα λόγια. Βεβαίως, κι’ εγώ αν ήμουν εξουσία θα τους πέταγα όλους τους ξένους έξω (Σ.Σ. : Ο Καρατζαφέρης θα κρατήσει τους νόμιμους). Σε λίγο όπως πάμε, θα είμαστε μειονότητα οι Έλληνες!»
--Δεν είναι θλιβερό να ταυτίζεστε στο θέμα των μεταναστών με τον Καρατζαφέρη;
--Καθόλου! Είναι απλό. Είναι σαν να έχω το μικρό μου σπιτάκι και να έχουν μαζευτεί μέσα σε αυτό 150 άσχετα άτομα (Σ.Σ.: ήρθαν βλέπεις για τουρισμό οι έρημοι!), ενώ στην οικογένεια είμαστε μόνο 20. Έχει διαλυθεί το κράτος με τους ξένους!
Ειλικρινά και σε αυτό το αλλόκοτο μπορείς να δείξεις μια κατανόηση βρε παιδί μου! Εδώ ο Κνουτ Χάμσουν ο συγγραφέας της «Πείνας» ασπάστηκε το Ναζισμό και ο αναρχικός Νταλί κατέληξε με την Μοναρχία.
Άλλο είναι εκείνο που ενοχλεί: ένα «δήθεν» που πουλάει στην ίδια συνέντευξη. Στην αρχή της δηλώνει: «Είμαι φύσει και θέσει αντεξουσιαστής!» και παρακάτω αμέσως μετά το απόσπασμα για τους ξένους που σας παρέθεσα, έρχεται το εκπληκτικό και απίστευτο να εκφέρεται από το ίδιο στόμα: «Κανείς δεν ξεκινά να πάει να γίνει σέχτα και 17 Νοέμβρη. Η διαφθορά είναι ένα δέντρο και ο ανθός του είναι αυτές οι οργανώσεις. Είδατε που κλείσανε μέσα τη 17 Νοέμβρη και οργίασαν τα σκάνδαλα και οι ρεμούλες! Αν ήταν έξω θα έτρεμαν! Το μόνο που θα έσωζε αυτή τη χώρα είναι κάθε κωμόπολη να έχει τη δική της 17 Νοέμβρη».
Αν σας θυμίζει κάτι αυτό: και το αποδώ και το αποκεί, μην κουράζετε το μυαλό σας , είναι η μέθοδος Τριανταφυλλόπουλου και αυτός θιασώτης της άκρας αριστεράς δηλώνει. Ενώ για μας τους παλαιότερους όλο αυτό το «θέατρο» περιγραφόταν από μια λαϊκή ατάκα άκρως διδακτική και που δυστυχώς έχει εκλείψει τώρα και επειδή ο Διαλεγμένος είναι επιρρεπής σε τέτοιες ατάκες θα του τη θυμίσω μήπως και τη βάλει στο επόμενο έργο του:
«Μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι!»

Βίκυ Φλέσσα: Ένα παράθυρο στο φως!!!

.

Θεωρώ ότι η εκπομπή "Στα Άκρα" της κρατικής τηλεόρασης, αποτελεί μια όαση μέσα στο ερημικό τοπίο της μικρής οθόνης. Στριμωγμένη εκεί στη μεταμεσονύκτια ζώνη της Παρασκευής και με επανάληψη την ίδια ώρα του Σαββάτου, κρατάει πάντα μια ποιότητα και βλέποντας την κάθε φορά έχεις κάτι να κερδίσεις! Τούτο πιστεύω έχει να κάνει με τους πολύ ενδιαφέροντες και έξω από τα τηλεοπτικά πεπατημένα καλεσμένους, καθώς και με την καταρτισμένη και διαβασμένη πάντα οικοδέσποινα. Η κυρία Φλέσσα, απλά, είναι ενα καλλιεργημένος άνθρωπος.

Οι μετρήσεις βέβαια της AGB θα την έχουνε πιστεύω θαμμένη. Και αυτό νομίζω δεν έχει να κάνει μόνο με την ώρα της προβολής αλλά και με το εκπαιδευμένο από τα κανάλια κοινό για τα εύπεπτα και τις ευκολίες. Δεν γνωρίζω μάλιστα μήπως είναι αυτός ο λόγος που δεν έχει γυριστεί ακόμη καινούργια εκπομπή και παίζονται οι περισυνές σε επαναλήψεις. Φοβάμαι ότι ο και καλά αμειβόμενος πρόεδρος της ΕΡΤ που μέτραγε μόνο γιουροβίζια και τέτοια, δεν είχε κατά νου να εγκρίνει νέα γυρίσματα. Και αυτοί οι φόβοι μου είναι που με οδηγούν στη σημερινή ανάρτηση. Γιατί θα είναι κρίμας και άδικο να έρθει τώρα η νέα Διοίκηση και στα πλαίσια των περιστολών και της λιτότητας, να σταματήσει τη συνέχιση αυτής της μοναδικής εκπομπής.

« Δυο, δυο, πέρασαν νάτα τα κορίτσια!»

.
.

Σαράντα τόσα χρόνια χωρίζουν το στίχο αυτόν του Σαββόπουλου από το σήμερα και μου φαίνεται ότι όλο και πιο επίκαιρος γίνεται. Και όχι μόνο δυο…δυο αλλά και τρία…τρία ή και τέσσερα…τέσσερα τα βλέπω να περνάνε. Κοριτσοπαρέες παντού: στα σινεμά και τα βιβλιοπωλεία, στα θέατρα και στις συναυλίες, στα μαγαζιά γύρω από το Θησείο και το Μοναστηράκι, στις καφετέριες της Κοραή. Αλλά και στο χωριό που κατεβαίνω, όλα τα πολιτιστικά: Σύλλογος, χορευτικά και δρώμενα από γυναίκες διακινούνται. Στους γάμους και στα πανηγύρια χορεύουν μόνο γυναίκες. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος και πέφτω σε εύκολους υποκειμενισμούς. Μήπως υπάρχουν και άλλα μέρη, όπως τα mall και τα πολυσινεμά που δεν πηγαίνω, και είναι αλλιώς εκεί τα πράγματα. Για τα βιβλιοπωλεία πάντως αυτό που φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές: «το 80%, λέει, του αναγνωστικού κοινού είναι γένους θηλυκού». Λες και χαθήκανε πια τ’ αγόρια μωρέ παιδί μου!
Και όσο για εκείνα τα κορίτσια του Σαββόπουλου, κορίτσια του ’60, μη φανταστείτε τίποτα το φοβερό, μόνο μια Κυριακή απόγευμα η έξοδος για Σινεμά και για «Kατάλληλον» έργο. Κι’ από κοντά ορδές εμείς τα «πεινασμένα» σερνικά. Βικτώρια – Μουσείο – Παναθήναια – Φωκ. Νέγρη και Κυψέλη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια κάποιας προσέγγισης: «δεσποινίς ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σας» «μου χαρίζετε το ονοματάκι σας» «άντε στο διάολο ρε αλήτη!». Ήτανε ρόλοι αυτοί και τα κορίτσια παίζαν άμυνα, υπήρχε ο τρόμος απ’ τη μάνα! Και μόνο οι «επίμονοι κηπουροί» κερδίζανε στο τέλος! Στο ραντεβού ερχόταν και «φανάρι», κάποια ξαδέλφη ή φίλη που παρείχε κάλυψη ή και σε ρόλο χωροφύλακα ακόμη! Καθότανε πολλές φορές στο ίδιο το παγκάκι με το ζεύγος για να ελέγχει με λοξές ματιές το μέχρι που θα φτάσουνε τα πράγματα. Φιλί μόνο στα χείλη η γλώσσα δεν προσπέρναγε με τίποτα την οδοντοστοιχία! Στα σκοτεινά του σινεμά: «μπούτια ερμητικά κλειστά» που θέλαν μετροπόντικα! Δεν πέρναγε η παλάμη πιο πάνω από τα γόνατα! Κι’ ας ένιωθες το τρέμουλο και τη λαχτάρα!
Μέχρι που φύσηξε ένας άνεμος μαΐστρος απ’ τη δύση. Από τις αρχές του ’70 και μετά και ήρθαν μηνύματα πολλά : Ο Μάης του’68 απ’ τη Γαλλία, οι Xίππις απ’ την Αμερική. Ήρθαν ταινίες που ξεσήκωσαν τα πλήθη: μετά την προβολή του Woodstock στο Παλλάς έγινε αυθόρμητη διαδήλωση στην οδό Σταδίου με συνθήματα κατά της Χούντας, ήρθε μετά το «easy rider», το «Φράουλες και Αίμα», Πολυτεχνείο και επανάσταση, αδερφοσύνη και έρωτας, γιάφκες και διαδηλώσεις και κάθε Κυριακή η εκδρομή. Στη Σαλαμίνα με το βαποράκι, στα Μεσόγεια με το αστικό λεωφορείο και στη Μαλακάσα με το τραίνο. Παντού αγκαλιασμένα ζευγαράκια. Οι ιστορικοί παραγνωρίζουν τον παράγοντα «έρωτας» για τα μεγάλα γεγονότα. Αν υπήρχε όμως εκτός απ’ το ΑΕΠ και τα λοιπά στατιστικά στοιχεία και δείκτης ζευγαρώματος ανθρώπων, νομίζω πως η δεκαετία ’72-’82 για τη Χώρα μας θα έκανε ένα μεγάλο peak στα σχετικά ιστογράμματα.
Το περασμένο Σαββατόβραδο κοντά στη μία μετά τα μεσάνυχτα που είχαν σχολάσει και τα γύρω σινεμά, οι πλατφόρμες του μετρό στο σταθμό της Πανεπιστημίου ήταν κατάμεστες με κόσμο που περίμενε. Λίγα ζευγάρια …ώριμα όπως εμείς. Κάποιες γυναίκες μοναχές ή σε παρέες. Και αμέτρητες πολλές πάρα πολλές οι κοριτσοπαρέες. Και ανάμεσα τους, σε ποσοστό caretta-caretta, τρία τα νεαρά ζευγάρια μόνο! Nα δείχνουν πως το είδος είναι εδώ και δεν εξαφανίστηκε! Στο ένα της απέναντι αποβάθρας η κοπελιά έδειχνε να φλεγόταν και είχε 8 λεπτά ακόμη ο συρμός τους για να έρθει. Τράβηξε το νεαρό με τρόπο προς στο διάδρομο εξόδου, τον οδήγησε σε μια υποτυπώδη εσοχή της πυρασφάλειας και τον φιλούσε. Έπιανε το κεφάλι του σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της. Μα αυτός έδειχνε αμήχανος. Είχε τα χέρια του κατεβασμένα.
Είδα στη σκηνή αυτή ένα συμβολισμό: Από τη μια μεριά η Γυναίκα που διεκδικεί το απαγορευμένο μέχρι χτες σε αυτή δικαίωμα στην ηδονή και από την άλλη το και ισχυρό αποκαλούμενο «έτερον ήμισυ» γαλουχημένο με τα στερεότυπα αυτά του χτες, να νιώθει απροετοίμαστο και μέσ’ στα φυλλοκάρδια του ένα φόβο!

ITΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ: "ΤHE GODFATHER" ή "GOODFELLAS" ;

Aφορμή για τη σημερινή ανάρτηση αποτελεί μια δισέλιδη συνέντευξη στη χθεσινή Ελευθεροτυπία του κ. Νιέγκο Γκαμπέτα με τίλο: "Οι μαφιόζοι λατρεύουν τον Νονό του Κόπολα". Ο Γκαμπέτα είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Κολέγιο Nuffield του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ένας από τους πιο έγκυρους μελετητές της σικελικής Μαφίας.

Υποστηρίζει έμμεσα πλην σαφώς ότι από το 1972 -που γυρίστηκε το πρώτο μέρος της τριλογίας- και μετά οι ανά τον κόσμο μαφιόζοι (των Γιαπωνέζων και των Κινέζων συμπεριλαμβανομένων) νιώθουν με την ταινία αυτή κάποια επαγγελματική υπερηφάνεια. Το δε μουσικό θέμα της αποτελεί τη μουσική υπόκρουση στους πανάκριβους μαφιόζικους γάμους. Αναφέρει δε την περίπτωση κάποιου υπασπιστή του αρχηγού της Νεοϋορκέζικης Μαφίας που χρησιμοποιούσε διαρκώς ατάκες από την ταινία. Και προσθέτει ο Γκαμπέτα: "...Αλλά εκείνο που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι καθώς έβλεπε στη μεγάλη οθόνη αυτό που θεωρούσε ότι ήταν η δική του ζωή, με έναν τρόπο αντλούσε μια αίσθηση νομιμοποίησης. Στα μάτια του, η ταινία έκανε τη ζωή του πιο αξιοσέβαστη από ό,τι τη θεωρούσε, με μια έννοια πίστευε ότι τον δικαίωνε."

Όπως δικαιώνει και μένα ο Γκαμπέτα που χρόνια τώρα, πέραν από την τεχνική της αρτιότητα τη σκηνοθεσία και το παίξιμο των ηθοποιών, πιστεύω ότι η κινηματογραφική τριλογία του Κόπολα αγιοποιεί κατά κάποιον τρόπο αυτά τα καθάρματα της Μαφίας που τα τελευταία χρόνια ξεσάλωσαν και πάνε και βυθίζουν στη Μεσόγειο σκάφη με πυρηνικά απόβλητα.

Θεωρώ ότι ο Σκαρτσέζε με το "GOODFELLAS" το 1990 απέδωσε πολύ πιο ρεαλιστικά τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων. Δεν τους χαρίζεται καθόλου και δείχνει πολύ πιο αδρά τι φασιστοειδή και θρασύδειλα υποκείμενα είναι. Τι φαλλοκράτες του κερατά, ύπουλοι και μπαμπέσοι. Νομίζω δε επί πρόσθετα ότι ο Σκορτσέζε γύρισε την ταινία αυτή σαν απάντηση στον συμπατριώτη του Κόπολα και για να αποκαταστήσει κάπως τα πράγματα. Επιτρέψτε μου δε να θεωρώ το Σκορτσέζε πιο "Ιταλό" και πιο ενημερωμένο πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

Xόρχε Λουίς Μπόρχες: Η Μαγεία της Γραφής!!!

.
.
" Ένας άνθρωπος βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, βουνά, κόλπους, καράβια, νησιά, ψάρια, σπίτια, εργαλεία, άστρα, άλογα, κι ανθρώπους. Λόγο πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του".
Χ. Λ. Μπόρχες



"Μπόρχες σημαίνει, για τα εκατομμύρια των φανατικών του αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, ένα σύμπαν δημιουργημένο από την αρχή με τα υλικά που πλάθονται τα όνειρα" γράφει στο οπισθόφυλλο το ογκώδες βιβλίο του "ΑΠΑΝΤΑ ΠΕΖΑ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" στην 6η έκδοση του παρακαλώ (πράγμα πρωτοφανές για τέτοιο βιβλίο) και εντός του οποίου έχω βυθιστεί "αύτανδρος" και το απολαμβάνω, διαβάζοντας πολλές φορές για δεύτερη και τρίτη φορά, κείμενα που είχαν κυκλοφορήσει παλαιότερα σε τμηματικές εκδόσεις. Ένα βιβλίο κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη για το οποίο νιώθω την ανάγκη να σας το συστήσω ανεπιφύλακτα.

ΚΑΙ ...ΤΩΡΑ ΤΕΧΝΗ: ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!

Είδαμε προχθές με τη γυναίκα μου ένα πραγματικό αριστούργημα, την ταινία του Γιόζι Γιαμάντα: "ΚΑΜΠΕΪ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ" και νιώθω την ανάγκη να σας τη συστήσω ανεπιφύλακτα και με πολλή θέρμη, γιατί νομίζω ότι πέρα από την καλλιτεχνική της αξία και την αισθαντική της διάσταση με την έντονη συγκίνηση και την ανθρωπιά της, είναι και μια ταινία μακριά από αυτές τις προβλέψιμες "αμερικανιές" με τα τυποποιημένα στυλ και τις "μαγκιές" των πρωταγωνιστών τους. Το άσχημο είναι όμως πως η ταινία αυτή -εδώ φαίνεται και το κατευθυνόμενο από τους διανομείς, σύστημα μας- παίζεται μόνο σε μία αίθουσα: στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ της οδού Ακαδημίας. Άσε που για μένα είναι και κάτι σαν πράξη αντίστασης το να βλέπουμε που και που και μη αμερικάνικες ταινίες!
.



ΚΑΜΠΕΙ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ
( Ηθικές αρχές και συναισθήματα που θάλλουν μέσα στο μιλιταριστικό κλίμα του ’40. )
.
Story: Ιαπωνία, Φεβρουάριος του ’40. Μέσα στο μιλιταριστικό πνεύμα που διακατέχει τους (διψασμένους για την κατάκτηση της Ασίας) ιάπωνες, ένας καθηγητής συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για τις προοδευτικές πεποιθήσεις του. Υπομένοντας τη μισαλλόδοξη συμπεριφορά της κοινωνίας, η γυναίκα του και οι δύο του κόρες του (που παρακολουθούμε κυρίως τη ζωή τους) βρίσκουν παρηγοριά στη θερμή υποστήριξη και παρουσία ενός παλιού φοιτητή-θαυμαστή του καθηγητή, ανομολόγητα ερωτευμένου με την κυρία Καμπέι. [Βασισμένο σε αυτοβιογραφική νουβέλα τού, επί πολλά χρόνια συνεργάτη του Κουροσάβα, Τερούγιο Νογκάμι. Υποψηφιότητες: Golden Berlin Bear Award - 2008, Berlin International Film Festival].
Focus: Ο Γιόζι Γιαμάντα (με ογδόντα περίπου ταινίες στο ενεργητικό του, φίλος και συνεργάτης του Κουροσάβα) τα τελευταία χρόνια έγινε δικαίως αγαπητός στους σινεφίλ με τις ταινίες του «Twilight Samurai» και «Hidden Blade». Και στην τωρινή του ταινία αφενός μεν κριτικάρει (χωρίς στόμφο) την κουλτούρα της «πολεμικής αρετής» σε νεότερους μετα-σαμουράι χρόνους, αφετέρου κοιτάζει τα πράγματα έτσι όπως βιώνονται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Χωρίς μελοδραματισμούς, οι χαρακτήρες και τα αισθήματα εξετάζονται με τη γνώριμη ιαπωνική διακριτικότητα: όχι τόσο ελλειπτικά, όσο στην κλασική εποχή του σινεμά τους, με τους διαλόγους κομμάτι πιο πλούσιους, λίγο πιο κοντά στο παλιό αμερικανικό δράμα. Η πρωταγωνίστρια Μιράι Σίντα θραύει προσεκτικά το «αδιαπέραστο» παραδοσιακό προσωπείο, δείχνοντας την πίκρα, την οργή ή τις στιγμές μιας ανάσας. Εννοείται ότι όλα είναι δοσμένα μέσα από άψογα κάδρα και «ρετρό» φωτογραφία. Σενάριο: Γιόζι Γιαμάντα - Εμίκο Χιραμάτσου (βασισμένο σε βιβλίο του Τέρουγιο Νογκάμι)
Χαρακτηριστικά
Ξένος Τίτλος:
Kabee / Kabei: Our Mother
Κατηγορία:
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Σενάριο:
Γιόζι Γιαμάντα, Εμίκο Χιραμάτσου
Σκηνοθεσία:
Γιόζι Γιαμάντα
Διάρκεια:
92'
Παραγωγή
Χώρα:
Ιαπωνία
Έτος:
2008
Ηθοποιοί

Μιράι ΣίνταΣαγιούρι ΓιοσινάγκαΤατανόμπου Ασάνο

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΙΣ... ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ!!!

Τα τελευταία χρόνια με τα exit-poll οι δημοσκόποι και τα κανάλια μετέτρεψαν σε διαδικασία πατ-κιουτ κάτι που παλιά κρατούσε όλη τη νύχτα. Με το κλείσιμο της κάλπης, υψώνουν στις οθόνες μας κάτι χρωματιστά παλούκια: τόσο ο ένας τόσο ο άλλος τόσο οι υπόλοιποι και το μόνο που μένει για μετά είναι οι …αποκλίσεις! Ενώ παλιά, ιδίως στις μέρες του ραδιοφώνου, όλη αυτή η μακρόσυρτη ροή των αποτελεσμάτων συνιστούσε μια ηδονική μυσταγωγία που κράταγε μέχρι το πρωί. Και στα χωριά με τα λιγοστά ραδιόφωνα μαζευόντουσαν οι άνθρωποι κατά ομάδες στα μαγαζιά και στα καφενεία και άκουγαν χωριά νομούς και περιφέρειες. Από κοντά και εμείς οι μαθητές που εκμεταλλευόμασταν την αργία της επομένης. Άλλες εποχές και άλλες καταστάσεις για τις οποίες παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου: «Τα Φορτηγά και Άλλες Ιστορίες»

«…Από το κρεμασμένο μεγάφωνο της Φίλιπς στο «Ζυθοζαχαροπλαστείον Αστόρια» που τα κυριακάτικα απογεύματα έβαζε τις ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις, μεταδίδονταν και τα εκλογικά αποτελέσματα. Το βράδυ των εκλογών το κρεμούσαν έξω από το μαγαζί και από κάτω συνωστιζόταν ένα πλήθος από άντρες που αδημονούσαν, κάπνιζαν αρειμανίως και σήκωναν ψηλά το κεφάλι για να ακούνε καλύτερα. Ανακατεμένοι και εμείς μαζί τους, περιεργαζόμασταν τις αντιδράσεις τους και ακούγαμε τα σχόλια τους. Τα πρώτα «έλαβον» που θυμάμαι είναι από τις εκλογές του ’61. Στην αρχή έλεγε τα μικρά χωριά και όλο γελούσαν οι ΕΡΕτζήδες με τη νίλα της ΕΔΑ. Πιο πολύ τους ξετρέλαινε εκείνο το «είς», η μία ψήφος δηλαδή που τότε ήταν… αρσενικού γένους. Έλεγε π.χ. το μεγάφωνο: …έλαβον ΕΡΕ: εξήκοντα, Ένωσις Κέντρου: είκοσι, ΕΔΑ: είς …και καρ…καρ…τα γέλια από κάτω. Γέλια όμως που κόπαζαν μόλις άρχιζε να λέει τις μεγάλες πόλεις και μετατρέπονταν σε μουγκρητά και γαμωσταυρίδια μόλις έπιανε την Καισαριανή το Βόλο και τον Πειραιά.
Το Νοέμβρη του ’63 και το Φλεβάρη του ’64, με τις δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, είχαμε ζήσει μια άγρια εκλογική περίοδο. Εμείς στην οικογένεια μας ήμασταν με την ΕΡΕ για δυο πολύ σημαντικούς λόγους: ο ένας γιατί είχανε σκοτώσει οι αντάρτες το θείο μου τον Αποστόλη και ο άλλος –και δεν το λέω ειρωνικά- γιατί ο οικογενειακός μας προϋπολογισμός είχε ανάγκη πιστώσεων και δανεικών από εμπόρους-κομματάρχες.
Από τη νύχτα των εκλογών του ’63 θυμάμαι το φωτισμένο καντράν του Telefunken και τα «έλαβον» μέσα στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού. Εγώ σκυμμένος πάνω σε ένα μακρύ τραπέζι με ένα πάκο χασαπόχαρτα ένα μολύβι Faber και μια ξύστρα. Να ξύνω και να γράφω να γράφω και να μην τελειώνω, νούμερα! νούμερα! νούμερα! Εκλογικά τμήματα, περιφέρειες, επικράτεια και να δίνω τα χαρτιά δίπλα στον μπαρμπα-Αγγελή τον Πρόεδρο, που με βαθιές ρουφηξιές, φουμάριζε διαρκώς τα «Έθνος Εξαιρετικά». Και ενώ στην αρχή ήταν μαζεμένοι και άλλοι ομοϊδεάτες που στέκονταν όρθιοι και άκουγαν, όσο προχώραγε η νύχτα και διαγραφότανε η ήττα, αραίωνε το ακροατήριο και πύκνωναν οι ρουφηξιές του Προέδρου και το ντουμάνι!
Κάποια στιγμή μείναμε οι δυο μας. Είχαν σιγήσει τώρα και τα καφενεία. Ακουγότανε μόνο το χρατς…χρατς…χρατς…του μολυβιού πάνω στην τραχιά επιφάνεια του χασαπόχαρτου και η φωνή του εκφωνητή που μέσα από το τρεμάμενο μεταξωτό ύφασμα, έβγαινε με εκείνον τον παράξενο τρόπο που ακούγονταν τη νύχτα τα ραδιόφωνα: αυτόν, δηλαδή, που σιγά-σιγά ο ήχος δυνάμωνε και σιγά-σιγά χανότανε!
Κάποτε ακούστηκαν τα κοκόρια και άρχισε να χαράζει το πρώτο φως. Τα μάτια μου βάραιναν, το μολύβι κόντευε να σωθεί και τότε πια δειλά- δειλά ψιθύρισα:
--- Μπαρμπ-Αγγελή Χάσαμε!
Δεν απάντησε αμέσως. Τράβηξε άλλη μια βαθειά ρουφηξιά, κοίταξε πάλι το τελευταίο χαρτί που του είχα δώσει και ξεφυσώντας τον καπνό, μου απάντησε με σιγανή και ήρεμη φωνή:
--- Μη βιάζεσαι, παιδί μου! Εκκρεμούν ακόμη η Λακωνία και η Ροδόπη!»


Δημήτρης Κουκουλάς

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ...ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ!!!

Επειδή σας κούρασα τώρα τελευταία με βαριά θέματα είπα σήμερα να σας χαλαρώσω λιγάκι και μάλιστα χωρίς να μπω στον κόπο να συγγράψω κάποιο σπαρταριστό κείμενο: απλούστατα σας παραθέτω αυτούσιο και χωρίς σχόλια το βιογραφικό υποψηφίου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στο νομό Μεσσηνίας, έναν αγροτικό νομό της Χώρας μας που δοκιμάζεται άγρια από την κρίση!

______________________________________________________________________________

.

.

.

.

.

.

Ευστράτιος Ιωαν. Καλογερέας
Συνοπτικό Βιογραφικό Σημείωμα

· Γεννήθηκε στην Καλαμάτα 19-4-1951.

· Υπήρξε μαθητής του 11ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμάτας, του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων (1962-66), και του Β΄ Γυμνασίου Αρρένων 1966-68 (… στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο…!!).

· Φοίτησε στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από τον Οκτώβριο του 1969 μέχρι τον Μάρτιο 1970, και για την ακρίβεια μέχρι την ημέρα κατά την οποία :

· Είχε τη φαεινή ιδέα να σχολιάσει, μέσα στο Αμφιθέατρο, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, και "ενώπιον" της ολομέλειας των πρωτοετών φοιτητών, την παρεμπίπτουσα απολογητική άποψη ενός καθηγητή της μαθηματικής Ανάλυσης "Τι να κάνομε, κύριοι, η Ελλάς είναι χώρα πτωχή", με την εξής σιβυλλική έκφραση:
«Με συγχωρείτε, κύριε καθηγητά, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Δεν είναι η Ελλάς χώρα πτωχή, αλλά οι Έλληνες πτωχός λαός !!».
Διετέλεσε φοιτητής της Σχολής Κοινωνιολογίας – Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Φλωρεντίας, από τον Οκτώβριο 1970 μέχρι τον Νοέμβριο 1973 οπότε, ως παρεπιδημών, αλλά όχι ακριβώς παρατυχών, εις την Ιερουσαλήμ, "επέλεξε" να συνεχίσει τις σπουδές από τον "εσωτερικό" περίβολο του Ε.Μ.Π, και κατόπιν από τις τάξεις του Σώματος Διαβιβάσεων του Ελληνικού Στρατού.
Περισσότερο από κάθε τι άλλο, εξ όλων αυτών που κατάφερε, μέσα από πολυπληθείς ταλαιπωρίες και αντιξοότητες, να μάθει, κατά τη διάρκεια της πολιτικής αλλά και ακαδημαϊκής θητείας του στην Εσπερία, σημάδεψαν τη σκέψη και τη ζωή του, οι εξής φράσεις ενός Ιταλού καθηγητή του:
· Νεαρέ μου, εσύ είσαι, κατά πάσα πιθανότητα, ο πιο αλαζονικός από τους ημιμαθείς (!!) Έλληνες στοχαστές της Ελληνικής φοιτητικής διασποράς της Τοσκάνης.
Είμαι σίγουρος ότι, χάρις σε κάποιον ανθρώπινο τύπο σαν εσένα, ο Nietzsche εμπνεύσθηκε το εξής μεγαλειώδες απόφθεγμα:

· Η αξία κάθε ανθρώπου είναι ευθέως ανάλογη της ποσότητας της Αλήθειας που μπορεί να απορροφήσει !!
Εσείς οι Έλληνες είσαστε, άλλοι κατευθείαν και άλλοι δια της τεθλασμένης, απόγονοι των πιο ένδοξων προγόνων που υπήρξαν, υπάρχουν, ή και θα υπάρξουν ποτέ στην ιστορία!!! Μόνο που, πολύ φοβάμαι ότι, ελάχιστοι από εσάς δείχνουν να συνειδητοποιούν τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Υπήρξε μέλος του ΠΑΣΟΚ, "άτυπα" (λόγω στρατιωτικής θητείας) από τον Σεπτέμβριο του 1974 μέχρι τον Οκτώβριο του 1976, και νομότυπα από τον Νοέμβριο του 1976 μέχρι σήμερα. Διετέλεσε επ’ ολίγον Γραμματέας της Τ.Ο. Καλαμάτας, και επί διετία μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Οργάνωσης Χώρου Εργασίας ΑΤΕ μέχρι το Νοέμβριο 2008.
Εργάζεται από τον Μάρτιο του 1980 στην Αγροτική Τράπεζα, όπου διετέλεσε επί πενταετία Προϊστάμενος του Τμήματος Διαχείρισης Συναλλάγματος, επί δεκαετία (1995-2004) Προϊστάμενος του Τμήματος Απασχόλησης της Διεύθυνσης Ανθρώπινου Δυναμικού, και έκτοτε Υπεύθυνος Έργου της Διεύθυνσης Διαρκούς Βελτίωσης της ΑΤΕ bank.
Είναι παντρεμένος με την Αλεξάνδρα Νιάρχου και έχουν ένα γιο, 19 ετών, τον Γιάννη, σήμερα φοιτητή της Νομικής Σχολής Αθηνών.
Στην Αγροτική Τράπεζα προσλήφθηκε ύστερα από Πανελλήνιο γραπτό Διαγωνισμό, ο οποίος έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1978, και ολοκληρώθηκε, ύστερα από μακρόσυρτη και περιπετειώδη διαδικασία παρασκηνιακών αντεγκλήσεων, με τις διοικητικές πράξεις πρόσληψης των επιτυχόντων, το Μάρτιο του 1980.
Είχε όμως δρομολογηθεί από το καλοκαίρι του 1978, ύστερα από ρητή εξουσιοδότηση του τότε πρωθυπουργού, (Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος) προς τον τότε διοικητή της ΑΤΕ (Αδαμάντιος Πεπελάσης) να απευθύνει προς έναν τότε "συναρμόδιο" υπουργό την εξής ανεπανάληπτη φράση:
Ή με αφήνεις να κάνω το Διαγωνισμό όπως πρέπει, για να πάρει η Τράπεζα και χίλιους νέους υπαλλήλους, που θα ξέρουν αρκετά καλά "πώς και τι", ή έρχομαι και σου πετάω το τραπέζι το χαρτί της παραίτησής μου, και βάλε μετά εσύ τους κλητήρες σου να κουμαντάρουν την Τράπεζα !!
Έχει σαν κύριο χόμπυ το σκάκι, στα πλαίσια του οποίου διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Ναυτικού Ομίλου Καλαμάτας "Ο Ποσειδών", και επί πενταετία πρωταθλητής του αντίστοιχου αγωνιστικού Τμήματος.
Ασχολείται, σε ερασιτεχνική βάση, με την συναισθηματική – αλυτρωτική στιχουργία, και κυρίως, με τη λαογραφική, ιστορική και επιχειρησιακή "ανάλυση δεδομένων" !!
Έχει ήδη δημοσιεύσει, μερικά από τα πιο πάνω εκδοτικά στοιχεία, βασικά με τη μορφή μακροσκελών επιστολών, ή και συνοπτικών άρθρων, είτε στον τοπικό Τύπο, είτε στο Περιοδικό της ΑΤΕ Πολιτιστική Αναζήτηση.

Εκλογικό Κέντρο: Αντωνοπούλου 10 (πεζόδρομος), τηλ. 27210 96590

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΜΕΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Παρακολουθώντας τη Δευτέρα το ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών, είδα με τι προβοκατόρικη επιμονή κάποιοι δημοσιογράφοι, επανερχόμενοι και ξαναεπανερχόμενοι εκτός θεματικής ενότητας, προσπαθούσαν να στριμώξουν πάνω σε αυτό το θέμα τον επικεφαλής των Οικολόγων Πρασίνων κ. Χρυσόγελο, το ίδιο που έκαναν άλλωστε για το θέμα των «κουκουλοφόρων» με τον κ. Τσίπρα.
Δεν είμαι ιστορικός ούτε και αρμόδιος μελετητής για να εκφέρω επί του θέματος κάποια επιστημονικά τεκμηριωμένη ετυμηγορία ή άποψη. Θέλω έτσι απλά και νηφάλια να κάνω κάποιες παρατηρήσεις που μπορεί ίσως να συμβάλλουν εποικοδομητικά σε ψυχραιμότερες προσεγγίσεις. Γιατί όπως όλοι καταλαβαίνουμε πρόκειται για θέμα εθνικής φόρτισης από τη μια και πολιτικής εκμετάλλευσης διαφόρων πατριδοκάπηλων από την άλλη.
Το Συμβούλιο της Ευρώπης στη φετινή του έκθεση διατείνεται ότι πράγματι υπάρχει Σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα, κάτι που αν κοιτάξουμε τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του 2004 και 2009 στους δυο κρίσιμους νομούς Φλώρινας και Πέλλας, διαπιστώνουμε ότι δεν πρέπει να είναι και αποκύημα φαντασίας, καθότι βλέπουμε πως το και φιλοσκοπιανό αποκαλούμενο «Ουράνιο Τόξο», παίρνει γύρω στους 1600 ψήφους, το 1/3 δηλαδή της πανελλήνιας δύναμης του. Χίλιοι εξακόσιοι κάτοικοι των εν λόγω νομών μέσα σε προεκλογικές συνθήκες όχι και τόσο ειδυλλιακές γι’ αυτούς, επιμένουν να στέλνουν κάποιο μήνυμα! Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι και ο πρωθυπουργός του γειτονικού μας κράτους Γκρουέφσκι κατάγεται από τη Φλώρινα και ότι το επώνυμο του πατέρα του ήτανε Γρούβης.
Εκείνο νομίζω που πρέπει να υπογραμμίζουμε, είναι ότι η ύπαρξη Σλαβομακεδονικής μειονότητας ίσα-ίσα που ενισχύει τις ελληνικές θέσεις γιατί η αναγνώριση αυτής αντικρούει από μόνη της τις περί Μακεδονικής και μόνο εθνότητας θέσεις της αμερικανοσπουδαγμένης και επηρμένης σκοπιανής ηγεσίας. Γιατί αν αυτοί είναι σκέτοι Μακεδόνες ποια μειονότητα μπορεί να νοηθεί μέσα στην με το ίδιο όνομα και διεθνώς αναγνωρισμένη Μακεδονία που εκτείνεται από τα Ιωάννινα μέχρι την Ξάνθη; Πως μπορεί να διαφοροποιηθεί ένα Μέρος από το συνώνυμο του Όλον;
Πρέπει, νομίζω, κάποτε να δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία και να μην είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε στην πυρά κάποιους ανθρώπους που τολμούν να εκφέρουν μια διαφορετική, από την κυρίαρχη, άποψη πάνω σε κάποια θέματα. Υπάρχουν ίσως εκεί σε αυτή τη συγκεκριμένη περιοχή κάποιοι συμπολίτες μας με μια ιδιαίτερη καταγωγή και δεν θα χαθεί ο κόσμος αν τους αναγνωρίσουμε και μερικά σχετικά δικαιώματα!
Στη Ν.A. Νορβηγία, εδώ και πολλά χρόνια, ζει μια σουηδική μειονότητα η οποία μάλιστα εκπροσωπείται και στο Νορβηγικό Κοινοβούλιο από το ονομαζόμενο «Σουηδικό Κόμμα»! Ένα κόμμα που σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις παίρνει ποσοστό ψήφων πάνω από 10%! Και το ωραίο είναι ότι το κόμμα αυτό ψηφίζεται και από άλλους Νορβηγούς, χωρίς ποτέ κανείς να κατηγορηθεί ως αντεθνικός και προδότης!

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΕ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ

Τα τελευταία χρόνια, με την προκήρυξη εθνικών εκλογών, είθισται να συνωθούνται στα ψηφοδέλτια πολλοί εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού κόσμου. Ηθοποιοί και τραγουδιστές ως επί το πλείστον και με ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτά των κομμάτων της εξουσίας. Ενώ απουσιάζουν παντελώς εκπρόσωποι των άλλων κλάδων της τέχνης. Δεν βλέπουμε π.χ. ποτέ ζωγράφους και γλύπτες αλλά ούτε και λογοτέχνες, ακόμη και από αυτούς τους γνωστούς της ευπώλητης-εφήμερης λογοτεχνίας.
Και αυτό νομίζω ότι γίνεται γιατί έχει να κάνει με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που διακρίνει τους ηθοποιούς και τους αοιδούς του λαϊκού πενταγράμμου από τους λοιπούς υπηρέτες της τέχνης: την έντονη δηλαδή εξάρτηση τους από κοινό και από το χειροκρότημα του. Γι’ αυτό και όταν βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας να χαμηλώνουν και νιώθουν πως το άστρο τους αρχίζει πλέον να δύει, στρέφονται σε άλλους προβολείς και σε άλλους χώρους.
Και αν εξαιρέσουμε αυτούς που στρέφονται προς τη Νέα Δημοκρατία και που τους διακρίνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα, η οποία έχει να κάνει νομίζω με το ότι δηλώνουν με παρρησία τη συντηρητική τους τοποθέτηση –«είμαι δεξιά μωρέ παιδί μου, πώς να το κρύψω» δήλωνε η Βίκυ Μοσχολιού που αρνιόταν όμως επίμονα και τις πιέσεις για ψηφοδέλτιο- στην αντίπερα όχθη του «προδευτικού» λεγόμενου χώρου όπου πουλιέται και η σχετική μούρη, παρατηρείται μια κινούμενη άμμος. Το κόκκινο, πράσινο, ροζ εναλλάσσεται πάνω στο ίδιο πρόσωπο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς!
Το σίγουρο όμως είναι ότι όσοι απ’ αυτούς –και τους μεν και τους δε- εκλεγούν μετά στη βουλή, μαραζώνουν! Γιατί εκεί λάμπουνε άλλα «αστέρια»! Η κάμερα πέφτει πάντα στον αρχηγό, άντε και λίγο στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Ενώ τα πάνελ των καναλιών έχουνε, βλέπεις, πολλές απαιτήσεις! Θέλουνε διάβασμα για ενημέρωση και ποιος προλαβαίνει!
Μόνο η μακαρίτισσα η Μελίνα ανταπεξήλθε σε αυτά και άφησε μάλιστα πίσω και έργο, γιατί η Μελίνα Μερκούρη πέραν της τέχνης της και της λάμψης που εξέπεμπε, ήταν βαθειά μέσα της Άνθρωπος, ήγουν: «Ζώον πολιτικόν»!!!

To “O” του Καρατζαφέρη!!!

Μετά την ιστορικής σημασίας προσχώρηση των Οικολόγων Ελλάδος του κ. Παπανικόλα -αυτών των μπαρουτοκαπνισμένων ακτιβιστών του οικολογικού κινήματος που τόσες και τόσες φορές έχουν προτάξει τα στήθη τους στην υπεράσπιση του πρασίνου και των ακτών μας- στο κόμμα του κυρίου Καρατζαφέρη, βγήκε περιχαρής ο αρχηγός του ΛάΟς να δηλώσει ότι: «Το Όμικρον (Ο) στον τίτλο του κόμματος μας, σημαίνει τώρα και Οικολογία!»
Μετά την αρχική «Ορθοδοξία» με τις λειτουργίες τις λιτανείες τα προσκυνήματα στις εικόνες και το ευλαβικό δέσιμο των χεριών μπροστά στις κάμερες, άρχισε τώρα να διευρύνεται το ταλαίπωρο αυτό γράμμα του αλφαβήτου και να χωράει μέσα τα πάντα. Από ποδοσφαιριστές και ΕΥΠάρχες που τους εμπιστευτήκαμε τα απόρρητα του Κράτους μέχρι σε ότι κινείται και είναι γνωστό. Ακόμη και το Χριστοφοράκο που «παίζει πολύ» -ίσως να μη το σκέφτηκε έγκαιρα- θα μπορούσε να βάλει στο Επικρατείας του ΛάΟς ο υπερφιλόδοξος αυτός πρόεδρος του. Χωρίς να φοβάται μη χάσει τους «χριστεπώνυμους» ψηφοφόρους του. Γιατί όπως απέδειξε και η περίπτωση της Ιταλίας: αυτοί παραμένουν πιστοί! Ο Μπερλουσκόνι εδώ και καιρό δείχνει τον κώλο του στο λαό του, τους βγάζει τη γλώσσα, βάζει στα ψηφοδέλτια ξέκωλα δεν δίνει λόγο σε κανέναν και την υψηλότερη δημοτικότητα, άκουσον-άκουσον , με 55% λένε οι έρευνες, την έχει ανάμεσα στους θρησκευάμενους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας!!!
Γιατί λοιπόν να ανησυχήσει και ο δικός μας; Φτιάχνει τα ψηφοδέλτια και βάζει τους πάντες και τα πάντα μέσα. «Τα πάντα Όλα» δηλαδή που λέει και ο Αλέφαντος. Και εμείς θα μέναμε σ’ αυτό στο «Όλα», ότι αυτό το Όμικρον του ΛάΟς που όλο μεγαλώνει ετερόκλητα τώρα τελευταία, μπορεί να σημαίνει και Όλα.
Μα τα σκατά της τηλεόρασης που βάζει ή ήθελε να βάλει μέσα -ποιος ξέρει και αν εκτός από Ψινάκη, Μανωλίδου δεν απευθύνθηκε σε Πάνια και σε Θέμο- δεν μας αφήνουνε να μείνουμε εκεί και όλο προς Οχετό του όμικρον μας πάνε!
Μα μεσ’ στα φυλλοκάρδια μας πρέπει να υπάρχει η ανησυχία: να μη μας παραπλανά το παρδαλό και το εφετζίδικο του πράγματος, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως στον εθνικιστικό και ξενοφοβικό πυρήνα αυτού του τσίρκουλου: το «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» του λαϊκατζή, δεν εννοεί μόνο …καρπούζια!

ROCK……ΚΑΠΗ !!!!!

Την Ελλάδα, οι αστέρες του διεθνούς πενταγράμμου, τη θυμούνται λίγο πριν δύσουν, στην κάμψη δηλαδή της ηλικίας τους, τότε που αρχίζουν τα προβλήματα της βιολογικής φθοράς και εμφανίζεται ο «άτιμος ο σφοντυλαθρίτης» όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Γιατί την εποχή της παντοδυναμίας τους και του μεγάλου σουξέ, η χώρα μας σε σχέση με τα πολυπληθή ακροατήρια της Ευρώπης και της Αμερικής, θεωρείτο απ’ τους ατζέντηδες κάτι σαν άγονη γραμμή, κάτι σαν Σίκινος, δηλαδή ή Φολέγανδρος μπροστά στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Πράγμα ανάλογο που συμβαίνει και στα καθ’ ημάς μεταξύ Αθήνας και επαρχίας με ομότεχνους και συνομήλικους συναδέλφους τους, που στη διάρκεια του καλοκαιριού παίρνουνε σβάρνα τα χωριά και τα πανηγύρια.
Και ενώ για τους δικούς μας μπορείς να επικαλεστείς βιοπορισμό και συμπλήρωση ενσήμων, για τους μεγάλους του εξωτερικού μάλλον η ακόρεστη γι’ αυτούς δίψα της δόξας και τα παραληρούντα από κάτω πλήθη σε συνδυασμό με την άλλη επίσης ακόρεστη δίψα των ατζέντηδων για παρά, είναι που οδηγούν στο γνωστό κατ’ έτος φαινόμενο: να βλέπουμε, δηλαδή, να λικνίζονται πάνω σε τεράστιες και ειδικά φωτισμένες πίστες με θηριώδη ηχεία, άνθρωποι που διανύουν την έκτη και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, άνθρωποι, δηλαδή, συνομήλικοι με τους συνταξιούχους του ΠΑΜΕ που διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας για καλύτερες συντάξεις ή με τους παππούδες και τις γιαγιές που βγάζουν τα εγγόνια τους βόλτα στα πάρκα και τις πλατείες.
Παλιά που στη μουσική κυριαρχούσαν η μελωδία και οι slow ρυθμοί, ήταν και πιο εύκολα τα πράγματα για τους υπερώριμους ηλικιακά εκπροσώπους της. Πέραν από το ότι απουσίαζε η έντονη καταπόνηση επί σκηνής, υπήρχε και το «κόλπο του πιάνου»: ένα τρικάκι δηλαδή για να παίρνουν μια ανάσα από το αναπόφευκτο, σε κάποια στιγμή, πιάσιμο της μέσης και τα πονάκια. Θυμάμαι τον Φρανκ Σινάτρα στο Λυκαβηττό αλλά και την Αμάλια Ροντρίγκεζ στον ίδιο χώρο, που έτσι «τυχαία» ενώ τραγουδούσαν με πάθος, πλησίαζαν σιγά-σιγά τον πιανίστα και ακουμπούσαν στην άκρη του πιάνου. Μια κίνηση που εκτός από τη στιγμιαία ανακούφιση που τους έδινε, περνούσε απαρατήρητη και από το κοινό, μεταξύ του οποίου και ο γράφων, ο γράφων που πλησιάζοντας τώρα την ανάλογη ηλικία, μπορεί να κρίνει εκ των υστέρων και εξ’ ιδίων τα τότε αλλότρια.
Ενώ τα τελευταία χρόνια που άρχισαν να γερνούν τα αστέρια των 60’s και των 70’s, τα αστέρια της ροκ δηλαδή μουσικής με τον έντονο ρυθμό και την κίνηση, τα πράγματα γίνανε πιο δύσκολα και το μόνο «κολπάκι» που απέμεινε είναι ο στύλος του μικροφώνου που τον βάζουν ακόμη και στα ασύρματα αυτά εργαλεία. Και έτσι που πιάνονται πάνω του με όλο το βάρος και …πάθος, τσιμπάνε και αυτοί την ανάλογη ανακούφιση. Και είναι νομίζω αυτά πράγματα θεμιτά γι’ ανθρώπους που καταπονούνται και παρόμοια γίνονται ακόμη και στο ποδόσφαιρο από νεότερους ηλικιακά αθλητές: ο διεθνής Καραγκούνης π.χ. που όλο πέφτει και ξαναπέφτει, δεν είναι ότι εκβιάζει διαρκώς το φάουλ ή το πέναλτι, είναι που παίρνει με τον τρόπο αυτό και κάποιες αναγκαίες ανάσες για την 35χρονη ηλικία του. Το ανερμήνευτο που επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά είναι αυτό που συμβαίνει με τον Μιγκ Τζάγκερ: με ασύρματο και χωρίς στύλο μικρόφωνο χορεύει διαρκώς και πηδάει!
Με τις γυναίκες τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα γιατί ενεδρεύει γι’ αυτές και η «παγίδα της αλατιέρας». Αυτό που έλεγε δηλαδή η Μελίνα για τις ξεμπράτσωτες γυναίκες μιας ηλικίας: «ποτέ δεν τινάζουμε αλατιέρα γιατί η κίνηση αυτή μας εκθέτει». Κάτι που δεν το γνώριζε πέρυσι η Μαντόνα και «το φυσάει και δεν κρυώνει». Εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με παρόμοιες κινήσεις επί σκηνής με αποτέλεσμα, έκτοτε, να βγαίνει με καλυμμένα τα μπράτσα.
Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω κανέναν, ίσα-ίσα που όλοι αυτοί είναι εκπρόσωποι μιας μεγάλης και αξεπέραστης εποχής που σιγά-σιγά μας τελειώνει. Γιατί από μια στιγμή και μετά μια αδηφάγα υπερπαραγωγή και μια άγρια εμπορική εκμετάλλευση άρχισε να αλέθει και να ισοπεδώνει τα πάντα. Κανόνας στην παγκόσμια μουσική έγινε πια το «εφήμερο»!!!.