Ποιητές δίπλα μας: Δημήτρης Μαστροδήμος !!!

Σημείωση navarino-s: κάτω από τον τίτλο "ποιητές δίπλα μας" θα δημοσιεύω κατά διαστήματα δείγματα δουλειάς από ανθρώπους που μοχθούν δίπλα μας πάνω στην υψηλή τέχνη της ποίησης: την "ανάπτυξη ενός επιφωνήματος" δηλαδή κατά τον Πωλ Βαλερύ. Πολλοί από αυτούς ταλαντούχοι δεν έτυχε να γνωρίσουν τη μεγάλη δημοσιότητα.  

Δημήτρη Μαστροδήμου

 

Στο λιμάνι πολλοί χαιρετούσαν.

Το ίδιο και οι ταξιδιώτες.

 

Μόνος, σε μιαν άκρη του πλοίου που μόλις

           σάλπαρε,

           αν και δεν είχε

            κανένα στην προβλήτα,

χαιρετούσε κι αυτός ∙

          μπορεί τους γλάρους. Μπορεί…

Αργά αργά μάκραινε.

Φαίνονταν, αμυδρά, μόνο τα κτίρια.

Ύστερα, μαζί μ’ ό,τι αγάπησε,

Η πόλη του χάθηκε σ’ ένα σύννεφο καπνού

 

                                                     7.10.91

_________________________________________________________

Βιογραφικό:

Ο Δημήτρης Μαστροδήμος γεννήθηκε στη Δρυμώνα Μαγνησίας το 1939. Το ’49 και το ‘52 χάνει πατέρα και μάνα και αναγκάζεται να αφήσει το σχολείο και να δουλέψει. Το ’57 έρχεται στην Αθήνα και κάνει διάφορα επαγγέλματα: φορτοεκφορτωτής, νυχτοφύλακας, χτίστης, υδραυλικός, μπετατζής, μπογιατζής, ιδιωτικός υπάλληλος κ.ά. Το ’59 οργανώνεται στη Νεολαία της ΕΔΑ και αργότερα στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Το ’66, στα 27του, γράφεται στο νυχτερινό για να τελειώσει το Δημοτικό αλλά η δικτατορία της 21.4.67 τον αναγκάζει να το εγκαταλείψει και πάλι και να κρύβεται. Το ’70 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε οκτώ χρόνια φυλακή. Τον Ιούνιο του ’73 αποφυλακίζεται για να συλληφθεί και πάλι πέντε μήνες αργότερα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Αφήνεται ελεύθερος παραμονή Χριστουγέννων του ίδιου χρόνου. Έκτοτε ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Έχει εκδώσει τις συλλογές: «Μα πώς να πάψω», «Αντιανατρεπτικά», «Έι, σε σένα μιλώ», «Το αγκάθι».

 

 

Ο Τζαμπάσης !!!

σημείωση navarino-s: παραθέτω το σχετικό με την προηγούμενή μου ανάρτηση διήγημα "Ο Τζαμπάσης" του φίλου μου λογοτέχνη Θεόδωρου Κόλλια που μας προσφέρει μια πιο σφαιρική και γλαφυρή εικόνα του επαγγέλματος.

Θεόδωρου Κόλλια

                                            Ο ΤΖΑΜΠΑΣΗΣ

 Η ζωή κάνει κύκλους στο χρόνο, η ιστορία γωνίες σαν πολύγωνο. Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες και εκφάνσεις, ουδεμιάς εξαιρουμένης, είναι συνιστώσες και διαγώνιες άλλων προγενέστερων καταστάσεων. Κυρίως όμως μικρότερων και λιγότερο σημαντικών. Τα μεγάλα είναι αθροίσματα των μικρών, τα σημαντικά, απαυγάσματα των ασήμαντων. Και για την ύλη και για το πνεύμα. Οι άβακες που αποτελούσαν τις πρώτες αριθμομηχανές στην προϊστορική Ελλάδα, δεν είναι πρόγονοι των ηλεκτρονικών υπολογιστών(Η/Υ);Τα πάντα με ένα λόγο εξελίσσονται, μεταλλάσσονται και τροποποιούνται. Τίποτα δεν έρχεται από το πουθενά αλλά και τίποτα δεν εξαφανίζεται. Και οι εφευρέσεις ουδόλως αποτελούν παρθενογενέσεις. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υποκείμενο και αντικείμενο όλων των προαναφερθέντων. Στις δε λειτουργίες της ανάγκης και επιβίωσης, που πρωτοστατεί η εργασία, όλες οι παραπάνω αρχές επαυξάνονται. Η εργασία (τρόπος, ποιότητα, απόδοση) καθορίζει το είναι. Το γίγνεσθαι είναι δουλειά των επαϊόντων και των αρμόδιων ειδικών. Οι διάφορες μορφές της εργασίας είναι τα επαγγέλματα.Μόνο στις τελευταίες δεκαετίες εάν ανατρέξουμε, γινόμαστε μάρτυρες της εμφάνισης, της ακμής και συγχρόνως της παρακμής και της εξαφάνισης αμέτρητων επαγγελμάτων. Ένα τέτοιο επάγγελμα είναι ο τζαμπάσης ή τζαμπάζης, επί το ελληνικό, ζωέμπορος.

Οι τζαμπάσηδες λοιπόν, είναι (καλύτερα ήταν) οι μεσίτες, οι έμποροι για όλα τα είδη των μεγάλων ζώων, κυρίως των αλόγων. Αυτό, διότι η διακίνηση ήταν πολύ ευκολότερη και ταχύτερη. Το ίδιο το άλογο χρησιμοποιούσαν και σαν μεταφορικό μέσο.

Κυρίως οι τζαμπάσηδες δεν διέθεταν κανένα παραγωγικό μέσο, αλλά ούτε και περιουσιακό στοιχείο, εκτός ίσως από μια χαμοκέλα και αυτή πλίθινη. Ήταν μ΄ ένα λόγο προλετάριοι, με όλη τη σημασία της λέξης. Επομένως ήταν αδέσμευτοι, ανεξάρτητοι από κάθε κοινωνική, πολιτική, θρησκευτική οριοθέτηση και προτροπή. Ελεύθεροι σαν τα πουλιά.
Από τη μια η ανάγκη επιβίωσης και από την άλλη, το δαιμόνιο της φυλής, συνέβαλαν στη μεγάλη ανάπτυξη πολλών ψυχικών χαρισμάτων, όπως η εξυπνάδα, καπατσοσύνη, διπλωματία, ψιλοκατεργαριά (Εθνική Ελλάδος γεια σου).

Τα άλογα του χωριού...!!!

                  14.02.2016, 06:47 | Ετικέτες:  ζώα, ασθένειες,

 

 

Εμείς κι αυτά

σελίδα 50

 Τα άλογα του χωριού...

  Συντάκτης: 

Παναγιώτης Διαμαντής

Η επιστολή που ακολουθεί (από τον αναγνώστη μας κ. Δημήτρη Κουκουλά, συγγραφέα) έχει σαν αφορμή την εκπληκτική φωτογραφία με την πορεία των λύκων, κάπου στον χιονισμένο Καναδά, που αναδημοσίευσα απ' το ίντερνετ. Με την ευκαιρία, ο κ. Κουκουλάς μάς έστειλε κι ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από ένα βιβλίο του, που μιλάει για τα άλογα του χωριού, τότε που δεν είχε γεμίσει η ύπαιθρος με φορτηγά και «αγροτικά».

Και βέβαια κάνατε πολύ καλά, κύριε Διαμαντή, και μοιραστήκατε μαζί μας τη φωτογραφία με τους λύκους. Γιατί υπάρχουν πολλοί, νομίζω, αναγνώστες σας με ισχυρότατους δεσμούς με τα ζώα που δεν μας συγκινεί τόσο η λεπτομέρεια όσο η ουσία: η αυστηρά καθορισμένη διάταξη εν προκειμένω - όπως σωστά σημειώνετε.

Ιδίως εμείς που μεγαλώσαμε στα χωριά δίπλα στα οικόσιτά μας. Ο Καράς μας μάλιστα πήγαινε όργωμα-μεροκάματο με τον πατέρα μου και μας ζούσε. Μόνο που φοβάμαι να μην παρεξηγηθώ ότι εκμεταλλεύομαι τη συγκυρία για κάποιο promotion γι' αυτό που θα κάνω. Το στέλνω για σας. Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες», εκδόσεις Απόπειρα:
«...οι Τσαμπάσηδες, οι ειδικοί των αλόγων. Αξιολογούσαν το ζώο με μια ματιά που έριχναν σε διάφορα μέρη του σώματός του. Γι' αυτό και τους έπαιρναν για συμβουλάτορες όσοι πήγαιναν στα ζωοπανήγυρα για ν' αγοράσουν άλογο. Κοίταζαν τα δόντια, την κοιλιά, τους μυς των ποδιών, τα καπούλια και το στήθος.
Το τελευταίο το πρόσεχαν ιδιαίτερα μήπως είχε μαζέψει υγρά, κάτι που συνέβαινε όταν έμενε το άλογο ιδρωμένο σε κρύο ρεύμα αέρα και που για να περάσει του έβαζαν καταπλάσματα.
Στις πιο βαριές περιπτώσεις του έκαναν “βυζιγάντι”. Του χάραζαν δηλαδή το στήθος με το μαχαίρι για να φύγουν τα υγρά. Πιανότανε η ψυχή μας όταν το βλέπαμε δεμένο σε κάποια αυλή, με τη χαίνουσα πληγή γεμάτη μύγες και εκείνα τα μεγάλα μάτια να μας κοιτάζουν όλο παράπονο και ικεσία.
Έχωναν επίσης τα δάχτυλά τους στα ρουθούνια του ζώου. Το ανάγκαζαν έτσι να φταρνιστεί και να βήξει, για να δούνε μήπως έχει “τεκνοφέσι”. Μια φοβερή πάθηση που οφειλόταν στα άγανα από τα άχυρα. Περνούσαν στο αναπνευστικό σύστημα και πλήγωναν τα πνευμόνια, κάτι που καταρράκωνε σιγά σιγά το άλογο και το οδηγούσε στο θάνατο.
Δεν είχα πάει ακόμη στο Δημοτικό τότε που χάσαμε τον Καρά μας από τεκνοφέσι. Τον αγαπούσα πολύ και του άρεσε να σκύβει το κεφάλι, για να διώχνω με το χέρι μου τις αλογόμυγες που φώλιαζαν μέσα στη βαθιά λακκούβα του σαγονιού του. Εβγαζε τότε ένα υπόκωφο και χαρούμενο χλιμίντρισμα σαν να με ευχαριστούσε, ενώ έτριβε τα τεράστια χείλη του πάνω στο κουρεμένο μου κεφάλι.
Κάποια στιγμή ήρθε ο βήχας που όλο δυνάμωνε. Τις κρύες νύχτες τον παίρναμε μέσα στο σπίτι, αλλά τα γκουχ και τα γκουχ δεν έλεγαν να σταματήσουν. Ενα πρωί τον τράβηξαν κάτω στη βαθιά ρεματιά και είπαν πως τον έδωσαν σε κάποιους άλλους. Μα δεν το πίστεψα και όταν, ύστερα από κάποιες μέρες, είδα να ζυγιάζονται από ψηλά τα μαύρα κοράκια, κατάλαβα πολύ καλά γιατί είχαν έρθει...»