Όλος ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, είτε δράμα ήτανε το έργο είτε κωμωδία, είχε στο τέλος Happy End. Ευτυχισμένο γάμο δηλαδή. Άλλες φορές τελείωνε στους αρραβώνες και στα λογοδοσίματα και άλλες φορές έφτανε και στο μυστήριο: χαρούμενη μουσική γραβάτες νυφικά κουφέτα.. Η φτωχή κοπέλα είχε αποκατασταθεί με τον πλούσιο άντρα και το φτωχόπαιδο είχε βρει την πλουσιοκόρη. Και όταν δε υπήρχε ο παράς περίσσευε η αγάπη και η καλή καρδιά. Έπεφτε η λέξη ΤΕΛΟΣ στην οθόνη και οι θεατές πέφταν μετά στα μαξιλάρια τους γεμάτοι όνειρα και ελπίδες. Οι μοδιστρούλες και οι εργάτριες της εποχής, οι δακτυλογράφοι και οι νεαροί οικοδόμοι, οι οδηγοί και οι μαραγκοί, οι αγροτοπούλες κι' οι νεαροί αγρότες, βούλιαζαν σιγά-σιγά στην αγκαλιά του πιο γλυκού Μορφέα.
Κατά βάθος βέβαια οι άνθρωποι γνώριζαν πολύ καλά το απίθανο του πράγματος και τη μυθοπλασία. Ήθελαν όμως να βαυκαλιστούν, ένα φανταστικό παράθυρο να ανοίξουν. Να δραπετεύσουν για λίγο απ’ αυτό που βίωναν κάθε μέρα. Να αφεθούν στο παραμύθι. Να ταυτιστούν με τα ευτυχισμένα πρόσωπα που βλέπαν στο πανί: Τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο, τη Βασιλάκου και το Μυλωνά, την Ιασωνίδου και το Λειβαδίτη με όλα αυτά τα διάσημα ζευγάρια της οθόνης. Ουρές στις κινηματογραφικές αίθουσες όλης της χώρας, συνωστισμός στα καφενεία των χωριών που παίζαν οι πλανόδιοι. Και πάντα μα πάντα στο τέλος Happy End ακόμη και με νύφη τη Βασιλειάδου.
Το πρώτο, μάλιστα, απ’ τα ζευγάρια αυτά που προανέφερα έμελε να γίνει και ζευγάρι στη ζωή, τινάζοντας στα ύψη το φαντασιακό των θαυμαστών τους. Η ιδανική και ονειρεμένη οικογένεια. Απανωτά εξώφυλλα με την Αλίκη και το Δημήτρη. Ρομάντσο Θησαυρός Φαντάζιο συνέχιζαν με ρεπορτάζ την ευτυχία της οθόνης. Ήρθε και το παιδί μετά. Μόνο σιγά-σιγά που κάτι χάλαγε και αρχίσανε τα ρεπορτάζ με τους καυγάδες. Δίπλα οι θαυμαστές μεγάλωναν και αυτοί, ο καθένας στο δικό του λούκι, στις συμπληγάδες της ζωής και στη φθορά του χρόνου.
Το όνειρο και ο θαυμασμός για τα ινδάλματα έδινε σιγά-σιγά τη θέση του στην περιέργεια και το κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον του κόσμου παρέμενε ακόμη υψηλό για το τι θα γίνει παρακάτω. Μα όχι πλέον στο πανί με τη γνωστή κατάληξη, αλλά σε αυτό το άγριο και απρόβεπτο έργο της ζωής που είχαν εμπλακεί και τα ινδαλματά τους. Αυτό το έργο που είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα μπορούν να γίνουν. Και γίναν τα χειρότερα. Το πρότυπο της οικογενειακής ευτυχίας διελύθη!
Αυτό που κρύβαν με το τέλος τους τα έργα εκείνα του σινεμά, αυτό δηλαδή που ζούσαν στη ζωή πολλοί από τους θεατές τους, έμελε να το παίξουν στη ζωή και οι ίδιοι οι ήρωες τους. Σε μια εκδοχή όμως τόσο σκληρή που μας τρομάζει όλους. Μέχρι αποκλήρωση παιδιού από τον πατέρα έκρυβε ο επίλογος μετά το θάνατο των ινδαλμάτων. Σπάνιο πράγμα για τα καθ’ ημάς.
Και όλα αυτά φόρα παρτίδα απ’ τη μικρή, πλέον, οθόνη. Που αν και μικρή πολύ θαυματουργή γιατί τα αλέθει όλα. Και έμεινε τώρα ένα παιδί που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και όλο και κάτι διεκδικεί. Κάτι που του έλειψε και ψάχνει να το βρει μπροστά στις αδηφάγες κάμερες. Μπαίνει στα σπίτια μας σαν να εκλιπαρεί λίγη αγάπη. Ένα μετέωρο παιδί που είναι άντρας πλέον, μα είχε την ατυχία να είναι το πραγματικό παιδί του πιο ευτυχισμένου ζευγαριού της ελληνικής οθόνης!
Κατά βάθος βέβαια οι άνθρωποι γνώριζαν πολύ καλά το απίθανο του πράγματος και τη μυθοπλασία. Ήθελαν όμως να βαυκαλιστούν, ένα φανταστικό παράθυρο να ανοίξουν. Να δραπετεύσουν για λίγο απ’ αυτό που βίωναν κάθε μέρα. Να αφεθούν στο παραμύθι. Να ταυτιστούν με τα ευτυχισμένα πρόσωπα που βλέπαν στο πανί: Τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο, τη Βασιλάκου και το Μυλωνά, την Ιασωνίδου και το Λειβαδίτη με όλα αυτά τα διάσημα ζευγάρια της οθόνης. Ουρές στις κινηματογραφικές αίθουσες όλης της χώρας, συνωστισμός στα καφενεία των χωριών που παίζαν οι πλανόδιοι. Και πάντα μα πάντα στο τέλος Happy End ακόμη και με νύφη τη Βασιλειάδου.
Το πρώτο, μάλιστα, απ’ τα ζευγάρια αυτά που προανέφερα έμελε να γίνει και ζευγάρι στη ζωή, τινάζοντας στα ύψη το φαντασιακό των θαυμαστών τους. Η ιδανική και ονειρεμένη οικογένεια. Απανωτά εξώφυλλα με την Αλίκη και το Δημήτρη. Ρομάντσο Θησαυρός Φαντάζιο συνέχιζαν με ρεπορτάζ την ευτυχία της οθόνης. Ήρθε και το παιδί μετά. Μόνο σιγά-σιγά που κάτι χάλαγε και αρχίσανε τα ρεπορτάζ με τους καυγάδες. Δίπλα οι θαυμαστές μεγάλωναν και αυτοί, ο καθένας στο δικό του λούκι, στις συμπληγάδες της ζωής και στη φθορά του χρόνου.
Το όνειρο και ο θαυμασμός για τα ινδάλματα έδινε σιγά-σιγά τη θέση του στην περιέργεια και το κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον του κόσμου παρέμενε ακόμη υψηλό για το τι θα γίνει παρακάτω. Μα όχι πλέον στο πανί με τη γνωστή κατάληξη, αλλά σε αυτό το άγριο και απρόβεπτο έργο της ζωής που είχαν εμπλακεί και τα ινδαλματά τους. Αυτό το έργο που είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα μπορούν να γίνουν. Και γίναν τα χειρότερα. Το πρότυπο της οικογενειακής ευτυχίας διελύθη!
Αυτό που κρύβαν με το τέλος τους τα έργα εκείνα του σινεμά, αυτό δηλαδή που ζούσαν στη ζωή πολλοί από τους θεατές τους, έμελε να το παίξουν στη ζωή και οι ίδιοι οι ήρωες τους. Σε μια εκδοχή όμως τόσο σκληρή που μας τρομάζει όλους. Μέχρι αποκλήρωση παιδιού από τον πατέρα έκρυβε ο επίλογος μετά το θάνατο των ινδαλμάτων. Σπάνιο πράγμα για τα καθ’ ημάς.
Και όλα αυτά φόρα παρτίδα απ’ τη μικρή, πλέον, οθόνη. Που αν και μικρή πολύ θαυματουργή γιατί τα αλέθει όλα. Και έμεινε τώρα ένα παιδί που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και όλο και κάτι διεκδικεί. Κάτι που του έλειψε και ψάχνει να το βρει μπροστά στις αδηφάγες κάμερες. Μπαίνει στα σπίτια μας σαν να εκλιπαρεί λίγη αγάπη. Ένα μετέωρο παιδί που είναι άντρας πλέον, μα είχε την ατυχία να είναι το πραγματικό παιδί του πιο ευτυχισμένου ζευγαριού της ελληνικής οθόνης!
16 σχόλια:
Kαλημέρα navarino-s. Μου αρεσει η γραφή σου, και ο τροπος που βλεπεις τα πραγματα. Σχετικα με το σημερινο σου θεμα, πολλοι ειναι αυτοι που μπλεκουν την πραγματικοτητα με τη σκια της. Ειδικα στη σημερινη εποχη που επιδιωκεται μεσα απο την εξωφρενικη, και πανω από του καθενος τα μεσα, καταναλωση.
Δεν μου φαίνονται καθόλου περίεργες αυτές οι καταλήξεις, όπου υπάρχει πολύ χρήμα και δόξα...στο τέλος υπάρχει δυστυχία.
ta mesa exoun tosh dunamh pou mporoun n my8opoioun kai apomu8opoioun an8rwpous meapisteuth taxuthta.ta telutaia xronia uparxei mia tash apomu8opoihshs paliwn kai newn idalmatwn thn opoia 8ewrw 8etikh.h mu8opoihsh proswpwn mporei n exei 8etika alla ta arnhtika einai perissotera.auto pou me enoxlei pada stis ellhnikes tainies einai auto to happy end,mu fainetai pseutiko kai saxlo,xwris realismo.happy end exoun ta paramu8ia poumas legane mikra.emena maresei to telos n einai realistiko kai gnk nmzw oti anhkw sthn genia twn sad end.
αγαπητή cynical καλησπέρα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Σε ευχαριστώ και για την προβολή που μου κάνεις απ' το blog σου. Όταν ξεψαρώσω με τα τεχνικά θα στο ανταποδώσω.
Γειά σου newton! Αυτά τα δυο μαζί που λές: το χρήμα και η δόξα κάνουν τον άνθρωπο και σαλτάρει!
monkako μου είσαι καταιγιστικός! Μετά από τόσα χρόνια σινεφίλ μου έμαθες και το sad end που δεν το ήξερα. Και αυτό ακραία λύση είναι. Εγώ νομίζω ότι η τέχνη πρέπει να λειτουργεί αλλιώς και θα σου φέρω ένα παράδειγμα: Το έργο "ο καουμπόϋ του μεσονυκτίου", δεν ξέρω αν το έχεις δει, αυτό με τον Γιον Βόϊτ και τον Ντάστιν Χόφμαν είναι έργο με sad end, πεθαίνει στο τέλος ο Χόφμαν, αφήνει όμως στο θεατή μια γεύση αισιοδοξίας γιατί εκείνο που μένει στο βάθος της συγκίνησης και της ψυχής, είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης φιλίας.
Λες ότι είσαι σινεφίλ, αν θυμάμαι καλά ασχολείσαι και με τα κοινωνικοπολιτικά και μιας και η the monkeys μίλησε για sad end, σου προτείνω να δεις το v for vendeta.
Σε ευχαριστώ newton θα το δω. Μου φαίνεται περίεργο που δεν έχω ακούσει καθόλου αυτή την ταινία.
Πολύ καλογραμμένο άρθρο!
Όσο για τον Παπαμιχαήλ το νεότερο, ένα πράγμα θέλω να πω: τον λυπάμαι πραγματικά...
@ανορθόδοξε έχεις δίκιο γι' αυτή τη λύπηση. Μόνο που τα κανάλια δεν οροδούν μπροστά σε τίποτα και τρώνε σάρκες.
Ισως και να είναι πολύ βαριά η σκιά κάποιων επώνυμων γονιών για να την αντέξουν τα παιδιά τους.
Αν το καλοσκεφτούμε πόσο ευτυχισμένο μπορεί να είναι ένα παιδί όταν το συγκρίνουν διαρκώς με τους γονείς?
Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να ανοίγονται ευκολότερα κάποιοι δρόμοι, σε κάποιες άλλες όμως μπορεί να κλείνουν οι ίδιοι δρόμοι επειδή το παιδί δεν κατάφερε να μοιάσει η ακόμη και να ξεπεράσει τους γονείς.
Πολύ όμορφα τοποθετημένη η αποψή σου.
Καλό βράδυ εύχομαι
dyosmaraki γειά σου! Έχεις δίκιο και ξέρω πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις, το παράδειγμα της ανάρτησης ήταν η αφορμή.
Σε ευχαριστώ πολύ, πάντως, για τα καλά σου λόγια.
Σε μια παλιά μου ανάρτηση από ερέθισμα που μου έδωσες εσύ έγραψα για τα πανηγύρια του καλοκαιριού. Δεν ξέρω αν την είδες.
Οχι! Δεν την είχα δει!
Είμαι ασυγχώρητη!
Τώρα μόλις μπήκα!
Νομίζω ότι με τόσα προβλήματα στην εποχή μας, το να ασχολούμαστε με έναν εμφανώς, μα όχι Ντοστογιεφσκικά, ηλίθιο, είναι περιττό.
Δεν είναι το χρήμα και η δόξα που κάνουν τον άνθρωπο να σαλτάρει, αλλά η κακή τους διαχείριση.
Τα κανάλια τρώνε σάρκες αυτών που θέλουν να φαγωθούν.
Νavarino-s, να δεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ to V for Vendetta. Διότι Fairness, justice, and freedom are more than words, they are perspectives. Κατά τη γνώμη μου έχει happy end για ανθρώπους που σκέφτονται.
constantinos, μου το σύστησε το έργο και ο newton. θα το πάρω σίγουρα να το δω. ευχαριστώ.
Το είδα, διάβασα και τα προηγούμενα σχόλια! :-)
Επιμένω να το δεις άμεσα, θα σου αρέσει!
Δημοσίευση σχολίου