ΓΙΑΤΙ ΦΩΤΙΕΣ ΣΠΑΣΙΜΑΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ;

Πριν από καμιά 10αριά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αν θυμάμαι καλά, ζούσαμε κάτι ανάλογο με τα σημερινά. Είχαν γίνει εκτεταμένες καταστροφές στα πέριξ του Πολυτεχνείου και μετά κατάληψη του και φωτιές. Τα κανάλια ωρύονταν και καλούσαν την αστυνομία να επέμβει και να συλλάβει τους 50-80 «γνωστούς άγνωστους», όπως ισχυρίζονταν, κουκουλοφόρους ταραξίες. Η αστυνομία επενέβη αλλά ο αριθμός των συλληφθέντων καταληψιών έφτασε στο απίστευτο νούμερο των 570 ανθρώπων. Τα κανάλια την έκαναν «γαργάρα».
Πριν από 20 μέρες στην πορεία του Πολυτεχνείου, κάποιες εφημερίδες έγραψαν στα ψιλά ότι το μπλόκ των αντεξουσιαστών –παλιά τους λέγαμε αναρχικούς- ξεπερνούσε τα 3.000 άτομα και ότι ήτανε ίσως μεγαλύτερο από αυτό της ΚΝΕ. Πάλι οι Χατζηπρετεντέρηδες το πέρασαν στο ντούκου. Ακόμη και χθές το βράδυ που είναι σίγουρο ότι η εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου πολλαπλασίασε τον όγκο αυτών των παιδιών, οι κουφαλίτσες της τηλεόρασης συνέχιζαν να πιπιλίζουν την ίδια καραμέλα των ελάχιστων «γνωστών αγνώστων». Γιατί αυτό ανεβάζει κατά πολύ την τηλεθέαση αφού εξαγριώνει τους ανθρώπους που την παρακολουθούν. Είναι βασικές αρχές των μίντια αυτές.
Ο στρουθοκαμηλισμός έτσι συνεχίζεται και κανείς δεν θέλει να δει την αλήθεια κατάφατσα. Οι καλεσμένοι των κομμάτων στα παράθυρα και στα τραπέζια που αποδέχονται μεγαλύτερα νούμερα για τους «κουκουλοφόρους», περνάνε τα πράγματα μέσα από τα δικά τους φίλτρα και λογικές, δίνοντας αντικυβερνητικό χαρακτήρα και άλλα συμβατικά κίνητρα –γενιά των 700 ευρώ, βατοπαίδι κ.ά.- στους νεαρούς ταραξίες.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Αυτές είναι εφήμερες προσεγγίσεις. Ο αναρχισμός ασχέτως της ουτοπικότητας η μη των οραμάτων του, ασχέτως του φόβου που μπορεί να προκαλεί με την ατελέσφορη δράση του στα πλατιά στρώματα της κοινωνίας, είναι μια ιδεολογία και στάση ζωής με ιστορικό βάθος μεγαλύτερο από αυτό του μαρξισμού. Μια συνολική και ριζική αμφισβήτηση όλου του πλέγματος της εξουσίας και της κοινωνικής δομής. Πριν από 15 χρόνια στη Γενεύη της Ελβετίας μιας χώρας ευημερούσας, στα καλά καθούμενα με τα δικά μας κριτήρια, ομάδες αντεξουσιαστών, μέσα σε μια νύχτα, έκαναν λίμπα όλα τα ακριβά καταστήματα της πόλης.
Στη σημερινή συγκυρία η αιχμή της αμφισβήτησης που προανέφερα, στοχεύει στην καταναλωτική κοινωνία. Αυτό που εμείς οι πολλοί διαρκώς καταγγέλουμε αλλά είμαστε μέχρι τα μπούνια μέσα σε αυτό. Κυλιόμαστε κάθε μέρα μέσα στα σκατά της τηλεόρασης, στα ριάλιτυ στα πρωϊνάδικα και τις μεσημερούδες, στις άθλιες τηλεοπτικές σειρές και αργά πολύ αργά στα στρογγυλά τραπέζια της μαλακίας. Στέλνουμε τα κορίτσια μας ξεβράκωτα να κάνουνε καριέρα στο show-biz και τα παιδιά μας από το δημοτικό να διακριθούν στη eurovision-juniors, την ίδια ώρα που υποκριτικά κάνουμε το σταυρό μας στην εκκλησία. Συνωθούμαστε στα εμπορικά κέντρα και αγοράζουμε φίρμες ενώ πολλά λύκεια της περιφέρειας οργανώνουν εκδρομές στο mall της Αθήνας.
Είναι τόσο παράδοξο και ακατανόητο λοιπόν, κάποιοι νεαροί συμπολίτες μας που δεν βολεύονται μέσα στα κόμματα και τη χρεοκοπημένη πολιτική συγκυρία να θέλουν να αντιδράσουν με βία σε όλα αυτά που μας περιβάλλουν; Να θέλουν να αλλάξουν πιο γρήγορα την κοινωνία; Ξέρουν ότι παρανομούν οι δρόμοι είναι γεμάτοι με κάμερες γι’ αυτό και φοράνε κουκούλες. Πέστε ότι κάνουνε λάθος. Χαβαλέ μέσα στα δακρυγόνα όμως δεν κάνουν.
Χτυπούν συστηματικά τις τράπεζες την καρδιά της καταναλωτικής κοινωνίας, τις τράπεζες που με τη ληστρική τους πολιτική, όπως αποδείχθηκε τώρα με την κρίση, έκαναν πολύ χειρότερα πράγματα στους ανθρώπους από όσα οι πέτρες και οι μολότωφ των νεαρών αντεξουσιαστών.
Πιστεύω και εγώ ότι οι ενέργειες τους είναι κινήσεις απελπισίας, ο κόσμος φοβάται μαζεύεται και συντηρητικοποιείται. Έχουν αντίθετα αποτελέσματα, ίσως, από αυτά που επιδιώκουν. Θέλουν όμως άλλη προσέγγιση αυτά τα παιδιά και όχι την απαξίωση και την ύβρη.

Σημείωση: μια σφαιρική μελέτη του φαινομένου της αναρχίας από καταβολής της μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο του καθηγητή ιστορίας της Οξφόρδης, Τζαίημς Τζολ: "Αναρχικοί" εκδόσεις Επίκουρος.