Ένα παιδί στη γειτονιά μας μελαγχόλησε! Μιλάω για το φίλο μας το Newton που μέσα από την τελευταία του ανάρτηση ήρθε να μας ρωτήσει: «γραφτήκανε τόσα πολλά στα blogs ετούτες τις ημέρες, και τελικά τι βγήκε;».
Ναι γραφτήκανε πολλά, «τόνοι μελάνης χύθηκε» θα έλεγα με ένα παλιό κλισέ μα βλέπεις τα διαολοπράματα αυτά που χειριζόμαστε γράφουν χωρίς μελάνι. Το γυάλινο δάκρυ ήτανε καυτό πολύ καυτό και ρέον, με λυρικά κομμάτια ρέκβιεμ για τον Αλέξη. Το ίδιο και το lagarto με το δικό του κείμενο και αν πρόσεχες το μελαγχολικό του μάτι στη φωτογραφία, κάτι σαν βούρκωμα φαινόταν να γυαλίζει. Κείμενο επίσης δυνατό για το αθώο θύμα είχαν και τα monkakia (the monkeys). Μα ήταν και θυμωμένα αυτά, και από κλαδί σε άλλο κλαδί κρεμιόνταν, τα έβρισκα παντού σε όλα τα post που πήγα. Με οργίλα σχόλια εκτενή και σταθερή γραμμή κατά της βαρβαρότητας. Μέχρι και ο Ανορθόδοξος παρά τη μετακόμιση μπήκε στο τέλος στο χορό με μια μεγάλη ατάκα: «δεν είμαι κομμουνιστής, δεν είμαι αναρχικός αλλά δεν είμαι και μαλάκας!». Ακόμη και ο νεαρός Manos εμφανίστηκε μετά από πολύ καιρό, λάβρος φουριόζος ασυγκράτητος. Ο Newton όπως πάντα οργισμένος αλλά και με κάποια ερωτηματικά, μα σταθερά στο τέλος να τα χώνει στους κυβερνώντες τους τωρινούς και να μην ξεχνά ποτέ τους τέως. Ο Tyler Durden ήταν πανταχού παρών! Εγκατέλειψε την κινηματογραφική του αίθουσα και αλώνιζε τα blogs, έγραφε σχόλια και ξανάγραφε με αυτή τη μοναδική ευχέρεια που έχει να κάνει κατανοητή την άποψη του. Να μην πλατειάζει να φέρνει παραδείγματα να πείθει! Έβρισκε post ενδιαφέροντα μέσα στον blogωκεανό και μας ενημέρωνε για να τα δούμε. Και η cynical η κορυφαία της παρέας, με το μεγάλο της κοινό. Έχει αυτή η μπαγάσω, ρε παιδιά, έναν τρόπο! Και δεν μιλάω για τα πολύ καλά ελληνικά, την επιστημονική πληρότητα και την ευρυμάθεια της. Βάζει γλυκά τα θέματα σαν να ρωτάει παρ’ ότι στο τέλος μπαίνει απαλά και η βεβαιότητα. Τραβάει έτσι τον αναγνώστη να μπει να σχολιάσει. Και εκεί στα σχόλια είναι χαλκέντερη! Μια καταπληκτική οικοδέσποινα. Σέβεται όλους τους επισκέπτες της. Ακόμη και αυτούς που ασχημονούν μέσα σε ξένο σπίτι. Όπως εγώ που άνοιξα καυγά με την katerina στην ανάρτηση του «πλιάτσικου». Και μπήκε πυροσβεστικά και μας ηρέμησε.
Γραφτήκανε πολλά και εν θερμώ. Εκφράστηκαν απόψεις, διαφωτίστηκαν πτυχές και έγινε πολιτισμένος διάλογος μέσα στην αγριότητα και θα καρπίσει ακόμα. Διάλογος για πράγματα καινούργια. Πρωτοφανέρωτα. Αυθόρμητες κινητοποιήσεις της νεολαίας χωρίς καθοδήγηση. Ο κόσμος πιο μπροστά από τις ηγεσίες. Ο κόσμος που στα θέματα της μισθωτής εργασίας είναι χειρότερα σήμερα από ό,τι ήταν πριν 20 χρόνια. Χειρότερα από ό,τι πριν 50 και 100.
Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού στο τέλος της δεκαετίας του ’80 ένας άλλος κόσμος αναδύθηκε. Κυριάρχησε ο νεοφιλευθερισμός και η αποθέωση της οικονομίας της αγοράς. Το να υποστηρίξει κάποιος το δημόσιο χαρακτήρα μερικών υπηρεσιών εθεωρείτο οπισθοδρόμηση. Ένας παγκόσμιος και αδίστακτος χωρίς πατρίδα καπιταλισμός, μέσα σε λιγώτερο από είκοσι χρόνια με την πρόθυμη συνεργασία νεοφιλελέυθερων αλλά και σασιαλδημοκρατικών κυβερνήεων (πασόκ για τα καθ’ ημάς και μάλιστα με πρώην συνδικαλιστές στα αρμόδια υπουργεία που πέρναγαν οι νόμοι) αφαίρεσε από τους εργαζομένους όλα όσα είχαν κερδηθεί από τις μεγάλες απεργίες της Αμερικής του 1880 και δωθε με πολλόυς αγώνες και ποτάμια αίματος. Καταργήθηκε το οκτάωρο και οι υπερωρίρες. Με την απειλή και τον κίνδυνο της απόλυσης βάζουν τους υπαλλήλους να δουλεύουν 12ωρα και 15ωρα με 700 ευρώ το μήνα. Μπήκαν στη μέση και οι τράπεζες με τα δάνεια και έπιασαν τους ανθρώπους από το λαιμό, τους ξεζούμισαν στην κυριολεξία! Σκάβοντας και τα δικά τους έτσι θεμέλια γιατί με τη μεγάλη αφαίρεση αγοραστικής δύναμης από τον κόσμο θα ερχόταν το …μπαμ στην κατανάλωση και τα δάνεια. Πράγμα που εδώ και ένα χρόνο με μαθηματική ακρίβεια προέβλεπαν οι κλασσικοί φιλελεύθεροι –όχι μαρξιστές-οικονομολόγοι της παλιάς σχολής. Μόνο με το προ της γαλλικής επανάστασης του 1789 καθεστώς της φεουδαρχίας μπορεί να συγκριθεί από άποψη δικαιωμάτων ο σημερινός εργαζόμενος. Το καθεστώς που φούσκωσε από οργή τα ανθρώπινα ποτάμια που συμπαρέσυραν μοναρχίες και φέουδα βαστίλες και βερσαλίες. Είχαν όμως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι μας οι άνθρωποι αυτοί: δεν είχαν τηλεόραση!
Αυτόν τον μόνιμο χαφιέ όλων των εκδηλώσεων. Αυτόν τον προβοκάτορα που θέλγεται από τον καπνό και τη φωτιά και θάβει όλα τα άλλα. (Από την μεγαλειώδη πορεία του 4ου ευρωπαίκού κοινωνικού φόρουμ που έγινε στην αθήνα το μάη του 2006 οι κάμερες έδειχναν με επιμονή μόνο το φλεγόμενο περιπολικό σε ένα στενό της αλεξάνδρας). Αυξάνουν, βλέπεις, αυτά την τηλεθέαση γιατί φοβίζουνε τον κόσμο. Αλλά και το σύστημα δεν νοιάζεται για όλα αυτά τα ειρηνικά μπορεί και τα ενσωματώνει. Αν για το φόνο του Αλέξη π.χ. –και όπως πήγε να γίνει την κυριακή και τη δευτέρα το πρωί- προχωρούσε η εκδοχή imagine: πορείες με λουλούδια, δηλαδή, και μουσική υπόκρουση το ομώνυμο τραγούδι του τζον λέννον (είχαν την καλοσύνη τα monkakia να μας τον θυμίσουνε τις προάλλες) θα βλέπαμε σημεία και τέρατα. Τη Vodafone και την Wind να καταθέτουνε στεφάνια. Το mall να βάζει κάπου μια φωτογραφία του παληκαριού. Τη eurobank και τη marfin να ανοίγουνε λογαριασμούς για τα φτωχά παιδιά. Αντιπροσωπεία του συνδικαλιστικού οργάνου των μπάτσων με μαύρα περιβραχιόνια (..ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά..) και όλα καλά και όλα ωραία. Τα πράγματα όμως, ευτυχώς, πήρανε άλλο δρόμο!
Και εδώ την πάτησε και η tv! Νόμιζε ότι ήτανε μία από τα ίδια: μικρές ομάδες κρυφτούλι και μολότωφ. Λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Και ξενοδόχος ήτανε το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος από τη μια μεριά και το διαφορετικό τηλεοπτικό κοινό από την άλλη. Ένα κοινό αγριεμένο από τα τελευταία γεγονότα του τριμήνου, ελληνικά και διεθνή, που έλεγε –άκουσον! άκουσον!- «φωτιά σ’ όλες τις τράπεζες!». Γράφτηκε μάλιστα και σε πολλές εφημερίδες. Και έτσι απέμειναν για τους χατζηπρετεντέρηδες οι μικρομαγαζάτορες! Και κουβεντιάζαμε και εμείς αυτά, αυτές τις παράπλευρες απώλειες που όπως πολύ σωστά το έβαλε ο tyler durden με ένα παράδειγμα σε ένα σχόλιο σε post του manos: «όταν εξεγερθεί στο τσίρκο ο ελέφαντας και ποδοπατήσει το θηριοδαμαστή του που τον βασανίζει, μπορεί στη συνέχεια να ποδοπατήσει και κανα δυο θεατές από την πρώτη σειρά των καθισμάτων. Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες που δεν είναι και αμιγώς αθώες αφού πληρώνουν εισιτήριο να βλέπουν τα βάσανα του ζώου». Όπως και οι μικρομαγαζάτορες δεν είναι και αθώες περιστερές αφού απασχολούν τις πωλήτριες 9 με 9 χωρίς να τους πληρώνουν υπερωρίες. Άσε που μόλις εξαγγέλθηκαν οι αποζημιώσεις, όσοι δεν έπαθαν ζημιές λένε: γαμώ την ατυχία μου.
Και όταν ολοκληρώθηκε η καταγραφή ανακοινώθηκε το ύψος των ζημιών: 50 εκατομ. Ευρώ, όσα περίπου εισπράτουν ετησίως γνωστοί «αστέρες» της tv. Και αν βγάλουμε και τα 40 που τουλάχιστον αντιστοιχούν σε τράπεζες και άλλα 5 για τα καταστήματα κινητής μαλακίας, μένουν γύρω στα 5 εκατομμύρια για όλα τα άλλα. Και εμείς αναλωθήκαμε σ’ αυτά και περάσαμε στο ντούκου το συγκλονισμό όλου του κόσμου από τα γεγονότα. "Η Ελλάδα έδειξε το δρόμο» έγραψαν πολλές εφημερίδες. Περάσαμε στο ντούκου και τη μεγαλειώδη και συμβολική εικαστική παρέμβαση με το φόκο στο δέντρο του κακλαμάνη. Αυτή την μπούρδα του καταναλωτισμού των «άγιων» ημερών με την πολλή μελαγχολία. Άμα ρωτήσεις τους μεγάλους αθηναίους τι είναι τα χριστούγεννα: «σύνταγμα και ερμού», θα σου απαντήσουν. Οι δε μικροί: «τα jambo»!
Ναι γραφτήκανε πολλά, «τόνοι μελάνης χύθηκε» θα έλεγα με ένα παλιό κλισέ μα βλέπεις τα διαολοπράματα αυτά που χειριζόμαστε γράφουν χωρίς μελάνι. Το γυάλινο δάκρυ ήτανε καυτό πολύ καυτό και ρέον, με λυρικά κομμάτια ρέκβιεμ για τον Αλέξη. Το ίδιο και το lagarto με το δικό του κείμενο και αν πρόσεχες το μελαγχολικό του μάτι στη φωτογραφία, κάτι σαν βούρκωμα φαινόταν να γυαλίζει. Κείμενο επίσης δυνατό για το αθώο θύμα είχαν και τα monkakia (the monkeys). Μα ήταν και θυμωμένα αυτά, και από κλαδί σε άλλο κλαδί κρεμιόνταν, τα έβρισκα παντού σε όλα τα post που πήγα. Με οργίλα σχόλια εκτενή και σταθερή γραμμή κατά της βαρβαρότητας. Μέχρι και ο Ανορθόδοξος παρά τη μετακόμιση μπήκε στο τέλος στο χορό με μια μεγάλη ατάκα: «δεν είμαι κομμουνιστής, δεν είμαι αναρχικός αλλά δεν είμαι και μαλάκας!». Ακόμη και ο νεαρός Manos εμφανίστηκε μετά από πολύ καιρό, λάβρος φουριόζος ασυγκράτητος. Ο Newton όπως πάντα οργισμένος αλλά και με κάποια ερωτηματικά, μα σταθερά στο τέλος να τα χώνει στους κυβερνώντες τους τωρινούς και να μην ξεχνά ποτέ τους τέως. Ο Tyler Durden ήταν πανταχού παρών! Εγκατέλειψε την κινηματογραφική του αίθουσα και αλώνιζε τα blogs, έγραφε σχόλια και ξανάγραφε με αυτή τη μοναδική ευχέρεια που έχει να κάνει κατανοητή την άποψη του. Να μην πλατειάζει να φέρνει παραδείγματα να πείθει! Έβρισκε post ενδιαφέροντα μέσα στον blogωκεανό και μας ενημέρωνε για να τα δούμε. Και η cynical η κορυφαία της παρέας, με το μεγάλο της κοινό. Έχει αυτή η μπαγάσω, ρε παιδιά, έναν τρόπο! Και δεν μιλάω για τα πολύ καλά ελληνικά, την επιστημονική πληρότητα και την ευρυμάθεια της. Βάζει γλυκά τα θέματα σαν να ρωτάει παρ’ ότι στο τέλος μπαίνει απαλά και η βεβαιότητα. Τραβάει έτσι τον αναγνώστη να μπει να σχολιάσει. Και εκεί στα σχόλια είναι χαλκέντερη! Μια καταπληκτική οικοδέσποινα. Σέβεται όλους τους επισκέπτες της. Ακόμη και αυτούς που ασχημονούν μέσα σε ξένο σπίτι. Όπως εγώ που άνοιξα καυγά με την katerina στην ανάρτηση του «πλιάτσικου». Και μπήκε πυροσβεστικά και μας ηρέμησε.
Γραφτήκανε πολλά και εν θερμώ. Εκφράστηκαν απόψεις, διαφωτίστηκαν πτυχές και έγινε πολιτισμένος διάλογος μέσα στην αγριότητα και θα καρπίσει ακόμα. Διάλογος για πράγματα καινούργια. Πρωτοφανέρωτα. Αυθόρμητες κινητοποιήσεις της νεολαίας χωρίς καθοδήγηση. Ο κόσμος πιο μπροστά από τις ηγεσίες. Ο κόσμος που στα θέματα της μισθωτής εργασίας είναι χειρότερα σήμερα από ό,τι ήταν πριν 20 χρόνια. Χειρότερα από ό,τι πριν 50 και 100.
Μετά την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού στο τέλος της δεκαετίας του ’80 ένας άλλος κόσμος αναδύθηκε. Κυριάρχησε ο νεοφιλευθερισμός και η αποθέωση της οικονομίας της αγοράς. Το να υποστηρίξει κάποιος το δημόσιο χαρακτήρα μερικών υπηρεσιών εθεωρείτο οπισθοδρόμηση. Ένας παγκόσμιος και αδίστακτος χωρίς πατρίδα καπιταλισμός, μέσα σε λιγώτερο από είκοσι χρόνια με την πρόθυμη συνεργασία νεοφιλελέυθερων αλλά και σασιαλδημοκρατικών κυβερνήεων (πασόκ για τα καθ’ ημάς και μάλιστα με πρώην συνδικαλιστές στα αρμόδια υπουργεία που πέρναγαν οι νόμοι) αφαίρεσε από τους εργαζομένους όλα όσα είχαν κερδηθεί από τις μεγάλες απεργίες της Αμερικής του 1880 και δωθε με πολλόυς αγώνες και ποτάμια αίματος. Καταργήθηκε το οκτάωρο και οι υπερωρίρες. Με την απειλή και τον κίνδυνο της απόλυσης βάζουν τους υπαλλήλους να δουλεύουν 12ωρα και 15ωρα με 700 ευρώ το μήνα. Μπήκαν στη μέση και οι τράπεζες με τα δάνεια και έπιασαν τους ανθρώπους από το λαιμό, τους ξεζούμισαν στην κυριολεξία! Σκάβοντας και τα δικά τους έτσι θεμέλια γιατί με τη μεγάλη αφαίρεση αγοραστικής δύναμης από τον κόσμο θα ερχόταν το …μπαμ στην κατανάλωση και τα δάνεια. Πράγμα που εδώ και ένα χρόνο με μαθηματική ακρίβεια προέβλεπαν οι κλασσικοί φιλελεύθεροι –όχι μαρξιστές-οικονομολόγοι της παλιάς σχολής. Μόνο με το προ της γαλλικής επανάστασης του 1789 καθεστώς της φεουδαρχίας μπορεί να συγκριθεί από άποψη δικαιωμάτων ο σημερινός εργαζόμενος. Το καθεστώς που φούσκωσε από οργή τα ανθρώπινα ποτάμια που συμπαρέσυραν μοναρχίες και φέουδα βαστίλες και βερσαλίες. Είχαν όμως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι μας οι άνθρωποι αυτοί: δεν είχαν τηλεόραση!
Αυτόν τον μόνιμο χαφιέ όλων των εκδηλώσεων. Αυτόν τον προβοκάτορα που θέλγεται από τον καπνό και τη φωτιά και θάβει όλα τα άλλα. (Από την μεγαλειώδη πορεία του 4ου ευρωπαίκού κοινωνικού φόρουμ που έγινε στην αθήνα το μάη του 2006 οι κάμερες έδειχναν με επιμονή μόνο το φλεγόμενο περιπολικό σε ένα στενό της αλεξάνδρας). Αυξάνουν, βλέπεις, αυτά την τηλεθέαση γιατί φοβίζουνε τον κόσμο. Αλλά και το σύστημα δεν νοιάζεται για όλα αυτά τα ειρηνικά μπορεί και τα ενσωματώνει. Αν για το φόνο του Αλέξη π.χ. –και όπως πήγε να γίνει την κυριακή και τη δευτέρα το πρωί- προχωρούσε η εκδοχή imagine: πορείες με λουλούδια, δηλαδή, και μουσική υπόκρουση το ομώνυμο τραγούδι του τζον λέννον (είχαν την καλοσύνη τα monkakia να μας τον θυμίσουνε τις προάλλες) θα βλέπαμε σημεία και τέρατα. Τη Vodafone και την Wind να καταθέτουνε στεφάνια. Το mall να βάζει κάπου μια φωτογραφία του παληκαριού. Τη eurobank και τη marfin να ανοίγουνε λογαριασμούς για τα φτωχά παιδιά. Αντιπροσωπεία του συνδικαλιστικού οργάνου των μπάτσων με μαύρα περιβραχιόνια (..ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά..) και όλα καλά και όλα ωραία. Τα πράγματα όμως, ευτυχώς, πήρανε άλλο δρόμο!
Και εδώ την πάτησε και η tv! Νόμιζε ότι ήτανε μία από τα ίδια: μικρές ομάδες κρυφτούλι και μολότωφ. Λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Και ξενοδόχος ήτανε το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος από τη μια μεριά και το διαφορετικό τηλεοπτικό κοινό από την άλλη. Ένα κοινό αγριεμένο από τα τελευταία γεγονότα του τριμήνου, ελληνικά και διεθνή, που έλεγε –άκουσον! άκουσον!- «φωτιά σ’ όλες τις τράπεζες!». Γράφτηκε μάλιστα και σε πολλές εφημερίδες. Και έτσι απέμειναν για τους χατζηπρετεντέρηδες οι μικρομαγαζάτορες! Και κουβεντιάζαμε και εμείς αυτά, αυτές τις παράπλευρες απώλειες που όπως πολύ σωστά το έβαλε ο tyler durden με ένα παράδειγμα σε ένα σχόλιο σε post του manos: «όταν εξεγερθεί στο τσίρκο ο ελέφαντας και ποδοπατήσει το θηριοδαμαστή του που τον βασανίζει, μπορεί στη συνέχεια να ποδοπατήσει και κανα δυο θεατές από την πρώτη σειρά των καθισμάτων. Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες που δεν είναι και αμιγώς αθώες αφού πληρώνουν εισιτήριο να βλέπουν τα βάσανα του ζώου». Όπως και οι μικρομαγαζάτορες δεν είναι και αθώες περιστερές αφού απασχολούν τις πωλήτριες 9 με 9 χωρίς να τους πληρώνουν υπερωρίες. Άσε που μόλις εξαγγέλθηκαν οι αποζημιώσεις, όσοι δεν έπαθαν ζημιές λένε: γαμώ την ατυχία μου.
Και όταν ολοκληρώθηκε η καταγραφή ανακοινώθηκε το ύψος των ζημιών: 50 εκατομ. Ευρώ, όσα περίπου εισπράτουν ετησίως γνωστοί «αστέρες» της tv. Και αν βγάλουμε και τα 40 που τουλάχιστον αντιστοιχούν σε τράπεζες και άλλα 5 για τα καταστήματα κινητής μαλακίας, μένουν γύρω στα 5 εκατομμύρια για όλα τα άλλα. Και εμείς αναλωθήκαμε σ’ αυτά και περάσαμε στο ντούκου το συγκλονισμό όλου του κόσμου από τα γεγονότα. "Η Ελλάδα έδειξε το δρόμο» έγραψαν πολλές εφημερίδες. Περάσαμε στο ντούκου και τη μεγαλειώδη και συμβολική εικαστική παρέμβαση με το φόκο στο δέντρο του κακλαμάνη. Αυτή την μπούρδα του καταναλωτισμού των «άγιων» ημερών με την πολλή μελαγχολία. Άμα ρωτήσεις τους μεγάλους αθηναίους τι είναι τα χριστούγεννα: «σύνταγμα και ερμού», θα σου απαντήσουν. Οι δε μικροί: «τα jambo»!
14 σχόλια:
Kαλησπέρα!
Ό,τι και να ειπώθηκε δυστυχώς το γεγονός της δολοφονίας και το χάος δεν αλλάζουν. Στράφηκα πολύ κατά αυτών που σπάσανε τα μικρά μαγαζιά (εννοείται πως δεν βάζω όμως αυτό πάνω από την ανθρώπινη ζωή, άλλωστε δεν νευρίασα για την ύλη που καταστράφηκε αλλά για τους ανθρώπους που θα μείνουν στο δρόμο.. γιατί δεν πολυπιστεύω στη βοήθεια και τις αποζημιώσεις της κυβέρνησης - για τράπεζες και πολυκαταστήματα τύπου zara, hondos κλπ δε με νοιάζει, παρά μόνο για αυτούς που απλά εργάζονταν εκεί) επειδή απεχθάνομαι τη βία οποιασδήποτε μορφής. Δεν είμαι αναρχική, δεν είμαι κομμουνίστρια, δεν είμαι δεξιά, ούτε κεντρώα, ούτε ακροδεξιά βέβαια. Αλλά στη σχολή πέρασα από τρεις παρατάξεις διαφορετικών ή και αντίθετων ιδεολογιών και έμαθα πώς λειτουργούν (και τους σιχάθηκα όλους τόσο που από τότε είμαι ανεξάρτητη και στη σχολή και πολιτικά). Γνώρισα άτομα από κει (όπως αυτά τα δυο που ανέφερα στο τελευταίο για το θέμα των ημερών ποστ) που θεωρούν τέτοιους βανδαλισμούς χαβαλέ και ξέσπασμα. Δεν λέω ότι είναι όλοι έτσι. Αντιθέτως αν έκαιγαν τη βουλή ή τις βιλίτσες των λαμόγιων μαζί τους θα ήμουν (είμαι είπα κατά της βίας, αλλά το κακό παράγινε).
Είμαι υπέρ των ειρηνικών διαδηλώσεων, όπως πορείες, απεργίες, καταλήψεις και έχω συμμετάσχει στο πρώτο και το τελευταίο. Απλά το ειρηνικές είναι πλέον σχετικό αφού πάντα θα υπάρχει έστω ένα μικρό ποσοστό από "ταραξίες" μέσα και φυσικά πάντα τα ΜΑΤ θα πετάνε δακρυγόνα και καπνογόνα.
Από την άλλη σιχάθηκα ακόμα περισσότερο όλους τους πολιτικούς όλων των κομμάτων. Από τη μια η ΝΔ που παρέμενε άπραγη να παρακολουθεί το χάος βυθισμένη σε μια δερμάτινη πολυθρόνα με ποπκορν σε πλάσμα tv και η αποποίηση από τις ευθύνες της, από την άλλη το ΠΑΣΟΚ που κοιτούσε με τόση "εγωπάθεια" πώς να αρπάξει την ευκαιρία να γίνει κυβέρνηση λες και είναι όλες οι ώρες ίδιες και βεβαίως τα γνωστά και μη εξαιρετέα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που ως συνήθως κοκορομαχούσαν. Μην ξεχνάμε και το ΛΑΟΣ με τις χουντικές δηλώσεις.
Παρακολούθησα μια μέρα το κανάλι της βουλής και έβαλα τα γέλια με τις ηλιθιότητες αυτών που μας εκπροσωπούν. Και αναρωτιέμαι. Πώς θα αλλάξει κάτι; Αφού η μεγαλύτερη δύναμή μας είναι η ψήφος μας και δεν την αξίζει κανείς τους;
Θα ήθελα πολλά ακόμα να πω και για το θέμα της δολοφονίας του Αλέξη και για όσα έγιναν και για την πολιτική, απλά τα ζητήματα αυτά είναι τόσο αμφιλεγόμενα και σηκώνουν ώρες συζήτησης/διαφωνιών/αντιπαραθέσεων κλπ, γι'αυτό αποφάσισα να μην ξαναφερθώ δημόσια στο θέμα.
Τα σχόλια στο μπλογκ μου σε κείνα τα ποστ τα έκλεισα όχι για να μη διαφωνήσει κάποιος μαζί μου (δεν έχω κανένα πρόβλημα αν η διαφωνία διατυππώνεται με κόσμιο τρόπο) αλλά για να μην κάνουν και το δικό μου μπλογκ μπουρδέλο όπως έκαναν και τα μπλογκ όπου είδα εκείνα που ανέφερα.
Το θέμα αυτό μου έχει γεννήσει πολλά συναισθήματα και μάλιστα αντιφατικά. Γιατί από τη μία δε μου αρέσει να σκέφτομαι όσα έγιναν, δε μου αρέσει να σκέφτομαι το παιδί που σκοτώθηκε, δε μου αρέσει να σκέφτομαι τη μάνα του που το κλαίει, δε μου αρέσει να σκέφτομαι τα παιδιά του δολοφόνου, δε μου αρέσει να σκέφτομαι πόση σκατοψυχία υπάρχει στον κόσμο (μάλλον είμαι πολύ ρομαντική ακόμα), από την άλλη όμως δε θέλω να τα ξεχάσω. Γιατί δε θέλω να ξαναγίνουν και θέλω να συμβάλλω σ'αυτό με όποιον τρόπο μπορώ.
Αυτά τα "λίγα".. Συγνώμη για το τεράστιο σχόλιο.
navarino μου
η αλήθεια μας είναι εκείνη η ωρα που έρχεται να σταθούμε μπροστα στην κάλπη..οταν παρ'όλ'αυτα βλέπεις τα 2 μεγάλα κομματα να θριαμβεύουν,τους πολίτες να επιβραβευουν τους κλεφτες,τοτε για ποια αληθεια να μιλησουμε...
Navarino μου να σου πω την αλήθεια με έχει ανησυχήσει η ξαφνική μελαγχολία του newton μας. Δεν ήταν έτσι. Τι έπαθε?? :P
Λες ότι είμασταν θυμωμένα και έχεις δίκιο. Λόγω ηλικίας, δεν έχουμε ζήσει κάτι αντίστοιχο και όσο πιο πολύ μεγαλώνουμε, τόσο πιο καλά συνειδητοποιούμε τα γεγονότα που γίνονται γύρω μας. Εγώ πιστεύω, ότι μια αλλαγή θα μπορεί να είναι και πιο προσιτή, κυρίως εξαιτίας των μαθητών και των φοιτητών. Από μεγαλύτερους, να σου πω την αλήθεια, δεν περιμένω και τίποτε. Αυτοί φυσικό είναι να ξεχάσουν, καθώς έχουν και συμφέροντα να ικανοποιήσουν (δεν μιλάω βέβαια για όλους). Δρουν λίγο παθητικά κατά την άποψη μου. Αλλά ένας φοτητής και μαθητής έχει όνειρα και τα υπερασπίζεται με την οργή που έχει μέσα του, που του βγαίνει άθελα του. Δεν ξέρω αν θα το ξεχάσουμε σαν γεγονός, αν και όταν σταματήσουν οι πορείες και τα γεγονότα, αυτό δεν νομίζω να σημαίνει και ότι ξεχάσαμε το γεγονός, αλλά το σίγουρο είναι ότι στις επόμενες εκλογές, περισσότεροι, θα ψηφίσουν πιο έξυπνα...θέλω να ελπίζω. Μπορεί να μην γίνει η αλλαγή άμεσα, αλλά με την πάροδο του χρόνου, το ποσοστό που θα ψηφίζει πιο έξυπνα θα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ.
Γεια σου navarino-s.
Το τι αποκομισαμε απο αυτη τη εξεγερση θα το δουμε στην επόμενη, η οποια θα δράσει σαν καταλυτης για την επομενη, κ.ο.κ.
Αυτη τη φορα μαζεψαμε πολυ "υλικό". Και δεν ηρθε απο τον ουρανο. Νομιζω από το 2003 και μετα (αρχης γενομενης απο τα αντιπολεμικα συλλαλητηρια) η δυσφορια ολο και κλιμακωνεται καθως και οι αντιδρασεις.
Παντως, τωρα εχω περισσοτερες ελπιδες απο πριν. Λίγο ειναι αυτο;
Σ'ευχαριστω για τα καλα σου σχολια για μενα. Εισαι καλος ανθρωπος και γιαυτο τα βλεπεις ολα καλα.
navarino-s
Μελαγχολώ, ξέρεις γιατί; συναναστρέφομαι καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και βλέπω ποιο είναι το επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας και του μέσου ελληνικού μυαλού. Παρατηρώ τους ανθρώπους και βλέπω ότι είναι αδύνατον να αλλάξεις τη γνώμη κάποιου γιατί δεν μπορεί να δει πέρα από ένα μέτρο από τα πόδια του, πιστεύει κάτι και δεν δέχεται τίποτε άλλο. Εγώ ακούω κάποιον και σκέφτομαι δέκα φορές αυτά που μου λέει και πάλι έχω την αμφηβολία στα μάτια μου γι' αυτό που θα εκφράσω. Μήπως τελικά ο μόνος δρόμος είναι ο εξαναγκασμός; πως αλλιώς, φίλε μου, θα πείσεις κάποιον για κάτι όταν δεν καταλαβαίνει αλλά πιστεύει ότι ακράδαντα έχει δίκιο; άντε να τον πείσεις ότι η γη γυρίζει!
@newton καλά πόσο δίκιο έχεις!! Αυτό το συναντάμε δυστυχώς οι περισσότεροι. Όντως όταν κάποιος σου λέει κάτι, κάθεσαι και τον ακούς και επεξεργάζεσαι το τι λέει. Οι άλλοι όμως το κάνουν αυτό?? Άσε και εγώ έχω απογοητευτεί από ορισμένους, αλλά δεν μελαγχόλησα κιόλας ;)
Σημασία έχει ότι αλλάζεις εσύ, τώρα αν ο άλλος αλλάζει ή όχι, στο χέρι του είναι. Δύσκολο να τον μεταπείσεις εσύ.
@γυάλινο δάκρυ γειά σου! σε καταλαβαίνω κορίτσι μου πολύ καλά. εσείς τα νέα παιδιά έχετε ένα λόγο παραπάνω γι' αυτά που σμβαίνουν. βιώνετε σήμερα μιά αλλόκοτη κατάσταση και ένα μπάχαλο γεμάτο αδιέξοδα. όταν ήμουν στην ηλικία σου, μπορεί σε επίπεδο διαβίωσης να ήταν πιο δύσκολη η ζωή, υπήρχε όμως μια αδελφοσύνη και ένας κόσμος γεμάτος οράματα για το μέλλον. οράματα όμως που εμπεριείχαν μεγάλο ποσοστό βεβαιότητας για την πραγμάτωση τους. πλαισιώναμε ιδεολογίες έχοντας μέσα μας μεγάλη αισιοδοξία γι' αυτό που κάναμε. συνεχίζω να είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και να πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους, με αυτά όμως που βλέπω γύρω μου οφείλω να ομολογήσω ότι η αισιοδοξία μου αυτή είναι πολύ πιο μειωμένη από ό,τι ήταν πριν 30 χρόνια. να είσαι καλά κορίτσι μου και εκτιμάω πολύ το ότι άνοιξες την ψυχή σου και μίλησες στα ίσια.
@cook γλυκό μου κορίτσι έχεις απόλυτο δίκηο. αυτά σκέφτομαι και εγώ και μου ανάβουν τα λαμπάκια με αποτέλεμα να πηδάω δίπλα σε μεγειρικό site και να γράφω οργίλα κείμενα.
@monkakia γειά σας! ο φίλος μας ο newton, ο επιστήμων, όπως συνηθίζετε να τον αποκαλείτε, μπορεί να μελαγχολεί γιατί βλέπει τι άτιμο πράμα είναι αυτό που λέμε κοινωνία. ούτε νόμοι της βαρύτητας μπορούν να την ερμηνεύσουν, ούτε ηλεκτρομαγνητικά πεδία ούτε τίποτα!
επί της ουσίας τώρα: σαν νέα παιδιά έχετε απόλυτο δίκηο να τα παίρνετε στο κρανίο και γι' αυτά που λέτε για τους μεγάλους. ισχύουν και για σας βέβαια αυτά που έγραψα στο γυάλινο δάκρυ.
αλλά επί τη ευκαιρία ρε "καθάρματα" βλέπω να βάζετε δίπλα στο monkeys κάτι δείκτες 1,2,3 και μπερδεύομαι. δεν ξέρω με ποιό ζωάκι μιλάω. ενώ αυτός ο μπαγάσας ο newton τα καταλαβαίνει αυτά και απαντάει ανάλογα. εγώ θα πρότεινα να αριθμήσετε τα πιθηκάκια για να μη μπερδεύομαι. αφού να καταλάβετε μέχρι και ένα όνειρο είδα: ότι ήμουν τάχα σε ένα λεωφορείο και σε μια στάση μπήκαν μέσα τρία δροσερά κορίτσια που έκαναν τούμπες στον διάδρομο, πιανόντουσαν από τις χειρολαβές και έκαναν έλξεις, πηδούσαν στα καθίσματα, κρεμιόντουσαν από τα παράθυρα και έβγαζαν χαρούμενες κραυγές. κάποια με κοντά μαλλιά και μεγάλα μάτια, ήρθε και κάθισε δίπλα μου. γύρισα και τη ρώτησα: μα τι κάνετε δεσποινίς;
"ακόμη navarino δεν μας γνώρισες;" μου απάντησε "είμαστε the monkyes" και πριν προλάβω να ρωτήσω πιο νούμερο από τα τρία ήταν η στγκεκριμένη, ξύπνησα!
@cynical γειά σου! και εγώ ελπίζω και είναι πολύ εύστοχο αυτό που γράφεις για τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις του 2003. ήμουν και εγώ εκεί και από τότε πράγματι έχουν αλλάξει πολλά και ο κόσμος πια δε μασάει στον τηλεοπτικό χαφιεδισμό. μου έκανε εντύπωση το εξής:συνεργάζομαι με ένα άλλο blog το cookthebook μπλόγκ μαγειρικής ως επί το πλείστον με μεγάλη επισκεψιμότητα γυναικεία ως επί το πλείστον όπου γράφω συνταγές, γιατί έχω και αυτό το χόμπυ, και την τρίτη στις 9/12 την ανάρτηση που έβαλα εδώ την έβαλα και εκεί, με μεγάλη επιφύλαξη είναι η αλήθεια, αλλά τελικά με εξέπληξε η θετική ανταπόκριση της οποίας έτυχε από τις επισκέπτριες.
τα σχόλια μου για σένα εδράζονται σε άκρως αντικειμενικά κριτήρια και ουδεμία σχέση έχουν με το χαρακτήρα και την ψυχική υπόσταση του γράφοντος.
@newton φίλε μου ψυχραιμία. εμένα στο καφενείο στο χωριό κόντεψαν να με δείρουν αλλά όταν τους είπα: έχουν άδικο που καίνε τις τράπεζες; μου απάντησαν όλοι με ένα στόμα ΟΧΙ, καλά τους κάνουν. ε αυτό τους είπα το έκαναν και πέρισυ και πρόπερσι και τους λέγατε κωλόπαιδα. και τόμπολα οι τύποι. αλλά και σύ από ότι δείχνει η τελευταία σου πρόταση, αισιόδοξος είσαι κατά βάθος. τζάμπα αφορμές μου φαίνεται πως δίνεις και συ σε κείνα τα monkakia να σε σχολιάζουν. και παρασύρουνε και μένα σ' αυτό το κουτσομπολιό.
navarino μου. Μόλις διάβασα το όνειρο σου και έχω πεθάνει στα γέλια. Αχαχαχα. Την επόμενη φορά θα σου βάζουμε και δείκτες ;)
Ίσως βγήκε τελικά και κάτι χρήσιμο,αλλά ας μην μείνουμε στην θεωρία φίλε navarino..απαιτεί αγώνα το πράγμα..
@mano μου έχεις δίκηο και ευτυχώς όπως βλέπεις αγώνας υπάρχει γύρω μας και παντού και κάποιοι αυτοί που βγήκαν στην αρχή να προβοκάρουν τα πράγματα τώρα τρίβουν τα μάτια τους. είναι αισιόδοξα τα πράγματα και δικαιώνεται δηλαδή το κείμενο της ανάρτησης γιατί το blogging έχει βοηθήσει πολύ σε αυτόν τον τομέα.
Δημοσίευση σχολίου