Πασχαλιάτικη εκδρομή στης ...Ακρόπολης τα μέρη!!!

Δεν χρειάζονται βέβαια ταξιδιωτικά γραφεία και αποσκευές αρκεί να το αποφασίσεις και να μη σε πάρει από κάτω η αναβλητικότητα και η ξάπλα και αν έχεις πρόσβαση με το μετρό η διαδρομή είναι παιχνίδι. Και  όσο και να φαίνεται περίεργο μπορεί να μην υπάρχουν Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες αλλά πάντοτε παραμονεύουν ισχυρές εκπλήξεις. Όπως αυτές που συναντήσαμε χθες με την Ελένη, δεύτερη μέρα του Πάσχα και ανήμερα του Αγίου Γεωργίου.
Βγαίνοντας από το μετρό στη Μακρυγιάννη πέσαμε πάνω σε λιτανεία εικόνας:

Εκεί ανάμεσα στον πελώριο όγκο του μεταμοντέρνου Μουσείου της Ακρόπολης και στα τουριστικά μαγαζάκια με τα τραπεζάκια έξω και τους τουρίστες, είδαμε να ανεβαίνει μια ευλαβική πομπή με ψαλμωδίες και λιβάνι

και την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του επωνομαζόμενου και Τροπαιοφόρου στους ώμους , μια πομπή που έστριψε και μπήκε σε μια πύλη και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα πέτρινο μικρό εκκλησάκι

εκεί που συμβάλει η επιβλητική είσοδος του Μουσείου της Ακρόπολης με το βυζαντινής τεχνοτροπίας πέτρινο κτίριο του παλιού στρατοπέδου, εκεί που συναντώνται όλα δηλαδή ακόμη και η αρτοκλασία με



  το αντίδωρο. Και που υπάρχει εκεί και μια πανάρχαιη, ίσως, μαρμάρινη βρυσούλα

με μία σαύρα πάνω που πάει να πιει νερό!
Και άμα βγεις μετά στην Αρεοπαγίτου σε περιμένει ένα πραγματικό φεστιβάλ ...ελληνικής χλωρίδας ! Ναι εδώ κάτω από τον Ιερό Βράχο Ακρόπολης μπορεί να δεις ένα μεγάλο μέρος από το ατελείωτο μεγαλείο της ελληνικής φύσης

τις λεύκες με το λαμπερό πράσινο , τις πικροδάφνες που ...οπλίζουν τις κορυφές για την παρατεταμένη καλοκαιρινή ανθοφορία και τις κουτσουπιές που περνάνε σιγά-σιγά από το απόλυτο ροζ των λουλουδιών στο πράσινο των φύλλων

να και οι αδημονούσες μπουκαμβίλιες, δίπλα από τον κισσό, πανέτοιμες για την έκρηξη τους και μη νομίσετε ότι μπορεί να λείπουνε οι παπαρούνες; να τες εδώ στο χρώμα της φωτιάς λίγο πιο κάτω από

το Θέατρο του Διονύσου, να και η ελιά που γέρνει μόνο από το μπουμπούκι  και είναι σαν να την

κοιτάζουν έκπληκτα τα κυπαρίσσια που και αυτά ανθοφορούν κάποια περίοδο αλλά με μέτρο βρε παιδί

μου, όχι αυτά τα ακραία πράγματα που ταλανίζουν τόσους συμπολίτες μας με αλλεργίες! δεν βλέπετε το δεντρολίβανο με τι διακριτικότητα δειλά-δειλά πάνω στο χώμα σκάζει τα πρώτα

μωβ λουλούδια του, όπως και εκείνο το ταπεινό κισσοειδές με τα μπλε λουλουδάκια του που μπορεί να μη μοσχοβολούν αλλά άμα τα τρίψεις στις παλάμες σου με νερό κάνουνε σαπουνάδα και ήτανε

στο χωριό το πρώτο απορρυπαντικό μας! Και τώρα ας περάσουμε στα σοβαρά: και ιδού η ροδιά με υψηλό αίσθημα ευθύνης που περιμένει να τινάξουνε τη γύρη τα άλλα για να ανοίξει τα δικά της

κόκκινα πανέμορφα λουλούδια που θάλουν στην αρχή του καλοκαιριού και δίνουν τη σκυτάλη στους πανέμορφους καρπούς τους, όσο για το σχίνο τι να πει κανείς γι' αυτό το θαύμα που όλο το εκστατικό

άρωμα του βρίσκεται στα φύλλα του και στα βλαστάρια, και όσο για την κουμαριά εδώ η φρόνηση και

η σκέψη, ανθίζει το χειμώνα για να μην επιβαρύνει με τη γύρη της την πολύ βαριά στο θέμα αυτό ατμόσφαιρα της άνοιξης, και έχει τώρα δεμένους τους καρπούς της. Της ίδιας λογικής και σοβαρότητας είναι και η χαρουπιά, η ξυλοκερατιά όπως τη λέμε στην Πελοπόννησο που ανθίζει

από το Δεκέμβρη παρακαλώ για να μην επιβαρύνει και αυτή άσθματα και αλλεργίες. Αλλά το δυνατό το άφησα για το τέλος γιατί το διακαιούται να κλείσει το χορό αφού είναι αποκλειστικά το δέντρο της Αθήνας, εδώ ευδοκιμεί από μόνο του απότιστο και εντυπωσιακό με εκείνα τα κίτρινα κομπάκια για λουλούδια και όπως θα καταλάβατε μιλάω για την αξεπέραστη και την πανέμορφη Γαζία!

Άντε και του χρόνου!