Ηλιοβασίλεμα και ... κρίση!!!

  

 Με τη λογική τού «εδώ ο κόσμος χάνεται…» θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως λίαν αντιφατικός ή και σουρεαλιστικός ακόμη, ο τίτλος της σημερινής μας ανάρτησης. Αφού είναι ευκόλως εννοούμενο ότι με τη πρώτη του λέξη μιλάμε για αυτή την οπτική πανδαισία του κόκκινου που τόσο απλόχερα μας προσφέρει ο ήλιος στη δύση του και στις πολλαπλές εκδοχές της έτσι που μας την χαρίζει η πληθώρα των αμέτρητων οριζόντων της χώρας μας. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι με την τελευταία λέξη μιλάμε γι’ αυτό το κακό που μας βρήκε εδώ και ενάμιση χρόνο με αναπόφευκτη την μελαγχολία και την κατάθλιψη.

   Και όμως τα πράγματα δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι έτσι γιατί ο άνθρωπος ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του, έτσι σαν αντίβαρο σαν διαφυγή από τη σκληρή πραγματικότητα, πρέπει να ρίχνει μια ματιά στις ομορφιές της φύσης.

   Και μπορεί ο Κωστής Παλαμάς εκτός από την ποιητική ευαισθησία του να είχε τα μέσα και να αγόρασε σπίτι στην απάνω Κυπαρισσία για να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου Πελάγους που βλέπετε στη φωτογραφία ή ο ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης Γιώργος Σεφέρης να αναλύθηκε σε λυγμούς αγναντεύοντας μια φορά κάπου αλλού κάτι παρόμοιο, υπάρχει όμως η ίδια ομορφιά και για τους κατατρεγμένους.

   Αυτό που λέει ο Αλμπέρ Καμύ στο «Μύθο του Σίσυφου» ότι εκεί που του ‘φευγε ο βράχος κατά το σούρουπο ψηλά από το βουνό και ξαναγύριζε ο ταλαίπωρος  για να τον ξαναπιάσει, τότε ήταν και η μόνη του χαρά καθώς αγνάντευε την ομορφιά που απλωνότανε κάτω από τα πόδια του στους κάμπους και τις ρεματιές και πέρα στον ορίζοντα τα χρώματα της δύσης.

Σημείωση: φωτό από kyparissiaonline.blogspot