Με τη Βίκυ νομίζω πως συμβαίνει ό,τι και με το Μάνο Χατζιδακι: όσο περνάει ο καιρός από την απώλεια τους τόσο και δυναμώνει μέσα μας η νοσταλγία γι' αυτούς, αν μπορώ να μιλήσω και γενικότερα. Γιατί προσωπικά σε μένα συμβαίνει. Είδα απόψε μια παλιά εκπομπή-αφιέρωμα στη μεγάλη μας τραγουδίστρια από την ΕΡΤ και συγκινήθηκα. Υποκλίθηκα, πιο σωστά, για μια ακόμη φορά μπροστά στο διαχρονικό μεγαλείο αυτής τη γυναίκας. Που με τη δωρικότητα της φωνής της και την ποιότητα του ρεπερτορίου της, σφράγισε ανεξίτηλα και μοναδικά τη μουσική μας παράδοση.
Αυτό το φτωχό κορίτσι, η κορδελιάστρα εργάτρια από το Αιγάλεω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου