Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ

Μην κοιτάτε τώρα που για χάρη των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των μεταδόσεων της μικρής οθόνης, τράβηξαν το ποδόσφαιρο από δέκα πάντες. Βάζουν αγώνες και τα Σάββατα. Απογεύματα και βράδια. Μέχρι και την Κυριακή τη νύχτα αργά, σέρνουν στα γήπεδα τον κόσμο. Αυτά είναι φρούτα της νέας εποχής. Μπίζνες χοντρές που όλο και αγριεύουν. Ούτε να βλέπετε εμάς τους μεγαλύτερους –τα νέα παιδιά βιώνουν το παρόν έτσι όπως είναι - που κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε τη «φόλα» με την μπάλα, όπως λέγαμε παλιά αυτό που λένε σήμερα «εξάρτηση» από κάτι. Και ούτε και θέλω να μιλήσω τώρα για τους επιχειρηματίες που ξεπλένουνε λεφτά για το χοντρό εμπόριο παικτών που αλλοιώνουν και τα τελευταία ίχνη κάποιας ταυτότητας των ομάδων. «Η ομάδα της Τρίπολης» λένε για τον Αστέρα οι εκφωνητές και στο γήπεδο δεν παίζει: όχι ούτε ένας Αρκάς αλλά ούτε ένας Έλληνας παίκτης! Το ίδιο με τον Άρη Θεσσαλονίκης, τη Σκόντα Ξάνθης το Λεβαδειακό και λίγο ως πολύ με όλες τις ομάδες.
Θέλω να πω για αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα: τη γλύκα δηλαδή της προσμονής μιας νίκης μαζί με την μελαγχολία του κυριακάτικου απογεύματος. Γιατί τελειώνει η γιορτή και η σκόλη. Την άλλη μέρα μάθημα δουλειά! Μια μελαγχολία γνωστή σε όλους, που για μας τους ποδοσφαιρόφιλους μας πέφτει λίγο ανάλαφρα όταν κερδίζουμε αλλά γίνεται αβάσταχτη, βαριά σαν σίδερο, όταν αντί για νίκη της ομάδας μας: έρχεται η ήττα!
Παλιά οι αγώνες γίνονταν όλοι Κυριακή απόγευμα και μάλιστα νωρίς. Τελείωναν πριν βασιλέψει. Άκουγες από τα σπίτια τα ραδιόφωνα με τις αναμεταδόσεις. Το ίδιο στα λεωφορεία και στα καφενεία. Πολλοί όμως ήτανε και αυτοί που πήγαιναν στο γήπεδο. Ήταν το εισιτήριο πολύ φτηνό. Κατάφορτοι οι συρμοί του Ηλεκτρικού κουβάλαγαν τον κόσμο για το Νέο Φάληρο και το γήπεδο Καραϊσκάκη. Το ίδιο και για τον Περισσό και το γήπεδο της ΑΕΚ. Περνούσανε το ρέμα, τον Ποδονίφτη όπως τον έλεγαν και που το χειμώνα κατέβαζε πολλά νερά, μαζί οι ΑΕΚτζήδες με τους Ολυμπιακούς ή Παναθηναϊκούς. Στη Λεωφόρο οι πιο πολλοί πήγαιναν με τα πόδια. Ένα ποτάμι κόσμου η Αλεξάνδρας. Και όλοι το βράδυ στην Ομόνοια σε ατέλειωτα πηγαδάκια. Κουβέντα για τις φάσεις και τα γκολ: αν ήτανε οφσάϊντ ο Σιδέρης, αν κοντρολάρισε τη μπάλα με το χέρι ο Δομάζος και αν στηρίχτηκε ο Παπαϊωάννου πάνω στον αμυντικό, τόσο ψηλά που πήδησε στο πρώτο γκολ της ΑΕΚ. Και όλα αυτά χωρίς καυγάδες. Ήταν αδιανόητο το ξύλο. Μόνο στο γήπεδο τραγουδιστά αντάλλασσαν κάποια πειραχτικά στιχάκια.
Και όταν δεν έπαιζε στο κέντρο η ομάδα μας, πηγαίναμε σε ουδέτερους αγώνες. Εμείς οι ΑΕΚτζήδες προτιμούσαμε τη Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο. Οι Παναθηναϊκοί τη Ριζούπολη και την «Ελαφρά Ταξιαρχία» όπως έλεγαν παλιά τον Απόλλωνα της Αθήνας. Οι Ολυμπιακοί πήγαιναν στους αγώνες του Εθνικού Πειραιά και της Προοδευτικής.
Υπήρχε τότε ένα ποσοστό εντοπιότητας παικτών και ομάδας. Πολλοί παίκτες του Παναθηναϊκού έμεναν στους Αμπελοκήπους. Το ίδιο και στη Νέα Φιλαδέλφεια με πολλούς της ΑΕΚ. Και οι περισσότεροι του Ολυμπιακού ήτανε Πειραιώτες.
Τώρα μπερδεύτηκαν πολύ τα πράγματα, δεν βγάζεις άκρη! Μα τι να κάνουμε οι φτωχοί που όλα χρειάζονται. Χωρίς παιγνίδι δεν αντέχεται η ζωή. Και ούτε το απόγευμα της Κυριακής χωρίς ομάδες.