Η ΚΟΙΛΙΑ......Μιά κοινωνιολογική προσέγγιση!!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
. ....1. η επιθετική
(gasterus epitheticus)
.


.
.
.
.
.
.
.
.
2. η πεσμένη ....................

(gasterus pesmenus)
.
.
.
Βλέποντας προχθές στην τηλεόραση τον Πάγκαλο –για να ακριβολογώ: πρώτα είδα την κοιλιά και μετά τον Πάγκαλο- μου γεννήθηκε η ιδέα να συγκεντρώσω τις διάφορες σκέψεις που κάνω κατά καιρούς πάνω στο θέμα «κοιλιά» και να σας τις παρουσιάσω σε μια ανάρτηση. Δεν σας κρύβω δε ότι αν σπούδαζα κοινωνιολογία και χρωστούσα την πτυχιακή μου εργασία ή την διδακτορική μου διατριβή, μάλλον αυτό το θέμα θα επέλεγα να παραδώσω. Αυτό το γράφω για να τονίσω τη σοβαρότητα της προσέγγισης μου.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να διευκρινίσω ότι όταν λέμε «κοιλιά» εννοούμε την υπερμεγέθη και προφανώς προεξέχουσα και πάντα την αντρική τοιαύτη. Διότι η γυναικεία λόγω σωματότυπου, με τους γλουτούς τους μηρούς και τα στήθη, δεν εμπίπτει στην εν λόγω κατηγορία. Μπορούμε να πούμε μια γυναίκα παχιά ή χοντρή αλλά ποτέ κοιλαρού! Το επίθετο αυτό εις το αρσενικό του γένος, αποτελεί ανδρική αποκλειστικότητα.
Μια άλλη διευκρίνιση που πρέπει να κάνω είναι ότι η προσφυγή μου σε ονόματα επωνύμων φορέων κοιλιάς, γίνεται για να διευκολύνει τους αναγνώστες προς κατανόηση κάποιων πραγμάτων και όχι για να μειώσει τους εν λόγω φορείς. Ίσα-ίσα που οι άνθρωποι αυτοί τυγχάνουν του απολύτου σεβασμού μας.
Οι κοιλιές χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες: τις επιθετικές και τις πεσμένες. Επιθετική λέγεται μια κοιλιά εντόνως προτεταμένη και με εκρηκτική πληρότητα. Χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας κοιλιάς αποτελεί εκείνη του Πάγκαλου. Το «επιθετική» εκτός από την σχηματική εικόνα της εφορμήσεως, εμπεριέχει και τους κινδύνους που λόγω τσιτώματος, ελλογχεύουν για τον περίγυρο: το κόψιμο ενός κουμπιού π.χ. μπορεί να αποβεί μοιραίο για το μάτι κάποιου διερχομένου. Κάτι που αν γνώριζαν οι προστρέχοντες στον προαναφερθέντα, κάμεραμεν και ρεπόρτερς θα διεκδικούσαν επίδομα πολεμικού ρεπορτάζ από τους εργοδότες τους.
Ενώ η «πεσμένη» κοιλιά -αυτή που διπλώνει πάνω από τη ζώνη- πέραν από το «άχθος αρούρης» για τον φέροντα αυτήν και τις δυσκολίες προσπέλασης του σε κάποια όργανα του σώματος του, δεν συνιστά ουσιώδη απειλή για τον περίγυρο. Χαρακτηριστικό δείγμα μιας τέτοιας κοιλιάς αποτελεί εκείνη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Εδώ θα ήθελα να προσθέσω, για μην αδικήσω και τη ΝΔ, ότι και η κοιλιά του πρωθυπουργού μας εμπίπτει στη μελέτη αλλά λόγω του μονίμου κουμπώματος του σακακιού του και των κατά καιρούς επαναλαμβανομένων διαιτών του, υπάρχει μια σχετική αστάθεια και ένα μυστήριο περί το θέμα με αποτέλεσμα να αδυνατώ να την κατατάξω σε κάποια κατηγορία. Παρόμοια συσκότιση λόγω του ράσου υπάρχει και για πολλούς άγιους ποιμενάρχες μας και μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν. Όπως επί παραδείγματι: ότι η του αγίου Ζακύνθου ευμεγέθης γαστέρα ανήκει στις επιθετικές ενώ του επιθετικού Ανθίμου Θεσσαλονίκης στις πεσμένες. Αλλά επειδή με εικασίες μελέτες δεν γίνονται εμείς τις αγνοούμε και προχωράμε.
Η συντήρηση μιας κοιλιάς, επιθετικής ή πεσμένης, απαιτεί από το φορέα της μεγάλες θυσίες. Πέρα από τις διαμετακομιστικές και ταξιθετικές της δυσκολίες, είναι και οι τεράστιες ποσότητες τροφής και θερμίδων που απαιτούνται. Ένας φίλος μου γιατρός που έκανε και κάποια χρόνια στην Αφρική με τους «γιατρούς χωρίς σύνορα», μου είπε ότι μια κοιλιά σαν του Πάγκαλου ή του Βενιζέλου χρειάζεται τόσες θερμίδες σε καθημερική βάση όσες προσλαμβάνει με την τροφή του στην Τανζανία ή την Αιθιοπία ένα χωριό 1.000 κατοίκων! Κάτι που κατά βάθος γνωρίζουν αρκετοί από τους φορείς τέτοιων κοιλιών, γι’ αυτό και διακρίνει κανείς πάνω τους μια συστολή όταν τους βλέπει σε δημόσιους χώρους να δαγκώνουν ένοχα κάποια τυρόπιτα, το σάντουιτς ή το σουβλάκι.
Παλιά τότε που ο πιο πολύς κόσμος πεινούσε, η κατοχή μιας τέτοιας κοιλιάς συνιστούσε στοιχείο κοινωνικής υπεροχής. Το «δεν τον χώραγε η πόρτα να μπει» ήταν μια συνήθης αποστροφή σε αφηγήσεις που περιέγραφαν εύπορους άνδρες του παρελθόντος. Γι’ αυτό και οι κάτοχοι τους τις επιδείκνυαν με καμάρι. «Με προτεταμένη γαστέρα» η "προγάστωρες" αναφέρει στα διηγήματα του ο Τσιφόρος αυτούς τους ανθρώπους. Υπήρχε μάλιστα και το σχετικό στυλ για την επίτευξη αυτής της «πρότασης»: έπιαναν το γιλέκο με τους δυο αντίχειρες κάτω από τις μασχάλες! Κάτι που θα έχετε δει να κάνει ο Αυλωνίτης σε μια ταινία με ανάλογο θέμα, εκεί που επαναλαμβάνει διαρκώς με τη στομφώδη φωνή του: «Έχω λεφτά εγώ!».
Τα τελευταία 20-25 χρόνια σημειώθηκε μια ραγδαία αύξηση του αριθμού των κοιλιών που δείχνει ανάγλυφα την αύξηση του βιοτικού επιπέδου. Αλλά όχι και την εξάλειψη των ταξικών διαφορών. Αυτή η εκτεταμένη ομοιομορφία των σωματότυπων που βλέπουμε γύρω μας, λέει μια φίλη μου κοινωνιολόγος, εκφράζει πιο πολύ την πολιτισμική και διατροφική ισοπέδωση των κοινωνικών τάξεων - κοντοσούβλια σκυλάδικα και παϊδάκια μαζί με σουφλέ μέγαρο και μακαρονάδες- παρά την εξάλειψη των οικονομικών διαφορών η οποία εκφράζεται με καγιέν μαιζονέτες και φουσκωτά.
Ένας άλλος πάλι φίλος μου, με πολύ χιούμορ και πρώην πασόκ που ασχολείται με τα κοινοτικά, λέει ότι κακώς εγκαλούνται οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου και του Σημίτη για το που πήγαν τα κονδύλια από τα Α’ και Β΄ ΚΠΣ που προορίζονταν για αναπτυξιακούς σκοπούς αφού δεν χάθηκε ούτε δραχμή και όλα πήγαν για ανάπτυξη: Ανέπτυξαν, λέει, κοιλιές και αυθαίρετα!