Για μητέρες που έχουν φύγει θέλω να μιλήσω σήμερα εγώ, για εκείνες τις τραχιές γυναίκες της υπαίθρου που ανασταίνανε παιδιά, πολλά παιδιά μέσα στον πόλεμο στην κατοχή στο φόβο του εμφυλίου και στα δύσκολα χρόνια του ’50, τότε που ήταν το ψωμί πικρό και δούλευαν στα κτήματα ήλιο με ήλιο σαν τους άντρες, πότε αξίνα σκάψιμο, πότε τρύγο και ελιές και πότε θέρο με δρεπάνι στο λιοπύρι και να ‘χουν να ζυμώσουνε μετά, να ανάβουνε το φούρνο πριν το χάραμα και με το φέξιμο να φτιάχνουν τηγανόψωμα για τα παιδιά, ν’ αρμέγουνε τις γίδες να τυροκομούν να φτιάχνουν χυλοπίτες τραχανά να βάζουνε περβόλι, να βοτανίζουν τα σπαρτά να φτιάχνουνε σαπούνι, πάστα απ’ τη ντομάτα και παστό από το χοιρινό, να κάνουν νήμα το λινάρι, το σπάρτο, το μαλλί και να υφαίνουνε στον αργαλειό κουβέρτες και σαΐσματα κιλίμια και μπατανίες, να κοπανάνε με τον κόπανο στη βρύση τα χοντρά και τ’ άλλα να τα τρίβουνε στη σκάφη με τα χέρια, να ράβουν, να μπαλώνουν, να βάζουνε κομπρέσες σιναπίδι και βεντούζες στα παιδιά και στις γιορτές ν’ ασπρίζουνε τα σπίτια τις αυλές, να φτιάχνουν κουραμπιέδες δίπλες και γαλόπιτες, να τραγουδάνε με ζυγές σε γάμους κ’ αρρεβώνες «όλα τα πουλάκια κι’ αμάν αμάν…» και να χορεύουν με το βλέμμα χαμηλά, να μη γνωρίζουν από κοκκινάδια και από ξύρισμα ποδιών, να μη φιλιούνται με τον άντρα τους στο στόμα, να μη χαϊδεύονται και σεξ μόνο να κάνουνε μέσα στη νύχτα στα μουγκά, να μην ξυπνήσουν τα παιδιά και από τα σαράντα τους να βάζουνε τσεμπέρι ρόμπα και ποδιά και όταν μεγάλωναν να φεύγουν τα βλαστάρια ένα-ένα, να παίρνουνε τα τραίνα και τα πλοία, για μπάρκα και ταξίδια μακρινά σε Γερμανία, Καναδά, Αμερική και Αυστραλία και στα ραδιόφωνα τα λιγοστά της εποχής σαν μαχαιριά η σπαρακτική φωνή του Καζαντζίδη «μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα….» και αυτές να κλαίνε νύχτα μέρα και να έρχονται εκείνα τα γράμματα απ’ την ξενιτιά με τα μπλέ και κόκκινα σημαδάκια με περιγραφές μιας άλλης άγνωστης ζωής και τις φωτογραφίες με πόζες με χαμόγελα δίπλα σε αυτοκίνητα σε πάρκα και πλατείες, που ήταν αυτό μια απαντοχή για το κενό της απουσίας και να κυλάνε εδώ οι εποχές να φεύγουνε τα χρόνια, να έρχονται νωρίς τα’ αρθριτικά μα οι δουλιές δουλιές και όταν κάπου εκεί που γέρνει η ζωή και το κορμί, ήρθαν οι νύφες και οι γαμπροί ήρθαν και οι ανέσεις του πολιτισμού ήρθανε τα πλυντήρια οι κουζίνες και τα ψυγεία, τις άκουγες καθώς επλέκαν στις αυλές και συζητούσανε, να λένε με παράπονο η μια στην άλλη: « νύχτα περάσαμε εμείς απ’ τη ζωή!»
10 σχόλια:
Καλημέρα! Πολύ με συγκίνησες! Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!
Kαλημέρα! Το ποστ αυτό μου θυμίζει τις ιστορίες που μου λέει ο μπαμπάς μου για τη γιαγιά μου και την προγιαγιά μου!
Καλημέρα. Με το κείμενό σας ''είδα'' τις δύο γιαγιάδες μου , τις οποίες γνώρισα κυρίως μέσα από τις διηγήσεις των γονιών μου για εκείνα τα -όντως- δύσκολα χρόνια. Με όλα αυτά που έζησαν -κι αναφέρετε στο κείμενό σας- δεν είναι τυχαίο ότι κι οι δύο πέθαναν σχετικά νωρίς (η μία μεγάλωσε 7 παιδιά κι η άλλη 6..).
Χρόνια Πολλά στις μητέρες όλου του κόσμου λοιπόν, και μην ξεχάσετε να τις προσφέρετε ένα μπουκέτο λουλούδια ή αν είστε μακριά μην ξεχάσετε να πάρετε τηλέφωνο!
Το κείμενο το είχε και η κουκίτσα, οπότε αντιγράφω το σχόλιο που άφησα εκεί:
Εσύ είσαι μικρούλα και τέτοιες μανούλες δεν γνωρισες.
Θυμάμαι, (πολύ μικρή ακόμα, πριν πάω σχολείο) που μάζευα φύλλα απο αγριοφραγκοσυκιές και έβγαζα τις ίνες, που είναι πολύ σκληρές. Αυτές τις ίνες η μαμά τις έπλεκε και έφτιαχνε πετσετάκια για να ομορφύνει το τραπέζι και τα ράφια.
Οχι μόνο έκανε όλες αυτές τις δουλειές που λές, αλλά ήθελε το σπίτι να είναι και ωραίο. Επλεκε, "άχρηστα" πετσετάκια θα έλεγε κανείς σήμερα.
Η ασθητική πάνω απ'όλα!!!
Οσο για το σεξ, έ, εδω νομίζω ότι πέφτουμε έξω. Μάλλον οι σημερινές κουκλάρες μου φαίνονται περισσότερο ανοργασμικές απο τις μανάδες μας. Αλλιώς πως θα έβρισκαν τόση δύναμη να τα προλαβαίνουν όλα και να είναι και πάντα χαρούμενες;
Επίσης να πώ ακόμα κάτι. Το άσπρισμα κάθε Πάσχα! Ηταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Σήμερα το βάψιμο το κάνει ο ΑΛβανός, ο ρουμάνος, ο πολωνός. Εμείς πάμε για νεσ καφε φραπέ! (εγω όχι, ούτε με σφαίρες, δεν πίνω αυτο το δηλητήριο)
Εκανα και γω μια ανάρτηση για μια άλλη γυναίκα, και συνέπεσε συμπτωματικά με τη μέρα της μάνας.
Ωραίο το κείμενό σου navarino, το καλύτερο δώρο για τις μητέρες.
Την καλημέρα μου.
Σας ευχαριστώ όλες και όλους για την επίσκεψη και τά σχόλια σας! Επειδή το κείμενο έχει έντονο το στοιχείο της συναισθηματικής φόρτισης και της υποκειμενικότητας, παρακαλώ να μου επιτρέψετε να μην προβώ σε επί μέρους απαντήσεις και σχολιασμούς.
τι ωραιο ποστ ναβαρινο μασ!!!πραγματικα αν γραψεις βιβλιο με τετοιες εμεπειριες απο κεινα τα χρονια 8 γινει best seller!!
Τι λυρικό αφιέρωμα. Ηρωϊδες ζωής. Με μία αγάπη χωρίς όρους.
Να είστε καλά.
Καλό σας βράδυ
Μαιμούδες ο ναβαρίνος έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο που αξίζει με το παραπάνω να έχει θέση σε μια βιβλιοθήκη!
Ναβαρίνε μου... Πάλι είχε τα χαιλάιτ του το κείμενο! 5 χρονών θυμάμαι που έφτιαχνα πάστα με τη γιαγιά μου... και κάθε Πάσχα ασπρίζαμε όπως λέει η ange-ta!
Για το κεφάλαιο Μαμά, ότι και να πούμε είναι λίγο! :)))
@monkakia γι΄αυτό που λέει το βρομιστεράκι απαντήστε με ένα ΟΚ και θα σας αφήσω κάτι στο μαγαζί της να περάσετε να το πάρετε.
Δημοσίευση σχολίου