Γιατί δυσκολεύομαι πλέον να γράφω;!!!

Στη «Δίκη» του Κάφκα έκπληκτος ο τραπεζικός υπάλληλος Τζότζεφ Κ. ξυπνάει ένα πρωί από δυο παρείσακτους τύπους που του ανακοινώνουν ότι τελεί υπό κράτηση και ότι πρέπει να τους ακολουθήσει μέχρι τον Ανακριτή. Σε μένα τις προάλλες συνέβη κάτι χειρότερο: άπειρες σκέψεις "παρείσακτες" με καθήλωσαν πρωί-πρωί με τα πολλά και αμείλικτα ερωτήματα τους, δημιουργώντας μου μια παραλυτική διάθεση -και από την οποία ακόμη δεν έχω συνέλθει- σε σχέση με μια ανάρτηση που δούλευα στο μυαλό μου.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις: η ειδησεογραφία της προηγούμενης που με άφησε έκπληκτο και που έλεγε ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος πήρε πίσω τα εμπόδια δόμησης που είχε βάλει στο νομοσχέδιο για τις περιοχές Natura και αυτό κάτω από ισχυρότατη πίεση της λαϊκής βάσης μέσω των εκλεγμένων τους βουλευτών.
Γιατί αυτή είναι μια «σκαστή» όπως λένε στη δημοσιογραφική ορολογία, περίπτωση που θέτει επιτακτικά το παλαιό αλλά επίκαιρο πάντα ερώτημα: με ποιους συμπορευόμαστε στους κοινωνικούς αγώνες και μέχρι ποιο σημείο είναι διατεθειμένος ο καθένας να προχωρήσει. Κάτι που αν εθελοτυφλείς μπορεί να σε παρασύρει και να ονειρεύεσαι καταλήψεις χειμερινών ανακτόρων και ανατροπές ενώ ο άλλος δίπλα σου που τώρα θίχτηκε και φωνάζει θέλει μονάχα να τη «γαζώσει»!
Και στη σημερινή συγκυρία το θέμα του Περιβάλλοντος μπορεί να μην παίζει σε πρώτη γραμμή, αφού οι προτεραιότητες της ισοπέδωσης των εργασιακών κατακτήσεων προηγούνται, είναι όμως ενδεικτικό του «κοινωνικού ήθους» που διακατέχει τον καθένα μας και το οποίο με την κρίση των τελευταίων δύο ετών θα έπρεπε να είχε σφυρηλατηθεί από μια διαδικασία αναστοχασμού της ζωής μας και των προτύπων μας. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, με αυτό που παρατηρείται στις κηδείες εκεί που όλοι μουρμουρίζουμε «τι είναι η ζωή;» και «τίποτα δεν είμαστε» και αμέσως μόλις βγούμε από το νεκροταφείο τα ξεχνάμε, αλλά εδώ όχι μόνο δεν έχει τελειώσει ακόμη η «κηδεία» αγαπητοί μου συμπατριώτες, δεν ξέρουμε ακόμη ούτε τις διαστάσεις και τα μεγέθη της και θέλουνε κάποιοι δόμηση στη Natura;
Ας το δούμε λιγάκι και από την απλή λογική της αρχαίας ρήσης: «ουδέν κακόν αμιγές καλού» που λέει ότι ας βγει μέσα από την οικονομική ύφεση και κάτι θετικό για τη χλωρίδα και την πανίδα αυτής της όμορφης χώρας μας που της αλλάξαμε τα φώτα με τις καταπατήσεις και τα αυθαίρετα και καβαλήσαμε με τσιμέντο όλους τους λόφους και τις παραλίες της, νισάφι πιά! Ας πάρει και η φύση μας μιαν ανάσα! Ας αφήσουμε λίγο χορτάρι και κανα πουλάκι για τα παιδιά μας!