Ένας αλλιώτικος Βάρναλης !!!

             

KΩΣΤΑΣ  ΒΑΡΝΑΛΗΣ:  ΦΕΪΓ ΒΟΛΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ (Επιλογή χρονογραφημάτων που έγραψε στην εφημερίδα Πρωία κατά το διάστημα 1941-1944. Εκδόσεις Καστανιώτη).

                                         Οι δεκατρείς όνοι…

    Συνελήφθη, κατά το «ανακοινωθέν», μία σπείρα από «ονοκλέπτας», όπως θα λέγανε οι αττικίζοντες, ή «γαϊδουροσύρτες» όπως θα ‘λεγε ο λαός. Κι αληθινά ο λαϊκός όρος είναι παραστατικότερος. Βλέπεις μπροστά σου όλη την εικόνα της κλεψιάς του γαϊδουριού! Γιατί, όταν κλέψει κανείς γαϊδούρι δεν το βάζει στην τσέπη του ή δεν το φορτώνεται στη ράχη του, παρά το λύνει πρώτα από το παλούκι ή το παχνί όπου είναι δεμένο και το σέρνει με το σκοινί σιγά και ήμερα από το χωράφι ή το σταύλο όσο το δυνατό μακρύτερα από τη σημείο της κλοπής, κ’ ύστερα μπορεί να το καβαλικέψει και να κόψει δρόμο. Αν το καβαλίκευε αμέσως πολύ πιθανό θ’ αγρίευε το ζωντανό και θ’ άρχιζε το κλωτσίδι και το γκάρισμα και θα σήκωνε τον κόσμο στο ποδάρι.  Κ’ ύστερα, αντίς να τρέχει ο γάιδαρος, θα ‘τρεχε ο κλέφτης μ’ αδειανά τα χέρια. Ενώ, αν έχει τη γαϊδουρινή υπομονή να το σύρει παραέξω στην ερημιά, τότε μπορεί πια να το καβαλικέψει και να το οδηγήσει ή στο γαϊδουροπάζαρο ή στο σφαγείο! Εν πάση περιπτώσει, το υποζύγιο είναι το μόνο κλοπιμαίο που δεν το φορτώνεσαι, αλλά σε φορτώνεται και δεν το πας, αλλά σε πάει, που δε σε κουράζει, αλλά κουράζεται το ίδιο. Αν μάλιστα είναι καλοκαιριάτικη νύχτα με φεγγάρι, ο «ειδικός» (αλογοσύρτης, μουλαροσύρτης ή γαϊδουροσύρτης) κάνει έναν ρομαντικό περίπατο στο ύπαιθρο κάτου από ελιές και πεύκα και μέσα σε μαγικό όνειρο και σαν … πατώντας, με τα φτερά του τετράποδου, ήγουν με τα τέσσερα πέταλά του!
   Οι ομηρικοί βασιλιάδες ξέρανε τη γοητεία και τη λεβεντιά αυτής της ζωοκλοπής. Ο σοφός Νέστορας καυχιότανε στα γηρατειά του πως όταν ήτανε νέος σε μια νύχτα μέσα έκλεψε πενήντα μουλάρια από την Τριφυλία και τα «έσυρε» στην Πύλο!
   Οι γαϊδουροσύρτες της σπείρας είχανε ρημάξει τα χωριά της Αττικής. Δεν αφήσανε γάιδαρο για γάιδαρο. Αφού σε μια «παρτίδα» μέσα η Αγορανομία κατάσχεσε  50 ποδάρια! Σφάζανε τ’ αγαθά ζώα, τα γδέρνανε και πουλούσανε το κρέας και τον πατσά τους και τα πόδια τους για μοσχαρίσια.
    Οι δυστυχισμένοι οι γαϊδάροι δεν έχουν άλλο όπλο ν’ αμυνθούν παρά τα πόδια τους.  Αλλ’ αντίς να κλωτσάνε τους κλέφτες και να τους σπάζουνε τα μούτρα, τους βοηθάνε.  Γιατί τους τρέχανε απάνω στη ράχη τους τετραποδιστά και πηγαίνανε μοναχοί τους στο μακελειό. Ένα όμως πόδι βρέθηκε να τους κλωτσήσει … μετά θάνατον! Μέσα στον πατσά ενός μαγέρικου βρήκαν οι πελάτες ένα καρφί από πέταλο. Αυτό το καρφί «μαρτύρησε» την κλοπή και πιάστηκε η σπείρα. Ως τώρα πιαστήκανε δεκαεφτά και αναζητούνται κι άλλοι πεντέξι. Σπείρα μια φορά!
   Αλλά το «ανακοινωθέν» κάνει ένα φάλτσο στο λογαριασμό των γαϊδάρων. Τα πενήντα ποδάρια, λέει, ανήκανε σε δεκατρείς «τουλάχιστο» γαϊδάρους! Αλλά δια την μαθηματικήν ακρίβειαν, ανήκανε σε … δωδεκάμισι γαϊδάρους! Αν τους πούμε δεκατρείς, λείπουνε δυο πόδια, αν τους πούμε δώδεκα, περισσεύουν δυο! Φυσικά οι γαϊδουροσύρτες δεν σφάξανε μισόν γάιδαρο. Κι ούτε μοναχά δυο πόδια λείπουν. Το ευχάριστο είναι πως ο αριθμός «δεκατρία», που είναι για τους πολλούς αριθμός γρουσούζικος και για πολλούς μυστικοπαθείς αριθμός ιερός, υπάρχει κατά προσέγγιση μέσα στα πενήντα … ποδάρια διαιρεμένα δια του τέσσερα. Για τη σπείρα όμως στάθηκε αυτός ο κατά προσέγγιση αριθμός δεκατρία αριθμός γρουσούζικος. Και τώρα θα «τινάξουν κι αυτοί τα πέταλα» μεταφορικώς, όπως τα τινάξανε τα θύματά τους κυριολεκτικώς.
   Αλλά η απονιά των κλεφτών δεν είναι που σφάζανε τους γαϊδάρους, αλλά που τους σφάζανε απάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Και μάλιστα όταν όπου να ‘ναι, έρχεται ο Μάης! Πως λοιπόν θα μας θυμίσουνε τους στίχους του Σουρή:

                         Και λίγεια μινύρεται τετράπους αηδών.

Χωρίς το λάλημά τους καλοκαίρι δεν γίνεται.