Ανδρέας Λοβέρδος ο …άνπαιχταμπλ!!!

Με τον συγκεκριμένο υπουργό νομίζω πως συμβαίνει ένα πρωτοφανές για τα πολιτικά μας πράγματα φαινόμενο: ενώ πρωταγωνιστεί εδώ και ενάμιση χρόνο στην ταινία «Ο Εξολοθρευτής» ή αν θέλετε μια πιο σοφτ εκδοχή στο «Κόναν ο Βάρβαρος», από το «γυαλί» βγάζει μια τελείως λυπησιάρικη εικόνα σαν να παίζει στο «Μάνα γιατί με γέννησες» ή στο «Απόκληρος της κοινωνίας».

Και έτσι ενώ δεν άφησε λίθο επί λίθου στα εργασιακά και τα ασφαλιστικά, αύξησε δραματικά τα όρια συνταξιοδότησης, κατάργησε την αποζημίωση απόλυσης, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις υπερωρίες και όλες τις κοινωνικές παροχές που είχανε κατακτηθεί με αγώνες και αίμα μέσα σε μια διάρκεια 100 και πλέον χρόνων, όταν βγαίνει και μιλάει από την τηλεόραση κατορθώνει να προκαλεί ρίγη συγκίνησης και συναισθήματα συμπάθειας σε πολλούς από όσους τον βλέπουν, ακόμη και σε εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους που τους έχει τσακίσει με τα νομοθετήματα του.

 Χρησιμοποιεί με μαεστρία μια τελείως δική του γλώσσα μακριά από τα στερεότυπα της ξύλινης των πολιτικών και κατορθώνει μέσα από φράσεις του τύπου: «δεν υπάρχει σάλιο» «και ο εκβιασμός έχει τα όρια του» «εγώ αύριο τα βροντάω και φεύγω», να απευθύνεται στο θυμικό των ψυχοπονιάρηδων Ελλήνων και να κερδίζει ακόμη και τον …οίκτο τους!

Με αποτέλεσμα να βρίσκεται σταθερά στην κορυφή της δημοφιλίας και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από τους συναδέλφους του υπουργούς ακόμη και από αυτούς που ηγούνται τελείως «ακίνδυνων» υπουργείων όπως είναι αυτά του Πολιτισμού, της Δικαιοσύνης και της Άμυνας.

Και ενώ στην ενδοκομματική μάχη της ηγεσίας πριν 3 χρόνια είχε εκδηλωθεί ανοιχτά υπέρ Βενιζέλου, τώρα έχει τον πρώτο λόγο στη διαδοχή! Κάτι που πρέπει να φέρνει σε απόγνωση όχι μόνο τον Γιωργάκη που τον πέταξε στα «βαθιά» -στα πιο δύσκολα υπουργεία δηλαδή- για να τον τιμωρήσει αλλά και τους επίδοξους δελφίνους: Χρυσοχοίδη, Διαμαντοπούλου, μηδέ του …Βενιζέλου εξαιρουμένου!  

Μας έφυγε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης!!!

Έσβησε σήμερα σε βαθύ γήρας ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ο άνθρωπος που επέζησε, μετά από 2,5 χρόνια κράτησης, ενός από τα πιο σκληρά Γερμανικών Στρατοπέδων Συγκέντρωσης: του Μαουτχάουζεν και επέπρωτο να δώσει στον ελληνικό πολιτισμό ένα πολύ μεγάλο καλλιτεχνικό έργο. Προικισμένος με ένα τεράστιο ταλέντο θεατρικός συγγραφέας  μας άφησε έργα σταθμούς όπως: Η Αυλή των Θαυμάτων, Παραμύθι Χωρίς Όνομα, Γειτονιά των Αγγέλων, Το Μεγάλο μας Τσίρκο, Τα Τέσσερα Πόδια του Τραπεζιού και πολλά άλλα. Τα σενάρια κινηματογραφικών ταινιών-ορόσημα όπως: Ο Δράκος, Η Στέλλα, Με τη Λάμψη στα Μάτια. Άφησε και τους γραμμένους με αίμα βιωματικούς του στίχους "Μαουτχάουζεν" που τόσο αριστοτεχνικά και αισθαντικά μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις πνευματικών ανθρώπων που -όπως δήλωναν όσοι τον είχαν γνωρίσει από κοντά αλλά και της δημόσιας εικόνας που απέπνεε από κάποιες εμφανίσεις του στην κρατική τηλεόραση- συνδύαζε την τεράστια καλλιέργεια με τη σεμνότητα του ήθους και την ευγένεια.
Τον ευχαριστούμε για ό,τι μας έδωσε και του  ευχόμαστε να είναι καλό το ταξίδι του στο επέκεινα!

Εφημερίδες σε …απόγνωση και η «γέμιση» της Κυριακής !!!

Εδώ στην Ελλάδα ποτέ δεν ήμασταν και πολύ φαν των εφημερίδων. Μια στατιστική που θυμάμαι πριν από καμιά 25αριά χρόνια είχε στην κορυφή της πρωτιάς τη Σουηδία με γύρω στα 900 φύλλα ανά χίλιους κατοίκους και κάπου εκεί προς τον πάτο την αφεντιά μας με γύρω στα 80 φύλλα ανά χίλιους κατοίκους.

Παρ’ όλα αυτά όμως διαθέταμε και διαθέτουμε ακόμη μια πληθώρα τίτλων γιατί εδώ στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» οι εκδότες των εφημερίδων –και ιδιοκτήτες καναλιών ταυτόχρονα οι περισσότεροι- γνωρίζουν και παίζουν πολύ καλά ένα καθαρά ελληνικό σύστημα με ιδιαίτερα μεγάλες…αποδόσεις: με εναγκαλισμό ή με απειλή για αποκαλύψεις της έτσι και αλλιώς διεφθαρμένης εξουσίας και κάτω από τη λεοντή παράλληλων και πολλαπλών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, κατορθώνουν να έχουν πρόσβαση στον κρατικό κορβανά με αναθέσεις εργολαβίες χαριστικά δάνεια και κρατικές διαφημίσεις. Πράγμα, δηλαδή, αδιανόητο για οποιαδήποτε από τις λεγόμενες πολιτισμένες χώρες που τόσο πολύ μας αρέσει να αναφερόμαστε.

Και τώρα με τη μεγάλη κάμψη που περνάει ο παγκόσμιος τύπος λόγω της διαδκτυακής ανάπτυξης της ενημέρωσης, αλλά και την εγχώρια κάμψη των δημοσίων εσόδων λόγω της κρίσης, επόμενο είναι να τρίζουνε πλέον και τα θεμέλια των λεγόμενων μεγάλων κυριακάτικων εφημερίδων. Κάτι που έχει φέρει σε επίπεδα παροξυσμού το εδώ και αρκετά χρόνια εμπορικό σύστημα των προσφορών με τη «γέμιση».  Kαι έτσι τώρα, εκτός από το απαραίτητο πλέον βιβλίο υπάρχουν και 2-3 dvd με ταινίες και άλλα τόσα cd με τραγούδια (όχι, πακέτο με μακαρόνια όπως είχε κάνει πριν κάποια χρόνια μια τουρκική εφημερίδα, δεν έχουν βάλει ακόμα).

Κάποιοι αγοράζοντας τες τις ξεκοιλιάζουν επί τόπου κρατώντας τη γέμιση και πετάνε το χάρτινο μέρος –το σώμα δηλαδή της εφημερίδας της κυριακάτικης με τις επιφυλλίδες τις ιστορικές και φιλοσοφικές αναλύσεις την κριτική των έργων τέχνης και τις συνεντεύξεις καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος- στον κάδο με τα σκουπίδια! Μερικοί μάλιστα από αυτούς με οικολογικές ανησυχίες τις ρίχνουν στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Και να σκεφτεί κανείς ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία απαρτίζεται από ώριμους ηλικιακά ανθρώπους και υποτίθεται σοβαρούς αφού τα νέα παιδιά τα κατεβάζουν αυτά απ’ το Ίντερνετ.

 Και έτσι όπως αρχίζουν από μεσοβδόμαδα στην τηλεόραση τα διαφημιστικά τους σποτ με μουσική υπόκρουση από τα προσφερόμενα τραγούδια και ακούς το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» από την εφημερίδα που εκφράζει τον Νεοφιλελευθερισμό  ή το «Πάγωσε η τζιμινιέρα» από την υπέρμαχη του ΔΝΤ και της Τρόϊκας, είναι σαν να ακούς έναν μακρινό απόηχο ενός ένδοξου αγωνιστικά παρελθόντος, ένα μνημόσυνο πεθαμένων οραμάτων και ιδεών που προδόθηκαν από την ίδια γενιά που τα υπερασπίστηκε κάποτε και μετά: πούλησε την ψυχή της στον Μαμωνά!   

Φουκουσίμα και η Φοβερή Προφητεία του Kurosawa!!!

Στην προτελευταία του ταινία, μια ταινία σπονδυλωτή που γύρισε το 1990 με τον τίτλο "Όνειρα" (Kurosawa's Dreams) ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Akira Kurosawa(1910-1998), στην ενότητα: "Το Βουνό Φούτζι στα Κόκκινα" (Μount Fuji in Red) περιγράφει....αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται σήμερα στην Ιαπωνία με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Φουκουσίμα. Περιγράφει, δηλαδή, μια έκρηξη 6 πυρηνικών αντιδραστήρων που γίνεται στο βουνό Φίτζι καθώς και τον εφιάλτη με τις σκηνές αποκάλυψης που ακολουθούν.
Παραθέτω το βίντεο χωρίς άλλα λόγια:

Φουκουσίμα ή κάτι σαν Χιροσίμα!!!

Μόνο που τώρα υποτίθεται πως έχουμε ειρήνη και λέω υποτίθεται γιατί σε όλους μας είναι γνωστό ότι και εκεί που δεν έχουμε συρράξεις με την κλασσική έννοια του πολέμου, δεν παύει να μαίνεται ο ακήρυχτος πόλεμος της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας των μεγάλων μονοπωλίων και με μίσθαρνα όργανα στρατολογημένους καθηγητές πανεπιστημίων που έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο και είχαν τη δύναμη με τα μίντια να πείθουν και να παραμυθιάζουν τον κοσμάκη με παρλαπίπες του τύπου:  η πυρηνική αποτελεί την πιο οικολογική μορφή παραγωγής ενέργειας (δεν ξέρω αν είδατε κάτι τέτοιους δικούς μας στα κανάλια που το Σάββατο ...όμνυαν στην αλάθητη γιαπωνέζικη τεχνολογία και άρχισαν μετά να τα μασάνε). Ψέματα επί ψεμάτων και μάλιστα "επιστημονικά" που έκαναν  να φαντάζουν μέχρι τώρα ως γραφικά κάτι παιδάκια-ακτιβιστές που διαμαρτύρονταν στην Ευρώπη και την Αμερική και τα σέρνανε οι μπάτσοι πάνω στο οδόστρωμα και τις σιδηροτροχιές.
Και έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο να βγαίνουν οι Ιάπωνες -οι πιο πειθήνιοι και υπάκουοι πολίτες δομοκρατικού κράτους στον κόσμο- μπροστά στις κάμερες και να δηλώνουν με δάκρυα στα μάτια: "μας έλεγαν ψέμματα!" Και να μήν ξεχνάμε βέβαια ότι ο λαός αυτός με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχει βιώσει τον μεγαλύτερο πυρηνικό εφιάλτη και ότι πολλοί από αυτές τις γριούλες και τα γεροντάκια που βλέπουμε στην οθόνη, είχαν θρηνήσει τότε δικούς τους ανθρώπους.
Έχει, λέει, 25 πυρηνικούς σταθμούς η αποκαλούμενη και χώρα των χρυσανθέμων που καλύπτουν μόνο το 30% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει η χώρα. Σκεφθείτε δηλαδή τι χαμός υπερβιομηχάνισης και υπερπαραγωγής μαστίζει τούτο τον έρημο τον πλανήτη και πόσο μπορεί να αντέξει σε αυτή τη θηριώδη ανάπτυξη.
Ναι! θα την πληρώσει ο κοσμάκης θα θρηνήσουν πολλά θύματα ακόμη στην Ιαπωνία και τα πιο πολλά μπορεί να είναι από το Φουκουσίμα, αλλά από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου θα έρθει πιστεύω και ένα φως: εκείνο το "μας έλεγαν ψέμματα" που λένε τώρα ψιθυριστά οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι θα γιγαντωθεί σιγά-σιγά και σαν ένα πελώριο τσουνάμι θα αγκαλιάσει όλο τον πλανήτη. "Μας έλεγαν ψέμματα" θα ακούγεται παντού από εκατομμύρια στόματα και ίσως να σημάνει αυτό το τέλος της πιο μεγάλης και ασύμμετρης απειλής που επινόησαν οι άνθρωποι και ακούει στο όνομα:  πυρηνική ενέργεια!
Γιατί λέτε να έσπευσε τόσο βιαστικά η κυρία Μέρκελ να διατάξει την 7μηνη παύση της λειτουργίας τους;

Μανώλης Ρασούλης: Μια χοντρή πλάκα που έκανε στο Λοϊζο!!!

Επειδή νομίζω ότι το πένθος δεν ταιριάζει στην περίπτωση του Μανώλη Ρασούλη, αυτού του μεγάλου δημιουργού και ιδιοφυούς έφηβου, του "απαίχταμπολ" όπως λένε οι νέοι σήμερα στη γλώσσα τους, θέλω σαν φόρο τιμής στη μνήμη του να σας αφηγηθώ μια χονρή πλάκα που έκανε κάποτε στόν άλλο μεγάλο απόντα και φίλο του: Μάνο Λοϊζο.

Στα πλαίσια του συμβολαίου του με τη Μίνως έπρεπε να ετοιμάσει ο Λοϊζος ένα δίσκο με 12 τραγούδια για τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου. Παρακάλεσε τότε τον Ρασούλη να του δώσει στίχους. Ο Μανώλης του είπε ότι δεν έχει τίποτα στο συρτάρι και ότι για να του έρθει έμπνευση και να γράψει καινούργιους πρέπει να αποσυρθεί για μιά εβδομάδα σε ένα παραλιακό και ήσυχο ξενοδοχείο της Ραφήνας. Του έδωσε τότε τα απαραίτητα χρήματα ο Μάνος και του είπε: "Πήγαινε αλλά θα σου έρθω σε μια βδομάδα για να δω τι έκανες". 

Εγκαταστάθηκε λοιπόν ο στιχουργός στο ξενοδοχείο όπου βρήκε φρέσκο ψάρι και μεσογειακή ρετσίνα και πλακώθηκε με αποτέλεσμα: όταν πήγε ο συνθέτης να μην έχει γράψει τίποτα. Τον ρωτάει λοιπόν ο Λοίζος: "Τι έγινε Μανώλη τελείωσες;" και ο άλλος: "Ξέρεις ρε Μάνο δυσκολεύομαι παλεύω, παλεύω τόσες μέρες και να μόνο ένα στιχάκι μου ήρθε". Για να ακούσω λέει ο Μάνος αγριεμένος και ο Ρασούλης αρχίζει να απαγγέλλει με πάθος: "Μάνα μου με φυλάκισαν/ σ' ένα ξενοδοχείο/ σαν το τσιγάρο έλιωσα/ μεσ' στο σταχτοδοχείο!".

Τον αρχίζει ο Λοίζος στις μπουνιές αλλά τελικά υποχωρεί στις εκκλήσεις του και του δίνει χρήματα για μιά επιπλέον εβδομάδα, μέσα στην οποία γράφονται "Τα Τραγούδια της Χαρούλας" τα 12 διαχρονικά αριστουργήματα, διαμάντια του μουσικού μας πολιτισμού: Γύφτισσα τον Εβύζαξε. Την Όγδοη Μέρα. Σε Πέντε Ώρες Ξημερώνει Κυριακή. Πες μου Πως Γίνεται. Όλα Σε Θυμίζουν. Τι Να Πω. Ο Φαντάρος. Έκανα Τη Μοιρα Φίλη. Κι Εγώ Σαν Πόλη. Μες Στο Πλήθος. Τέλι Τέλι Τέλι. Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο.

Καλό σου ταξίδι Μανώλη!
.
Σημείωση: το περιστατικό αφηγήθηκε στην κρατική τηλεόραση ο Ρασούλης  το 1992 για τα 10 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Λοίζου.

Ένα σπάνιο κείμενο που κάτι μας θυμίζει!!!

......"Κοιτάξτε τις εγκαταστάσεις μας για τους Έλληνες", μου είπε ο διευθυντής της επιχείρησης. "Κάντε το. Κοιτάξτε τη γουρουνιά! Αφήνουν τα κρεβάτια άστρωτα. Δεν έχουν συνηθίσει τη δουλειά. Χτυπιούνται πάνω στο αχυρόστρωμα. Ακόμα και τα ίδια τα κρεβάτια τα παίρνουν μαζί με τον εργατικό τους εξοπλισμό τους. Θα ήταν ακόμα πιο ωραίο να υπηρετούνται από Γερμανίδες καθαρίστριες! Θλιβερό κεφάλαιο. Με τις γυναίκες κάτι γίνεται. Αλλά με τους άντρες..."
Ανέβηκα τις έξι σκάλες- στενές, πέτρινες, γεμάτες αποτσίγαρα, σκουπίδια, χαρτιά, βρώμα. Εδώ και χρόνια δεν έχουν βαφτεί ούτε τα τζάμια έχουν καθαριστεί. (Όταν μερικές βδομάδες αργότερα, ξαναπήγα για να απαθανατίσω την κατάσταση της σκάλας για μια τηλεταινία, ήταν καθαρή. Το απόγευμα περίμεναν ένα μέλος της ελληνικής επιτροπής από την υπηρεσία εργασίας του Αμβούργου. Επίσκεψη για έλεγχο.) Πάνω ένας μακρύς διάδρομος, δεξιά και αριστερά δωμάτια, μετά ένας τοίχος, που χωρίζει την πλευρά των γυναικών από αυτή των ανδρών. Στον τοίχο μια κλειστή πόρτα. Σε περίπτωση που κάποιος την άνοιγε παράνομα άρχιζε να βαράει μια σειρήνα σε όλους τους χώρους, αυτοκίνητα της αστυνομίας έφταναν εκεί πριν φτάσουν οι άντρες στις γυναίκες τους. Επειδή κάποιοι από τους 150 άντρες της μιας πλευράς είναι παντρεμένοι με κάποιες από τις 30 γυναίκες της άλλης πλευράς, φτάχτηκε στον τοίχο ένας φεγγίτης σε άπταιστα γερμανικά: μπουφές.
Φυσικά οι άντρες επισκέπτονται τις γυναίκες τους παρά τα προειδοποιητικά σήματα στα γερμανικά και στα ελληνικά και η διεύθυνση είναι έτοιμη να επέμβει. "Καταστρέφει την καλή διάθεση στης επιχείρηση."
"Ναι, και το Σάββατο ο άντρας μου είναι εκεί, και την Κυριακή, και μιλάμε, και μετά λεει αυτή από απέναντι, γιατί ο άντρας σου είναι εκεί, ο δικός μου δεν είναι. Και στο άλλο κρεβάτι κάθεται ίσως  κάποια άλλη με το δικό της άντρα και ακόμα μία. Και μετά καθόμαστε εκεί με τον άντρα μας και θέλουμε να πάμε κάπου οπουδήποτε και δεν έχουμε κάπου να πάμε μέσα. Μετά πάμε σινεμά ή στην πόλη και μιλάμε για όλα."
Τώρα εννέα μηνών έγκυος: "Δεν θα μας δώσουν δωμάτιο.", "Και με το παιδί;" "Το παιδί πρέπει να πάει σε μια γυναίκα.  Θα δω τι θα κάνω.".................................................
.
Απόσπασμα από ρεπορτάζ της Ούλρικε Μάϊνχοφ για τους μετανάστες στο περιοδικό "Κονκρέτ" που διηύθυνε.
Τεύχος 11, 1966.
Από το βιβλίο: "Γερμανία, Γερμανία...μεταξύ άλλων" Εκδόσεις Yafka books

Δυστυχώς, αυτοί είμαστε!!!

Χθες το βράδυ στη Βουλή έλαμψε σε όλο του το μεγαλείο αυτό που λέμε πελατειακό κράτος και κράτος της διαφθοράς. Όλοι οι βουλευτές των δυο κομμάτων της εξουσίας συν Λάος που πήραν το λόγο, επέπεσαν λαύροι στο καταρρακωμένο ήδη νομοσχέδιο για την προστασία των περιοχών Natura, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους που δεν χορτάσανε ακόμη από τσιμέντο και θέλουνε να οικοδομήσουν και μέσα στους ερωδιούς και τις χελώνες που μείνανε ακόμη στον έρημο τούτο τόπο. Πράγμα αδιανόητο βέβαια για οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος.

Αυτοί είμαστε, όμως, αγαπητοί συμπατριώτες και ας μην τα ρίχνουμε όλα στους ξένους και τους ισχυρούς για την κακή μας μοίρα. Και πιο καλά θα μας εξέφραζε η α' ευχή του Κάλβου από την ΕΚΤΗ ΩΔΗ:

Της θαλάσσης καλήτερα

φουσκωμένα τα κύματα

να πνίξουν την πατρίδα μου

ωσάν απελπισμένην,

έρημον βάρκαν.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ!!!

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας θα ήθελα εκτός από τις ευχές μου για ένα καλύτερο αύριο προς την αυτονόητη ισότητα των δύο φύλων που δυστυχώς έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύση και όχι μόνο στις εμφανώς οπισθοδρομικές κοινωνίες, θα ήθελα να παραθέσω και κάποιες σκέψεις μου για την παρουσία των γυναικών στις κοινωνικές εξεγέρσεις.

Ένα στοιχείο που πάντα με γοήτευε και με συγκινούσε γιατί αποτελούσε για μένα το ασφαλέστερο κριτήριο για το δίκαιο μιας κινητοποίησης. Μην κοιτάτε, εμείς οι άντρες διακατεχόμαστε από μια επιθετικότητα και μια πιο εύκολη εξεγερσιακή λογική, ενώ η γυναίκα που θα βγει στο δρόμο να φωνάξει και να συγκρουστεί με την εξουσία, θα το κάνει μέσα από πιο πολύπλοκες και βαθυστόχαστες διεργασίες διακινδυνεύοντας συγχρόνως και πιο πολλά πράγματα.

Γι' αυτό και είναι πολύ ελπιδοφόρο το ότι η συμμετοχή των γυναικών στις εξεγέρσεις της Βόρειας Αφρικής και της Αραβίας είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη από την κοινωνική θέση που κατέχουν στις κοινωνίες αυτές.

Περί χρεοκοπίας ακροθιγώς!!!

Λένε πως τα νούμερα δεν βγαίνουν. Και αυτό με άλλα λόγια ονομάζεται: χρεοκοπία! Ένας όρος που εδώ και χρόνια είναι μια λέξη ρουτίνας όταν μιλάμε για το εμπόριο. Υπάρχουνε μάλιστα και μελετημένες σε αυτό χρεοκοπίες που αποφέρουν μεγάλα οφέλη στους εμπνευστές τους. Μα όταν μιλάμε για κράτος και εθνική οικονομία όσο απαλυντικούς προσδιορισμούς και να βάζουμε μπροστά από την κρίσιμη λέξη: «ελεγχόμενη χρεοκοπία», «προγραμματισμένη χρεοκοπία» και τα λοιπά και τα λοιπά, το πράγμα παίρνει διαστάσεις δραματικές και ανεξέλεγκτες για τις οποίες δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αφού σε τέτοια πράγματα άλλωστε και δεν μπορεί κανείς να κάνει ακριβείς προβλέψεις αλλά το κυριώτερο: μας διαβάζουν νέα παιδιά και θα είναι κρίμα και άδικο να σκουραίνουμε έτι περαιτέρω το μέλλον τους με πιο ζοφερές εκδοχές όσο και αν φαίνεται να έχουν αυτές το στοιχείο της βεβαιότητας.
Εγώ μάλιστα πιστεύω ότι αν δεν αναχαιτιστεί η ορμή του παγκόσμιου καπιταλισμού και η αχαλίνωτη τάση του προς την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία, κοινή θα είναι η μοίρα μας όλων των κρατών και των λαών της λεγόμενης Δύσης και ότι αν εμείς εδώ λόγω επιπλέον προβλημάτων βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή, δεν θα αργήσει και η σειρά και των υπολοίπων όχι μόνο των αδύναμων αλλά και των εμφανιζόμενων σήμερα ως εύρωστων οικονομιών. Αφού όλα είναι αλληλένδετα στην οικονομία και τα ντόμινα δεν αποτελούν «προνόμιο» του τρίτου κόσμου.
Μόνο που η κατάσταση τότε θα έχει στοιχεία πρωτοφανή για την ανθρώπινη ιστορία: θα είμαστε γεμάτοι με υλικά αγαθά ( πολλά σπίτια, πολλά αυτοκίνητα, άπειρα μηχανήματα και άπειρες συσκευές) και δεν θα έχουμε να φάμε!
Και όλη αυτή η «σωματοποιημένη» ανθρώπινη εργασία που μας στέρησε ελεύθερο χρόνο και πνευματική ενασχόληση, θα μας είναι πλέον άχρηστη και θα βαραίνει τα πράγματα πιο πολύ. Θα συνιστά επιπλέον και την απτή απόδειξη του λεγόμενου καταναλωτισμού, της κατανάλωσης δηλαδή του περιττού, που με τόσο ζήλο και θρησκευτική ευλάβεια ακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια.