Ένα σπάνιο κείμενο που κάτι μας θυμίζει!!!

......"Κοιτάξτε τις εγκαταστάσεις μας για τους Έλληνες", μου είπε ο διευθυντής της επιχείρησης. "Κάντε το. Κοιτάξτε τη γουρουνιά! Αφήνουν τα κρεβάτια άστρωτα. Δεν έχουν συνηθίσει τη δουλειά. Χτυπιούνται πάνω στο αχυρόστρωμα. Ακόμα και τα ίδια τα κρεβάτια τα παίρνουν μαζί με τον εργατικό τους εξοπλισμό τους. Θα ήταν ακόμα πιο ωραίο να υπηρετούνται από Γερμανίδες καθαρίστριες! Θλιβερό κεφάλαιο. Με τις γυναίκες κάτι γίνεται. Αλλά με τους άντρες..."
Ανέβηκα τις έξι σκάλες- στενές, πέτρινες, γεμάτες αποτσίγαρα, σκουπίδια, χαρτιά, βρώμα. Εδώ και χρόνια δεν έχουν βαφτεί ούτε τα τζάμια έχουν καθαριστεί. (Όταν μερικές βδομάδες αργότερα, ξαναπήγα για να απαθανατίσω την κατάσταση της σκάλας για μια τηλεταινία, ήταν καθαρή. Το απόγευμα περίμεναν ένα μέλος της ελληνικής επιτροπής από την υπηρεσία εργασίας του Αμβούργου. Επίσκεψη για έλεγχο.) Πάνω ένας μακρύς διάδρομος, δεξιά και αριστερά δωμάτια, μετά ένας τοίχος, που χωρίζει την πλευρά των γυναικών από αυτή των ανδρών. Στον τοίχο μια κλειστή πόρτα. Σε περίπτωση που κάποιος την άνοιγε παράνομα άρχιζε να βαράει μια σειρήνα σε όλους τους χώρους, αυτοκίνητα της αστυνομίας έφταναν εκεί πριν φτάσουν οι άντρες στις γυναίκες τους. Επειδή κάποιοι από τους 150 άντρες της μιας πλευράς είναι παντρεμένοι με κάποιες από τις 30 γυναίκες της άλλης πλευράς, φτάχτηκε στον τοίχο ένας φεγγίτης σε άπταιστα γερμανικά: μπουφές.
Φυσικά οι άντρες επισκέπτονται τις γυναίκες τους παρά τα προειδοποιητικά σήματα στα γερμανικά και στα ελληνικά και η διεύθυνση είναι έτοιμη να επέμβει. "Καταστρέφει την καλή διάθεση στης επιχείρηση."
"Ναι, και το Σάββατο ο άντρας μου είναι εκεί, και την Κυριακή, και μιλάμε, και μετά λεει αυτή από απέναντι, γιατί ο άντρας σου είναι εκεί, ο δικός μου δεν είναι. Και στο άλλο κρεβάτι κάθεται ίσως  κάποια άλλη με το δικό της άντρα και ακόμα μία. Και μετά καθόμαστε εκεί με τον άντρα μας και θέλουμε να πάμε κάπου οπουδήποτε και δεν έχουμε κάπου να πάμε μέσα. Μετά πάμε σινεμά ή στην πόλη και μιλάμε για όλα."
Τώρα εννέα μηνών έγκυος: "Δεν θα μας δώσουν δωμάτιο.", "Και με το παιδί;" "Το παιδί πρέπει να πάει σε μια γυναίκα.  Θα δω τι θα κάνω.".................................................
.
Απόσπασμα από ρεπορτάζ της Ούλρικε Μάϊνχοφ για τους μετανάστες στο περιοδικό "Κονκρέτ" που διηύθυνε.
Τεύχος 11, 1966.
Από το βιβλίο: "Γερμανία, Γερμανία...μεταξύ άλλων" Εκδόσεις Yafka books