Και όμως: κάτι το κοινό διαπερνάει τα δύο ΟΧΙ !!!

Κάτι, νομίζω, που δεν μπορούν να διακρίνουν όσοι προσεγγίζουν τέτοια φαινόμενα με αμιγώς τεχνοκρατικά κριτήρια αιτίας-αποτελέσματος. Και εξηγούμαι αμέσως αφού πρώτα ζητήσω συγγνώμη γι’ αυτήν την ιστορική … απρέπεια: του να συσχετίζω, δηλαδή, δυο γεγονότα με τεράστια διαφορά ηλικίας. Το ένα εβδομήντα πέντε ολόκληρων χρόνων και το άλλο τεσσάρων μόλις μηνών. Καθώς θα έχετε καταλάβει ότι μιλάω για εκείνο το μυριόστομο ιστορικά καταξιωμένο ΟΧΙ του 1940 και αυτό το εκκωφαντικό του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Για το οποίο ακόμη αναρωτιούνται «πως και γιατί» όσοι προσπαθούν να το ερμηνεύσουν με τα επιφαινόμενα και κοινές λογικές. Κυρίως οι ευρωπαίοι υπεύθυνοι. Γιατί δεν φτάνει μόνο ένα χαρτί –όσο βαρύ και ασήκωτο- με όρους δανειοδότησης μιας χρεωμένης χώρας που μπορεί να προκαλέσει τέτοιο σεισμό. Είναι το φτύσιμο στα μούτρα ενός λαού που το συνόδευε, σαν εκείνο του φανφαρόνου Μουσολίνι με το θρασύ και αναίτιο «γη και ύδωρ». Ένα φτύσιμο με τη μορφή μιας πρωτοφανούς και κλιμακούμενης ωμής παρέμβασης από τη μεριά των ευρωπαίων … δημοκρατών να ψηφίσουμε «ναι». Η άσκηση μιας αχαλίνωτης τρομοκρατίας χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία και στην οποία, δυστυχώς, συνεπικουρούνταν από την ντόπια μιντιακή … γενιτσαρία*! Κάτι που ταυτόχρονα και μέρα με τη μέρα θέριευε έναν πνιγμένο θυμό της τσαλακωμένης αξιοπρέπειας των ανθρώπων. Αυτό το θυμό που με τόση ορμή βγήκε στις αποβάθρες του μετρό και στην πλατεία Συντάγματος από χιλιάδες λαού το βράδυ της Παρασκευής. Με ένα μυριόστομο ΟΧΙ μέσα από τα κατάβαθα των ψυχών. Μια κραυγή άγρια που έκανε τα ντουβάρια και τα τζάμια να τρίζουν, διέσχισε την επικράτεια σμίγοντας με άλλες ίδιες κραυγές, γιγαντώθηκε σε δυο μέρες σαν μια τεράστια χιονοστιβάδα μέσα στο κατακαλόκαιρο και μια βόμβα του 62% τράνταξε τον πλανήτη! Και νομίζω πως εδώ βρίσκεται η ιστορική κορύφωση που καίει ακόμη την άλλη πλευρά. Δεν μπορούν να χωνέψουν το θάρρος ενός μικρού Λαού, όπως το δείχνουν ανάγλυφα οι συνεχιζόμενοι λεονταρισμοί τους. Και συμπαθάτε με που σταματάω εδώ γιατί νομίζω πως τα μετέπειτα εκείνου του ΟΧΙ –με όποιο πρίσμα τα βλέπει κανείς- δεν αμαυρώνουν σε τίποτα την αίγλη αυτής της στιγμής, όπως δεν αμαυρώνει το Έπος της Αλβανίας η αμέσως μετά γερμανική κατοχή μας.

______________________________________________________________

*Γνωρίζω πως ο όρος είναι αδόκιμος όπως και ο όρος … «γενιτσαρίνες» που με τόσο ζήλο οι κυρίες Χούκλη, Τρέμη και Κοσσιώνη φρόντισαν να του δώσουν υπόσταση.