FREE PRESS....ΟΛΟΓΙΕΣ

Στα βδομαδιάτικα φύλλα της Πέμπτης που βρίσκουμε δωρεάν στους σταθμούς του μετρό και στα βιβλιοπωλεία, υπάρχει αρκετή ύλη για να διαβάσει κάποιος. Έγκριτοι δημοσιογράφοι με στιβαρό γράψιμο, γνωστοί λογοτέχνες, κριτικοί διαφόρων τεχνών, ακόμη και αναγνώστες, παραθέτουν τις απόψεις τους για τρέχοντα ή γενικότερα θέματα που αξίζει κανείς να τις κοιτάξει. Ο εκδότης της μιάς μάλιστα από αυτές τις εφημερίδες: ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι ένας πολύ προικισμένος και ευαίσθητος άνθρωπος. Δεινός χειριστής της πένας, τον ξέρω από την Ελευθεροτυπία και από ένα πολύ δυνατό βιβλίο που έχει γράψει με τίτλο: «Στον παλιό καταρράκτη».
Έχουν όμως αυτά τα έντυπα κάτι που λίγο στη σπάει. Περιστρέφονται γύρω από ένα είδος γκλαμουριάς, παρ’ ότι την καταγγέλλουν. Προωθούν ένα στυλ και αυτά τα must και τα mainstream που είναι τώρα του συρμού δίνουν και παίρνουν. Τα ξεπερνάς όμως, κρατάς κάποια θετικά, είναι και τσάμπα, λες εντάξει δεν χάθηκε ο κόσμος και πράγματι δεν χάθηκε!
Εκεί όμως που σου ανάβουν τα λαμπάκια είναι όταν ξεγελαστείς και πας να διαβάσεις τις σελίδες με τις ταβέρνες και τα φαγάδικα που προτείνουν. Τις γράφουν κάτι κοριτσάκια που ή κατεβαίνουν από άλλον πλανήτη τρώνε και φεύγουν. Ή δεν πρέπει να έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, να δουνε πως βγαίνει το μεροκάματο. Η μία μάλιστα από αυτές φέρει το ίδιο επώνυμο με τον εκδότη της. Και τα λέω αυτά γιατί πώς να εξηγήσεις το ακατανόητο. Όταν διαβάζεις π.χ. για ένα μαγαζί: «…Είναι όλα ωραία ευχαριστιέσαι και δεν πληρώνεις και πολλά: 35-45 ευρώ το άτομο χωρίς το κρασί.»
Γιατί δεν μιλάμε για έντυπα life-style που απευθύνονται στη γκλαμουριά και στα χοντρά πορτοφόλια. Πωλήτριες καταστημάτων που δουλεύουν 9 με 9 και με 800 ευρώ το μήνα και υπαλληλάκια των 700 ευρώ, ωρομίσθιοι φαστφουντάδες, φοιτητές, συνταξιούχοι και λοιποί "ευημερούντες" συμπολίτες μας απαρτίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία του μεγάλου αναγνωστικού κοινού τους. Για ποιους τα γράφετε ρε παιδιά;
Και αν πας τώρα να διαβάσεις το τι προσφέρουν αυτά τα μαγαζιά, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν κάτι πομπώδη σύνθετα ονόματα, θα τρομάξεις με την ευρηματικότητα στην ονοματολογία των εδεσμάτων τους. Τα πιο οργιώδη σε φαντασία ποιήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ωχριούν μπροστά σε αυτούς τους καταλόγους. Και δεν μιλάω για τους ξενικούς όρους: κάτι "μπρουσκέτες" "χουνκιάρ" "κομποζέ" "στροτσαπρέτι" "γκοργκοντζόλα" "λινγκουίνι" "μασκαρπόνε" "νούντλς" "πρέντζελ" και δεν συμμαζεύεται , αλλά για κάτι βουκολικούς και φυσιολατρικούς όρους απίθανους: "σαλάτα του δάσους" "φρούτα του δάσους" "πατάτες από την αφράτη αρκαδική γή" "θεϊκό κρασί Το Δάκρυ Του Αμπελώνα" "χρυσόξανθη μπίρα μοναστηριακή" "γιαούρτι από τις στάνες της Πίνδου με άγριο μέλι από τα υψίπεδα του Ταϋγέτου". Λέξεις και φράσεις που υποδαυλίζουν το θυμικό των ανθρώπων, ξυπνούν αρχέγονες μνήμες της φύσης και ανοίγουν πιο εύκολα τα πορτοφόλια και τις τσέπες.
Ενώ στην πραγματικότητα όλα αυτά και άπειρα άλλα ποιητικώς περιγραφόμενα, απλά προϊόντα του εμπορίου είναι που έχουν αγοραστεί από τη Βαρβάκειο, τη λαχαναγορά του Ρέντη, τη σκάλα Κερατσινίου, τη ΦΑΓΕ, τη ΔΕΛΤΑ και διάφορες αποθήκες τροφίμων, από εκεί δηλαδή που αγοράζει και η ταβέρνα «Ο Μήτσος» και η ψησταριά «Ο Μανώλης». Και αν δεν τσιμπήσεις στην ποίηση της ονοματολογίας τους, υπάρχει και κάτι άλλο που βάζουν να σε κεντρίσει: για κάποια από αυτά και στο τέλος του κειμένου με τα προσφερόμενα είδη, γράφουν ότι συχνάζουν εκεί ηθοποιοί και λοιποί καλλιτέχνες ή πολιτικοί και μεγαλοδικηγόροι. Μπορεί να συμφάς δηλαδή και να ανέβουν οι μετοχές σου, με κανα Σεφερλή ή κανα Βέρτη από τη μια μεριά ,η με κανα Βουλγαράκη ή Κούγια από την άλλη.
Τελειώνοντας θα ήθελα και εγώ, με τη μικρή φωνή που διαθέτω και χωρίς να απομακρυνθώ από αυτό το βουκολικό και φυσιολατρικό πνεύμα που περιγράψαμε, να απευθυνθώ στους αφελείς συμπολίτες μας που τσιμπάνε, με ένα στίχο από ένα τραγούδι που λένε οι αδελφοί Κατσιμίχα:

--Ξύπνα λουλούδι του δάσους, πουλί του λειβαδιού!