Η αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ευρώπη και την Αμερική, ξεκίνησε κάπως αργά. Το είδος το σνομπάριζε η διανόηση και πιο πολύ η αριστερή που για πολλά χρόνια κυριαρχούσε στα ελληνικά γράμματα. Και έρχεται ο Γιάννης Μαρής, στις αρχές της δεκαετίας του '50, με τον αστυνόμο του Μπέκα να φέρει τα πάνω κάτω. Δημοσιεύει τις ιστορίες του σε συνέχειες (περιοδικά και εφημερίδες) και αποκτά πολλούς και φανατικούς αναγνώστες. Θυμάμαι με τι αγωνία περιμένανε να ελευθερωθεί από τους μεγάλους η εφημερίδα "Ακρόπολις". Την ανοίγαμε πάνω σε ένα στρογγυλό τραπέζι του καφενείου και πέφταμε με τα μούτρα -πολλοί μαζί- στο διάβασμα της πολυπόθητης συνέχειας του Μαρή. Και από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου ακόμη.
Και όταν μετά τη δικτατορία -στις αρχές του '80- άρχισε να εμφανίζετα η νέα γεννιά, οι αποκαλούμενοι και "παιδιά του Μαρή". Ένας που ξεχώρισε και μας έχει δώσει μέχρι σήμερα πολύ σημαντικό έργο, ήταν ο Φίλιππος Φιλίππου. Για όσους έχουν διαβάσει βιβλία του δεν χρειάζονται συστάσεις. Όσοι όμως είστε φίλοι του είδους και θέλετε να γνωρίσετε την ιδιαίτερη και συναρπαστική γραφή του, ευκαιρία να ξεκινήσετε από το πιο πρόσφατο: "Η Κόρη του Εφοπλιστή" των εκδόσεων "αιγαίον".
Ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι γιατί "αρπάζει" τον αναγνώστη με την πλοκή του από την αρχή μέχρι το τέλος. Με άψογη και ρέουσα γλώσσα και πολύ ζωντανούς διαλόγους, πέρα από το ξεδίπλωμα της κεντρικής ιστορίας αφηγείται διακριτικά και περιεκτικά και την περιρρέουσα κοινωνική πραγματικότητα. Ο μόνιμος ήρωας του Τηλέμαχος Λεοντάρης, ένας καλλιεργημένος δημοσιογράφος, δεν μετάρχεται ποτέ βία και σαν τον Ηρακλή Πουαρώ με μόνο του όπλο τη λογική, ξετυλίγει τους μίτους των μυστηριωδών φόνων και των μεγάλων ανατροπών.
Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου