Ψήγματα και ψηφίδες(2)!!!

1. Ο Ηράκλειτος, ο μεγάλος αυτός Προσωκρατικός φιλόσοφος που γεννήθηκε έζησε και πέθανε στην Έφεσο της Ιωνίας (540-480 π.χ.) εκτός από γίγαντας της σκέψης υπήρξε και ένας γιγαντόσωμος άνθρωπος. Από περιγραφές που έχει καταγράψει ο Πλούταρχος, υπολογίζεται ότι το ύψος του ξεπερνούσε το 1 μέτρο και 80 εκατοστά! Κάτι πολύ ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή. Διασώζεται μάλιστα και ένα ανέκδοτο που λέει ότι επειδή είχε για σύζυγο μια μικρόσωμη γυναίκα, κάποιος μια μέρα στην Αγορά θέλησε να τον πειράξει και τον ρώτησε: «Πως εσύ δάσκαλε, ένας γιγαντόσωμος άντρας, παντρεύτηκες μια τόσο μικροκαμωμένη γυναίκα;» για να πάρει την απάντηση: «Αφού λένε ότι η γυναίκα είναι ένα αναγκαίο κακό, εγώ μερίμνησα ώστε να είναι αυτό όσο το δυνατόν μικρότερο!».

.

2. Πέρα όμως από τα καλαμπούρια, ο μεγάλος μας αυτός φιλόσοφος, παρ’ ότι ήτανε άτυχος και ένα πολύ μικρό μέρος της σκέψης του διασώθηκε: 114 όλα κι’ όλα μικρά αποσπασματάκια από το έργο του Περί φύσεως, εκπλήσσει διαρκώς με τη διεισδυτικότητα της ματιάς του. Υπάρχει μάλιστα και ένα απόσπασμα από αυτά, μια προτασούλα με τρεις μόνο λέξεις που θεωρείται σήμερα ότι αποτελεί τον προάγγελο της ψυχανάλυσης και του Φροϋδισμού. Είναι το υπ’ αριθ. 94 που λέει: «Ήθος ανθρώπω δαίμων.» Ο Ευάγγελος Ρούσσος στο βιβλίο του: «ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ – ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ» Εκδόσεις Στιγμή το ερμηνεύει: Το ήθος είναι στον άνθρωπο θεός. Και στις επεξηγηματικές του σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου λέει: «…ο Ηράκλειτος τονίζει ότι η τύχη ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από κάποια εξωτερική, προσωπική θεία δύναμη αλλά από την ιδιαίτερη φύση του, από το ήθος του». Φτάνει δηλαδή και ο Ρούσσος, που θεωρείται ο πιο έγκυρος ίσως μελετητής των Προσωκρατικών, στην ίδια ερμηνεία που έχει δοθεί και από άλλους συναδέλφους του με μια πιο ελεύθερη μετάφραση: «Μοίρα του ανθρώπου είναι ο εαυτός του». Πράγματα δηλαδή που σήμερα αποκαλούνται Εγώ, Υποσυνείδητο και τέτοια!!!

.

3.Σημείωση: το κείμενο μπήκε στην ενότητα «Ψήγματα και Ψηφίδες» γιατί μια κανονική και πλήρης επιστημονική αναφορά στον Ηράκλειτο απαιτεί « κότσια» με ειδικές γνώσεις που ο γράφων δεν διαθέτει.

ΑΠΟ ΘΕΑΤΡΑ ΟΜΩΣ; !!!

Μπορεί τα πράγματα σε άλλους τομείς να πηγαίνουνε χάλια –να πιάνουμε πάτο και να ντρεπόμαστε- αλλά στο θέατρο έχουμε ψηλά το κεφάλι: είμαστε πρώτοι και με διαφορά! Πάνω από 100 θεατρικές σκηνές λειτουργούν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα! Νούμερο μοναδικό και άπιαστο για όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Και δεν είναι, βέβαια, μόνο σημερινό το φαινόμενο. Εδώ και 30 χρόνια όλο και πληθαίνουν οι θίασοι που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και το μεράκι τους για την πανάρχαια αυτή τέχνη που γεννήθηκε σε τούτα δω τα μέρη. Και κούτσα-κούτσα με κάτι επιχορηγήσεις και εισιτήρια Εργατικής Εστίας την παλεύουνε την κατάσταση. Τώρα με την κρίση δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτά τα κονδύλια. Φοβάμαι μήπως βγει ο Λοβέρδος και πει «δεν υπάρχει σάλιο για θέατρο».
Με μια πρώτη ματιά μπορούμε να χωρίσουμε τα θέατρα σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες:
1)Τα Τηλεοπτικά. Είναι τα θέατρα εκείνα που οι θίασοι τους απαρτίζονται από γνωστές φάτσες της μικρής οθόνης και άλλα από αυτά παίζουνε «κωμωδίες» δηλαδή βωμολοχίες με χειρονομίες στα σκέλια τύπου Λαζόπουλου και άλλα πρόζα πιο σοβαρή. Έρχονται πρώτα στην προτίμηση του κοινού -είτε με εργατική εστία είτε με πληρωτικό εισιτήριο- γιατί πολλοί συμπολίτες μας έχουνε τέτοια εξάρτηση με το γυαλί που όταν σηκώνονται από τον καναπέ τους να πάνε θέατρο πάλι στην τηλεόραση πάνε! Ακόμα και φάτσες που διαφημίζουνε προϊόντα θέλουν να βλέπουν. Διασχίζοντας με το τρόλεϊ τις προάλλες την Πατησίων είδα στην προθήκη ενός θεάτρου να φιγουράρει σε περίοπτη θέση: ο «για τη φουκαριάρα τη μάνα μου»!
2)Τα Γκλαμουράτα. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται το Μέγαρο Μουσικής, για κάποιες ιδιαίτερες εκδηλώσεις, το Παλλάς και λίγο το Ρεξ της Πανεπιστημίου. Είναι τα θέατρα με το μεγάλο promotion και το κοινό με τα χοντρά πορτοφόλια. Κάθε παράσταση που ανεβαίνει διατυμπανίζεται ακόμα και από τα δελτία ειδήσεων της tv. Τελευταία στο Παλλάς μας προέκυψε και ένα καινούργιο φρούτο: Με 100 και 150 ευρώ εισιτήριο πήγαν να δουν ηθοποιούς φίρμες –πέρσι ο Ντεπαρντιέ με την Αρντάν και φέτος ο Τζέρεμυ Άϊρονς- να διαβάζουν από καρέκλας αποσπάσματα κλασικών βιβλίων. Κάτι που το υπουργείο οικονομικών ίσως και να το εντάξει στα υψηλά τεκμήρια διαβίωσης! Δεν ξέρω εάν και πόσα πληρώσανε για τον Γιάλομ στο Μέγαρο!
3)Τα Μικρά Θέατρα με Σκηνή. Είναι η κατηγορία στην οποία παίζεται Θέατρο! Λίγα τα μέσα και ολιγάριθμοι θίασοι αλλά προσεγμένο συνήθως ρεπερτόριο και παθιασμένοι με την τέχνη του Θέσπιδος άνθρωποι, εγγυώνται ότι δεν θα κλάψεις το πολύ ακριβό, για το κόστος ζωής, εισιτήριο! Μπορώ μάλιστα να αναφέρω ενδεικτικά και μερικά από αυτά τα θέατρα: Απλό, Βασιλάκου, Κεφαλληνίας, Αποθήκη, Αμφιθέατρο, Στοά και άλλα παρόμοια, οι ασχολούμενοι ξέρουν.
4)Τα Χωρίς Σκηνή υπο-Θέατρα. Κάτι υποτυπώδεις και αποπνικτικοί χώροι όπου σε 15 τετραγωνικά στριμώχνονται θεατές και ηθοποιοί που είναι έτοιμοι να σε καβαλήσουν στο σβέρκο γιατί αυτοί πρέπει να παίξουν! Σε μια τέτοια σκηνή του Νέου Κόσμου είδαμε και πάθαμε πρόπερσι με ένα έργο που είχε μάλιστα και χορευτικά! Σηκώνανε τις ποδάρες τους κάτι μαντράχαλοι και έλεγες τώρα θα μου φύγει η μούρη. Προέχει η έγνοια για τη διατήρηση της σωματικής σου ακεραιότητας και πρέπει να είναι πολύ υψηλού επιπέδου η παράσταση για να σου αποσπάσει το ενδιαφέρον μέσα σε τόσο extreme καταστάσεις.

MEΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!!!

.

Είναι πολύ ευχάριστο να ακούει κανείς από ιεράρχες της Εκκλησίας λόγια σαν αυτά που λέει σε σημερινή του συνέντευξη στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σελ.8 ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσοστομος για το καίριο και φλέγον ζήτημα των μεταναστών. Λίγες μέρες μετά την αναρτησή μας (28/12/09) για την "Ηθική Χρεοκοπία της Εκκλησίας" έχουμε μια ηχηρή εξαίρεση του κανόνα, έρχεται ένας υψηλά ιστάμενος άνθρωπος της, να αρθρώσει με παρρησία λόγια αγάπης και σύνεσης, γι' αυτές τις απελπισμένες ψυχές που ξεβράζουν στην πόρτα μας τα πελώρια κύματα της απόγνωσης:

"Πως να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ, όταν ο κάθε ένας που απολαμβάνει της ελληνικής παιδείας είναι Έλληνας; Πως, λοιπόν, θα κάνω αυτή τη διάκριση; Όταν το παιδί αυτό έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία, γιατί πρέπει να τον διακρίνω από τους άλλους;

Ζούμε σε μια διαπολιτισμική κοινωνία, όπου οι Εκκλησίες, και στο χώρο της Ευρώπης και εδώ στην πατρίδα μας, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και, κυρίως, να διακηρύττουν τον σεβασμό στην ετερότητα. Και ο σεβασμός στην ετερότητα σημαίνει πως αποδέχομαι τον άλλον όπως είναι και όχι όπως εγώ θα ήθελα να είναι, κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα. Τον σέβομαι έμπρακτα ανταποκρίνομαι σε αυτόν, τον έχω ως ένα ισότιμο και ισόκυρο συνομιλητή μου".

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας υπενθυμίζει πως "η Εκκλησία από την ίδια τη φύση και την ταυτότητα της δεν μπορεί να εξαιρέσει κανέναν. Δεν κάνει κανένα διαχωρισμό, μεριμνά ώστε τα παιδιά κυρίως, αλλά και οι μεγάλοι, να βρουν αυτό που αναζητούν, έναν καλύτερο κόσμο εδώ στην πατρίδα μας. Η Εκκλησία μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να ανταποκριθεί σε αυτούς τους ανθρώπους και να μείνει μακριά από οποιαδήποτε άλλη διένεξη που αφορά το νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να λύσει ή να αντιμετωπίσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα".

Ο κ. Χρυσόστομος χαρακτηρίζει απηρχαιωμένες τις απόψεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία και υπενθυμίζει πως, αν επικρατούσε αυτή η αντίληψη μεταπολεμικά, όταν χιλιάδες Έλληνες αναζητούσαν καλύτερη τύχη στην Αμερική και τη Γερμανία, "σήμερα δεν θα υπήρχε ο ελληνισμός της διασποράς που ξέρουμε όλοι τον θετικό και ουσιαστικό ρόλο που παίζει στην ανάπτυξη και στην ευημερία του τόπου μας". Απαντώντας σε εκείνους τους Ιεράρχες που ανησυχούν ότι κινδυνεύει να χαθεί η "καθαρότητα" της Ελλάδας και του Ελληνισμού σημειώνει: "Ο Ελληνισμός ποτέ δεν σκέφτηκε με κριτήρια αρίας φυλής να διαφυλάξει τη φερεγγυότητα του ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει άλλα κριτήρια και άλλες αρχές, την ελευθερία του ανθρώπου και το σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, μέσα από τις οποίες αναδεικνύεται διαχρονικά".

Μανουσάκια στο Μετρό!!!!

.

Πάντα στα μέσα μεταφοράς βλέπει κανείς σκυθρωπούς επιβάτες. Αμίλητοι με το βλέμμα φευγάτο, όρθιοι ή καθήμενοι, μοιάζουν να ταξιδεύουν σε ένα άλλο από αυτό του οχήματος ταξίδι. Πολλές φορές μεσολαβούν διαστήματα πλήρους σιωπής. Μια σιωπή που διακόπτεται ενοχλητικά από το χτύπημα κινητού τηλεφώνου ή ευχάριστα από την εισβολή κάποιας ζωηρής νεαροπαρέας. Που με ευφυή αστεία και κοφτές προτάσεις με τη λέξη «μαλάκα», δίνουν μια αλέγρα χροιά στην κατάσταση.
Το περίεργο είναι ότι η διαπίστωση μου αυτή είναι πιο διαχρονική και δεν έχει να κάνει με τη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Τα απογεύματα μάλιστα της Κυριακής που η μελαγχολία φτάνει στο κατακόρυφο, λόγω της διάψευσης των προσδοκιών μιας ολόκληρης εβδομάδας γι’ αυτά που δεν ήρθαν, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο βαριά.
Προχθές την Κυριακή στο μετρό, γύρω στις έξι η ώρα, ήτανε όλοι να κόψουνε φλέβες. Χαμένο βλέμμα και αμίλητοι. Ο διπλανός μου καλοντυμένος κύριος διάβαζε απορροφημένος τις μπεζ σελίδες κάποιας εφημερίδας με τα καινούργια μέτρα . Ένα ζευγάρι πιο πέρα καθόταν ακίνητο και αμίλητο. Μπορεί η κοπέλα να δούλευε πωλήτρια σε κάποιο εμπορικό κατάστημα του κέντρου 9πμ-9μμ και αυτός κούριερ το πρωί και διανομέας πίτσας το βράδυ. Έπρεπε να περιμένουν μια ολόκληρη εβδομάδα για να ξαναβρεθούν. Μια μικρόσωμη Σριλανκέζα έμοιαζε η πιο απορροφημένη. Σίγουρα γύριζε σε κάποια κατάκοιτη γρια μετά την ολοήμερη άδεια. Μα το μυαλό της πρέπει να ήταν πολύ μακριά. Ένας νεαρός σκέϊτερ με τα φαρδιά παντελόνια, όρθιος με ακουστικά λικνιζόταν σε κάποιο σκοπό.
Όταν ξαφνικά σ’ ένα σταθμό μπήκε μια ηλικιωμένη γυναίκα με μαύρο φθαρμένο παλτό και χοντρά γυαλιά μυωπίας. Κρατούσε στο χέρι της ένα ματσάκι μανουσάκια. Πήγε και κάθισε λοξά απέναντι στην ελεύθερη θέση. Κύματα από το δυνατό άρωμα του μικρού λουλουδιού άρχισαν να εκλύονται μεσ’ στο βαγόνι. Απανωτά και κατακλυσμιαία. Όλοι γύριζαν προς τη γυναίκα. Ο κύριος με την εφημερίδα κάποια στιγμή σταμάτησε να διαβάζει. Ακόμη και ο σκέϊτερ έμεινε για λίγο ακίνητος και δεν ξέρω αν τούτο οφείλονταν στην αλλαγή τραγουδιού ή στο άρωμα. Είδα όμως να πάλλονται τα πτερύγια της μυτούλας του.
Άνθρωποι δύσθυμοι κάτω απ’ τη γη ξεσηκώθηκαν με το άρωμα του μικρού αυτού λουλουδιού των αγρών. Σίγουρα όλοι θα κάνανε στο μυαλό τους συνειρμούς με μανουσάκια. Ακόμη και η Σριλανκέζα αν δεν έχει η πατρίδα της αυτό το λουλούδι, θα σκεφτότανε κάποιο παρόμοιο.
Εγώ μεταφέρθηκα σε εκείνη την εκδρομή που είχαμε πάει ποδαράτα με το γυμνάσιο. Μια αλκυονίδα μέρα του Γενάρη. Ήτανε ένα χωράφι γεμάτο μανουσάκια που ευωδιάζανε. Είχαμε δέσει από δυο δεντράκια ένα σπάγκο για φιλέ και παίζαμε βόλεϋ. Από τη μια μεριά εμείς και από την άλλη μεριά τα κορίτσια με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα σοσόνια. Πράσινο χορτάρι ασπροκίτρινα μανουσάκια και κόκκινα κατακόκκινα τα μάγουλα τους σαν παπαρούνες. Κάθε φορά που χτυπούσαν τη μπάλα κακάριζαν από γέλια. Έβραζε μέσα τους η λάβα της νιότης η ίδια που έβραζε και μέσα σε μας. Κατά βάθος θέλαμε να πέσουμε πάνω τους και να κυλιστούμε μαζί τους κάτω στα μανουσάκια. Και δεν ήταν, βέβαια, μόνο ο λεπτός σπάγκος αυτό που μας συγκρατούσε ούτε το άγρυπνο βλέμμα του γυμναστή. 

Δημήτρης Κουκουλάς

Ιανουάριος 2010

O Xρυσοκάνθαρος* Κ. Μπακούρης Τιμητής της Διαφάνειας!!!

* = είδος εντόμου, μεταφορικά: ξιπασμένος πλούσιος.

Ο κύριος που βλέπετε στη φωτογραφία ακούει στο όνομα Κ. Μπακούρης και φέρει τον τίτλο του προέδρου της εν Ελλάδι "Διεθνούς Διαφάνειας". Στη σύγκληση του Υπουργικού Συμβουλίου, μάλιστα, με θέμα την καταπολέμηση της Διαφθοράς είχε παραστεί και ως άλλος Ισοκράτης εξεφώνησε πύρινο λόγο υπέρ της Διαφάνειας και κατά της Διαφθοράς! Μόνο που ο άνθρωπος αυτός κρύβει ένα μυστικούλι και το οποίο αποκαλύπτει σήμερα ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης στην Ελευθεροτυπία σελ.8 σε άρθρο του με τίτλο "Προκαλούν το κοινό αίσθημα οι χρυσοκάνθαροι της ΕΡΤ". Όπου γράφει για τον εν λόγω κύριο: "Όσο τον άκουγαν να τονίζει ότι η αδιαφάνεια είναι η μήτρα της διαφθοράς, θα πρέπει να υπομειδιούσαν οι υπουργοί με κάποια μνήμη, με πρώτο βέβαια τον αντιπρόεδρο γενικών καθηκόντων και θεματοφύλακα της υπουργικής δεοντολόγίας! Θ. Πάγκαλο. Διότι πριν από δέκα χρόνια (24.10.2000) ο Θ. Πάγκαλος ως αρμόδιος υπουργός Πολιτισμού, απαντούσε σε ερώτηση τεσσάρων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ότι η προστασία των προσωπικών δεδομένων(!) δεν επιτρέπει να ανακοινωθεί με τι ποσόν αποζημιώθηκε ο Κ. Μπακούρης, που αντικαταστάθηκε, ως πρόεδρος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, ύστερα από ολιγόμηνη θητεία. Κατά τα δημοσιεύματα της εποχής, η αποζημίωση ανερχόταν σε 400-450 εκατομμύρια δραχμές (1,2-1,3 εκατομμύρια ευρώ). Γερή "μπάζα", που σε αφήνει απερίσπαστο, εφ' όρου ζωής, να έχεις "χόμπι" τη ...διαφάνεια!...."

Εγώ δεν έχω να προσθέσω τίποτα! Την υπογράμμιση της τελευταίας πρότασης έκανα μόνο!

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ: Μπορεί η πλειοψηφία να αποφαίνεται για τα δικαιώματα των μειοψηφιών;

Αν υπάρχει μια περίπτωση για την οποία αίρεται η Αρχή της Πλειοψηφίας, η βασική αρχή της αστικής μας δημοκρατίας δηλαδή, είναι στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ένα κράτος που θέλει να λέγεται δίκαιο και κοινωνικό πρέπει να αναγνωρίζει στους ολίγους αυτά που οι πολλοί θα ήθελαν ευχαρίστως να τους τα στερήσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας θα ήθελε να πετάξει τους μουσουλμάνους της Θράκης στη θάλασσα και τους ομοφυλόφιλους και τα πρεζόνια στον Καιάδα. Αντιδρούν σφόδρα σε κάθε μονάδα απεξάρτησης που πάει να γίνει στη γειτονιά τους. Για πολλούς νεοέλληνες τα δικαιώματα των φυλακισμένων αποτελούν πολυτέλεια ανεπίτρεπτη αφού, σου λέει, ότι οι άνθρωποι αυτοί διαπράξανε αδικήματα..
Θέλουμε τους μετανάστες να δουλεύουν στη δούλεψη μας και να ξεσκατίζουν τους κατάκοιτους γέρους μας, ανασφάλιστοι και χωρίς δικαιώματα. Δεν τους νοικιάζουμε σπίτια και όταν νοικιάζουν αυτά που εμείς αφήνουμε, γιατί πάμε στα βόρεια προάστια και δημιουργούνε τις δικές τους γειτονιές, πάνε οι χρυσαυγίτες τους σπάζουν τα μαγαζάκια τους και τους ξυλοφορτώνουν. Και αν τώρα έχουνε μαζευτεί πολύ περισσότεροι και ποικιλόχρωμοι και το κοντράστ είναι πιο δυνατό, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 που ήρθανε οι πρώτοι μετανάστες από την Πολωνία, δείξαμε ρατσισμό και σε αυτούς που ήτανε πιο πολιτισμένοι από εμάς. Είχα συναντήσει Πολωνό με το χέρι στο γύψο και απολυμένο από την οικοδομή όπου δούλευε και το έσπασε, χωρίς μία δραχμή αποζημίωση από εργοδότη και ΙΚΑ.
Θαυμάζουμε τα κράτη της Ευρώπης της Αυστραλίας των ΗΠΑ και του Καναδά για την ευνομία τους, χαιρόμαστε που βλέπουμε συμπατριώτες μας να εκλέγονται εκεί τοπικοί άρχοντες, βουλευτές, γερουσιαστές και παρ’ ολίγον πρόεδροι, αλλά όταν η Πολιτεία μας -και μπράβο της- πάει να κάνει κάτι από αυτό που στους άλλους θαυμάζουμε:…ωωωωπ ξυπνάει μέσα μας το μπουρτζοβλαχικό μας ελληναράδικο! Είμαστε καθαρόαιμοι Έλληνες εμείς και γνήσιοι απόγονοι του Σωκράτη! Δεν θα μπλέξουμε με τις άλλες φυλές! Άλλο σου λέει οι σκανδιναβοί και οι αγγλοσάξονες. Εμείς εδώ είμαστε Έλληνες! «Δεν μας συμφέρει μωρέ παιδί μου» που έλεγε και η Βασιλειάδου!
«Δημοψήφισμα» φωνάζει το Λάος, το κόμμα με τις εγνωσμένες «φιλομεταναστευτικές» του θέσεις. Δημοψήφισμα για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το τόσο κραυγαλέο δικαίωμα τους! Δημοψήφισμα με τέτοια οικονομική κρίση και την ελληνική κοινωνία σε πανικό. Με την αναπόφευκτη έξαρση της εγκληματικότητας και με την ξενοφοβία σε κατάσταση παροξυσμού και διαρκώς υποδαυλιζόμενη από τα δελτία των οκτώ!
Μόνο στην αντίθετη περίπτωση νοούνται για τέτοια θέματα δημοψηφίσματα: όταν δηλαδή το κράτος αρνείται να αναγνωρίσει δικαιώματα (άμβλωση π.χ.) και μαζεύονται υπογραφές για δημοψήφισμα μήπως και η πίεση του κόσμου το αναγκάσει!

«ΤΑ ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ»: ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΚΡΑΞΙΜΟ!!!

Πενήντα χρόνια σκηνοθεσίας έκλεισε φέτος ο Γάλλος σκηνοθέτης Αλαίν Ρενέ, ο δημιουργός του αξεπέραστου αντιπολεμικού ερωτικού ποιήματος «Χιροσίμα Αγάπη μου», πενήντα χρόνια μανιώδους σινεφιλικής πορείας συμπλήρωσα φέτος και εγώ. Και αυτό που μου συνέβη προχτές με την τελευταία ταινία του: «Τα Αγριόχορτα», πρώτη φορά το συνάντησα στις σκοτεινές αίθουσες της μεγάλης οθόνης.
Και δεν είναι μόνο η γνωστή απόκλιση μεταξύ της δικής σου εκτίμησης και των πολλών αστεριών που φορτώνουν τέτοιες ταινίες οι κριτικοί μας –ο Μικελίδης της Ελευθεροτυπίας της έχει 5 (*****)- ούτε κάποια αναμενόμενα, λόγω γήρατος του σκηνοθέτη, χάσματα και κενά. Αν και οι ευρισκόμενοι στην ίδια ηλικία, όταν γύρισαν τις αποχαιρετιστήριες ταινίες τους, Κουροσάβα και Χιούστον μας έδωσαν με τα «Όνειρα» και τους «Νεκρούς» δύο αριστουργήματα. Εδώ μιλάμε για μια ταινία στην οποία δεν στέκει τίποτα μα τίποτα και μόνο για ρηξικέλευθους θεατές προτείνεται που θέλουν «ιδίοις όμμασι» να διαπιστώσουν μέχρι που μπορεί να φτάσουν κάποια πράγματα και πόσα λάθη μαζί μπορούν να μαζευτούν σε μια ταινία! Γιατί μπορεί στο μέλλον η ταινία αυτή να καταγραφεί σαν το κορυφαίο καλτ «αριστούργημα» όλων των εποχών!!!
Στο στόρυ τα πράγματα περιγράφονται μια χαρά και ελκυστικά θα μπορούσα να έλεγα:
«Ένας παντρεμένος μεσήλικας άντρας, βρίσκει, στο γκαράζ που έχει παρκάρει το αυτοκίνητο του, το πορτοφόλι που κλάπηκε από την τσάντα μιας οδοντογιατρού, με το χόμπι της αεροπόρου, που της αρέσει να οδηγεί αεροπλάνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Θέλοντας να γνωρίσει το θύμα της κλοπής, ο ευρών προκαλεί μια σειρά αναπάντεχων γεγονότων, που πίσω τους κρύβουν τους σπόρους ενός «τρελού έρωτα» που παρά τις προσπάθειες των δυο τους για επαφή, το μόνο που κατορθώνουν είναι να απομακρύνονται κάθε φορά και περισσότερο ο ένας από τον άλλο κλπ…κλπ»
Στην οθόνη όμως γίνονται άλλα αντ’ άλλων! Κατ’ αρχήν υπάρχει ένα εξωφρενικό καστ: Ο πρωταγωνιστής (Αντρέ Ντισολιέ) που στην ταινία εμφανίζεται ως 50άρης είναι ένας 75+ αξιοσέβαστος κύριος και από ό,τι διάβασα στην εφημερίδα, μόνιμος πρωταγωνιστής του Ρενέ εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως για τον 87χρονο σκηνοθέτη ο 75αρης να θεωρείται «πιτσιρικάς»! Η σύζυγος του πάλι (μια ελκυστική 35άρα άντε το πολύ 40άρα) εμφανίζεται ως πεθερά και ότι είναι παντρεμένοι 30 ολόκληρα χρόνια.
Το μεγάλο όμως πατατράκ γίνεται όταν από την αρχή της ταινίας εισάγεται ένα στοιχείο σασπένς: ο πρωταγωνιστής μονολογεί ότι του έχει απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα και δεν έχει το δικαίωμα να ψηφίσει. Κάτι που στο θεατή δημιουργεί την υποψία κάποιου εγκληματία και όλο περιμένει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση και ενώ το πράγμα επανέρχεται διαρκώς και υποδαυλίζεται και με άλλους υπαινιγμούς, από κάποιο σημείο και μετά εγκαταλείπεται οριστικά και ...ξεχνιέται! Ούτε και κάποια στροφή στο γκροτέσκο και στη φάρσα, που γίνεται αργότερα, μπορεί να σε πείσει. Και η φράση στο τέλος που λέει το κοριτσάκι στη μάνα του: «Μαμά αν γίνω γάτα θα μπορώ να τρώω γατοκροκέτες;» είναι σαν να μας λέει: «Καλά τόσο μαλάκες είσαστε που ήρθατε να δείτε αυτήν την ταινία;»!!!
Και με όλο το δίκιο του το κοριτσάκι να μας το λέει γιατί ο φίλος μας ο Λ. δεν πατάει ποτέ τέτοιες πεπονόφλουδες. Παλιός σινεφίλ και αυτός και απαυδησμένος από τους κριτικούς, εμπιστεύεται πλέον μόνο το αλάθητο κριτήριο του κοινού. Έτσι κάθε φορά που θέλει να πάει σε ένα έργο φροντίζει να βρίσκεται έξω από το σινεμά την ώρα που βγαίνουν οι θεατές της προηγούμενης προβολής. Κοιτάζει λοιπόν –το σωστότερο διαβάζει- τα πρόσωπα των εξερχομένων και όταν διακρίνει κατήφεια δεν μπαίνει. Αυτή την κατήφεια που είδαμε και εμείς προχτές έξω από το «Έλλη» στα πρόσωπα των εξερχομένων και νομίσαμε ότι δεν αφορά την ταινία, γιατί την εκλάβαμε ως τη γνωστή μελαγχολία των εορτών!