Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΟΣ : ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ!!!


Στο χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας δημοσιεύεται μια εκτεταμένη συνέντευξη με το Γιώργο Διαλεγμένο. Τον σημαντικότερο, κατ’ εμέ, εν ζωή συγγραφέα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Έλα όμως που είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που μετά λες: καλύτερα να μην τη διάβαζα!
Και δεν είναι το γνωστό θέμα με τις αντιφάσεις και τις μεταπτώσεις των καλλιτεχνών όταν καταπιάνονται με την πολιτική, με τη φωτεινή εξαίρεση βέβαια του Μάνου Χατζιδάκι που ψήφιζε σταθερά δεξιά και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε σταθερά ο πιο αντικομφορμιστής και ελευθερόφρων άνθρωπος της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ούτε η κατανοητή ως ένα βαθμό συντηρητικοποίηση για έναν άνθρωπο που γερνάει, ακόμη και αν αυτός έχει λαϊκή καταγωγή, ξενιτεύτηκε ως νέος στη Γαλλία σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, υπηρέτησε την τέχνη με απαράμιλλα έργα από το πόστο του θεατρικού συγγραφέα από το ίδιο πόστο που 2.5 χιλιάδες χρόνια πριν ο Αισχύλος ένιωσε την ανάγκη τα γράψει τους Πέρσες που ήρθαν ως κατακτητές να κυριέψουν την πατρίδα του και για τον πόνο που νιώθανε πίσω οι μάνες αυτών των παιδιών.
Ακόμη και την δεξιότερη από τον Καρατζαφέρη θέση του μπορείς να κατανοήσεις, με βαριά καρδιά, όταν λάβεις υπ’ όψη ότι μένει σε περιοχή που πλειοψηφούν οι μετανάστες όταν έρχεται και δηλώνει:
--Εδώ ο Καρατζαφέρης έφτασε το 5,5% μόνο με τα λόγια. Βεβαίως, κι’ εγώ αν ήμουν εξουσία θα τους πέταγα όλους τους ξένους έξω (Σ.Σ. : Ο Καρατζαφέρης θα κρατήσει τους νόμιμους). Σε λίγο όπως πάμε, θα είμαστε μειονότητα οι Έλληνες!»
--Δεν είναι θλιβερό να ταυτίζεστε στο θέμα των μεταναστών με τον Καρατζαφέρη;
--Καθόλου! Είναι απλό. Είναι σαν να έχω το μικρό μου σπιτάκι και να έχουν μαζευτεί μέσα σε αυτό 150 άσχετα άτομα
(Σ.Σ.: ήρθαν βλέπεις για τουρισμό οι έρημοι!), ενώ στην οικογένεια είμαστε μόνο 20. Έχει διαλυθεί το κράτος με τους ξένους!
Ειλικρινά και σε αυτό το αλλόκοτο μπορείς να δείξεις μια κατανόηση βρε παιδί μου! Εδώ ο Κνουτ Χάμσουν ο συγγραφέας της «Πείνας» ασπάστηκε το Ναζισμό και ο αναρχικός Νταλί κατέληξε με την Μοναρχία.
Άλλο είναι εκείνο που ενοχλεί: ένα «δήθεν» που πουλάει στην ίδια συνέντευξη. Στην αρχή της δηλώνει: «Είμαι φύσει και θέσει αντεξουσιαστής!» και παρακάτω αμέσως μετά το απόσπασμα για τους ξένους που σας παρέθεσα, έρχεται το εκπληκτικό και απίστευτο να εκφέρεται από το ίδιο στόμα: «Κανείς δεν ξεκινά να πάει να γίνει σέχτα και 17 Νοέμβρη. Η διαφθορά είναι ένα δέντρο και ο ανθός του είναι αυτές οι οργανώσεις. Είδατε που κλείσανε μέσα τη 17 Νοέμβρη και οργίασαν τα σκάνδαλα και οι ρεμούλες! Αν ήταν έξω θα έτρεμαν! Το μόνο που θα έσωζε αυτή τη χώρα είναι κάθε κωμόπολη να έχει τη δική της 17 Νοέμβρη».
Αν σας θυμίζει κάτι αυτό: και το αποδώ και το αποκεί, μην κουράζετε το μυαλό σας , είναι η μέθοδος Τριανταφυλλόπουλου και αυτός θιασώτης της άκρας αριστεράς δηλώνει. Ενώ για μας τους παλαιότερους όλο αυτό το «θέατρο» περιγραφόταν από μια λαϊκή ατάκα άκρως διδακτική και που δυστυχώς έχει εκλείψει τώρα και επειδή ο Διαλεγμένος είναι επιρρεπής σε τέτοιες ατάκες θα του τη θυμίσω μήπως και τη βάλει στο επόμενο έργο του:
«Μαγκιά κλανιά και κώλος φινιστρίνι!»

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Βίκυ Φλέσσα: Ένα παράθυρο στο φως!!!

.


Θεωρώ ότι η εκπομπή "Στα Άκρα" της κρατικής τηλεόρασης, αποτελεί μια όαση μέσα στο ερημικό τοπίο της μικρής οθόνης. Στριμωγμένη εκεί στη μεταμεσονύκτια ζώνη της Παρασκευής και με επανάληψη την ίδια ώρα του Σαββάτου, κρατάει πάντα μια ποιότητα και βλέποντας την κάθε φορά έχεις κάτι να κερδίσεις! Τούτο πιστεύω έχει να κάνει με τους πολύ ενδιαφέροντες και έξω από τα τηλεοπτικά πεπατημένα καλεσμένους, καθώς και με την καταρτισμένη και διαβασμένη πάντα οικοδέσποινα. Η κυρία Φλέσσα, απλά, είναι ενα καλλιεργημένος άνθρωπος.
Οι μετρήσεις βέβαια της AGB θα την έχουνε πιστεύω θαμμένη. Και αυτό νομίζω δεν έχει να κάνει μόνο με την ώρα της προβολής αλλά και με το εκπαιδευμένο από τα κανάλια κοινό για τα εύπεπτα και τις ευκολίες. Δεν γνωρίζω μάλιστα μήπως είναι αυτός ο λόγος που δεν έχει γυριστεί ακόμη καινούργια εκπομπή και παίζονται οι περισυνές σε επαναλήψεις. Φοβάμαι ότι ο και καλά αμειβόμενος πρόεδρος της ΕΡΤ που μέτραγε μόνο γιουροβίζια και τέτοια, δεν είχε κατά νου να εγκρίνει νέα γυρίσματα. Και αυτοί οι φόβοι μου είναι που με οδηγούν στη σημερινή ανάρτηση. Γιατί θα είναι κρίμας και άδικο να έρθει τώρα η νέα Διοίκηση και στα πλαίσια των περιστολών και της λιτότητας, να σταματήσει τη συνέχιση αυτής της μοναδικής εκπομπής.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

« Δυο, δυο, πέρασαν νάτα τα κορίτσια!»

.
.

Σαράντα τόσα χρόνια χωρίζουν το στίχο αυτόν του Σαββόπουλου από το σήμερα και μου φαίνεται ότι όλο και πιο επίκαιρος γίνεται. Και όχι μόνο δυο…δυο αλλά και τρία…τρία ή και τέσσερα…τέσσερα τα βλέπω να περνάνε. Κοριτσοπαρέες παντού: στα σινεμά και τα βιβλιοπωλεία, στα θέατρα και στις συναυλίες, στα μαγαζιά γύρω από το Θησείο και το Μοναστηράκι, στις καφετέριες της Κοραή. Αλλά και στο χωριό που κατεβαίνω, όλα τα πολιτιστικά: Σύλλογος, χορευτικά και δρώμενα από γυναίκες διακινούνται. Στους γάμους και στα πανηγύρια χορεύουν μόνο γυναίκες. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος και πέφτω σε εύκολους υποκειμενισμούς. Μήπως υπάρχουν και άλλα μέρη, όπως τα mall και τα πολυσινεμά που δεν πηγαίνω, και είναι αλλιώς εκεί τα πράγματα. Για τα βιβλιοπωλεία πάντως αυτό που φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού το επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές: «το 80%, λέει, του αναγνωστικού κοινού είναι γένους θηλυκού». Λες και χαθήκανε πια τ’ αγόρια μωρέ παιδί μου!
Και όσο για εκείνα τα κορίτσια του Σαββόπουλου, κορίτσια του ’60, μη φανταστείτε τίποτα το φοβερό, μόνο μια Κυριακή απόγευμα η έξοδος για Σινεμά και για «Kατάλληλον» έργο. Κι’ από κοντά ορδές εμείς τα «πεινασμένα» σερνικά. Βικτώρια – Μουσείο – Παναθήναια – Φωκ. Νέγρη και Κυψέλη, σε μια απέλπιδα προσπάθεια κάποιας προσέγγισης: «δεσποινίς ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς σας» «μου χαρίζετε το ονοματάκι σας» «άντε στο διάολο ρε αλήτη!». Ήτανε ρόλοι αυτοί και τα κορίτσια παίζαν άμυνα, υπήρχε ο τρόμος απ’ τη μάνα! Και μόνο οι «επίμονοι κηπουροί» κερδίζανε στο τέλος! Στο ραντεβού ερχόταν και «φανάρι», κάποια ξαδέλφη ή φίλη που παρείχε κάλυψη ή και σε ρόλο χωροφύλακα ακόμη! Καθότανε πολλές φορές στο ίδιο το παγκάκι με το ζεύγος για να ελέγχει με λοξές ματιές το μέχρι που θα φτάσουνε τα πράγματα. Φιλί μόνο στα χείλη η γλώσσα δεν προσπέρναγε με τίποτα την οδοντοστοιχία! Στα σκοτεινά του σινεμά: «μπούτια ερμητικά κλειστά» που θέλαν μετροπόντικα! Δεν πέρναγε η παλάμη πιο πάνω από τα γόνατα! Κι’ ας ένιωθες το τρέμουλο και τη λαχτάρα!
Μέχρι που φύσηξε ένας άνεμος μαΐστρος απ’ τη δύση. Από τις αρχές του ’70 και μετά και ήρθαν μηνύματα πολλά : Ο Μάης του’68 απ’ τη Γαλλία, οι Xίππις απ’ την Αμερική. Ήρθαν ταινίες που ξεσήκωσαν τα πλήθη: μετά την προβολή του Woodstock στο Παλλάς έγινε αυθόρμητη διαδήλωση στην οδό Σταδίου με συνθήματα κατά της Χούντας, ήρθε μετά το «easy rider», το «Φράουλες και Αίμα», Πολυτεχνείο και επανάσταση, αδερφοσύνη και έρωτας, γιάφκες και διαδηλώσεις και κάθε Κυριακή η εκδρομή. Στη Σαλαμίνα με το βαποράκι, στα Μεσόγεια με το αστικό λεωφορείο και στη Μαλακάσα με το τραίνο. Παντού αγκαλιασμένα ζευγαράκια. Οι ιστορικοί παραγνωρίζουν τον παράγοντα «έρωτας» για τα μεγάλα γεγονότα. Αν υπήρχε όμως εκτός απ’ το ΑΕΠ και τα λοιπά στατιστικά στοιχεία και δείκτης ζευγαρώματος ανθρώπων, νομίζω πως η δεκαετία ’72-’82 για τη Χώρα μας θα έκανε ένα μεγάλο peak στα σχετικά ιστογράμματα.
Το περασμένο Σαββατόβραδο κοντά στη μία μετά τα μεσάνυχτα που είχαν σχολάσει και τα γύρω σινεμά, οι πλατφόρμες του μετρό στο σταθμό της Πανεπιστημίου ήταν κατάμεστες με κόσμο που περίμενε. Λίγα ζευγάρια …ώριμα όπως εμείς. Κάποιες γυναίκες μοναχές ή σε παρέες. Και αμέτρητες πολλές πάρα πολλές οι κοριτσοπαρέες. Και ανάμεσα τους, σε ποσοστό caretta-caretta, τρία τα νεαρά ζευγάρια μόνο! Nα δείχνουν πως το είδος είναι εδώ και δεν εξαφανίστηκε! Στο ένα της απέναντι αποβάθρας η κοπελιά έδειχνε να φλεγόταν και είχε 8 λεπτά ακόμη ο συρμός τους για να έρθει. Τράβηξε το νεαρό με τρόπο προς στο διάδρομο εξόδου, τον οδήγησε σε μια υποτυπώδη εσοχή της πυρασφάλειας και τον φιλούσε. Έπιανε το κεφάλι του σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της. Μα αυτός έδειχνε αμήχανος. Είχε τα χέρια του κατεβασμένα.
Είδα στη σκηνή αυτή ένα συμβολισμό: Από τη μια μεριά η Γυναίκα που διεκδικεί το απαγορευμένο μέχρι χτες σε αυτή δικαίωμα στην ηδονή και από την άλλη το και ισχυρό αποκαλούμενο «έτερον ήμισυ» γαλουχημένο με τα στερεότυπα αυτά του χτες, να νιώθει απροετοίμαστο και μέσ’ στα φυλλοκάρδια του ένα φόβο!

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

ITΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ: "ΤHE GODFATHER" ή "GOODFELLAS" ;



Aφορμή για τη σημερινή ανάρτηση αποτελεί μια δισέλιδη συνέντευξη στη χθεσινή Ελευθεροτυπία του κ. Νιέγκο Γκαμπέτα με τίλο: "Οι μαφιόζοι λατρεύουν τον Νονό του Κόπολα". Ο Γκαμπέτα είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Κολέγιο Nuffield του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ένας από τους πιο έγκυρους μελετητές της σικελικής Μαφίας.
Υποστηρίζει έμμεσα πλην σαφώς ότι από το 1972 -που γυρίστηκε το πρώτο μέρος της τριλογίας- και μετά οι ανά τον κόσμο μαφιόζοι (των Γιαπωνέζων και των Κινέζων συμπεριλαμβανομένων) νιώθουν με την ταινία αυτή κάποια επαγγελματική υπερηφάνεια. Το δε μουσικό θέμα της αποτελεί τη μουσική υπόκρουση στους πανάκριβους μαφιόζικους γάμους. Αναφέρει δε την περίπτωση κάποιου υπασπιστή του αρχηγού της Νεοϋορκέζικης Μαφίας που χρησιμοποιούσε διαρκώς ατάκες από την ταινία. Και προσθέτει ο Γκαμπέτα: "...Αλλά εκείνο που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι καθώς έβλεπε στη μεγάλη οθόνη αυτό που θεωρούσε ότι ήταν η δική του ζωή, με έναν τρόπο αντλούσε μια αίσθηση νομιμοποίησης. Στα μάτια του, η ταινία έκανε τη ζωή του πιο αξιοσέβαστη από ό,τι τη θεωρούσε, με μια έννοια πίστευε ότι τον δικαίωνε."
Όπως δικαιώνει και μένα ο Γκαμπέτα που χρόνια τώρα, πέραν από την τεχνική της αρτιότητα τη σκηνοθεσία και το παίξιμο των ηθοποιών, πιστεύω ότι η κινηματογραφική τριλογία του Κόπολα αγιοποιεί κατά κάποιον τρόπο αυτά τα καθάρματα της Μαφίας που τα τελευταία χρόνια ξεσάλωσαν και πάνε και βυθίζουν στη Μεσόγειο σκάφη με πυρηνικά απόβλητα.
Θεωρώ ότι ο Σκαρτσέζε με το "GOODFELLAS" το 1990 απέδωσε πολύ πιο ρεαλιστικά τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων. Δεν τους χαρίζεται καθόλου και δείχνει πολύ πιο αδρά τι φασιστοειδή και θρασύδειλα υποκείμενα είναι. Τι φαλλοκράτες του κερατά, ύπουλοι και μπαμπέσοι. Νομίζω δε επί πρόσθετα ότι ο Σκορτσέζε γύρισε την ταινία αυτή σαν απάντηση στον συμπατριώτη του Κόπολα και για να αποκαταστήσει κάπως τα πράγματα. Επιτρέψτε μου δε να θεωρώ το Σκορτσέζε πιο "Ιταλό" και πιο ενημερωμένο πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Xόρχε Λουίς Μπόρχες: Η Μαγεία της Γραφής!!!

.
.
" Ένας άνθρωπος βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, βουνά, κόλπους, καράβια, νησιά, ψάρια, σπίτια, εργαλεία, άστρα, άλογα, κι ανθρώπους. Λόγο πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του".
Χ. Λ. Μπόρχες




"Μπόρχες σημαίνει, για τα εκατομμύρια των φανατικών του αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, ένα σύμπαν δημιουργημένο από την αρχή με τα υλικά που πλάθονται τα όνειρα" γράφει στο οπισθόφυλλο το ογκώδες βιβλίο του "ΑΠΑΝΤΑ ΠΕΖΑ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" στην 6η έκδοση του παρακαλώ (πράγμα πρωτοφανές για τέτοιο βιβλίο) και εντός του οποίου έχω βυθιστεί "αύτανδρος" και το απολαμβάνω, διαβάζοντας πολλές φορές για δεύτερη και τρίτη φορά, κείμενα που είχαν κυκλοφορήσει παλαιότερα σε τμηματικές εκδόσεις. Ένα βιβλίο κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη για το οποίο νιώθω την ανάγκη να σας το συστήσω ανεπιφύλακτα.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

ΚΑΙ ...ΤΩΡΑ ΤΕΧΝΗ: ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!

Είδαμε προχθές με τη γυναίκα μου ένα πραγματικό αριστούργημα, την ταινία του Γιόζι Γιαμάντα: "ΚΑΜΠΕΪ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ" και νιώθω την ανάγκη να σας τη συστήσω ανεπιφύλακτα και με πολλή θέρμη, γιατί νομίζω ότι πέρα από την καλλιτεχνική της αξία και την αισθαντική της διάσταση με την έντονη συγκίνηση και την ανθρωπιά της, είναι και μια ταινία μακριά από αυτές τις προβλέψιμες "αμερικανιές" με τα τυποποιημένα στυλ και τις "μαγκιές" των πρωταγωνιστών τους. Το άσχημο είναι όμως πως η ταινία αυτή -εδώ φαίνεται και το κατευθυνόμενο από τους διανομείς, σύστημα μας- παίζεται μόνο σε μία αίθουσα: στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ της οδού Ακαδημίας. Άσε που για μένα είναι και κάτι σαν πράξη αντίστασης το να βλέπουμε που και που και μη αμερικάνικες ταινίες!
.



ΚΑΜΠΕΙ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ
( Ηθικές αρχές και συναισθήματα που θάλλουν μέσα στο μιλιταριστικό κλίμα του ’40. )
.
Story: Ιαπωνία, Φεβρουάριος του ’40. Μέσα στο μιλιταριστικό πνεύμα που διακατέχει τους (διψασμένους για την κατάκτηση της Ασίας) ιάπωνες, ένας καθηγητής συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για τις προοδευτικές πεποιθήσεις του. Υπομένοντας τη μισαλλόδοξη συμπεριφορά της κοινωνίας, η γυναίκα του και οι δύο του κόρες του (που παρακολουθούμε κυρίως τη ζωή τους) βρίσκουν παρηγοριά στη θερμή υποστήριξη και παρουσία ενός παλιού φοιτητή-θαυμαστή του καθηγητή, ανομολόγητα ερωτευμένου με την κυρία Καμπέι. [Βασισμένο σε αυτοβιογραφική νουβέλα τού, επί πολλά χρόνια συνεργάτη του Κουροσάβα, Τερούγιο Νογκάμι. Υποψηφιότητες: Golden Berlin Bear Award - 2008, Berlin International Film Festival].
Focus: Ο Γιόζι Γιαμάντα (με ογδόντα περίπου ταινίες στο ενεργητικό του, φίλος και συνεργάτης του Κουροσάβα) τα τελευταία χρόνια έγινε δικαίως αγαπητός στους σινεφίλ με τις ταινίες του «Twilight Samurai» και «Hidden Blade». Και στην τωρινή του ταινία αφενός μεν κριτικάρει (χωρίς στόμφο) την κουλτούρα της «πολεμικής αρετής» σε νεότερους μετα-σαμουράι χρόνους, αφετέρου κοιτάζει τα πράγματα έτσι όπως βιώνονται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Χωρίς μελοδραματισμούς, οι χαρακτήρες και τα αισθήματα εξετάζονται με τη γνώριμη ιαπωνική διακριτικότητα: όχι τόσο ελλειπτικά, όσο στην κλασική εποχή του σινεμά τους, με τους διαλόγους κομμάτι πιο πλούσιους, λίγο πιο κοντά στο παλιό αμερικανικό δράμα. Η πρωταγωνίστρια Μιράι Σίντα θραύει προσεκτικά το «αδιαπέραστο» παραδοσιακό προσωπείο, δείχνοντας την πίκρα, την οργή ή τις στιγμές μιας ανάσας. Εννοείται ότι όλα είναι δοσμένα μέσα από άψογα κάδρα και «ρετρό» φωτογραφία. Σενάριο: Γιόζι Γιαμάντα - Εμίκο Χιραμάτσου (βασισμένο σε βιβλίο του Τέρουγιο Νογκάμι)
Χαρακτηριστικά
Ξένος Τίτλος:
Kabee / Kabei: Our Mother
Κατηγορία:
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Σενάριο:
Γιόζι Γιαμάντα, Εμίκο Χιραμάτσου
Σκηνοθεσία:
Γιόζι Γιαμάντα
Διάρκεια:
92'
Παραγωγή
Χώρα:
Ιαπωνία
Έτος:
2008
Ηθοποιοί

Μιράι ΣίνταΣαγιούρι ΓιοσινάγκαΤατανόμπου Ασάνο


Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΙΣ... ΜΕΡΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ!!!


Τα τελευταία χρόνια με τα exit-poll οι δημοσκόποι και τα κανάλια μετέτρεψαν σε διαδικασία πατ-κιουτ κάτι που παλιά κρατούσε όλη τη νύχτα. Με το κλείσιμο της κάλπης, υψώνουν στις οθόνες μας κάτι χρωματιστά παλούκια: τόσο ο ένας τόσο ο άλλος τόσο οι υπόλοιποι και το μόνο που μένει για μετά είναι οι …αποκλίσεις! Ενώ παλιά, ιδίως στις μέρες του ραδιοφώνου, όλη αυτή η μακρόσυρτη ροή των αποτελεσμάτων συνιστούσε μια ηδονική μυσταγωγία που κράταγε μέχρι το πρωί. Και στα χωριά με τα λιγοστά ραδιόφωνα μαζευόντουσαν οι άνθρωποι κατά ομάδες στα μαγαζιά και στα καφενεία και άκουγαν χωριά νομούς και περιφέρειες. Από κοντά και εμείς οι μαθητές που εκμεταλλευόμασταν την αργία της επομένης. Άλλες εποχές και άλλες καταστάσεις για τις οποίες παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου: «Τα Φορτηγά και Άλλες Ιστορίες»

«…Από το κρεμασμένο μεγάφωνο της Φίλιπς στο «Ζυθοζαχαροπλαστείον Αστόρια» που τα κυριακάτικα απογεύματα έβαζε τις ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις, μεταδίδονταν και τα εκλογικά αποτελέσματα. Το βράδυ των εκλογών το κρεμούσαν έξω από το μαγαζί και από κάτω συνωστιζόταν ένα πλήθος από άντρες που αδημονούσαν, κάπνιζαν αρειμανίως και σήκωναν ψηλά το κεφάλι για να ακούνε καλύτερα. Ανακατεμένοι και εμείς μαζί τους, περιεργαζόμασταν τις αντιδράσεις τους και ακούγαμε τα σχόλια τους. Τα πρώτα «έλαβον» που θυμάμαι είναι από τις εκλογές του ’61. Στην αρχή έλεγε τα μικρά χωριά και όλο γελούσαν οι ΕΡΕτζήδες με τη νίλα της ΕΔΑ. Πιο πολύ τους ξετρέλαινε εκείνο το «είς», η μία ψήφος δηλαδή που τότε ήταν… αρσενικού γένους. Έλεγε π.χ. το μεγάφωνο: …έλαβον ΕΡΕ: εξήκοντα, Ένωσις Κέντρου: είκοσι, ΕΔΑ: είς …και καρ…καρ…τα γέλια από κάτω. Γέλια όμως που κόπαζαν μόλις άρχιζε να λέει τις μεγάλες πόλεις και μετατρέπονταν σε μουγκρητά και γαμωσταυρίδια μόλις έπιανε την Καισαριανή το Βόλο και τον Πειραιά.
Το Νοέμβρη του ’63 και το Φλεβάρη του ’64, με τις δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, είχαμε ζήσει μια άγρια εκλογική περίοδο. Εμείς στην οικογένεια μας ήμασταν με την ΕΡΕ για δυο πολύ σημαντικούς λόγους: ο ένας γιατί είχανε σκοτώσει οι αντάρτες το θείο μου τον Αποστόλη και ο άλλος –και δεν το λέω ειρωνικά- γιατί ο οικογενειακός μας προϋπολογισμός είχε ανάγκη πιστώσεων και δανεικών από εμπόρους-κομματάρχες.
Από τη νύχτα των εκλογών του ’63 θυμάμαι το φωτισμένο καντράν του Telefunken και τα «έλαβον» μέσα στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού. Εγώ σκυμμένος πάνω σε ένα μακρύ τραπέζι με ένα πάκο χασαπόχαρτα ένα μολύβι Faber και μια ξύστρα. Να ξύνω και να γράφω να γράφω και να μην τελειώνω, νούμερα! νούμερα! νούμερα! Εκλογικά τμήματα, περιφέρειες, επικράτεια και να δίνω τα χαρτιά δίπλα στον μπαρμπα-Αγγελή τον Πρόεδρο, που με βαθιές ρουφηξιές, φουμάριζε διαρκώς τα «Έθνος Εξαιρετικά». Και ενώ στην αρχή ήταν μαζεμένοι και άλλοι ομοϊδεάτες που στέκονταν όρθιοι και άκουγαν, όσο προχώραγε η νύχτα και διαγραφότανε η ήττα, αραίωνε το ακροατήριο και πύκνωναν οι ρουφηξιές του Προέδρου και το ντουμάνι!
Κάποια στιγμή μείναμε οι δυο μας. Είχαν σιγήσει τώρα και τα καφενεία. Ακουγότανε μόνο το χρατς…χρατς…χρατς…του μολυβιού πάνω στην τραχιά επιφάνεια του χασαπόχαρτου και η φωνή του εκφωνητή που μέσα από το τρεμάμενο μεταξωτό ύφασμα, έβγαινε με εκείνον τον παράξενο τρόπο που ακούγονταν τη νύχτα τα ραδιόφωνα: αυτόν, δηλαδή, που σιγά-σιγά ο ήχος δυνάμωνε και σιγά-σιγά χανότανε!
Κάποτε ακούστηκαν τα κοκόρια και άρχισε να χαράζει το πρώτο φως. Τα μάτια μου βάραιναν, το μολύβι κόντευε να σωθεί και τότε πια δειλά- δειλά ψιθύρισα:
--- Μπαρμπ-Αγγελή Χάσαμε!
Δεν απάντησε αμέσως. Τράβηξε άλλη μια βαθειά ρουφηξιά, κοίταξε πάλι το τελευταίο χαρτί που του είχα δώσει και ξεφυσώντας τον καπνό, μου απάντησε με σιγανή και ήρεμη φωνή:
--- Μη βιάζεσαι, παιδί μου! Εκκρεμούν ακόμη η Λακωνία και η Ροδόπη!»



Δημήτρης Κουκουλάς