Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Βομβιστές Αυτοκτονίας: Η πρωτοφανής περίπτωση της Παγκόσμιας Ιστορίας !!!



 
Στις 11/9 του 2001, εικοσιπέντε νέοι άντρες της Αλ Κάϊντα θυσιάζοντας τη ζωή τους, επέφεραν στις ΗΠΑ το βαρύτερο πλήγμα της ιστορίας της: γκρεμίσανε δηλαδή το σύμβολό τους, τούς δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου με 3500 αθώες ψυχές εργαζομένων και σε μετάδοση μάλιστα live. Μέχρι τότε ξέραμε για τους Ιάπωνες πιλότους Καμικάζι που έπεφταν με το αεροπλάνο τους πάνω στις αμερικάνικες βάσεις του Ειρηνικού.  Αρκετοί ήταν αυτοί που μίλησαν για νέα σελίδα της Ανθρωπότητας. Πολλοί όμως ανιστόρητοι άνθρωποι αρκέστηκαν στα φληναφήματα της παραπληροφόρησης περί συμμετοχής της Μοσάντ και των ίδιων των Αμερικάνων, υποτιμώντας έτσι το στοιχείο αυτοθυσίας των τρομοκρατών. Βρέθηκε καπάκι και στην ηγεσία της χώρας και εκείνο το κουτό παιδί του Μπους που έκανε πως ξέχασε ποιοι πρώτοι όπλισαν τους τρομοκράτες. Περιστοιχιζόμενο και από γεράκια του πολέμου τύπου Τσέϊνι που όλως «τυχαίως» ήταν και έμπορος οπλικών συστημάτων, θέλησε να πουλήσει τσαμπουκά και  να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε δυο ατελέσφορους και αιματηρούς πολέμους. Δυο πολέμους που επέφεραν τη διάλυση του Αφγανιστάν και του Ιράκ αλλά και της οικονομίας της ίδιας της Υπερδύναμης. Έχει φτάσει στο σημείο να κόβει ψεύτικο νόμισμα σαν παραχαράκτης. Άσε που μέσα στην απελπισία τους, μαζί με τη Σαουδική Αραβία, άρχισαν να οπλίζουν τους σουνίτες τζιχαντιστές της ISIS για να χτυπάνε τους Σιίτες. Ο φόβος γαρ της Περσίας. Επιθέσεις αυτοκτονίας σε σιιτικά τζαμιά και συνοικίες με αμέτρητους  νεκρούς που εδώ τις διαβάζαμε και τις ακούγαμε στα «ψιλά». Και έμεινε η Αλ Κάϊντα με τη Μπόκο Χαράμ να βαράει τη φτώχια της Αφρικής που ούτε στα ψιλά δεν παίζει.  Ήρθε και ο πόλεμος της Συρίας η διάλυση της Λιβύης (Βρετανοί και Γάλλοι εδώ οι πρωταγωνιστές) και η όρεξη του ISIS άνοιξε για τη δημιουργία κράτους. «Η καρδιά   του Σκότους» -βιβλίο του Τζότζεφ Κόνραντ που βασίστηκε η ταινία του Κόπολα «Αποκάλυψη Τώρα»- στην εξουσία! Ακραίος θρησκευτικός φανατισμός με εθελοντές ισλαμιστές δεύτερης και τρίτης γενιάς από την Ευρώπη. Σπαθιά κεφάλια και γκρεμίσματα αρχαίων Ναών. Οπισθοδρόμηση σκοταδισμός αλλά και άριστη χρήση της διαδικτυακής τεχνολογίας.
Δεν υπάρχουν μέτρα ασφαλείας για τέτοιους ανθρώπους. Μόνο που η κλιμάκωση της δράσης τους στην Ευρώπη τούς προδίδει: Χάνουν τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή –το κράτος τους τη δύναμή τους- και σαν το θεριό που λαβώνεται, αγριεύουν! Σε δύο χρόνια το πολύ θα είναι παρελθόν. Μια εφιαλτική ανάμνηση.
Σε μας επαφίεται να περισώσουμε κάποιες αξίες που κατακτήθηκαν -όσο κατακτήθηκαν- με αγώνες χρόνων και τώρα με αφορμή και πρόσχημα την απειλή και τον τρόμο των τζιχαντιστών, κινδυνεύουν να συρρικνωθούν  από πολλούς άλλους πιο μάστορες και πιο ισχυρούς. Μιλάω για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη, τον Ανθρωπισμό και τη Δικαιοσύνη.


Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Ένα υπόδειγμα γραφής Ιστορικού Μυθιστορήματος !!!




                     
                  Μάνθος Σκαργιώτης

                  

                                             Στο δρόμο των αρωμάτων

 
Η συγγραφή ιστορικού μυθιστορήματος ενώ αποτελεί ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, αντιμετωπίζεται πολλές φορές με μεγάλη προχειρότητα. Πάνω σε ένα φλου και πολύ θολό ιστορικό πλαίσιο αναπτύσσεται μια μυθοπλασία με μόνο κίνητρο και ενδιαφέρον για τον αναγνώστη: το τι θα γίνει παρακάτω.
Κάτι που όχι μόνο δεν συμβαίνει με το μυθιστόρημα του Μάνθου Σκαργιώτη: «Στο δρόμο των αρωμάτων» (εκδόσεις Διόπτρα), τουναντίον θα έλεγε κανείς, χωρίς να υπερβάλλει, ότι το βιβλίο αυτό πέρα από την αναγνωστική απόλαυση που προσφέρει, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα υπόδειγμα  για τη συγγραφή σωστού ιστορικού μυθιστορήματος.
Ο μύθος του στηρίζεται πάνω στα δυο τραγούδια-θρύλους, που με τις παραλογές τους, συντάρασσαν παλιά τους ανθρώπους μιας ευρύτερης περιοχής από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα: «Του νεκρού αδελφού» και «Του γιοφυριού της Άρτας»
Ο Κωνσταντίνος Ντούλας –ο Κωνσταντής του τραγουδιού- πολυταξιδεμένος ναυτικός, με αφετηρία τα Περβανά της Άρτας, ρίχνεται σε ένα περιπετειώδες ταξίδι για να εκτελέσει την τελευταία επιθυμία του νεκρού πατέρα του για να αναπαυτεί η ψυχή του: να φέρει λίγο ασβέστη και λίγο χώμα από τα γιοφύρια του Ευφράτη του Δούναβη και της Άρτας που τα στέριωσαν με τη ζωή τους οι τρεις αδελφές του: η Αερινή, η Όλγα και η Δέσποινα.
Χρόνος: οι αρχές του 17ου αιώνα 1605-1615. Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που κερδίζει ο συγγραφέας: κατορθώνει να αναπαραστήσει και να ζωντανέψει με μια πρωτοφανή ενάργεια μια τόσο μακρινή και απρόσιτη εποχή. Ένα ιστορικό πλαίσιο άγνωστο για τους περισσότερους, νομίζω, από εμάς τους αναγνώστες.
Και το κατορθώνει αυτό με ένα τεράστιο οπλοστάσιο της γραφής του. Πέρα από την περιγραφική του γλαφυρότητα, χρησιμοποιεί μια απίστευτα πλούσια γλώσσα που εκπλήσσει. Άπειρες λέξεις με τούρκικη ρίζα, με Αραβική, με Σλάβικη, με Βενετσιάνικη που εξελληνισμένες χρησιμοποιούνταν παλαιότερα στην καθημερινή ομιλία. Αλλά και ολόκληρες μικρές προτάσεις στην τουρκική και αραβική.
Εκείνο όμως που μ’ εντυπωσίασε στη γλώσσα δεν είναι μόνο η ευχέρεια στη χρήση της ντοπιολαλιάς της πατρίδας του που βάζει στο στόμα του Κωνσταντή αλλά και η αλλαγή και προσαρμογή της στα ντόπια δεδομένα όταν βρίσκεται στη Χίο ή την Κύπρο. Ή η τόσο εκτενής αναφορά του στο γλωσσάρι των πειρατών του Αιγαίου που όπως έμαθα από το βιβλίο λεγόταν τότε Άσπρη Θάλασσα.
Η ψιλοβελονιά όμως που ομορφαίνει ρεαλιστικά τον καμβά της μυθοπλασίας είναι η παράθεση όχι μόνο άγνωστων για τους πολλούς γεγονότων της Ιστορίας –μικρές τοπικές εξεγέρσεις π.χ. κατά των Οθωμανών- που ο Σκαργιώτης δείχνει να τα κατέχει πολύ καλά, αλλά και πολλών άλλων πραγμάτων που πρέπει να μόχθησε για να τα συγκεντρώσει.
Δοξασίες, έθιμα, προλήψεις, τελετουργίες, μαγείες, γιατροσόφια, φαντάσματα, περιστρεφόμενοι Δερβίσηδες, μπεκτασήδες Δερβίσηδες, Ασπροπροβατάδες, Μαυροπροβατάδες, βασκανίες και οπτασίες. Παράθεση πληροφοριών της καθημερινότητας και του εμπορίου. Ένας ξέμπαρκος γεροναυτικός στην Αυλίδα, που περιμένει ο Ντούλας για να μπαρκάρει, τον ορμηνεύει να αγοράσει κάποια ελαφρά πράγματα στη Χίο και να τα μοσχοπουλήσει στη Δαμασκό. Λεπτομερής περιγραφή των εμπορευμάτων που μετέφεραν τα καραβάνια των καμηλών από το λιμάνι της Αλεξανδρέττας στη Δαμασκό ή στα ενδότερα της Τουρκίας (με κρυμμένα τα πακέτα του απαγορευμένου καφέ). Τα γεωργικά προϊόντα ένα προς ένα που φόρτωναν τα μεγάλα πλοία της Τραπεζούντας. Η γυναικεία συντεχνία στα Τρίκαλα για το όσπρια και το σαπούνι. Πληροφορίες για επιδημίες λιμούς και καταστροφές της εποχής. Η επιδημία πανώλης στα  Μοθωνοκόρωνα με τους πάνω από 2000 νεκρούς. Η καταστροφή της παραγωγής των χωρικών της Βαγδάτης από την επιδρομή της ακρίδας. Οι τίγρεις της Βαγδάτης που κατέβαιναν στο ποτάμι και παραμόνευαν μέσα στις βάρκες των ψαράδων. Οι αγριόχοιροι της Περσίας και του Αφγανιστάν και τα λιοντάρια του Αζερμπαϊτζάν που έφθαναν μέχρι τα βάθη της τουρκικής Ανατολίας. Ο αλλόκοτος αλλά και χρήσιμος «δια Χριστόν σαλός» κοντά στον Ευφράτη, ένα μείγμα θρησκοληψίας και τραγοπόδαρου Πάνα που ήκμασε μετά τα σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα. Για να αναφέρω έτσι μερικά επί τροχάδην από τα άπειρα παρόμοια που αναφέρει.
Και όλα αυτά, όπως καταλαβαίνετε, στα έμπειρα χέρια ενός τεχνίτη-χτίστη της γραφής όπως είναι ο Μάνθος Σκαργιώτης, αποτελούν τα πιο κατάλληλα λιθαράκια για την ανάγλυφη και πιο ρεαλιστική ανασύσταση μιας εποχής που πέρα από τη γοητεία, προσφέρει στον αναγνώστη μια πλούσια πολύ πλούσια γνώση.
Τέλος θα ήθελα να πω και δυο λόγια για τη δομή του κειμένου που στηρίζεται σε δυο εναλλασσόμενους πόλους: ο ένας τα Περβανά της Άρτας όπου με μικρά σε έκταση κείμενα περιγράφονται τα βάσανα της μάνας του και της αρραβωνιαστικιάς του και ο άλλος η αφήγηση του περιπετειώδους ταξιδιού του Κωνσταντίνου, που ενώ μέχρις ένα σημείο είναι τριτοπρόσωπη, από τη στιγμή που του δίνει ο γέροντας στην Πάφο ένα τετράδιο, γράφεται από τον Κωνσταντίνο σε πρώτο πρόσωπο.
Και εκεί στην αφήγηση των της Πάφου εγώ σημείωσα και κάτι που με πήγε στην Ομήρου Οδύσσεια. Ο γέρο Κύπριος απαγγέλει μπροστά στον Κωνσταντίνο το τραγούδι για τις τρεις αδελφές που στέριωσαν τα τρία γιοφύρια. Θυμήθηκα, λοιπόν, τον Οδυσσέα που ως Ούτις στο νησί των Φαιάκων ακούει από έναν περιπλανώμενο τροβαδούρο που φέρνει ο βασιλιάς στο τραπέζι για να τον διασκεδάσει το τραγούδι για κάποιον Οδυσσέα που θαλασσοπνίγεται για να γυρίσει στο νησί του την Ιθάκη.
 
Νοιώθω ευτυχής που διάβασα αυτό το βιβλίο.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Όταν το απλό γινότανε ... μαγεία !!!



Kώστα Περδίκη


το στρατόνι

 

Το στρατόνι ήτανε δεν ήτανε εκατό, το πολύ, μέτρα.
Ξεκίναγε από τη δημοσιά και έφτανε μέχρι την ξύλινη πορτούλα του εξοχικού μας.
Το φάρδος του ένα, με ενάμιση.
Σ’ όλο του το μήκος, αριστερά και δεξιά, φράχτες με ξύλινα παλούκια και τρεις σειρές σκουριασμένο σύρμα, αγκαθωτό.
Τη μέρα, με το φως, το στρατόνι ήταν αδιάφορο για μας τα παιδιά.
Τη νύχτα όμως…
Γυρνώντας από το θερινό σινεμά, φτάνοντας στο ύψος του, στρίβαμε δεξιά και άρχιζε, τότε, η μικρή μας περιπέτεια.
Στα πρώτα δέκα μέτρα, έφτανε ακόμη λίγο φως από τον γλόμπο της ηλεκτρικής, ψηλά στην κολώνα, στην άκρη του δρόμου.
Μετά, πηχτό σκοτάδι, πίσσα, μαζί και χτυποκάρδι.
Τα πόδια μας άγγιζαν τα φυτρωμένα χόρτα, πότε μαλακές αγριομολόχες,πότε γλυκορίζια και πότε γαϊδουράγκαθα.
Αλλού, χαϊδεύαμε με τα χέρια μας τις ξεβλαστωμένες μαραθιές και το μύρο τους μας έσπαζε τη μύτη.
Στη μέση περίπου, παραμερίζαμε τις φρέσκες φούντες της λυγιάς, για να περάσουμε, κάνοντας έτσι να βγει η πικρή μυρωδιά τους.
Οι κωλοφωτιές, άφθονες τότε, μέσα από τα χορτάρια, έφεγγαν,  πρασινωπές φλογίτσες, χαμηλά στα βήματά μας.
Πάνω μας η αστροφεγγιά, μαγική.
Όλα τ’ άστρα δικά μας.
Αυτόφωτα και ετερόφωτα, ήλιοι και φεγγάρια.
Μαζί, ακούσματα από τριζόνια, γκιώνηδες, σκυλιά, κοκόρια και κουκουβάγiες.
Το διάβα μας εκείνο, το μικρό, μέσα στο σκοτάδι, τα είχε όλα.
Μυρωδιές, ήχους, φόβο και θαυμασμό.
Λίγα μέτρα πριν την αυλόπορτα, το αγιόκλημα της μάνας μας  έσπευδε να μας διαβεβαιώσει ότι ο μικρός μας άθλος, άλλη μια βραδιά, είχε λάβει αίσιο τέλος.

__________________________________________
 στρατόνι = στενό δρομάκι, μονοπάτι
 
 
Βιογραφικό:
Κώστας Περδίκης: (Ζαχάρω Ηλείας, 1949).
Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.
Εργάσθηκε σαν μηχανικός στον Ιδιωτικό και
Δημόσιο Τομέα.
Πρώτο του βιβλίο: σινική μελάνη και άλλα
αφηγήματα, Αθήνα, 2014.