Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Λέτε να λείπει ο ξένος παράγοντας από την υπόθεση που μας συγκλονίζει;!!!


Και αν έρθουμε τώρα και κάνουμε κάποιες ...υποθέσεις εργασίας για το συγκεκριμένο θέμα και τις τόσο δραματικές διαστάσεις που έλαβε για τα πολιτικά μας πράγματα, θα ήταν υπερβολή λέτε να πάμε λίγο πιο πέρα τη ματιά και τη σκέψη μας; Είναι τόσο απίθανο, δηλαδή, αυτά τα πράγματα να ήταν σε γνώση των δανειστών μας εδώ και καιρό και να ήταν αυτοί που συνιστούσαν την καθυστέρηση της παραμονής της λίστας στα συρτάρια των υπευθύνων; Και αυτό για έναν και μόνο λόγο έναν και μόνο φόβο: το φόβο του ...Σύριζα! Γιατί, για σκεφτείτε και βγάλτε τα συμπεράσματα μόνοι σας αν έσκαζε αυτή η οβίδα παραμονές εκλογών!!! Εδώ τόσα μέσα και τόσο λυσσαλέες παρεμβάσεις στα εκλογικά μας πράγματα μετήλθαν και θα τους ήταν δύσκολο να πούνε στους ντόπιους υποτελείς: κρατάτε παιδιά το σκελετό στο συρτάρι και όταν πάρουμε την κυβέρνηση και σας δώσουμε τη δόση τον βγάζετε, μιας και η παρέμβαση ήτανε χοντροκομμένη και δεν κρυβόταν. Kαι από την άλλη μεριά: να θυσιαστεί και κάποιο υψηλόβαθμο αστέρι ως σύμβολο διαφθοράς μπας και καλμάρει η κοχλάζουσα κοινωνική αγανάκτηση!

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα: η καταναλωτική ισοπέδωση της πιο γλυκιάς ουτοπίας!!!





Εγώ βάζω στοίχημα ότι άμα ψάξουμε το σάκο εκείνου του … χοντρομπαλά από του διαβόλου τη μάνα, εκείνου του φουσκωτού με τα κόκκινα, το έλκηθρο και τους ταράνδους, πιο πολλά θα είναι τα κλεμμένα όνειρα των παιδιών μας που παίρνει από την made in China πλαστικούρα των παιχνιδιών που μοιράζει. Δεν έμεινε τίποτα πια από τη μαγική αφήγηση εκείνης της Νύχτας παρά μόνο παιχνίδια, παιχνίδια, παιχνίδια! Γαϊδουράκια φάτνες νεογέννητο και βοσκοί ψαλμωδίες αγγέλων και μάγοι παραδόθηκαν πλέον ολοσχερώς στη διακριτική εξουσία του καταναλωτικού Μαμωνά! Άλλοι πλέον ναοί εξουσιάζουν τα πράγματα. Μας κατακλύζουν καθημερινά με τις διαφημίσεις τους που περίτεχνα αιχμαλωτίζουν τα παιδιά και οι γονείς παραδίδονται. Και όσο για εμάς τους μεγαλύτερους γινόμαστε απλά γραφικοί έτσι και πούμε το πως βιώναμε εκείνη τη νύχτα. Τότε που χτυπούσε πολύ νωρίς η καμπάνα με τα σκοτάδια. Και πάντα το κρύο ήτανε τσουχτερό γιατί τα κοντά παντελόνια μας αδυνατούσαν να αναχαιτίσουν την απογειάδα της κονταυγής. Ενώ από πάνω μας ο ξάστερος ουρανός με τον λαμπυρίζοντα πληθυσμό του, πρόσθετε και μια νότα κρυστάλλου. Με λοξές ματιές, για να μη φανούμε και ψώνια, ψάχναμε το λαμπρό Άστρο της Βηθλεέμ γιατί παρά την ατίθαση φύση μας όλο και κάπου μας είχαν αγγίξει οι αφηγήσεις των ημερών. Ήμασταν σίγουροι πως κάτι σπουδαίο γινόταν εκείνη τη νύχτα!

Καλά Χριστούγεννα συμπατριώτες!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Ο τελευταίος των Κομνηνών!!!




Κώστα Ουράνη: Διήγημα


 

                      "O τελευταίος της  γενιάς του"


 

   Είταν ένας άνθρωπος ψηλός και αδύνατος. Φορούσε πάντα μια μακριά μαύρη ζακέτα και, καθώς περπατούσε με γρήγορα βήματα, οι ουρές της ζακέτας άνοιγαν από τον αέρα σα δυο φτερά, κάνοντας τον να μοιάζει με τερατώδες πουλί. Συνήθως συνόδευε στο δρόμο ένα κωμικοτραγικό ερείπιο γυναίκας, με φορέματα πολύ περασμένης μόδας, με βαμμένα ξανθά μαλλιά, που καταρρέανε, θαρρείς, από το καπέλο της  το γεμάτο σκονισμένα ψεύτικα λουλούδια, μ’ ένα ρυτιδωμένο πρόσωπο εκτυφλωτικά ασπρισμένο με πούδρα, και με άφθονες δαντέλες που κρέμονταν ίσαμε τα δάχτυλα της. Ο άντρας έδινε το μπράτσο του στο κατάντημα αυτό της γυναίκας μ’ έναν κωμικό επίσημο σαλονιακό τρόπο –και οι δυο τους βάδιζαν καταμεσίς στο πεζοδρόμιο, αργοί, ίσιοι και αμίλητοι, σα να ακολουθούσαν μια κηδεία, μια κηδεία που εν τω μεταξύ θα είχε προχωρήσει αφήνοντας τους μόνους …

   Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο τελευταίος της γενιάς του. Απόγονος, όπως έλεγε, των Κομνηνών αυτοκρατόρων, είχε παντρευτεί με τη γυναίκα εκείνη που περιέφερε στους δρόμους, μια ξένη βαρώνη, που είχε πιστέψει στους τίτλους του και –ποιος ξέρει; - στ’ όνειρο του, πως μπορούσε ν’ ανεβεί μια μέρα στο θρόνο ενός καινούργιου Βυζαντίου.

   Που κάθονταν κανένας δεν το ήξερε. Πως ζούσαν επίσης.  Αργά και που μόνο τους έβλεπε κανένας, όπως είπα, στους δρόμους, βαδίζοντας προς μια διεύθυνση που ήταν πάντα άγνωστη –σαν να τους οδηγούσε κάποιο πεπρωμένο. Εκείνη είχε ένα βλέμμα που δεν κοίταζε πουθενά, ένα από εκείνα τα βλέμματα που σε παγώνουν. Εκείνος όμως ύψωνε τον αυχένα του σα γερασμένο λιοντάρι και κοίταζε σα ν’  ατένιζε αόρατα πλήθη που τον επευφημούσαν στη διάβαση του.

   Τους έβλεπα έτσι για καιρό –πάντα με περιέργεια. Με διασκέδαζαν τα δυο αυτά ερείπια, που παρουσίαζαν στο δρόμο ένα θέαμα που θύμιζε τις παλιές ξεχρωματισμένες εικόνες, που βλέπει κανείς σε βιτρίνες συνοικιακών μικρομάγαζων χωρίς πελατεία.

   Μια μέρα όταν ήμουν Πρόξενος σε μια μεγάλη πόλη στον Ατλαντικό, δέχθηκα κατάπληκτος την επίσκεψη του ανθρώπου αυτού. Ένας υπάλληλος μου έφερε το επισκεπτήριο του, ένα παράξενο επισκεπτήριο, διπλό από τα συνηθισμένα, με ένα δικέφαλο αετό σε μια από τις άκρες του και με τις λέξεις: «Πρίγκηψ Αλέξανδρος Κομνηνός».

   Το δέχτηκα φυσικά: και από καθήκον, αλλά και από περιέργεια.  Τι γύρευε ο άνθρωπος αυτός στην ξένη αυτή πόλη, τόσο μακρυά από την Ελλάδα; Μπήκε στο γραφείο μου, υποκλίθηκε με αξιοπρέπεια και κάθισε σε ένα νεύμα μου, μαζεύοντας τα ατελείωτα πόδια του. Φορούσε την ίδια εκείνη μαύρη ζακέτα, με την οποία τον έβλεπα στην Αθήνα και που τον έκανε να μοιάζει με τερατώδες πουλί όταν περπατούσε και ανεμιζότανε. Τον ρώτησα πως και γιατί είχε έρθει.

   Με θερμές, αλλά αμέμπτου ευγενείας χειρονομίες, και με εκζητημένη φρασεολογία, μου εξήγησε ότι ο σκοπός του ταξιδιού του ήταν να ερευνήσει στα αρχεία της πόλης, για να ανεύρει το γαμήλιο συμβόλαιο που είχε συνταχθεί για τους γάμους του δούκα του Πόρτο με κάποια Βυζαντινή πριγκίπισσα του γένους των Κομνηνών το έτος 1352.

   Τον ρώτησα εάν είχε ανάγκη από αυτό το συμβόλαιο για να διεκδικήσει καμιά κληρονομία. Μου απάντησε μειδιώντας ότι δεν πρόκειται γι’ αυτό, αλλ’ ότι χρειάζεται το ιστορικό αυτό συμβόλαιο, γιατί συγκέντρωνε όλα τα σχετικά με την οικογένεια του έγγραφα, για να τα εκδώσει σε μεγάλο τόμο που θα περιελάμβανε όλη την ιστορία των Κομνηνών.

   -Στο έργο εργάζομαι από ετών, μου πρόσθεσε. Είμαι ο τελευταίος επιζών γόνος του αυτοκρατορικού οίκου του Βυζαντίου και θέλω, πριν αποθάνω, να αφήσω εις την αιωνιότητα μίαν πλήρη ιστορίαν του.  

   Κοίταζα το συνομιλητή μου στα μάτια, για να εξακριβώσω αν είταν ή όχι τρελλός. Είχα σωπάσει και καθόταν με τα μεγάλα του πόδια συμμαζεμένα κάτω από την καρέκλα, με το κορμί του ίσιο, γεμάτος επιδεικτική αξιοπρέπεια. Η έκφραση του έδειχνε μόνο έναν άνθρωπο του κόσμου, υπερβολικά ευγενή και τίποτα άλλο. Τον ρώτησα σε τι μπορούσα να του είμαι χρήσιμος. Μου ζήτησε τη διεύθυνση του διευθυντή του ιστορικού αρχείου και μια συστατική μου επιστολή σ’αυτόν, για να τον βοηθήσει να βρει το συμβόλαιο του γάμου. Όταν του έδωσα και τη διεύθυνση και το γράμμα, με ευχαρίστησε μα πολλή φιλοφρόνηση και με κάλεσε σε γεύμα στο ξενοδοχείο του. Φεύγοντας μου είπε:

   -Συνδέομαι προσωπικώς πολύ με τον Βασιλέα Γεώργιον …(είταν εκείνη την εποχή). Εάν θέλετε να σας στείλουν εις καμίαν καλυτέραν θέσιν, είμαι εις την δάθεσιν σας, δια να μεσολαβήσω φιλικώς.

   Τον ξανακοίταξα στα μάτια. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο άνθρωπος εκείνος είταν τρελλός, αλλά μιλούσε με τόση φυσική αξιοπρέπεια και με τέτοια εμπιστοσύνη, ώστε σε έκανε να αμφιβάλλεις. Αποποιήθηκα μειδιώντας την προσφορά του και προφασίστηκα κάποια οικογενειακή γιορτή για να μην πάω στο γεύμα του.

   Δυο μέρες αργότερα ήρθε για να με ευχαριστήσει, επειδή ο διευθυντής του ιστορικού αρχείου είχε ενδιαφερθεί και ανεύρει το ζητούμενο συμβόλαιο, και για να επικυρώσει το διαβατήριο του. Επέστρεφε ευτυχισμένος στην Ελλάδα.

 

                                                                  ***

 

   Όταν γύρισα ύστερ’ από μερικά χρόνια με άδεια στην Αθήνα, συναντήθηκα την επομένη της άφιξης μου στην οδό Σταδίου με τον «πρίγκιπα» Κομνηνό, που έδινε, όπως πάντα, το μπράτσο του στην κωμικοτραγική γυναίκα του. Είχαν το ίδιο ύφος, όπως πάντα, μόνο που ήταν πιο γερασμένοι και που τα ρούχα τους έδειχναν μια ανέχεια κρυμμένη με επιμέλεια. Ζήτησα να τους αποφύγω,  αλλά ο πρίγκιπας με είχε δει και με είχε αναγνωρίσει. Σχεδόν μου έφραξε το δρόμο. Αναγκάσθηκα να σταματήσω να τον χαιρετήσω. Με παρουσίασε στη γυναίκα του, που, βγαίνοντας από ένα είδος λήθαργου, μου έτεινε το κοκκαλιασμένο χέρι της για να το φιλήσω. Έκανα ότι δεν αντιλήφθηκα την πρόθεση, από φόβο μη γίνω γελοίος στα μάτια των διαβατών.

   -Τι γίνεται η ιστορία των Κομνηνών; ρώτησα για να πω κάτι.

   -Είναι σχεδόν συμπληρωμένη. Τακτοποιώ τώρα όλα τα αντίγραφα των εγγράφων που συνήθροισα επί εικοσιπέντε χρόνια σε όλα τα αρχεία και ανάκτορα της Ευρώπης. Θα μου εκάμνατε μεγάλην ευχαρίστησιν, εάν ερχόσασταν εις την οικίαν μου να πάρομε το τσάϊ και να σας διαβάσω τον πρόλογο.

   Προφασίστηκα και πάλι διάφορες ασχολίες για να ποφύγω την πρόσκληση. Ο «πρίγκιψ» όμως επέμεινε. Θα ήταν γι’ αυτούς μία ευκαιρία για να με ευχαριστήσουν για τη συνδρομή, που τους είχα παράσχει για την εξεύρεση του γαμήλιου συμβολαίου. Αναγκάσθηκα να δεχτώ. Μου όρισαν τη μέρα που «δέχονταν» και, ενώ με αποχαιρετούσαν, η σύζυγος του τελευταίου των Κομνηνών σήκωσε το χέρι της, σχεδόν ως το στόμα μου, για να με αναγκάσει αυτή τη φορά να το φιλήσω. Δεν περίμενα ποτέ πως η πεθαμένη αυτή γυναίκα θα είχε τόση δύναμη ψυχής, όταν ήθελε να εξαναγκάσει τον αντικρυνό της να της φερθεί όπως φέρονται στις πριγκίπισσες.

   Τρεις μέρες αργότερα, ένα απόγεμα, σήμαινα στην κατοικία των Κομνηνών. Μου άνοιξε την πόρτα μια ηλικιωμένη υπηρέτρια και βρέθηκα μπρος σε μια μισοσκότεινη σκάλα. Όταν την ανέβηκα, είδα μια πόρτα σκεπασμένη με ένα μακρύ πορφυρό παραπέτασμα, όπου ήταν κεντημένος ο βυζαντινός αετός. Στο άνοιγμα του παραπετάσματος, όρθια και σα μούμια ακίνητη, περίμενε την ανάβαση μου η κωμικοτραγική γυναίκα του πρίγκιπα φορώντας ένα φόρεμα μαύρο όλο φραμπαλάδες και δαντέλες - όπως ήταν η μόδα πριν από σαράντα χρόνια. Ύστερ’ από το μοιραίο πια χειροφίλημα, οδηγήθηκα επίσημα από το ερειπωμένο εκείνο γύναιο σε ένα σαλονάκι, που στα έπιπλα του επικάθονταν μακάρια η σκόνη σαράντα επίσης ετών. Βασίλευε επιπλέον στο σαλονάκι εκείνο η μούχλα των εγκαταλειμένων πραγμάτων και μια ησυχία θανατερή, που πλημμύρισε αμέσως την ψυχή μου με την πιο εφιαλτική πλήξη. Αναμένοντας τον «πρίγκιπα» βλαστημούσα των εαυτό μου, που αφέθηκε με τόση ελαφρότητα σε μια τόσο γελοία περιπέτεια. Ως που να φανεί εκείνος, η πένθιμη εκείνη ύπαρξη, που είταν γυναίκα του, δεν άνοιξε το στόμα της για να πει λέξη. Φαινόταν πως ήταν πεσμένη σε νάρκη, ενώ το κοκκαλιασμένο χέρι της μ’ ένα κίνημα αφηρημένο τα μαξιλαράκια του καναπέ όπου καθότανε, που ήταν όλα κεντημένα με το δικέφαλο βυζαντινό αετό.

   Επί τέλους ο πρίγκιπας Κομνηνός φάνηκε. Μπήκε μέσα στο σαλονάκι πανύψηλος και σοβαρός, ντυμένος με τη ζακέτα του και κρατώντας στο ένα χέρι ένα μάτσο χειρόγραφα –σα να έμπαινε σε καμιά αίθουσα όπου θα έδινε διάλεξη. Με χαιρέτησε με τη συνηθισμένη του ευγένεια και, αφού ανταλλάξαμε μερικές φράσεις για τον καιρό, άνοιξε στα γόνατα του το μάτσο των χειρογράφων που είχε φέρει και με μια φωνή έρρινη και μονότονη άρχισε την ανάγνωση.

   Μόλις μπόρεσα να προσέξω για πέντε λεπτά τι έλεγε. Η έρρινη φωνή του, η ησυχία και η μούχλα του σαλονιού, το θέαμα της γυναίκας που χάιδευε αφηρημένα τα μαξιλαράκια πεσμένη σε νάρκη, όλα αυτά με κοίμιζαν σε τέτοιο  βαθμό, που μόλις μπορούσα να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου. Κρύβοντας με το χέρι μου τα χασμουρητά μου, έρριχνα κρυφές ματιές στα γύρω μου αντικείμενα και περιεργαζόμουνα τα πιο παράξενα για να περάσω την ώρα μου. Κάποτε-κάποτε άρπαζα τυχαία μερικές φράσεις, από τις οποίες εννοούσα ότι ο πρίγκιπας εξηγούσε στο σχοινοτενή εκείνο πρόλογο, τη γενεαλογία του, υποστηρίζοντας ότι ήταν ο τελευταίος των Κομνηνών αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.

   Η είσοδος της γριάς υπηρέτριας με το τσάϊ ανάγκασε τον πρίγκιπα να διακόψει λίγα λεπτά την ανάγνωση του. Το τσάϊ σερβιρίστηκε σύμφωνα με την επιθυμία από τη γυναίκα του πρίγκιπα, που βγήκε για την περίσταση από τη νάρκη της. Ώ το τσάϊ εκείνο! Όλα, το τσάϊ το χλιαρό, το νερό το ζεστό, το γάλα το κρύο και τα μπισκότα που το συνόδευαν, όλα μύριζαν μούχλα και εγκατάλειψη, όπως το σαλόνι και όπως οι τελευταίοι αυτοί των Κομνηνών. Ήπια δυο- τρεις γουλιές τσαγιού όπως θα έπινα φάρμακο –και ξανάπεσα στο λήθαργο μου, όταν ο πρίγκιπας ξανάρχισε την έρρινη του ανάγνωση. Όταν ο πρόλογος τελείωσε, είχε σχεδό σκοτεινιάσει.

   -Πως σας φαίνεται; με ρώτησε.

   -Θαυμάσιος, απήντησα νυσταγμένα. Και σηκώθηκα να φύγω, με την πρόφαση ότι είχα κάποια βιαστική δουλειά. Με παρακάλεσε να επιστρέψω, έδωσα την υπόσχεση και έφυγα μα τη στερνή απόφαση να μην επιστρέψω πια ποτέ στο μουχλιασμένο αυτό σπίτι των απόγονων των Κομνηνών.

   Από τότε συνάντησα πάλι το ζεύγος σε αθηναϊκούς δρόμους να περιφέρεται, σα να σέρνεται από κάποια μοίρα, πάντα αγκαζέ και πάντα σιωπηλό και αξιόπρεπο.  Τους πέφευγα όσο μπορούσα. Ωσότου μια μέρα έλαβα στο γραφείο μου ένα προσκλητήριο σε κηδεία. Το άνοιξα αδιάφορα και πληροφορήθηκα το θάνατο του τελευταίου των Κομνηνών.

   Από οίκτο πήγα να παρακολουθήσω την κηδεία. Στην ανοιχτή εξώπορτα του σπιτιού είχε κρεμαστεί ένα μαύρο παραπέτασμα, όπου έβλεπε κανένας έναν κίτρινο βυζαντινό αετό και κάτω από ένα στέμμα τα αρχικά γράμματα Α.Κ. Ανέβηκα πίσω από την υπηρέτρια, μπήκα στην τραπεζαρία που είχε μεταμορφωθεί σε νεκρική αίθουσα  και είδα ένα θέαμα που δεν θα το λησμονήσω ποτέ.

   Πάνω σε ένα διπλό κρεβάτι ο νεκρός του τελευταίου των Κομνηνών, ντυμένος με την αιώνια του ζακέτα και κρατώντας στα κίτρινα χέρια του ένα βυζαντινό σκήπτρο, σαν εκείνα που βλέπει κανένας στα χρυσά νομίσματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.  Πάνω από το κρεβάτι κατέβαινε ένας «ουρανός» από πορφύρα, κεντημένος και αυτός με το βυζαντινό αετό και τα αρχικά γράμματα του νεκρού. Λαμπάδες έκαιαν μέσα στο μισόφωτο κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Καθισμένη σε μια πολυθρόνα κοντά στο πτώμα, η ερειπωμένη «πριγκίπισσα» έμοιζε απολιθωμένη στη συνηθισμένη της στάση της νάρκης και της αφηρημάδας. Τη χαιρέτησα, τη συλλυπήθηκα και κάθισα σε μια καρέκλα. Έμεινα έτσι ένα τέταρτο της ώρας, χωρίς να πω τίποτε, χωρίς να ακούσω τη χήρα να λέει τίποτε. Άρχιζα να νευριάζω. Η απόπνοια των λαμπάδων μου έφερνε ζάλη.

   -Πότε ορίστηκε η κηδεία; ρώτησα τη χήρα.

   Σήκωσε αργά το όμοιο με μούμια κεφάλι της, με κοίταξε σα να με έβλεπε για πρώτυη φορά και στο τέλος μου απάντησε ότι θα περίμενε τις αρχές, το διπλωματικό σώμα και τους άλλους επισήμους που είχε καλέσει.

   Δεν είπα τίποτε, αλλά άρχισα και πάλι να καταριέμαι τον εαυτό μου για την αφέλεια που με παράσερνε σε τέτοιες περιπέτειες. Είμουν βέβαιος, φυσικά, ότι κανένας από τους καλεσμένους αυτούς δε θα ερχότανε και έβλεπα με τρόμο, ότι θα είμουν αναγκασμένος να μείνω ώρες ολόκληρες εκεί μέσα, ανάμεσα σε ένα πτώμα και σε μία ζωντανή που δεν διέφερε καθόλου από το πτώμα. Έκανα εντούτοις υπομονή και περίμενα. Περίμενα δύο ολόκληρες ώρες. Κανένας. Κοίταξα το ρολόϊ μου  και έπειτα τη χήρα, που είχε βυθιστεί στη νάρκη της και πάλι. Επί τέλους, μπροστά στον κίνδυνο να παραφρονήσω και εγώ από την πλήξη μέσα σε εκείνη τη νεκρική αίθουσα, έλαβα μια απόφαση, που δεν ήταν βέβαια καθόλου καλή, αλλά που μου φάνηκε η μόνη που έβγαζε από το αδιέξοδο όπου είχα τοποθετηθεί: την απόφαση να φύγω κρυφά.

   Σηκώθηκα και, πατώντας στις μύτες των ποδιών μου, βγήκα από την αίθουσα, χωρίς να γίνω αντιληπτός από τη χήρα. Στο διάδρομο συνάντησα την υπηρέτρια. Της είπα πως πήγαινα ίσαμε κάτω να καπνίσω ένα τσιγάρο και, όταν βρέθηκα στη εξώπορτα, έρχισα σχεδόν να τρέχω, με τον παιδικό φόβο μήπως βγει στο παράθυρο η χήρα του τελευταίου των Κομνηνών και με φωνάξει να γυρίσω. Όταν έστριψα το δρόμο, ξαναπήρα το ήσυχο βήμα διαβάτη και, πηγαίνοντας να πιω έναν καφέ κάπου, σκεπτόμουν αν πραγματικά είχα γνωρίσει δυο τρελλούς για δέσιμο ή αν βρισκόμουν μπροστά σε μια συγκινητική και απλοϊκή ματαιοδοξία δυο ανθρώπων, που ζήτησαν να φέρουν στη ζωή και στο θάνατο ένα βαρύ προγονικό όνομα με όλη τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια της παράδοσης. Αλλ’ αυτό δεν μπόρεσα να το μάθω ποτέ … 
                                                                                                                (1925)


Βιογραφικό:
Ο Κώστας Ουράνης (1890-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας Νέαρχος. Ο πατέρας του Νικόλαος Νέαρχος καταγόταν από την Κυνουρία και η μητέρα του Αγελική το γένος Γιαννούση από το Λεωνίδιο Αρκαδίας, όπου ο Ουράνης πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο του Ναυπλίου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη (Ροβέρτειος Σχολή και Λύκειο Χατζηχρήστου). Το 1908 ήρθε στην Αθήνα και συνεργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα με την Ακρόπολη του Βλάση Γαβριηλίδη. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία,την ποίηση, μεταφράσεις γάλλων ποιητών και την πεζογραφία στην οποία διακρίθηκε με τα ταξιδιωτικά του κείμενα. Η συλλογή διηγημάτων των του εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ μετά το θάνατο του, το 1955 συγκεκριμένα με τίτλο ΑΝΑΒΙΩΣΗ και με επιμέλεια της συζύγου του ποιήτριας Άλκη Θρύλου.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Κρίτων Αρσένης: Ένας αφελής και φιλόδοξος νεαρός απέναντι στους Ιεροεξεταστές των ΜΜΕ!!!



Εγώ τον είδα να τον κατασπαράσσουν κάτι γουρούνια στον Σκάϊ αλλά πιστεύω ότι και από τα άλλα μίντια της ίδιας μεταχείρισης πρέπει να έτυχε. Τόλμησε βλέπεις, υπό μορφή ερωτήματος, να πει μιαν αλήθεια: αν, κατά τη διενέργεια των ερευνών που θα γίνουνε στο Ιόνιο για την ανεύρεση πετρελαίου, έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος. Η δε κορύφωση της επίθεσης των γουρουνιών έφτασε στο απόγειο της όταν με γρυλισμούς χαράς αποκάλυψαν την τρίμηνη εργασία του με stage στο τουρκικό υπουργείο οικονομικών και άρα πράκτορας των Τούρκων που δεν θέλουν να βρούμε εμείς πετρέλαιο! Έκτοτε το παιδάκι -που τυγχάνει και ευρωβουλευτής του Πασόκ- εξαφανίστηκε είτε γιατί τρόμαξε από την αγριότητα των επιθέσεων είτε γιατί του τράβηξαν το αυτί και από το κόμμα του. Το ίδιο που συνέβη και με εκείνο το λιπόσαρκο κοριτσάκι την Τίνα Μπιρμπίλη που οι ίδιοι οι Πασόκοι της έκαναν κουρελόχαρτο το νομοσχέδιο που ως υπουργός περιβάλλοντος κατάθεσε στη Βουλή για την εκτός σχεδίου δόμηση, τη βάζανε και την ξαναβάζανε να κάνει διορθώσεις υπέρ των καταπατητών ακόμη και για περιοχές νατούρας.
Και αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχουν κάποια παιδάκια που προσεγγίζουν τα οικολογικά θέματα με μια προσκοπική οπτική και συγκινούνται υπέρμετρα όταν βλέπουνε το Γιωργάκη με το ποδήλατο και τις φόρμες ενώ από την άλλη: παρακινούμενα από μια υπέρμετρη φιλοδοξία πάνε, και μέσω γνωριμιών, εντάσονται σε κόμματα εξουσίας παίρνουν αξιώματα και κρατώντας μιαν ενδυματολογική διαφορετικότητα -με τζιν τισέρτ και ταξιδιωτικές τσάντες στην πλάτη- από τους γραβατομένους πολιτικούς, νομίζουν ότι θα κάνουν την περιβαλλοντική τους επανάσταση γιατί από αφέλεια -θέλω να πιστεύω εγώ- εναποθέτουν πολλά στις καλές προθέσεις και αγνοούν ότι πίσω από αυτά τα  ζητήματα κρύβονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα έτοιμα να συντρίψουν κάτι τέτοιους ρομαντισμούς. Άσε που μπορεί να θεωρούν και μαλάκες τους πολιτικοποιημένους οικολόγους που συνδέουν τα θέματα αυτά με τους κοινωνικούς αγώνες και τις κοινωνικές εξεγέρσεις!

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦ: Ένα χαμόγελο μέσα στο έρεβος!!!




«Ίσως να είχε διαφορετική εξέλιξη αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι πρόθυμοι να αγωνιστούν μαζί της για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη μιας και είχε κάνει τη ζωή της δύσκολη αφήνοντας να την αγγίξει τόσο βαθιά η δυστυχία των άλλων». Ήταν μερικά από τα λόγια που εκφώνησε στο λόγο του ο Χέλμουτ Γκόλβιτσερ (ένας από τους συνηγόρους της) στις 15 Μαΐου 1976 κατά την κηδεία της στο νεκροταφείο της Αγίας Τριάδας του Δυτικού Βερολίνου, της μοναδικής ενορίας που δέχτηκε προς ταφή το ταλαίπωρο άψυχο σώμα της. Ενώ στον δικό του επικήδειο ο ποιητής Έριχ Φρηντ είχε τονίσει: «Δεν ήταν μόνο η καλύτερη δημοσιογράφος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας αλλά και η σημαντικότερη Γερμανίδα μετά τη Ρόζα Λούξεμπουργκ».

Γιατί η Ούλρικε  Μάϊνχοφ (1934-1976) που με τη δράση της σφράγισε για πάνω από είκοσι χρόνια την πολιτική ζωή της ανερχόμενης υπερδύναμης με το αμαρτωλό ναζιστικό παρελθόν δεν γεννήθηκε με το πιστόλι στο χέρι. Οι ψυχροπολεμικές καταστάσεις της εποχής και η βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής ήταν που οδήγησαν αυτήν και τους συντρόφους της στο μη περαιτέρω και την ένοπλη πάλη. Γιατί και αυτή, όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι της Γερμανίας, ξεκίνησε από τον ειρηνικό δρόμο με την ένταξη της στο παράνομο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα (KPD) και την αρθρογραφία της στο αριστερό περιοδικό Konkret για να περάσει μετά στην Εξωκοινοβουλευτική Αντιπολίτευση (ΑΡΟ) με ευαισθησία στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους  τού Βιετνάμ και της Αφρικής, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς και τις δικτατορίες και  μετά τις πρώτες διαδηλώσεις του Αμβούργου με τα 20 και 30 άτομα όπου τους χτυπούσαν οι διαβάτες στο δρόμο να φτάσουν στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των 40 και 50.000 ατόμων στα μέσα της δεκαετίας του ’60 με την άγρια αστυνομική καταστολή και τις συγκρούσεις. Και όταν την άνοιξη του ’68 το φοιτητικό κίνημα, παράλληλα με αυτό της Γαλλίας, άρχισε να παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις ήρθε η κρατική βία να παίξει το ρόλο της. Ο απάνθρωπος  πυροβολισμός του φίλου της και συναγωνιστή της Ρούντυ Ντούτσκε στο κεφάλι  μαζί με τη συνάντηση της με τον Αντρέας Μπάαντερ και τη Γκούντρουν Ένσλιν ήρθαν να στρέψουν τη Μάϊνχοφ στο νόμο της κάνης. Όπου μετά από ένα αιματηρό αδιέξοδο ήρθαν τα εφιαλτικά λευκά κελιά και η διετής παρωδία της δίκης με την καταπάτηση και των πιο στοιχειωδών εννοιών του δικαίου και την, εν τέλει, άγρια φυσική της εξόντωση.

Πετυχημένη δημοσιογράφος με αμέτρητες δελεαστικές προτάσεις καριέρας, γύρισε την πλάτη στον μικροαστισμό και πάλεψε παθιασμένα την εξουσία σε έναν άνισο αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία στον οποίο ξόδεψε και την τελευταία ικμάδα της σύντομης και θυελλώδους ζωής της.

Μιας ζωής που με συναρπαστικό τρόπο έρχεται να μας την ξεδιπλώσει με το βιβλίο της: "ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ",  η κοινωνιολόγος και συγγραφέας Γιούττα Ντιτφουρτ. Και αν μοιάζει με μυθιστόρημα είναι τα γεγονότα που το κάνουνε τέτοιο αφού όλο το υλικό του στηρίζεται μόνο σε ντοκουμέντα: μαρτυρίες, καταθέσεις, ημερολόγια, συνεντεύξεις και δημοσιεύματα περιοδικών και εφημερίδων, γι’ αυτό και τα έξι χρόνια που πήρε για την ολοκλήρωση του. Ένα βιβλίο που χάρις στις εκδόσεις ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ κυκλοφόρησε και στην ελληνική γλώσσα σε άψογη μετάφραση της  Ἠλιάνας Αγγελή, με την επιμέλεια και τα διαφωτιστικά σχόλια του Γιάννη Καλιφατίδη και με έναν άκρως εμπεριστατωμένο και κατατοπιστικό πρόλογο του Κώστα Καλφόπουλου.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Το παράδοξο της ΠΑΣΚΕ και ποιος κοροϊδεύει ποιον !!!


Όσοι παρακολουθούν τον τελευταίο καιρό τα συνδικαλιστικά εκλογικά αποτελέσματα των εργαζομένων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα (μιας και στον ιδιωτικό το ...σπορ αυτό είναι ανύπαρκτο) θα πρέπει να έχουν νιώσει έντονο σοκ και ισχυρότατες εκπλήξεις. Παντού κυριαρχεί η ΠΑΣΚΕ και με υψηλότατα, μάλιστα, ποσοστά "σαν να μην πέρασε μια μέρα" που λέει και το τραγούδι. Σας παραθέτω τα προχθεσινά αποτελέσματα του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης που κινούνται και αυτά στα ίδια πλαίσια με τα προηγούμενα. Έχουμε και λέμε:

ΠΑΣΚΕ:                           ψήφους  205                42, 10%              13 έδρες      
ΕΡΓ. ΕΝΟΤΗΤΑ(ΚΚΕ):        "      124                25,40%                 8 έδρες        
ΔΑΚΕ                                    "        83                17,04%                 5 έδρες        
ΕΝΩΤΙΚΗ (ΣΥΡΙΖΑ με         "       71                14,57%                 5 έδρες  
αποσχισθ. Πασπίτες)

Βλέπουμε δηλαδή τη συνδικαλιστική παράταξη, ενός πολιτικού φορέα που με την πολιτική του τα 3 τελευταία χρόνια ισοπεδώνει κάθε εργατική κατάκτηση και συμπεριφέρεται    ως μνημονιακότερος του μνημονίου και που εκλογικά και δημοσκοπικά βαίνει προς διάλυση, να μένει αλώβητη και να χαίρει ακόμη μεγάλης εμπιστοσύνης μεταξύ των εργαζομένων. Και επειδή δεν είμαστε τώρα για χαρακίρια αφού η παραδοξότητα του φαινομένου ξεπερνάει τα περιβόητα παράδοξα του Ζήνωνα μόνο με μεταφυσικές και συναισθηματικές προσεγγίσεις θα μπορούσε κάποιος να δώσει μια εξήγηση.  Όπως π.χ. η απότιση ενός είδους φόρου τιμής κάτι σαν ρέκβιεμ στα στελέχη της παράταξης των επιδομάτων και των αυξήσεων που δεν κατέβηκε και δεν κατεβαίνει ποτέ σε διαδήλωση. Ή κάποια κρυφή ελπίδα τύπου "μαρμαρωμένου βασιλιά" που υπάρχει πίσω από κάθε απώλεια και μπορεί πολιτικά να είναι τώρα οι άνθρωποι διάσπαρτοι από συριζοκουβέληδες μέχρι καμμενοχρυσαυγίτες αλλά στη θέα των γνωστών εργατοπατέρων τους να ξυπνούν μέσα τους οι μνήμες του ένδοξου παρελθόντος. Και περιμένουμε εμείς οι υπόλοιποι να αλλάξουμε τον κόσμο!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Νοέμβρης '73: μια άλλη ματιά!!!


Σημείωση: το κείμενο που ακολουθεί είναι η αρχή από το ανέκδοτο ακόμη βιβλίο μου "Οι Αριστεριστές".
 
Παραφράζοντας τη φοβερή ατάκα του Νίκου Νικολαίδη από «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα»: «Όλα ξεκίνησαν από τότε που εκείνος ο καταραμένος  o Πέρυ Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα» θα μπορούσε κανείς να πει για τον μεταπολιτευτικό μας αριστερισμό ότι: «όλα ξεκίνησαν το Νοέμβρη του ’73 από εκείνη τη θυελλώδη και οργισμένη Εργατική Συνέλευση στην κατάληψη του Πολυτεχνείου».
Τις ώρες δηλαδή που οι Αθηναίοι άκουγαν από τα ραδιόφωνα τους το «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο» και στο πνιγμένο από τα δακρυγόνα κέντρο της Αθήνας αντηχούσαν εκκωφαντικά τα συνθήματα: «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» «Κάτω η Χούντα» «Λαέ, Λαέ ή Τώρα ή Ποτέ», πνίγοντας τους ήχους από τους πυροβολισμούς των ακροβολισμένων στις ταράτσες ελεύθερων σκοπευτών, τις ίδιες εκείνες ώρες μέσα στο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη, μέσα στην καρδιά της εξέγερσης δηλαδή, παιζόταν σε αυτοσχεδιασμό μια γιγαντιαία θεατρική ρετροσπεκτίβα όλης της παγκόσμιας επανάστασης. Διαρκής και αδιάλειπτη που ξεκίνησε με  τις πρώτες ώρες της κατάληψης, το βράδυ της Τετάρτης δηλαδή, και κράτησε μέχρι το Σάββατο τα ξημερώματα λίγο πριν μπουν το τανκ και οι στρατιώτες.  Μια παράσταση που ούτε και στα πιο φιλόδοξα όνειρα του δεν θα μπορούσε να συλλάβει σήμερα ο επιρρεπής σε τέτοια εγχειρήματα διάσημος σκηνοθέτης Πήτερ Χωλλ.
Μέσα στο πυκνό ντουμάνι του καπνού από τσιγάρα και μπροστά σ’ ένα εναλλασσόμενο ακροατήριο που όλο μπαινόβγαινε με δακρυσμένα μάτια, διαπρύσιοι ομιλητές με στρατιωτικά αμπέχονα και μακριές γενειάδες, κοπέλες με φούστες φραμπαλά και μακριά μαλλιά ταγάρια και σακίδια, ξεδίπλωναν όλη την επαναστατική ορολογία με τα τσιτάτα της όλο το λεξιλόγιο των ανατροπών και των εξεγέρσεων από την κομμούνα των Παρισίων μέχρι το Μάη του ’68 και όχι μόνο. Ακόμη και με εκείνες τις γκραβούρες από τη γαλλική εθνοσυνέλευση του 1789 θα μπορούσε να κάνει κάποιος νοητικούς συσχετισμούς βλέποντας τα τεντωμένα σαν ελατήρια κορμιά των ρητόρων, την ένταση και το πάθος στα πρόσωπα.
 Πότε από την έδρα και πότε από τα έδρανα. Με υψωμένες τις γροθιές ή τις παλάμες, με αντεγκλήσεις και παθιασμένες από την ένταση στεντόρειες φωνές, βαθιές φωνές μαγευτικές, μιλούσανε οι πιο πολλοί για άμεση επανάσταση για το «εδώ και τώρα» όπως το έλεγαν. Ένα εδώ και τώρα που άλλοι το προσδιόριζαν στην πλήρη κατάργηση κράτους και εξουσίας με τις αναρχικές κομμούνες και την αυτοδιαχείριση και οι υπόλοιποι σε ποιο συντεταγμένα πράγματα και οργανωμένα αλλά με διάφορες αποχρώσεις: όπως η  λαϊκοδημοκρατική επανάσταση που έλεγαν κάποιοι ή σοσιαλιστική επανάσταση που έλεγαν οι άλλοι ή σκέτη εργατική επανάσταση κάποιοι σκληροί και κράτος εργατών και αγροτών κάποιοι λιγάκι μαλακότεροι.
 Μιχαήλ Μπακούνιν και Πιότρ Κροπότκιν, Λέων Τρότσκι, Κλάρα Τσέτκιν, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, Τσε Γκεβάρα, Ρούντι Ντούτσκε, Κον Μπεντίτ. Ορολογίες και ονόματα μυθώδη, τα πιο πολλά πρωτάκουστα σε όσους από μας ήμασταν τότε αμύητοι και  είχαμε πάει εκεί μόνο για να πέσει η χούντα. Εξεγέρσεις που αγνοούσαμε και αποσπάσματα ιστορικών ομιλιών που μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μας γοήτευαν πολύ, όπως μας  γοήτευαν και οι παθιασμένοι ομιλητές που τα εκφωνούσαν χωρίς να αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή πως βλέπαμε να παίζεται μπροστά μας ζωντανά ένα τρέϊλερ σαν αυτά τα θορυβώδη τα’ αμερικάνικα ένα εκτεταμένο «προσεχώς» με πολλές σκηνές της μετέπειτα ζωής μας.
Οι πιο πολλοί εκεί μέσα, όπως μάθαμε μετά, δουλεύανε πολύ καιρό γι’ αυτά τα πράγματα. Κινιούνταν με συνωμοτικότητα από τα τέλη του ’72 από τότε που άρχισε να μπαίνει επί τάπητος το θέμα της ανατροπής της Χούντας. Βρισκόντουσαν κυρίως σε υπόγειες γκαρσονιέρες και διαμερίσματα φοιτητικά για ανταλλαγή απόψεων.  Σε συγκεντρώσεις μυστικές που ενώ ξεκίναγαν τηρώντας τα προσχήματα των προφυλάξεων με ομιλίες χαμηλόφωνες σχεδόν ψιθυριστές τελείωναν πάντα με άγριες φωνές σε υψηλά κρετσέντα διαφωνίας. Με αντεγκλήσεις και  καυγάδες άγριους και με εκκωφαντικά κτυπήματα χεριών πάνω σε τραπέζια με μεγάλο πάντα κίνδυνο να πάρει κάποιος γείτονας το 100 και να βρεθούνε όλοι στην Ασφάλεια με χειροπέδες.       Αν και σε αυτά τα πράγματα ποτέ μην είσαι σίγουρος για τη συμπεριφορά του κόσμου και το στοιχείο του απρόβλεπτου πάντοτε θα υπάρχει. Γιατί είναι σίγουρο ότι πρέπει οι γείτονες να άκουγαν  αλλά δεν τηλεφωνούσαν.
 Εδώ υπάρχουν πιο προωθημένα πράγματα απίστευτα που δεν τα καταγράφει η ιστορία: ο κ. Βασιλάκης ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας ήτανε αστυνόμος Α΄στην Ασφάλεια και μια φορά λίγο πριν το Πολυτεχνείο που ήρθε για τα κοινόχρηστα και του άνοιξε ο Τάκης είδε στον τοίχο τα τεράστια πορτρέτα του Λένιν και του Τσε. Εμείς τρομάξαμε μα αυτός δε μίλησε. Και το Σάββατο που βγήκαμε μετά το τανκ και μαζευτήκαμε στο σπίτι, αργά το μεσημέρι χτύπησε η πόρτα και ήταν η γυναίκα του με ένα τάπερ γεμιστά λαχταριστά ροδοψημένα. «Τα στέλνει ο άντρας μου!» μας είπε.
Με τα «γεγονότα της Νομικής» το Μάρτη του ’73 και με το μνημόσυνο μετά του Παπανδρέου στις αρχές Νοέμβρη, δόθηκε και η ευκαιρία για κάποιες μικρές πρόβες της θεωρίας στην πράξη. Οι αποσπασματικές αλλά κατά μέτωπο συγκρούσεις με τις δυνάμεις των στρατοκρατών ήταν  αυτές που έβαλαν θεμέλια γερά για κάτι μεγαλύτερο και μαζικό που δεν άργησε πολύ να έρθει.
Αρκετοί από αυτούς είχαν γυρίσει από το Παρίσι όπου σπούδαζαν, επηρεασμένοι από τα οδοφράγματα και τα κηρύγματα του Μάη. Φέρνοντας στις αποσκευές τους και τα απαραίτητα ιδεολογικά εφόδια με αναρχικές μαοϊκές και τροτσκιστικές καταβολές και βάσεις. Αλλά είχαμε και εγχώρια «παραγωγή» με κάποιους που προέρχονταν από «υπόγειες» διασπάσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ με σταλινομαοίζουσες απόψεις. Αλλά και κάποιους γνήσιους απόγονους του Παντελή Πουλιόπουλου είχαμε–του πρώτου Έλληνα ηγέτη τροτσκιστή- τελείως γνήσιους και αυθεντικούς αφού τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια και «εκ γενετής» το κυριότερο χαρακτηριστικό του χώρου τους: την πολυδιάσπαση.
Οι πιο γοητευτικοί όμως για εμάς τους μέχρι εκείνη την ιστορική σύναξη αμύητους, ήταν οι αναρχικοί, «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» που έλεγε τότε ο Σαββόπουλος. Πέρα από την ενδυματολογική τους ιδιαιτερότητα, την άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση τους και τη ρητορική τους δεινότητα, διακινούσαν ένα λόγο που μας συνέπαιρνε. Μιλούσαν για άμεση κατάλυση της εξουσίας, του στρατού και της αστυνομίας. Αυτοδιαχείριση και αναρχικές κολεκτίβες παντού στις συνοικίες, και στα χωριά, κατάργηση των στρατών αδελφοσύνη των ανθρώπων και γκρέμισμα  συνόρων και διαχωρισμών και όλα αυτά: εδώ και τώρα!
Ξεχώριζαν τρία άτομα: Ένας ευτραφής με αλογοουρά που δεν συγκράτησα το όνομα του και δεν έτυχε να τον συναντήσω αργότερα σε κάποια διαδήλωση ή μπορεί να τον συνάντησα και να μην τον γνώρισα, μπορεί ακόμη να είχε ενταχθεί σε κάποιο μαρξιστικό σχήμα και να είχε κουρευτεί. Και δυο άτομα εκπληκτικά, ένα ζευγάρι μάλλον: Η πανέμορφη και τόσο γλυκιά Σύλβια Παπαδοπούλου και ο Χρήστος Κωνσταντινίδης που έστησαν αργότερα τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος και ήταν οι πρώτοι που κυκλοφόρησαν στα ελληνικά τα βιβλία του Τζωρτζ Όργουελ που ήταν μέχρι τότε το μαύρο πρόβατο για όλη τη μαρξιστική Αριστερά!
 Ο Χρήστος είχε μακριά μαύρα γένια και μακριά ίσια μαλλιά σαν τον Χριστό και μια βαθειά βελούδινη φωνή με ένα σπάνιο ηχόχρωμα που σε καθήλωνε γι’ αυτό και  ήταν ο μόνος που δεν τον διέκοπταν όταν μιλούσε. Πέθανε νέος γύρω στα 40 και τώρα τελευταία έμαθα ότι ήταν γιος ενός σημαντικού και πολιτισμένου συμπατριώτη μας, του γνωστού αρχιτέκτονα: Άρη Κωνσταντινίδη.
Αυτοί μας έδιναν τα χαρτάκια με τα δυνατά συνθήματα του βίαιου του άμεσου του τώρα: «Κάτω η Χούντα» και «Λαέ Λαέ ή τώρα ή ποτέ» «Βία στη βία της Εξουσίας» που υπονοούσαν εξέγερση και βίαιη ανατροπή των πραγμάτων και που κυριάρχησαν και σκέπασαν όλα τα άλλα και έκαναν τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής να περιφέρονται ανήσυχοι και να κάνουν συστάσεις στον κόσμο να μην φωνάζουν τα συνθήματα αυτά γιατί είναι άκαιρα έλεγαν, πολύ προωθημένα για τη συγκυρία και δεν τα επιτρέπει ο συσχετισμός των δυνάμεων εκείνης της στιγμής.
Και δεν έμεναν μόνο στα συνθήματα οι αναρχικοί: ήταν και σκληροί αγωνιστές οι μόνοι που αποτόλμησαν, Σάββατο πρωί μεσ’ στη στρατοκρατούμενη Αθήνα, μια αυτοσχέδια και πρόχειρη διαδήλωση στην οδό Στουρνάρη. Με καδρόνια στα χέρια απ’ τα πανό σε κατά μέτωπο επίθεση στους μπάτσους και όλοι βέβαια μετά στην κλούβα και στο Χαϊδάρι.    
 Οι της Συντονιστικής διακινούσαν πιο σοφτ συνθήματα πιο μαλακά και διεκδικητικού περιεχομένου όπως: «Ελευθερία» «Δημοκρατία» και «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» που προϋπέθεταν την ομαλή συνέχεια του Κράτους. Έδιναν προτεραιότητα στα φοιτητικά αιτήματα πιστεύοντας ότι μέσω αυτών με μια αγωνιστική κλιμάκωση θα ερχότανε και το πέσιμο της Χούντας.
Τα γεγονότα και οι εξελίξεις που ακολούθησαν είναι πολύ γνωστά καθώς και ότι  ο ορθολογισμός των μαρξιστών κερδίζει πάντα το ρομαντισμό της Αναρχίας. Για θυμηθείτε τη σκηνή από το «Σαν Μικέλε» των Ταβιάνι εκεί που διασταυρώνονται κατά τη μεταγωγή τους στη λίμνη με τις βάρκες  ο βαρυποινίτης επώνυμος αναρχικός με τους νεοσυληφθέντες νεαρούς κομμουνιστές τους λέει ποιος είναι και τους ρωτάει εάν τον ξέρουν, «ναι του απαντάει μια κοπέλα σε ξέρουμε καλά αλλά  αλλάξανε τώρα τα πράγματα έχουμε κόμμα με οργάνωση που θα κάνει την επανάσταση!» «Τι;» ρωτάει αυτός με απορία «οργάνωση στην επανάσταση;» κάθεται στην πλώρη σκεφτικός σφυρίζοντας ένα επαναστατικό τραγούδι, ξαπλώνει ανάσκελα βάζει τα χέρια στις τσέπες του πανωφοριού και με μια αστραπιαία στροφή που δίνει στο κορμί του και πέφτει μέσ' στα θολά νερά και πνίγεται!
      http://youtu.be/bYRVaqeL8Rs  ...............................................................................................................

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Κατακλυστήκαμε από διαφημίσεις ελληνικότητας ακόμη και των ... πολυεθνικών εταιριών!!!



Τις τελευταίες μέρες, από τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, κατακλυζόμαστε από έναν ορυμαγδό διαφημίσεων που όλες τους προβάλλουν την ελληνικότητα των διαφημιζομένων επιχειρήσεων. Βλέπουμε τις γαλανόλευκες να κυματίζουν κάτω από το λογότυπο τους και στα κείμενα τους σε σημείο υπερβολής να τονίζεται διαρκώς η αφοσίωση τους στον Έλληνα παραγωγό και τον Έλληνα καταναλωτή! Μια τυροκομική, μάλιστα, από αυτές κάνει και ιστορικές αναφορές στα ιερά και τα όσια της φυλής μας θυμίζοντας έντονα προεκλογικό διαφημιστικό σποτ της Χρυσής Αυγής. Φαίνεται ότι οι ειδικοί αναλυτές τους, βλέπουν κάποια στροφή των καταναλωτών προς την ελληνικότητα των προϊόντων η οποία προέρχεται είτε από τη σχετική θεματολογία διαφόρων αναρτήσεων του διαδικτύου είτε από την αυθόρμητη και πολύ σωστή -θα πρόσθετα εγώ- αντίδραση του κόσμου στη δύσκολη οικονομική συγκυρία της χώρας μας και απλά σπεύδουν να τα εκμεταλλευτούν. Εκείνο όμως που ξεπερνάει και τα σύνορα της επιστημονικής φαντασίας είναι ότι στο χορό αυτόν έχουν μπει και καραμπινάτες πολυεθνικές εταιρίες -όνομα και μη χωριό- με την ίδια συνθηματολογία και τις ίδιες εθνικές αναφορές που σε κάνουν να τσιμπιέσαι αν είσαι ξύπνιος ή αν κοιμάσαι!!!

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Χτύπησες ρε Λαφαζάνη την κρίσιμη στιγμή!!!



Και δεν νοιάστηκες καθόλου για τους χιλιάδες συντρόφους σου τον ανώνυμο κόσμο του Σύριζα που κάθε μέρα αγωνίζονται στις συνοικίες και τις γειτονιές στα χωριά και στις πόλεις για ένα χαμόγελο για μια ελπίδα σε αυτό τον έρημο τόπο που τον ρημάξανε, και έρχεσαι τώρα που ο κυβερνητικός συνασπισμός κλυδωνίζεται, να μετατρέψεις όλον αυτό το κόσμο σε Σίσυφους. Φτου κι' απ' την αρχή. Με μια ακατανόητη τορπίλη ότι δεν μπορούμε τάχα να κυβερνήσουμε δίνεις φιλί ζωής στους παραπαίοντες και βρυχηθμούς λεόντων στις κότες των καναλιών ενώ ξέρεις πολύ καλά ότι εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν μπαίνει θέμα κυβέρνησης με την έννοια αυτού που κάνουνε οι άλλοι αλλά μιας στοιχειώδους επαναλειτουργίας των κοινωνικών δομών του κράτους που καταργήθηκαν από τους τροϊκανούς και αυτό με τη συμμετοχή του κόσμου αυτή τη συμμετοχή Παναγιώτη μου που ούτε μπορεί να προβλεφθεί στις λεπτομέρειες της και στις διαστάσεις της από πριν και που εσύ την αγνοείς σαν παράμετρο και λογαριάζεις τα πράγματα με τα τρέχοντα μέτρα και σταθμά και εκείνο το έρημο "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός" το στέλνεις περίπατο. Και θα θέλεις κιόλας με αυτά που λες να μείνουμε και να αγωνιζόμαστε. Για να κάνουνε τι ρε Παναγιώτη; Οι καιροί ου μενετοί ζούμε πρωτοφανέρωτες καταστάσεις ο κόσμος περιμένει και συ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος που η ιστορία το έφερε να σηκώνει αυτή τη στιγμή τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού έρχεσαι και λες ότι δεν γίνεται τίποτα. Τι κριμα! Και δυο φορές ...τι κρίμα! γιατί γεράσαμε στην Αριστερά και ξέρουμε πολύ καλά ότι τα κίνητρα σου Παναγιώτη μου είναι ταπεινά!

Σημείωση: άκουσα τις εξηγήσεις του στο Κόκκινο και δυστυχώς είναι μία από τα ίδια της ...λαφαζάνειας τακτικής (ναι μεν αλλά είπα ξείπα παρεξηγήθηκα).

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Βρέθηκε, τελικά, η φόρμουλα συμφωνίας για τη ΔΗΜΑΡ!!!


Μετά από τις πολύωρες συσκέψεις και αναζητήσεις βρέθηκε τελικά λύση στο πρόβλημα της εμπλοκής με τη Δημάρ στα εργασιακά και ανοίγει πλέον ο δρόμος για την ψήφιση και αυτών των μέτρων από τους τρείς κυβερνητικούς εταίρους. Σύμφωνα με έγκυρες και ασφαλείς πληροφορίες μας η λύση που επιλέχτηκε τελικά για τα δύο καφτά εργασιακά ζητήματα που εμπόδιζαν τη συμφωνία είναι η εξής:
1. Επεκτασιμότητα της ισχύος της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
 Την αποδέχτηκαν οι Τροϊκανοί  αλλά με τον όρο η επεκτασιμότητα αυτή να ακολουθεί τη γεωφυσική κατάσταση της κάθε περιοχής και την κλίση του εδάφους και ανάλογα με τις ανηφόρες και κατηφόρες που θα μεσολαβούν στην πορεία της να εξαρτάται και η ισχύς της. Κάτι δηλαδή σαν την κίνηση του νερού. Και προς αποφυγή  παρεξηγήσεων δόθηκαν από το υπουργείο Εργασίας πολλά παραδείγματα μεταξύ των οποίων και αυτό της περιοχής των Οινοφύτων όπου η σύμβαση δεν θα ισχύει καθώς η προσπέλαση της σε αυτήν εμποδίζεται κατά τη μεριά της Αθήνας από εκείνη την ανηφορίτσα της Νέας Φιλαδέλφειας και κατά τη μεριά της Λαμίας από την ανηφόρα πριν την Υλίκη.
2. Επίδομα Γάμου
Και εδώ φαίνεται να έκανε ένα βήμα πίσω η Τρόϊκα και να έριξε λίγο νερό στο κρασί της καθώς αποδεχτηκε ότι αφού ο σκοπός του επιδόματος είναι η ενίσχυση της μακροβιότητας των οικογενειακών δεσμών, αυτό να καταβάλλεται στο γήρας με την ολοκλήρωση αυτής της μακροβιότητας για την οποία η προσμονή του να λειτουργεί ως δέλεαρ. Έτσι αποφασίστηκε όπως το επίδομα γάμου να καταβάλλεται μετά τη συνταξιοδότηση και να ισούται προς το 10% του ποσού της συντάξεως.
Μετά την εξέλιξη αυτή διάχυτη είναι η ικανοποίηση στους κόλπους της Δημοκρατικής Αριστεράς κάτι που φαίνεται στη σύντομη δήλωση του προέδρους της κ. Κουβέλη: "Είμαστε κόμμα της Αριστεράς και το αποδείξαμε!". Στο ίδιο κλίμα αλλά με αρκετές αναφορές εναντίον του Σύριζα κινήθηκαν και οι δηλώσεις των τηλεστελεχών της Χατζησωκράτη Μπίστη και Παπαδόπουλου.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Υπάρχει λόγος σοβαρός που επιμένει η Τρόϊκα!!!



Ακούω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των ...φωστήρων της τηλεόρασης για την επιμονή των τροϊκανών στο ξεθεμελίωμα και των τελευταίων εργασιακών κατακτήσεων που απέμειναν και όλοι συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι αυτό γίνεται τάχα μου από γινάτι για να μας τιμωρήσουν αφού στην πράξη: εδώ και πολύ καιρό όλα τα δικαιώματα αυτά είναι καταπατημένα και ούτε τριετίες ισχύουν ούτε συλλογικές συμβάσεις ούτε άδειες ούτε τίποτα, οπότε τι νόημα έχουν κάποιες νομοθετήσεις και μάλιστα την τελευταία στιγμή; Εγώ νομίζω πως έχουν και ότι αυτό γίνεται μετά από απαίτηση του κ. Δασκαλόπουλου και του ΣΕΒ  γιατί οι μεγάλες εταιρίες -έχω εργαστεί σε αμερικάνικη πολυεθνική και κάτι ξέρω από το θέμα- φροντίζουν πάντα να είναι σύννομες με την τυπική εργασιακή νομιμότητα μιας και μέσω των δυνατοτήτων τους για υπο- ή υπέρ- τιμολογήσεις και μεταφορές εσόδων και εξόδων μεταξύ μητρικών θυγατρικών και υποκαταστημάτων μπορούν να κάνουν ... τη δουλειά τους καλύτερα! Ιδίως αυτές που παράγουν προϊόντα πλατιάς κατανάλωσης προσέχουν πολύ τη δημόσια εικόνα τους και αποφεύγουν κακοτοπιές, γιατί για φανταστείτε τον αντίκτυπο που θα έχει στις πωλήσεις τους μια δημοσίευση σχετικής παρανομίας που θα αφορά την Κόκα-Κόλα ή την Άμστελ; Μόνο που τον τελευταίο καιρό μετά την καταπάτηση που λέγαμε άρχισαν να νιώθουν την απειλή ενός ανεξέλεγκτα χαμηλού εργατικού κόστους των παρανομούντων ανταγωνιστών τους και για να είναι κατοχυρωμένοι να κάνουν τα ίδια, ζήτησαν οι άνθρωποι τη νομιμοποίηση αυτού του ... Μεσαίωνα!

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Μικρής Κινεζούλας συνέχεια και μια τσάτρα-πάτρα πρόταση για το τι να κάνουμε!!!




Στην ταινία του Ν. Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» κυριαρχούσε η φοβερή ατάκα: «Όλα άρχισαν όταν εκείνος ο καταραμένος ο Πέρρυ Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα!». Κάτι που για το λούκι που τραβάμε τα τελευταία τρία χρόνια οι περισσότεροι λαοί της Ευρώπης μπορεί να παραφραστεί σε: «Όλα άρχισαν όταν εκείνοι οι καταραμένοι Ρέιγκαν και Θάτσερ κατόρθωσαν να περάσουν την κατάργηση των δασμών μεταξύ των κρατών και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων». Αυτό που ονομάστηκε δηλαδή Παγκοσμιοποίηση ή Παγκόσμιος Καπιταλισμός. Ή για να το πούμε καλύτερα: Παραγωγή των εμπορευμάτων εκεί που υπάρχουν τα φτηνά εργατικά χέρια και πώληση τους εκεί που υπάρχουν τα ακριβά με την υψηλή αγοραστική δύναμη και το μεγάλο κέρδος. Μια φοβερή επανάσταση για τα δεδομένα του καπιταλισμού που με την πτώση του Σοβιετικού μπλοκ και την μετατροπή της Κίνας σε στυγνή καπιταλιστική υπερδύναμη πήρε τη μορφή  θριάμβου για τη Δύση και οι οικονομολόγοι της έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος της ιστορίας και  της ταξικής πάλης, μια λεωφόρος διαρκούς ανάπτυξης και ευημερίας ξανοιγόταν μπροστά μας! Μόνο που αυτό το αλισβερίσι έκρυβε έναν θανάσιμο κίνδυνο: η προς ανατολάς φυγή των κεφαλαίων για επένδυση άφηνε πίσω ανεπούλωτες πληγές στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας που με μαθηματική ακρίβεια μας οδήγησε στο να την … κάτσουμε τη βάρκα, ένα φαινόμενο που χάρις στο πλαστικό χρήμα των τραπεζών άργησε πολύ να εκδηλωθεί. Ένα φαινόμενο που στη χώρα μας έχει την πιο γλαφυρή αποτύπωση αφού τα νούμερα δείχνουνε πολύ καθαρά πως μέσα σε τριάντα περίπου χρόνια μια οικονομία που μας εξασφάλιζε αυτάρκεια ή ακόμη και εξαγωγές σε είδη όπως τα τρόφιμα (κρέας, λάδι,  σιτηρά, πουλερικά, τυροκομικά) οικοδομικά υλικά και  ένδυση, για αναφέρω τους τρεις κυριότερους κλάδους της ανθρώπινης επιβίωσης, έφτασε σήμερα να εισάγει τα πάντα και ψάξε μετά για θέσεις εργασίας! Μέχρι εδώ είναι οι διαπιστώσεις που όπως θα έχετε καταλάβει διαπνέονται από μια τσάτρα-πάτρα με τάσεις καφενείου προσέγγιση και με την ίδια παρεξηγήσιμη μέθοδο θα περάσουμε και στις προτάσεις γιατί «σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ» τους καθ’ ύλην αρμόδιους οικονομολόγους που επί τρία χρόνια τώρα όλο περισπούδαστες αναλύσεις μας κάνουν για την επόμενη μέρα  και όλο τα γεγονότα τους διαψεύδουν και αντί να πούνε «αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια» που ήξερες μιλάνε για …ανάπτυξη αυτή την ξεφτιλισμένη ανάπτυξη του καταναλωτισμού που ξέρουμε αυτή που ξετίναξε το περιβάλλον και που σίγουρα δεν θα ξανάρθει και ευτυχώς δηλαδή, αλλά θα πρέπει να γίνει μια διόρθωση σε εκείνο που ξεκίνησε τότε στραβά και μιας αυτό για το τότε είναι πια δύσκολο ακόμα και στα έργα επιστημονικής φαντασίας όπως στο Looper που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους  και γυρίζει ο πρωταγωνιστής 30 χρόνια πίσω για να διορθώσει τα μετέπειτα γεγονότα, νομίζω ότι το μόνο που μας απομένει είναι να υψώσουμε πάλι τους δασμούς στα σύνορα μας και να στραφούμε στην κτηνοτροφία οικιακών ή μικρών μονάδων να μην ψαρέψουμε για δυο χρόνια και να γεμίσουνε οι θάλασσες μας ψάρια  να ξωπετάξουμε την Monsanto και να επιστρέψουμε στα πεντανόστιμα κηπευτικά μας και τα φρούτα μας, να σπέρνουμε πάλι σιτάρι και βρώμη που δεν θέλουν πότισμα και να γκρεμίσουμε εκείνα τα ενεργοβόρα και υδροβόρα τουριστικά μεγαθήρια των βραχιολιών και να φτιάξουμε ήπιας παρέμβασης τουρισμό και να αξιοποιήσουμε όλους τους αρχαιολογικούς μας χώρους τα αρχαία μας θέατρα και όποιος θέλει ας έρθει που θα έρθει σε αυτό το όμορφο  περιβάλλον που θα διαθέτουμε, ένα περιβάλλον που θα μπορεί να αποκληθεί ελκυστικό και όχι να αποκαλούν έτσι τα μαντρόσκυλα του νεοφιλελευθερισμού  αυτό το νέο της ανθρώπινης εργασίας που μας φτιάχνουν και που το κανονικό του όνομα είναι: σκλαβιά!   

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Τι είπε η μικρή Κινεζούλα που εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε!!!


Στο κανάλι μικρής τηλεθέασης ΕΤ1 και στην ακόμη μικρότερης τηλεθέασης μεταμεσονύκτια ζώνη έτυχε προχθές να δω ένα γαλλικό ντοκυμανταίρ πάνω στις συνθήκες ζωής της σημερινής Κίνας, που εκτός από τον κόσμο της χλιδής και της πρόκλησης των δισεκατομμυριούχων έδειξε και τη θλιβερή όψη της φτώχειας των εργατών. Έδειξε μια γιγαντιαία βιομηχανία ενδυμάτων που οι εργάτριες έμεναν δίπλα σε κάτι μακρόστενους κοιτώνες με ζωτικό χώρο για την κάθε μία: το κρεβατάκι της με μια κουρτίνα και ένα μικρό κομοδινάκι με το σαπουνάκι της κάποια κρεμούλα, ίσως, για τα χεράκια της και μια φωτογραφία της οικογένειας της. Η κοπελίτσα που μίλησε είπε ότι εργάζονται 14 ώρες την ημέρα (9 το πρωί με 11 το βράδυ) έναντι αμοιβής 150 ευρώ το μήνα και δύο ρεπό, τα οποία θα αναλώνουν βέβαια στο να πλένουν τα ρουχαλάκια τους. Πρόσθεσε επιπλέον ότι αισθάνεται τυχερή αφού υπάρχουν δουλιές με πολύ χειρότερες συνθήκες. Από την άλλη μεριά: παρακολουθούμε την πανίσχυρη εξουσία της χώρας που με αφορμή ένα επεισόδιο άλα Ίμια με τους Ιάπωνες σε κάποιες βραχονησίδες της ανατολικής θάλασσας, να δοκιμάζει τη γνωστή συνταγή του εθνικισμού και να βγάζει στο δρόμο τα αγριεμένα στίφη αυτών των ανθρώπων, την ίδια στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν για πρώτη φορά την κάμψη της αλματώδους ανάπτυξης του οικονομικού γίγαντα. Ε, εδώ νομίζω ότι βρίσκονται και οι βαθύτερες ρίζες του δικού μας μαρασμού και από εδώ θα επιχειρήσω τσάτρα-πάτρα τη διατύπωση κάποιων προτάσεων στην επόμενη μου ανάρτηση.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Είμαστε όλοι ...εξωφυλαρούχες!!!

 
 
"Κανείς δεν μπορεί να επιβουλευθεί τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα". Τη φράση αυτή την είπε ο Πρόεδρος μας κ. Κάρολος Παπούλιας κατά τη χθεσινή επίσκεψη του στο Πεντάγωνο. Και νομίζω ότι καλοπροαίρετα μπορεί ο καθένας να αναρωτηθεί: τι μας έχει μείνει άραγε σήμερα από αυτά τα έρημα τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα; Σήμερα που οι Βισιγότθοι αλωνίζουν ανενόχλητοι τη Χώρα μας και κάνουν ό,τι θέλουν. Νομοθετούν κατα το δοκούν επαχθέστατα αντισυνταγματικά μέτρα και πρωτοφανή ληστρικά χαράτσια, αφαιρούν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα που δεν τόλμησαν να πειράξουν οι Αγγλοαμερικάνοι ούτε τα μετεμφυλιακά χρόνια που μας εξουσιάζαν και στρατιωτικά. Μας φέρονται υποτιμητικά και αγνοούν και τα στοιχειώδη πρωτόκολλα. Και δεν μιλάω για την ιταμή άρνηση τους να δεχτούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας κυρίαρχης υποτίθεται χώρας όσο για την αδιαφορία τους να καταθέσουν ένα στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη για να μην πω και στον Τοίχο της Καισαριανής και προκαλέσω. Και μένουμε εμείς με τον απόηχο από τα θούρια των εθνικών μας εορτών με τη γαλανόλευκη και την ψευδαίσθηση κάποιας εδαφικής κυριαρχίας εντός της οποίας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα όπως στο γήπεδο μας που παίζουνε μπάλα κάποιοι άλλοι και εμείς ούτε μπακότερμα δεν μπορούμε να παίξουμε, κρατάμε σταθερά το θλιβερό ρόλο του ... εξωφυλαρούχα!


Σ.Σ.: εξωφυλαρούχες ήταν οι μη αγωνιζόμενοι και εθεωρούντο ως φύλακες των ρούχων όσων έπαιζαν.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που ...τους λερώνει!!!



Αναγκάστηκα να παραφράσω τον μεγάλο μας Καββαδία μήπως και περιγράψω καλύτερα αυτό το κακό που μας βρήκε μέσα στην κρίση με τους ταγούς της δημοσιογραφικής ενημέρωσης τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Αυτό το ολοκληρωτικό μονόπαντα της διαστρέβλωσης που βιώνουμε κάθε μέρα νομίζω ότι συνιστά ένα μοναδικό για την πολιτική μας ιστορία φαινόμενο. Και δεν πιστεύω ότι το κάνουν εκτελώντας μόνο εντολές των αφεντικών τους, όπως είναι και η εύκολη εξήγηση. Άμα προσέξεις τα πρόσωπα αυτών της τηλεόρασης θα διαπιστώσεις ότι η εκφορά του λόγου τους συνοδεύεται πάντα από ανάλογες με αυτόν συσπάσεις του προσώπου και κινήσεις των ματιών. Δηλωτικά πράγματα βαθυτέρων συναισθημάτων φόβων ελπίδων και ανησυχιών. Και για να μη σας κρατάω άλλο σε αγωνία θα το διατυπώσω ευθέως: οι άνθρωποι αυτοί έχουν πολλά λεφτά! Που πρέπει να διασωθούν και ποια δημοσιογραφική δεοντολογία και πράσινα άλογα! Η υποταγή των υπολοίπων στα μνημόνια αποτελεί για εκείνους εγγύηση της ευμάρειας τους. Και επειδή γνωρίζουν καλά την ιστορία και το τι θα πει αντικειμενική ενημέρωση, τι θα πει  εν έτει 1963 να βγαίνει ένας συντηρητικός δημοσιογράφος ο Γιάννης Βούλτεψης και να αποκαλύπτει με άμεσο κίνδυνο της ζωής του όλο το παρακράτος που κρυβόταν πίσω από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που κάνουνε τους ... λερώνει! Γι' αυτό και ψάχνουν και κάποιο άλλοθι. Εξανίστανται δήθεν με τη Χρυσή Αυγή για να φαίνονται δημοκράτες. Οι αρχιτέκτονες του Γκεμπελισμού ενοχλούνται από τα άρβυλα των Ταγμάτων Εφόδου!!!

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Ο navarino-s στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ

 
Την Κυριακή 16/9 είμαι προσκαλεσμένος για μια ώρα (9-10 πμ) στην εκπομπή της Αγνής Στρουμπούλη όπου θα μιλήσουμε για το βιβλίο μου, τη νέα προς έκδοση δουλειά μου, το facebook και το blogging.
 
navarino-s και ..... κατά κόσμον: Δημήτρης Κουκουλάς 

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Οι λεκτικές επινοήσεις του κυρίου Φώτη !!!



Είναι γεγονός ότι εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς στον μειλίχιο Πρόεδρο της Νοικοκυρεμένης Αριστεράς, είναι το ότι πάλαιψε πολύ ο άνθρωπος μέσα στον ωκεανό της ελληνικής γλώσσας για να ανασύρει κάθε φορά την αρμόζουσα λέξη στην οφιοειδή ευελιξία του κόμματος του. Ξεκίνησε από την ερασιτεχνικής αλιείας προερχόμενη απαγκίστρωση η οποία και τον ωφέλησε τα μάλα γιατί αρκετοί συμπατριώτες μας κόντρα προς την εδώ πρακτική που οι ερασιτέχνες ψαράδες δεν απαγκιστρώνουν ζωντανό ούτε και γύλο, πίστεψαν το αντίθετο για τους πιστωτές μας επηρεασμένοι ίσως από ανάλογα ντοκυμαντέρ διαφήμισης δολομάτων που παίζει ο σκάϊ αργά. Μετά τις εκλογές η αλιευτική λέξη μετατράπηκε σε επιμήκυνση που δεν ερχόταν και σε μεγάλη αντίθεση με την προκάτοχο της γιατί ευθέως παρέπεμπε σε ξετύλιγμα πετονιάς που ούτε το ψάρι σκοτώνει αλλά ούτε και αρνείται τελείως μια μελοντική δυνατότητα απαγκίστρωσης. Τα πράγματα, όμως, άρχισαν να μπλέκουν δραματικά όταν ο απρόσεκτος στις εκφράσεις του Στουρνάρας μίλησε για εφεδρεία, μια λέξη ...φτου κακά για τη δημάρ. Έκαναν πως δεν κατάλαβαν και στην αρχή χρησιμοποίησαν την ηπιότερης διαβάθμισης διαθεσιμότητα   αλλά όταν αντιλήφθηκαν ότι ο διαθέσιμος μπορεί να είναι και της καρπαζιάς, προσέφυγαν στην ευπρεπή και ελκυστική συνταξιοδοτική ωρίμανση η οποία όμως θυμίζει εποχές παροχών και δεν πείθει. Για να έρθει τέλος  εκείνο το "είμαστε αντίθετοι προς κάθε έννοια οριζοντιότητας εκτός και αν αυτή συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα ανάπτυξης" με τις δυο τελευταίες λέξεις να παραπέμπουν στο πιο σύντομο ανέκδοτο της εποχής και να βγάζουνε πολύ γέλιο!

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Μακρύ καυτό και άνυδρο καλοκαίρι!!!



Κλείσαμε 60 μέρες, τελικά, με θερμοκρασίες πάνω από τους 37 βαθμούς! Μέσα σε μια ατμόσφαιρα επαπειλούμενων νέων σκληρών μέτρων. Τρόμου και ανασφάλειας.  Και μιας καλπάζουσας ρατσιστικής βίας που φέρνει ανάγλυφη στη μνήμη μια παρόμοια κατάσταση του Αμερικάνικου Νότου στα 1930 (χρονιά μεγάλης οικονομικής κρίσης επίσης) όπως την περιγράφει αριστουργηματικά στη νουβέλα του "Ο Άνυδρος Σεπτέμβρης", ο μεγάλος αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Φώκνερ. Δεν φταίει βέβαια ο καιρός αλλά ... προσθέτει!
Τέτοιο καλοκαίρι να μην ξανάρθει! 

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Μήπως μιλάει για το Χριστό; !!!



ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ...


Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε
Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους
Αλλάξαν και των προαστείων οι ονομασίες
Υψώνονται άσυλα στα γήπεδα και στις πλατείες.
Ποιος περιμένει την επιστροφή σου; Εδώ οι επίγονοι
Λιθοβολούν τους ξένους, θύουν σ' ομοιώματα,
Είσαι ένας άγνωστος μες στο άγνωστο εκκλησίασμα
Κι από τον άμβωνα αφορίζουνε τους ξένους
Ρίχνουνε στους αλλόγλωσσους κατάρες.
     Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου
     Στις δαιδαλώδεις κρύπτες που δεν σε προσεγγίζει
     Ούτε φωνή αγριμιού ή ήχος τυμπάνου,
     Εκεί δεν θα σε βρουν ..............


Μανόλης Αναγνωστάκης

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Μα γιατί μου είναι συμπαθής ο κ. Στουρνάρας; !!!


Παρ' ότι ως φυσιογνωμία δεν διαθέτει και μεγάλη ελκυστικότητα ενώ από την άλλη μεριά είναι έτοιμος να επιπέσει εναντίον μας κραδαίνων χασαπομάχαιραν! Προσέφυγα μάλιστα και σε ειδικούς περί την ψυχολογίαν μπας και μου εξηγήσουν το ανεξήγητο αλλά με μπέρδεψαν ακόμη πιο πολύ. Τελικά, μετά τη χθεσινή παρέμβαση του περί εφεδρείας και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν, άστραψε εμπρός μου η αλήθεια και όλα μου εξηγήθηκαν: μου είναι συμπαθής γιατί είναι λακωνικός στο λόγο του και μαρτυριάρης! Και με μια συντομότατη δήλωση του αποκάλυψε όλο το παρασκήνιο των απανωντών συναντήσεων των κυβερνητικών εταίρων και τις αιμοχαρείς προθέσεις τους έναντι των μισθωτών μιας και λείπουν πολλά λεφτά όπως είπε. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς τον λάου-λάου κωλαρόπανο που παίζουν με τις συνεχείς συσκέψεις εδώ και καιρό οι εξερχόμενοι του Μαξίμου: Βενιζέλος Κουβέλης και Κεδίκογλου. Στέκονται ένας-ένας δίπλα στην αυλόπορτα με τους κισσούς και τα μοσχοβολιστά γιασεμιά και κάτω από τα κρετσέντα των τζιτζικιών του απέναντι Εθνικού Κήπου κάνουν δηλώσεις για τα δήθεν αντικείμενα των συσκέψεων που όλα ακούγονται απαλά και ευχάριστα αφού μιλάνε για πάταξη της φοροδιαφυγής για εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης για ανάπτυξη για επανακαθορισμό προτεραιοτήτων και άλλα ανώδυνα πράγματα που κάνουν τους τηλεθεατές να βλέπουν ακόμη και όνειρα ευτυχίας. Ενώ μόνο για περικοπές κουβεντιάζουν στις συναντήσεις τους  και για οριζόντιες αιματοχυσίες και απλά προσπαθούν να κερδίσουνε χρόνο μήπως τις σερβίρουν αργότερα μέσα σε μια μεγαλύτερη επιδείνωση των ευρωπαϊκών δεδομένων. 

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Γελένα Ισιμπάγεβα: το μεγάλο λαμόγιο του στίβου!!!



Εδώ και πολλά χρόνια η κοπέλα αυτή ευτελίζει και τα τελευταία ίχνη του ολυμπιακού ιδεώδους και της ευγενούς άμιλας που έχουν απομείνει και μάλιστα όχι μόνο χωρίς να τιμωρείται αλλά και να αμείβεται απο πάνω! Εφαρμόζοντας τη χρυσή συνταγή -ενα, ένα πόντο σπάσιμο του παγκόσμιου ρεκόρ- του πρώτου προπονητή της και αρχιλαμόγιου Σεργκέϊ Μπούμκα, έχει αρμέξει τα ταμεία όλων των αθλητικών διοργανώσεων με τα ... 28!!! παγκόσμια ρεκόρ της και έχει βάλει στην άκρη μια μεγάλη μπάζα ρευστού αφού το ... κολπάκι της δεν υπάγεται στις αρμοδιότητες  της Γουάντα για τα αναβολικά και όπως είπε ο αλήστου μνήμης Βουλγαράκης: το νόμιμο είναι και ηθικό! Κάτι που μάλλον πιστεύουν και οι μωράχαβλοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ που μεταδίδουν τους αγώνες και στάζει το στόμα τους μέλι όταν μιλάνε για την απατεώνισσα!  

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

"Νεύρωση του Ανέργου" : μια ολέθρια συνέπεια της κρίσης!!!


Διαβάζοντας το συγκλονιστικό βιβλίο: "Το Νόημα της Ζωής" (εκδόσεις Ψυχογιός) του επιζήσαντος του Άουσβιτς μεγάλου διανοητή καθηγητή Νευρολογίας και Ψυχιατρικής και ιδρυτή της λεγόμενης "Τρίτης Σχολής Ψυχοθεραπείας της Βιέννης" ή αλλιώς "Λογοθεραπείας", του Victor E. Frankl (1905-1997) έπεσα πάνω σε ένα πολύ επίκαιρο απόσπασμα μιας διάλεξης του που έδωσε το 1983 και το οποίο σας μεταφέρω αυτούσιο:

"...Πριν από πενήντα χρόνια*, δημοσίευσα μια μελέτη που καταπιανόταν με τον ειδικό τύπο κατάθλιψης που είχα διαγνώσει σε περιπτώσεις νεαρών ασθενών που υπέφεραν από αυτό που αποκάλεσα "νεύρωση του ανέργου". Και μπόρεσα να δείξω ότι η εν λόγω νεύρωση στην πραγματικότητα εκκινούσε από μια δίπτυχη πλανερή ταύτιση: το να είσαι άνεργος εξισωνόταν με το να είσαι άχρηστος, και το να είσαι άχρηστος εξισωνόταν με το να έχεις μια δίχως νόημα ζωή. Συνακόλουθα, όποτε κατόρθωνα να πείσω τους ασθενείς να εργαστούν εθελοντικά σε οργανώσεις νέων, στην εκπαίδευση ενηλίκων, σε δημόσιες βιβλιοθήκες και τα παρεμφερή -με άλλα λόγια αμέσως μόλις αυτοί μπορούσαν να πληρώσουν τον άφθονο ελεύθερο χρόνο τους με κάποιο είδος απλήρωτης αλλά έμπλεης νοήματος δραστηριότητας-, η κατάθλιψη τους εξαφανιζόταν, μολονότι η οικονομική τους κατάσταση δεν είχε αλλάξει και η πείνα τους περέμενε η ίδια. ..."

*1933, χρονιά της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Μια ανάσα λογοτεχνίας!!!



Δημοσθένη Βουτυρά:

ΤΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Επλησίαζε να δύσει ο ήλιος, όταν ο παπάς του χωριού άφησε την εκκλησία που ήταν χτισμένη σε ράχη ενός βουνού και όπου είχε πάει να κάμει εσπερινό, επειδή την άλλην ημέρα ήτο η εορτή της.
Σιγά σιγά πήρε το μονοπάτι με τα μάτια στη γη, βυθισμένος σε σκέψεις και παίζοντας το κομβολόγι του.
Εσήκωσε το κεφάλι του όταν κατέβηκε στην πεδιάδα. Εζήτησε ένα δρόμο κομμένο μες στα στάχυα, το βρήκε και άρχισε πάλι να περπατεί σαν πρώτα σκεπτικός, χωμένος μέσα στα στάχυα ίσαμε το στήθος.
Τη στιγμή εκείνη ο ήλιος έδυσε. Ωσάν ο ήλιος να κρατούσε με τις ακτίνες του δεμένο τον αέρα, άμα αυτός εχάθη, εχύθηκε ένα δροσερό αεράκι που μύριζε χόρτα και λουλούδια και έκαμνε όλο τον κάμπο να αναστενάξει.
Ξάφνου, από έναν ανηφορικό δρόμο που ήρχετο από το χωριό, εφάνηκε σαν φάντασμα ένας ψηλός άνθρωπος. Εστάθη να ξεκουρασθεί ίσως, άμα ανέβη, και στηρίχθηκε στο ραβδί του. Ο παπάς εβγήκε από τα στάχυα και προχώρησε προς το ύψωμα αυτό.
Ο άνθρωπος με το ραβδί, ο ψηλός, άρχισε και αυτός να κατεβαίνει. Συναπαντήθηκαν. Ο παπάς εσήκωσε ξέγνοιαστος το κεφάλι και τον είδε. Εταράχθη και έχασε το χρώμα του.
--Δέσποτα μου! εψιθύρισεν ο ψηλός άνθρωπος και στάθηκε.
--Ά, συ είσαι; Έγινες καλά βλέπω! απαντά ο παπάς με μια φωνή σαν να εβίαζε τον εαυτό του να απαντήσει.
--Ναι, δόξα να έχει ο Κύριος!
Και ο άνθρωπος με το ραβδί έβγαλε το καπέλο του, ένα ψάθινο κιτρινιασμένο, και έκαμε το σταυρό του.
--Μα δε μου λες, παπά μου, είμαι συγχωρημένος και ας μην πέθανα, έ; ρώτησε έπειτα.
--Ναι, εσυγχωρήθης από τον ιερέα ως αντιπρόσωπον του Θεού! είπε με ύφος επίσημον και αινιγματώδες ο παπάς.
Έγινε σιωπή.
Αυτός εγύριζε το κεφάλι και έβλεπε δεξιά και αριστερά, έπειτα εστάθηκε εις ένα σημείον και ο παπάς εσυλλογίζετο.
Συλλογίζεται την εξομολόγηση του ανθρώπου αυτού. Ενθυμείται την αδελφήν του, με την γλυκείαν και ιλαράν όψιν, η οποία εχάθη μια μέρα, όταν επέστρεφε απ' έξω στο χωριό αυτό που είναι τώρα παπάς, που έμενε στους συγγενείς της, την παραμονήν της αναχωρήσεως της για το σπίτι της. Ενθυμείται πως έτρεχαν όλοι να την έβρουν, η μάνα του, κλαίουσα και οδυρομένη με ανακατωμένα μαλλιά, ο πατέρας του απελπισμένος. Εστάθηκε αδύνατο. Έβαλαν πολλά κακά με το νου τους. Κακό που θα συνέβη στο κορίτσι και κακό που από το κορίτσι θα έγινε. Τη λησμόνησαν σιγά σιγά, και τα πράγματα της αυτά εζητούσαν να τα κρύψουν για να μην τους τη θυμίζουν. Έξαφνα, ύστερα από χρόνια πολλά, μανθάνει σε εξομολόγηση ενός ετοιμοθανάτου ότι σκότωσε μια κόρη ξένη, έξω λίγο απ' το χωριό. Λέγει το όνομα της, την πατρίδα της. Τη σκότωσε γιατί δεν ήθελε να τον ακολουθήσει, να την κλέψει. Και ο φονιάς είναι μπρος του. Νομίζει ότι βλέπει την αδελφή του, όταν γεμάτη χαρά έφευγε για τους συγγενείς της, για το χωριό αυτό που ήβρε το θάνατο. Φέρνει με το νου του την αδελφή του αιματοκυλισμένη, αποθνήσκουσαν, έπειτα μοσοζώντανη να τη σέρνει για να καλύψει το έγκλημα του ο φονιάς και αυτή να προκαλεί μάταια βοήθεια από τον Θεόν...
Εδώ απέναντι του είναι ο φονιάς της! Ο παπάς ανεπήδησε μανιώδης, τα μάτια του έβγαζαν φωτιές.
Εκείνη τη στιγμή ο φονιάς, χωρίς να βλέπει τον παπά, λέγει δείχνοντας με το ραβδί του μακριά:
--Να το παιγνίδι το αναθ...
Αυτή τη λέξη δεν επρόφτασε να την τελειώσει, γιατί ο παπάς σαν τρελός τον άρπαξε από το λαιμό. Κάνει κείνος να ελευθερωρεί, καταφοβισμένος γιατί νόμισε ότι ο παπάς τρελάθηκε, μα του ήταν αδύνατον. Ο παπάς τον είχε αρπάξει με τα δάκτυλα του τόσον καλά, τα σιδερένια, σαν τον αϊτό που αδράχνει το θήραμα του, και φώναζε:
--Δε φεύγεις, όχι!...Αυτή ήταν αδελφή μου!...Θα σε πνίξω! Σε συγχώρεσε ο παπάς εν ονόματι του Θεού, μα ο αδελφός, ο άνθρωπος, δε σε συγχωρεί!
Τον έριξε κάτω χωρίς να τον αφήσει από το λαιμό και τον έσφιγγε, τον έσφιγγε μα μανία, με τρέλα. Έπαψε να τον σφίγγει όταν κατάλαβε ότι έσφιγγε ένα πτώμα πλέον, ότι αυτός είχε τελειώσει.
Τότε σηκώθηκε με μια κρυάδα στο σώμα, εκοίταξε τριγύρω να δει μήπως το είδε κανείς, εσφούγγισε τον ιδρώτα του, που έτρεχε ποτάμι από το πρόσωπο του. Εκοίταξε γύρω πάλι, έριξε μια ματιά στο νεκρό που ήταν ανάσκελα στο χώμα, με το ψάθινο καπέλο του και το ραβδί του κοντά, και έφυγε γρήγορα.
Εχώθη μες στα στάχυα και εχάθη μέσα στο σκότος που είχεν αρχίσει να απλώνεται πυκνό σα να ήθελε να σκεπάσει, να κρύψει την πράξιν του ιερέως.

Πρώτη δημοσίευση: "Περιοδικόν" τεύχ. 20, 15 Δεκεμβρίου 1900


Σημείωση: πιστός σε μια παλιά παράδοση των εφημερίδων που κατά την περίοδο το θέρους δημοσίευαν διηγήματα της λογοτεχνίας μας, αλλά και για να πάρουμε μια ανάσα από την κρίση και τα εκλογικά, σας διάλεξα σήμερα ένα του Δημοσθένη Βουτυρά, του μεγάλου μας δημιουργού που με τη γραφή του πρώτος αυτός εισήγαγε στη χώρα μας την έννοια του κοινωνικού διηγήματος(http://navarino-s.blogspot.gr/2011/04/blog-post.html). Συγχωρέστε με πάντως  για την μονοτονική πληκτρολόγηση που έγινε χάριν ευχέρειας και μόνο.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Τι ωραία θα ήτανε ......!!!



...ξεκινώντας από την ανάδειξη και αξιοποίηση των ατέλειωτων αρχαιολογικών μας χώρων να φτιάχναμε σε απόσταση ασφαλείας από αυτούς ήπιας όχλησης εγκαταστάσεις συνεδριακού τουρισμού όπως το είχε τονίσει κάποτε ο τότε πρόεδρος δημοκρατίας κων/νος τσάτσος και εκμεταλλευόμενοι γενικά τις μοναδικές μας κλιματολογικές συνθήκες που με τις χαμηλές υγρασίες και τα μελτέμια (τους ετησίους των αρχαίων) μέσα στο κατακαλόκαιρο που κρατάνε τις θάλασσες μας τις πιο καθαρές της ευρώπης να φτιάχναμε τουριστικές μονάδες μικρές χωρίς τα θηριώδη και υδροβόρα γκολφ και να αυξάναμε τις αγροτικές μας καλλιέργειες με τα πεντενόστιμα προϊόντα μας λόγω κλίματος πάλι και να είχαμε αυτάρκεια και για μας και για τους τουρίστες και να κάναμε ακόμη και εξαγωγές σε κάτι διατροφικά διαμάντια που διαθέτουμε όπως το αγουρέλαιο και οι σπάνιες ποικιλίες κρασιών και να είχαμε αυτάρκεια και στα κρέατα και στα ψάρια όπως γινότανε  και πριν την ένταξη μας στην ευρωπαϊκή ένωση και να μην είχαμε κανέναν κερατά βισιγότθο  να μας κουνάει το δάχτυλο απειλητικά! Τι ωραία θα ήτανε!  

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Χιούμορ: ένα πανίσχυρο όπλο που απουσιάζει δραματικά από τον πολιτικό μας διάλογο!!!



Παρακολυθώντας από τα κανάλια και το διαδίκτυο τα άπειρα πάνελ των δυο συνεχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, διαπίστωσα για μία ακόμη φορά το πόσο κλισέ είναι ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται και πόσο λείπει από αυτόν το καταλυτικό στους διαλόγους χιούμορ που εκτός από την πυροδότηση του ενδιαφέροντος των τηλεθεατών μπορεί να απλουστεύσει δραστικά τις διαδικασίες των ερωταποκρίσεων! Όλοι το αποφεύγουν. Άλλοι γιατί δεν το διαθέτουν και οι περισσότεροι γιατί το παίζουνε σοβαροί. Έχουνε τάχα μου υψηλή αποστολή έναντι του έθνους του λαού και της πατρίδας και πρέπει να βγάζουν μια εικόνα ...υπευθυνότητας εγγύησης και σιγουριάς. Ακόμη και κάποιοι σχηματισμοί μεγέθους κενών υποσυνόλων που εμφανίζονται στις εκλογές και τους παραχωρείται τηλεοπτικός χρόνος γιγαντιαίος σε σχέση με τις προσδοκόμενες ψήφους, επειδή δεν διαθέτουν το γνώθι σαυτόν και κάποια ίχνη αυτοσαρκασμού, αφήνουν να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία όπου με το κατάλληλο χιούμορ θα μπορούσαν και τα πολιτικά δρώμενα να ταράξουν και θεαματική αύξηση των ψήφων τους να πετύχουν. Γιατί οι πολίτες έχουνε χιούμορ και διψάνε γι΄ αυτό ακόμη και στις πιο δύσκολες περιστάσεις γιατί ακόμη και σε αυτές όχι μόνο δεν λείπουνε οι βλακείες αλλά πολλαπλασιάζονται και από πάνω, και τις βλακείες ως γνωστόν μόνο με χιούμορ μπορείς να τις αντιπαρέλθεις όπως πολύ εύστοχα έπραξε ο Πέτρος Τατσόπουλος τη νύχτα των εκλογών στο κρατικό κανάλι όταν απαντώντας  σε παρατήρηση του Φαήλου Κρανιδιώτη της ΝΔ  ότι "τι αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει ο Σύριζα; αυτοί κάθε μέρα θα καίνε τη βουλή" δήλωσε μέσα σε θυμηδία: "΄οχι και κάθε μέρα! τα σαββατοκύριακα θα έχουμε ρεπό" !!!!!!!!!!!!!!

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Δεν πρόκειται για όνειρο, μαγικός ρεαλισμός είναι που πρέπει να τον ολοκληρώσουμε αυτήν την Κυριακή!!!


Η διευκρίνηση νομίζω πως είναι αναγκαία μιας και αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό ούτε στη σφαίρα της πραγματικότητας μπορεί να ενταχθεί εύκολα ούτε και σε αυτήν του ονείρου. Και μόνο ο όρος του μαγικού ρεαλισμού που περιγράφει μια τεχνοτροπία της λογοτεχνίας στην οποία αναμειγνύεται το πραγματικό με το φανταστικό όπου το συνηθισμένο συνυπάρχει με το εκπληκτικό και το καθημερινό με το απίθανο μπορεί να περιγράψει αυτήν την κατάσταση. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε: με τα απλά μέτρα και σταθμά είναι αδύνατον να αποτιμηθεί το μέγεθος αυτής της μεγαλειώδους συμπεριφοράς του λαού μας που αγνοώντας μια πρωτοφανή τρομοκρατία κάμψης του ηθικού του, μια τρομοκρατία εκπορευόμενη από μύρια όσα πανίσχυρα κέντρα, εξουσίες και μίντια, τιμώρησε τόσο σκληρά στις εκλογές της 6ης Μαίου τους υπεύθυνους της υποδούλωσης και της ταπείνωσης μας, γράφοντας έτσι μια σπουδαία σελίδα στην ιστορία μας, μια σελίδα που πρέπει να ολοκληρωθεί αυτήν την Κυριακή, αναθέτοντας τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας σε πρόσωπα άφθαρτα και ανιδιοτελή με όρεξη για δουλειά και πολλή φαντασία, σε πρόσωπα που σε σύγκριση με αυτά των σκανδάλων και της διαφθοράς που μας κυβέρνησαν μέχρι τώρα, μοιάζουν και αυτά με τις μορφές του... μαγικού ρεαλισμού, που όμως υπάρχουν!

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Μπίστης και Ψαριανός: δυο δίποδα που κάνουνε τις ύαινες πιο συμπαθείς!!!










Δυο εργολάβοι της χυδαιότητας με "προοδευτικό" προσωπείο που αντί να δούνε γύρω τους τα ερείπα και τα συντρίμμια, τα ολέθρια αποτελέσματα της μνημονιακής επέλασης πάνω στα στοιχειώδη δικαιώματα των συμπολιτών τους και στο ελάχιστο δίχτυ κοινωνικής προστασίας της χώρας μας που απέμεινε, έχουν ανακηρύξει τον Σύριζα και τον Τσίπρα ως το απόλυτο κακό και τον ...Αρμαγεδδώνα του μέλλοντος μας. Ο ένας που προσωποποιεί την επιτομή της κομματικής περιπλάνησης: ΚΚΕ > ΣΥΝ >ΠΑΣΟΚ > ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ > ΔΗΜΑΡ, εξεγείρεται και σκίζει τα ιμάτια του γιατί ένα μεγάλο μέρος του Πασόκ μετακομίζει προς τον Σύριζα! Ο άλλος, ο γνωστός μιντιακός ηρεμοχουλιγκάνος ο αρχιτέκτων των ύβρεων της Ορίτζιναλ προς τον Ντούσαν Μπάγεβιτς με κορύφωση το σύνθημα για την άτεκνη σύζυγο του, παραδίδει σε ήρεμο ύφος μαθήματα ...ηθικής! Και ενώ στις ύαινες μπορεί να διακρίνει κανείς και κάποια ίχνη ευπρέπειας έτσι που τις βλέπει να περιμένουν στην άκρη υπομονετικά μέχρι να τελειώσουν τα μεγάλα σαρκοβόρα με την κατασπάραξη του θύματος τους για να πάρουν το κάτι τις τους, οι εν λόγω "κύριοι" βάζουν και ένα ... χεράκι στο να ρίξουν κάτω, τα συστημικά θηρία, το θήραμα τους!