Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019

ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΥΤΡΑΦΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΕΛΚΗΘΡΟ ΕΣΒΗΣΕ ΤΗ ΦΑΤΝΗ!








     Ολόκληρο το αφήγημα των Χριστουγέννων έχει πλέον ισοπεδωθεί κάτω από έναν αχαλίνωτο καταναλωτισμό που τέτοιες μέρες υποδαυλίζεται άγρια από τις φωταψίες και τις διαφημίσεις της τηλεόρασης και όλων των υπόλοιπων μίντια. Δώρα, δώρα, δώρα και παιχνίδια πολλά παιχνίδια, θα προστεθούν στις κατάφορτες από τέτοια πράγματα παιδικές κρεβατοκάμαρες. Εκατοντάδες εκατομμύρια τόνοι πλαστικούρας, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ανοίγουν νέες πληγές πάνω στο σώμα του κουρασμένου πλανήτη μας. Δάση βουνά και θάλασσες δεινοπαθούν.
      Και πως εμείς που μεγαλώσαμε στην επαρχία της προ TV εποχής να μην κατακλυζόμαστε από τη νοσταλγία αυτών των ημερών. Ζώντας μέσα στα άχυρα και τ’ αχούρια μαζί με άλογα μουλάρια πρόβατα και κατσίκες, νιώθαμε ιδιαίτερη χαρά σκεπτόμενοι πως το παιδάκι του Θεού γεννήθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον σαν το δικό μας. Και όταν στις 5 η ώρα το χάραμα βάραγε η καμπάνα και πηγαίναμε για την εκκλησία μέσα στην παγωνιά, σηκώναμε δειλά-δειλά το κεφάλι προς τον ουρανό μήπως και δούμε τo αστέρι των Μάγων.
     Όσο για δώρα, τα δέκα μπαλόνια με ένα πενηνταράκι, που είχανε πάνω τους ζωγραφισμένες δυο καμπάνες και άστρα, μας ήταν αρκετά. Την Πρωτοχρονιά ο πενιχρός μπουλαμάς από τους μεγάλους που περιλάμβανε ακόμη και τρύπιες δεκάρες. Από τον Αγιοβοσίλη, έτσι αδυνατούλη με ρουφηγμένα μάγουλα που τον βλέπαμε στην εικόνα, δεν περιμέναμε τίποτα παραπάνω από το ψεύτικο
φλουρί της πίτας.
     Τέλος, η νηστεία της σαρακοστής που την κρατάγανε όλες οι οικογένειες ανέβαζε τις προσδοκίες του γιορτινού τραπεζιού. Τα Χριστούγεννα είχε κάποια ποικιλία από σπίτι σε σπίτι με πιο σύνηθες το χοιρινό με σέλινο αυγολέμονο. Ενώ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς σε όλα τα σπίτια κόκορας με χυλοπίτες.
Με τούτα και με τ’ άλλα άντε και: ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ! (όπως το λέγαμε τότε)

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019

ΕΝΑ ΠΕΡΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΕΙΤΕ ΣΦΟΔΡΑ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΝ ΣΤΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΥ



    «Οι αστυνομικοί κατά την υπηρεσίαν αυτών έχοντες ισχύν εξοικειούνται περί την χρήσιν βίας και κτώνται ροπήν προς αυτήν. Επί πλέον κατά την υπηρεσίαν έχουσιν ευκαιρίας προς χρήσιν βίας, προς αυθαιρεσίαν και συγκάλυψιν αυτών, έτι δε προς απόληψιν και άλλων ωφελημάτων χρηματικών. Προς παρακώλυσιν της διαφυγής του κακούργου, προς καταβολήν της αντιστάσεως αυτού και την σύλληψιν, προς πρόληψιν εγκλημάτων δύνανται, εν αμύνη όντες, να χρησιμοποιήσωσι βίαν. Όμως δεν δύναται να καθορισθεί, αν η ασκηθείσα βία εν εκάστη περιπτώσει ή ο φόνος του κακοποιού ήτο αναγκαίος ή ενέχη υπέρβασιν. Αι πλείσται των τοιούτων περιπτώσεων δεν εξικνούνται μέχρι του δικαστηρίου, αλλά και αν υπόθεσις τις εισαχθή εις το δικαστήριον, κατά κανόνα δεν είναι δυνατόν να διευκρινηθή, υπό τέ την νομικήν και την πραγματικήν έποψιν αυτής. Οι αστυνομικοί δεν τελούσι μόνον πολλά εγκλήματα βίας, σωματικάς βλάβας, ανθρωποκτονίας, εκβιασμούς, άλλας καταχρήσεις προς γενετήσιον απόλαυσιν, σπανίως αποκαλυπτόμενα και σπανιώτατα αν μη ουδόλως καταδικαζόμενα, αλλά αποκομίζουσι, κατώτεροι τέ και ανώτεροι, κέρδη ατιμίας, υποστηρίζοντας τους παραβάτας του νόμου. Τούτο μάλιστα συμβαίνει εν τη αστυνομία ηθών, εν ή παγιδεύουσι κρύφα εκδιδομένας νε άνιδας και έναντι χρημάτων αποσοβούσι την μήνυσιν ή το σκάνδαλον ή επιτρέπουσι την λειτουργίαν κρυφίων οίκων ανοχής, κυβείων ή κέντρων απολαύσεως ναρκωτικών κ.λ.π., δηλαδή παρέχουσι μεγίστην υποστήρηξιν εις τας οργανώσεις των κατ’ επάγγελμα εγκληματιών».
    Απόσπασμα από το βιβλίο: Εγκληματολογία, 1959, έκδοσις Δ΄, τόμος Α΄ του επί 40 σχεδόν χρόνια καθηγητή του ομώνυμου μαθήματος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κωνσταντίνου Γ. Γαρδίκα 1896-1984 (πρώτος εξάδελφος του συνεπώνυμου καθηγητή της Παθολογίας). Ενός πρωτοπόρου για την εποχή του δάσκαλου και επιστήμονα του αποκαλούμενου θεμελιωτή της Εγκληματολογίας στην Ελλάδα που στη δύση του βίου του, τον Οκτώβριο του 1980, έμελλε να γνωρίσει τη λοιδορία από την ultra «προοδευτική» τότε εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ όταν σε άρθρο της χαρακτήρισε το συγκεκριμένο σύγγραμμα ως «ανυπόφορο και αντιδραστικό». Κάτι που τον οδήγησε σε μια ξαφνική και ανεξήγητη εγκατάλειψη του από γνωστούς και φίλους, για την οποία ο ίδιος έλεγε: «ζω εις υπερήφανον μόνωσιν»