Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Mουαμάρ Καντάφι: Προσβάλλουμε πάσχοντες συνανθρώπους μας όταν τον αποκαλούμε σχιζοφρενή!!!




Ένα καθήκι του κερατά ένας αρχομανής δολοφόνος ένας μέτρ της εξουσίας είναι ο άνθρωπος και τίποτα άλλο. Και αν έφθασε εδώ που έφθασε ένα μεγάλο μέρος το οφείλει σε εμάς τους μεγαλύτερους που παγιδευμένοι τότε, στην αρχή της αναρρίχησης του στην εξουσία, από τα ψυχροπολεμικά διλλήματα της εποχής είχαμε σπεύσει να τον εντάξουμε στο λεγόμενο «αντιϊμπεριαλιστικό μέτωπο» γιατί τα είχε βάλει με τους Αμερικάνους!
Ήτανε βλέπετε η εποχή των απλουστεύσεων και «ο εχθρός του εχθρού μου ήτανε φίλος μου» μιας και εμείς εδώ στην Ελλάδα με τη δικτατορία είχαμε εκείνη την εποχή ανοιχτές πληγές με τους υπερατλαντικούς «συμμάχους» μας. Το έπαιξε ο τύπος και έξυπνα: στην αρχή ζήτησε τεχνική υποστήριξη από τους σοβιετικούς έβγαλε και το «Πράσινο Βιβλίο» κατά τα πρότυπα του «Κόκκινου Βιβλίου» του Μάο, όπου μέσα από ένα νεφελώδες ιδεολογικό μπουρδολόγημα μιλούσε για την εξουσία των μαζών την περιβόητη «Τζαμαχιρία» αυτή που σήμερα την πολυβολεί από θάλασσα και από αέρος και την πνίγει στα ποτάμια του αίματος.
Κινήθηκε πάντοτε μεθοδικά και μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ άρχισε να προσεγγίζει την μέχρι τότε τρισκατάρατη Δύση για να διατηρηθεί στην εξουσία. Υπέγραψε συμφωνίες με Αμερικάνους Εγγλέζους Γάλλους και Ιταλούς που χρειαζόντουσαν τα πετρέλαια του και γράφουν ως συνήθως στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τέτοια.. Ενώ παράλληλα καλλιεργούσε την οικογενειοκρατία δίνοντας ύψιστα αξιώματα στα βλαστάρια του.
Είναι μεγάλη για μένα η έκπληξη από την τόσο μαχητική εξέγερση του λαού της Λιβύης γιατί εδώ πρόκειται για το πιο σκληρό στρατοκρατικό καθεστώς με πραιτωριανούς και μισθοφόρους που δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα. Και ήμουνα σίγουρος, όπως έχει γίνει πολλές φορές μέχρι σήμερα στην ιστορία, ότι ένας τόσο αρχομανής και μεθοδικός τύραννος δεν θα βίωνε εν ζωή αυτά που βιώνει και ότι οι οποιεσδήποτε καθεστωτικές αλλαγές θα έπονταν του φυσικού του θανάτου. Δεν βλέπετε τι ύπουλο παιχνίδι παίζει ακόμη και τώρα: κατηγορεί για την Εξέγερση την Αλ Κάϊντα μήπως και τούτη τη τελευταία στιγμή βρει κάποιο ανέλπιστο στήριγμα προς τη Δύση!
Γι’ αυτό και αποκτά τις διαστάσεις μεγαλειώδους ιστορικού γεγονότος η ηρωϊκή εξέγερση του λαού της Λιβύης που κάτω από την μπότα του πιο τυραννικού καθεστώτος που γέννησε η μεταπολεμική ανθρωπότητα, υψώνει τα στήθη τα χέρια και τα κορμιά αψηφώντας το θάνατο και τα πολυβόλα. Με μπροστάρηδες όπως φαίνονται στις εικόνες τα νέα αγόρια και τα κορίτσια, τους χειριστές των pc και του internet που όπως δείχνουν τα πράγματα θα είναι πλέον το όπλο των αδυνάτων.
Και σαν φόρο τιμής στους γενναίους αυτούς ανθρώπους και στους πολυάριθμους νεκρούς τους θα κλείσω με την ανάρτηση ενός τραγουδιού από το you tube το ίδιο τραγούδι που τους αφιέρωσε στο ξεκίνημα της χθεσινής ραδιοφωνικής του εκπομπής ο εξαίρετος συνάδελφος μας κ. Προκόπης Δούκας:

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Γιατί δυσκολεύομαι πλέον να γράφω;!!!


Στη «Δίκη» του Κάφκα έκπληκτος ο τραπεζικός υπάλληλος Τζότζεφ Κ. ξυπνάει ένα πρωί από δυο παρείσακτους τύπους που του ανακοινώνουν ότι τελεί υπό κράτηση και ότι πρέπει να τους ακολουθήσει μέχρι τον Ανακριτή. Σε μένα τις προάλλες συνέβη κάτι χειρότερο: άπειρες σκέψεις "παρείσακτες" με καθήλωσαν πρωί-πρωί με τα πολλά και αμείλικτα ερωτήματα τους, δημιουργώντας μου μια παραλυτική διάθεση -και από την οποία ακόμη δεν έχω συνέλθει- σε σχέση με μια ανάρτηση που δούλευα στο μυαλό μου.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις: η ειδησεογραφία της προηγούμενης που με άφησε έκπληκτο και που έλεγε ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος πήρε πίσω τα εμπόδια δόμησης που είχε βάλει στο νομοσχέδιο για τις περιοχές Natura και αυτό κάτω από ισχυρότατη πίεση της λαϊκής βάσης μέσω των εκλεγμένων τους βουλευτών.
Γιατί αυτή είναι μια «σκαστή» όπως λένε στη δημοσιογραφική ορολογία, περίπτωση που θέτει επιτακτικά το παλαιό αλλά επίκαιρο πάντα ερώτημα: με ποιους συμπορευόμαστε στους κοινωνικούς αγώνες και μέχρι ποιο σημείο είναι διατεθειμένος ο καθένας να προχωρήσει. Κάτι που αν εθελοτυφλείς μπορεί να σε παρασύρει και να ονειρεύεσαι καταλήψεις χειμερινών ανακτόρων και ανατροπές ενώ ο άλλος δίπλα σου που τώρα θίχτηκε και φωνάζει θέλει μονάχα να τη «γαζώσει»!
Και στη σημερινή συγκυρία το θέμα του Περιβάλλοντος μπορεί να μην παίζει σε πρώτη γραμμή, αφού οι προτεραιότητες της ισοπέδωσης των εργασιακών κατακτήσεων προηγούνται, είναι όμως ενδεικτικό του «κοινωνικού ήθους» που διακατέχει τον καθένα μας και το οποίο με την κρίση των τελευταίων δύο ετών θα έπρεπε να είχε σφυρηλατηθεί από μια διαδικασία αναστοχασμού της ζωής μας και των προτύπων μας. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, με αυτό που παρατηρείται στις κηδείες εκεί που όλοι μουρμουρίζουμε «τι είναι η ζωή;» και «τίποτα δεν είμαστε» και αμέσως μόλις βγούμε από το νεκροταφείο τα ξεχνάμε, αλλά εδώ όχι μόνο δεν έχει τελειώσει ακόμη η «κηδεία» αγαπητοί μου συμπατριώτες, δεν ξέρουμε ακόμη ούτε τις διαστάσεις και τα μεγέθη της και θέλουνε κάποιοι δόμηση στη Natura;
Ας το δούμε λιγάκι και από την απλή λογική της αρχαίας ρήσης: «ουδέν κακόν αμιγές καλού» που λέει ότι ας βγει μέσα από την οικονομική ύφεση και κάτι θετικό για τη χλωρίδα και την πανίδα αυτής της όμορφης χώρας μας που της αλλάξαμε τα φώτα με τις καταπατήσεις και τα αυθαίρετα και καβαλήσαμε με τσιμέντο όλους τους λόφους και τις παραλίες της, νισάφι πιά! Ας πάρει και η φύση μας μιαν ανάσα! Ας αφήσουμε λίγο χορτάρι και κανα πουλάκι για τα παιδιά μας!

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Ένα ποίημα αυταπάρνησης!!!



ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΚΟΣΜΟ


Χρόνια τώρα βλέπω μία όμορφη νέα γυναίκα
κάθε πρωί να βοηθάει τον σύζυγο της
να μπει στο αυτοκίνητο. Μένουν στη διπλανή πολυκατοικία, ωστόσο
δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτούς. Εργατικό ατύχημα
ή αυτοκινητιστικό…; Πόσες δεν άφησαν τους άντρες τους
για κάτι πολύ πιο ασήμαντο κι’ εκείνη, δες –
ανοίγει την πόρτα του αμαξιού, βάζει πίσω τις πατερίτσες
και την τσάντα, βολεύει
τα τρία τους παιδιά, σκουπίζει
τα τζάμια, θαμπά από την πάχνη,
υπάρχει στις κινήσεις της υπομονή και φυσικότητα,
στο πρόσωπο της δεν διακρίνεις
ίχνος κατήφειας ή στενοχώριας.
Με παραξενεύει μόνο
που ενώ τα κάνει όλα αυτά ούτε ματιά δεν ρίχνει γύρω της –
είναι γιατί δεν έχει χρόνο,
επειδή τα κάνει όλα μόνη,
ή μήπως θωρακίζεται
για να προλάβει κάποιο πλήγμα;

Jan Zambor (1947 - ) Σλοβάκος ποιητής.
Μετάφραση από τον Κάρολο Τσίζεκ περιοδικό Πλανόδιον τεύχ. 47.
Φωτογραφία: Ανεμώνη των Λευκών Ορέων από το:www.kretakultur.dk