Μα γιατί τον λένε τον Σεπτέμβρη μελαγχολικό; !!!

Εγώ δεν ξέρω . Και ποτέ δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Ακόμη και με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς που πάντα περιβαλλόταν από μια αχλή τρόμου για τη δυσκολία των μαθημάτων της. Πιο πολύ βάραινε η περιέργεια και η λαχτάρα του άγνωστου. Άσε που για μας τα αγροτόπαιδα ο μήνας σηματοδοτούσε και κάποια «τυχερά» από τις πρώτες εισροές χρημάτων της νέας σοδειάς. Και εκείνη η μυρωδιά απ’ το χώμα της πρώτης βροχής με τα μπλε και κίτρινα κρινάκια. Οι ελιές που φούσκωναν και έγερναν τα κλαριά. Ο γλυκασμός του φλοίσβου και η κοκκινίλα που αυγάταινε την ώρα του δειλινού. Ο προγραμματισμός της νέας χρονιάς με τις νέες ελπίδες. Η 1^η Σεπτέμβρη είναι η πρωτοχρονιά μας! Δεν είναι τυχαίο που την ημερομηνία αυτή ξεκινούν και τα Δίπτυχα του νέου εκκλησιαστικού έτους. Και αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί –δεν με μελαγχολεί- το μήνα αυτό, είναι η παρατεταμένη ανομβρία και  ζέστη  που βγάζει καμιά φορά. Αυτό που όπως τόσο εύστοχα περιγράφει ο Ουίλιαμ Φόκνερ στη νουβέλα του: «Μακρύς και Άνυδρος Σεπτέμβρης» Αυτό που τέτοιες μέρες πολλαπλασίαζε το μένος των Λευκών κατά των Μαύρων και πύκνωναν  τα λιντσαρίσματα και οι κρεμάλες στον αμερικάνικο νότο.  Και καθώς κατακλυζόμαστε από χιλιάδες παρόμοιους αδύναμους ικέτες: είτε βροχερός είτε άνυδρος είναι αυτός ο Σεπτέμβρης ας δείξουμε τη δέουσα αυτοσυγκράτηση και αλληλεγγύη. Τη στοιχειώδη ανθρωπιά. Γιατί θα πέσει στο κεφάλι μας εκείνη η ρήση του Χριστού:   «Ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με», που όχι μόνο στα φετεινά αλλά σε όλα τα Δίπτυχα της Εκκλησίας αναφέρεται.

Προστατέψτε τον εαυτό σας: κλείστε την τηλεόραση!!!

   Συγχωρέστε μου τις προστακτικές αλλά στις παραινέσεις χρειάζονται! Συμπλήρωσα έξι ολόκληρους μήνες απεξάρτησης από τους … Βελζεβούληδες και νομίζω ότι μπορώ να σας απευθύνομαι όπως ο τέως καπνιστής προς … θεριακλήδες. Εδώ που φτάσανε τα πράγματα –ιδίως μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ- μην παίζετε άλλο με τα νεύρα σας και την ψυχική σας ισορροπία, όση από αυτήν σας απέμεινε μέσα στην άγρια και αλλόκοτη δίνη που βιώνουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αφού το βλέπετε πως το παιχνίδι αγρίεψε, η παραπληροφόρηση και ο γκεμπελισμός οργιάζουν.  Και τα τελευταία προσχήματα έπεσαν. Μην τους δίνετε άλλο από τον ελεύθερο χρόνο σας, κρατήστε τον για σας και την οικογένεια σας! Ενημερωθείτε από το ραδιόφωνο –που δεν σε πιάνει όπως η εικόνα από το λαιμό- και από τις επιλογές σας του διαδικτύου. Παίξτε με τα παιδιά και τα εγγόνια σας.  Διαβάστε βιβλία και εφημερίδες. Στην ηλεκτρονική ή τη χειροπιαστή τους μορφή. Λύστε σταυρόλεξα και σουντόκα. Ξαπλώστε στον καναπέ και ταξιδέψτε με το μυαλό σας. Φυτέψτε λουλούδια. Πάρτε από το Μοναστηράκι και δείτε ταινίες με 50 λεπτά! Διαβάστε ιστορία λογοτεχνία. Βιογραφίες σημαντικών ανθρώπων. Ζωές ταπεινών που κράτησαν την αξιοπρέπεια τους με το κεφάλι τους … πάνω στον πάγκο του χασάπη. Ημερολόγια. Αποφθέγματα. Αναλύσεις θεμάτων. Για την πανίδα και τη χλωρίδα του πλανήτη μας. Γεωγραφία και λαογραφία. Λεξικά και εγκυκλοπαίδειες. Την ομορφιά της γλώσσας. Ποίηση που για τον Valery είναι «η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος» και για τον Εμπειρίκο «η ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου». Για ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για μας. Για την μεγάλη αλληλεγγύη κατά του φασισμού στον ισπανικό εμφύλιο. Την κηδεία στη Βαρκελώνη στις 20/11/1936 του αγωνιστή Μπουοναβεντούρα Ντουρούττι  που την παρακολούθησαν ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Και για το φοβερό Βούλγαρο ληστή Κυρτζαλή που όπως διάβασα τελευταία  στον Πούσκιν πολέμησε με τους Έλληνες στο Δραγατσάνι και μετά την ήττα μαζί με μια πανβαλκανικής σύνθεσης ομάδα 750 ανθρώπων συνέχισαν να πολεμάνε εναντίον 15 χιλιάδων Τούρκων και όταν πέρασαν στη Ρωσία ζήτησε ο Τούρκος πασάς του Ιασίου την έκδοση του, ήρθε η καρότσα να τον πάρει  από το αστυνομικό τμήμα, τον έβγαζαν σιδηροδέσμιο με βαριές αλυσίδες σε χέρια και πόδια και μαζεύτηκαν να τον δουν χιλιάδες άνθρωποι έβαλε τότε τα κλάματα και ζήτησε από τους ρώσους αστυνόμους να προσέξουνε τη γυναίκα του και το παιδί του στο χωριό του στη Βουλγαρία, τον πήρανε οι Τούρκοι και τον δίκασαν σε θάνατο, τον ρίξανε στα μπουντρούμια με πιο βαριές αλυσίδες και σίδερα και μέχρι να τον εκτελέσουνε κατόρθωσε να τους φύγει…….

   Και … βρείτε στο You Tube καμιά σπάνια εκτέλεση τραγουδιού όπως αυτή του Σταύρου Πασπαράκη  που είναι μάλιστα και η πρώτη του συγκεκριμένου τραγουδιού και την παραθέτω, με κάποια μικρή επετειακή καθυστέρηση, ως  φόρο τιμής στο μπλόκο της Κοκκινιάς:

Δεν πρόκειται για όνειρο, μαγικός ρεαλισμός είναι που πρέπει να τον ολοκληρώσουμε αυτήν την Κυριακή!!!

Η διευκρίνηση νομίζω πως είναι αναγκαία μιας και αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό ούτε στη σφαίρα της πραγματικότητας μπορεί να ενταχθεί εύκολα ούτε και σε αυτήν του ονείρου. Και μόνο ο όρος του μαγικού ρεαλισμού που περιγράφει μια τεχνοτροπία της λογοτεχνίας στην οποία αναμειγνύεται το πραγματικό με το φανταστικό όπου το συνηθισμένο συνυπάρχει με το εκπληκτικό και το καθημερινό με το απίθανο μπορεί να περιγράψει αυτήν την κατάσταση. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε: με τα απλά μέτρα και σταθμά είναι αδύνατον να αποτιμηθεί το μέγεθος αυτής της μεγαλειώδους συμπεριφοράς του λαού μας που αγνοώντας μια πρωτοφανή τρομοκρατία κάμψης του ηθικού του, μια τρομοκρατία εκπορευόμενη από μύρια όσα πανίσχυρα κέντρα, εξουσίες και μίντια, τιμώρησε τόσο σκληρά στις εκλογές της 6ης Μαίου τους υπεύθυνους της υποδούλωσης και της ταπείνωσης μας, γράφοντας έτσι μια σπουδαία σελίδα στην ιστορία μας, μια σελίδα που πρέπει να ολοκληρωθεί αυτήν την Κυριακή, αναθέτοντας τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας σε πρόσωπα άφθαρτα και ανιδιοτελή με όρεξη για δουλειά και πολλή φαντασία, σε πρόσωπα που σε σύγκριση με αυτά των σκανδάλων και της διαφθοράς που μας κυβέρνησαν μέχρι τώρα, μοιάζουν και αυτά με τις μορφές του... μαγικού ρεαλισμού, που όμως υπάρχουν!

Περί Δώρων!!!

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο υπήρχε ο πυρετός και η ένταση των δώρων. Ότι παίρνανε οι άνθρωποι με το Δώρο Χριστουγέννων φρόντιζαν με τη σειρά τους να το εξαργυρώσουν σε δώρα προς τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Από φέτος όμως τα πράγματα αλλάξανε δραματικά: ο 13ος μισθός έγινε πια μακαρίτης! Ακόμη και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που είπανε πως δεν καταργείται, στην πράξη δεν καταβάλλεται από τους εργοδότες με το πρόσχημα της κρίσης και της ανέχειας γι' αυτό και η αυστηρή προειδοποίηση του Υπουργείου Απασχόλησης περί Αυτόφωρου και προσωπικής κράτησης για τους παραβάτες.

Έτσι τώρα όλο αυτό το οικοδόμημα μπαίνει σε νέες βάσεις και επειδή αυτά είναι έθιμα και συνήθειες παλιές που δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη θα ήθελα εάν μου επιτρέπετε να δώσω κάποιες συμβουλές σωστής διαχείρισης των πραγμάτων:

Κατ' αρχήν έχουμε τα δώρα προς τα παιδιά που δεν μπορούνε να κοπούνε με τίποτα! Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μια μείωση της σπατάλης που γινότανε μέχρι τώρα και να στραφούμε σε δώρα κατασκευαστικά και δημιουργικής φαντασίας που είναι νομίζω και από τα φθηνότερα. Υπάρχουν επίσης και τα βιβλία.

Όσο για τους ενήλικους αποδέκτες που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, τα πράγματα γίνονται ευκολώτερα και μπορούν να φτάνουν μέχρι και στη μη χορήγηση κάποιου δώρου. Ή εν ανάγκη να επιλεγούν κάποιες προσιτές λύσεις όπως ένα βιβλίο ολίγων σελίδων -ουκ εν τω πολλώ το ευ- που είναι οικονομικώτερο γιατί αυτή η μόδα με τα ογκώδη πολυσέλιδα συνδέεται με εμπορικά και μόνο κριτήρια. Μπορούμε επίσης αντί για μπιμπελό φρου-φρου και αρώματα να χαρίζουμε πιο χρηστικά πράγματα όπως είναι ένα μπουκάλι κρασί (βοηθώντας έτσι και τη χειμαζώμενη αγροτιά μας) η ακόμη και κάτι φαγώσιμο όπως τυρί γραβιέρα ή καπνιστό φιλέτο που δεν συνιστούν ντροπή για τη σήμερον ημέρα!

Με αυτά και άλλα σας εύχομαι να περάσετε καλά με τα αγαπημένα σας πρόσωπα αυτές τις ημέρες, να έχετε υγεία και αγωνιστική ετοιμότητα!

Μια μονοήμερη αποδράση στην Αττική!!!

Βγήκαμε χθες μια βόλτα στην Αττική γη και μείναμε μαγεμένοι από τη γλύκα του τοπίου και της θάλασσας. Ακόμη και μέσα από τα καταπατημένα και τους θορύβους των αυτοκινήτων υπάρχει ένα παράθυρο ηρεμίας και ομορφιάς. Η φύση βλέπετε δεν λογαριάζει ΔΝΤ και μνημονιακές δεσμεύσεις. Είναι εδώ με τα κρινάκια της τις πέτρες και τα σχίνα. Κάθε επαφή μαζί της είναι βάλσαμο κάθε ανάσα της ευλογία.


Γι' αυτό και λέω να κάνω καμιά πρόταση για όσους από εσάς μένετε στην Αθήνα. Θα σας μιλήσω σήμερα για δυο διαδρομές απλές η μία με αυτοκίνητο και η άλλη με το τραίνο (εάν δεν έχουν βέβαια απεργία στον ΟΣΕ). Με τη σημείωση ότι εάν δεν θέλουμε να μπλέξουμε με ταβέρνες και με τέτοια πράγματα καλό θα είναι να κρατάμε το φαί μαζί μας. Κάποιο τυρί βραστά αυγά ντομάτες και ελιές ακόμη και κεφτεδάκια που φτιάξαμε από την προηγούμενη αν έχουμε κάποιο χρόνο. Είναι αξεπέραστη ομορφιά και τα εδέσματα αποκτούνε επιπλέον νοστιμιά όταν τα τρως πάνω στις πέτρες και στα χορταράκια.

1. Πρώτη Διαδρομή:
Παραλιακά και μετά τη Σαρωνίδα έχει δεξιά προς τη θάλασσα κάτι πανέμορφους λόφους χωρίς αυθαίρετα και αν ανεβείτε στην κορυφή και κυλήσετε από την πίσω μεριά θα μείνετε άφωνοι από το θέαμα της θάλασσας και των αντικρυνών βουνών. Και δεν ακούγεται ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα της λεωφόρου.
Αν θέλετε ενδοχώρα μπορείτε από την Ανάβυσσο να στρίψετε αριστερά και να βγείτε Κερατέα και Καλύβια. Θα βρείτε στη διαδρομή ωραίους λόφους και όμορφα ξέφωτα για να καθίσετε.

2. Δεύτερη Διαδρομή:
Εδώ είναι πιο απλά τα πράγματα. Παίρνετε το τραίνο της Χαλκίδας και κατεβαίνετε Μαλακάσα. Ανεβαίνετε μετά προς το βουνό όσο αντέχετε και εκεί ξεχνιέστε, κάθεστε κάτω από ένα πουρνάρι ή ένα πεύκο και απολαμβάνετε τη φύση.

Συμβουλές σε ανύπαντρα κορίτσια: μακριά από.........

Ξέρω ότι η δημόσια διατύπωση συμβουλών –παραινέσεις, νουθεσίες, ορμήνιες, προτροπές, κατά τα λεξικά- είναι λίγο ντεμοντέ στις ημέρες μας. Ακόμη και οι ιερείς από άμβωνος, βλέποντας από κάτω το υπερώριμο ηλικιακά ποίμνιο τους, έχουν εγκαταλείψει πλέον τις περί πειρασμών και αμαρτίας νουθεσίες τους. Μόνο για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, την έκθεση στον ήλιο, τη ζώνη ασφαλείας ή το κράνος, την υγιεινή διατροφή και άλλα παρόμοια που σχετίζονται με την υλική διάσταση της ζωής, ακούμε από αρμόδιους των μέσων ενημερώσεως.
Ενώ για θέματα ανθρωπίνων σχέσεων και δη ισόβιων δεσμών όπως αυτών του γάμου, όταν δεν υπάρχει η ώθηση απ’ τους γονείς προς κάποια προαποφασισμένα, καλλιεργείται μια παραδοχή ότι ξέρουν τάχα μου οι νέοι και οι νέες να επιλέξουν κατάλληλο σύντροφο για τη ζωή τους. Κάτι τελείως αναληθές όπως αποδεικνύει και η διαρκώς διογκούμενη πληθώρα των διαζυγίων. Αλλά και τελείως φυσικό, ταυτόχρονα, αν λάβουμε υπ’ όψη την πανσπερμία των ανθρώπινων τύπων και χαρακτήρων. Πολλές οι πιθανότητες και οι συνδυασμοί, πολλά τα ρίσκα! Οπότε τι να συμβουλέψεις ποιόν;
Και όμως! Υπάρχουν κάποιες σταθερές μέσα στο χρόνο! Ανθρώπινοι τύποι προς αποφυγή που πρέπει διαρκώς να υπομιμνήσκονται από εμάς τους μεγαλύτερους προς τους νεοτέρους. Και αυτό έρχομαι να κάνω τώρα εγώ, απευθυνόμενος μάλιστα σε κοπέλες, μιας και ευρισκόμενος από τη μεριά των αντρών, γνωρίζω καλύτερα κάποιες πτυχές του ανδρικού χαρακτήρα. Ας κάνουν το ίδιο για τους νεαρούς, οι ώριμες γυναίκες.
Τρεις κατά τη γνώμη μου είναι οι τύποι ανδρών με εγγυημένη δυστυχία για τις συμβίες τους, κάτι σαν τα ομόλογα με τις εγγυημένες αποδόσεις: Ο Μαμάκιας, ο Τσιγκούνης και ο Παθολογικά Ζηλιάρης. Με αυτήν ακριβώς τη σειρά κλιμακούμενης δυστυχίας. Και με την ίδια σειρά θα προσπαθήσουμε να τους προσεγγίσουμε.
1. Ο Μαμάκιας. Άνθρωπος με ενεργό ακόμη τον ομφάλιο λώρο, δεν είναι απαραίτητο να είναι και μοναχογιός ή μοναχοπαίδι. Εδώ η κοπέλα έρχεται «εις γάμου κοινωνίαν» με ολόκληρο το οιδιπόδειο οικοδόμημα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και το μεγαλύτερο μέρος της θεωρίας του Φρόιντ. Μια πανταχού παρούσα μαμά ελέγχει και εξουσιάζει τα πάντα. «Αποφασίζει πριν από σας για σας», για να παραφράσουμε διαφημιστικό σλόγκαν γνωστού πολυκαταστήματος. Με έναν τρόπο μάλιστα που ενώ παλιά γινόταν ωμά και απροσχημάτιστα: η θειά Ευγενία π.χ. στο χωριό μου, έμπαινε με το χάραμα στο υπνοδωμάτιο των νιόπαντρων, καθόταν στη γωνία του κρεβατιού και έκανε πάντα την ίδια παρατήρηση: «φώτισε πια! ακόμα να σηκωθείτε;», τώρα διεξάγεται με υψηλού επιπέδου διπλωματία και τεχνικές. Όλες οι υποχθόνιες παρεμβάσεις επικαλύπτονται διαρκώς με δημοκρατικό ένδυμα από τη φράση κλισέ: «ότι αποφασίσουνε τα παιδιά!». Ο φαινομενικά χειραγωγήσιμος χαρακτήρας, από την άλλη μεριά, αυτών των ανδρών, παρασύρει πολλά κορίτσια στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων: «που θα πάει σιγά-σιγά θα τον φέρω με τα νερά μου». Κάτι που δεν θα γίνει ποτέ αφού η βάρκα θα είναι δεμένη εσαεί στα νερά της μαμάς. Το ίδιο εσφαλμένη αποδεικνύεται και η κρυφή ελπίδα περί βιολογικής διευθέτησης «που θα πάει κάποια στιγμή θα πεθάνει», γιατί η μαμά μαμάκια δεν πεθαίνει ποτέ! Με τραβηγμένο το χειρόφρενο της ζωής, θα οδηγήσει πρώτα το αντρόγυνο σε γήρας και μετά θα εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Οπότε μία είναι η προτεινόμενη λύση: με τα πρώτα ομφάλια σημάδια και παραβλέποντας τυχόν υλικά οφέλη, εγκαταλείπουμε το «ζεύγος» στον έρωτα του και ει δυνατόν σε φάση κορύφωσης. Όπως έκανε η Ιωάννα με τον δικό της στο Πήλιο, κατά τη διάρκεια της πρώτης εκδρομής τους και της τρίτης εντός της ημέρας συνομιλίας του νεαρού μαμάκια με τη μητέρα του: «μαμά είμαστε στην Τσαγκαράδα στην αυλή ενός ωραίου εστιατορίου ….. έχει μοσχάρι γιουβέτσι, αρνάκι στο φούρνο, κεφτέδες στη σχάρα……Τι λες να διαλέξω;»
2. O Τσιγκούνης. Πάσχων οργανισμός από ανίατη νόσο. Τόσο ανίατη, δηλαδή, που ο καρκίνος μπροστά της θεωρείται ιάσιμος και η εξάρτηση από την ηρωίνη, συνάχι. Γι’ αυτόν η δαπάνη χρημάτων για οποιονδήποτε λόγο σημαίνει σπατάλη. Οι διακοπές πολυτέλεια και πεταμένα λεφτά. Παλεύει διαρκώς με βιβλιάρια τραπεζών και έχει για σπορ: το σε απειροελάχιστες διαφορές, κυνήγι επιτοκίων! Η λέξη «κατάθεση» σημαίνει γιορτή και η «ανάληψη» τραγωδία! Αφιερώνει ατελείωτες ώρες στη μελέτη της αγοράς για να ψωνίσει μια συσκευή και καταλήγει πάντα σε κάποια «μαϊμού» γιατί ως πρωτεύον και καθοριστικό παραμένει πάντοτε η τιμή. Άπειρες και αστείρευτες οι εκδηλώσεις του πάθους αυτού, που και η πιο καλπάζουσα φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει. Μέχρι για κάποιον που έπλενε μετά τη χρήση το προφυλακτικό για να το ξαναβάλει έχω ακούσει. Το περιοδικό ΡΟΜΑΝΤΣΟ, παλιά, έβαζε μια γελοιογραφία στην τελευταία σελίδα με τίτλο ο «σπαγγοραμμένος» με ένα κατόρθωμα τσιγγουνιάς την κάθε φορά και πέρασαν δεκαετίες ολόκληρες χωρίς να εξαντλίσει το θέμα. Το περίεργο είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανθρώπων αυτών διαρκώς μεγαλώνει. Και ενώ άλλα είδη της πανίδας, όπως οι «καρέτα-καρέτα» απειλούνται με εξαφάνιση, οι «τσιγκουναρέτα-τσιγκουναρέτα» γίνονται διαρκώς περισσότεροι. Πάλι και εδώ η φυγή προτείνεται ως συμβουλή. Με τα πρώτα σημάδια «γαλαντομίας» την κάνουμε με μικρά πηδηματάκια όπως έκανε και η Χαρούλα με τον δικό της μόλις γύρισαν από ταξίδι στη Μύκονο γιατί στο ρεφενέ της ζητούσε τη 1 δραχμή διαφορά που είχε η πορτοκαλάδα που έπινε αυτός από τη δική της ακριβότερη κόκα-κόλα!!!
3. Ο Παθολογικά Ζηλιάρης. Εδώ κορίτσια τα πράγματα είναι ζόρικα. Το ζητούμενο εδώ είναι να προλάβεις να απομακρυνθείς! Όπως πρόλαβε η Ντίνα τότε που του είπε και γύρισαν στην Αθήνα από τα Καμμένα Βούρλα. Είχαν κάτσει εκεί για καφέ πηγαίνοντας για διακοπές στη Χαλκιδική και της επιτέθηκε άγρια γιατί τάχα μου την κοίταξε περίεργα ο άγνωστος που βγήκε από τη θάλασσα στην παρακείμενη πλαζ. Και λέω ότι τα πράγματα είναι ζόρικα γιατί εδώ δεν μιλάμε όπως θα καταλάβατε για τη συνήθη ερωτική ζήλεια που λίγο ως πολύ την έχουμε όλοι μας και που πολλές φορές γίνεται ζωογόνα για κάποια σχέση. Δεν θέλω να σας τρομάξω αλλά εδώ μιλάμε για άλλα πράγματα. Αλλόκοτα πάθη και τελείως παράλογα, για αβυσσαλέα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής. Για έργα αδιέξοδα, για φιλμ νουάρ, στα οποία πολλές φορές δίνονται λύσεις κρεοπωλείου. Εδώ μπορεί να κερδίσεις και πρωτοσέλιδο ή πρώτη θέση στα δελτία των 8. Μόνο που όλη η φρίκη αυτή, φυσικά, θα παίζει….. ερήμην σου!!!

"Να παίρνετε τα διαφημιστικά έντυπα που σας δίνουν στο δρόμο!"

Την προτροπή αυτή προς τους αναγνώστες του την κάνει ο Τζώρτζ Όργουελ στο βιβλίο του: "Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου". Ο μεγάλος και διορατικός αυτός λογοτέχνης που τόσο συκοφαντήθηκε από το αριστερό κατεστημένο της Ευρώπης όταν κυκλοφόρησε στα 1948 το προφητικό του βιβλίο "1984" με την εφιαλτική ιδέα του Μεγάλου Αδελφού, πέρασε μια φάση μεγάλης φτώχιας κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου: έζησε στον κοινωνικό πάτο, στο περιθώριο, σαν κλοσσάρ επαίτης και αλήτης και έκανε τα πιο ταπεινά επαγγέλματα. Ένα από αυτά ήταν και του διανομέα διαφημιστικών φυλλαδίων έξω από το Μετρό του Λονδίνου. Όλες αυτές τις ταλαιπωρίες του τις περιγράφει στο βιβλίο που ανέφερα στην αρχή. Και εκεί λοιπόν που γράφει για τα διαφημιστικά φυλλάδια, νιώθει την ανάγκη να απευθυνθεί στους αναγνώστες και να κάνει την προτροπή:

Να παίρνετε, λέει, τα διαφημιστικά φυλλάδια που μοιράζουν στο δρόμο καποιοι άνθρωποι! Να τα παίρνετε και πιο πέρα να τα πετάτε σε ένα κάδο, γιατί ετσι διευκολύνετε αυτούς τους ανθρώπους να βγάλουν ένα πιάτο φαί. Είναι οι πιο χαμηλά αμειβόμενοι από όλους τους εργαζόμενους και αν δεν διαθέσουν το πακέτο δεν θα πληρωθούν! Και ούτε μπορούν να τα πετάξουν γιατί από μακριά όλο και κάποιο "μάτι" του εργοδότη, τους παρακολουθεί.

Βέβαια τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα και κάποιος με έντονες οικολογικές ανησυχίες μπορεί να προβάλει μια λογική αντίρηση: ότι είναι καλύτερα να μην τα παίρνουμε για να μη γίνεται σπατάλη του χαρτιού. Θα έχει τα δίκια του αλλά εγώ συναισθηματικά είμαι υπέρ της άλλης εκδοχής: να τα παίρνουμε!

Κάτι άλλωστε που κάνω εδώ και είκοσι τόσα χρόνια, από τότε που διάβασα το βιβλίο, πολλές φορές μάλιστα υπερβάλλοντας: όταν ζητάω έντυπα που απευθύνονται αποκλειστικά σε γυναίκες!!!

Έχω πάντως την ευχαρίστηση κάθε που βλέπω έξω από το Μετρό ή κάποιο κατάστημα, ένα νεαρό ή μια κοπέλα να μοιράζουν τέτοια φυλλάδια να ανακαλώ συνειρμικά στη μνήμη μου τη μορφή του αγαπημένου μου συγγραφέα!!!