Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Βρέθηκε, τελικά, η φόρμουλα συμφωνίας για τη ΔΗΜΑΡ!!!


Μετά από τις πολύωρες συσκέψεις και αναζητήσεις βρέθηκε τελικά λύση στο πρόβλημα της εμπλοκής με τη Δημάρ στα εργασιακά και ανοίγει πλέον ο δρόμος για την ψήφιση και αυτών των μέτρων από τους τρείς κυβερνητικούς εταίρους. Σύμφωνα με έγκυρες και ασφαλείς πληροφορίες μας η λύση που επιλέχτηκε τελικά για τα δύο καφτά εργασιακά ζητήματα που εμπόδιζαν τη συμφωνία είναι η εξής:
1. Επεκτασιμότητα της ισχύος της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
 Την αποδέχτηκαν οι Τροϊκανοί  αλλά με τον όρο η επεκτασιμότητα αυτή να ακολουθεί τη γεωφυσική κατάσταση της κάθε περιοχής και την κλίση του εδάφους και ανάλογα με τις ανηφόρες και κατηφόρες που θα μεσολαβούν στην πορεία της να εξαρτάται και η ισχύς της. Κάτι δηλαδή σαν την κίνηση του νερού. Και προς αποφυγή  παρεξηγήσεων δόθηκαν από το υπουργείο Εργασίας πολλά παραδείγματα μεταξύ των οποίων και αυτό της περιοχής των Οινοφύτων όπου η σύμβαση δεν θα ισχύει καθώς η προσπέλαση της σε αυτήν εμποδίζεται κατά τη μεριά της Αθήνας από εκείνη την ανηφορίτσα της Νέας Φιλαδέλφειας και κατά τη μεριά της Λαμίας από την ανηφόρα πριν την Υλίκη.
2. Επίδομα Γάμου
Και εδώ φαίνεται να έκανε ένα βήμα πίσω η Τρόϊκα και να έριξε λίγο νερό στο κρασί της καθώς αποδεχτηκε ότι αφού ο σκοπός του επιδόματος είναι η ενίσχυση της μακροβιότητας των οικογενειακών δεσμών, αυτό να καταβάλλεται στο γήρας με την ολοκλήρωση αυτής της μακροβιότητας για την οποία η προσμονή του να λειτουργεί ως δέλεαρ. Έτσι αποφασίστηκε όπως το επίδομα γάμου να καταβάλλεται μετά τη συνταξιοδότηση και να ισούται προς το 10% του ποσού της συντάξεως.
Μετά την εξέλιξη αυτή διάχυτη είναι η ικανοποίηση στους κόλπους της Δημοκρατικής Αριστεράς κάτι που φαίνεται στη σύντομη δήλωση του προέδρους της κ. Κουβέλη: "Είμαστε κόμμα της Αριστεράς και το αποδείξαμε!". Στο ίδιο κλίμα αλλά με αρκετές αναφορές εναντίον του Σύριζα κινήθηκαν και οι δηλώσεις των τηλεστελεχών της Χατζησωκράτη Μπίστη και Παπαδόπουλου.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Υπάρχει λόγος σοβαρός που επιμένει η Τρόϊκα!!!



Ακούω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των ...φωστήρων της τηλεόρασης για την επιμονή των τροϊκανών στο ξεθεμελίωμα και των τελευταίων εργασιακών κατακτήσεων που απέμειναν και όλοι συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι αυτό γίνεται τάχα μου από γινάτι για να μας τιμωρήσουν αφού στην πράξη: εδώ και πολύ καιρό όλα τα δικαιώματα αυτά είναι καταπατημένα και ούτε τριετίες ισχύουν ούτε συλλογικές συμβάσεις ούτε άδειες ούτε τίποτα, οπότε τι νόημα έχουν κάποιες νομοθετήσεις και μάλιστα την τελευταία στιγμή; Εγώ νομίζω πως έχουν και ότι αυτό γίνεται μετά από απαίτηση του κ. Δασκαλόπουλου και του ΣΕΒ  γιατί οι μεγάλες εταιρίες -έχω εργαστεί σε αμερικάνικη πολυεθνική και κάτι ξέρω από το θέμα- φροντίζουν πάντα να είναι σύννομες με την τυπική εργασιακή νομιμότητα μιας και μέσω των δυνατοτήτων τους για υπο- ή υπέρ- τιμολογήσεις και μεταφορές εσόδων και εξόδων μεταξύ μητρικών θυγατρικών και υποκαταστημάτων μπορούν να κάνουν ... τη δουλειά τους καλύτερα! Ιδίως αυτές που παράγουν προϊόντα πλατιάς κατανάλωσης προσέχουν πολύ τη δημόσια εικόνα τους και αποφεύγουν κακοτοπιές, γιατί για φανταστείτε τον αντίκτυπο που θα έχει στις πωλήσεις τους μια δημοσίευση σχετικής παρανομίας που θα αφορά την Κόκα-Κόλα ή την Άμστελ; Μόνο που τον τελευταίο καιρό μετά την καταπάτηση που λέγαμε άρχισαν να νιώθουν την απειλή ενός ανεξέλεγκτα χαμηλού εργατικού κόστους των παρανομούντων ανταγωνιστών τους και για να είναι κατοχυρωμένοι να κάνουν τα ίδια, ζήτησαν οι άνθρωποι τη νομιμοποίηση αυτού του ... Μεσαίωνα!

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Μικρής Κινεζούλας συνέχεια και μια τσάτρα-πάτρα πρόταση για το τι να κάνουμε!!!




Στην ταινία του Ν. Νικολαΐδη «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» κυριαρχούσε η φοβερή ατάκα: «Όλα άρχισαν όταν εκείνος ο καταραμένος ο Πέρρυ Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα!». Κάτι που για το λούκι που τραβάμε τα τελευταία τρία χρόνια οι περισσότεροι λαοί της Ευρώπης μπορεί να παραφραστεί σε: «Όλα άρχισαν όταν εκείνοι οι καταραμένοι Ρέιγκαν και Θάτσερ κατόρθωσαν να περάσουν την κατάργηση των δασμών μεταξύ των κρατών και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων». Αυτό που ονομάστηκε δηλαδή Παγκοσμιοποίηση ή Παγκόσμιος Καπιταλισμός. Ή για να το πούμε καλύτερα: Παραγωγή των εμπορευμάτων εκεί που υπάρχουν τα φτηνά εργατικά χέρια και πώληση τους εκεί που υπάρχουν τα ακριβά με την υψηλή αγοραστική δύναμη και το μεγάλο κέρδος. Μια φοβερή επανάσταση για τα δεδομένα του καπιταλισμού που με την πτώση του Σοβιετικού μπλοκ και την μετατροπή της Κίνας σε στυγνή καπιταλιστική υπερδύναμη πήρε τη μορφή  θριάμβου για τη Δύση και οι οικονομολόγοι της έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος της ιστορίας και  της ταξικής πάλης, μια λεωφόρος διαρκούς ανάπτυξης και ευημερίας ξανοιγόταν μπροστά μας! Μόνο που αυτό το αλισβερίσι έκρυβε έναν θανάσιμο κίνδυνο: η προς ανατολάς φυγή των κεφαλαίων για επένδυση άφηνε πίσω ανεπούλωτες πληγές στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας που με μαθηματική ακρίβεια μας οδήγησε στο να την … κάτσουμε τη βάρκα, ένα φαινόμενο που χάρις στο πλαστικό χρήμα των τραπεζών άργησε πολύ να εκδηλωθεί. Ένα φαινόμενο που στη χώρα μας έχει την πιο γλαφυρή αποτύπωση αφού τα νούμερα δείχνουνε πολύ καθαρά πως μέσα σε τριάντα περίπου χρόνια μια οικονομία που μας εξασφάλιζε αυτάρκεια ή ακόμη και εξαγωγές σε είδη όπως τα τρόφιμα (κρέας, λάδι,  σιτηρά, πουλερικά, τυροκομικά) οικοδομικά υλικά και  ένδυση, για αναφέρω τους τρεις κυριότερους κλάδους της ανθρώπινης επιβίωσης, έφτασε σήμερα να εισάγει τα πάντα και ψάξε μετά για θέσεις εργασίας! Μέχρι εδώ είναι οι διαπιστώσεις που όπως θα έχετε καταλάβει διαπνέονται από μια τσάτρα-πάτρα με τάσεις καφενείου προσέγγιση και με την ίδια παρεξηγήσιμη μέθοδο θα περάσουμε και στις προτάσεις γιατί «σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ» τους καθ’ ύλην αρμόδιους οικονομολόγους που επί τρία χρόνια τώρα όλο περισπούδαστες αναλύσεις μας κάνουν για την επόμενη μέρα  και όλο τα γεγονότα τους διαψεύδουν και αντί να πούνε «αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια» που ήξερες μιλάνε για …ανάπτυξη αυτή την ξεφτιλισμένη ανάπτυξη του καταναλωτισμού που ξέρουμε αυτή που ξετίναξε το περιβάλλον και που σίγουρα δεν θα ξανάρθει και ευτυχώς δηλαδή, αλλά θα πρέπει να γίνει μια διόρθωση σε εκείνο που ξεκίνησε τότε στραβά και μιας αυτό για το τότε είναι πια δύσκολο ακόμα και στα έργα επιστημονικής φαντασίας όπως στο Looper που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους  και γυρίζει ο πρωταγωνιστής 30 χρόνια πίσω για να διορθώσει τα μετέπειτα γεγονότα, νομίζω ότι το μόνο που μας απομένει είναι να υψώσουμε πάλι τους δασμούς στα σύνορα μας και να στραφούμε στην κτηνοτροφία οικιακών ή μικρών μονάδων να μην ψαρέψουμε για δυο χρόνια και να γεμίσουνε οι θάλασσες μας ψάρια  να ξωπετάξουμε την Monsanto και να επιστρέψουμε στα πεντανόστιμα κηπευτικά μας και τα φρούτα μας, να σπέρνουμε πάλι σιτάρι και βρώμη που δεν θέλουν πότισμα και να γκρεμίσουμε εκείνα τα ενεργοβόρα και υδροβόρα τουριστικά μεγαθήρια των βραχιολιών και να φτιάξουμε ήπιας παρέμβασης τουρισμό και να αξιοποιήσουμε όλους τους αρχαιολογικούς μας χώρους τα αρχαία μας θέατρα και όποιος θέλει ας έρθει που θα έρθει σε αυτό το όμορφο  περιβάλλον που θα διαθέτουμε, ένα περιβάλλον που θα μπορεί να αποκληθεί ελκυστικό και όχι να αποκαλούν έτσι τα μαντρόσκυλα του νεοφιλελευθερισμού  αυτό το νέο της ανθρώπινης εργασίας που μας φτιάχνουν και που το κανονικό του όνομα είναι: σκλαβιά!   

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Τι είπε η μικρή Κινεζούλα που εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε!!!


Στο κανάλι μικρής τηλεθέασης ΕΤ1 και στην ακόμη μικρότερης τηλεθέασης μεταμεσονύκτια ζώνη έτυχε προχθές να δω ένα γαλλικό ντοκυμανταίρ πάνω στις συνθήκες ζωής της σημερινής Κίνας, που εκτός από τον κόσμο της χλιδής και της πρόκλησης των δισεκατομμυριούχων έδειξε και τη θλιβερή όψη της φτώχειας των εργατών. Έδειξε μια γιγαντιαία βιομηχανία ενδυμάτων που οι εργάτριες έμεναν δίπλα σε κάτι μακρόστενους κοιτώνες με ζωτικό χώρο για την κάθε μία: το κρεβατάκι της με μια κουρτίνα και ένα μικρό κομοδινάκι με το σαπουνάκι της κάποια κρεμούλα, ίσως, για τα χεράκια της και μια φωτογραφία της οικογένειας της. Η κοπελίτσα που μίλησε είπε ότι εργάζονται 14 ώρες την ημέρα (9 το πρωί με 11 το βράδυ) έναντι αμοιβής 150 ευρώ το μήνα και δύο ρεπό, τα οποία θα αναλώνουν βέβαια στο να πλένουν τα ρουχαλάκια τους. Πρόσθεσε επιπλέον ότι αισθάνεται τυχερή αφού υπάρχουν δουλιές με πολύ χειρότερες συνθήκες. Από την άλλη μεριά: παρακολουθούμε την πανίσχυρη εξουσία της χώρας που με αφορμή ένα επεισόδιο άλα Ίμια με τους Ιάπωνες σε κάποιες βραχονησίδες της ανατολικής θάλασσας, να δοκιμάζει τη γνωστή συνταγή του εθνικισμού και να βγάζει στο δρόμο τα αγριεμένα στίφη αυτών των ανθρώπων, την ίδια στιγμή που οι οικονομικοί δείκτες δείχνουν για πρώτη φορά την κάμψη της αλματώδους ανάπτυξης του οικονομικού γίγαντα. Ε, εδώ νομίζω ότι βρίσκονται και οι βαθύτερες ρίζες του δικού μας μαρασμού και από εδώ θα επιχειρήσω τσάτρα-πάτρα τη διατύπωση κάποιων προτάσεων στην επόμενη μου ανάρτηση.