Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Να τι θα πει Ίταλο Καλβίνο !!!




Διαβάζοντας  το πρωί ένα διήγημα του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα, έπεσα σε ένα απόσπασμα που με έκανε να νιώσω έντονα τη δύναμη της υψηλής τέχνης του και θέλω πάραυτα να το μοιραστώ μαζί σας: Σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο που το έχουν μετατρέψει οι Γερμανοί σε φυλακή, ανάμεσα στους στοιβαγμένους κρατούμενους αντάρτες που κάθε τόσο άλλους τους στέλνουν στα σπίτια τους και άλλους τη νύχτα στο μόλο για εκτέλεση, βρίσκονται και οι παλιοί φίλοι Μικέλε και Ντιέγκο. Κάποια στιγμή μαθαίνουν ότι ο Μικέλε θα εκτελεστεί και ακολουθεί αυτό:

….Τώρα ο Μικέλε περπατούσε στο διάδρομο με τα χέρια στις τσέπες του παλτού, το μεγάλο φαλακρό του κεφάλι σαν παράταιρα φυτρωμένο ανάμεσα στους ώμους, τα μεγάλα βοϊδίσια μάτια του χαμένα στο κενό, σαν κατάπληκτος από την απεραντοσύνη του κόσμου που πήγαιναν να του αφαιρέσουν. Ήταν ένας μάλλον κοντός, φαλακρός άντρας μέσα σε ένα πολυφορεμένο παλτό, με γένια τριών ημερών' αλλά ο Ντιέγκο είχε την αίσθηση ότι πάνω του, σ’ εκείνα τα βοϊδίσια μάτια του, σ’ εκείνο το αργό και βυθισμένο σε σκέψεις περπάτημα του, έβλεπε μια μυστηριώδη δύναμη της φύσης, είχε την αίσθηση ότι ο Μικέλε θα εξακολουθούσε να περπατά ακόμα και μετά το θάνατο του, ότι την επομένη θα έμπαινε στις αίθουσες όπου οι Γερμανοί αξιωματικοί ξεφάντωναν, από το παράθυρο, πάντα μέσα σ’ εκείνο το φτωχικό παλτό του, αλλά τεράστιος, με τα χέρια στις τσέπες, με το βοϊδίσιο βλέμμα του χαμένο στο κενό, και θα περπατούσε μ’ εκείνο το αργό του βήμα πάνω στα λεκιασμένα από τους αφρώδεις οίνους τραπεζομάντηλα, σιωπηλός, μπροστά στα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα, στους λαμπερούς σιδερένιους σταυρούς, στα γυμνά βυζιά και στα καλοσχηματισμένα κωλομέρια, προκαλώντας τον τρόμο στους αξιωματικούς και τον πανικό στις γυναίκες. Έτσι θα συνέχιζε να περπατά ακόμα και όταν θα τελείωνε ο πόλεμος, και οι πλούσιοι δεν θα ησύχαζαν ποτέ στα παλάτια τους, δεν θα χαίρονταν με τις οικογένειες τους, όταν αυτός ο κοντός αλλά τεράστιος άντρας θα έμπαινε από τα παράθυρα και θα διέσχιζε τα δωμάτιά τους` και στα τραπέζια, γύρω από τα οποία αποφασίζονται η ειρήνη ή ο πόλεμος, και σε όλα τα μέρη όπου απαγορεύουν ή αφαιρούν ή ψεύδονται, όπου κηρύσσουν το ψέμα, όπου λατρεύουν άδικους θεούς, πάντα θα εμφανιζόταν η σκιά του άντρα που σκότωσαν τη νύχτα στο μόλο.    ………...................

 

----------------

Στοιχεία: Από το διήγημα «Περιμένοντας το Θάνατο σε Ξενοδοχείο» Συλλογή Διηγημάτων : «Τελευταίο Έρχεται το Κοράκι» Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης. Εκδόσεις Καστανιώτη.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Μα γιατί τον λένε τον Σεπτέμβρη μελαγχολικό; !!!



Εγώ δεν ξέρω . Και ποτέ δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Ακόμη και με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς που πάντα περιβαλλόταν από μια αχλή τρόμου για τη δυσκολία των μαθημάτων της. Πιο πολύ βάραινε η περιέργεια και η λαχτάρα του άγνωστου. Άσε που για μας τα αγροτόπαιδα ο μήνας σηματοδοτούσε και κάποια «τυχερά» από τις πρώτες εισροές χρημάτων της νέας σοδειάς. Και εκείνη η μυρωδιά απ’ το χώμα της πρώτης βροχής με τα μπλε και κίτρινα κρινάκια. Οι ελιές που φούσκωναν και έγερναν τα κλαριά. Ο γλυκασμός του φλοίσβου και η κοκκινίλα που αυγάταινε την ώρα του δειλινού. Ο προγραμματισμός της νέας χρονιάς με τις νέες ελπίδες. Η 1η Σεπτέμβρη είναι η πρωτοχρονιά μας! Δεν είναι τυχαίο που την ημερομηνία αυτή ξεκινούν και τα Δίπτυχα του νέου εκκλησιαστικού έτους. Και αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί –δεν με μελαγχολεί- το μήνα αυτό, είναι η παρατεταμένη ανομβρία και  ζέστη  που βγάζει καμιά φορά. Αυτό που όπως τόσο εύστοχα περιγράφει ο Ουίλιαμ Φόκνερ στη νουβέλα του: «Μακρύς και Άνυδρος Σεπτέμβρης» Αυτό που τέτοιες μέρες πολλαπλασίαζε το μένος των Λευκών κατά των Μαύρων και πύκνωναν  τα λιντσαρίσματα και οι κρεμάλες στον αμερικάνικο νότο.  Και καθώς κατακλυζόμαστε από χιλιάδες παρόμοιους αδύναμους ικέτες: είτε βροχερός είτε άνυδρος είναι αυτός ο Σεπτέμβρης ας δείξουμε τη δέουσα αυτοσυγκράτηση και αλληλεγγύη. Τη στοιχειώδη ανθρωπιά. Γιατί θα πέσει στο κεφάλι μας εκείνη η ρήση του Χριστού:   «Ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με», που όχι μόνο στα φετεινά αλλά σε όλα τα Δίπτυχα της Εκκλησίας αναφέρεται.