Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Καρατζαφέρης: Ένα "θρησκευόμενο υπερπατριωτικό" Γουρούνι!!!


Σεμνός και ταπεινός έμπλεος κατανύξεως προέταξε  τα μπολντιμπιντοστήθια του για τη σωτηρία της φιλτάτης πατρίδος!!! Και όποιος αναγνωρίσει τον παρακείμενο σεβάσμιο και επίσης  οφσορίστα ηγούμενο κερδίζει από το ιστολόγιο μας τη δωρεάν ανάγνωση του. Όσο για εκείνα τα μόμολα: Άδωνι αι Πλεύρη και επειδή ο Αρχηγός ήταν μοναχοφάης, πστεύω ότι τα είχε παραμυθιάσει τα κακόμοιρα να πιέζουν με επερωτήεις τη Βουλή για την αγορά των σούπερ-πούμα προς καλό της πατρίδος. Θα το πληρώσουν όμως στο τέλος πολύ ακριβά. Όπως εκείνα τα δυο κοτόπουλα που θυμάμαι μικρός στο χωριό: Είχα σχολάσει, που λέτε, από το γυμνάσιο οι μεγάλοι έλειπαν στη δουλειά και πήγα με τον τενεκέ στο κουμάσι* το φαί του γουρουνιού. Το έριξα στον κορίτο** όπου και όρμησε πεινασμένο και λαίμαργο το οικόσιτο μας. Δυο μικρά κοτοπουλάκια έτρεξαν να τσιμπήσουν και αυτά κάτι, αλλά μόλις πλησίασαν τον κορίτο ο μοναχοφάης χοίρος τα έκανε μια χαψιά!
Και χριστιανός να μην είσαι,  μελαγχολείς όταν σκεφτείς ότι πριν λίγες μέρες, την 1η Νοέμβρη συγκεκριμένα, γιόρταζε η εκκλησία μας τη μνήμη των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού των αποκαλούμενων και Αν-αργύρων. Δυο αδελφών γιατρών που γύριζαν και γιάτρευαν τον κόσμο χωρίς να παίρνουν άργυρο δηλαδή λεφτά. Και δεν αποκλείεται το γουρούνι να πήγε στους Αγίους Αναργύρους που είχανε πανηγύρι και κόσμο (Β' Αθήνας γαρ) φορώντας φυσικά τη γνωστή μάσκα του θρησκευόμενου!!!

________________
*    το σπιτάκι του γουρουνιού
**  το στενόμακρο και ξέβαθο ξύλινο σκεύος του φαγητού του

Σημείωση: Εννοείται ότι ζητάω συγνώμη από το συμπαθές τετράποδο για τη λεκτική κακομεταχείριση του. Είναι απείρως πιο έντιμο.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Αετός: Η απίστευτη, εθελοντική και επώδυνη διαδικασία της αναγέννησης του!!!



Ο Πέτρος Κακολύρης στο συγκλονιστικό του βιβλίο "Η Ιστορία της Καρδιάς μου - Το Χρονικό μιας Μεταμόσχευσης" παραθέτει για τον αετό μια ιστορία εθελοντικής και βίαιης αναγέννησης του, την οποία και μεταφέρω αυτούσια γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Ιδίως τώρα στη δύσκολη εποχή που περνάμε:

"... Ο αετός είναι το μακροβιότερο από τα αρπακτικά πουλιά. Ζει εβδομήντα χρόνια. Αλλά για να φθάσει σε αυτή την ηλικία πρέπει να πάρει μια σκληρή απόφαση. Στα σαράντα του χρόνια, τα μακριά και ευέλικτα νύχια του δεν μπορούν να αρπάξουν πια τη λεία τους για να τραφεί. Το μακρύ και κοφτερό ράμφος του γίνεται πολύ κυρτό. Τα υπερήλικα και βαριά φτερά που οφείλονται στα πυκνά πούπουλα, κολλάνε στο στήθος του και τον δυσκολεύουν στο πέταγμα. Του μένουν λοιπόν δύο επιλογές: Να πεθάνει ή να περάσει μια επώνδυνη διαδικασία αλλαγής που διαρκεί 150 μέρες. Η διαδικασία αυτή απαιτεί να πετάξει στην κορυφή του βουνού και  να παραμείνει στη φωλιά του. Εκεί ο αετός χτυπάει το ράμφος του σε ένα βράχο μέχρι να το αποκόψει. Αφού το αποκόψει θα περιμένει να φυτρώσει καινούργιο και έπειτα θα κόψει τα νύχια του. Μόλις βγουν τα καινούργια, αρχίζει να μαδάει τα γερασμένα του φτερά. Και μόλις συμπληρωθούν οι πέντε μήνες ορμάει πάλι προς τη ζωή! Πραγματοποιεί τη διάσημη "πτήση της αναγέννησης του" και ζει ακόμη τριάντα χρόνια. ..."



Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Εδώ είναι ... Κορδοπάτης δεν είναι παίξε-γέλασε!!!




Θανάση Βαλτινού:



              Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη (απόσπασμα)


 ........Σε πέντε μήνες λαβαίνω ειδοποίηση από το πρακτορείο του Μαλούχου στην Τρίπολη. «Αυστροαμερικάνα» η εταιρία και το πλοίο θα έφευγε από Πάτρα για Νέα Ορλεάνη, όχι για Νέα Υόρκη. Ετοιμάστηκα πάλι και είπε ο αδερφός μου ο μεγάλος, αφού έφευγα εγώ, να πάρω και τον Πάνο. Το αποφασίσαμε εκείνη τη στιγμή. Κοντά σε μας αρματώθηκαν[1] άλλοι έξι. Όλοι μαζί φύγαμε από το χωριό τον Οκτώβριο στις πέντε, το ΄907. Στην Πάτρα φτάσαμε βράδυ, στα ψηφώματα[2]. Ψάξαμε για ξενοδοχείο, κλείσαμε κρεβάτια κι ύστερα βγήκαμε για φαγητό. Το πρωί σηκωθήκαμε χαράματα και περιμέναμε ν΄ ανοίξει η εταιρεία. Μας έστειλαν πάλι στο γιατρό κι αυτός μας κοίταζε έναν έναν.  Όσοι ήσαν για φευγιό τους έδινε χαρτί, όσοι δεν ήσαν τους γύριζε πίσω στα χωριά τους….

Αφού όλα τα ετοιμάσαμε, το βράδυ, πριν πέσει ο ήλιος, μπήκαμε στο πλοίο και κατά τις εννιά αναχωρήσαμε.

Τρεις μέρες προχωρήσαμε. Την Τρίτη, νύχτα μεσάνυχτα, το πλοίο χάλασε, χωρίς να καταλάβουμε τίποτα εμείς. Μονάχα οι πλοίαρχοι και οι μηχανικοί το ήξεραν, κι αντί για μπρος, γύριζε πίσω. Το διόρθωσαν και άρχισε πάλι να πηγαίνει, αλλά ψεύτικο διόρθωμα, έκανε μονάχα οκτώ μίλια.Δύο ώρες με τα πόδια, μια με το πλοίο Αυστροαμερικάνα. Έγερνε και στα πλάγια. Τεντωνόμασταν χάμω και πιάναμε το νερό της θάλασσας όταν ήταν γαλανή.  Όταν ο καιρός ήταν μαύρος, φίδια μας έτρωγαν. Η ψυχή του κόσμου ήταν βυθισμένη στο φόβο.

  Για φαγητό έσφαζαν και μας έδιναν κάτι παλιάλογα. Τα βλέπαμε, τα είχαν στα αμπάρια, και τα σιχαινόμασταν. Τρεις τέσσεροι από μας τα έτρωγαν, έκλειναν τα μάτια, η καρδιά τους το δεχότανε. Οι άλλοι κιντυνεύαμε από ασιτία[3].  Καμιά βδομάδα τη βγάλαμε μ΄ αυτά που είχαμε ψωνίσει στην Πάτρα, αλλά σωθήκανε[4]. Μας έδιναν κάτι ρέγκες με σκουλήκια, χαλασμένες, τις πετάγαμε.
 Ζούσαμε μέσα σ΄ αυτή τη φρίκη, από κάτω θάλασσα από πάνω ουρανός. Έπειτα άρχισε να κοχλάζει η ψείρα. Κάθονταν όρθιες στα πανωφόρια των επιβατών, άσπρες με ουρά. Και όλοι μαρτύραγαν από φαγούρα ατέλειωτη. Εμείς είχαμε αλειφτεί με τον υδράργυρο,[5] δεν είδαμε τέτοιο πράμα στα κορμιά μας.
Σε λίγες μέρες, με την αργοπορία του πλοίου, το νερό λιγόστεψε. Τρεις χιλιάδες κόσμος που ήμασταν μέσα διψάσαμε. Μαζευόμασταν μυρμήγκια με τις βίκες[6] μπροστά στα ντεπόζιτα και εκεί γινόταν χαλασμός..............
 
___________________________________________________________
[1] Αρματώνομαι: εφοδιάζομαι με τα απαραίτητα για το ταξίδι,    2 Το σούρουπo     3 Έλλειψη τροφής    4 Τελείωσαν   5 Ειδική αλοιφή (αργυραλοιφή) για να απωθηθούν οι ψείρες   6 Μεγάλα πήλινα αγγεία νερού.