«ΤΑ ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ»: ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΚΡΑΞΙΜΟ!!!

Πενήντα χρόνια σκηνοθεσίας έκλεισε φέτος ο Γάλλος σκηνοθέτης Αλαίν Ρενέ, ο δημιουργός του αξεπέραστου αντιπολεμικού ερωτικού ποιήματος «Χιροσίμα Αγάπη μου», πενήντα χρόνια μανιώδους σινεφιλικής πορείας συμπλήρωσα φέτος και εγώ. Και αυτό που μου συνέβη προχτές με την τελευταία ταινία του: «Τα Αγριόχορτα», πρώτη φορά το συνάντησα στις σκοτεινές αίθουσες της μεγάλης οθόνης.
Και δεν είναι μόνο η γνωστή απόκλιση μεταξύ της δικής σου εκτίμησης και των πολλών αστεριών που φορτώνουν τέτοιες ταινίες οι κριτικοί μας –ο Μικελίδης της Ελευθεροτυπίας της έχει 5 (*****)- ούτε κάποια αναμενόμενα, λόγω γήρατος του σκηνοθέτη, χάσματα και κενά. Αν και οι ευρισκόμενοι στην ίδια ηλικία, όταν γύρισαν τις αποχαιρετιστήριες ταινίες τους, Κουροσάβα και Χιούστον μας έδωσαν με τα «Όνειρα» και τους «Νεκρούς» δύο αριστουργήματα. Εδώ μιλάμε για μια ταινία στην οποία δεν στέκει τίποτα μα τίποτα και μόνο για ρηξικέλευθους θεατές προτείνεται που θέλουν «ιδίοις όμμασι» να διαπιστώσουν μέχρι που μπορεί να φτάσουν κάποια πράγματα και πόσα λάθη μαζί μπορούν να μαζευτούν σε μια ταινία! Γιατί μπορεί στο μέλλον η ταινία αυτή να καταγραφεί σαν το κορυφαίο καλτ «αριστούργημα» όλων των εποχών!!!
Στο στόρυ τα πράγματα περιγράφονται μια χαρά και ελκυστικά θα μπορούσα να έλεγα:
«Ένας παντρεμένος μεσήλικας άντρας, βρίσκει, στο γκαράζ που έχει παρκάρει το αυτοκίνητο του, το πορτοφόλι που κλάπηκε από την τσάντα μιας οδοντογιατρού, με το χόμπι της αεροπόρου, που της αρέσει να οδηγεί αεροπλάνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Θέλοντας να γνωρίσει το θύμα της κλοπής, ο ευρών προκαλεί μια σειρά αναπάντεχων γεγονότων, που πίσω τους κρύβουν τους σπόρους ενός «τρελού έρωτα» που παρά τις προσπάθειες των δυο τους για επαφή, το μόνο που κατορθώνουν είναι να απομακρύνονται κάθε φορά και περισσότερο ο ένας από τον άλλο κλπ…κλπ»
Στην οθόνη όμως γίνονται άλλα αντ’ άλλων! Κατ’ αρχήν υπάρχει ένα εξωφρενικό καστ: Ο πρωταγωνιστής (Αντρέ Ντισολιέ) που στην ταινία εμφανίζεται ως 50άρης είναι ένας 75+ αξιοσέβαστος κύριος και από ό,τι διάβασα στην εφημερίδα, μόνιμος πρωταγωνιστής του Ρενέ εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως για τον 87χρονο σκηνοθέτη ο 75αρης να θεωρείται «πιτσιρικάς»! Η σύζυγος του πάλι (μια ελκυστική 35άρα άντε το πολύ 40άρα) εμφανίζεται ως πεθερά και ότι είναι παντρεμένοι 30 ολόκληρα χρόνια.
Το μεγάλο όμως πατατράκ γίνεται όταν από την αρχή της ταινίας εισάγεται ένα στοιχείο σασπένς: ο πρωταγωνιστής μονολογεί ότι του έχει απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα και δεν έχει το δικαίωμα να ψηφίσει. Κάτι που στο θεατή δημιουργεί την υποψία κάποιου εγκληματία και όλο περιμένει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση και ενώ το πράγμα επανέρχεται διαρκώς και υποδαυλίζεται και με άλλους υπαινιγμούς, από κάποιο σημείο και μετά εγκαταλείπεται οριστικά και ...ξεχνιέται! Ούτε και κάποια στροφή στο γκροτέσκο και στη φάρσα, που γίνεται αργότερα, μπορεί να σε πείσει. Και η φράση στο τέλος που λέει το κοριτσάκι στη μάνα του: «Μαμά αν γίνω γάτα θα μπορώ να τρώω γατοκροκέτες;» είναι σαν να μας λέει: «Καλά τόσο μαλάκες είσαστε που ήρθατε να δείτε αυτήν την ταινία;»!!!
Και με όλο το δίκιο του το κοριτσάκι να μας το λέει γιατί ο φίλος μας ο Λ. δεν πατάει ποτέ τέτοιες πεπονόφλουδες. Παλιός σινεφίλ και αυτός και απαυδησμένος από τους κριτικούς, εμπιστεύεται πλέον μόνο το αλάθητο κριτήριο του κοινού. Έτσι κάθε φορά που θέλει να πάει σε ένα έργο φροντίζει να βρίσκεται έξω από το σινεμά την ώρα που βγαίνουν οι θεατές της προηγούμενης προβολής. Κοιτάζει λοιπόν –το σωστότερο διαβάζει- τα πρόσωπα των εξερχομένων και όταν διακρίνει κατήφεια δεν μπαίνει. Αυτή την κατήφεια που είδαμε και εμείς προχτές έξω από το «Έλλη» στα πρόσωπα των εξερχομένων και νομίσαμε ότι δεν αφορά την ταινία, γιατί την εκλάβαμε ως τη γνωστή μελαγχολία των εορτών!

Περάστε κόσμε: Εδώ οι καλύτερες ταινίες της 10ετίας!!!!

Μου ήρθε να βάλω αυτόν τον τίτλο γιατί όλο αυτό το παιχνίδι που παίζουμε με τις λίστες μου θύμισε τα παλιά μαγαζιά που έβγαζαν έξω την πραμάτεια τους και τη διαλαλούσαν παινεύοντας την! Εδώ η πραμάτεια μας δεν είναι για πούλημα -λιγάκι "μούρη" μπορεί να πουλάμε- έχει να κάνει με συγκινήσεις και συναισθήματα, αγγίγματα ψυχής και γρατσουνίσματα που προξένησαν στον καθένα μας τα έργα αυτής της σπουδαίας τέχνης του ανθρώπου: της 7ης!

Γνωρίζοντας βέβαια ότι, όπως τόσο εύστοχα σημειώνει στη λίστα της η συνάδελφος crispy, με πόνο ψυχής αφήσαμε έξω και αριστουργήματα. Και ότι οι τελευταίες χρονικά ταινίες που είδαμε αποκτούν ένα προβάδισμα στη μνήμη μας σε σχέση με τις παλαιότερες.

Εγώ προσπάθησα να κρατήσω στη λίστα μου και μια αξιολόγηση ποιοτικής διαβάθμισης σύμφωνα βέβαια με τα δικά μου κριτήρια παρ' ότι που ξέρω ότι αυτό είναι αρκετά δύσκολο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ως τις 20 καλύτερες ταινίες για τη δεκαετία 2000-2009 εγώ θεωρώ κατά σειρά αξιολόγησης τις πιο κάτω:

1. Η Λευκή Κορδέλα. του Μίκαελ Χάνεκε

2. Mulholland Drive. του Ντέϊβιντ Λιντς

3. Τυχερή Κι’ Ευτυχισμένη. του Μάϊκ Λη

4. Γκραν Τορίνο. του Κλιντ Ηστγουντ

5. Τα Παιδιά Της Χορωδίας. του Κριστόφ Μπαρατιέ

6. Τραγούδια Από Το Δεύτερο Όροφο. του Ρόϋ Άντερσον

7. Εσείς Οι Ζωντανοί. του Ρόϋ Άντερσον

8. Match Point. του Γουντυ Αλλεν

9. Γράμματα από το Ιβο Ζιμα. του Κλιντ Ηστγουντ

10. 4 Μήνες 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες. του Κριστιάν Μουνγκίου

11. Old Boy. του Τσαν Γουκ Παρκ

12. The Big Fish. του Τιμ Μπάρτον.

13. Προσοχή Πόθος. του Ανγκ Λι

14. Οι Ωρες. του Στίβεν Ντάλντρι

15. Dogville. του Λαρς Φον Τρίερ

16. Αναχωρήσεις. του Γιοτζίρο Τακίτα

17. Οι Ζωές των Άλλων. του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ

18. Ο Επίμονος Κηπουρός. Του Φερνάντο Μεϊρέγιες

19. Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι. Του Κεν Λόουτς

20. Οι 3 Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα. Του Τόμυ Λη Τζόουνς

ITΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ: "ΤHE GODFATHER" ή "GOODFELLAS" ;

Aφορμή για τη σημερινή ανάρτηση αποτελεί μια δισέλιδη συνέντευξη στη χθεσινή Ελευθεροτυπία του κ. Νιέγκο Γκαμπέτα με τίλο: "Οι μαφιόζοι λατρεύουν τον Νονό του Κόπολα". Ο Γκαμπέτα είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Κολέγιο Nuffield του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ένας από τους πιο έγκυρους μελετητές της σικελικής Μαφίας.

Υποστηρίζει έμμεσα πλην σαφώς ότι από το 1972 -που γυρίστηκε το πρώτο μέρος της τριλογίας- και μετά οι ανά τον κόσμο μαφιόζοι (των Γιαπωνέζων και των Κινέζων συμπεριλαμβανομένων) νιώθουν με την ταινία αυτή κάποια επαγγελματική υπερηφάνεια. Το δε μουσικό θέμα της αποτελεί τη μουσική υπόκρουση στους πανάκριβους μαφιόζικους γάμους. Αναφέρει δε την περίπτωση κάποιου υπασπιστή του αρχηγού της Νεοϋορκέζικης Μαφίας που χρησιμοποιούσε διαρκώς ατάκες από την ταινία. Και προσθέτει ο Γκαμπέτα: "...Αλλά εκείνο που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι καθώς έβλεπε στη μεγάλη οθόνη αυτό που θεωρούσε ότι ήταν η δική του ζωή, με έναν τρόπο αντλούσε μια αίσθηση νομιμοποίησης. Στα μάτια του, η ταινία έκανε τη ζωή του πιο αξιοσέβαστη από ό,τι τη θεωρούσε, με μια έννοια πίστευε ότι τον δικαίωνε."

Όπως δικαιώνει και μένα ο Γκαμπέτα που χρόνια τώρα, πέραν από την τεχνική της αρτιότητα τη σκηνοθεσία και το παίξιμο των ηθοποιών, πιστεύω ότι η κινηματογραφική τριλογία του Κόπολα αγιοποιεί κατά κάποιον τρόπο αυτά τα καθάρματα της Μαφίας που τα τελευταία χρόνια ξεσάλωσαν και πάνε και βυθίζουν στη Μεσόγειο σκάφη με πυρηνικά απόβλητα.

Θεωρώ ότι ο Σκαρτσέζε με το "GOODFELLAS" το 1990 απέδωσε πολύ πιο ρεαλιστικά τον χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων. Δεν τους χαρίζεται καθόλου και δείχνει πολύ πιο αδρά τι φασιστοειδή και θρασύδειλα υποκείμενα είναι. Τι φαλλοκράτες του κερατά, ύπουλοι και μπαμπέσοι. Νομίζω δε επί πρόσθετα ότι ο Σκορτσέζε γύρισε την ταινία αυτή σαν απάντηση στον συμπατριώτη του Κόπολα και για να αποκαταστήσει κάπως τα πράγματα. Επιτρέψτε μου δε να θεωρώ το Σκορτσέζε πιο "Ιταλό" και πιο ενημερωμένο πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

ΚΑΙ ...ΤΩΡΑ ΤΕΧΝΗ: ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!

Είδαμε προχθές με τη γυναίκα μου ένα πραγματικό αριστούργημα, την ταινία του Γιόζι Γιαμάντα: "ΚΑΜΠΕΪ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ" και νιώθω την ανάγκη να σας τη συστήσω ανεπιφύλακτα και με πολλή θέρμη, γιατί νομίζω ότι πέρα από την καλλιτεχνική της αξία και την αισθαντική της διάσταση με την έντονη συγκίνηση και την ανθρωπιά της, είναι και μια ταινία μακριά από αυτές τις προβλέψιμες "αμερικανιές" με τα τυποποιημένα στυλ και τις "μαγκιές" των πρωταγωνιστών τους. Το άσχημο είναι όμως πως η ταινία αυτή -εδώ φαίνεται και το κατευθυνόμενο από τους διανομείς, σύστημα μας- παίζεται μόνο σε μία αίθουσα: στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ της οδού Ακαδημίας. Άσε που για μένα είναι και κάτι σαν πράξη αντίστασης το να βλέπουμε που και που και μη αμερικάνικες ταινίες!
.



ΚΑΜΠΕΙ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ
( Ηθικές αρχές και συναισθήματα που θάλλουν μέσα στο μιλιταριστικό κλίμα του ’40. )
.
Story: Ιαπωνία, Φεβρουάριος του ’40. Μέσα στο μιλιταριστικό πνεύμα που διακατέχει τους (διψασμένους για την κατάκτηση της Ασίας) ιάπωνες, ένας καθηγητής συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για τις προοδευτικές πεποιθήσεις του. Υπομένοντας τη μισαλλόδοξη συμπεριφορά της κοινωνίας, η γυναίκα του και οι δύο του κόρες του (που παρακολουθούμε κυρίως τη ζωή τους) βρίσκουν παρηγοριά στη θερμή υποστήριξη και παρουσία ενός παλιού φοιτητή-θαυμαστή του καθηγητή, ανομολόγητα ερωτευμένου με την κυρία Καμπέι. [Βασισμένο σε αυτοβιογραφική νουβέλα τού, επί πολλά χρόνια συνεργάτη του Κουροσάβα, Τερούγιο Νογκάμι. Υποψηφιότητες: Golden Berlin Bear Award - 2008, Berlin International Film Festival].
Focus: Ο Γιόζι Γιαμάντα (με ογδόντα περίπου ταινίες στο ενεργητικό του, φίλος και συνεργάτης του Κουροσάβα) τα τελευταία χρόνια έγινε δικαίως αγαπητός στους σινεφίλ με τις ταινίες του «Twilight Samurai» και «Hidden Blade». Και στην τωρινή του ταινία αφενός μεν κριτικάρει (χωρίς στόμφο) την κουλτούρα της «πολεμικής αρετής» σε νεότερους μετα-σαμουράι χρόνους, αφετέρου κοιτάζει τα πράγματα έτσι όπως βιώνονται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Χωρίς μελοδραματισμούς, οι χαρακτήρες και τα αισθήματα εξετάζονται με τη γνώριμη ιαπωνική διακριτικότητα: όχι τόσο ελλειπτικά, όσο στην κλασική εποχή του σινεμά τους, με τους διαλόγους κομμάτι πιο πλούσιους, λίγο πιο κοντά στο παλιό αμερικανικό δράμα. Η πρωταγωνίστρια Μιράι Σίντα θραύει προσεκτικά το «αδιαπέραστο» παραδοσιακό προσωπείο, δείχνοντας την πίκρα, την οργή ή τις στιγμές μιας ανάσας. Εννοείται ότι όλα είναι δοσμένα μέσα από άψογα κάδρα και «ρετρό» φωτογραφία. Σενάριο: Γιόζι Γιαμάντα - Εμίκο Χιραμάτσου (βασισμένο σε βιβλίο του Τέρουγιο Νογκάμι)
Χαρακτηριστικά
Ξένος Τίτλος:
Kabee / Kabei: Our Mother
Κατηγορία:
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Σενάριο:
Γιόζι Γιαμάντα, Εμίκο Χιραμάτσου
Σκηνοθεσία:
Γιόζι Γιαμάντα
Διάρκεια:
92'
Παραγωγή
Χώρα:
Ιαπωνία
Έτος:
2008
Ηθοποιοί

Μιράι ΣίνταΣαγιούρι ΓιοσινάγκαΤατανόμπου Ασάνο

Άνοιξαν τα θερινά!!!

Παλιά τέτοια εποχή, τα χειμερινά σινεμά κρεμούσαν την ταμπέλα: Ραντεβού τον Σεπτέμβρη! Έπαιρναν τη σκυτάλη τα θερινά όπως και τώρα, και χαράς ευαγγέλια για τους αρειμάνιους καπνιστές, ιδίως σε έργα θρίλερ, όπου με το ένα τσιγάρο ανάβουνε το άλλο και από δίπλα τα αγιοκλήματα με τα γιασεμιά να μοσχοβολάνε και τα ολόγιομα φεγγάρια από πάνω που ανεβάζουνε στα ύψη αυτή τη γλύκα του πανιού, την ένταση αυτού του πάθους που μας έχει βαρέσει κάποιους παιδιόθεν. Έτσι είπα και εγώ να προτείνω μερικές ταινίες που είδα το χειμώνα σε όσους τις χάσατε και θα θελήσετε να τις δειτε τώρα open air στις θερινές οθόνες. Μεγάλες οθόνες δηλαδή και όχι dvd, pc και τηλεόραση. Κακά τα ψέμματα: όταν λέμε σινεμά εννοούμε μεγάλη οθόνη! Δεν θέλω να στενοχωρήσω κάποιους, και οι άλλες εκδοχές αποτελούν μια κάποια λύση στην ανάγκη-βλέπω και εγώ έργα στην τηλεόραση και dvd- αλλά είναι άλλο πράγμα η μεγάλη οθόνη ρε παιδιά! Σε παίρνει μέσα της, σε αγκαλιάζει μια τεράστια αγκαλιά, το ζεις το έργο! Ότι θα δω στην τηλεόραση την άλλη μέρα το ξεχνάω, ενώ ότι βλέπω σε αίθουσα τύπωνεται ανεξίτηλα μεσ' στο μυαλό, θυμάμαι ακόμη και τον συγκεκριμένο χώρο, ακόμη και το κάθισμα που είχα καθίσει. Μεγάλη η διαφορά τι συζητάμε; Θα κάνω έναν παραλληλισμό με μουσικό παράδειγμα: Το να βλέπεις ταινία από dvd είναι σαν να ακούς το "take five" του Dave Brubeck από τραντζίστορ!
Θέλω επίσης να σας διαβεβαιώσω για όλες τις προτεινόμενες ταινίες, ότι η πολύχρονη πείρα μας εγγυάται, ότι δεν θα χάσετε τα λεφτά σας και το χρόνο σας. Θέλω επίσης να σημειώσω ότι η αρίθμηση είναι εντελώς τυχαία και δεν έχει να κάνει με ποιοτική αξιολόγηση. Αυτό γίνεται στο τέλος της ανάρτησης με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

------------------------------------------------------------------------------------------------
(1). Οι 3 Πίθηκοι

Σκηνοθ.: Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν. Με τους Γιαβούζ Μπινγκόλ, Χατιτζέ Ασλάν, Ριφάτ Σουνγκάρ. Όλα ξεκινούν από τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος. Η φυλακή, όπου δέχεται να πάει ο υπάλληλος ενός επιχειρηματία αντί για το ίδιο του τ' αφεντικό, ανοίγει για την οικογένειά του τον ασκό του Αιόλου. Τυφλοί, κουφοί κι αμίλητοι: οι τρεις πίθηκοι της αλληγορίας είναι οι τρεις ήρωες της τελευταίας ταινίας του διασημοτέρου δημιουργού της γείτονος, και κατ' επέκταση ολόκληρη η τουρκική κοινωνία. Εξαίρετος δραματουργός και ψύχραιμος ανατόμος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο Τζεϊλάν γίνεται καλύτερος από ταινία σε ταινία («Μακριά», «Κλίματα Αγάπης»), κερδίζοντας με το «3 Monkeys» το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Κανών.

--------------------------------------------------------------------------------------

(2). Ανάμεσα στους Τοίχους

Entre les Murs .

Σκηνοθ.: Λοράν Καντέ. Με τους Φρανσουά Μπεγκοντό, Ζιλιέτ Ντεμάιγ, Φρανκ Κεϊτά, Λορά Μπακελά.Ένας νεαρός δάσκαλος, μια σχολική τάξη, ένα συνοικιακό παρισινό σχολείο κι «ένα αριστουργηματικό φιλμ. Η επιλογή μας να της απονείμουμε τον Χρυσό Φοίνικα ήταν ομόφωνη». Τα λόγια του Σον Πεν, προέδρου της κριτικής επιτροπής στις Κάνες, έρχονται να επιβεβαιώσουν τη δύναμη της πιο απλής, της πιο αυτοσχέδιας και της πιο αληθινής ταινίας της χρονιάς. Γιατί οι πραγματικές εμπειρίες του Φρανσουά Μπεγκοντό, ο οποίος υποδύεται τον εαυτό του, μετατρέπονται μπροστά στην κάμερα του Λοράν Καντέ («Ελεύθερος Ωραρίου») σ' ένα ταξίδι στη γνώση, την καθημερινή αλήθεια, την ανθρώπινη αλληλεγγύη αλλά και στην αμφισβήτηση, την κοινωνική αδικία και την (κατα)χρήση της εξουσίας. Και το σπουδαιότερο; Με έναν τρόπο συγκινητικό, απολαυστικό, κινηματογραφικά ανεπανάληπτο.

--------------------------------------------------------------------------------------

(3). Γόμορρα
Gomorra
Σκηνοθ.: Ματέο Γκαρόνε. Με τους Τόνι Σερβίλο, Τζιανφελίτσε Ιμπαράτο, Μαρία Ναζιονάλε, Σαλβατόρε Κανταλούπο.Εξουσία, λεφτά και αίμα: αυτές είναι οι αξίες της καθημερινής ζωής στη Νάπολη και την Καζέρτα, όπου ο νόμος έχει αντικατασταθεί από τις επιθυμίες και τα συμφέροντα της Καμόρα. «Η πιο αληθινή ταινία που έγινε ποτέ πάνω στη Μαφία» είναι ένα ρεαλιστικό ντοκουμέντο που γυρίζει την πλάτη στη γραφικότητα της χολιγουντιανής γκανγκστερικής ταινίας, ένα ακόμα δείγμα της πρόσφατης αναγέννησης του ιταλικού σινεμά. Βασισμένη στο μπεστ σέλερ του Ρομπέρτο Σαβιάνο, η ταινία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο φεστιβάλ Κανών.
--------------------------------------------------------------------------------------

(4). Τυχερή κι’ Ευτυχισμένη

Happy-Go-Lucky

Σκηνοθ.: Μάικ Λι. Με τους Σάλι Χόκινς, Αλέξις Ζέγκερμαν, Σάμιουελ Ρούκιν. Don' t worry, be happy. Η Πόπι είναι η καινούργια Καμπίρια, μια δασκάλα που δε χάνει ποτέ το κέφι της και την όρεξή της για ζωή, μεταμορφώνοντας τη μιζέρια των γύρω της σε πολύτιμη αισιοδοξία. Ο Μάικ Λι κοιτάζει τη φοβισμένη κι αποπροσανατολισμένη Βρετανία γύρω από την πρωταγωνίστριά του μέσα από το ζωηρό, καλοσυνάτο της βλέμμα, αποφεύγοντας έτσι το σνομπισμό ενός κυνικού ή την καταγγελτική διάθεση ενός λαϊκιστή. Με αφοπλιστική απλότητα, παραδίδει λυτρωτικά μαθήματα ανθρωπιάς και σινεμά, συστήνοντάς μας μια ακόμα αλησμόνητη κινηματογραφική ηρωΐδα και την απίστευτη, βραβευμένη στο φεστιβάλ Βερολίνου Σάλι Χόκινς.
--------------------------------------------------------------------------------------

(5). Η Σιωπή της Λόρνα

Le Silence de Lorna
Σκηνοθ.: Ζαν-Πιέρ & Λικ Νταρντέν. Με τους Άρτα Ντομπρόσι, Ζερεμί Ρενιέ, Φαμπρίτσιο Ροτζιόνε.Τέταρτη στη σειρά ταινία στο διαγωνιστικό των Κανών και τέταρτο βραβείο (σεναρίου αυτή τη φορά) για τους τρομερούς Βέλγους αδερφούς. Δικαιότατο κι αυτό, καθώς μέσα από μια απλή ιστορία, αυτή ενός λευκού γάμου μ' ένα ναρκομανή που θα δώσει στη Λόρνα την πολυπόθητη βέλγικη υπηκοότητα, το δυτικοευρωπαϊκό όνειρο ξεγυμνώνεται από κάθε μορφής καμουφλάζ (οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό) κι αποκαλύπτει το σκοτεινό, αληθινό του πρόσωπο. Οι Νταρντέν υιοθετούν για πρώτη φορά ένα πιο χαλαρό και συναισθηματικό σκηνοθετικό τέμπο, μένοντας όμως πάντα πιστοί σ' ένα ρεαλιστικό, απέριττο σινεμά που κοιτά τους ήρωες και τους θεατές του στα μάτια.
--------------------------------------------------------------------------------------

(6). Vicky Cristina Barcelona

Σκηνοθ.: Γούντι Άλεν.
Με τους Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρεμπέκα Χολ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ.
Ο καταλάνικος ήλιος, το φλαμένκο κι ένας μποέμ ζωγράφος αναστατώνουν τις καλοκαιρινές διακοπές δύο Αμερικανίδων στην Ισπανία, επαναφέροντας τον αγέραστο Γούντι Άλεν στη φόρμα του «Match Point» και του «Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ». Χαλαρή, ερωτική διάθεση, μια πανέξυπνη σάτιρα της αμερικανικής ρηχότητας και της ευρωπαϊκής πόζας, απολαυστικές ατάκες και γοητευτικοί πρωταγωνιστές, με την ασυγκράτητη Πενέλοπε Κρουζ σε μια ερμηνεία-δυναμίτης, έτοιμη για μια ακόμα οσκαρική υποψηφιότητα.

--------------------------------------------------------------------------------------

(7). Περί Τυφλότητας

Blindness

Σκηνοθ.: Φερνάντο Μεϊρέλες. Με τους Τζούλιαν Μουρ, Μαρκ Ράφαλο, Γκαέλ Γκαρσία
Μπερνάλ, ΝτάνιΓκλόβερ.
Ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου από τοσκηνοθέτη του «Επίμονου Κηπουρού». Μία από τις σπουδαιότερες σύγχρονες ηθοποιούς στον κεντρικό ρόλο και πρεμιέρα σαν εναρκτήρια ταινία του φεστιβάλ Κανών. Η μελλοντολογική παραβολή του Βραζιλιάνου δημιουργού -στην οποία οι άνθρωποι χάνουν το φως τους κι επιστρέφουν στους νόμους της ζούγκλας- δίχασε την Κρουαζέτ, καθώς επαινέθηκε για τον σκηνογραφικό και σκηνοθετικό της ρεαλισμό, αλλά κατακρίθηκε για τη σοβαροφανή της αφέλεια και την έλλειψη του σαρκασμού που χαρακτηρίζει το έργο του Πορτογάλου λογοτέχνη.
---------------------------------------------------------------------------------------

(8). Βαλς με τον Μπασίρ

Waltz With Bashir
Σκηνοθ.: Άρι Φόλμαν.
Η φετινή έκπληξη του φεστιβάλ Κανών ήταν ένα animation που ήρθε από το πουθενά -συγκεκριμένα από το Ισραήλ- και συνδύασε μοναδικά το ιστορικό ντοκουμέντο, τα αντιπολεμικά μηνύματα και μια συγκινητική ανθρώπινη ιστορία. Ο σκηνοθέτης ανατρέχει στις προσωπικές του μνήμες από τη σφαγή των Παλαιστινίων προσφύγων στους καταυλισμούς του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του '80, εξομολογείται τους φόβους, τις ενοχές και τα όνειρα ενός ολόκληρου έθνους, αιφνιδιάζοντάς μας με την κινηματογραφική τεχνική και την πολιτική του τόλμη. Ποιος είπε ότι τα κινούμενα σχέδια είναι διασκέδαση μόνο για ανηλίκους;
--------------------------------------------------------------------------------------

(9). Γκραν Τορίνο
Gran Torino

Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ, με τους: Κλιντ Ίστγουντ, Μπι Βανγκ, 'Ανεϊ Χερ, Κρίστοφερ Κάρλεϊ
Ο Γουόλτ Κοβάλσκι, βετεράνος του πολέμου της Κορέας, βλέπει τη γειτονιά του να κατακλύζεται από Ασιάτες μετανάστες. Χήρος και σε απόσταση από τα παιδιά του, θα συνάψει μια απροσδόκητα φιλική σχέση με τον νεαρό Κορεάτη γείτονά του, όταν ο τελευταίος θα επιχειρήσει να κλέψει την πολύτιμη Ford Gran Torino του.
--------------------------------------------------------------------------------------

(10). Αναχωρήσεις
DEPARTURES / OKURIBITO

Γιαπωνέζικη ταινία σε σκηνοθεσία Γιοτζίρο Τακίτα, με τους: Μασαχίρο Μοτόκι, Τσουτόμου Γιαμαζάκι, Ριόκο Χιροσούε, Κιμίκο Γιο
Ο Ντάιγκο Κογιαμπάσι, μουσικός, μετακομίζει στη γενέτειρα του, όταν μένει άνεργος. Εκεί, απαντώντας σε μια αγγελία της τοπικής εφημερίδας, δεσμεύεται χωρίς να το γνωρίζει από την αρχή και κρυφά από τη γυναίκα του, να προετοιμάζει τους νεκρούς για την «αναχώρησή» τους πριν την καύση. Όταν η γυναίκα του ανακαλύπτει το μυστικό, ο Ντάιγκο πρέπει να διαλέξει.. Μια θαυμάσια ταινία που μας διδάσκει ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά μια καινούρια αρχή.
--------------------------------------------------------------------------------------

(11). 12
12

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Nikita Mikhalkov ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Nikita Mikhalkov Sergei Makovetsky Sergey Garmash Aleksei Petrenko Yuriy Stoyanov Sergei Gazarov
Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιωματικού. Οι καταθέσεις των μαρτύρων και τα αποδεικτικά στοιχεία οδηγούν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Όπως προκύπτει βρίσκονταν εκείνες τις ώρες στον τόπο του εγκλήματος, ο γέρος γείτονας άκουσε την κραυγή του "θα σε σκοτώσω", η γειτόνισσα απέναντι τον είδε να κρατάει το μαχαίρι... Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα και, ενώ οι έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει "αθώος" και θέτει το θέμα προς επανεξέταση στην παραμικρή του λεπτομέρεια.
--------------------------------------------------------------------------------------

(12). Το Μυστικό
Un secret

Γαλλία, 2007. Σκηνοθεσία: Κλοντ Μιλέρ. Σενάριο: Κλοντ Μιλέρ, Νταλί Κάρτερ, από μυθ. Φιλίπ Γκρεμπέρ. Ηθοποιοί: Σεσίλ ντε Φρανς, Πατρίκ Μπριέλ, Λουντιβίν Σανιέ, Ζιλί Ντεπαρντιέ, Ματιέ Αμαλρίκ. 105 λεπτά
Οι ενοχές του παρελθόντος, ο αγώνας επιβίωσης αλλά και η αναζήτηση ταυτότητας μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας Εβραίων στη Γαλλία, στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, σε μια όμορφη συναρπαστική ταινία.Με τις ενοχές ενός παρελθόντος, αλλά και τον αγώνα επιβίωσης μιας οικογένειας Εβραίων, στη Γαλλία, στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, καταπιάνεται η νέα, συγκλονιστική ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Κλοντ Μιλέρ («Η μικρή κλέφτρα», «Η συνοδός του πιάνου»), βασισμένη στο ομότιτλο, αυτοβιογραφικό βιβλίο του Φιλίπ Γκρεμπέρ
--------------------------------------------------------------------------------------

(13). Slumdog Millionaire
Αγγλική ταινία σε σκηνοθεσία Ντάνι Μπόιλ, με τους: Ντεβ Πάτελ, Ανίλ Καπούρ, Ιρφάν Καν, Φρέιντα Πίντο
Μία μόνο ερώτηση χωρίζει τον 18χρονο, μεγαλωμένο στις άθλιες φτωχογειτονιές της Βομβάης Τζαμάλ Μαλίκ από το να κερδίσει 20 εκατομμύρια ρουπίες στο "Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;". Συλλαμβάνεται όμως από την αστυνομία και τώρα πρέπει ν' αποδείξει πώς απάντησε σε τόσο δύσκολες ερωτήσεις.
--------------------------------------------------------------------------------------

(14). Μακρόνησος
Μακρόνησος / Ηλίας Γιαννακάκης, Εύη Καραμπάτσου
Κατά την διάρκεια της περιόδου 1947-52, ένα «πρωτοποριακό» πείραμα διεξαγόταν λίγο έξω από την Αθήνα. Σκοπός του πειράματος ήταν η ιδεολογική αναμόρφωση των κομμουνιστών και τόπος διεξαγωγής αυτού, το ερημονήσι της Μακρονήσου. Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι υπέφεραν στο «Εθνικό Αναμορφωτήριο». Πολλοί από τους επιζώντες βρίσκονται εν ζωή, όπως και αρκετοί από το αντίπαλο στρατόπεδο. Πρόσωπα και από τις δύο πλευρές του ιστορικού αυτού δράματος αποτελούν τους 4 βασικούς χαρακτήρες του ντοκιμαντέρ.

--------------------------------------------------------------------------------------

(15). MILK
Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Γκας Βαν Σαντ, με τους: Σον Πεν, Τζος Μπρόλιν, Τζέιμς Φράνκο, Ντιέγκο Λούνα, Έμιλ Χιρς
Η ιστορία του Χάρβεϊ Μιλκ, δημοτικού συμβούλου του Σαν Φρανσίσκο και πρώτου δηλωμένα ομοφυλόφιλου εκλεγμένου δημόσιου λειτουργού στις ΗΠΑ, ο οποίος δολοφονήθηκε από πολιτικό του αντίπαλο το 1978.

--------------------------------------------------------------------------------------

(16). Το χάρισμα της Σεραφίν
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία: Μαρτέν ΠροβόστΠρωταγωνιστούν: Γιολάντ Μορό, Ούλριχ Τουκούρ, Αν Μπενάν, Ζενεβιέβ Μνις

Ανάμεσα στη δημιουργικότητα και την τρέλα ήταν η ζωή της ναΐφ ζωγράφου Σεραφίν ντε Σανλί, ηρωίδας της ταινίας του Μαρτέν Προβόστ, που τιμήθηκε με επτά βραβεία Σεζάρ. Μια μεσήλικη θρησκόληπτη καθαρίστρια, που μεγάλωσε σε μοναστήρι, η Σεραφίν είχε ένα αυθεντικό ταλέντο να αποτυπώνει σε ξύλινα ταμπλό εικόνες της φύσης. Το χάρισμά της ανακάλυψε ο Γερμανός συλλέκτης Βίλχελμ Ούντε, ο οποίος πριν την κάνει γνωστή, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γαλλία εξαιτίας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
--------------------------------------------------------------------------------------

.

(17). Υπ’ αριθ. 1 Δημόσιος Κίνδυνος, Μέρος 1&2

L' INSTINCT DE MORT

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Ζαν Φρανσουά Ρισέ, με τους: Βενσάν Κασέλ, Σεσίλ Ντε Φρανς, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ζιλ Λελούς Η ζωή και η δράση του θρυλικού κακοποιού Ζακ Μεσρίν, ο οποίος στη δεκαετία του '60 έδρασε στη Γαλλία, στις ΗΠΑ και στον Καναδά.
Από τα εισαγωγικά πλάνα της ταινίας, όπου οι τίτλοι αρχής μετατρέπονται σε φετιχιστικό και ελαφρώς ρετρό παιχνίδι παρακολούθησης, ο Ζαν-Φρανσουά Ρισέ καθιστά σαφείς τους όρους με τους οποίους θα φωτίσει τη ζωή του Ζακ Μερίν: μια ανάλαφρη αλλά γοητευτική σινεφιλία, που δεν διστάζει να αλλάξει φίλτρα, φακούς και ταχύτητες με τον ίδιο τρόπο που ο ήρωας της ταινίας επινοεί καθ’ οδόν τον εαυτό του. Ο Μερίν, όχι απλώς ένας νέος και ευρηματικός παράνομος, αλλά ένας σόουμαν του εγκλήματος εν τη γενέσει του, τρέχει από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο: ο εκνευριστικός ρεαλισμός α λα Γκρίνγκρας στα μπουντρούμια της Αλγερίας, η «Μπόνι και Κλάιντ» καταδίωξη στην έρημο, οι απόηχοι των αμερικάνικων γκανγκστερικών ταινιών στη μαθητεία του Μερίν στον υπόκοσμο. Χωρίς να φοβάται τα απότομα άλματα και τις αφηγηματικές ελλείψεις, ο Ρισέ ακολουθεί τον (αντι)ήρωά του κάνοντας εξαιρετική δουλειά στις «ανάσες» και τις επιταχύνσεις του μοντάζ του. Αφήνει τον σπουδαίο Κασέλ να χτίσει την παρουσία του στην οθόνη χωρίς να κεφαλαιοποιεί τον παραμικρό μορφασμό του και συγχωνεύει ακόμα και τα (σινεφίλ και μη) κλισέ σε μια ροή εικόνων που εύκολα γίνεται εθιστική.
--------------------------------------------------------------------------------------

Αν τώρα για κάποιους λόγους δεν προλαβαίνει κάποιος να τις δει όλες και θέλει αντί 17 να δει μόνο τις 10, αυτές ας είναι οι:

-- Οι 3 πίθηκοι

-- Τυχερή κι' ευτυχισμένη

-- Vicky Cristina Barcelona

-- Βαλς με τον Μπασίρ

-- Γκραν Τορίνο

-- Αναχωρήσεις

-- 12

-- Το Μυστικό

-- Μακρόνησος

-- Το χάρισμα της Σεραφίν

Και αν τώρα πρέπει να κατεβούμε στις 5, αυτές ας είναι οι:

-- Οι 3 πίθηκοι

-- Τυχερή κι' ευτυχισμένη

-- Γκραν Τορίνο

-- Αναχωρήσεις

-- Μακρόνησος

Και αν στις 3, αυτές ας είναι οι:

-- Τυχερή κι' ευτυχισμένη

-- Γκραν Τορίνο

-- Αναχωρήσεις

Στις 2, με πόνο καρδίας αφαιρούμε τον Μάϊκ Λη, επειδή απαιτεί και μια κάποια εξοικείωση, για να καταλήξουμε στις:

-- Γκραν Τορίνο

-- Αναχωρήσεις

Και αν πρέπει να διαλέξουμε μόνο μία, δυστυχώς αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει:

-- Γκραν Τορίνο

-- Αναχωρήσεις

Οπωσδήποτε!!!!!!

ΟΙ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του φίλου μου TYLER DURDEN με μεγάλη δυσκολία οφείλω να πω, γιατί είναι πολύ περιοριστικό αυτό το πέντε (5) από τα τόσα και τόσα αριστουργήματα της 7ης τέχνης που με έχουνε συγκινήσει, θα αναρτήσω και εγώ στην αξιολόγηση μου, μόνο που θα βάλω στην κάθε θέση και μια δεύτερη επιλογή :



1. ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙΗΝ --------------ή ------------------ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΤΑ ΤΣΟΚΑΡΑ

2. Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ-----------ή------------ΤΟΚΥΟ STORY












3. ΛΑ ΣΤΡΑΝΤΑ----------------------ή-----------------------------ΟΝΕΙΡΑ

.

4. Ο ΚΑΟΥΜΠΟΫ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ---------ή------Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΛΓΕΡΙΟΥ

.
5. ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ-----------ή------------Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ













Και προσκαλώ να κάνουν αν θέλουν το ίδιο τους:
the monkeys
cynical
γυάλινο δάκρυ
cotton
fluorescentpunk

Και ο ελληνικός κινηματογράφος;

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αλλά εγώ όταν βγαίνω από την αίθουσα του σινεμά όπου έχω δει κάποιο αριστούργημα με ταπεινή προέλευση: έργο π.χ. από Τουρκία, Ιράν, Ρουμανία, Βοσνία, Σκόπια, Βολιβία και άλλες φτωχές χώρες, μαζί με την ψυχική ευφορία και έκσταση, νιώθω και κάποια πίκρα. Ένα παράπονο μέσα μου με γραντζουνάει: «που είναι το δικό μας σινεμά;».
Γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια αν εξαιρέσουμε τρεις μόνο ταινίες: την «Εαρινή Σύναξη Των Αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώδη –η καλύτερη ταινία από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου για μένα- την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη που έκοψε μάλιστα και πολλά εισιτήρια και τον «Όμηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που την έφαγε η μαρμάγκα του ελληνικού ρατσισμού, άντε και καμιά άλλη που μου διαφεύγει άντε και λίγες ελπιδοφόρες προσπάθειες νέων σκηνοθετών και σκηνοθετριών, νομίζω ότι βουλιάξαμε στη μετριότητα! Και με τόση κινηματογραφική παράδοση πίσω μας! Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 –που άλλες χώρες μόλις έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην 7η τέχνη- είχαμε έναν πολύ καλό και ανθηρό κινηματογράφο.
Τα γιατί και τα διότι τα ψάχνουν οι ειδικοί: κάνουνε αναλύσεις, γράφουνε συμβουλές λένε το ένα λένε το άλλο. Τι έρχομαι λοιπόν να προσθέσω εγώ; Και με ποια ιδιότητα θα μου πει κάποιος. Ας ξεκινήσω από το τελευταίο. Είμαι φορολογούμενος πολίτης, λάτρης της μεγάλης οθόνης και γράφω σε blog, όχι σε περιοδικό ή εφημερίδα, κάτι που μου δίνει την ευχέρεια να αναφέρω και κανα όνομα σαν αιτία του κακού μωρέ παιδί μου! Γιατί διακατέχομαι ξέρετε από ένα είδος περίεργης διαστροφής –μάλλον κακία πρέπει να είναι- να προσωποποιώ τα πράγματα και τις καταστάσεις. Θέλοντας π.χ. να περιγράψω όλη αυτή την ξεφτίλα της μεταπολιτευτικής μας πραγματικότητας: τη λαμογιά, τη διαπλοκή τις αρπαχτές, τις καταπατήσεις δασών και τα αυθαίρετα, την παραπαιδεία τα φακελάκια και τα λαδώματα -ενώ μπορεί να μη φταίει ο συγκεκριμένος άνθρωπος- εμένα μου βγαίνει αυτόματα το όνομα: Ανδρέας Παπανδρέου!
Και αν πάμε τώρα να μιλήσουμε για τον ελληνικό κινηματογράφο –κινηματογράφο όχι τηλεόραση μεγάλης οθόνης τύπου «λούφας» και «safesex»- για όλη τη σημερινή κατάντια του και μαρασμό του, πάλι στη μέση ο μηχανισμός της διαστροφής και …τσακ πάλι ένα όνομα: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο άνθρωπος που εδώ και 35 χρόνια χρηματοδοτείται σκανδαλωδώς από τα χρήματα του κρατικού κορβανά!
Γιατί από την μεταπολίτευση και μετά που άρχισε να αναπτύσσεται η τηλεόραση και άρχισαν να κλείνουν οι κινηματογραφικές αίθουσες η μία μετά την άλλη και να αποσύρονται οι ιδιώτες παραγωγοί, λεφτά πια για την 7η τέχνη δίνονταν μόνο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την Κρατική Τηλεόραση. Την ίδια περίοδο ο Αγγελόπουλος χάρις στη μεγάλη επιτυχία του «Θιάσου» του –πρώτη αριστερή ταινία μετά τη χούντα και με θέμα τη δικτατορία του Μεταξά και την Αντίσταση- αποθεωμένος από σύμπασα την δημοσιογραφική κριτική έγινε κάτι σαν ο εθνικός μας σκηνοθέτης. Όλα τα λεφτά στο Θόδωρο!
Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο σκηνοθέτης μας ήταν μεγαλομανής με υπερπαραγωγές πανάκριβες! Αλλά και μέγας χασμουρητοποιός όπως αποδείχθηκε στην πορεία, καμία ταινία του δεν κάλυψε τα έξοδα της. Σπρώχνανε οι κριτικοί με τ’ αστεράκια τον κόσμο στις αίθουσες να δουν τα αριστουργήματα και αναστενάζανε τα καθίσματα -τα οποία ειρήσθω εν παρόδω πιο πολύ φθείρονται με τα ανιαρά έργα που δεν καθηλώνεται ο θεατής και στριφογυρίζει πάνω τους σαν σβούρα- με τα μακρόσυρτα μακρινά πλάνα και τις σκηνές με ομίχλη και συννεφιά με ανθρώπους ντυμένους με πανωφόρια κασκόλ και καπέλα και με ιστορίες που δεν είχαν αρχή ούτε μέση και όταν έγραφε ΤΕΛΟΣ ψάχνονταν οι έρημοι θεατές να βρουν το γιατί και τι ακριβώς δεν κατάλαβαν να μην πιαστούν αδιάβαστοι σε καμιά παρέα γιατί έχουμε βλέπεις και τους συμβολισμούς! Το «φύση φάε ένα μπισκότο» που φώναζε ο Βέγγος σε κάποια πετώντας προς το δάσος το εν λόγω γλύκισμα, συμβόλιζε, λέγανε οι κριτικοί, την αδυναμία του ανθρώπου να καταλάβει τις ανάγκες της φύσης!!!!
Μετά, με τη βοήθεια και της ιταλικής κρατικής τηλεόρασης είναι η αλήθεια για να μη γράφουμε και ανακρίβειες, προστέθηκαν και οι διεθνούς φήμης πρωταγωνιστές με τα μεγάλα κασσέ: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Μπρούνο Γκάτζ, Χάρβεϋ Καϊτέλ και πάει λέγοντας, λες και δεν υπήρχε ο Κούρκουλος και ο Βόγλης. Πολλά τα λεφτά –για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης: το περσινό «4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες» από τη Ρουμανία και το φετινό «Οι 3 Πίθηκοι» από την Τουρκία, δυο έργα που μπαίνουν στο πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά, πρέπει να στοίχησαν όσο τα σάντουϊτς και οι καφέδες μιας ταινίας του Αγγελόπουλου για να μην αναφέρω τα αριστουργήματα του Κιαροστάμι από το Ιράν που πρέπει να ήταν ακόμη χαμηλότερου κόστους- πολλά τα χιλιόμετρα φίλμ και ούτε ένας λυγμός ούτε ένα δάκρυ ούτε ένας κόμπος στο λαιμό των θεατών και ας είχε την τόσο καλή μουσική υποστήριξη της Καραίνδρου!
Αυτά θα μου πει κάποιος πως είναι γούστα και ότι απαιτείται ίσως υψηλή καλλιέργεια από τον θεατή που εγώ δεν διαθέτω. Σύμφωνοι. Άλλο είναι αυτό που θέλω να τονίσω. Τα πόσα και πόσα ταλέντα χαθήκανε όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν έτυχαν κάποιας οικονομικής υποστήριξης από την πολιτεία. Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα: To 1980 που γυρίστηκε ο «Μεγαλέξανδρος» -μια ταινία που δεν αντέχει κανείς σήμερα να τη δει- η σκηνή του Ζαππείου, σκηνή εποχής που στο έργο κρατάει γύρω στα 5 λεπτά, είχε στοιχίσει 600.000 δραχμές. Όσο είχε στοιχίσει την ίδια χρονιά ολόκληρη η ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου, ενός πολύ ταλαντούχου σκηνοθέτη που στην πορεία χάθηκε λόγω οικονομικής χρεοκοπίας, μια ταινία εκπληκτικής σκηνοθεσίας –η σκηνή του φονικού είναι σεμιναριακού επιπέδου- με καταιγιστικό ρυθμό που συχνά παίζεται στις τηλεοράσεις και συγκινεί και που εκτός των άλλων έχει περισώσει τις φοβερές απαγγελίες των ποιημάτων της από την αείμνηστη Κατερίνα Γώγου. Έ, η ταινία αυτή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς κυριολεκτικά σφαγιάστηκε και ήρθε τρίτη πίσω από τον «Μεγαλέξανδρο» και τη «Φωτογραφία» ή «Μελόδραμα» δεν θυμάμαι καλά, του ετέρου μεγάλου μας χασμουρητοποιού Νίκου Παναγιωτόπουλου, γιατί και αυτός γύριζε ανιαρές και ακαταλαβίστικες ταινίες κάτι που τότε εθεωρείτο προσόν για την κριτική και τις χρηματοδοτήσεις! Και ο Παύλος Τάσιος χάθηκε τελικά για τον κινηματογράφο!
Και με αφορμή τώρα την τελευταία ταινία του εθνικού μας σκηνοθέτη που πρόκειται να παιχτεί εντός των ημερών –κοιτάξτε τι φοβερό promotion γίνεται!- και από κάτι υπαινιγμούς που βλέπω να διατυπώνονται περί ανιαρότητας ακόμη και από δικούς του δημοσιογράφους, ευελπιστώ ότι κλείνει επί τέλους αυτός ο κύκλος και όπως λέμε ότι με την εξέγερση του Δεκέμβρη έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, έτσι και εδώ: μια πραγματική σκόνη του χρόνου ίσως καλύψει άπαξ και δια παντός τη μακρόσυρτη και πανάκριβη αυτή ιστορία!

TO "HAPPY END" ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΚΑΘΟΛΟΥ....HAPPY

Όλος ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, είτε δράμα ήτανε το έργο είτε κωμωδία, είχε στο τέλος Happy End. Ευτυχισμένο γάμο δηλαδή. Άλλες φορές τελείωνε στους αρραβώνες και στα λογοδοσίματα και άλλες φορές έφτανε και στο μυστήριο: χαρούμενη μουσική γραβάτες νυφικά κουφέτα.. Η φτωχή κοπέλα είχε αποκατασταθεί με τον πλούσιο άντρα και το φτωχόπαιδο είχε βρει την πλουσιοκόρη. Και όταν δε υπήρχε ο παράς περίσσευε η αγάπη και η καλή καρδιά. Έπεφτε η λέξη ΤΕΛΟΣ στην οθόνη και οι θεατές πέφταν μετά στα μαξιλάρια τους γεμάτοι όνειρα και ελπίδες. Οι μοδιστρούλες και οι εργάτριες της εποχής, οι δακτυλογράφοι και οι νεαροί οικοδόμοι, οι οδηγοί και οι μαραγκοί, οι αγροτοπούλες κι' οι νεαροί αγρότες, βούλιαζαν σιγά-σιγά στην αγκαλιά του πιο γλυκού Μορφέα.
Κατά βάθος βέβαια οι άνθρωποι γνώριζαν πολύ καλά το απίθανο του πράγματος και τη μυθοπλασία. Ήθελαν όμως να βαυκαλιστούν, ένα φανταστικό παράθυρο να ανοίξουν. Να δραπετεύσουν για λίγο απ’ αυτό που βίωναν κάθε μέρα. Να αφεθούν στο παραμύθι. Να ταυτιστούν με τα ευτυχισμένα πρόσωπα που βλέπαν στο πανί: Τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, τη Βούρτση και τον Ξανθόπουλο, τη Βασιλάκου και το Μυλωνά, την Ιασωνίδου και το Λειβαδίτη με όλα αυτά τα διάσημα ζευγάρια της οθόνης. Ουρές στις κινηματογραφικές αίθουσες όλης της χώρας, συνωστισμός στα καφενεία των χωριών που παίζαν οι πλανόδιοι. Και πάντα μα πάντα στο τέλος Happy End ακόμη και με νύφη τη Βασιλειάδου.
Το πρώτο, μάλιστα, απ’ τα ζευγάρια αυτά που προανέφερα έμελε να γίνει και ζευγάρι στη ζωή, τινάζοντας στα ύψη το φαντασιακό των θαυμαστών τους. Η ιδανική και ονειρεμένη οικογένεια. Απανωτά εξώφυλλα με την Αλίκη και το Δημήτρη. Ρομάντσο Θησαυρός Φαντάζιο συνέχιζαν με ρεπορτάζ την ευτυχία της οθόνης. Ήρθε και το παιδί μετά. Μόνο σιγά-σιγά που κάτι χάλαγε και αρχίσανε τα ρεπορτάζ με τους καυγάδες. Δίπλα οι θαυμαστές μεγάλωναν και αυτοί, ο καθένας στο δικό του λούκι, στις συμπληγάδες της ζωής και στη φθορά του χρόνου.
Το όνειρο και ο θαυμασμός για τα ινδάλματα έδινε σιγά-σιγά τη θέση του στην περιέργεια και το κουτσομπολιό. Το ενδιαφέρον του κόσμου παρέμενε ακόμη υψηλό για το τι θα γίνει παρακάτω. Μα όχι πλέον στο πανί με τη γνωστή κατάληξη, αλλά σε αυτό το άγριο και απρόβεπτο έργο της ζωής που είχαν εμπλακεί και τα ινδαλματά τους. Αυτό το έργο που είναι όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα μπορούν να γίνουν. Και γίναν τα χειρότερα. Το πρότυπο της οικογενειακής ευτυχίας διελύθη!
Αυτό που κρύβαν με το τέλος τους τα έργα εκείνα του σινεμά, αυτό δηλαδή που ζούσαν στη ζωή πολλοί από τους θεατές τους, έμελε να το παίξουν στη ζωή και οι ίδιοι οι ήρωες τους. Σε μια εκδοχή όμως τόσο σκληρή που μας τρομάζει όλους. Μέχρι αποκλήρωση παιδιού από τον πατέρα έκρυβε ο επίλογος μετά το θάνατο των ινδαλμάτων. Σπάνιο πράγμα για τα καθ’ ημάς.
Και όλα αυτά φόρα παρτίδα απ’ τη μικρή, πλέον, οθόνη. Που αν και μικρή πολύ θαυματουργή γιατί τα αλέθει όλα. Και έμεινε τώρα ένα παιδί που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι και όλο και κάτι διεκδικεί. Κάτι που του έλειψε και ψάχνει να το βρει μπροστά στις αδηφάγες κάμερες. Μπαίνει στα σπίτια μας σαν να εκλιπαρεί λίγη αγάπη. Ένα μετέωρο παιδί που είναι άντρας πλέον, μα είχε την ατυχία να είναι το πραγματικό παιδί του πιο ευτυχισμένου ζευγαριού της ελληνικής οθόνης!

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ.....και στα αστεράκια των κριτικών!!!!!

Η ταινία του Λοράν Καντέ «Ανάμεσα στους τοίχους» που τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών 2008, παίζεται αυτές τι μέρες στους κινηματογράφους της Αθήνας. Παίζεται μάλιστα σε δύο μόνο αίθουσες και ο συνωστισμός που παρατηρείται είναι ανάλογος με αυτό που γινόταν πριν 2 χρόνια με την ταινία «Οι ζωές των άλλων». Και τούτο γιατί συνοδεύεται από ύμνους και διθυράμβους της εγχώριας κριτικής. Αστέρια επί αστεριών παρελαύνουν στις σχετικές σελίδες των περιοδικών και των εφημερίδων. Στο....τσακ κρατιούνται μερικοί για να μη βάλουνε τα 5* και βάζουνε τα 4,5 *. Εμένα όμως η ταινία δεν μου άρεσε!
Έχει να κάνει με τους μαθητές μιας τάξης, ενός πολυφυλετικού σχολείου κάποιας εργατικής συνοικίας του Παρισιού και το φιλόλογο καθηγητή τους, όπου μέσα από κουλτούρες και συμπεριφορές, δημιουργούνται διάφορες εντάσεις, προστριβές και συγκρούσεις.
Κινηματογραφικά ο Καντέ δεν μας δείχνει και κάτι το ιδιαίτερο. Συνεχή κοντινά πλάνα, η κάμερα χαμηλά και εντελώς γραμμική αφήγηση. Μας δείχνει όμως με πολλές λεπτομέρειες τη μέθοδο διδασκαλίας του μαθήματος και τους τρόπους προσέγγισης των μαθητών από τον καθηγητή τους. Οπότε και όλο το ενδιαφέρον και η συζήτηση για το έργο επικεντρώνονται πάνω σε αυτούς τους τρόπους και τις μεθόδους. Και εδώ ακριβώς είναι που υπεισέρχονται οι προσωπικές εκτιμήσεις και απόψεις πάνω στα θέματα του σχολείου.
Εγώ εκπαιδευτικός δεν είμαι. Έτυχε όμως να διαβάσω την περασμένη άνοιξη το πολυδιαβασμένο βιβλίο της Νατάσας Πολονύ: Τα χαμένα παιδιά μας και έπαθα σοκ. Η Πολονύ είναι μια τριαντάχρονη Γαλλίδα καθηγήτρια που δίδαξε για 2 χρόνια σε ένα σχολείο, ακριβώς σαν αυτό που δείχνει η ταινία. Κάποια στιγμή δεν άντεξε, τα βρόντηξε υπέβαλε την παραίτηση της και κάθισε και έγραψε αυτό το βιβλίο-καταγγελία μέσα από τις σελίδες του οποίου καταγγέλλει όλο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, αυτό που λίγο ως πολύ υπερασπίζεται η ταινία, ξεκινώντας μάλιστα με τη φράση: «Είμαι αντιδραστική». Γιατί ήξερε εκ των προτέρων την εύκολη ετικέτα που θα της κόλλαγαν.
Υποστηρίζει με λίγα λόγια ότι το τέλμα μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας της, οφείλεται εν πολλοίς στην κυρίαρχη άποψη των τελευταίων 40 χρόνων ότι: κέντρο του σχολείου είναι ο μαθητής. Μια άποψη που όπως λέει φτάνει σε ακρότητες του τύπου: ότι και ο καθηγητής διδάσκεται από το μαθητή. Λέγοντας χαρακτηριστικά: τι να μάθεις από τα σημερινά παιδιά που οι γνώσεις τους, επί το πλείστον, εξαντλούνται στα ριάλιτυ της τηλεόρασης;
Και υπερασπίζεται με σθένος την άποψη της ότι: κέντρο του σχολείου είναι η μάθηση. Ο καθηγητής διδάσκει και ο μαθητής μαθαίνει. Και για το πόσο έχει διασαλευτεί σήμερα αυτό το πράγμα, καταγράφει επώνυμες μαρτυρίες από διάφορα ντοκιμαντέρ της γαλλικής τηλεόρασης όπου όχι καθηγητές αλλά παραδοσιακοί τεχνίτες: κεραμοποιοί, ξυλουργοί, κοσμηματοποιοί, υδραυλικοί, αγγειοπλάστες κ.ά. μιλάνε έκπληκτοι για το πόσο αδιάφορα να μάθουν, είναι τα παιδιά που μετά το γυμνάσιο πάνε κοντά τους για να γίνουν τεχνίτες. "Δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα" λένε "βαριούνται, δεν σέβονται την ηλικία μας, κάθονται 5-10 μέρες και μετά φεύγουν". Τραβώντας για τον παρασιτισμό και την παραβατικότητα.
Αν δεν είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο μπορεί να μου άρεσε και μένα η ταινία, έτσι δημοκρατικά που πιάνει τα θέματα. Δεν ξέρω πως την είδαν οι εκπαιδευτικοί. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όλοι τους ψυχικά θα βγήκαν ευχαριστημένοι και τι καλά θα λέγαν από μέσα τους που είμαστε εδώ, εδώ που ακόμα τα παιδιά των ξένων εργατών, έρχονται στο σχολείο για να μάθουν γράμματα.

Τα περσυνά «sweet movies» μου

Επανέρχομαι στο σινεμά. Κοιτάζοντας τώρα από κάποια χρονική απόσταση τις περσυνές ταινίες. Η αξιολόγηση μου εμπεριέχει το υποκειμενικό και μόνο στοιχείο. Μη σας παραμυθιάζουν οι ειδικοί και οι αυθεντίες με αναλύσεις! Μια ταινία σε άγγιξε ή δεν σε άγγιξε. Βγήκες με ένα αίσθημα ψυχικής πληρότητας από την αίθουσα ή δεν βγήκες. Τη σκέφτηκες ή δεν τη σκέφτηκες και την επόμενη μέρα. Απλά πράγματα.
Πρώτο λοιπόν που μου έρχεται στη μνήμη τώρα είναι το «Προσοχή Πόθος!» του Άνγκ Λι. Ένα δύσκολο θέμα: η παράφορη σχέση μιας φοιτήτριας της αντίστασης με τον αξιωματικό κατακτητή, που ο σκηνοθέτης το διεκπεραιώνει με αριστουργηματικό τρόπο μέσα σε μια θαυμάσια ατμόσφαιρα εποχής. Θυμάμαι και το «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μέρες» του Κριστιάν Μουνγκίου. Ένα έργο γροθιά στο στομάχι! Η ανατριχιαστική έκτρωση με τα παρελκόμενα, μιας κοπέλας στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Και με πόσο απλό και λιτό τρόπο χειρίζεται ο σκηνοθέτης το θέμα! Είμαι άντρας και συγκλονίστηκα. Σκέφτομαι τις γυναίκες και τις νέες κοπέλες που έτυχε να το δουν! Η «Άκρη του Ουρανού» του Φατίχ Ακίμ υπερπήδησε με αριστοτεχνικό τρόπο εθνικά σύνορα και φυλές, χαρίζοντας μας τρυφερότητα και αγάπη. Η σκηνή του θρήνου της Χάνα Σιγκούλα, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, για τη χαμένη της κόρη, νομίζω ότι περνάει στο Πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου. Άσε εκείνο το «Ταξίδι στην Άγρια Φύση» του Σον Πεν. Με εκείνη την πραγματική ιστορία ενός νεαρού που εγκαταλείπει όλα του τα υπάρχοντα και πάει να ζήσει στην Αλάσκα συναντώντας στη διαδρομή του την αγάπη, την άδολη και ανθρώπινη αγάπη με κορυφαία στιγμή: τη σκηνή με τον μοναχικό γέροντα.
Άφησα τελευταία την ταινία του Ρόϊ Άντερσον : «Εσείς οι ζωντανοί!», από την οποία είναι και η φωτογραφία στην κορυφή του κειμένου. Ο τίτλος, όπως γράφει στην αρχή, είναι από ένα συγκλονιστικό ποίημα του Γκαίτε που εγώ αγνοούσα: Χαρείτε εσείς οι ζωντανοί / πριν το κρύο κύμα της Λήθης / γλείψει το πόδι σας. Πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα. Κάθε σκηνή και ζωγραφικός πίνακας. Πριν από 6 χρόνια ο σουηδός αυτός μας είχε ξαναδώσει τα «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο». Είναι ένα κινηματογραφικό στυλ που δεν μοιάζει με κανένα άλλο!
Αυτά είναι τα έργα που εγώ ξεχώρισα από όσα είδα. Θα χαιρόμουν τα σχόλια σας όχι μόνο για αυτά αλλά και για άλλα που σας συγκίνησαν.

" Ραντεβού τον Σεπτέμβριο"

Η φράση αυτή παλαιότερα οριοθετούσε τις κινηματογραφικές σαιζόν. Γραφόταν με καλλιγραφικά γράμματα σε ένα στενόμακρο πανί που έμπαινε πάνω από τις εισόδους των κινηματογράφων γύρω στα τέλη Μάη και έμενε εκεί μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Στο ενδιάμεσο δούλευαν τα θερινά με επαναλήψεις. Έπαιζαν έργα του χειμώνα αλλά και επιτυχίες παλαιότερων χρόνων. «Χιροσίμα αγάπη μου», «Ο κλέφτης των ποδηλάτων», «Λα στράντα», «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», ήταν κάποιες από τις ταινίες που παίζονταν κάθε καλοκαίρι. Με σπιθουράκια και γρατζουνιές και με φθαρμένες κόπιες παιζόντουσαν αλλά οι θεατές έδειχναν κατανόηση. Άλλωστε το εισιτήριο ήταν πολύ φτηνό σε σχέση με τους χειμωνιάτικους, σχεδόν το μισό.
Τώρα οι κινηματογραφικές σαιζόν ισοπεδώθηκαν μέσα από έναν αέναο κύκλο πρώτων προβολών όχι μόνο στις αίθουσες με τον κλιματισμό αλλά και στα θερινά που τώρα είναι πανάκριβα. Προχτές στους Αμπελοκήπους με 8 Ευρώ εισιτήριο ακούγαμε το καζανάκι από διαμέρισμα της διπλανής πολυκατοικίας και την ημερήσια σύνοψη των αγωνισμάτων του Πεκίνου, από κάποια τηλεόραση ενός άλλου.
Άσε τις μάσες που πέφτουν. Τώρα έχουν προστεθεί και σάντουιτς και σουβλάκια ακόμη και μπιφτέκια. Δυό διπλανοί μας συνθεατές, ένας άντρας και μια γυναίκα, δεν έπαψαν να μασάνε ούτε ένα λεπτό. Είναι κάποιοι ευτραφείς συμπολίτες μας, βλέπεις, που πρέπει να πέφτουν σε αμηχανία ή και κατάθλιψη όταν σταματούν να δουλεύουν οι σιαγώνες τους. Ενώ κάποιοι άλλοι δεν χορταίνουν το κάπνισμα! Τρεις νεαροί μπροστά μας άναβαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Μόνο δυο κοπέλες δίπλα μας είχαν κάποια κενά γιατί φουμάριζαν στριφτό και η διαδικασία αυτή τους έπαιρνε κάποιο χρόνο.
Δυο άλλες κοπέλες πίσω μας δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους. Μιλούσαν ακατάπαυτα πολλές φορές ταυτόχρονα. Έλεγαν για κάποιον που δεν τηλεφώνησε παρ’ ότι ξέρανε ότι είχε γυρίσει από τις διακοπές του. Έλεγαν για κάποιαν άλλη. Έλεγαν ….έλεγαν, πολλά και διάφορα που ξέφυγαν της προσοχής μας γιατί έπρεπε να παρακολουθήσουμε, βλέπεις, και το έργο! Οι κοπέλες αυτές πρέπει να ανήκουν σε μια ιδιαίτερη και πολυάριθμη κατηγορία ανθρώπων που αρέσκονται να κουβεντιάζουν μπροστά στην μεγάλη οθόνη. Και έχω συναντήσει πάμπολλους τέτοιους στη μακρά σινεφίλ διαδρομή μου. Κάποιοι ανεξήγητοι βαθύτεροι λόγοι σε συνδυασμό με την εναλλαγή των εικόνων, διεγείρουν φαίνεται τον ομιλητικό τους οίστρο με τέτοια ένταση, όπως σε κάποιους άλλους άλλα πράγματα, διεγείρουν τη γενετήσια ορμή.
Αλλά το κερασάκι ήτανε στο τέλος όταν μας έβγαλαν από αλλού, όχι από εκεί που μπήκαμε. Γυρίσαμε κάτι στριφογυριστές σκάλες στρίψαμε από ‘δω στρίψαμε από ΄κει και αντί για την κατάφωτη λεωφόρο από όπου μπήκαμε, βρεθήκαμε σε ένα θεοσκότεινο στενό όπου τρομάξαμε να προσανατολιστούμε. Αυτό το φρούτο είναι καινούργιο και μου θυμίζει τις παλιές, παράνομες, χαρτοπαικτικές λέσχες με τις κρυφές εξόδους από όπου φυγάδευαν τους πελάτες τους στις εφορμήσεις της αστυνομίας.
Ξέφυγα όμως. Τον απολογισμό, με κάποια αξιολόγηση, της περασμένης κινηματογραφικής σαιζόν -όπως ορίζεται με το παλαιό σύστημα- ήθελα να κάνω και έπεσα σε άλλα χωράφια. Θα επανέλθω.