Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΩΡΑ Η ΒΙΑ; !!!


Βλέποντας τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την αύξηση των κρουσμάτων της βίας, όλη αυτή την παραφορά και την έξαψη γύρω από την ανασφάλεια της ζωής μας, που εκτός από τα έτσι και αλλιώς τρομολάγνα κανάλια άρχισε να καταλαμβάνει και την μπλογκόσφαιρα – δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοι που υπέκυψαν στον πειρασμό των εύκολων εξηγήσεων- θέλω να κάνω μία παρέμβαση.
Και θα προσεγγίσω το θέμα όχι από τη γνωστή κοινωνικοοικονομική διάσταση των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης που σίγουρα και υπάρχει αλλά από μια άλλη σκοπιά που δυστυχώς δεν τονίζεται.
Εδώ και 30 χρόνια, από την εμφάνιση του Σταλόνε και μετά, η παγκόσμια και κυρίαρχη χολιγουντιανή κινηματογραφική βιομηχανία είναι βουτηγμένη μέσα στο αίμα. Μια αχαλίνωτη και διαρκώς κλιμακούμενη βία κυριαρχεί στις μεγάλες και τις μικρές μας οθόνες. Γενεές ολόκληρες σε όλο τον πλανήτη γαλουχήθηκαν και γαλουχούνται από πρότυπα αιματοβαμμένων ηρώων. Οι ηλικίες 20 με 40 αδυνατούν, στην πλειοψηφία τους, να παρακολουθήσουν ταινία χωρίς σκοτωμούς. Ρίξτε μια ματιά να δείτε τι έργα παίζουν κάθε μέρα τα village και το filmnet, τα περισσότερα ιδιωτικά κανάλια και θα καταλάβετε. Είναι μάλιστα τόσο κυρίαρχη η συγκεκριμένη θεματολογία που δεν επαφίεται μόνο σε μελγκιμπσοναίους και μπρουσγουήληδες αλλά αγκαλιάζει πια και αξιόλογους καλλιτέχνες όπως ο Ταραντίνο ο Σκορτσέζε και οι Κοέν.
Μας αρέσει λοιπόν να βλέπουμε στο σινεμά ληστείες με μακρύκανα που τινάζουν τα μυαλά στον αέρα, χυμένα άντερα και πίδακες από αίμα και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά γίνονται κάπου αλλού στην Αμερική πέρα από τον Ατλαντικό μακριά μας! Δεν πήραμε είδηση ότι πολιτιστικά έχουν πέσει πια τα σύνορα και όλος ο κόσμος έγινε ένα. Ότι η Νέα Υόρκη είναι το ίδιο με την Καλκούτα το Βλαδιβοστόκ το Τόκυο και τη Βαρκελώνη, τη Νάπολη την Αθήνα το Μέξικο και το Ρίο. Ότι αυτό που βλέπαμε στο πανί περνάει και στη ζωή μας, ότι ήρθε η ώρα αυτά που χαζεύαμε, τώρα να τα λουστούμε!
.
YΓ: παρ' όλα αυτά Καλό Πάσχα!

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Ψήγματα και ...ψηφίδες!!!


1. Ο στρουθοκαμηλισμός καλά κρατεί! Όλα τα μίντια του πλανήτη και οι περί την οικονομία "ειδήμονες" προβάλλουν διαρκώς το έντονο πρόβλημα της Ελλάδας και κάνουνε τάχαμου πως δεν βλέπουν ότι είναι παγκόσμιο το πρόβλημα της οικονομίας. Ότι το μοντέλο του παγκόσμιου και αχαλίνωτου καπιταλισμού με την ισοπέδωση των εργατικών κατακτήσεων που τόσο έντονα καλλιεργήθηκε τα τελευταία 20 χρόνια, έφτασε πλέον στο τέλος του! Στα χέρια μας είναι να μην επιτρέψουμε ως λύση την επικράτηση της βαρβαρότητας!
*
*
2. Και αυτοί οι μαλάκες του ΟΟΣΑ επιμένουν στις ίδιες συνταγές που μας έφεραν μέχρις εδώ! Μας προτείνουνε, λέει, για τη μείωση του υψηλού ποσοστού ανεργίας των νέων, να καταργήσουμε το κατώτατο μεροκάματο και την αποζημίωση απόλυσης για να τους παίρνουν οι επιχειρήσεις με πολύ λίγα χρήματα. Και σταματάνε εδώ τον συλλογισμό χωρίς να λένε τη συνέχεια: ότι θα απολύονται οι μη "συμφέροντες" 50άρηδες και άντε να βρούνε μετά οι άνθρωποι άλλη δουλειά!
*
*
3. Εν τω μεταξύ: η φύση δεν καταλαβαίνει από αυτά και φορτσάρει χαρίζοντας μας με τις μυρωδιές και τα χρώματα της μια νότα αισιοδοξίας και απαντοχής. Και παρ' όλο που φέτος το Πάσχα πέφτει πολύ νωρίς δεν μας φαίνεται τόσο γιατί ο χειμώνας, που είχε πολλά νερά, θερμοκρασιακά ήτανε ήπιος.
Και μιας και μιλάμε για Πάσχα, νομίζω πως είναι καλό για την υγεία μας να νηστέψουμε τη μεγαλοβδομάδα. Άσε που έτσι καταλαβαίνουμε και καλύτερα τη μέρα της γιορτής η οποία "ειρήσθω εν παρόδω"δεν είναι μόνο εβραϊκή ή χριστιανική. Έχει, ως γνωστόν, τις ρίζες της στην αρχαία Αίγυπτο και συμβολίζει την μετά την εαρινή ισημερία χρονική υπεροχή της ημέρας έναντι της νύχτας, τη νίκη δηλαδή του φωτός πάνω στο σκότος που τόσο χρειαζόμαστε σήμερα!

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

"Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας...." !!!

Σημείωση: Σήμερα, λένε, ότι είναι η παγκόσμια ημέρα της Ποίησης και του Ύπνου και αύριο του Νερού. Βρήκα ένα ποίημα του Γ. Σεφέρη που μιλάει για τον Ύπνο μόνο που αντί για Νερό έχει μπόλικα...Δάκρυα!



ΑΦΗΓΗΣΗ
-------------
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν αυτές που μας βασανόζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.
***
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.
***
Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία.
***
Άλλοι τον άκουσαν να μιλά
μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατ'ωφλι του ύπνου
πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.
***
Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
***
Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτε που να μην το συνηθίσατε,
προσκυνώ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

ΕΝΑΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!!!


Τον τελευταίο καιρό με την κρίση μας έρχονται διάφοροι τύποι στο στυλ: «είδα φως και μπήκα» και μας συμβουλεύουνε διάφορα πράγματα για το καλό μας. Όπως την προηγούμενη εβδομάδα που μας επισκέφτηκε ο εικονιζόμενος «κύριος». Ονομάζεται Άνχελ Γκουρία και φέρει την ιδιότητα του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης του περιβόητου ΟΟΣΑ δηλαδή, του οποίου ως χώρα είμαστε μέλος.
Αφού είδε ο τύπος τον πρωθυπουργό, τους οικονομικούς υπουργούς, τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες που του παρέθεσαν και κάποια γεύματα εργασίας όπου θα κοπάνησε και καμιά αιγαιοπελαγίτικη συναγρίδα φαντάζομαι και κανα αστακό της Ερμιονίδας, τι βγήκε και συμβούλεψε φεύγοντας το γαϊδούρι;
Πρέπει, λέει, ο ιδιωτικός τομέας να γίνει πιο ελκυστικός για τους ξένους επενδυτές και γι’ αυτό χρειάζεται η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Και το έκανε πιο λιανά: να αρθούν τα ισχύοντα ποσοστά απαγόρευσης και οι αποζημιώσεις των απολύσεων και να καταργηθούν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Τι ωραία που ακούγεται μωρέ παιδί μου αυτή η …πλήρης απελευθέρωση!!! Εμπεριέχει βλέπεις το ιδανικό της Ελευθερίας και με τον επιθετικό προσδιορισμό «πλήρης» γίνεται ακόμη πιο γοητευτική! Μέχρι …παραμυθένιες φαντασιώσεις μπορείς να κάνεις συνειρμικά!!!
Ο κάθε εργαζόμενος, δηλαδή, θα έχει αυτή τη μεγάλη …ελευθερία: το πρωί που θα φτάνει στη δουλειά του θα μαθαίνει από τον πορτιέρη ότι έχει απολυθεί και θα τρίβει τα χέρια απ’ τη χαρά του! Θα κάνει επί τόπου μεταβολή και θα πηγαίνει σφυρίζοντας μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και μια ημερήσια εκδρομή άμα θέλει! Άσε το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα από την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων που θα έχει σαν αποτέλεσμα το να διαπραγματεύεται μόνος του ο κάθε εργαζόμενος με τον εργοδότη του τις ώρες απασχόλησης του και το ύψος της αμοιβής του. Είναι λίγο πράγμα να πηγαίνει, δηλαδή, η γειτονοπούλα μου η Αφροδίτη που δουλεύει τώρα πωλήτρια με τετράωρη απασχόληση και με 300 ευρώ μηνιάτικο χωρίς δώρα και άδειες –που παρ’ όλα αυτά δεν την βρίσκουν …ελκυστική- και να διαπραγματεύεται την πρόσληψη της κατ’ ευθείαν με τα θηρία του Markt και του Mall;
-Όχι! θα μου πείτε και θα γελάτε …αλλά εκεί θα μας φτάσουν! Οι επενδυτές κοιτάνε το χάρτη των Βαλκανίων συγκρίνοντας μας στα εργασιακά με τις γειτονικές χώρες και αγριεύουνε: «Tι παριστάνει αυτό το Greece;» σχολιάζουνε οργισμένοι!
Και αν λάβουμε υπ’ οψη ότι το «ελκυστικός» που είπε αυτός ο γάϊδαρος είναι ένα επίθετο και με έντονα …σεξικό χαρακτήρα, αναπόφευκτα πηγαίνει το μυαλό μας και στο …ξεβράκωμα για γρήγορη, δηλαδή, συνουσία!


ΥΓ: Ασφαλώς και ζητάμε συγγνώμη από τους φίλους μας τα γαϊδούρια, τους συμπαθέστατους κυρ-Μέντιους του Βάρναλη!

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ομόνοια: Η διαχρονικά «αμαρτωλή» πλατεία μας !!!


Με αφορμή τα κείμενα μιας –από κοινού και χωριστά- εκπληκτικής ανάρτησης που έκαναν για την ιστορική μας πλατεία οι συμπλογκίτισες: Roadartist και karyatida62 συν την παρέμβαση της Elva με κάποια πολύ ενδιαφέροντα σχόλια, είπα να πάρω και εγώ τη σκυτάλη και να προσθέσω ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αναδεικνύει ένα σταθερό χαρακτηριστικό που έχει η Ομόνοια μέσα στο χρόνο, άσχετο από τις αρχιτεκτονικές πολιτιστικές και κοινωνικές μεταβολές που υφίσταται κάθε τόσο. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από αυτή την αναλλοίωτη πτυχή του χαρακτήρα της: σαν η πλατεία των ανομολόγητων παθών και των απαγορευμένων, των χαμηλόφωνων …συμφωνιών και των νευμάτων!
Παραθέτω προς τούτο ένα σχετικό απόσπασμα, όχι από την «Ομόνοια 1980» του Γιώργου Ιωάννου που σίγουρα το επιβεβαιώνει, αλλά από πολύ παλιά: από το διήγημα «Ζωγραφιά Νυκτερινή» του μεγάλου μας λογοτέχνη Μιχ. Μητσάκη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 16 Μαΐου 1893 και το οποίο θεωρείται ως το πρώτο κείμενο της ελληνικής λογοτεχνίας που θίγει τόσο «αυστηρώς ακατάλληλα» θέματα!
Συγχωρήστε με μόνο που το περνάω στο μονοτονικό:


ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΝΥΚΤΕΡΙΝΗ

Τρεις μετά τα μεσάνυχτα, και η πλατεία της Ομονοίας είναι έρημος. Από των γύρω δρόμων, μεγάλαι πνοαί ανέμου εισβάλλουν εκ των γωνιών, συρίζουσαι, σαρόνουν το έδαφος σφοδραί, συσπούν την κόμην των υψηλών δένδρων της, σηκώνουν εις σύννεφα την σκόνην. Τα πέριξ οικήματα, βωβά, -παράθυρα κλειστά, πόρτες σφαλισμένες- εγείρουν αμαυράς τας όψεις των. Ένα προς ένα, βαθμηδόν, τα μαγαζειά, τα καφενεία που την περιβάλλουν, άδειασαν από τους θαμώνας των, είδαν να λιγοστεύ’ η θορυβώδης κίνησις, η ζωή που τα εγέμιζε, ησύχασαν, εβυθίσθησαν εις την σιγήν και εις το σκότος. Δύο καπνοπωλεία μόνον, άγρυπνα, πλάι – πλάι, εις το προς την οδόν Σταδίου άκρον της, ρίχνουν επί το πεζοδρόμιον κάτασπρον το φως των δύο στρογγυλών λαμπτήρων των. Έξω της «Ήβης», μόλις προ μικρού, η πλανοδία μουσική, η μισθωμένη δια να τέρπη τους ζυθοποτούντας, έπαυσε να σπαράττη την Τραβιάταν, το ισπανικόν, το τραγούδι του Στραβογιώργη και τα γκαρσόνια , πηγαινοερχόμενα, μεταφέρουν τα καθίσματα, εισάγουν τους ξυλίνους καναπέδες, παίρνουν τα απομείναντα ποτήρια, σκουπίζουν από χάμω τ’ αποτσίγαρα, των φυστικιών τα φλούδια, των ποδών τα ίχνη, τα φτυσίματα, όλην την βρώμαν που αφίνει πίσω της πληθύς ανθρώπων συνελθόντων δια να ιδωθούν, να ξαπλωθούν, να φλυαρήσουν. Τρία – τέσσαρ’ αμάξια στέκονται προ αυτής, βραδύναντα, περιμένοντα κανέναν πάρωρον διαβάτην, με τ’ άλογα των κουρασμένα, μισοκοιμώμενα ορθά, θαμπά, μισοσβυσμένα τα φανάρια των, τους δύο αμαξάδες κάτω, ακουμπισμένους εις τον τοίχον, ομιλούντας με τους υπηρέτας, ξαπλωμένον υψηλά, επί του εδωλίου του, τον άλλον, και ρογχάζοντα, ενώ ο τέταρτος, επί του εδωλίου του κι’ αυτός, ξάπλα επίσης, στηρίζει εις το χέρι το κεφάλι του, και ως εις ρέμβην αφειμένος, μουρμουρίζει σιγανά, διακεκομμένα, ως βαυκάλημα θα έλεγες, χυδαίον αθηναϊκόν τραγούδι, αλλοκότως αντηχούν εν τη νυκτί :

-Τι ναν του κάμω του μικρού
Που είναι μικρό και κλαίει, ώχ!....

Αντίκρυ δε, υπό το φέγγος τ’ ουρανού, αγρυπνούν κι’ αυτό και φωτισμένον, ορθόνεται το κιόσκι, ως λευκόν κουβούκλιον εβραϊκής συναγωγής και από μέσα πιάνων όλον τον στενόν χώρον του κοιμάτ’ ο πωλητής του. Ψυχή άλλη επ’ αυτής, ψυχή εις τους πέριξ δρόμους. Οξέα, υπερύψηλα τα τέσσερα κοντάρια του ηλεκτρικού, σβυστά, φρουρούν τας τέσσερας πλευράς της , παμμεγέθη. Άφωτα τα γκαζ, τυφλά επίσης, ως σβεσθέντ’ από τον άνεμον, την τριγυρίζουν πανταχόθεν. Ελεύθερος ο άργυρος των άστρων, της σελήνης, μονοκράτωρ, πέφτει επ’ αυτήν, απλόνεται, λαμπρός. Σκορπισμέν’ ανά την έκτασιν, πλέοντα εις το φως, τα θρανία όπού χρησιμεύουν προς ανάπαυσιν των εις αυτήν φοιτώντων, γυμνά ανθρώπων, μαστιγόνονται αγρίως από την βιαιότητα της σκόνης. Αλλ’ εις ένα εξ αυτών, κοντά εις την εξέδραν όπου παίζ’ η μουσική, υπό μίαν των συστάδων των σκοτεινών θάμνων, οίτινες ζοφούν το κέντρον της, στον ίσκιον, φαίνονται δύο συγκαθήμενοι. Ο πρώτος υψηλός ανήρ, με μαύρην γενειάδα, καταπίπτουσαν επί του στήθους του, ευρύνωτος, ευρύστερνος, με πρόσωπον μισοκρυμμένον υπό το πλατύ καπέλλον του, οζώδη ράβδον ανά χείρας, κατέχει τη μίαν άκραν του θρανίου, εστραμμένος προς τον άλλον. Και ο δεύτερος, μικρός λούστρος, ωσεί δεκαετής, με το κασκέττον του σκεπάζον την ευειδή όψιν του, στρέφων τα νώτα προς τον πρώτον, κατέχει την ετέραν. Σιωπηλοί, κάθοντ’ έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπον, προ ώρας ήδη, μη μετακινούμενοι, αδιαφορούντες δια την νύκτα και την σκόνην, μόνον, κάπου-κάπου ο ανήρ, βιαίως, ρίχνει δύο-τρεις λέξεις, ωσανεί μονοσυλλάβους ερωτήσεις, μασσωμένας μεταξύ των μαύρων του γενείων και ο μικρός ο λούστρος, δίχως να γυρίσει, απαντά ομοίως, μονοσύλλαβα επίσης, σιγαλά. Ο άνεμος φυσά, πάντοτε σφοδρός, διελαύνων την πλατείαν μετ’ οργής, αναστατώνων τα φυλλώματα, απειλών να καταρρίψη, τρίζοντας, τους στύλους των φανών του τηλεγράφου, ανεγείρων προς τον ουρανόν κονιορτού σίφωνα. Κι’ εκεί κάτω, εις κάποιαν εκ των γωνιών, ένα παράθυρον, ανοικτόν λησμονηθέν, παραφερόμενον υπό του βιαίου ρεύματος, δέρνει το σπίτι θηριωδώς, βροντά λυσσωδώς κατά τοι τοίχου, έκφρον και βαρύ, ωσάν να ήθελε να συγκλονίση την πλάσιν…
--Κουλούρια ζ…στάάά ! ήχησε φωνή, σκιά ενεφανίσθη, παρά του καφφενείου το ημίφως, εν μέσω του σκονοστροβίλου, κρατούσα μέγαν πίνακα επικεφαλής, τρίποδα εις χείρας.
…………………………………………………………………………………………..
Mιχαήλ Μητσάκης Εφημερίδα "Ακρόπολις" 16.5.1893

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Αγωνιστικό Διήμερο !!!




Κατ' αρχήν όσοι το επιθυμούν μπορούν να συντονιστούν στο συνεταιρικό Blog ενημέρωσης και αγωνιστικής ετοιμότητας με τον πιο πάνω τίτλο, κάνοντας κλικ εδώ:

Σημείωση: Το αγγλόφωνο του πράγματος οφείλεται στη φιλοδοξία επαφής και επικοινωνίας και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης που τους περιμένει η ίδια "μαρμάγκα"!



1. Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010:

Πανελλήνια 24ωρη Πανεργατική Απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Στην Αθήνα Συγκέντωση στις 11.00' στο Πεδίον του Άρεως.




2. Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010:


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΠΛΟΓΓΕΡΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 5,30-7μ.μ.
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ-ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ


Δεν είναι κρίση ΜΑΣ • Είναι κρίση ΤΟΥΣ
Είναι η μεγαλύτερη ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ
υπέρ του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και της ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ
εδώ και 60 χρόνια


Μη μασάς:


Όταν σου λένε ότι «ως χώρα χρωστάμε...»ρώτα τους,
γιατί, μαζί τα φάγαμε;Όταν σου μιλάνε για τις «αγορές»
ρώτα τους, ποιά είναι η διαφορά τους από τους τοκογλύφους ;
Όταν σου μιλάνε για την ανάγκη να σου κόψουν ένα μισθό
ρώτα τους, ποιος πλήρωσε τα 28 δισ. που χάρισαν πέρυσι στις τράπεζες ;
Όταν σου μιλάνε για «ευέλικτες σχέσεις εργασίας»
ρώτα τους, έχουν κανέναν άνεργο στην οικογένειά τους ;
Όταν σου μιλάνε για τον «υπέρμετρα διογκωμένο δημόσιο τομέα»
ρώτα τους, ξέρει τίποτα το πολιτικό τους γραφείο από διορισμούς και ρουσφέτια ;
Όταν σου μιλάνε για «μέτρα που διασφαλίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων»
ρώτα τους, γιατί τα χειροκροτούν ο ΣΕΒ, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών?
Όταν σου μιλάνε για «αδυναμία να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις»
ρώτα τους, για τα δισ. που δίνουν κάθε χρόνο για όπλα και μίζες.
Πολλές οι ερωτήσεις
Η απάντηση μία:
στο ΔΡΟΜΟ!!

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Λάου λάου παραπειστικά!!!


«Κάτι μου κρύβεις
την καρδιά σου δεν ανοίγεις
κι’ όλο περνάει
απ’ το μυαλό μου το κακό….»
Λίαν επίκαιρο τον τελευταίο καιρό λαϊκό άσμα!
.
.
.
.
.
.
.
Και τώρα που άρχισε να την ανοίγει με τα σκληρά μέτρα της περασμένης Τετάρτης βλέπουμε ότι αυτό που ξεκίνησε στο τέλος του καλοκαιριού -με την προκήρυξη των εκλογών- σαν παιδική εκδρομή στο δάσος: με τραγουδάκια και άσματα του τύπου «υπάρχουνε λεφτά τρα λα λα.. τρα…λα…λα..!» «θα πληρώσουν οι κατέχοντες τι χαρά…τι χαρά..!», έμελε μέσα σε λίγους μόνο μήνες μετά από μια καλά μελετημένη και σταδιακή ανάδειξη των έντονων –είναι η αλήθεια- δημοσιονομικών προβλημάτων, να πάρει τη δραματικότητα της Κοκκινοσκουφίτσας!
Πρώτα μας ήρθαν αυτοί οι σκυφτοί άνθρωποι από την Ευρώπη με τις τσάντες στον ώμο και τους φακέλους στα χέρια, να μελετήσουν τα δεδομένα και να προτείνουνε λύσεις. Αν προσέξετε τη φωτογραφία θα διαπιστώσετε ότι δεν σκύβουνε από κούραση: οι ενοχές πρέπει να τους βαραίνουν!
Γιατί ξέρανε οι κουφαλίτσες εξ’ αρχής ότι θα συνιστούσαν δραστικές περικοπές στις αμοιβές και αύξηση των εμμέσων φόρων -στις χώρες τους με τα ίδια προβλήματα προτείνουν εντελώς τα αντίθετα, στην Αγγλία πέρσι ο Μπράουν κατέβασε το ΦΠΑ από το 17 στο 15%- πράγματα που θα βαθύνουν ακόμη πιο πολύ την ύφεση της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας!
Αυτοί εκπροσωπούν, βλέπεις, τους δανειστές που ενδιαφέρονται να μη χρεοκοπήσει ο πελάτης-δανειολήπτης και ας πάει στα κομμάτια το ΑΕΠ και η αφαίμαξη του κοσμάκη!
Παίρνει μετά η κυβέρνηση τη μπάλα από τους σκυφτούς και συνεχίζει να παίζει το σύστημα "λάου λάου παραπειστικά": υλοποιεί αμέσως τις υποδείξεις ξεκινώντας όμως από τον «μισητό» δημόσιο τομέα, γιατί ποντάρει έτσι σε μια ανοχή ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που μέχρι προχτές εγκρίνει τους χειρισμούς της.
Όταν όμως εξαγγέλλονται και συγκεκριμενοποιούνται με τις «προς το παρόν» διαβεβαιώσεις περί ιδιωτικού τομέα εκ μέρους των υπουργών, όλοι πια υποψιάζονται ότι όπου να ‘ναι έρχεται και η σειρά των υπολοίπων μισθωτών! Μανούλες στο Πασόκ σε τέτοιου είδους επεκτάσεις: ο νόμος Ρέπα του ’98 που επεξέτεινε και στον ιδιωτικό τομέα την ωρομίσθια απασχόληση που είχε θεσμοθετήσει από το ’92 η ΝΔ, εξόντωσε το από αιώνος κεκτημένο του 8ώρου!
Πάλι δηλαδή τα «κορόϊδα» όπως είπε και ο πρωθυπουργός θα πληρώσουν το μάρμαρο! Ενώ οι τράπεζες θα συνεχίσουν να δανείζονται από την ΕΚΤ με 1% και να δανείζουν τον κοσμάκη με 10 και 15% επιτόκιο και οι φαρμακοβιομηχανίες να τριπλασιάζουν τα κέρδη τους!!! Για να αναφέρω επί τροχάδην δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα!
Η μαζική όμως και αγωνιστική συμμετοχή του κόσμου στα συλλαλητήρια των τελευταίων ημερών –έστω και με τη μόνιμα διασπαστική στάση κάποιας παράταξης- και που όπως πιστεύω θα κλιμακωθεί από εδώ και πέρα, δείχνει ότι δεν διακατέχονται πλέον οι άνθρωποι από την αφέλεια της πασίγνωστης κοπελίτσας του παραμυθιού και εξαρτάται πλέον μόνο από εμάς το να μη μας φάει στο τέλος ο λύκος!