Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Και όμως: κάτι το κοινό διαπερνάει τα δύο ΟΧΙ !!!

















Κάτι, νομίζω, που δεν μπορούν να διακρίνουν όσοι προσεγγίζουν τέτοια φαινόμενα με αμιγώς τεχνοκρατικά κριτήρια αιτίας-αποτελέσματος. Και εξηγούμαι αμέσως αφού πρώτα ζητήσω συγγνώμη γι’ αυτήν την ιστορική … απρέπεια: του να συσχετίζω, δηλαδή, δυο γεγονότα με τεράστια διαφορά ηλικίας. Το ένα εβδομήντα πέντε ολόκληρων χρόνων και το άλλο τεσσάρων μόλις μηνών. Καθώς θα έχετε καταλάβει ότι μιλάω για εκείνο το μυριόστομο ιστορικά καταξιωμένο ΟΧΙ του 1940 και αυτό το εκκωφαντικό του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Για το οποίο ακόμη αναρωτιούνται «πως και γιατί» όσοι προσπαθούν να το ερμηνεύσουν με τα επιφαινόμενα και κοινές λογικές. Κυρίως οι ευρωπαίοι υπεύθυνοι. Γιατί δεν φτάνει μόνο ένα χαρτί –όσο βαρύ και ασήκωτο- με όρους δανειοδότησης μιας χρεωμένης χώρας που μπορεί να προκαλέσει τέτοιο σεισμό. Είναι το φτύσιμο στα μούτρα ενός λαού που το συνόδευε, σαν εκείνο του φανφαρόνου Μουσολίνι με το θρασύ και αναίτιο «γη και ύδωρ». Ένα φτύσιμο με τη μορφή μιας πρωτοφανούς και κλιμακούμενης ωμής παρέμβασης από τη μεριά των ευρωπαίων … δημοκρατών να ψηφίσουμε «ναι». Η άσκηση μιας αχαλίνωτης τρομοκρατίας χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία και στην οποία, δυστυχώς, συνεπικουρούνταν από την ντόπια μιντιακή … γενιτσαρία*! Κάτι που ταυτόχρονα και μέρα με τη μέρα θέριευε έναν πνιγμένο θυμό της τσαλακωμένης αξιοπρέπειας των ανθρώπων. Αυτό το θυμό που με τόση ορμή βγήκε στις αποβάθρες του μετρό και στην πλατεία Συντάγματος από χιλιάδες λαού το βράδυ της Παρασκευής. Με ένα μυριόστομο ΟΧΙ μέσα από τα κατάβαθα των ψυχών. Μια κραυγή άγρια που έκανε τα ντουβάρια και τα τζάμια να τρίζουν, διέσχισε την επικράτεια σμίγοντας με άλλες ίδιες κραυγές, γιγαντώθηκε σε δυο μέρες σαν μια τεράστια χιονοστιβάδα μέσα στο κατακαλόκαιρο και μια βόμβα του 62% τράνταξε τον πλανήτη! Και νομίζω πως εδώ βρίσκεται η ιστορική κορύφωση που καίει ακόμη την άλλη πλευρά. Δεν μπορούν να χωνέψουν το θάρρος ενός μικρού Λαού, όπως το δείχνουν ανάγλυφα οι συνεχιζόμενοι λεονταρισμοί τους. Και συμπαθάτε με που σταματάω εδώ γιατί νομίζω πως τα μετέπειτα εκείνου του ΟΧΙ –με όποιο πρίσμα τα βλέπει κανείς- δεν αμαυρώνουν σε τίποτα την αίγλη αυτής της στιγμής, όπως δεν αμαυρώνει το Έπος της Αλβανίας η αμέσως μετά γερμανική κατοχή μας.
______________________________________________________________
*Γνωρίζω πως ο όρος είναι αδόκιμος όπως και ο όρος … «γενιτσαρίνες» που με τόσο ζήλο οι κυρίες Χούκλη, Τρέμη και Κοσσιώνη φρόντισαν να του δώσουν υπόσταση.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Και όμως το κρέας ψάρι … έγινε ήδη πραγματικότητα!!!






 
Και ούτε χιούμορ είναι αυτό ούτε ρητορική υπερβολή που να υπονοεί κάτι άλλο όπως η διαφήμιση που παίζει αυτόν τον καιρό. Γιατί απλά μιλάμε για τα ψάρια της λεγόμενης ιχθυοκαλλιέργειας ή υδατοκαλλιέργειας. Αυτά που τόσο μαεστρικά τα πλασάρουν με τις σχετικές ταμπελίτσες τα σούπερ μάρκετ: «τσιπούρες υδατ. Μεσογείου» ή «φαγκρί υ/κ Μεσογείου» γιατί ναι! Ενώ στην αρχή  μόνο η τσιπούρα και το λαβράκι μπορούσαν να καλλιεργηθούν τώρα τελευταία μας προέκυψαν πολλά και διάφορα όπως αυτό το θηριώδες μυλοκόπι που το κόβουν σε φέτες σαν τον εκ βορρά σολομό. Κάτι που γίνεται μαγνήτης ευκολίας για τις νέες νοικοκυρές –ιδίως τα καθαρισμένα με +2 ευρώ στην τιμή- και για τα νέα παιδιά που δεν μπορούν καθόλου τα κόκκαλα. Μόνο που κάποιος θα πρέπει να μιλήσει όχι για τη ... Rexona που έλεγε η παλιά διαφήμιση αλλά γι’ αυτή την ανεπαίσθητη … γουρουνίλα που σέρνεται στο τραπέζι και τον ουρανίσκο μας την ώρα της βρώσης τους. Καθώς τα φυράματα που χρησιμοποιούνται στην ιχθυοκαλλιέργεια είναι εμπλουτισμένα και με ζωικά απόβλητα σφαγείων. Όσο για εκείνον το γουρουνο-σολομό είναι ταϊσμένος και με ειδικά χρωστικά για να παίρνει το ροζ χρώμα του φυσικού συναδέλφου του. Και έτσι όπως θεριεύει η κατανάλωση αυτής της κατηγορίας, σε λίγο τα ψάρια της θάλασσας θα είναι μειοψηφία. Και είναι αυτός ένας δρόμος χωρίς επιστροφή καθώς το μοντέλο των αγορών μας όσο πάει και γίνεται πιο compact: όλα μα όλα τα ψώνια μας από το σουπερ-μάρκετ! Ψαράδες Λαϊκές και Βαρβάκειος είναι πια σπορ μόνο για … γέρους!     

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ: Ένας βαθιά πολιτισμένος και θρησκευόμενος άνθρωπος !!!





Κάθε συνέντευξη του Σταύρου Ζουμπουλάκη αποτελεί κέρδος για τον αναγνώστη καθώς ο λόγος του χαρακτηρίζεται από μια βαθυστόχαστη και ήπια προσέγγιση των θεμάτων της. Παραθέτω ένα απόσπασμα από την τελευταία που παραχώρησε στη δημοσιογράφο Νόρα Ράλλη της Εφημερίδας των Συντακτών αυτού του Σαββατοκύριακου:

………………………………………………………………………………

 

Αποτελεί σημαντικό πολιτιστικό κεκτημένο της Ευρώπης η διάκριση του θρησκευτικού στοιχείου από το πολιτικό, διάκριση που έχει πάρει τη νομική μορφή του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους. Στην Ελλάδα, ο χωρισμός αυτός έχει νομικά προχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί. Μένουν λίγα ακόμη να γίνουν, τα περισσότερα συμβολικού χαρακτήρα. Αυτό είναι εύκολο να γίνει και μπορεί να γίνει αύριο το πρωί. Το δύσκολο και το κρίσιμο είναι να αποφασίσουμε ποιο θα είναι το περιεχόμενο της θρησκευτικής διδασκαλίας στα σχολεία, αν υποτεθεί ότι χρειάζεται τέτοιου είδους διδασκαλία. Προσωπικά είμαι υπέρ ενός υποχρεωτικού μαθήματος Θρησκευτικών, χωρίς κανέναν απολύτως ομολογιακό ή κατηχητικό χαρακτήρα. Πυρήνας αυτού του μαθήματος θα είναι η Βίβλος, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Πάνε δεκαπέντε ακριβώς χρόνια που έχω κάνει την πρόταση για τα Θρησκευτικά ως βιβλικό μάθημα. Θα διδάξουμε δηλαδή τους μαθητές τα μεγάλα κείμενα της Βίβλου, όπως ακριβώς τους διδάσκουμε τα μεγάλα κείμενα της Αρχαίας Ελλάδος. Θα τους καλέσουμε να τα γνωρίσουν, να ανακαλύψουν τη σημασία και την ομορφιά τους. Θα τα διδάξουμε με ζέση, όπως διδάσκουμε και όλα τ’ άλλα, μα χωρίς να καλούμε κανέναν να τα δεχτεί με τον τρόπο του πιστού. Δεν είναι δουλειά του σχολείου αυτό. Τα Θρησκευτικά δηλαδή, θα είναι ένα ερμηνευτικό μάθημα, όπως είναι και τα αρχαία, όχι ένα κατηχητικό μάθημα. Με πυρήνα τα ιδρυτικά κείμενα της Βίβλου, θα διδάξουμε την ιστορία του χριστιανισμού, την τέχνη του, τη σκέψη, τον πολιτισμό του. Ασφαλώς και τις άλλες θρησκείες, κυρίως όσες συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την Ιστορία μας. Δηλαδή, τον ιουδαϊσμό και το ισλάμ. Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω ότι η Ευρώπη είναι ακατανόητη χωρίς τη Βίβλο και τη χριστιανική σκέψη και παράδοση; Η διοικούσα Εκκλησία και η πλειονότητα των θεολόγων καθηγητών δεν μπόρεσαν τότε, ούτε τώρα μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτή είναι η μόνη νομιμοποιητική βάση ενός υποχρεωτικού μαθήματος, στο πλαίσιο του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Επειδή ακριβώς η Εκκλησία δεν κατανοεί και δεν αποδέχεται τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, δίνει διαρκώς χαμένες μάχες. Η επιμονή της για ένα κατηχητικό υποχρεωτικό μάθημα θα έρθει να προστεθεί, αργά ή γρήγορα, στη μακρά σειρά τέτοιων μαχών. Η πρότασή μου, πάντως, για ένα βιβλικό μάθημα, μάθημα γνώσης και όχι πίστης, δεν έχει τον χαρακτήρα του τακτικού ελιγμού για τη διάσωση της ανεξαίρετης υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πιστεύω απόλυτα ότι ένα τέτοιο μάθημα, όποιο όνομα κι αν του δώσουμε, θα είναι μεγάλος πνευματικός πλούτος για το σχολείο μας. ............... …………………………….Αν το μάθημα είναι υποχρεωτικό και έχει τον ομολογιακό χαρακτήρα που έχει σήμερα, τότε το δικαίωμα απαλλαγής από αυτό πρέπει να είναι εγγυημένο. Με απλή δήλωση του κηδεμόνα ή του μαθητή, αν είναι ενήλικος, χωρίς καμία απολύτως μνεία των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, κατά το πνεύμα δηλαδή της αρχικής εγκυκλίου του Στυλιανίδη.


......................................................................................................................................


Βιογραφικό: O Σταύρος Ζουμπουλάκης γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική και φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Από το 1998 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Νέα Εστία". Είναι πρόεδρος, από το 2008, του Δ.Σ. του βιβλικού ιδρύματος "Άρτος Ζωής". Σήμερα Πρόεδρος Εφορευτικού Συμβουλίου Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Ο τρυφερός ... στριμμένος μας!!!




    

       ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ



Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;


Ντίνος Χριστιανόπουλος


__________________________________

σημείωση: από δήλωση του όταν αρνήθηκε το μεγάλο
κρατικό βραβείο "Ερώτηση: Πως νιώθετε για τη βράβευση σας;
Απάντηση: Οι άνθρωποι μου απένειμαν το βραβείο από καλή τους
διάθεση. Αυτό όμως πρέπει να υπάρχει και από την άλλη μεριά,
αλλά εγώ όπως ξέρετε είμαι λιγάκι στριμμένος!"