Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Σε ποιούς απευθυνόταν ο Ντερτιλής; !!!


Με το θάνατο του υπέργηρου Νικόλαου Ντερτιλή έκλεισε ο κύκλος των πρωτεργατών του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 (ο Παττακός δεν λαμβάνεται υπ'  όψιν μιας και έχει χάσει από καιρό το στοιχείο της σοβαρότητας). Όλη αυτή η ομάδα  των νεαρών αξιωματικών που από την εποχή ακόμη του εμφυλίου δημιούργησαν τη συνωμοτική οργάνωση ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) σίγουρα και δεν λειτούργησαν ως συνειδητοί προδότες, σίγουρα και πίστευαν πως σε εκείνη τη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, προσέφεραν υπηρεσίες προς την πατρίδα τους. Πρώτα ήταν ο εμφύλιος και μετά ακολούθησε ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ του Σοβιετικού και του Αμερικανικού ή Δυτικού μπλοκ που πίστευε ότι πίσω από κάθε κομμουνιστή ή αριστερίζοντα κρυβόταν και ένας εν δυνάμει κατάσκοπος ή πράκτορας των σοβιετικών, οπότε φυσικό ήτανε να ασπάζονται αυτές τις ιδέες και αρκετοί ένστολοι που σε συνεργασία με τους υπερατλαντικούς συμμάχους μας έφτασαν μέχρι το εγχείρημα της 21ης Απριλίου. Το περίεργο με αυτούς τους ανθρώπους νομίζω πως βρίσκεται στην μετά την πτώση του καθεστώτος τους συμπεριφορά τους: Κατ' αρχήν είχαμε την αυτοκτονία του Οδυσσέα Αγγελή που κρεμάστηκε   μέσα στο κελί του και την πεισματική άρνηση των υπολοίπων να έρθουν στον οιονδήποτε συμβιβασμό με την κρατούσα συνταγματική τάξη. Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μου, ένα κοινό και πολύ σημαντικό στοιχείο που τους διακρίνει και είναι αυτό το ό,τι κανένας τους μα κανένας τους δεν ένιωσε την ανάγκη να αφήσει κάποιο γραπτό κάποια απομνημονεύματα τέλος πάντων για εκείνο το τόσο κρίσιμο ιστορικό διάστημα. Ούτε και ο πολυγραφότατος Παπαδόπουλος δεν το έκανε. Και εδώ είναι που εγώ πιστεύω ότι κάτι άλλο ήταν που τους ενόχλησε τόσο πολύ και ότι αυτό δεν γράφεται και λέω μήπως πρόκειται γι'  αυτή την ξεδιάντροπη προδοσία αυτό το άδειασμα που υπέστησαν εκ μέρους των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Κάτι που το πρωτογεύτηκαν με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και αργότερα με τις καινούργιες αγάπες των συμμάχων μας στο πρώην σοβιετικό μπλοκ. Για σκεφτείτε τη θέση τους όσων επέζησαν και είδαν τον Γιωργάκη τον Μπους να αναγνωρίζει, την ημέρα της ορκωμοσίας του μάλιστα, τα Σκόπια ως Μακεδονία;
Μήπως λοιπόν το πείσμα τους απευθυνόταν και σε κάποιους άλλους με τους οποίους τους συνέδεαν μυστικοί και ανομολόγητοι δεσμοί;    

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Αποκλειστικό: Μέλος του Σύριζα αγόρασε χύτρα ταχύτητας δυο μέρες πριν από την έκρηξη!!!


Σύμφωνα με πληροφορίες μας από έγκυρους κύκλους του Μαξίμου, γυναίκα μέλος του Σύριζα και μάλιστα υψηλόβαθμο σε τοπική οργάνωση δυτικού προαστίου, φέρεται να έχει άμεση σχέση με την έκρηξη στο γνωστό εμπορικό κέντρο καθώς εμπλέκεται στην αγορά χύτρας ταχύτητας του ίδιου μάλιστα τύπου με αυτή που χρησιμοποίησαν οι δράστες της εν λόγω ενέργειας. Τούτο, κατά τις ίδιες πληροφορίες, προέκυψε μετά από πολύ προσεκτική έρευνα που διεξήγαγαν γυναίκες (όχι άνδρες αυτή τη φορά) της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας στα καταστήματα που εμπορεύονται είδη οικιακού εξοπλισμού. Σε ένα τέτοιο, λοιπόν, κατάστημα του κέντρου της Αθήνας δόθηκε η πληροφορία ότι δυο μέρες πριν από την έκρηξη εμφανίστηκε εξαδέλφη του μπατζανάκη της πωλήτριας και γνωστή για αυτήν Συριζαία και αγόρασε το συγκεκριμένο μαγειρικό σκεύος. Τα πράγματα πάντως προς το παρόν παραμένουν εκεί και το κυβερνητικό επιτελείο δεν δείχνει σπουδή μετά τις τελευταίες αποτυχίες του και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για το ντου προς ανέυρεση η μη της κατσαρόλας. Καθώς υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να λείπει μεν το σκεύος αλλά να έχει δοθεί ως γαμήλιο δώρο σε κάποιους νεόνυμφους. Γι΄ αυτό και υπήρξε ρητή εντολή από τον κ. Δένδια που προίσταται των ερευνών να εξαντληθούν πρώτα όλα τα ενδεχόμενα. Ακόμη και στην περίπτωση που βρεθεί εκεί η χύτρα, κάτι που αίρει το ενδεχόμενο της ανάμειξης, καλού κακού να καταγραφούν λεπτομερώς όλα τα στοιχεία που θα υπάρχουν σε αυτήν: μέχρι και καμιά κολλημένη φακή στη βαλβίδα του εξαερισμού της!

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

"Η μητέρα του σκύλου" έχασε το δημιουργό της!!!



"Έφυγε" χτες απ' τη ζωή ο Παύλος Μάτεσις (1933-2013), ένας μεγάλος μάστορας του γραπτού λόγου που ασχολήθηκε με όλα τα είδη της τέχνης του και με μεγάλη σε όλα επιτυχία. Είναι περισσότερο γνωστός ως θεατρικός συγγραφέας μα εγώ τον έχω στην καρδιά μου για ένα του μυθιστόρημα: "Η μητέρα του σκύλου".
 
  
Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για το κορυφαίο του έργο και για ένα από τα 4-5 σημαντικώτερα μυθιστορήματα της μεταπολεμικής μας λογοτεχνίας. Ένα συναρπαστικό αφήγημα υψηλής γλωσσικής τελειότητας που δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου αν δεν το τελειώσεις. Ίσως να είναι βιωματικό, εγώ δεν ξέρω, και εκεί να βρίσκεται η τεράστια δύναμη του και η ζητούμενη από όλους τους δημιουργούς ιδιότητα για το έργο τους: να μη φοβάται το χρόνο!
Και θέλω να σημειώσω πως γράφοντας μόνο γι' αυτό του το βιβλίο δεν υποτιμώ καθόλου το υπόλοιπο τεράστιο έργο του, απλά και μόνο μια προσωπική μου αδυναμία εκφράζω.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει φίλτατε Παύλο! 

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Μια...κινηματογραφική έκθεση φωτογραφίας!!!

 





Ο Γιώργος Καλογερόπουλος, ιδρυτής και διευθυντής εδώ και 20 χρόνια του πετυχημένου εγχειρήματος για τα ελληνικά κινηματογραφικά πράγματα που ακούει στο όνομα: mfi (mediterranean film institute http://www.mfi.gr/ ) εκθέτει τις παλιές του φωτογραφίες από την Αμερική από τότε που σπούδαζε κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης καθώς και από τις εδώ επισκέψεις του κατά το ίδιο διάστημα. Έντονη κινηματογραφική ματιά και μια περίεργη αίσθηση κίνησης για το βλέμμα του θεατή.
Η έκθεση που γίνεται με τη χορηγία του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ στην Image Gallery Λεωφ. Αμαλίας 36 τηλ. 2103230534, ξεκινάει την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013 & ώρα 19.00' και θα διαρκέσει μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Η Σταυρούλα!!!


Διήγημα του
Όμηρου Πέλλα



.......................................................................................................................................................

   Ξαφνικά ακούστηκε ένας κρότος που πλησίαζε -τρίζαν τα ξερά φύλλα- κι' ένα αγκομαχητό, ξεμύτισε μια χελώνα, πίσω ο αρσενικός που την είχε πάρει από κοντά λαχανιάζοντας και κλαψουνώντας. Σταμάτησαν μια στιγμή μπροστά μας, παίξαν τα ματάκια τους αμφίβολα. Εκείνου του είχε βγει η γλώσσα το στόμα ανοιχτό, έδειχνε αποκαμωμένος, όμως ξεκίνησε αμέσως όταν ξεκίνησε εκείνη και ξανάρχισε το λαχάνιασμα και τ' αγκομαχητό.
   Μπροστά μας προς τα κάτω ήταν ένα αλωνάκι μικρό, όχτος από το πάνω μέρος, γκρεμός στο κάτω χείλος μέχρι κάτω τις "Σπηλιές", κάποτε οι καβουρνιάρηδες είχανε στήσει εδώ καμίνι. Εμποδισμένα από εμάς τα δυο ζωντανά ροβόλησαν στον καμινότοπο και πήραν την όχτη-΄οχτη και έφτασαν στην άκρη. Την έξοδο την έφραζε ένα κουτσουράκι, κάτω έχασκε ο γκρεμνός, έκανε η μπροστινή να στρίψει πίσω, της έφραξε το δρόμο το σερνικό, τη στένεψε, σταμάτησ' εκείνη και την ανέβηκε! Η σβησμένη του αναπνοή γίνηκε πιο κοφτή, οι κινήσεις του γίνηκαν γρήγορες, σε μια στιγμή -εμείς κρατούσαμε, θυμάμαι, την αναπνοή- έγινε πιο βίαιος, σαν τάνυσμα, ξαφνικά το ξύλο όπου στηριζόταν η θηλυκιά υποχώρησε και τα δυο ζούδια χάθηκαν στον γκρεμνό.
   Την ίδια στιγμή ένα "άααα" ακούστηκε αριστερά μας, κι' ένα κορίτσι τινάχτηκε πίσω από τις λούζες, πέρασε τ' αλώνι και έφτασε στο μέρος που πέσαν τα ζωντανούλια, έσκυψε και κοίταζε τον γκρεμνό - ακουγόταν ο θόρυβος που 'καναν τα καύκαλα κατρακυλώντας.
   Φαίνεται πως κινηθήκαμε και μας άκουσε γιατί γύρισε το κεφάλι, περιδιάβασε το μάτι ερευνητικά και φοβισμένα και ύστερα το σταμάτησε πάνω μας. Καρφώθηκε λίγο, περπάτησε από τον ένα στον άλλο σαν γεράκι, σαν φίδι, έτσι ερωτηματικό σαν αρπακτικό και πάντα τρομαγμένο σαν ζούδι του λόγγου, σηκώθηκε απότομα και χάθηκε στον ανήφορο, πίσω από τις ασφάκες.
   Την ξέραμε, ήταν η Σταυρούλα του Κατσίρου. Την είχα προλάβει και εγώ στο σχολείο.  Ερχόταν μέχρι την τρίτη τάξη, δεν ήταν κακή μαθήτρια, στην Αριθμητική μάλιστα ήταν πολύ καλή, στην ομιλία δυσκολευόταν, άλλωστε δεν πολυμιλούσε. Μόνο που ήταν πάντα αχτένιστη, φορούσε πάντα το ίδιο φουστάνι, φαίνεται δεν το 'βγανε ούτε στον ύπνο της, τα μάτια σκιαγμένα, σα να ήταν σε ξένο τόπο, σαν ζούδι που το 'φεραν από το λόγγο και βρέθηκε ξαφνικά ανάμεσα σ' ανθρώπους. Ήταν πολύ φτωχιά. Ο πατέρας της είχε κάτι λίγα χωραφάκια μα πιο πολύ ζούσαν από τα γίδια.
   Όταν πήγαινε στην τρίτη τάξη, πέθανε η μάνα της, ο πατέρας της την κράτησε στο σπίτι να κάνει τη νοικοκυρά. Μια φορά μόνο την είχα δει στο πανηγύρι. Είχε πιάσει μια γωνιά ενός σπιτιού κι από κει έβγανε το κεφάλι και κοίταε το χορό στ' αλώνι. Ίσαμε που  νύχτωσε κι' έφυγε πάλι για το ξώσπιτο.
................................................................................................................................................................
    Πήραμε τον κατήφορο για το γυρισμό, έπρεπε να βιαστούμε να μη νυχτώσουμε, κόντευε να βασελέψει ο ήλιος - γυάλιζε χρυσό, θαμπωτικά λαμπρό το Ιόνιο, δυτικά.
   Όταν περάσαμε κοντά στη Σμουρτίτσα, η Σταυρούλα ήταν ανεβασμένη σ' ένα κλαδί φυτρωμένο οριζόντια σ΄ ένα βράχο και τραγουδούσε.
   Ήταν τόσο  συνεπαρμένη από το τραγούδι που ούτε μας πήρε είδηση. Κάπου-κάπου σταματούσε κι άκουγε τον αντίλαλο της ρεματιάς - έλεγε ένα τραγούδι μονότονο, μακρόσυρτο, θλιβερό, όλο μοναξιά και παράπονο. Δεν ήταν καθόλου άγρια. Το πρόσωπο της -πάντα αχτένιστα τα μαλλιά κι ανακατωμένα- είχε ένα φως, ήταν ήρεμο, σχεδόν χαρούμενο. Τίποτ' άλλο δεν ακουγόταν,  η Σταυρούλα κι η φωνή της.
   Τραβήξαμε βιαστικά, σουρουπώματα ήμασταν στο χωριό. Όλο το δρόμο, κι  αργότερα όταν μεγάλωσα και έφυγα από το χωριό, με βασάνιζε τούτη η εικόνα: Ένας ολομόναχος, έρημος άνθρωπος, ένα κορίτσι ολομόναχο που τραγουδάει σ' ένα άγριo μέρος, δαρμένο από τους αέρηδες το χειμώνα και τον ήλιο και το καλοκαίρι. Πως να γεμίσεις μέρες ολόκληρες, με τη φωνή σου μονάχα, μήνες, χρόνια; Γιατί η καημένη η Σταυρούλα πέρασε χρόνια έτσι, μέχρι που ήρθε ξαφνικά το τέλος, πιο σκληρό από τη ζωή της.
 
   Στα 1945, τον Απρίλη -είχε περάσει πια η Κατοχή- τη βρήκανε σκοτωμένη σ' ένα τσαγδούρι, λίγο παρακάτω από τη Σμουρτίτσα. Τα χέρια της δεμένα σ' ένα κλαρί, τα πόδια τσακισμένα, τα ρούχα ξεσχισμένα, το κεφάλι λιωμένο, με μια μεγάλη πέτρα που βρέθηκε πλάι, με κομμάτια μυαλό και αίματα. Την είχαν βιάσει -θα πρέπει να 'τανε τουλάχιστον δύο, ήταν πολύ γεροδεμένη. Θα 'χανε παλέψει πολύ, τα κοντόκλαδα γύρω ήταν αλωνισμένα, και το χώμα κάτω από το κορμί της σκαμμένο. Τα χείλη της ήταν καταματωμένα, τα 'χε κόψει με τα δόντια.
   Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος ή ποιοι τη σκότωσαν, τουλάχιστον δεν πιάστηκε κανείς.  Μίλησαν για έναν βουβό  κι' άλλον ένα που έφυγαν τότε κοντά για την πόλη και δεν ξανάρθα. ν στο χωριό -τους είχαν, είπανε, δει εκεί γύρω εκείνη τη μέρα. Επειδή ήταν από το χωριό και τους  γνώρισε η Σταυρούλα γι' αυτό τη σκότωσαν. Άλλος κάτι άκουσε, άλλος κάτι είδε, όταν ρωτούσαν δεν ήξεραν τίποτα, οι καιροί ήταν πονηροί, οργίαζαν κάτι οργανώσεις παντοδύναμες, τον μπελά σου γύρευες;
   Κι ύστερα, χάθηκε ο κόσμος; μια Σταυρούλα -΄πάει λησμονήθηκε κιόλας.
   Μια Σταυρούλα. Ένα ζουδάκι.
 
Αύγουστος 1962
 
Όμηρος Πέλλας (1921-1962). Φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Γιαννόπουλου από την Τριφυλία  με μικρή αλλά πολύ έντονη παρουσία στα ελληνικά γράμματα. Πέρασε το βραχύτατο βίο του στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως τα ελληνικά ξερονήσια της εξορίας και το κρεβάτι του πόνου με τον καρκίνο. Έγραψε δυο μόνο βιβλία: το Σταλαγκ VI C το χρονικό της ομηρίας και μια συλλογή διηγημάτων με 7 μόνο διηγήματα που θεωρούνται από πολλούς ότι επηρέασαν σημαντικά την μεταπολεμική μας πεζογραφία της μικρής φόρμας.