Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ταξί…τάξις…και κοροϊδία!!!

  
 Εγώ με τους «ταρίφες» δεν είχα ποτέ αγαθές σχέσεις, το αντίθετο μάλιστα: στις τρεις φορές που θα πάρω ταξί τις δύο πλακώνομαι μαζί τους στον καβγά. Γιατί αν εξαιρέσουμε τα νέα παιδιά που έχουν μπει στο επάγγελμα και διακρίνονται από επαγγελματισμό και ευγένεια, οι υπόλοιποι στην πλειοψηφία τους απαρτίζουν ένα συνονθύλευμα από θρασύτατους ξερόλες  που κλέβουν στο ταξίμετρο, ανάβουν τσιγάρο χωρίς να σε ρωτάνε και σε υποχρεώνουν να ακούς τις μαλακίες τους περί πολιτικής και κοινωνίας και να υφίστασαι στη διαπασών την ηχορύπανση του σκατοσταθμού που προτιμάνε!
   Πλην όμως, στην παρούσα φάση και στη σύγκρουση τους με την κυβέρνηση νιώθω αλληλέγγυος μαζί τους γιατί αυτή τη χοντρή κοροϊδία που τους παίξανε με το «είπα ξείπα» των Ρέπα και Ραγκούση θυμίζει αυτή την εξαπάτηση που υπεστήκαμε προεκλογικά και μετεκλογικά όλοι οι Έλληνες στις εκλογές του 2009. Και αν για τότε μπορεί βρε παιδί μου να πει κάποιος ότι δεν γινότανε αλλιώς ξέρω γω οτιδήποτε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να βρει κανείς κάποια λογικοφανή βάση εκτός από το καπρίτσιο του υποβαθμισμένου και χολωμένου τέως υπερυπουργού κ. Ραγκούση που πήρε πίσω τις υποσχέσεις του προκατόχου του για το πληθυσμιακό κριτήριο! Μια άκρως απαράδεκτη κίνηση, ενώ τα κανάλια επιμένουν να βλέπουν το απαράδεκτο μόνο στις κινητοποιήσεις  των θιγμένων από αυτές τις παλινωδίες! Και συνεχίζουν να λένε αυτά τα φληναφήματα περί δικαιώματος διαμαρτυρίας αλλά ευπρεπούς και κόσμιας: χάνει ο άλλος το ψωμί του και θα πρέπει να διαδηλώνει πάνω στο πεζοδρόμιο συντεταγμένος και άδοντας «τα χριστιανόπουλα θα πάμε με χαρά!».
   Και όσο για τους τουρίστες ρε καραγκιόζηδες των μίντια που διαρκώς μας πιπιλάτε, άνθρωποι πολιτισμένοι είναι και αυτοί και ξέρουνε πολύ καλά για το μακέλεμα των εργαζομένων που γίνεται αυτή την εποχή στην Ελλάδα, και η ησυχία θα τους παραξένευε. Έχουν θεαθεί μάλιστα κάποιοι να χειροκροτούν τους απεργούς παρ’ όλο που περπατάνε σέρνοντας τις βαλίτσες τους, άλλο που μόλις φανεί κάτι τέτοιο στο πλάνο αμέσως το κόβετε!

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Νορβηγία-Σομαλία: Δύο όψεις του ίδιου θανάτου!!!









Και εννοώ βέβαια το θάνατο που προέρχεται από την αλλόκοτη και άκρως παράλογη συμπεριφορά του ανθρώπου. Γιατί ναι μεν στην πρώτη περίπτωση η φρίκη της αιματοχυσίας με τον τρόπο που εκδηλώθηκε είναι εκείνο που εντυπωσιάζει καθώς εμπεριέχει το στοιχείο του άμεσου και ομαδικού φόνου, δεν είναι όμως πολύ διαφορετική από αυτό που συμβαίνει πιο μακροχρόνια με τους πολλαπλάσιους θανάτους της Σομαλίας.
Και δεν μιλάω βέβαια μόνο για την αγριότητα των εμφύλιων διαμαχών αλλά για την μεγάλη ευθύνη που έχουν τα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης στη διαρκή λεηλασία των χωρών της Μαύρης Ηπείρου. Μόνο που αυτό το θεωρούμε φυσικό και το έχουμε πια συνηθίσει.
Και έτσι για να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη μας θα αναφέρω το επισιτιστικό πρόβλημα και την πείνα που προέκυψε πέρυσι τέτοιον καιρό στη διπλανή και πλουσιότερη Κένυα όταν οι πολυεθνικές εταιρίες πήραν το καλαμπόκι για πρώτη ύλη καυσίμων με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί η τιμή τού τόσο απαραίτητου για τη διατροφή αυτών των ανθρώπων αγροτικού προϊόντος.
Μόνο που εδώ οι ευθύνες για αυτά τα εγκλήματα διαχέονται ως προς τα πρόσωπα και οι ένοχοι δεν έχουνε καθόλου τύψεις και ούτε διώκονται βέβαια. Πάνε τις Κυριακές στην Εκκλησία και προσεύχονται, δίνουν λεφτά για εράνους και την UNESCO και όταν ζητηθεί από τα κράτη τους να βοηθήσουν αυτά τα παιδάκια με τα πελώρια μάτια, αυτά προσφέρουν γελοία ποσά.
Όπως τα ...28 εκατομ. δολάρια που είπαν προχτές ότι προσφέρουν οι ΗΠΑ την ώρα που ξοδεύουν για τα στρατεύματα κατοχής σε Ιράκ και Αφγανιστάν κοντά στο ένα δισεκατομμύριο την ημέρα!

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Ηλιοβασίλεμα και ... κρίση!!!

  
 Με τη λογική τού «εδώ ο κόσμος χάνεται…» θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως λίαν αντιφατικός ή και σουρεαλιστικός ακόμη, ο τίτλος της σημερινής μας ανάρτησης. Αφού είναι ευκόλως εννοούμενο ότι με τη πρώτη του λέξη μιλάμε για αυτή την οπτική πανδαισία του κόκκινου που τόσο απλόχερα μας προσφέρει ο ήλιος στη δύση του και στις πολλαπλές εκδοχές της έτσι που μας την χαρίζει η πληθώρα των αμέτρητων οριζόντων της χώρας μας. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι με την τελευταία λέξη μιλάμε γι’ αυτό το κακό που μας βρήκε εδώ και ενάμιση χρόνο με αναπόφευκτη την μελαγχολία και την κατάθλιψη.
   Και όμως τα πράγματα δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι έτσι γιατί ο άνθρωπος ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του, έτσι σαν αντίβαρο σαν διαφυγή από τη σκληρή πραγματικότητα, πρέπει να ρίχνει μια ματιά στις ομορφιές της φύσης.
   Και μπορεί ο Κωστής Παλαμάς εκτός από την ποιητική ευαισθησία του να είχε τα μέσα και να αγόρασε σπίτι στην απάνω Κυπαρισσία για να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου Πελάγους που βλέπετε στη φωτογραφία ή ο ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης Γιώργος Σεφέρης να αναλύθηκε σε λυγμούς αγναντεύοντας μια φορά κάπου αλλού κάτι παρόμοιο, υπάρχει όμως η ίδια ομορφιά και για τους κατατρεγμένους.
   Αυτό που λέει ο Αλμπέρ Καμύ στο «Μύθο του Σίσυφου» ότι εκεί που του ‘φευγε ο βράχος κατά το σούρουπο ψηλά από το βουνό και ξαναγύριζε ο ταλαίπωρος  για να τον ξαναπιάσει, τότε ήταν και η μόνη του χαρά καθώς αγνάντευε την ομορφιά που απλωνότανε κάτω από τα πόδια του στους κάμπους και τις ρεματιές και πέρα στον ορίζοντα τα χρώματα της δύσης.

Σημείωση: φωτό από kyparissiaonline.blogspot

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Αυτός που θα πληρώσει τη λέζα πιο ακριβά!!!


Σε όλη αυτή την τροϊκανή λαίλαπα που σαρώνει  τις κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις της κοινωνίας μας και που ανάγεται πάντα σε οικονομικά μεγέθη, νομίζω ότι υπάρχει μία βραδυφλεγής και μη αναστρέψιμη ζημία σε βάθος χρόνου που θα αποβεί τελικά και η πιο καταστροφική συνέπεια για τους ανθρώπους που κατοικούν αυτήν εδώ τη γωνιά της Ευρώπης. Και τούτο δεν είναι άλλο από τα πλήγματα που ήδη υφίσταται αυτό που λέμε Πολιτισμός μιας κοινωνίας. Κάτι που για τους ανθρώπους της εξουσίας έχει την έννοια του περιττού και οπότε είναι το πρώτο που την πληρώνει. Αν δούμε τις περικοπές και τη λιτότητα που χαρακτηρίζουν το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών -που μάλιστα οι εκδηλώσεις του έχουν και εισιτήριο- σκεφθείτε τι μαρμάγκα θα φάει όλες τις αποκεντρωμένες πολιτιστικές δραστηριότητες (θεατρικές ομάδες, πολιτιστικούς συλλόγους, χορευτικά κλπ) που επιχορηγούνται από την κυβέρνηση και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτές τις δραστηριότητες που ναι μεν δεν μπορείς να τις βάλεις σε οικονομικές μεζούρες και παραγωγικότητες, έχουν όμως τεράστια σημασία για την καλλιέργεια των ανθρώπων και την ποιότητα της ζωής τους.