Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

1979:Μπουρδελότσαρκα στα Χανιά!!!

σημείωση navarinos: Να γελάσουμε και λίγο ρε παιδιά! Απόκριες είναι!!!!!


Του Θοδωρή Κόλλια*



  Τότε που λέτε στα Χανιά, είμαστε μια παρέα ντούροι και βαρβάτοι. Η ηλικία άρχιζε από τα δεκαοχτώ του Μανωλιού του Τσουράκη και κατέληγε στα είκοσι πέντε ημών των αποφοίτων. Αναφερόμαστε στα χρόνια που υπηρετούσαμε όλοι την πατρίδα στην 115 Π.Μ. στη Σούδα. Ο Μανωλιός λοιπόν ήταν εθελοντής υποσμηνίας   από την Κρήτη. Ήταν αγριοκάτσικο, σκέτο κρι-κρι. Τώρα το πώς γίναμε τακίμια είναι μια άλλη ιστορία.  Οι άλλοι, οι περισσότεροι ήμασταν μεγαλούτσικοι αφού άλλος έτσι, άλλος αλλιώς είχαμε αποφοιτήσει από διάφορες σχολές. Μαθηματικό, Οικονομικό, Φυσικό, Ιατρική, Οδοντιατρική, Πολυτεχνείο, Κτηνιατρική η αφεντιά μου και ο χορός καλά κρατούσε. Όλοι ήμασταν κληρωτοί και υπηρετούσαμε τη θητεία μας εκτός από το κοπέλι, το Κρητικάτσι που είχε καταταγεί ως υπαξιωματικός και έναν αξιωματικό  της ένδοξης Ελληνικής Αεροπορίας, τον Κώστα  Πισαρίκα. Αυτός ήταν καραμπινάτος γαλονάς. Για τη γενέτειρά του ακριβώς θα σας γελάσω γιατί η μνήμη κάνει κόνξες. Κάπου από πάνω την Καρδίτσα πρέπει να ήταν, καμπίσιος, γιατί θυμάμαι πολύ καλά που έλεγε και υπερηφανευόταν για την καραγκούνικη καταγωγή του. Υποσμηναγός, φίνος και παιδί τζιμάνι. Λίγο καιρό τον ήξερα αλλά είχαμε γίνει κολλητοί. Τότε είχα πολλούς κολλητούς. Δεν ξέρω γιατί, ήταν η ηλικία, οι περιστάσεις που μας έδεναν, τι να πω ; Αργότερα πάντως δύσκολα περνούσα τα όρια της φιλίας με κάποιον. 
Είχα το Γιάννη τον οδοντίατρο, το Γιάννη τον μηχανολόγο, τον Κίμωνα τον γιατρό μετέπειτα ακτινολόγο στον Ευαγγελισμό, τον Παντελή νοσοκόμο στην μονάδα, από τα μέρη του Αγρινίου, το Χρήστο το Κάφτη από τα Γιάννενα, το μαθηματικό  Γιώργο από την Κόρινθο και μερικούς άλλους που έχω ξεχάσει το όνομά τους. Τι να κάνουμε ο χρόνος κυλάει σαν το ποτάμι και τα πρόσωπα φεύγουν σαν το νερό. Οι πέτρες όταν μένουν ακίνητες χορταριάζουν. Έτσι και οι γνωριμίες, οι φιλίες και οι αγάπες ακόμη, όταν δεν βλέπονται γρήγορα ξεχνιούνται. Γεμίζουν χορτάρια λήθης και αμνησίας. Πολλούς από αυτούς τους θυμάμαι πολύ καλά. Άλλους, βεβαίως   λιγότερο, γιατί τους συνάντησα μετέπειτα ή κι ακόμη συναντιόμαστε σαν φίλοι και άλλους γιατί είχαν μια χτυπητή ιδιορρυθμία ή μας συνέδεσε ένα ωραίο συμβάν. ¨Όπως λ.χ. ο Γιάννης Καραστόλου, ο οδοντίατρος, ερχόταν κάθε πρωί στο ιατρείο της μονάδας και επί μια ώρα χτυπούσε το νεσκαφέ του με μαχαίρι μάλιστα, τάκα-τάκα  ώσπου γινόταν άσπρος σαν αλοιφή. Ή ο μαθηματικός ο Γιώργης Ζαρούλης από την Κόρινθο και μετέπειτα στέλεχος του ΟΤΕ! Πού να ξεχάσω το Γιώργη που με γλύτωσε από μια επιβάρυνση που θα μου έριχναν στα αυτιά ίση με δυο βαρέλια λάδι; Ο Γιώργης ήταν συσσιτιάρχης στα μαγειρεία των σμηνιτών κι εγώ για τρεις μήνες, συσσιτιάρχης στη Λέσχη  Αξιωματικών.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Θα αλλάξει ο κόσμος; !!!




Μια μέρα πριν το θάνατο του Φίλιπ Σέϋμουρ Χόφμαν είχε πεθάνει σε ηλικία 83 ετὠν ο μεγάλος Γερμανοαυστριακός ηθοποιός Μαξιμίλιαν Σέλ. Είχε τιμηθεί με το  Όσκαρ καλύτερου αντρικού ρόλου για τη συμμετοχή του στην ταινία "Η Δίκη της Νυρεμβέργης". Που αφορούσε την περιβόητη εκείνη δίκη εναντίον των ναζιστών του πολέμου από το Διεθνές Ειδικό Στρατιωτικό Δικαστήριο το 1945. Κάτι που ίσως να επηρέασε και τον ηθοποιό. Γιατί εντυπωσιάστηκα από το ρεπορτάζ που έλεγε ότι πέρασε πολλά από τα τελευταία χρόνια του μακριά από κάθε δημοσιότητα. Στην τελευταία συνέντευξη του που έδωσε το 2001 στους Νew York Times και που σήμερα, μέσα στην κλιμακούμενη βαρβαρότητα που ζούμε αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, είχε πει:

"Ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ! Η δυναμική του κακού θα είναι πάντα η ίδια. Αν και όλοι οι ποιητές και καλλιτέχνες γράφουν συνέχεια για την ειρήνη, ωστόσο τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 2-3 χιλιάδες χρόνια. ....και όμως, ακόμα ελπίζουμε!".

 





Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

"Στοχασμοί πάνω από ένα Χαρτοκιβώτιο"!!!


Σημείωση: πρόκειται για άρθρο του εικονιζόμενου Πώλ Ώστερ που γράφτηκε μια παγωμένη μέρα της Νέας Υόρκης στις 20 Δεκεμβρίου 1999. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και λίγο πριν τη δύση του 20ου αιώνα. Αναφέρεται στους άστεγους της αμερικάνικης μεγαλούπολης που κοιμούνται μέσα σε κούτες τηλεοράσεων και κλιματιστικών.


"... Οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε σε απόσταση ενός πλήγματος μόνο από την απόλυτη στέρηση. Μια αλληλουχία πληγματων μπορεί να μας καταστρέψει. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που περιπλανώνται στους δρόμους και οι οποίοι κάποτε βρίσκονταν σε θέση φαινομενικής ασφάλειας. Έχουν πανεπιστημιακά διπλώματα. Είχαν υπεύθυνες θέσεις και συντηρούσαν τις οικογένειες τους. Τώρα τους έχουν βρει δυσκολίες και ποιοι είμαστε εμείς που θα νομίσουμε πως τέτοια πράγματα δεν μπορούν να μας συμβούν; Τους τελευταίους μήνες μια φοβερή συζήτηση δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα σχετικά με το τι θα κάνουμε με αυτούς. Αυτό για το οποίο θα πρέπει να συζητήσουμε είναι το τι θα κάνουμε με εμάς. Πρόκειται, στο κάτω-κάτω, για την πόλη μας και ό,τι συμβαίνει σε αυτούς συμβαίνει και σε μας. Οι φτωχοί δεν είναι τέρατα επειδή δεν έχουν χρήματα. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια και δεν βοηθάει κανέναν να τους τιμωρήσουμε επειδή είναι φτωχοί. Οι νέοι κανόνες που προτάθηκαν από την παρούσα διοίκηση δεν είναι μόνο σκληροί κατά τη γώμη μου, αλλά δεν έχουν και καμία λογική. Αν κοιμάσαι τώρα στο δρόμο, θα συλληφθείς. Αν πας σε άσυλο θα πρέπει να εργάζεσαι για να εξασφαλίσεις κρεβάτι. Αν δεν εργάζεσαι θα σε πετάξουν πάλι στο δρόμο και εκεί θα σε συλλάβουν πάλι. Οι άνθρωποι που υπερασπίζονται αυτές τις ιδέες δηλώνουν όλοι ευσεβείς θεοφοβούμενοι άνδρες και γυναίκες. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι όλες οι θρησκείες του κόσμου επιμένουν στη σημασία της αγαθοεργίας - όχι μόνον ως κάτι που πρέπει να ενθαρρύνεται, αλλά ως υποχρέωση, ως ουσιαστικό κομμάτι της σχέσης μας  με τον Θεό. Γιατί κανένας δεν μπήκε στον κόπο να πει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι είναι υποκριτές;
   Στο μεταξύ η ώρα περνάει. Πέρασαν πολλές ώρες από τη στιγμή που κάθισα στο γραφείο μου και άρχισα να γράφω αυτά τα λόγια. Δεν έχω κουνήσει καθόλου όλη αυτή την ώρα. Η κεντρική θέρμανση κροταλίζει μέσα στους σωλήνες και το δωμάτιο είναι ζεστό. Έξω ο ουρανός είναι σκοτεινός και ο άνεμος χτυπάει με δύναμη τη βροχή επάνω στους πλαϊνούς τοίχους του σπιτιού. Δεν έχω απαντήσεις ούτε συμβουλές να δώσω ούτε προτάσεις. Το μόνο που ζητώ είναι να σκεφτείτε τον καιρό. Και μετά, αν μπορείτε, να φανταστείτε τον εαυτό σας μέσα σε ένα χαρτικιβώτιο κάνοντας ό,τι μπορείτε για να ζεσταθείτε. Μια μέρα σαν τη σημερινή, για παράδειγμα, έντεκα ημέρες πριν από το τέλος του εικοστού αιώνα, έξω στο κρύο και το θόρυβο των δρόμων της Νέας Υόρκης."

                                                 Πωλ  Ώστερ           20 Δεκεμβρίου 1999



Από το βιβλίο: "Το Κόκκινο Σημειωματάριο" εκδόσεις Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ