Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Διαβάζεται ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Τζόυς; !!!


Ο Τζαίημς Τζόυς (1882-1941) πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο φρόντισε να κληροδοτήσει στην ανθρωπότητα ένα μυθικό και στοιχειωμένο βιβλίο: τον Οδυσσέα! Το οποίο από το 1923 που πρωτοκυκλοφόρησε στο Παρίσι και μέχρι σήμερα, συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Πουλάει σταθερά γύρω στις 100 χιλιάδες αντίτυπα το χρόνο και έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα κοντά στα 1000 βιβλία σε όλο τον κόσμο που έχουν ως θέμα….τον Oδυσσέα! Στο Δουβλίνο κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου με τη συμμετοχή χιλιάδων «προσκυνητών» από όλο τον κόσμο και με την κατανάλωση πολλαπλάσιων χιλιάδων μπουκαλιών μπύρας guinness που έπινε και ο Bloom, εορτάζεται η «Bloom’s day», από το όνομα του ήρωα του βιβλίου Λεοπόλδου Μπλούμ του οποίου την …Οδύσσεια μιας μέρας: της 16ης Ιουνίου 1904, μας περιγράφει ο συγγραφέας στο εν λόγω ογκώδες δημιούργημα του.
Και όλα αυτά συμβαίνουν κατά τη γνώμη μου γιατί ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ συνεχίζει να παραμένει μοντέρνος και αξεπέραστος μέσα στο χρόνο επαληθεύοντας διαρκώς αυτό που με διορατικό και προφητικό τρόπο είχε διατυπώσει εξ’ αρχής για το έργο αυτό, στη μελέτη του (Ulysses, Order and Myth, 1923) ο μεγάλος ποιητής T. S. Eliot: «Πρόκειται για βιβλίο στο οποίο όλοι χρωστάμε και από το οποίο κανένας μας δεν μπορεί να ξεφύγει». Και πολλοί μεγάλοι συγγραφείς μεταξύ των οποίων η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ, ο Χέρμαν Μπροχ, ο Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ και ο Άλφρεντ Ντέμπλιν(στο «Μπέρλιν Αλεξάντερπλατς» υπάρχει έντονη μια πνοή …Οδυσσέα!), θεωρείται ότι έχουν επηρεαστεί στη γραφή τους από αυτό το βιβλίο.
Καθότι ο ιδιοφυής δημιουργός του, στα τέσσερα όλα κι’ όλα έργα του που εξέδωσε, φρόντισε να ακολουθήσει μια μεθοδευμένη κλιμάκωση της τεχνικής του και να πείσει για το ταλέντο του, κάτι που συμβαίνει και με πρωτοπόρους δημιουργούς στη ζωγραφική και γι’ αυτό τον συγκρίνουν με το Πικάσο που στην αρχή δημιούργησε κλασσικά έργα υψηλής τελειότητας και μετά σιγά-σιγά πέρασε σε έναν μοναδικό και ανεπανάληπτο μοντερνισμό.
Έτσι και ο Τζόυς αφού έγραψε πρώτα σε κλασική φόρμα τη συλλογή διηγημάτων «Οι Δουβλινέζοι»(1914), έργο υψίστης συγγραφικής τελειότητας που θεωρείται ότι βρίσκεται στο επίπεδο των Τσεχοφικών διηγημάτων, πέρασε στο καινοτόμο και όχι τόσο εύκολα προσβάσιμο: «Το Πορτραίτο του Καλλιτέχνη σε Νεαρή Ηλικία»(1916), προχώρησε στην πλήρη ανατροπή της κάθε συμβατικής φόρμας με τον «Οδυσσέα»(1923) και έκλεισε τον κύκλο του με το τελείως απρόσιτο και μη δυνάμενο να μεταφραστεί σε άλλη γλώσσα: «Finnegans Wake»(1939).
Οπότε για τους Έλληνες αναγνώστες είναι φανερό ότι πλεονεκτούν οι κατέχοντες την αγγλική σε υψηλό επίπεδο, μιας και έχουν πρόσβαση στο πρωτότυπο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα αντιμετωπίσουν πολλά άλλα προβλήματα όπως η αλλαγή ύφους - όχι μόνο από κεφάλαιο σε κεφάλαιο αλλά ακόμη και μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, όπως λένε ότι συμβαίνει σ' εκείνο όπου κατά την επίσκεψη του σε μια μαιευτική κλινική ο Μπλούμ περιγράφει όλη την εξέλιξη της εγκυμοσύνης μέχρι τη γέννηση, χρησιμοποιώντας όμως διαδοχικά το ύφος των εννέα κυριότερων Βρετανών συγγραφέων από τον 14ο αιώνα μέχρι τον 20ο- εν αντιθέσει μ’ εμάς τους υπόλοιπους που πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με τη μετάφραση, μία πολύ σπουδαία, όπως θεωρείται από όλους, μετάφραση του μακαρίτη του Σωκράτη Καψάσκη από τις εκδόσεις Κέδρος. Αφιέρωσε ο άνθρωπος πολλές δεκαετίες της ζωής του σε αυτό το εγχείρημα, κάτι που έχει γίνει με όλους τους μεταφραστές του Οδυσσέα όπου γης!

Αυτή έχω και εγώ από τότε που κυκλοφόρησε –εδώ και 20 χρόνια- αργότερα βρήκα στο Μοναστηράκι και το πρωτότυπο των εκδόσεων Penguin, στο οποίο καταφεύγω για να κοιτάζω κάποια παράξενη πρόταση, μετά πήρα και το «Ulysses, Οδηγός Αναγνωσης» που κυκλοφόρησε ο Άρης Μαραγκόπουλος το 2000 από τις εκδόσεις Κέδρος και αργότερα τη βιογραφία « James Joyce: Η απόκρημνη όψη μιας μεγαλοφυΐας» της Έντνα Ο’ Μπράϊεν από τις εκδόσεις Νεφέλη το 2002.
Και με όλα αυτά και μετά από είκοσι χρόνια έχω να σας παρουσιάσω τον πενιχρότατο απόλογισμό 353 σελίδων από το σύνολο των 816! Και μάλιστα οι 50 από αυτές –τις διάβασα μετά από υπόδειξη γνωστού μου- είναι οι τελευταίες 50 σελίδες του βιβλίου που απαρτίζουν το κεφαλαίο Νο 18 το επονομαζόμενο και «Πηνελόπη» όπου η κυρά Μπλούμαινα (Μόλλυ) με έναν εκπληκτικό εσωτερικό μονόλογο χωρίς σημεία στίξης, περιγράφει τη ζωή της σε ένα κείμενο συναρπαστικό που διαβάζεται από όλους τους αναγνώστες -και μόνο γι’ αυτό θα άξιζε να αγοράσει κανείς το βιβλίο- και που έμελε να επηρεάσει την μεταγενέστερη παγκόσμια λογοτεχνία όσο τίποτα άλλο. Αρκεί να αναφέρω ότι σε δύο από τα σημαντικότερα έργα της μεταπολεμικής μας λογοτεχνίας: «Το Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή και το «Η Μητέρα Του Σκύλου» του Μάτεσι, νομίζω πως διαχέεται πολύ έντονα το άρωμα «Πηνελόπης».
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το βάζουμε κάτω! Ζωή να ‘χουμε μπροστά μας και συνεχίζουμε γιατί ενώ δεν ξέρω πόσο χρόνο του πήρε του μπάρμπα –Τζαίημς για να ολοκληρώσει αυτό το βιβλίο, πιστεύω ακράδαντα πως η ανάγνωση του είναι έργο ζωής για εμάς τους "ψωνισμένους" και όπως είπε και ο ίδιος αστειευόμενος σε κάποια συνέντευξη: «Ο ιδανικός αναγνώστης του Οδυσσέα δεν κοιμάται ποτέ!»


                                                                                   Δημήτρης Κουκουλάς
                                                                                         28-02-2010



___________________________
Ιανουάριος 2017: Δεν λουφάρουμε αλλά και χωρίς να ακολουθούμε κατά γράμμα την αυστηρή, περί αγρύπνιας, παραίνεση του συγγραφέα, μετά από 7 ολόκληρα χρόνια και με πολλές μπρος πίσω αναγνώσεις και επαναλήψεις, μένουν ακόμη τα κεφάλαια 16&17. Ένα πρόσχημα, ίσως, μια αφορμή για μια πιο μακροχρόνια ενασχόληση και εμπλοκή με το κορυφαίο αυτό αριστούργημα.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Η κρυφή γοητεία της εθνικής μας …προσφώνησης!!!


Όλοι οι ξένοι που περνούν απ’ τη χώρα μας, έστω για λίγο, μία είναι η λέξη που συγκρατούν και θυμούνται για πάντα: η εθνική μας προσφώνηση «μαλάκα!»
Και σε αυτό δεν συντελεί μόνο η διαρκής επανάληψη της σε κάθε χώρο δουλειάς ή διασκέδασης σε δρόμους πλατείες καφέ ταξί μετρό πλοία και αεροπλάνα, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση τέλος πάντων, αλλά αυτή η εγγενής μουσικότητα της και γοητεία. που την κάνει πολύ πιο εύηχη και προσλήψιμη από αντίστοιχα άλλων λαών όπως π.χ. εκείνα τα κοφτά και ξερά μπουλ σιτ και φακ που ακούμε σε χώρες της αγγλικής!
Τρία συνεχόμενα α μετά από ένα ρινικό, ένα γλωσσικό και ένα λαρυγγικό σύμφωνο, και τον τόνο να πέφτει στο λα σε ματζόρε, απαρτίζουν ένα ηχητικό γλωσσικό αριστούργημα, ένα ποίημα εκπάγλου μουσικής απολαύσεως, θα μπορούσε κανένας να πεί, που μπροστά του είναι αδύνατον να αντισταθεί το αφτί του οποιασδήποτε προελεύσεως επισκέπτη.
Άσε και εκείνη τη μεγάλη γκάμα των νοημάτων και διαβαθμίσεων που προσδίδει η λέξη σε διάφορες φράσεις ανάλογα με τη χρήση της και την προφορά της! Κάτι που μπορεί να ξεκινάει από την απαξίωση και το χλευασμό: «Είσαι πολύ μαλάκας!» «Τι λες ρε μαλάκα;», να περνάει από πιο ουδέτερες εννοιολογικές αποχρώσεις: «Ρε συ μη γίνεσαι μαλάκας!» «Θα είσαι μαλάκας αν το δεχτείς!» και να φτάνει μέχρι την πιο αγαπησιάρικη τρυφερότητα που μπορεί να εκφράσει ο λόγος: «Πω! πω! μαλάκα μου την κάναμε!»
Για μας δε τους Έλληνες η λέξη «μαλάκας» πέρα από την ηχητική της δύναμη και επίδραση στην καθημερινή μας ζωή, μπορεί να σηματοδοτεί και να συνδέεται με πολύ πιο βαθειά πράγματα και νοήματα του υποσυνείδητου της ψυχής μας. Ένας συνάδελφος μου στο στρατό, καθηγητής φιλόλογος στο επάγγελμα που είχε εντρυφήσει πολύ πάνω στο θέμα –«ειδικός μαλακολόγος» θα λέγαμε σήμερα με αυτήν την πανσπερμία της αχαλίνωτης εξειδίκευσης που υπάρχει- μου έλεγε τότε, ότι η αποδοχή και η ευρεία χρήση της από το λαό μας, έχει να κάνει με καταστάσεις έννοιες και αρχέτυπα που συμπυκνώνουν όλο το βρεφικό μας σύμπαν: γιατί το μα, όπως σημείωνε, μας παραπέμπει στη λέξη μαμά, το λά στο λαλά και το κα που αλλού; στα κακά!Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, εκτός από τη γενικευμένη εξάπλωση της στο θέατρο την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αγκάλιασε και το ασθενές λεγόμενο φύλο με αποτέλεσμα: η λέξη «μαλάκας» να χρησιμοποιείται αυτούσια και για γυναίκες. Κάτι που με τα αρσενικού γένους στη γλώσσα μας, μόνο σε τίτλους και αξιώματα γινότανε μέχρι τώρα. Έτσι κοντά στα γνωστά: η γιατρός, η πρόεδρος, η υπουργός, μπήκε και η …μαλάκας!Τέλος, οι βαθιές ρίζες της στην ελληνική αρχαιότητα (Θουκιδίδης, Ηροδοτος κλπ) αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο το αδιατάρακτο της εθνικής μας συνέχειας μέσα στο χρόνο, κάτι που θα μπορούσε να καταστήσει τη λέξη αυτή ως ένα επιπλέον όπλο της διπλωματικής μας φαρέτρας απέναντι σε κάθε τέτοιου είδους αμφισβητήσεις και επιβουλές.
Ακόμη και σε κηρύγματα από άμβωνος αρμοδίων μητροπολιτών (π.χ. Άνθιμος, Σεραφείμ), θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τέτοια θέματα, εάν κατά το παρελθόν δεν είχε τόσο υπονομευτεί και αφοριστεί από κάθε λογής κατηχητές, ιεροκήρυκες και θεολόγους!

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Στο λεωφορείο!!!



Σημείωση: Στο πρώτο στιγμιότυπο ήμουν σε απόσταση και δίδεται περιγραφικά. Στα άλλα δύο που ήμουνα κοντά υπάρχει πρόζα.


1.Αλληλεγγύη. Οι τρεις κοπέλες που μπαίνουνε στη στάση απ’ τη μεσαία πόρτα μοιάζουν για φίλες. Στέκονται όρθιες δίπλα από το ακυρωτικό μηχάνημα ενώ υπάρχουν σκόρπια άδειες θέσεις. Οι δυο κουβεντιάζουν και η τρίτη συνεχίζει να μιλάει στο κινητό. Μετά από 5-6 στάσεις μπαίνουν οι ελεγκτές. Η μία μοιάζει ανήσυχη και λέει κάτι στην άλλη. Η τρίτη συνεχίζει να μιλάει στο κινητό. Φτάνει ο ελεγκτής η μία ψάχνεται η άλλη δείχνει το εισιτήριο της, το ίδιο και η τρίτη που συνεχίζει να μιλάει στο κινητό. Εισιτήριο δεν βρίσκεται απ’ την πρώτη και βγάζει το μπλοκάκι ο ελεγκτής, ενώ πλησιάζει και ο άλλος. Η κοπέλα δεν πληρώνει, αρχίζει διάλογος που παίρνει μέρος και η άλλη ενώ η τρίτη συνεχίζει να μιλάει στο κινητό. Στην πρώτη στάση κατεβαίνουν οι ελεγκτές με τις κοπέλες: τις δυο που διαμαρτύρονται τώρα εντόνως ενώ ακολουθεί και η τρίτη που συνεχίζει να μιλάει στο κινητό!

2. Αισιοδοξία. Η κοπέλεα στην απέναντι θέση μιλάει στο κινητό με κάποια Πόπη: «….ναι ρε μαλάκα αφού το ξέρεις ότι μου τη σπάει αυτή η δουλειά…ναι ρε συ αλλά κάνω υπομονή γιατί είναι η κρίση είναι και ο Σάκης άνεργος …υπομονή και σε 2-3 μήνες που θα περάσει η κρίση θα βρω μια άλλη που θα γουστάρω θα βρει μία και ο Σάκης και θα είμαστε γαμάτοι ρε πούστη…»

3. Φιλοσοφία. Στο παγκάκι της στάσης πιάνουν την κουβέντα: ένας εβδομηντάρης με μια συνομίληκη του. Κι’ ενώ ξεκινάνε από τον καιρό και το πόσο αργεί το λεωφορείο η συζήτηση κλιμακώνεται απότομα στα υπαρξιακά:
Εκείνη: «Αααχ τίποτα δεν είμαστε! Ο πατέρας μου είχε 400 στρέμματα χωράφια και τι πήρε κοντά του; Δυο μέτρα γης!»
Εκείνος: «Καλά τα λες, τίποτα δεν είμαστε! Αλλά επι τη ευκαιρία που είχε εκείνα τα χωράφια και τι γίνανε τώρα;»
Εκείνη: «Στον Ωροπό. Τα κληρονομήσαμε οι τρεις αδερφές και τα δυο αδέρφια».
Εκείνος: « Τίποτα παλιοχώραφα θα είναι! Δεν πιάνουν μία μπροστά στα δυο οικόπεδα που έχω εγώ στην Παλιά Πεντέλη!»
Εκείνη: «Τι λες ρε κακομοίρη που θα μου πεις εμένα παλιοχώραφα τα φιλέτα δίπλα στην εθνική οδό!»
Η άφιξη του λεωφορείου αποσόβησε την περαιτέρω κλιμάκωση και ίσως τη σύρραξη! Μόνο κάποιες χαμηλόφωνες αψιμαχίες συνεχίστηκαν μέσα στο όχημα. Του τύπου: «…θα μου πεις εμένα!» «…σιγά τα φιλέτα!» κλπ…κλπ.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

J. D. Salinger: Ο φύλακας στη σίκαλη !!!


Είχα αγοράσει το βιβλίο σε ευτελή τιμή, πριν 20 περίπου χρόνια, από έναν υπαίθριο παλιατζή στο Μοναστηράκι. Και ήξερα αρκετά καλά το «μύθο» που το συνόδευε: ότι με την κυκλοφορία του το 1951 και τη μεγάλη του εκδοτική επιτυχία, ο συγγραφέας του αποσύρθηκε στο αγρόκτημα του σε μια μικρή κωμόπολη του Νιού Χαμσάϊρ, το Κόρνις όπου και ζούσε απομονωμένος αποφεύγοντας κάθε δημοσιότητα.
Όταν επιχείρησα τότε να το διαβάσω με είχε ενοχλήσει η έντονα αργκό και αμοράλ γλώσσα του. Και το είχα βάλει πάλι στη βιβλιοθήκη, στην πίσω σειρά, όπου και παρέμεινε μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του υπέργηρου πλέον και θρυλικού συγγραφέα του Σάλιντζερ.
Αναζήτησα πάλι το βιβλίο και από προχθές άρχισα να το διαβάζω. Και έκπληκτος αντιλήφθηκα κάτι το φοβερό: εκείνη η γλώσσα που τότε με είχε ενοχλήσει ήταν η γλώσσα που γράφεται σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και εν κατακλείδι: η γλώσσα που ακούμε να μιλάνε γύρω μας τα νέα παιδιά. Πενήντα εννέα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του και 32 μετά τη μετάφραση του από τη Τζένη Μαστοράκη και την κυκλοφορία του στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επίκουρος: το μυθιστόρημα αυτό είναι πολύ πιο επίκαιρο!
Με συνάρπασε από την πρώτη σελίδα και ψες το βράδυ αργά έφτασα στην τελευταία του συγκλονισμένος από αυτή την αίσθηση της συναισθηματικής πληρότητας που μόνο τα πολύ μεγάλα έργα της τέχνης δίνουν στους κοινωνούς τους.
Λένε κάποιοι ειδικοί περί τη λογοτεχνία ότι καμιά 80αριά βιβλία από την παγκόσμια παραγωγή της, είναι αυτά που αξίζουν να βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μας. Εάν ισχύει αυτό, Ο Φύλακας Στη Σίκαλη είναι σίγουρα ένα από αυτά.
Στη φόρμα του δεν παρουσιάζει κάποιον εντυπωσιακό μοντερνισμό. Είναι ο εσωτερικός μονόλογος του Χόλντεν Κώλφηλντ, ενός νεαρού σπουδαστή κάποιου περίφημου σχολείου της Πενσυλβάνια που του ανακοινώνεται από τη Διεύθυνση τέσσερις ημέρες πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, ότι πρέπει να το εγκαταλείψει λόγω κακής επίδοσης στα μαθήματα του.
Χρησιμοποιώντας αυτή τη γλώσσα που είπα πιο πάνω αρχίζει να μιλάει για τη ζωή του και την υποκρισία των καθηγητών και συμμαθητών του. Φοβάται να γυρίσει στο σπίτι του πριν από τις διακοπές και περιφέρεται στο Μανχάταν σε κάποια ξενοδοχεία και μπαρ, όπου γνωρίζει πολλά και διάφορα, μέχρι να περάσουν οι μέρες που απομένουν. Όσο όμως προχωράει η αφήγηση ο αναγνώστης σιγά-σιγά ανακαλύπτει αυτό που οι προσεκτικοί παρατηρητές βλέπουν στη σημερινή νεολαία: ότι κάτω από αυτό το «όστρακο» της σκληρής γλώσσας κρύβεται μια ασφυκτικά σφαδάζουσα τρυφερότητα που ψάχνει κάπου για ν’ ακουμπήσει.
Κάπου μάλιστα ο συγγραφέας (σελ.159-160) προαναγγέλλει την μετέπειτα αναχώρηση του, βάζοντας τον Χόλντεν να λέει σε μια κοπέλα που του αρέσει: «…Δες να πούμε τους περισσότερους πως τρελαίνονται για τα’ αυτοκίνητα κι όλη την ώρα κουβεντιάζουνε στα πόσα καίνε το γαλόνι, και μόλις πάρουνε καινούργιο αρχίζουνε να σκέφτονται να το αλλάξουνε μ’ ένα άλλο, που να είναι ακόμα πιο καινούργιο. Εμένα ούτε τα παλιά αυτοκίνητα μ’ αρέσουνε. Καλύτερα να ‘χα ένα παλιάλογο. Το άλογο έχει τουλάχιστο ψυχή……….Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να φύγουμε αύριο το πρωί για τη Μασαχουσέτη ή το Βερμόντ……θα βρω καμιά δουλειά και θα πάμε να μείνουμε κοντά σε κανένα ποταμάκι και τα ρέστα…..κι’ αργότερα να παντρευτούμε ή ξέρω γω τι. Το χειμώνα θα κόβω και ξύλα για το σπίτι…..»
Η μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη είναι εκπληκτική γιατί με την αργκό και τις αποσπασματικές προτάσεις, είχε μπροστά της ένα πολύ δύσκολο έργο και κατάφερε να το φέρει σε πέρας.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και ιδιαίτερα στα νέα παιδιά για τα οποία πρέπει να είναι ακόμη πιο συναρπαστικό. Αφήστε που είναι και μικρό σε όγκο, μόλις 255 σελίδες, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι: «Ούκ εν τω πολλώ το ευ».!!!

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Η κερκόπορτα που άνοιξε ο Coelho!!!


Με τη φράση: «Αν θες κάτι με όλη σου την ψυχή, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να σε βοηθήσει να το πετύχεις!» που είπε ο Paulo Coelho στο βιβλίο του «Ο Αλχημιστής», πιστεύω ότι άνοιξε μια κερκόπορτα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο μέσα από την οποία πέρασε και περνάει ακόμα το μήνυμα του μοναχικού δρόμου. Κάτι που το εκδοτικό και κινηματογραφικό κατεστημένο φρόντισε αμέσως να υιοθετήσει και μας προέκυψαν οι Χάρυ Πότερ και οι Νταβίντσηδες. Ξεθάφτηκε και ο μακαρίτης ο Τόλκιν με τα δαχτυλίδια του, που είχε «ατυχήσει» σε παλαιότερες εποχές και γενικά βλέπουμε μια αποθέωση του απομονωτισμού που συμφέρει πολύ το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας. Η δουλειά που κάνει η τηλεόραση κλείνοντας τον κόσμο στα σπίτια, βρήκε και ένα καλλιτεχνικό άλλοθι με τα βιβλία αυτά και τις ταινίες.
Και δεν λέω ότι καλά και σώνει φταίει ο Coelho, απλούστατα αυτός βρήκε το timing μέσα στην αποθέωση του καταναλωτισμού και των υπαρξιακών αδιεξόδων να πετάξει αυτή την μπαρούφα και να κάνει το απόλυτο παγκόσμιο μπεστ-σέλλερ. Ότι ακολούθησε μετά ήτανε εύκολο: και ο δρόμος είχε ανοίξει και το σύστημα έσπρωχνε τα πράγματα προς τα εκεί. «Καθίστε στα σπίτια σας!» και όλα θα πάνε ωραία. Κάποιοι μάγοι και κάποια τραγιά, κάποια περίεργα όντα θα ‘ρθούν και θα σας σώσουν.
Γιατί πώς να το κάνουμε ρε παιδιά –και ας ακούγονται αυτά παλιομοδίτικα- όση δύναμη και αν έχει η γραφή και όση εικαστική τελειότητα ο κινηματογράφος, αν δεν υπάρχει και κάποιο κοινωνικό μήνυμα, κάποια υπενθύμιση της δύναμης των ανθρώπων, μια συγκίνηση του αλτρουϊσμού και της αγάπης, της αλληλεγγύης, της κοινής μοίρας και των αγώνων, δεν γίνεται δυστυχώς τίποτα!
Όλες οι κατακτήσεις της ανθρωπότητας χαθήκανε τα τελευταία είκοσι χρόνια. «Έρχονται δύσκολα χρόνια μέσα στη Γάζα» που λέει και ο ποιητής και ο κόσμος όχι μόνο έχει αδρανήσει τελείως, αλλά με τη βοήθεια των καναλιών, χλευάζει όσα από τα νέα παιδιά μας, έστω και άτσαλα, βγαίνουν στο δρόμο.
Η καταιγίδα, δεν ακούγεται πλέον από μακριά, χτυπάει τώρα τα παραθύρια μας και όλο εκείνο το σύμπαν που λέει ο Coelho μάλλον εναντίον μας έχει συνωμοτήσει!

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΕΝΕΓΑΚΗ!!!


Όσα διαγγέλματα προς τον ελληνικό λαό και όσες εκκλήσεις για συναίνεση να κάνει ο κ. Πρωθυπουργός για τα μέτρα σταθεροποίησης το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος, θα είναι χωρίς αντίκρισμα για τη Χώρα, αν δεν βγει πάραυτα να μιλήσει για το φλέγον θέμα του διαζυγίου Μενεγάκη.
Γιατί, κακά τα ψέματα, από τη στιγμή που έσκασε αυτή η βόμβα μεγατόνων με το διαζύγιο της εθνικής μας σταρ, βούλιαξε η Χώρα σε ένα βαθύ τέλμα απελπισίας! Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι τη Ρόδο πνέει ο άνεμος της απαισιοδοξίας και της απόγνωσης. Όλα τα περί χρεοκοπίας κρίσης και θυσιών περάσανε σε δεύτερη μοίρα.
Σκηνές πρωτοφανούς απελπισίας και αλλοφροσύνης άρχισαν να διαδραματίζονται σε όλα τα μέτωπα και σε όλους τους χώρους. Αγρότες στα μπλόκα με τα τρακτέρ χτυπούν τα κεφάλια τους πάνω στις τεράστιες ρόδες των οχημάτων. Επιδοτούμενοι άνεργοι του ΟΑΕΔ αρνούνται να εισπράξουν τα επιδόματα ανεργίας. Λαϊκατζήδες στις Λαϊκές Αγορές αναποδογυρίζουν τους πάγκους τους κλαίγοντας για το αναπάντεχο γεγονός. Ταξιτζήδες με κατεβασμένη διαρκώς τη σημαία τους δεν θέλουν να παραλάβουν αγώγια. Οι νοικοκυρές καίνε τα φαγητά στις κουζίνες και δέρνουν διαρκώς τα παιδιά τους. Στην Κρήτη –λόγω καταγωγής- παρατηρήθηκαν ακραία φαινόμενα που ούτε η φετινή χαμηλή τιμή του λαδιού δεν επέφερε: πλανταγμένοι ελαιοπαραγωγοί κόβουν με αλυσοπρίονα τα δέντρα τους στη ρίζα!
Ο εθνικός μας κορμός και οι προαιώνιες αξίες της οικογένειας δέχτηκαν ένα μεγάλο σοκ με το διαζύγιο της Ελένης. Μάταια τα καθ’ ύλην αρμόδια έντυπα με έκτακτα παραρτήματα και οι φιλότιμες μεσημερούδες με σπέσιαλ αναλύσεις και συνδέσεις με ειδικούς, προσπαθούν να ανυψώσουν το πεσμένο ηθικό της ελληνικής κοινωνίας!
Γι’ αυτό, επειδή είμαστε χώρα μικρή και με τόσους εχθρούς γύρω μας να παραμονεύουν και πριν να είναι πλέον αργά, θα πρέπει ο κύριος Παπανδρέου να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να απευθυνθεί άμεσα στο λαό με δυο λόγια τονωτικά για το θέμα.
Θα ήταν επίσης καλό για τον ελληνισμό όπου γης, με την ευκαιρία της εδώ επισκέψεως του, να απευθύνει και ένα λόγο παρηγορίας ο παναγιότατος Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος που με τις ευλογίες του τα τελευταία χρόνια στους εκπροσώπους μας: δρέψαμε τόσες δάφνες στη Γιουροβίζιον, στο χώρο δηλαδή του θεάματος που είναι και ο χώρος της διαζευχθείσης!