Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Πέρασαν έξι μήνες!!!





ΘΛΙΨΗ

Είχαμε καθίσει
στην κορφή ψηλά,
κι’ άστρα ήταν ψηλά,
άστρα ήταν πολλά,
άστρα κι’ έχουν σβήσει.
       ***
Είχαμε καθίσει
στην ακρογιαλιά,
και ήταν σιγαλιά,
και ήτανε πουλιά,
κι’ έχουν φτερουγίσει.
       ***
Και ήταν στην καρδιά
ρόδα στην καρδιά,
αχ, αγαπημένη,
τώρα μια ευωδιά,
θλίψη στην καρδιά
μοναχά απομένει

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος (1868-1920)

 
Σημείωση: συμπαθάτε με μέρες που είναι, τραβάω λούκι και να μη με παρεξηγείτε αγαπητοί συνάδελφοι που δεν σχολιάζω τα κείμενα σας , με το ζόρι γράφω τα δικά μου. Σας εύχομαι  υγεία για τον καινούργιο χρόνο!

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Δημοσθένη Βουτυρά: Δώρο Χριστουγεννιάτικο!!!

             


            Σε κάθε χτύπημα που τούδινε ο άνεμος σα να ζητούσε να το γκρεμίσει, το παλιόσπιτο έτρεμε, όπως κι εμείς μαζεμένοι εκεί μέσα.
            Είχαμε φράξει, όσο μπορούσαμε, τις διάφορες τρύπες. Στα σπασμένα τζάμια του παραθύρου είχε κολλήσει ο Παδούλης χοντρό χαρτί μπλε, αλλ΄ απ΄ τις σχισμάδες της μισοσπασμένης πόρτας ενιώθαμε την παγωμένη πνοή του θηρίου που μούγκριζε έξω, να μας έρχεται. μα ήταν αδύνατο να ζεσταθεί κείνη η κάμαρα!... Κάμαρα!... Ένα είδος σταύλου μακρόστενου, με χώμα κάτω, αντί για σανίδια, ένα χώμα μαύρο, μαύρο και σχεδόν πάντα υγρό. Ένα παράθυρο είχε, και αυτό στην αυλή έβλεπε, στην αυλήν τη γεμάτη από σωρούς πετρών τετράγωνων, μαυρισμένων και από ξύλα παλιά. Προς το δρόμο υπήρχε και άλλο δωμάτιο, λίγο καλύτερο απ΄ αυτό· αλλ΄ ο κύριος του σπιτιού έβαζε παλιοσίδερα και διάφορα άλλα παλιοπράγματα.
            Κανείς δεν είχε όρεξη για ομιλίες. Μέναμε σιωπηλοί σε κείνο το παγωμένο δωμάτιο που σα νάταν η φωλιά του βοριά και να του την είχαμε ΄μείς πάρει, ακουγόταν αυτός απ΄ έξω να χτυπά, να φωνάζει, να ουρλιάζει άγριος, σα να ζητούσε να μπει μέσα να μας διώξει.
            Ο Παδούλης καθότανε κάτω, πάνω σ΄ ένα ρούχο, και κοντά στη φωτιά που είχαμε ανάψει από ξύλα του σπιτονοικοκύρη μας, απ΄ εκείνα, που είχε στην αυλή, και κοίταζε τη φλόγα σκεπτικός.
            Απάνω-κάτω ήξερα τι σκεπτόταν. Τον είχα ακούσει να λέει πρωτύτερα:
            – Χιστούγεννα και να μη φάμε κέας.         
            
            Ήτανε ψευδός. Ποτέ η γλώσσα του δεν κατόρθωσε να συλλάβει το ρ.
            Ο Λάμπας, πιο πέρα και πάνω σ΄ ένα χοντρόξυλο, με τα χέρια σταυρωμένα και καμπουριασμένος.
            Ήτανε ψάλτης στην πατρίδα μας και άνθρωπος που ποτέ δεν έκανε κακή καρδιά. Αλλ΄ απ΄ την ημέρα, που οι Τούρκοι κλείσανε την Εκκλησιά και μας διώξανε, πάει η καλή καρδιά του Λάμπα. Εγώ τριγύριζα, περπατούσα πάνω-κάτω, τρέμοντας και τουρτουρίζοντας.
            Αναμνήσεις κάποτε, σαν τα διωγμένα, τα κομματιασμένα σύννεφα, που τρέχανε έξω, περνούσαν απ΄ το νου μου...
            Ξαφνικά κάτι άκουσα έξω και κοίταξα απ΄ τα γυαλιά του παραθύρου, έξω στην αυλή.
            Νόμισα πως έβλεπα όνειρο!... Κοντά στο βρωμοπήγαδο δύο κιτρινωπές όρνιθες!
            – Παδούλη!... φωνάζω με πνιγμένη φωνή.
            – Τι τέχει; ρώτησε αυτός με την ψευδή μιλιά του.
            – Έλα δω, μωρέ!... Έλα γρήγορα. Δώρο μάς στέλνει ο Χριστός, δώρο!... Δύο όρνιθες!... Να!...
            – Έλα!...
            Ο Παδούλης πλησίασε γρήγορα στο παράθυρο, ενώ ο Λάμπας, χωρίς να πολυκινηθεί, με ορθωμένο μόνο το κορμί του μας κοίταζε.
            – Τη ίγα!... έκανε ο ψευδός και κινήθηκε τυφλά δω και κει.
            Ζητούσε μια σιδερένια μεγάλη ρίγα.
            – Νά τοι, νά τοι!... Ωραία πάτε!... Απ΄ τ΄ αυγό στην κότα!... Κατά το παραμύθι!... Μπράβο σας!... Έτσι!... Χτες κλέψατε τα τρία αυγά της γειτόνισσας και τώρα θα της κλέψετε τις κότες!...
            Άρχισε να μας μαλώνει ο Λάμπας.
            – Πάψε, βρε!...
            – Αυτός, Γιώργο, να το ξέρεις, ο ψευδούλιακας, θα σε παρασύρει!...
            – Λέγε, λέγε!...
            Ο Παδούλης είχε βρει τη ρίγα και προχωρούσε προς την πόρτα. Ο Λάμπας όμως πετάχτηκε και θέλησε να του κλείσει το δρόμο.
            – Όχι!...
            – Βρε κάτσε απ΄ εκεί!..., του είπα, πήγαινε, κοιμήσου!...
            – Στάσου βε!... του έκανε ο Παδούλης.
            Ο Λάμπας τραβήχτηκε :
            – Κάντε ό,τι θέλετε!... Εγώ να, νίπτω τας χείρας μου!... Στη φυλακή!... Και κλεψιά μέρα χρονιάρα, Χριστούγεννα!...
            – Λέε, λέε!... Ψάλτης δεν ήσουνα;...
            – Μωρέ, θα πάψεις;... Ας το διάολο!
            Ο Παδούλης άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. Την έκλεισα. Τον ήξευρα ότι ήτανε τρομερός κυνηγός των ορνίθων. Χωρίς να βγάζουνε φωνή, πέφτανε αυτές στα χέρια του.
            Έγινε σιωπή και ούτε μάλιστα ο άνεμος ακούστηκε να μουγκρίζει απ΄ έξω απ΄ το παλιόσπιτο.
            Σε λίγο έσπρωξε την πόρτα και την άνοιξε. Μπήκε μέσα κρατώντας τις δύο κιτρινωπές όρνιθες.
            – Νά τες!...
            – Ωραία, ωραία!... Μπράβο σας!...
            Μας έλεγε ο Λάμπας που είχε καθήσει στη θέση του.
            – Μη φας, εσύ!...
            – Χριστουγεννιάτικα!...
            – Κόφ΄ τους το λαιμό, γιατί τις σταγκούλισα!...
            Τους κόψαμε το λαιμό σ΄ ένα μέρος, που πλύναμε έπειτα, ύστερα σ΄ ένα τσουκάλι ρίξαμε νερό και το βάλαμε στη φωτιά.
            Ο Λάμπας δε μιλούσε, μόνο μας κοίταζε.
            Άμα ζεστάθηκε πολύ το νερό, τις ζεματίσαμε κι αρχίσαμε να τις μαδάμε. Και όταν έμειναν με μόνο το δέρμα, άσπρες, άσπρες, πήρε ο Παδούλης φτερά, πόδια, μάζεψε και τα φτερουλάκια, όλα, όλα, με προσοχή και τα πήγε έξω στην αυλή, όπου τα έθαψε σ΄ ένα λακκάκι, που άνοιξε, πατώντας έπειτα καλά το χώμα, που έριξε από πάνω.
            Κοιτάξαμε και για τις σταγόνες το αίμα, που ήτανε δω και κει.
            – Κλέφτες!... Σωστοί κλέφτες είσαστε!... μίλησε ο Λάμπας, που μας κοίταζε τι κάναμε.
            – Δε θα φας; τον ρώτησα.
            – Εγώ;... Ποτέ, ποτέ! να μαγαριστώ με κλεψιμέικο χρονιάρα μέρα!... Ποτέ!...
            – Αν δεν ήτανε χρονιάρα μέρα;...
            – Δεν ξέρω τι θάκανα!... Ούτε τότε!... Έφαγα απ΄ τ΄ αυγά;...
            Ο αχρείος όμως ήξερε να μαγερεύει και του ζητήσαμε τη συμβουλή του.
            Μας ειπε πώς να την κάνουμε, αφού πάλι που πήρε θάρρος μ΄ αυτό, μας έβρισε.
            Η φωτιά ήτανε στις δόξες της. Το παλιοδωμάτιο μοσχοβολούσε.
            Καθισμένοι κοντά ακούγαμε το τραγούδι το γλυκό-γλυκό του τσουκαλιού, που έλεγε, έλεγε, νανούριζε, μας υποσχότανε τόσα και τόσα καλά...
            Ο Λάμπας καθότανε λίγο τραβηγμένος και στην ομιλία μας, τη γεμάτη ευχαρίστηση και ευθυμία, δεν ανακατευότανε. Ξαφνικά τον ακούσαμε να τραγουδά:
            «Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι...»
            – Δυο όνιθες!... του είπε ο Παδούλης.
            Αυτός, χωρίς να φανεί ότι πρόσεξε, ξακολούθησε:
            «Άστρον λαμπρόν...»
            Ο βοριάς, που φυσούσε έξω, είχε πέσει λίγο και δεν ακουγότανε να βογκά όπως πριν.
            Και η φωτιά ήτανε στις δόξες της με πάνω της σα στέμμα το τσουκάλι, που σα να υμνούσε κι αυτό μαζί με το Λάμπα τη γέννηση του Χριστού έλεγε, έλεγε, έψελνε....-


Από τη συλλογή: Είκοσι διηγήματα (1924)

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Τι χαρτιά ν’ ανοίξεις ρε κακομοίρη Γιωργάκη; !!!

Τι χαρτιά ν’ ανοίξεις που βάσκανος τύχη σε έφερε να κρατάς –υποτίθεται- στα χέρια σου τη μοίρα αυτής της χώρας στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολεμικής της ιστορίας; Τι να πεις ρε έρημε που αναγκάστηκε ο ίδιος ο Στρος Καν να διαμαρτυρηθεί σε διεθνές οικονομικό φόρουμ της Κίνας για την άγρια τιμωρία της Ελλάδας με υψηλά επιτόκια και εσύ με τον άλλο Γιωργάκη σφυρίζατε αδιάφορα και δεν διαπραγματευτήκατε ούτε μία παράγραφο του μνημονίου; Πηγαινοερχόσασταν στις Βρυξέλλες με τις καπαρντίνες και τα παλτά σας και ηδονιζόσασταν να ξεδιπλώνετε μπροστά στα μαρκούτσια την αγγλόφωνη σας κατάρτιση στην μπουρδολογία! Τι χαρτιά ν’ ανοίξεις χαϊδεμένο τέκνο του παγκόσμιου συστήματος που από τη στιγμή που σου γύρισαν οι πάτρωνες σου την πλάτη έχασες τον μπούσουλα και δεν ξέρεις τι λες; Το παίζεις ακόμη και θύμα των μίντια εσύ η επιτομή της προβολής και της προώθησης των μέσων αυτών. Και δεν ντρέπεσαι να λες ακόμη και τώρα για το περιβόητο δημοψήφισμα ότι το έκανες για λόγους πλατέματος της δημοκρατίας όταν όπως το δήλωσε με έπαρση ο Βενιζέλος την ίδια βραδιά στην βουλή την είχατε στημένη τη δουλειά στο εκβιαστικό ερώτημα: «με το ευρώ και την πρόοδο ή με τη δραχμή και τη φτώχεια» για να υφαρπάσετε το ΝΑΙ του κοσμάκη. Μόνο που οι ξένοι φοβήθηκαν και σε μάλωσαν και βάλατε όλοι την ουρά στα σκέλια. Και ψελλίζεις τώρα όλο κάτι κουταμάρες ότι τάχα έκανες τομές και αλλαγές στη διοίκηση  ότι έκανες το ένα το άλλο και δεν βλέπεις γύρω σου τα ερείπια που αφήνεις, την πλήρη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ταπείνωση των «περήφανων γηρατειών», και το τσάκισμα των ονείρων των νέων παιδιών.  

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Το ύπουλο λεξιλόγιο Παπαδήμου!!!


Παιδιά ο άνθρωπος αποδεικνύεται αποκάλυψη! Τι και αν δεν είναι πολιτικός και είναι τεχνοκράτης όταν με τέτοια φοβερή άνεση στην εκφορά του λόγου του χρησιμοποιεί μία περίτεχνα παραπλανητική γλώσσα που μπροστά της θα πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα από πλευράς πολιτικών. Έρχονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι με αυτά τα τετριμμένα ξύλινα περί καθήκοντος προς την πατρίδα και τις συγκινησιακές φορτίσεις ή τα ευφυολογήματα τύπου Καρατζαφέρη ή Βενιζέλου.


Ο Παπαδήμος δεν παίζεται! Με μία χωρίς εξάρσεις χαμηλότονη φωνή αυτόματου τηλεφωνητή μπορεί να σου αναγγείλει την επέλευση των πιο κατακλυσμιαίων συμβάντων και συ να νομίζεις ότι σου μιλάει για θέματα συνήθους ρουτίνας. Στη συνέντευξη τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών στις 9/12 και στην ερώτηση αν θα ληφτούν πρόσθετα μέτρα το 2012 απάντησε: « Αυτή τη στιγμή εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα σταθερότητας και ελπίζουμε ότι αυτό θα ολοκληρωθεί με επιτυχία, εάν υπάρξουν αποκλίσεις τότε θα χρειαστεί να γίνουν κάποιες ρυθμίσεις». Ρυθμίσεις όχι μέτρα λιτότητας κάτι δηλαδή σαν να βάζουμε το ξυπνητήρι ή να ρεγουλάρουμε τα φώτα του αυτοκινήτου! Χτες μετά το Υπουργικό Συμβούλιο δήλωσε ότι «το 2012 δεν θα αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές!» προσέξτε και εδώ παραπλάνηση: όχι ότι δεν θα μπουν καινούργιοι φόροι απλά δεν θα αυξηθούν οι συντελεστές των υπαρχόντων.

Και αν λάβουμε υπόψη ότι οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων αποκλήθηκαν από τον κ. Τόμσεν ως «μη συναινετικές αποχωρήσεις» λάβουμε υπόψη και αυτά που σημειώνει ο Ρούσσος Βρανάς με το άρθρο του στα χτεσινά ΝΕΑ σχετικά με το βιβλίο « Το Νέο Πνεύμα του Καπιταλισμού» των Λυκ Μπολτάνσκι και Υβ Σιαπέλο στο οποίο λένε ότι όλο και περισσότερο οι άνθρωποι του συστήματος καταφεύγουν σε μια πλημμυρίδα ευφημισμών (απασχολήσιμος αντί άνεργος, λιγότερο προνομιούχος αντί φτωχός, διαχείριση ανθρώπινων πόρων αντί εκμετάλλευση, συνεργασία αντί κυριαρχία, ανάπτυξη αντί καπιταλισμός, δανειοδότηση αντί τοκογλυφία κλπ…κλπ..) με σκοπό να καταστήσουν πιο προσιτή στους ανθρώπους αυτή τη βίαιη κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε, καταλαβαίνουμε ότι μόνο τυχαίες δεν είναι αυτές οι λεκτικές ντρίπλες του πρωθυπουργού μας.

Και δεν θα είναι καθόλου παράδοξο αν αύριο τον ακούσουμε να αναγγέλλει τους πρώτους θανάτους Ελλήνων από ασιτία με τη φράση: «Η βιολογική ανεπάρκεια οδήγησε στη διακοπή της υπαρξιακής οντότητας κάποιων συμπολιτών μας!»

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Ο κ. Κωστής Στεφανόπουλος και κάποιες αδιανόητες κουταμάρες!!!


Βγήκε λοιπόν χτες στην Καθημερινή ο κ. τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας και σοβαρά-σοβαρά δήλωσε ότι δεν χρειάζεται η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία με νέες εκλογές και ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία του Πασόκ μέχρι το φθινόπωρο του 2013. Δηλαδή με απλά λόγια η κυβέρνηση της πιο άγριας λιτότητας που με τα δρεπανηφόρα άρματα να θερίζουν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, να συνεχίσει το έργο της στηριζόμενη πάνω σε μια επίπλαστη πλειοψηφία της σημερινής Βουλής που ως προϊόν απάτης μας προέκυψε με το "λεφτά υπάρχουν" του 2009!
Και θα μπορούσε κάποιος που διαφωνεί να πει ότι μια άποψη είναι αυτή, βρε παιδί μου, και να την παρακάμψει. Το φοβερό όμως είναι ότι στα επιχειρήματα υπέρ της παραμονής του Παπαδήμου αναφέρει " τις γνωριμίες που έχει ο πρωθυπουργός στους ξένους οικονομικού κύκλους και που θα βοηθήσουν τη χώρα μας"!!!
Εδώ είναι που σε πιάνει η απογοήτευση και λες πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ανάλωσε 60 χρόνια στην πολιτική και μάλιστα μέσα από σημαντικότατους υπουργικούς θώκους και το ύψιστο πολιτειακό αξίωμα να σκέφτεται με κουτοπονηρίστικες λογικές καφενείου λες και ότι έχουμε να κάνουμε με κράτημα τραπεζιού πρώτης θέσης στα μπουζούκια ή να μεταθέσουμε κανα γιό μας που υπηρετεί, στην Αθήνα! Εξήντα χρόνια ο άνθρωπος στην πολιτική και δεν κατάλαβε δεν διανοήθηκε ποτέ τους σκληρούς νόμους της διεθνούς αγοράς και ότι γύρω από αυτά τα πράγματα μαίνεται ένας ακήρυκτος πόλεμος άγριος και εξοντωτικός που δεν χαρίζεται σε κανέναν;

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Τελικά, τα γιούχα και τα γιαουρτώματα αποδείχτηκαν ...χάδια!!!





Παρακολουθώντας κανείς αυτές τις μέρες τις δηλώσεις των ανθρωπαρίων που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, τον Πάγκαλο δηλαδή να δηλώνει και μάλιστα σε γαλλικό κανάλι, ότι όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται στην Ελλάδα για τα οικονομικά μέτρα είναι "φασίστες κομμουνιστές και μαλάκες" την ίδια ώρα που πρώην καγκελάριοι, τραπεζίτες και φιλελεύθεροι οικονομολόγοι εκφράζουν τη συμπάθεια τους προς τον ελληνικό λαό για την αγριότητα και βαναυσότητα των μέτρων που του επιβλήθηκαν ενώ η ιταλίδα υπουργός εργασίας αναλύεται σε λυγμούς ενοχής καθώς ανακοινώνει πολύ ηπιότερα συνταξιοδοτικά μέτρα από τα δικά μας, τον Χρυσοχοίδη που προαλείφεται για τη ηγεσία να το παίζει "φτου κακά" και να δηλώνει για την κυβέρνηση που με τόσο ζήλο υπηρέτησε ότι "οδήγησε σε αδιέξοδα οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά, οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε  σε εθνική αποδιοργάνωση" ή τον Καστανίδη να λέει ότι "τον Παπανδρέου τον ανέτρεψαν τα μίντια και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο",  καταλαβαίνει κανείς λέω πόσο στράφι πήγαν τα γιούχα και τα γιαουρτώματα -αν και εδώ υπάρχει ένα θετικό στην ενίσχυση της κτηνοτροφίας- που τόσο καιρό τους συνόδευαν στης δημόσιες εμφανίσεις τους.
Οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν τίποτα! Μας γράφουν κανονικά μας χλευάζουν μας φτύνουν στα μούτρα και έχουν το θράσος να απαιτούν από το λαό δημοκρατικό σαβουάρ βιβρ και "μπλα μπλα μπλα δημοκρατία μπλα μπλα μπλα με εκλεξανε". Είναι δυνατόν να κάνει κανείς με τέτοιους ανθρώπους διάλογο; Ή μήπως είναι πιο φρόνιμο από εδώ και πέρα να τους παίρνουμε με τις πέτρες που στο κάτω-κάτω δεν κοστίζουν όπως τα γιαούρτια, πονάνε και αφήνουν και καρούμπαλα;
Και ελπίζω αυτή η τελευταία αποστροφή της ανάρτησης να εκληφθεί ως υπόθεση εργασίας και όχι ως παρότρυσνη προς τέλεση εγκληματικών πράξεων.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Το γινάτι των Γερμανών για την υπογραφή και η δική μας κακομοιριά!!!


Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η επιμονή των Γερμανών για την υπογραφή των πολιτικών αρχηγών -μιας και ο Γιούνγκερ είπε ότι καλύπτεται από την υπογραφή του Παπαδήμου ενώ ο Σαρκοζί δεν έχει μιλήσει επί του θέματος- δείχνει αν μη τι άλλο ότι πρόκειται για ένα γινάτι που αποβλέπει σε μια περαιτέρω τιμωρία και ταπείνωση μας. Και ότι εντάσσεται σε αυτό το είδος της τιμωρίας που όπως διαρκώς τονίζει η κ. Μέρκελ πρέπει να θεσπιστεί για τις άτακτες δημοσιονομικά χώρες του γιουρογκρούπ. Αποτελεί μια ιταμή καταπάτηση των κανόνων δικαίου που διέπουν τις διακρατικές ή όποιες άλλες σχέσεις βασίζονται σε αποφάσεις εθνικών κοινοβουλίων. Αυτό που έγινε στην περίπτωση της Πορτογαλίας και Ιρλανδίας είναι τελείως διαφορετικό πράγμα γιατί εκεί οι υπογραφές ζητήθηκαν σε προεκλογική περίοδο με κλειστή τη βουλή. Εδώ υπάρχει κοινοβούλιο εκλεγμένο που ψηφίζει νόμους και όπως γίνεται πάντα εδώ και αιώνες οι νόμοι αυτοί δεσμεύουν το κράτος γιατί η κρατική οντότητα είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Το χειρότερο όμως είναι αυτή η ψοφοδεής αντιμετώπιση του θέματος από τα μίντια που λένε όλοι "να υπογράψουμε να πάρουμε τα λεφτά!" ακόμη και ο ευτραφής αρχηγός του Λάος που προχτές από το βήμα της βουλής μιλούσε με έπαρση για τη μπέσα και το φιλότιμο, αυτός ο ορίτζιναλ απόγονος των μαραθωνομάχων των Παλαιολόγων και των Κολοκοτρωναίων , σήμερα έβαλε την ουρά στα σκέλια.
Και λέει και αυτός "να πάρουμε τα λεφτά για τις συντάξεις και τους μισθούς" όπως λένε οι περισσότεροι παπαγάλοι της τηλεόρασης, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι αυτά τα λεφτά πάνε μόνο για τοκοχρεολύσια και στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι μόνο τα λεφτά σε τούτον εδώ τον κόσμο , υπάρχει ρε γαμώτο και κάποια υπερηφάνεια και για εμάς εδώ τους Έλληνες υπάρχει ο Ανδρέας Κάλβος:
  
Όσοι το χάλκεον χέρι 
 βαρύ του φόβου αισθάνονται 
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι• 

 θέλει αρετήν και τόλμην 
 η ελευθερία..........

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Αντί για τον τοίχο στο Γουδί... επικεφαλής στο Πεντάγωνο!!!


Εντάξει, ξέρουμε ότι η θανατική ποινή έχει καταργηθεί αλλά στην υποθετική και συμβολική εκδοχή τού "Οι προδότες στο Γουδί" με τη έννοια της τιμωρίας και της εθνικής κάθαρσης για όλα τα κατά συρροήν αδικήματα των ανθρώπων της εξουσίας που έφεραν τη χώρα μας στο σημερινό χάλι και όλους του Έλληνες στα τραγικά αδιέξοδα της ανεργίας στα χαράτσια και στον μεσαίωνα της καταπάτησης όλων των δικαιωμάτων μιας αξιοπρεπούς ζωής που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, αν λέμε (if) υπήρχε η δυνατότητα να στηθούνε 5-6 από δαύτους στο τοίχο, φαβορί για τη μία θέση από αυτές θα ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Ο άνθρωπος που στην 3ετή υπουργία του στο Υγείας βγήκε πρωταθλητής της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, τίναξε στον αέρα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και οι φαρμακευτικές και παραϊατρικές εταιρίες έκαναν το μεγαλύτερο πάρτι πάνω στις πλάτες μας.
   Και όμως ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά στην και Εθνικής Σωτηρίας λεγόμενη νέα κυβέρνηση αμείφθηκε γενναιόδωρα με έναν μεγίστου συμβολισμού θώκο, αυτόν της Εθνικής Άμυνας!!! 

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Εμμανουήλ Κριαράς: "Θα ήθελα να είχα πεθάνει...!!!


..., να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου. Στην υπερεκατονταετή ζωή μου δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη περίοδο με ανάλογα πολιτικά -και κυρίως οικονομικά- αδιέξοδα. Φταίμε και εμείς. Λειτουργήσαμε όλοι, κυβερνήσεις και πολίτες, κατά τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Βολευόμασταν -στην καλύτερη περίπτωση- στο καθεστώς της υποκρισίας, της κλεψιάς, της απάτης. Όταν παίρνει κανείς δανεικά, είτε είναι κράτος είτε πολίτης, πρέπει να είναι όσα μπορεί να επιστρέψει. Όχι περισσότερα. Βρισκόμαστε πλέον στον πάτο και ελπίζω να μην έχει χειρότερα. Βέβαια ο φασισμός μπορεί να έχει σήμερα άλλο πρόσωπο. Μέσα στο αστικό καθεστώς που ζούμε -όλοι, γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας- η λύση, εγώ θα επιμένω πάντα σ' αυτό, είναι ένας σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Παγκοσμίως. Αυτή είναι η λύτρωση του κόσμου. Η Αριστερά όμως στην Ελλάδα δεν βλέπω ότι έχει δυνατότητες".

Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία προχθεσινή του δήλωση στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων... γιατί δεν είναι όλοι οι υπέργηροι σαν τον Μητσοτάκη!

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Το τριήμερο της εθνικής μας ταπείνωσης και η Αριστερά που δεν μίλησε!!!



     Πιστεύω ότι αυτά που διαδραματίστηκαν από την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου μέχρι την Κυριακή 6 Νοεμβρίου θα μείνουν στην ιστορία της Χώρας μας ως το τριήμερο της εθνικής μας ταπείνωσης. Όλες αυτές οι ενορχηστρωμένες πιέσεις που ασκήθηκαν στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ελληνική βουλή, αποτελούν την πιο μελανή σελίδα της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας.

Ανενδοίαστα και απροκάλυπτα με μια πρωτοφανή για τη διεθνή πολιτική σκηνή ιταμότητα, όλο το ιερατείο του παγκόσμιου καπιταλισμού από ΔΝΤ και Ομπάμα μέχρι Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Όλι Ρεν και μαζί τους οι ντόπιοι γερμανοτσολιάδες του ΣΕΒ, πίεζαν επί 3 μέρες αφόρητα τον Σαμαρά να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με το Γιωργάκη  για κυβέρνηση συνεργασίας και να αποδεχτεί τα μνημόνια και τους όρους τους που μέχρι τώρα αρνιόταν πεισματικά.

Λέτε, αγαπητοί αναγνώστες, να ζήτησε τίποτα περισσότερο ο Μουσολίνι το 1940 από τη χώρα μας; Τα ίδια ζήτησε! Μόνο που σήμερα έχουν αλλάξει τα μέσα και οι χώρες κατακτώνται με μόνο όπλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς να χρειάζονται κανόνια όλμοι και πολυβόλα βουνά με χιόνια και κρυοπαγήματα. Και αν παρ’ όλα αυτά τότε έτρεξε ο λαός τραγουδώντας στο μέτωπο για να πολεμήσει –ακόμη και οι εξόριστοι αριστεροί ετρέξανε- τώρα δεν μίλησε κανείς.

Και καλά το Πασόκ και το Λάος που έκαναν πως και πως και έτριβαν τα χέρια τους από χαρά που ήρθε η στιγμή να λερωθεί με τα μνημόνια και η Νέα Δημοκρατία, βρίσκοντας ως φλογερούς συμμάχους τους και τους γνωστούς συστημικούς δημοσιογράφους των καναλιών και όλοι μαζί ενώ πλειοδοτούσαν στην υποταγή και την υποτέλεια μιλούσαν με έμφαση για το συμφέρον της Πατρίδας. Η  Αριστερά όμως γιατί σιωπούσε; Ή μάλλον δεν σιωπούσε, προεξοφλούσε την υποταγή της ΝΔ και χαιρότανε και αυτή.

Μήπως θα γινότανε και αλλιώς; Ένα κόμμα συντηρητικό  με ψηφοφόρους νοικοκυραίους που τόλμησε  επί πολύ καιρό να αμφισβητήσει το μνημόνιο, είναι η Νέα Δημοκρατία, δεν απαρτίζεται δα από αντεξουσιαστές και επαναστάτες.

Το κύριο αυτών των ημερών ήτανε η ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μας που έπρεπε να καταγγελθεί με κάθε τρόπο ιδίως αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που είχε παλιά πολύ παλιά η Αριστερά και κάτω από πιο αντίξοες μάλιστα συνθήκες αυτόν τον τρόπο που τώρα έχει χαθεί μέσα σε μικροκομματικές περιχαρακώσεις και σκοπιμότητες.





ΥΓ1: Γιατί επιμένουν στη ΝΔ να μας εμφανίζουν τον Αβραμόπουλο που στα 3 χρόνια υπουργίας του στο υγείας έγινε το μεγαλύτερο πάρτι κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος;

ΥΓ2: Γιατί τα κανάλια βγάζουν τον Χυτήρη; Δεν μας λυπούνται που δεν έχουμε πάρει και πετρέλαιο;   

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Γιωργάκης Μπους & Γιωργάκης Παπανδρέου!!!

     Το κυριότερο κοινό τους γνώρισμα πέραν από το όνομα και την όχι και τόσο υψηλή ευφυΐα που τους διακρίνει, είναι το ότι κατέλαβαν αμφότεροι το υψηλότατο αξίωμα των πατεράδων τους. Δύο πανέξυπνων και πληθωρικών ανθρώπων –ο μπαρμπα Γιώργης μάλιστα έκανε για ένα χρόνο και αρχηγός της CIA- που όπως λέει η επιστήμη της ψυχολογίας μπλοκάρουν συνήθως τους γιούς τους. Τους δημιουργούν συμπλέγματα κατωτερότητας με αποτέλεσμα να αναλώνουν αυτά τα έρημα μετά τη ζωή τους με έναν ανομολόγητο και κρυφό πόθο: στο πως θα ξεπεράσουν τις επιδόσεις των γονέων τους!
     Και αν αυτό γίνεται στα πλαίσια μιας συνήθους κοινωνικής δραστηριότητας, έχει καλώς. Αν όμως γίνεται εντός προεδρικών και πρωθυπουργικών καθηκόντων μπορεί να στοιχίσει πολύ ακριβά στον έρημο τον κοσμάκη.
     Για κοιτάξτε τι έπαθαν οι Αμερικάνοι στο Ιράκ: το κατέλαβαν στρατιωτικά, καθαρίσανε το Σαντάμ Χουσεΐν και το επιτελείο του και τώρα φεύγουνε άρον-άρον με 4.000 νεκρούς αφού βούλιαξε η οικονομία τους και είναι έτοιμοι να βγούνε στη ζητιανιά. Γιατί ο Γιωργάκης τους το 2003 θέλησε να κάνει αυτό που δεν έκανε το 1991 ο πατέρας του. Γάτα ο γέρος του, περιορίστηκε τότε στους βομβαρδισμούς γιατί ήξερε πολύ καλά ότι το Ιράκ είναι μια χώρα που δεν μπορείς να την υποτάξεις και από την άλλη μεριά ήταν χρήσιμη η παρουσία του Σαντάμ ως αντίβαρο στο πανίσχυρο και θεοκρατικό Ιράν.
     Όσο για τον δικό μας,  με όλα αυτά τα προχθεσινά περί δημοψηφίσματος, ήθελε να αιφνιδιάσει  τους πάντες με μια τρανταχτή ανατροπή των δεδομένων όπως είχε κάνει το 1986 με την υπαναχώρηση του στην εκλογή του Καραμανλή για την προεδρία ο μακαρίτης ο πατέρας του. Και ενώ τότε αυτή η ιστορία ναι μεν έκανε πάταγο αλλά έπαιξε καθαρά μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο γιος του τώρα, κόντεψε να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα! Γιατί οι αρκουδοβλαχοσύμβουλοι του είχαν μεσάνυχτα από τις οικονομικές παραμέτρους και τις συνέπειες. Και όταν τον μάλωσαν οι άλλοι στις Κάννες έβαλε την ουρά στα σκέλια, άρχισε να λέει ψέματα σαν μικρό παιδάκι, άλλα στους υπουργούς άλλα στους βουλευτές του, να κρύβει αλήθειες και γεγονότα, να περιφέρεται από εδώ και από εκεί σαν μια αξιολύπητη καρικατούρα! 

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Αν δεν τον έλεγε και...Ευαγγελάτο!!!


Ο Αλέξης Παπαχελάς μπορεί να είχε από μικρός κάποιο πάθος με την Αρχαιολογία και δη με τον κλάδο της Προϊστορίας αυτής, αλλά λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν αρχισυντάκτης στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ έστρεψαν και το παιδί στη δημοσιογραφία παρά τη θέληση του, με αποτέλεσμα να υφίστανται οι τηλεθεατές αυτό το παλιό του πάθος μέσα από την εκπομπή του στο σταθμό Σκάϊ. 
Γιατί επιμένει να βγάζει και να ξαναβγάζει στις εκπομπές του το τελευταίο απομεινάρι της προϊστορικής περιόδου της πολιτικής μας ζωής τον και Επίτιμο αποκαλούμενο, βαλσαμωμένο κ. Μητσοτάκη!
Ο οποίος ψες βράδυ μας είπε ότι πρέπει να δουλεύουμε σκληρά και να μη διαμαρτυρόμαστε και κάλεσε τις εφημερίδες και τα κανάλια να μην αποκαλούν λιτότητα την παρούσα φάση της οικονομικής μας ζωής γιατί υπάρχουν και χειρότερα, σκεπτόμενος φαίνεται στο βάθος του μυαλού του ότι επί Πλαστήρα το μεροκάματο είχε 20 δραχμές και αναγοντάς το σε Ευρώ βγαίνει στο 0,06 αυτού. Οπότε του φαίνεται για εκατομμυριούχος αυτός που παίρνει σήμερα 15 Ευρώ!
Μόνο που το παιχνίδι αυτό του Παπαχελά με τους ...βόλους του πρέπει να έφτασε πλέον στο τέλος του καθ' ότι στη χθεσινή εκπομπή ο Επίτιμος τον προσφωνούσε διαρκώς ...κ. Ευαγγελάτο!!!!! Χωρίς βέβαια να τον διορθώνει ο οικοδεσπότης γιατί αυτό θα έδινε περαιτέρω έμφαση στο ενοχλητικό γι' αυτόνε φαινόμενο! Το μόνο σίγουρο μετά από αυτό είναι: ότι δεν θα τον ξανακαλέσει!

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Υπάρχουν και κάτι ...κουρέματα!!!


Τις τελευταίες ημέρες στην ελληνική κοινωνία κυριαρχεί το στοιχείο της αναμονής για το επερχόμενο κούρεμα του δημόσιου χρέους μας. Και όσο και αν είναι φανερό ότι η λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά,  από το υποσυνείδητο του καθενός όλο και κάποιες εικόνες κουρείου και κομμωτηρίου θα ανακαλούνται. Οι νεώτερες γενιές θα έχουν συνδέσει το θέμα με έννοιες άνεσης καθαριότητας και αρωμάτων ενώ οι παλαιότεροι όχι και με τόσο κομφορτάμπλ καταστάσεις. Εμένα δε το μυαλό -λόγω της αναγκαστικότητας ίσως του πράγματος-πηγαίνει πολύ πίσω σε εκείνα τα υποχρεωτικά κουρέματα του δημοτικού σχολείου με την ψιλή μηχανή.
 Όπου μας έριχνε ο κουρέας πάνω μας μια τεράστια λιγδιασμένη πετσέτα, την καρφίτσωνε πάνω από το σβέρκο με παραμάνα και μόλις έπιανε στα χέρια του τη μηχανή, αρχίζαμε να κλαίμε! Και τούτο δεν οφειλόταν σε κάποια δειλία μας και εγγενείς μας φόβους αλλά στην πολύ καλή γνώση του επερχόμενου ολέθρου. Γιατί εκείνα τα ανταλλακτικά της μηχανής με τα δόντια ήτανε πολύ παλιά και μονίμως ατρόχιστα, και μόλις ξεκίναγε το χαρακτηριστικό κρα...κρα...κρα.. πάνω στο κεφάλι μας, ξεκινούσανε για τα μαλλιά μας δυο ταυτόχρονες διαδικασίες: κοπή και μάσημα μαζί! Οπότε στη λέξη μάσημα προσθέτουμε και λίγο τράβηγμα από το χέρι του κουρέα για να ξεριζωθούν όσα δεν κόβονταν συν την καρπαζιά που έπεφτε όταν το βουβό κλάμα μας πήγαινε να αποκτήσει και ήχο. Το μεγαλύτερο μας παράπονο όμως ήταν που στο τέλος πληρώναμε και από πάνω!
Και μάλλον τέτοιο κούρεμα φοβάμαι ότι μας περιμένει σήμερα αγαπητοί μου συμπατριώτες!

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Τα δεκαδικά ψηφία των προβλέψεων και οι αποκλίσεις ακεραίων αριθμών!!!


Από την αρχή που ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με το έλλειμμα το χρέος και τις σωτήριες λύσεις των ημετέρων και των τροϊκανών, υπάρχει ρε παιδιά ένα στοιχείο που μπορεί να φαίνεται σαν λεπτομέρεια αλλά νομίζω ότι δείχνει ανάγλυφα όλο το μέγεθος της ιλαροτραγωδίας μέσα στην οποία βρίσκονται οι ημέτεροι και ξένοι τεχνοκράτες. Αυτοί που υποτίθεται ότι θα μας σώσουν με τα μέτρα τους και τις αποφάσεις.
Σε όλα τα πλάνα τις προβλέψεις και τους προϋπολογισμούς βάζουν τα νούμερα με ακρίβεια δεκαδικών ψηφίων και μετά που βγαίνουν τα απολογιστικά δεδομένα οι αποκλίσεις ξεπερνάνε μερικές φορές  τις 2 και τις 3 ακέραιες μονάδες! Στον Προϋπολογισμό για παράδειγμα του 2011 είχαν αναγράψει μείωση του ΑΕΠ για την τρέχουσα χρήση: 3,7% και οι μέχρι τώρα μετρήσεις δείχνουν ότι μείωση θα ξεπεράσει το 6%!!! Και αυτό γίνεται συνέχεια με όλες τις παραμέτρους της οικονομίας: Έσοδα, Δαπάνες, Ανεργία, Τζίρος εμπορίου κλπ.
Και το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι ενώ τρώνε διαρκώς τα μούτρα τους επιμένουν στα δεκαδικά ψηφία και μάλιστα σε βάθος τριετίας. Δεν ξέρουν οι μαλάκες τι θα ξημερώσει αύριο και αναγράφουν για το τέλος του '13 π.χ. αύξηση του ΑΕΠ 0,7%.
Όλο το σύστημα της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού τινάζεται, μέρα με τη μέρα, στον αέρα, έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους όλοι οι γκουρού τους και αυτοί επιμένουν στα δεκαδικά για να μας δείξουν ότι ξέρουν κάτι ενώ πάλι ο κόσμος θα πληρώσει ακριβά τις θηριώδεις αποκλίσεις!

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Έγινε η παρουσίαση των "Φορτηγών"!!!


Έγινε χθες το βράδυ στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ η παρουσίαση του βιβλίου μας "Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες" που επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.
Το βιβλίο παρουσίασε ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου και αποσπάσματα διάβασε η αφηγήτρια παραμυθιών Αγνή Στρουμπούλη.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Σας περιμένουμε!!!

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Είναι πολλά λεφτά τα 540 ευρώ καθαρά!!!


1. Έτσι λέει τώρα η Τρόϊκα που θέλει να βάλει κι' άλλο μαχαίρι στις πετσοκομμένες ήδη αμοιβές του ιδιωτικού τομέα καθώς της άνοιξε η όρεξη και δεν θέλει να σταματήσει με τίποτα! Και αυτή τη δόλια συμπεριφορά που δεν έχει να κάνει με τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος -τα ίδια έκανε και πέρυσι- πρέπει να την προσέξουν και αυτοί οι λίγοι αφελείς  που επιχαίρουν κάθε τόσο με τις καρατομήσεις του δημόσιου τομέα: οι τύποι με τις τσάντες ήρθαν για να μας κάνουνε όλους Κινέζους!


2. Αυτό που έγινε προχτές με τους απόστρατους αξιωματικούς στο Πεντάγωνο αποτελεί μιαν άλλη όψη του κοινωνικού καζανιού που κοχλάζει! Όλες οι βαθμίδες ενός προσηλωμένου στην πειθαρχία κοινωνικού σώματος -ακόμη και τα πραξικοπήματα γίνονται συντεταγμένα- σε ένα ξέσπασμα οργής, ορμούν ως άγριος όχλος και καταλαμβάνουν τον προαύλιο χώρο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Και είναι η πρώτη φορά που δεν εγκαλείται ο Σύριζα ως υποκινητής τους.



Ελλάς!!!!!!!! Ελλάς!!!!!!!! Ελλάς!!!!!!! 


3. Οπότε μέσα σε αυτό το κουλουβάχατο και τις διαρκείς καρπαζιές που τρώμε, ακούγεται τελείως παράταιρο για να μην πω σαν βαριά ειρωνεία, το μυριόστομο εκκωφαντικό και κοφτό σύνθημα: "Ελλάς" που παίζει στην τηλεόραση μια ιδιωτική εταιρία παροχής ηλεκτρικής ενέργειας!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Στη ΝΕΤ και στον Προκόπη βρήκατε να την πέσετε ρε παιδιά; !!!


Η ευκολία με την οποία η ομάδα των διαμαρτυρομένων φοιτητών εισόρμησε χθες βράδυ στο στούντιο του δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ, δείχνει από μόνη της κάποια πράγματα. Δείχνει κατ' αρχήν ότι εκεί πέρα δεν υπάρχουν οι φουσκωτοί  "κέρβεροι" των ιδιωτικών καναλιών που δεν σ' αφήνουν να προσεγγίσεις ούτε τους προθαλάμους! Και αυτό πάλι με τη σειρά του σηματοδοτεί μια κατάσταση κάποιας ελευθερίας κινήσεων που μειώνει κάπως τον επαναστατικό χαρακτήρα της κίνησης των παιδιών: οι εύκολοι στόχοι, καμιά φορά, γυρίζουν μπούμερανγκ προς τους επιτιθέμενους.
Όσον αφορά τώρα επί της ουσίας: εγώ πιστεύω -με τη λογική του "μη χείρον βέλτιστον"- ότι τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης μπορεί να μην είναι και ό,τι το δημοκρατικότερο, βρίσκονται όμως μακράν από την ύπουλη διαστρέβλωση της αλήθειας των ιδιωτικών καναλιών!
Ο δε παρουσιαστής του συγκεκριμένου δελτίου κ. Προκόπης Δούκας εκτός από εκλεκτός συναδελφός μας (http://prokopisdoukas.blogspot.com/) όπου δείχνει ότι είναι ένας πολιτισμένος και ανήσυχος άνθρωπος με έντονο κοινωνικό προβληματισμό, είναι ένας ήρεμος και ευγενής  επαγγελματίας με πολλή σοβαρότητα στη δουλειά του. 

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

"ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΩΝ"!!!


"Σε κάποιο βιβλίο για τους ψαράδες του Lofoten διαβάζω:
Όταν αναμένονται μεγάλες καταιγίδες, συμβαίνει πάντοτε το ίδιο, μερικοί από τους ψαράδες δένουν γερά τα καΐκια τους στην παραλία και τρέχουν να προφυλαχτούν στη στεριά, άλλοι πάλι βιάζονται να ξανοιχτούν στη θάλασσα. Τα καΐκια όταν είναι καλοτάξιδα, είναι πιο ασφαλισμένα στη φουρτούνα παρά στην παραλία.
Ακόμα και μέσα στις πιο μεγάλες καταιγίδες μπορούν να σωθούν από το έμπειρο χέρι του καπετάνιου, στην παραλία όμως ακόμα και σε πιο μικρές καταιγίδες θα κομματιαστούν από τα κύματα. Για τους ιδιοκτήτες τους αρχίζει τότε μια πάρα πολύ σκληρή ζωή."

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ιστορίες
Εκδόσεις:  Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος


Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Μια κοπέλα στο μετρό έψαχνε τις αγγελίες!!!


Καθόταν δίπλα μου και κρατούσε τη Χρυσή Ευκαιρία γυρισμένη στο ΥΠΆΛΛΗΛΟΙ  ΓΡΑΦΕΊΟΥ. Κοιτώντας κλεφτά, εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο πολύ μικρός αριθμός των αγγελιών -15 με 20 αγγελίες- σε μια κατηγορία που λίγο πιο παλιά έπιανε 2 με 3 σελίδες! Κάτι που αναπόφευκτα με οδήγησε  σε μελαγχολικές σκέψεις εμένα έναν βετεράνο των Μικρών Αγγελιών αφού σε όλη την καριέρα μου άλλαξα πάνω από 20 δουλειές και όλες μέσα από τις μικρές αγγελίες. Παίρναμε τότε ΤΑ ΝΕΑ και ήμασταν σίγουροι ότι σε 5 μέρες το πολύ θα βρίσκαμε καινούργια δουλειά και κάναμε μάλιστα και όνειρα για το νέο περιβάλλον εργασίας και τις  νέες αποδοχές. Πολλοί ανειδίκευτοι ή και ειδικευμένοι ακόμη εργάτες δεν έμπαιναν καν στον κόπο να αγοράσουν εφημερίδα: έπαιρναν την ηλεκτρικό και τα λεωφορεία και ανηφόριζαν προς Ν. Ιωνία ή κατηφόριζαν πρός Μοσχάτο και Ρουφ όπου τα εργοστάσια είχαν στην πύλη μόνιμη ταμπέλα "Ζητούνται εργάτες & εργάτριες",  επιτυγχάνοντας την άμεση πρόσληψη.
Πως άλλαξαν ρε παιδιά οι καιροί και από όλο το Λεκανοπέδιο των 5 εκατομμυρίων να ζητούνται μόνο 20 υπάλληλοι γραφείου, μια δουλειά μάλιστα που δεν κάνουν οι μετανάστες! Πόσες χιλιάδες οι υποψήφιοι γι' αυτές τις λίγες θέσεις πόσες στοίβες τα βιογραφικά πόση απελπισία;
   

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης: Ένας μεγάλος στην σκιά του ...εξαδέλφου!!!



"...Ήδη το ψύχος κατεφέρετο δριμύ από των εμπρός χιονισμένων
ορέων. Ο ήλιος είχεν δύσει και ολίγον κατ' ολίγον εχάνοντο όλα τα 
πέριξ εις μίαν μαυρίλαν φοβεράν, ήν φοβεροτέραν καθίστα η ερημία,
διακοπτομένη μόνον υπό της σκαιάς των ποιμένων φωνής, ως ρεύμα 
αέρος οξύ προσπιπτούσης εις τα ώτα, και υπό του θραυομένου επί 
της ακτής κάτω κύματος, εις παρατεταμένον αφρόν ξεθυμαίνοντος,
λαιμάργως απορροφώμενον υπό της χονδρής άμμου. ....."
 Η ΘΕΙΑ ΜΥΓΔΑΛΙΤΣΑ


Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης που γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1850 και πέθανε εκεί το 1929 αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δίδαξε στο Βαρβάκειο, έγραψε στις λογοτεχνικές σελίδες των μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων και έκανε πολλά ταξίδια στο Άγιον Όρος τη Σμύρνη την Κωνσταντινούπολη και τους Αγίους Τόπους για το οποία έγραψε τις εκπληκτικές εντυπώσεις του κάτω από τον τίτλο "Με του βοριά τα κύματα". 
Ο Μωραϊτίδης παρ' ότι υπήρξε αυθύπαρκτος με πολύ δυνατή και συναρπαστική γραφή είχε την ατυχία να κατάγεται και αυτός από το νησί της Σκιάθου και να ζήσει την ίδια εποχή με τον μακρινό του εξάδελφο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη κάτι που του προσέδωσε για πάντα τον τίτλο: "ο άλλος Αλέξανδρος". 
Με τον Παπαδιαμάντη έψελναν από κοινού στο μικρό εκκλησάκι του Προφήτη Ελισσαίου στο Μοναστηράκι και συνδεόντουσαν με στενή φιλία πράγμα πολύ σπάνιο για ιεροψάλτες του ίδιου Ναού. Ήταν πιο κοινωνικός από αυτόν αλλά προς το τέλος του βίου του επέστρεψε στο νησί του κλείστηκε στον εαυτό του σαν ερημίτης και λίγο προτού πεθάνει ντύθηκε και το μοναχικό ράσο ως μοναχός Ανδρόνικος.
Ο Μωραϊτίδης σε αντίθεση με τον συνονόματο του συμπατριώτη πρόλαβε να δει όλο το έργο του τυπωμένο όταν τον1923 ο εκδοτικός οίκος Σιδέρη εξέδωσε έξι τόμους με τα διηγήματα του και έξι με τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις με τον τίτλο που προαναφέραμε. Και ενώ μια ανθολογία από τα διηγήματα του αυτά  με τίτλο "Με Τα Πανιά" ξανακυκλοφόρησαν το 1976 από τις εκδόσεις  ΑΣΤΕΡΑΣ και αργότερα την τετραετία 1990-1993 κυκλοφόρησαν όλα από τις εκδόσεις Στιγμή και Γνώση σε πλήρη και επιμελημένη έκδοση με τίτλο "ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ" υπό την επίβλεψη του φιλόλογου Νίκου Τριανταφυλλόπουλου, τα ταξιδιωτικά του που όπως λένε αποτελούν και το πιο δυνατό του σημείο, συνεχίζουν να μένουν ανέκδοτα και απρόσιτα στον σύγχρονο αναγνώστη.
Αλλά και από την άλλη μεριά θα μου πείτε: ποιος κάθεται σήμερα να διαβάσει Μωραϊτίδη;

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Eπανεκδοθήκαμε!!!

Και μιλάμε για "Τα Φορτηγά και άλλες ιστορίες" της αφεντιάς μας που αφού εξαντλήθηκε επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Απόπειρα και με καινούργιο μάλιστα εξώφυλλο:






Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ταξί…τάξις…και κοροϊδία!!!

  
 Εγώ με τους «ταρίφες» δεν είχα ποτέ αγαθές σχέσεις, το αντίθετο μάλιστα: στις τρεις φορές που θα πάρω ταξί τις δύο πλακώνομαι μαζί τους στον καβγά. Γιατί αν εξαιρέσουμε τα νέα παιδιά που έχουν μπει στο επάγγελμα και διακρίνονται από επαγγελματισμό και ευγένεια, οι υπόλοιποι στην πλειοψηφία τους απαρτίζουν ένα συνονθύλευμα από θρασύτατους ξερόλες  που κλέβουν στο ταξίμετρο, ανάβουν τσιγάρο χωρίς να σε ρωτάνε και σε υποχρεώνουν να ακούς τις μαλακίες τους περί πολιτικής και κοινωνίας και να υφίστασαι στη διαπασών την ηχορύπανση του σκατοσταθμού που προτιμάνε!
   Πλην όμως, στην παρούσα φάση και στη σύγκρουση τους με την κυβέρνηση νιώθω αλληλέγγυος μαζί τους γιατί αυτή τη χοντρή κοροϊδία που τους παίξανε με το «είπα ξείπα» των Ρέπα και Ραγκούση θυμίζει αυτή την εξαπάτηση που υπεστήκαμε προεκλογικά και μετεκλογικά όλοι οι Έλληνες στις εκλογές του 2009. Και αν για τότε μπορεί βρε παιδί μου να πει κάποιος ότι δεν γινότανε αλλιώς ξέρω γω οτιδήποτε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να βρει κανείς κάποια λογικοφανή βάση εκτός από το καπρίτσιο του υποβαθμισμένου και χολωμένου τέως υπερυπουργού κ. Ραγκούση που πήρε πίσω τις υποσχέσεις του προκατόχου του για το πληθυσμιακό κριτήριο! Μια άκρως απαράδεκτη κίνηση, ενώ τα κανάλια επιμένουν να βλέπουν το απαράδεκτο μόνο στις κινητοποιήσεις  των θιγμένων από αυτές τις παλινωδίες! Και συνεχίζουν να λένε αυτά τα φληναφήματα περί δικαιώματος διαμαρτυρίας αλλά ευπρεπούς και κόσμιας: χάνει ο άλλος το ψωμί του και θα πρέπει να διαδηλώνει πάνω στο πεζοδρόμιο συντεταγμένος και άδοντας «τα χριστιανόπουλα θα πάμε με χαρά!».
   Και όσο για τους τουρίστες ρε καραγκιόζηδες των μίντια που διαρκώς μας πιπιλάτε, άνθρωποι πολιτισμένοι είναι και αυτοί και ξέρουνε πολύ καλά για το μακέλεμα των εργαζομένων που γίνεται αυτή την εποχή στην Ελλάδα, και η ησυχία θα τους παραξένευε. Έχουν θεαθεί μάλιστα κάποιοι να χειροκροτούν τους απεργούς παρ’ όλο που περπατάνε σέρνοντας τις βαλίτσες τους, άλλο που μόλις φανεί κάτι τέτοιο στο πλάνο αμέσως το κόβετε!

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Νορβηγία-Σομαλία: Δύο όψεις του ίδιου θανάτου!!!









Και εννοώ βέβαια το θάνατο που προέρχεται από την αλλόκοτη και άκρως παράλογη συμπεριφορά του ανθρώπου. Γιατί ναι μεν στην πρώτη περίπτωση η φρίκη της αιματοχυσίας με τον τρόπο που εκδηλώθηκε είναι εκείνο που εντυπωσιάζει καθώς εμπεριέχει το στοιχείο του άμεσου και ομαδικού φόνου, δεν είναι όμως πολύ διαφορετική από αυτό που συμβαίνει πιο μακροχρόνια με τους πολλαπλάσιους θανάτους της Σομαλίας.
Και δεν μιλάω βέβαια μόνο για την αγριότητα των εμφύλιων διαμαχών αλλά για την μεγάλη ευθύνη που έχουν τα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης στη διαρκή λεηλασία των χωρών της Μαύρης Ηπείρου. Μόνο που αυτό το θεωρούμε φυσικό και το έχουμε πια συνηθίσει.
Και έτσι για να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη μας θα αναφέρω το επισιτιστικό πρόβλημα και την πείνα που προέκυψε πέρυσι τέτοιον καιρό στη διπλανή και πλουσιότερη Κένυα όταν οι πολυεθνικές εταιρίες πήραν το καλαμπόκι για πρώτη ύλη καυσίμων με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί η τιμή τού τόσο απαραίτητου για τη διατροφή αυτών των ανθρώπων αγροτικού προϊόντος.
Μόνο που εδώ οι ευθύνες για αυτά τα εγκλήματα διαχέονται ως προς τα πρόσωπα και οι ένοχοι δεν έχουνε καθόλου τύψεις και ούτε διώκονται βέβαια. Πάνε τις Κυριακές στην Εκκλησία και προσεύχονται, δίνουν λεφτά για εράνους και την UNESCO και όταν ζητηθεί από τα κράτη τους να βοηθήσουν αυτά τα παιδάκια με τα πελώρια μάτια, αυτά προσφέρουν γελοία ποσά.
Όπως τα ...28 εκατομ. δολάρια που είπαν προχτές ότι προσφέρουν οι ΗΠΑ την ώρα που ξοδεύουν για τα στρατεύματα κατοχής σε Ιράκ και Αφγανιστάν κοντά στο ένα δισεκατομμύριο την ημέρα!

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Ηλιοβασίλεμα και ... κρίση!!!

  
 Με τη λογική τού «εδώ ο κόσμος χάνεται…» θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως λίαν αντιφατικός ή και σουρεαλιστικός ακόμη, ο τίτλος της σημερινής μας ανάρτησης. Αφού είναι ευκόλως εννοούμενο ότι με τη πρώτη του λέξη μιλάμε για αυτή την οπτική πανδαισία του κόκκινου που τόσο απλόχερα μας προσφέρει ο ήλιος στη δύση του και στις πολλαπλές εκδοχές της έτσι που μας την χαρίζει η πληθώρα των αμέτρητων οριζόντων της χώρας μας. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι με την τελευταία λέξη μιλάμε γι’ αυτό το κακό που μας βρήκε εδώ και ενάμιση χρόνο με αναπόφευκτη την μελαγχολία και την κατάθλιψη.
   Και όμως τα πράγματα δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι έτσι γιατί ο άνθρωπος ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του, έτσι σαν αντίβαρο σαν διαφυγή από τη σκληρή πραγματικότητα, πρέπει να ρίχνει μια ματιά στις ομορφιές της φύσης.
   Και μπορεί ο Κωστής Παλαμάς εκτός από την ποιητική ευαισθησία του να είχε τα μέσα και να αγόρασε σπίτι στην απάνω Κυπαρισσία για να απολαμβάνει το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου Πελάγους που βλέπετε στη φωτογραφία ή ο ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης Γιώργος Σεφέρης να αναλύθηκε σε λυγμούς αγναντεύοντας μια φορά κάπου αλλού κάτι παρόμοιο, υπάρχει όμως η ίδια ομορφιά και για τους κατατρεγμένους.
   Αυτό που λέει ο Αλμπέρ Καμύ στο «Μύθο του Σίσυφου» ότι εκεί που του ‘φευγε ο βράχος κατά το σούρουπο ψηλά από το βουνό και ξαναγύριζε ο ταλαίπωρος  για να τον ξαναπιάσει, τότε ήταν και η μόνη του χαρά καθώς αγνάντευε την ομορφιά που απλωνότανε κάτω από τα πόδια του στους κάμπους και τις ρεματιές και πέρα στον ορίζοντα τα χρώματα της δύσης.

Σημείωση: φωτό από kyparissiaonline.blogspot

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Αυτός που θα πληρώσει τη λέζα πιο ακριβά!!!


Σε όλη αυτή την τροϊκανή λαίλαπα που σαρώνει  τις κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις της κοινωνίας μας και που ανάγεται πάντα σε οικονομικά μεγέθη, νομίζω ότι υπάρχει μία βραδυφλεγής και μη αναστρέψιμη ζημία σε βάθος χρόνου που θα αποβεί τελικά και η πιο καταστροφική συνέπεια για τους ανθρώπους που κατοικούν αυτήν εδώ τη γωνιά της Ευρώπης. Και τούτο δεν είναι άλλο από τα πλήγματα που ήδη υφίσταται αυτό που λέμε Πολιτισμός μιας κοινωνίας. Κάτι που για τους ανθρώπους της εξουσίας έχει την έννοια του περιττού και οπότε είναι το πρώτο που την πληρώνει. Αν δούμε τις περικοπές και τη λιτότητα που χαρακτηρίζουν το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών -που μάλιστα οι εκδηλώσεις του έχουν και εισιτήριο- σκεφθείτε τι μαρμάγκα θα φάει όλες τις αποκεντρωμένες πολιτιστικές δραστηριότητες (θεατρικές ομάδες, πολιτιστικούς συλλόγους, χορευτικά κλπ) που επιχορηγούνται από την κυβέρνηση και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτές τις δραστηριότητες που ναι μεν δεν μπορείς να τις βάλεις σε οικονομικές μεζούρες και παραγωγικότητες, έχουν όμως τεράστια σημασία για την καλλιέργεια των ανθρώπων και την ποιότητα της ζωής τους.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ο Navarino-s πενθεί!!!



Συγχωρέστε μου αγαπητοί συνάδελφοι και καλοί αναγνώστες αυτή την παρέκβαση σε προσωπικά θέματα   αλλά επειδή ο πόνος μου είναι μεγάλος θέλω να τον μοιραστώ μαζί σας:
Έχασα την αγαπημένη μου σύζυγο Ελένη, τη γυναίκα που ήταν το στήριγμα μου επί 37 συναπτά έτη! Επί ενάμιση μήνα δώσαμε σκληρή και άνιση μάχη με τον καρκίνο και χάσαμε. Γι' αυτό και η δική  μου μακροχρόνια απουσία από κοντά σας. Ζητάω και πάλι την κατανόηση σας και εύχομαι σε όλους σας και στις οικογένειες σας υγεία και πάλι υγεία!

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Μια ανάσα με ποίηση!!!

                                               


                                                  ΔΟΚΊΜΙΟ XIV 


Καινοτομίες λοιπόν και πολυπρόσωπες επιτροπές στην παραγωγική διαδικασία. Το λογικό και το παράλογο σε συμμαχία σύμμετρη- να μη σαπίσει η σύγχρονη ιστορία σε νοσηρά προβλήματα. Ειδικότερα. Στο πρώτο πλάνο τώρα παρατάσσονται καινούργια εκρηκτικά συστήματα με πλάγιο φωτισμό να δείξουν οι τομές. Το κάθε σύστημα θα τοποθετηθεί σωστά σκοπεύοντας παρόν και μέλλον. Κρούση και ανάπτυξη σε πολλαπλούς τομείς με θετικούς συντελεστές ανόδου. Υποδομή τα δεδομένα της παράδοσης πραγματικότητα τα δεδομένα της παραγωγής. Σύμφωνοι; Σύμφωνοι! Κατεβαίνοντας τώρα τα σκαλοπάτια προσέξτε ανασηκώστε τα παντελόνια σας. Λόγω των τελευταίων σφαγών η λάσπη ελέγχεται πρωτοφανής.

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Τι μελαγχόλησε τον Μίκη !!!


Η είδηση στις εφημερίδες πέρασε στα ψιλά και στα κανάλια δεν έπαιξε σχεδόν καθόλου: Ο Μίκης Θεοδωράκης παρ’ όλα τα 86 του χρόνια και την πρόσφατη περιπέτεια με την υγεία του και με τη ιδιότητα του ως επικεφαλής της κίνησης ανεξάρτητων πολιτών «Σπίθα», κατέβηκε στο Σύνταγμα για τη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς!
Μόνο που καλύτερα να μην πήγαινε ο άνθρωπος γιατί η οδυνηρή απογοήτευση που γεύτηκε από την πολύ φτωχή παρουσία του κόσμου τον έκανε να μελαγχολήσει τόσο πολύ που μπορεί να μην τον ξανακούσουμε πλέον να κάνει δημόσιες παρεμβάσεις για τα τόσο καυτά προβλήματα της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας. Γιατί όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, αναπολώντας την φοβερή εκείνη συγκέντρωση της 3ης Δεκέμβρη ’44, στο ίδιο μέρος: «…Με τη διαφορά ότι τότε ο δρόμος μπροστά στη Βουλή είχε βαφτεί στο αίμα, γιατί φοβήθηκαν όταν είδαν όλο τον λαό, εκατοντάδες χιλιάδες όρθιους Έλληνες, ενώ σήμερα οι αστυνομικοί μας κοιτούσαν με συμπάθεια και οι κυβερνητικοί μαζί με τους ξένους τρίβαν κρυφά με ικανοποίηση τα χέρια τους βλέποντας τους μετρημένους σε μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές, μιας και ο λαός κοιμάται…Τι να σκεφτώ; Μου ‘ρχεται στο νου ο στίχος του Ελύτη «…ο καθείς και τα όπλα του είπα» παραλλαγμένος «…ο καθείς και η μοίρα του…!».
Γιατί ο άνθρωπος, ζώντας λόγω προχωρημένης ηλικίας και προβλημάτων υγείας, αποτραβηγμένος από τη δρώσα καθημερινότητα  και αναλογιζόμενος αυτή την καταστροφή που μας βρήκε τα τελευταία χρόνια στα θέματα κοινωνικών παροχών και εργασιακών σχέσεων, σίγουρα και θα φανταζόταν ότι σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας θα συνέρρεαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες λαού με υψωμένες γροθιές και με άγρια διάθεση για επαναστατικές λύσεις και ανατροπές!
Μόνο που, δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι και το 2011 βρίσκεται έτη φωτός μακριά από το επαναστατημένο 1944! Και όλα αυτά περί ευθυνών της Αριστεράς και περί διασπάσεων είναι προφάσεις. Αν κατέβαινε ο κόσμος στο δρόμο όλο το κέντρο της Πρωτεύουσας θα γινόταν μια τεράστια πύρινη λάβα που θα κάλυπτε τα πάντα και Σύνταγμα Κλαυθμόνος Ομόνοια και Μουσείο θα γίνονταν ένα.
Δεν θέλουν να κινηθούν οι άνθρωποι και γιατί δεν πείθονται από τα θολά νεφελώματα των προτεινόμενων εναλλακτικών λύσεων και ούτε και θέλουν να διακινδυνεύσουνε κάποια πράγματα.
Σήμερα μια μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει καταθέσεις σπίτια αυτοκίνητα και εξοχικά και δεν έχει καμία διάθεση να υποβληθεί σε κάποιες θυσίες που απαιτούν οι επαναστάσεις. Μόνο το ότι τα αυθαίρετα κτίσματα ξεπερνούν το 1.000.000 αν σκεφτούμε, δείχνει ότι 3-4.000.000 συμπατριώτες μας με τη βοήθεια της εξουσίας έχουν κάτι άλλες δουλίτσες να κάνουν: κινούνται στον αστερισμό της νομιμοποίησης τους και άσε την επανάσταση να …περιμένει!
 Ακόμη και πολλοί άνεργοι, χάρις στην ιδιομορφία της ελληνικής οικογένειας, όλο και κάποιο αποκούμπι θα έχουν. Και γενικά οι άνθρωποι σήμερα μπορεί να μη βλέπουν ότι μέρα με την ημέρα όλο και πιο πολύ υποθηκεύεται το μέλλον τους σε έναν επερχόμενο μεσαίωνα και  μπορεί να ελπίζουν ακόμη ότι η λύση θα έρθει μέσα από ίδια τα πράγματα που μας έφεραν ως εδώ: μέσα από την τηλεόραση την κινητή τηλεφωνία τα mall τα πολλά αυτοκίνητα τα δάνεια τις διαφημίσεις και πάει λέγοντας!    

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Πασχαλιάτικη εκδρομή στης ...Ακρόπολης τα μέρη!!!


Δεν χρειάζονται βέβαια ταξιδιωτικά γραφεία και αποσκευές αρκεί να το αποφασίσεις και να μη σε πάρει από κάτω η αναβλητικότητα και η ξάπλα και αν έχεις πρόσβαση με το μετρό η διαδρομή είναι παιχνίδι. Και  όσο και να φαίνεται περίεργο μπορεί να μην υπάρχουν Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες αλλά πάντοτε παραμονεύουν ισχυρές εκπλήξεις. Όπως αυτές που συναντήσαμε χθες με την Ελένη, δεύτερη μέρα του Πάσχα και ανήμερα του Αγίου Γεωργίου.
Βγαίνοντας από το μετρό στη Μακρυγιάννη πέσαμε πάνω σε λιτανεία εικόνας:
Εκεί ανάμεσα στον πελώριο όγκο του μεταμοντέρνου Μουσείου της Ακρόπολης και στα τουριστικά μαγαζάκια με τα τραπεζάκια έξω και τους τουρίστες, είδαμε να ανεβαίνει μια ευλαβική πομπή με ψαλμωδίες και λιβάνι
και την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του επωνομαζόμενου και Τροπαιοφόρου στους ώμους , μια πομπή που έστριψε και μπήκε σε μια πύλη και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα πέτρινο μικρό εκκλησάκι
εκεί που συμβάλει η επιβλητική είσοδος του Μουσείου της Ακρόπολης με το βυζαντινής τεχνοτροπίας πέτρινο κτίριο του παλιού στρατοπέδου, εκεί που συναντώνται όλα δηλαδή ακόμη και η αρτοκλασία με

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Ένα ...πεζό ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη!!!





                                           ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ


    Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια με τα μεγάλα λόγια, τους άθλους, τα όνειρα, καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας -αλλά μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε, κατά που πέφτει ο δρόμος που αγαπηθήκαμε παιδιά, που πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους, υπάρχει ακόμα ο κόσμος; -τώρα στη γλώσσα μας μπερδεύονται παλιά τραγούδια, κανείς δεν μας καταλαβαίνει και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά,  μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά πετάνε για να μη θυμούνται - ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε παρά λίγη στάχτη, όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα κι αναμεσά τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα                           ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς και τις πιο ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.


Από τη συλλογή "Ο Τυφλός με τον Λύχνο" εκδόσεις Κέδρος

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Είδα μια γυναίκα να χαστουκίζει με βία το πρόσωπο της!!!



   Κατέβαινε την οδό Πανεπιστημίου και διασταυρωθήκαμε λίγο πιο κάτω από το Οφθαλμιατρείο. Ήταν ψηλή γυναίκα λεπτή σαραντάρα με φούστα και μακριά ξεκούμπωτη καμπαρντίνα. Τα καστανά της μαλλιά έφταναν μέχρι τους ώμους και κάτι κρατούσε με το αριστερό της χέρι που η ένταση και η βιαιότητα της σκηνής δεν με άφησε να διακρίνω αν ήτανε τσάντα δερμάτινη ή από αυτές των καταστημάτων. Περπατούσε γρήγορα και κάθε 4-5 βήματα σήκωνε το δεξί της χέρι και το κατέβαζε με βία και εναλλάξ στις παρειές της που από κοντά διέκρινα την έντονη κοκκινίλα τους και τα μεγάλα της μάτια με το φευγάτο βλέμμα ενώ μουρμούριζε ακατάπαυστα  μέσα από το σφιγμένο της στόμα. Στάθηκα στο φανάρι συγκλονισμένος και γύρισα να κοιτάξω. Έμπαινε στη είσοδο του Μετρό και κατεβαίνοντας τα σκαλιά συνέχιζε το ανηλεές αυτομαστίγωμα της. Χάθηκε κάτω απ’ τη γη μαζί με την αντάρα της ψυχής της…

   2. Λίγο πιο πίσω από τα μεσαία καθίσματα του τρόλεϊ ξέσπασε φασαρία. Την ώρα που σηκώθηκε να κατεβεί ο μελαψός  (μάλλον Αιγύπτιος) επιβάτης ο παρακαθήμενος γέροντας του φώναξε: «Χάσου αράπη από μπροστά μου!». Κάτι απάντησε ο άλλος αντάλλαξαν χαρακτηρισμούς αλλά κατέβηκε στη στάση. Πήγα και κάθισα στην ελεύθερη θέση. «Πως τους ανέχεστε του μαύρους;» με υποδέχτηκε ο γέροντας που από κοντά διαπίστωσα ότι ήτανε πολύ μεγάλης ηλικίας, περασμένα τα ενενήντα σίγουρα και είχε ακουμπισμένα τα δυο του χέρια πάνω σε μια χοντρή μαγκούρα. «Όρεξη έχετε;» του είπα εγώ και συνεχίσαμε αμίλητοι το ταξίδι. Στην επόμενη στάση μπήκε μια κεντροαφρικάνα με ένα μωρό μέσα σε μάρσιπο στην πλάτη. Την έδειξε ο γέρος μουρμουρίζοντας «κοιτάτε τα χάλια μας!». Μετά από δυο στάσεις μπήκαν χαρούμενοι τρεις νεαροί μαύροι και τότε ο γέρος σταυροκοπήθηκε και σε μια κίνηση ικεσίας: άνοιξε τα χέρια του και σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό. «Έχετε καιρό να κυκλοφορήσετε;» τον ρώτησα. «Είμαι από επαρχία» μου απάντησε. Και μετά από μια μικρή σιωπή γύρισε απότομα προς τη μεριά μου και πιάνοντας με από το βραχίονα σφιχτά μου δήλωσε με έμφαση: «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής!» «Έκανα 40 χρόνια στο Σάουθ Άφρικα!»
Οπότε αναλογιζόμενος και εγώ χρόνια και ηλικίες κατάλαβα ότι όταν έφυγε από κει θα άφησε πίσω του το Απαρτχάϊντ  την απαγόρευση να μπάινουν οι μαύροι στα μέσα μεταφοράς και τον ταλαίπωρο Μαντέλα ακόμα στα μπουντρούμια!

3. Μετά τις λαμπάδες με εξολεθρευτές και εξωγήϊνους με καλάσνικωφ και όλμους από φέτος διαφημίζονται και οι λαμπάδες με την Μπάρμπυ! Όλος ο γαλαξίας του παιδικού καταναλωτισμού –η πιο επικίνδυνη δηλαδή εκδοχή της αλλοτρίωσης των νέων ανθρώπων- δεμένη αγκαλιά με τη Μεγαλοβδομάδα και το Πάσχα. Οι συμβολισμοί των Θείων Παθών και της Ανάστασης θυσία στο τουρλουμπούκι της χυδαιότητας. Και η ηγεσία της Εκκλησίας σφυρίζει αδιάφορα. Ακούσατε ποτέ αγαπητοί αναγνώστες κάποιον μητροπολίτη να κατακεραυνώνει από άμβωνος τον καταναλωτισμό; Τη μεγαλύτερη μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας; Ακόμη και ο πολυπράγμων ο συχωρεμένος μακαριστός απέφευγε το θέμα. Εδώ το πράγμα κάνει…τζίζ, υπάρχουν πολυεθνικές χοντρά συμφέροντα δεν ευκαιρεί ο Άνθιμος και ο Σεραφείμ γι’ αυτά. Έχουνε άλλες προτεραιότητες κινδύνων με Τούρκους Σκοπιανούς Εβραίους και …Ομοφυλόφιλους!  

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Ανθίσανε οι νεραντζιές!!!



Και όχι μόνο στα προάστια και στις συνοικίες αλλά  και μέσα στην καρδιά της Αθήνας νιώθεις να σου έρχονται οι καταιγιστικές ριπές ενός μεθυστικού αρώματος, που αγκαλιάζει τα πλήθη των πεζοδρομίων και μπαίνει μέσα από τα παράθυρα των αυτοκίνητων των τρόλεϊ και των λεωφορείων. 
Μερικές έχουν τόση ανθοφορία που μοιάζουνε χιονισμένες, κάποιες άλλες φέρουν ακόμη και την περσυνή  τους σοδειά, τεράστια αφράτα και ωριμα νεράντζια, σε ένα φανταστικό συνδυασμό του άσπρου και του πράσινου με το βαθύ πορτοκαλί και είναι σαν να διστάζουνε: να προχωρήσουνε μπροστά ή να μείνουνε ακόμη πίσω!
Πολλές είναι αυτές που βρίσκονται σε πεζοδρόμια μέσα σε αλσάκια  και σε νησίδες  δρόμων. Κάποιες είναι σε προαύλια εκκλησιών όπου τα πρωινά της Κυριακής το σούρουπο του Εσπερινού και των Χαιρετισμών τα βράδια,  σμίγουν τα νεραντζάνθια με το λιβάνι.
Ανθίσανε οι Νεραντζιές, μπαίνει με φόρα η Άνοιξη. Και τι ωραία θα ‘τανε να ίσχυαν οι συμβολισμοί της: αυτά τα περί αναγέννησης και ελπίδας! Γιατί είναι βλέπεις και αυτές οι νεραντζιές που ανθοβολούν μπροστά σε αραχνιασμένα μαγαζιά που έχουν στις βιτρίνες τους ξεθωριασμένα ενοικιαστήρια και πεταμένα κάτω από την είσοδο φάκελα με λογαριασμούς ληγμένους. Καθώς και εκείνες που ανθοβολούν μέσα σε αυλόγυρους κλειστών εργαστηρίων.
Γιατί και μεσ’ στο πλήθος είναι βλέπεις άνθρωποι πολλοί που χάσανε δουλειές είναι και αυτοί που μένουνε απλήρωτοι καιρό, είναι ακόμα και η απειλή που σέρνεται για όλους και όλα αυτά τα μαζεμένα δηλαδή που κάνουνε το άρωμα αυτό να έρχεται φορές-φορές σαν πένθιμη ευωδιά Επιταφίου!

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Δημοσθένης Βουτυράς: Η συγκλονιστική περίπτωση μιας ιδιοφυίας!!!


Όποιος δεν είχε διαβάσει, όπως εγώ, Δημοσθένη Βουτυρά και το αποτολμούσε τώρα, θα βρισκόταν μπροστά σε μια ισχυρή ισχυρότατη και ευχάριστη έκπληξη: θα διαπίστωνε ότι ο πολυγραφότατος –έγραψε περί τα 500 διηγήματα- αυτός διηγηματογράφος μας είναι τόσο επίκαιρος σήμερα όχι μόνο στη θεματολογία του αλλά και στη φόρμα γραφής που νομίζεις ότι τα γραφτά του γράφονται …τώρα …δίπλα μας!
Ο άνθρωπος ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του αλλά το περίεργο είναι ότι τότε που ξεκίνησε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, να δημοσιεύει τα κείμενα του σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, ενώ έτυχε μεγάλης αποδοχής από το φοιτητόκοσμο, συνάντησε μια άνευ προηγουμένου εχθρότητα και καχυποψία από το λογοτεχνικό κατεστημένο και την κριτική. 
Με εξαίρεση λίγους διορατικούς ανθρώπους όπως ο Σωτήρης Σκίπης και ο Λέων Κουκούλας οι περισσότεροι τον αντιμετώπισαν απαξιωτικά. Είναι δε χαρακτηριστική η εκτεταμένη κριτική που του έκανε από το περιοδικό Νουμάς ( σε 5 συνέχειες) ο Γρηγόριος Ξενόπουλος που ενώ τον έψεγε διαρκώς και τόνιζε τα ελαττώματα της γραφής του όπως π.χ. το φτωχό και λιτό λεξιλόγιο, την έλλειψη καλολογικών στοιχείων, την άγαρμπη και αδούλευτη γλώσσα, ομολογούσε με ειλικρίνεια –γιατί ο Ξενόπουλος πρέπει να ήτανε καλός άνθρωπος- ότι κάθε που πιάνει να διαβάσει διήγημα του Βουτυρά δεν μπορεί να το αφήσει από τα χέρια του γιατί νιώθει να έχει αυτό μια παράξενη δύναμη. 
Η στάση αυτή της επίσημης λογοτεχνίας και κριτικής γίνεται σήμερα κατανοητή, γιατί σε εντελώς ανύποπτο για εκείνη την εποχή χρόνο, μια εποχή κατά την οποία το διήγημα –κατ’ εξοχήν τότε λογοτεχνικό είδος- κινιόταν στο κλίμα της ηθογραφίας όπως λεγόταν, περιγράφοντας χωριουδάκια βοσκούς και ψαράδες, μέσα στο οποίο ξεχώριζαν οι διεισδυτικές ματιές του Βιζυηνού και του Παπαδιαμάντη, έρχεται ο Βουτυράς σαν ταύρος σε υαλοπωλείο και καταπιάνεται με το ρεαλισμό της καθημερινότητας τους ανθρώπους της δουλειάς το περιθώριο τον κοινωνικό προβληματισμό τους πολέμους τις πείνες τα υπαρξιακά διλήμματα το υποσυνείδητο της ψυχής το εφιαλτικό το μεταφυσικό και άπειρα άλλα καινούργια και …παράξενα πράγματα!
 Και ενώ μπορεί να είχε διαβάσει τον Πόε που είχε προηγηθεί το σίγουρο είναι ότι δεν είχε διαβάσει Φρόϋντ και δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη ο Κάφκα και ο Τζόϋς γιατί στοιχεία και μάλιστα έντονα από όλους τους προαναφερθέντες εντοπίζονται στη γραφή του.
Εκείνο όμως που δεν γίνεται κατανοητό είναι που η «απομόνωση» του από τους ομότεχνους του συνεχίστηκε όχι μόνο  από τη γενιά του ’30 αλλά και την μεταπολεμική -με φωτεινή εξαίρεση τον Στρατή Τσίρκα που ήτανε ένθερμος θαυμαστής του- και κράτησε θα μπορούσε να πει κανείς μέχρι τις μέρες μας.
Ο Βουτυράς έγραψε τόσο πολύ και από ιδιοσυγκρασία αλλά και από ανάγκη βιοπορισμού. Γιατί ενώ γεννήθηκε στην Κωσταντινούπολη το 1871 σε αστικό περιβάλλον και μετακόμισε στον Πειραιά σε νηπιακή ηλικία, βρέθηκε από νέος σε πλήρη ένδεια γιατί ο πατέρας του αυτοκτόνησε αφού πρώτα είχε κλείσει το συμβολαιογραφείο και είχε ανοίξει χυτήριο στο Φάληρο το οποίο χρεοκόπησε. Παντρεύτηκε έκανε δυο κόρες και εγκαταστάθηκε στο Κουκάκι, Σύχναζε στις ταβέρνες της περιοχής και πάντα του άρεσε να κάνει παρέα με ανθρώπους του καθημερινού μόχθου και του περιθωρίου οι οποίοι αποτελούσαν και τους ήρωες των ιστοριών του. Πέθανε το 1958.
Σας παραθέτω ως δείγμα γραφής και ένα διήγημα του με μοναδικό κριτήριο το μέγεθος του, μιας και είναι ένα από τα μικρότερα του. To δανείστηκα από μια εκπληκτική δουλειά που έχει κάνει ο κ. Νίκος Σαραντάκος μια ηλεκτρονική συλλογή ελληνικών διηγημάτων που διαρκώς πλουτίζεται και η οποία βρίσκεται στον ιστότοπο http://www.sarantakos.com/keimenamazi.html

 
Λησμονιά
του Δημοσθένη Βουτυρά

  
            Ο Καπάρης έπαψε περιμένοντας να σταματήσει το χτύπημα της καμπάνας. Και όταν ο τελευταίος ήχος της έτρεξε στον αέρα τρεμουλιαστός ξακολούθησε την ομιλίαν του, αφού τύλιξε πρώτα γύρω στο λαιμό του το σάλι του, που του είχε ξεφύγει.

            — Πόσους και πόσους δεν έχουμε λησμονήσει! είπε. Πόσοι, που γνωρίσαμε μια φορά κι έναν καιρό είχαμε κάποια φιλία, αρχίζαμε να τους αγαπάμε και που μια μέρα χωριστήκαμε χωρίς να σκεφτούμε πως δε θα δει πια ο ένας τον άλλο. Άλλοι πάλι, που μαζί πηγαίναμε σκολειό, καθόμαστε στο ίδιο θρανίο, που μια μέρα κι αυτούς τους χάσαμε χωριστήκαμε και δεν τους ξαναείδαμε πια!… και σιγά, σιγά σβήσανε απ΄ τη μνήμη μας και μας είναι αδύνατο να τους θυμηθούμε! Ίσως μένει, βαθιά όμως, στην ψυχή μας η μορφή τους κρυμμένη, που μόνο ο ύπνος μπορεί να τη φέρει απάνω στην ενθύμησή μας, αλλ΄ όταν ξυπνήσουμε θα σβήσει πάλι, θα πάει στη θέση της χωρίς να δεις, να συλλάβεις τίποτα!… Πόσοι λοιπόν, απ΄ αυτούς δεν έχουνε χαθεί, δεν έχουνε πεθάνει… Προχτές το βράδυ ένα τέτοιο έβλεπα στον ύπνο μου, ένα τέτοιο! Είμαστε δυο παρέες, λέει, και καθόμαστε σ΄ ένα δωμάτιο ψηλό ενός σπιτιού, που μια φορά μικρός είχα κατοικήσει. Από μια μπαλκονόπορτα ανοιχτή φαινόντουσαν δέντρα ενός κήπου μεγάλου και μια λάμψη δυνατή, πέρα στον ορίζοντα.

            Κάτι λέγαμε, νομίζω, για πεθαμένους, για ψυχές.

            — Γιά, μου λέει ξαφνικά κάποιος απ΄ την παρέα μας, δείχνοντας έναν, που καθότανε μαζί μας σιωπηλός, έναν, που τον είδα να ‘ναι σκοτεινός και σαν αέρινος, αυτός είναι πεθαμένος, πέθανε στην Πάτρα!

            Εγώ το ήξερα και λυπόμουνα πολύ γι΄ αυτό, γιατί ήτανε φίλος μου, γνωστός μου παλιός, και ήθελα να μάθω, για να παρηγορήσω τη λύπη μου, αν αισθάνεται κι έτσι που ήταν, ό,τι πριν…

            Για πες μου, του λέω, και του είπα και τ΄ όνομά του, πώς σου συνέβηκε, τι αισθάνθηκες;

            Ο πεθαμένος άνοιξε τα χέρια του.

            — Ούτε θυμούμαι που πέθανα, ούτε τι τράβηξα!… Έφυγα απ΄ εκεί μόνο αφήνοντας το σώμα μου σα να πέρασα για μια στιγμή ένα σκοτεινό μέρος!,,,

            Στράφηκα στους φίλους μου.

            — Βλέπετε; τους είπα.

            Ένας απ΄ τους κυρίους, που ήτανε στην άλλη παρέα, πήρε το κάθισμά του και πλησίασε κοντά στον πεθαμένο.

            — Για πες μας πώς…

            Ήθελε να ρωτήσει να μάθει εκείνο το άλυτο, το παράξενο, το μεγάλο μυστήριο, αλλά το πρόσωπο του πεθαμένου πήρε μια έκφραση στενόχωρη κι είπε τραυλίζοντας :

            — Αφήστε με!… Πρέπει να πηγαίνω! βραδυάζει, δε μπορώ, πνίγουμαι!…

            Και αλήθεια βράδυαζε. Έξω η λάμψη κείνη, που ήτανε πριν, είχε χαθεί και το σκοτάδι ερχότανε.

            Ξύπνησα λυπημένος πολύ πολύ και με δάκρυα στα μάτια. ΄Εκλαιγα. Ποιος να ‘ταν, λοιπόν, κείνος ο φίλος μου, που τόσο, τόσο μ΄ έκανε να λυπηθώ, και που ακόμα που τον σκέπτουμαι δακρύζω;…


Περιοδικό «Ο Νουμάς», Τόμος 17, τεύχος 676, σελίδες 180-181 (1920)