Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Μπέρτολτ Μπρεχτ: Μορφή και Ουσία!!!



Ο κύριος Κ. κοιτούσε έναν πίνακα, όπου ορισμένα αντικείμενα είχαν εντελώς ιδιότυπη μορφή, και είπε: "Αυτό συμβαίνει σε μερικούς καλλιτέχνες που παρατηρούν τον κόσμο, καθώς και σε πολλούς φιλοσόφους. Μοχθώντας να συλλάβουν τη μορφή, χάνουν το περιεχόμενο. Κάποτε, δούλευα βοηθός σ' έναν κηπουρό. Μια μέρα, μου έδωσε μια ψαλίδα και με έβαλε να κλαδέψω μια δάφνη. Το δεντράκι ήταν φυτεμένο σε μια γλάστρα, και το νοίκιαζαν σε γιορτές, γι' αυτό έπρεπε να έχει σφαιρική μορφή. Άρχισα πρώτα να κουρεύω τ' άγρια κλαδιά, αλλά όσο και αν πάσχιζα να κάνω σφαιρική τη δάφνη, δεν τα κατάφερνα. Πότε τη μια μεριά κόνταινα περισσότερο, πότε την άλλη. Όταν, με τα πολλά, έγινε σφαίρα, ήταν πολύ μικρή, και ο κηπουρός είπε απογοητευμένος: "Σύμφωνοι, σφαίρα έγινε, αλλά που πήγε η δάφνη;  


Μπέρτολτ Μπρεχ (1898-1956). Αν και σπούδασε γιατρός καταπιάστκε με την ποίηση και το θέατρο στο οποίο διακρίθηκε και ως θεατρικός συγγραφέας και ως σκηνοθέτης. Θεωρείται ο πατέρας του επικού θεάτρου. Καταπιάστηκε και με μικρά πεζά κείμενα . Η "Μορφή και Ουσία" είναι από τη συλλογή του: "Ιστορίες του κυρίου Κόϋνερ". Εκδόσεις Ζαχαράκη.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: Η γυναίκα που με τη δύναμη της τέχνης, αντιπαρέρχεται τα ιδιαίτερα εμπόδια της ζωής της!!!





Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ:

                                                       ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 Αν σ' έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ' την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν' αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.
Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ' τις προδομένες προσδοκίες σου
τ' αναπάντητα όνειρά σου.





«Γεννήθηκα στα Εξάρχεια, Μεταξά και Μεσολογγίου. Και να που με τα χρόνια πάλι εδώ επέστρεψα, ψηλά στην Ασκληπιού όπου ζω τώρα. Τα θυμάμαι, όταν ήμουν κορίτσι, ως μία πολύ συμπαθητική γειτονιά του κέντρου, όπου έμεναν αρκετοί φοιτητές, καλλιτέχνες, άνθρωποι των γραμμάτων κ.λπ., απλοί, φιλικοί, δίχως την κολωνακιώτικη υπεροψία που παραμόνευε λίγα στενά παραπάνω. Τώρα, πια, βέβαια είναι μια περιοχή «καταραμένη», όπως και όλο το παλιό αθηναϊκό κέντρο θαρρώ. Δεν κυκλοφορώ πλέον για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασιν που λένε, αλλά δεν θέλει και πολύ, το «πιάνεις» στον αέρα, ακόμα και από το μπαλκόνι σου. Βεβαίως και μένω στο νοίκι. Ήταν μια σοφή επιλογή της οικογένειάς μου, που ακολούθησα κι εγώ. Μικρή, μου διάβαζε ποίηση η μητέρα μου και, βέβαια, μεγάλωσα στη σκιά του νονού μου, του Νίκου Καζαντζάκη. Ηξερα πώς γράφονται τα ποιήματα, δηλαδή ότι δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις. Εκείνα αποφασίζουν πότε θα σε κατακτήσουν.   Έγραφα από κοριτσάκι. Αρχικά ιστοριούλες, έπειτα ποίηση. Πρωτοδημοσίευσα στο περιοδικό «Καινούργια Εποχή» το φθινόπωρο του '56. Ήταν το ποίημα «Μοναξιά». Λες κι ήξερα τότε ακόμα, 17 χρόνων κοπέλα, τι ακριβώς σήμαινε αυτό! Ο νονός μου, όταν το διάβασε, ενθουσιάστηκε, μου έκανε κριτική διθυραμβική, αλλά δεν τον πήρα σοβαρά, άργησα να πιστέψω στον εαυτό μου ή μάλλον στη γραφή μου. Με τα χρόνια αντιλαμβάνομαι, βέβαια, πόσο με είχε βοηθήσει το περιβάλλον και τα διαβάσματα που είχα από πιτσιρίκα – σπάνια τύχη. Σπάνιο είναι, όμως, για έναν ποιητή να αναγνωριστεί στην ακμή του και εν ζωή, όπως συνέβη μ' εμένα. Από την ποίηση, ωστόσο, δεν βιοπορίζεται κανείς. Ούτε εύκολα, ούτε καν δύσκολα – βασικά, από τις μεταφράσεις έζησα και ζω.
Σιχαίνομαι το χρήμα και όλη τη νοοτροπία πίσω από την απόκτησή του. Είναι το πιο εθιστικό ναρκωτικό, το πλέον καταστροφικό. Ήμουν, βέβαια, καλοαναθρεμμένη, από σπίτι, στερημένα δεν έζησα, έμαθα όμως να μην κοιτάω πέρα από τα χρειαζούμενα. Αυτό το λιτό πνεύμα διέπνεε όλη την οικογένεια και φυσικά την ανατροφή μου. Ούτε ως κοπέλα μ' ενδιέφεραν τα λούσα – τα διαβάσματα και τα γραπτά μου μ' ένοιαζαν, οι έρωτες επίσης, η τρυφηλότητα όμως ποτέ..  Μπορεί να είχα μία αναπηρία, αλλά η ζωή μου χάρισε τέλειους γονείς και έναν τέλειο σύζυγο.  Δεν είμαι θεωρητικά αισιόδοξη, αλλά ζωτικά! Χαίρομαι που έχω ένα σώμα, που η μέρα μου ξεκινά… Χαίρομαι τη ζωή.»