Οι μικρές κοινωνίες της επαρχίας, όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι πολύ ασφαλέστεροι δείκτες κοινωνικών συμπεριφορών και αντιλήψεων από την ανωνυμία του πολυπρόσωπου χάους των μεγαλουπόλεων.
Έτσι και εγώ ευρισκόμενος αυτές τις ημέρες στο γενέθλιο τόπο μου -μια ολιγομελή κοινωνία 500 ανθρώπων- διαπιστώνω κάτι πρωτοφανή φαινόμενα και συμπεριφορές, απίστευτες για μένα σε προηγούμενες θεωρητικές προσεγγίσεις!
Συγκεκριμένα: τις τελευταίες μέρες μια ομάδα οικονομικών μεταναστών από το Πακιστάν, σπρωγμένοι από την οικοδομική ανεργία της Αθήνας, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σε μια χαμοκέλα και βγήκαν στην πιάτσα ψάχνοντας για δουλειά. Από την τοπική κοινωνία που πρώτη φορά βλέπουν εκπροσώπους αυτής της φυλής -μερικοί μάλιστα είναι ενδεδυμένοι με τα παραδοσιακά σεντονοειδή ρούχα τους- υπάρχει η αναμενόμενη ξενοφοβία και καχυποψία ("θα μας κλέψουν" "θα μας ρημάξουν") αλλά υπάρχει μαζί και κάποια κρυφή ελπίδα μήπως και μεθάυριο στη συγκομιδή της ελιάς: πέσουν τα υψηλά μεροκάματα των άλλων εθνικοτήτων!
Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό είναι η άκρως εχθρική αντιμετώπιση τους από τους προγενέστερους για το χωριό: βαλκάνιους συναδέλφους τους! Τους λένε καλημέρα οι άνθρωποι και εκείνοι γυρίζουν το κεφάλι αλλού!
Παραθέτω αυτό το τόσο ανάγλυφο παράδειγμα γιατί νομίζω ότι δείχνει με τον πλέον παραστατικό τρόπο αυτό που η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές μέχρι σήμερα και που διαψεύδει τη ρήση των Έγκελς και Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο, ότι δηλαδή "σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι εξεγείρονται γιατί το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους" γιατί αντί για την αλληλεγγύη αναδεικνύει τα πιο βαθειά και άγρια ένστικτα της πανάρχαιας ρήσης: "Ο θάνατος σου η ζωή μου!"
Επιβεβαιώνει όμως τον ποιητή που λέει: "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλλή" γιατί οι ποιητές, ως γνωστόν, με τη συναισθηματική και διαισθητική προσέγγιση που έχουν στα πράγματα, γίνονται πάντα πιο επίκαιροι και πιο ...ρεαλιστές από τους επιστήμονες και τους κοινωνιολόγους!