Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ....ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ!!!!!


Σάλος έχει προκληθεί από επεισόδιο που έλαβε χώρα σε μεγάλο υποκατάστημα του ΙΚΑ στην Αθήνα. Ασφαλισμένη του εν λόγω ιδρύματος που ήθελε να τις εγκρίνουν φυσικοθεραπείες μετά από ορθοπεδικό ατύχημα, αγανάκτησε από την κοροϊδία και τον γραφειοκρατικό λαβύρινθο που αντιμετώπισε: «φέρε μας εκείνο το χαρτί» τη μια φορά, «φέρε μας το άλλο» την άλλη, και σε κάποια στιγμή έκρηξης πέταξε τα ρούχα της και με την περιβολή που βλέπετε στη φωτογραφία άρχισε να περιφέρεται από γκισέ σε γκισέ.
Το πράγμα θα είχε μείνει εκεί χωρίς άλλες συνέπειες για την Κυβέρνηση –πέρα από τον έντονο σκανδαλισμό των παρευρισκομένων συνταξιούχων, αρρώστων και αναπήρων που απαρτίζουν τη συνήθη πελατεία των χώρων αυτών- εάν δεν βρισκόταν εκεί να απαθανατίσει τη σκηνή με το κινητό του τηλέφωνο ο γνωστός συμblogίτης μας Newton. (Γιατί είναι κοινό μυστικό σήμερα πως ότι δεν πιάνει η κάμερα δεν αποτελεί και είδηση). Ο οποίος στη συνέχεια, με το γνωστό του πάθος κατά της φαυλότητας και των υπηρεσιών του κράτους, ανήρτησε τη φωτογραφία σε σχετικό πύρινο άρθρο. Αυτό το ανακάλυψαν τα λαγωνικά των εφημερίδων που ψάχνουν το διαδίκτυο και το πράγμα από εκεί και μετά άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτές διαστάσεις.
Πρώτα είχαμε τα πηχυαία πρωτοσέλιδα, μαζί με τη φωτογραφία βέβαια: «ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΤΟ ΙΚΑ» «ΣΕ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ Η ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ» «ΓΥΜΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΑΣ» με χαρακτηριστικώτερα εκείνο της Αυριανής: «ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΑΡΕ ΤΙΣ ΠΑΤΕΡΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΣΠΑΣΕ ΚΕΦΑΛΙΑ» και της ESPRESSO: «ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΟΙΧΕΙΑΣ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ ΤΟΥ ΙΚΑ;». Μετά μπήκανε στο χορό και τα κανάλια.
Πρώτος ξεκίνησε ο γνωστός πρωϊνάς Γιώργος Αφτιάς. «Έβγαλε η γλώσσα μας πούπουλα να μιλάμε κάθε πρωί για τα χάλια του ΙΚΑ, αγαπητοί τηλεθεατές, εδώ και χρόνια τώρα» «Τι άλλο μένει να δούμε;» «Υπάρχουνε όμως και όρια στις διαμαρτυρίες μας, όχι αυτά τα πράγματα!». Κάτι που προσυπέγραφε και ο μόνιμος καλεσμένος του, ευτραφής αρχηγός του Λάος Καρατζαφέρης: «Σίγουρα υπάρχουν δυσλειτουργίες και προβλήματα αλλά αυτοί οι τρόποι διαμαρτυρίας δεν συνάδουν με τον ελληνοχριστιανικό μας πολιτισμό και την ορθοδοξία μας». Για να ρίξει στο τέλος και τη μπηχτή προς τον Σύριζα με το γνωστό στυλ των λογοπαιγνίων: « Κάποιοι που μέχρι προχθές καλύπτανε κεφάλια με κουκούλες, σήμερα αποκαλύπτουνε αιδοία!»
Μετά πήρανε τη σκυτάλη οι μεσημερούδες οι οποίες εστίαζαν πιο πολύ στο πρωτοσέλιδο της ESPRESSO περί μοιχείας. Ότι τάχαμου επρόκειτο για σκηνή ζηλοτυπίας της κοπέλας προς τον παντρεμένο και υψηλά ιστάμενο στο εν λόγω υποκατάστημα, εραστή της. Έκαναν μάλιστα απανωτά ζουμαρίσματα στη φωτογραφία, ιδίως στα επίμαχα μέρη αυτής. Ένας γκέι, μάλιστα, από κάποιο πάνελ, σχολίασε: «Παρ’ όλο ότι δεν τρέφω τα καλύτερα των αισθημάτων για το εν λόγω όργανο, πρέπει να υπογραμμίσω το πόσο καλοχτενισμένο είναι το αιδοίο της κοπέλας!» Ενώ ένας άλλος συμπλήρωσε: «Αν διανοηθώ ότι τα στήθη της δεν είναι σιλικονούχα, θα πάω να πέσω από την Ακρόπολη σαν του Μιμίκου τη Μαίρη!».
Με την ίδια ορμή πέρασε το θέμα και στα δελτία των 8. Ασυγκράτητοι οι προσκεκλημένοι πασόκοι των παραθύρων, δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους για τέτοιο ανέλπιστο δώρο. Κατακεραύνωναν την κυβέρνηση για τα χάλια της χωρίς να ακούν καθόλου τον ψόγο των αντιπάλων τους για τα δικά τους πεπραγμένα. Ενώ από τους νεοδημοκράτες που ήτανε μουδιασμένοι μόνο ο λαϊκής κουλτούρας Γιακουμάτος επέπλευσε με την ατάκα του σε κάποιο κανάλι: «Καλά ρε παιδιά δεν χάθηκε κι’ ο κόσμος, ίσα-ίσα που η κοπέλα είναι κορμάρα!».
Μαϊλης και Χαλβατζής από το ΚΚΕ, με πανομοιότυπες τοποθετήσεις, μιλούσαν για σκοτεινά κέντρα της πλουτοκρατίας και κόμματα του ευρωμονόδρομου με αριστερό προσωπείο, που με τέτοιες ενέργειες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το εργατικό κίνημα. Κατέληγαν δε λέγοντας πως μόνο μέσα από τις συμπαγείς σαν ατσάλι γραμμές του ΠΑΜΕ με την υψηλή περιφρούρηση, η εργατική τάξη θα βρει τελικά το δρόμο της προς τη νίκη.
Μάταια οι εκπρόσωποι του Σύριζα Παπαδημούλης και Στρατούλης προσπαθούσαν να υπογραμμίσουν ότι ενώ η ενέργεια από μόνη της συνιστά μια αφορμή για να καταγγελθούν τα κακώς κείμενα των ασφαλιστικών μας ταμείων, δεν μπορεί να σχεδιάστηκε από το δικό τους χώρο γιατί δεν συνάδει με το politically correct καθώς εκθέτει τα άτομα με ειδικές ανάγκες και το γυναικείο κίνημα.
Οι γνωστοί γκαλοπολάγνοι δημοσιογράφοι Καψής και Πρετεντέρης βρήκαν την ευκαρία να μιλήσουν πάλι για το άνοιγμα της ψαλίδας υπέρ πασόκ και να το παρομοιάσουν με το άνοιγμα των ποδιών της κοπέλας ο δε παρατυχών εκλογολόγος Νικολακόπουλος έκανε την πρόβλεψη ότι το άνοιγμα αυτό μέχρι τις εκλογές μπορεί να φτάσει το άνοιγμα που έχουν οι πατερίτσες. Ενώ οι παρατηρητικοί τηλεθεατές πρόσεξαν ότι η μεσόκοπη παρουσιάστρια του εν λόγω καναλιού, την ώρα που προβαλλόταν η επίμαχη φωτογραφία, έφερνε μηχανικά το χέρι της προς το στήθος προσπαθώντας να κλείσει κάπως το υπερβολικά ανοιχτό για την ηλικία της ντεκολτέ της.

Αλλά η μεγάλη έκπληξη έμελε να έρθει από τον Χαρδαβέλα που ενέταξε το θέμα στην μεταμεσονύκτια εκπομπή του: «Οι Πύλες του Ανεξήτου». Λέγοντας στον πρόλογο του ότι: «Εντάξαμε αγαπητοί τηλεθεατές αυτό το θέμα στην εκπομπή μας, στεκόμενοι μόνο στη φωτογραφία, όχι για τις πολιτικές του διαστάσεις που ανέδειξαν άλλες πιο αρμόδιες εκπομπές αλλά επειδή νομίζουμε ότι αφορά άμεσα τη θεματολογία μας. Μιας και η ιστορία της ανθρωπότητας από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, έχει αποδείξει περίτρανα ότι η μεγαλύτερη πύλη του ανεξήγητου είναι: Τα γυναικεία σκέλια!». Και άρχισε να παραθέτει –ξεκινώντας από τον Τρωϊκό Πόλεμο- διάφορα κατακλυσμιαία γεγονότα, αιδοιακής προελέυσεως!



Σ.Σ. : Πρόκειται για τη γνωστή φωτογραφία «Erika’s accident» του Helmut Newton (1920-2004).

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι !!!



ΠΟΙΗΜΑ

-"Σύντροφε διαβάτη!
Αυτή εδώ είν' η οδός Ζουκόβσκι;"
Με κοιτάζει,
σαν ένα παιδί που βλέπει έναν βρικόλακα,
τα μάτια ορθάνοιχτα,
ζητά να με αποφύγει:
-"Όχι, σύντροφε, αυτή είναι η οδός Μαγιακόφσκι
χιλιάδες χρόνια τώρα.
Δεν είν' εδώ, στο κατώφλι της αγαπημένης,
που αυτοχειριάστηκε;"
Τι έκανε λέει;
Πως;....Εγώ!......Αυτοκτόνησα;

μετάφραση: Νίκος Εγγονόπουλος


Ο μεγάλος Ρώσος ποιητής Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1893 και αυτοκτόνησε στις 14 Απριλίου του 1930. Αν προσπεράσουμε τον έντονο αυτοθαυμασμό του για τον οποίο και κατηγορήθηκε σφόδρα όσο ζούσε, θα δούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια σπάνια και σαν ορμητικό ποτάμι παθιασμένη: ποιητική ιδιοφυϊα! Το συγκεκριμένο ποίημα, μάλιστα, αποτελεί και τη δημόσια προαναγγελία της αυτοκτονίας του! Το ιδιόχειρο σημείωμα που βρέθηκε μετά την τέλεση της, ξεκινούσε με τη φράση: "Μην κατηγορήσετε κανέναν για το θάνατο μου και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Ο μακαρίτης τα απεχθανόταν φοβερά....."
 
 

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Οι γερανοί του Ιβύκου !!!!



Αναγκαία σημείωση: Δανείστηκα τον τίτλο από ένα εκπληκτικό κείμενο που είχε παλιά το αναγνωστικό της Α΄ Γυμνασίου: την ιστορία της δολοφονίας από δυο ληστές, έξω απ' την Κόρινθο, του μεγάλου ποιητή Ίβυκου από την Κάτω Ιταλία. Με τα πουλιά να βλέπουνε το φονικό από πάνω και να οδηγούν μετά στη φυλακή τους δυο ενόχους! Μια ιστορία που μας συγκλόνιζε και που την είχαμε διαβάσει όλοι, πρωτού την κάνουμε μάθημα.



Δίπλα στην είσοδο του Μετρό στο μικρό παρτέρι με τις ελιές και ενώ τα πόδια ακουμπούν ελαφρά στο πλακόστρωτο, πεσμένο πάνω στο ξερό χώμα με τα αποτσίγαρα και λουσμένο από ένα πολύ ζεστό για μήνα Οκτώβρη ήλιο, έναν ήλιο που μόλις ξεπρόβαλλε από τον Υμηττό, κείτεται το ωραίο κορμί, ντυμένο στην πένα: καινούργιο τζιν καθαρό, καινούργια μαύρα παπούτσια με αυτές τις γυριστές μπρος και πίσω σόλες, κρεμ ζακέτα με φερμουάρ, ανοιχτό μπλε πουκάμισο, κολιέ από μπλε οπαλίνα χάντρες και ένα κεφάλι πανέμορφο, γερτό στο πλάι, τριγυρισμένο από ξερά χορτάρια που τα αναδεύει το ελαφρύ αεράκι, ένα μικρό αγριοσίταρο παίζει με το πηγούνι και γύρω-γύρω οι θύσανοι απ’ τα μαλλιά με τις κατάξανθες τις μπούκλες, μπούκλες πολλές που αναδεύονται και αυτές με το αεράκι, ενώ κάτω από τα κλειστά της βλέφαρα υπογραμμίζονται μάτια μεγάλα και από τα μισάνοιχτα σαρκώδη χείλη σαν να ασπρίζει ένα αμυδρό χαμόγελο προς το περιρρέον πλήθος που μπαινοβγαίνει στη γη με τις σκάλες σαν τα μυρμήγκια στην τρύπα τους, ανθρώπους βιαστικούς που ρίχνουνε μια ματιά και προσπερνάνε ή αργόσχολους σαν εμένα που κοντοστέκονται, ξαναγυρίζουν, κοιτούν από μακριά και φεύγουν, άλλους τους καταπίνει η γη και άλλοι σκορπίζονται ένα γύρω παίρνουν ταξί και λεωφορεία, χάνονται από εδώ και από εκεί, μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο της διπλανής λεωφόρου ενώ από το κεφαλόσκαλο ο νεαρός με τα φυλλάδια του ινστιτούτου αδυνατίσματος ρίχνει κλεφτές ματιές ταραγμένος, και δείχνει ακόμη ταραγμένος όταν σε καμιά ώρα με βγάζει πάλι μπροστά του η σκάλα και πάλι στο παρτεράκι απέναντι η ίδια εικόνα, μόνο που τώρα ο ήλιος είναι πιο ψηλά, τώρα ο ήλιος καίει, και μια απαλή κοκκινίλα διαγράφεται στο μάγουλο της κοπέλας ενώ ένα μέτρο πιο μακριά προσέχω τώρα και το μαύρο τσαντάκι με τη χρυσή αλυσιδίτσα, χρυσή τρόπος του λέγειν δηλαδή, όμως το χρώμα του χρυσού το έχει και είναι τούτο από μόνο του ικανό να με ταράξει, γιατί κάτι τέτοια πράγματα φέρνουνε άλλους συνειρμούς σε πάνε σε άλλα μονοπάτια αφού εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με εικόνα τυπική του πράγματος, ξέρουμε δα από πρεζόνια, από λιπόσαρκα παιδιά που σαν σκιές γυρίζουνε στο κέντρο και στις πλατείες, σαν υπνοβάτες με ασταθές περπάτημα σε slow motion, μια κίνηση τελείως διαφορετική από το βιαστικό περπάτημα του πλήθους, με βρώμικα πολύ τα ρούχα τους, με στόματα που χαίνουν δίχως δόντια, υπάρξεις γερασμένες πρόωρα με απλωμένο χέρι, «δώσ’ μου» «δώσ’ μου» σου λένε «για να φάω» τάχα και όλο τρεκλίζουν και όλο γέρνουνε, διπλώνουνε και πέφτουν κάτω και είναι αγόρια τα πιο πολλά που αν τα πιάσεις λίγο από τον ώμο τρυφερά –αυτό να κάνετε μη δίνετε λεφτά- ή τους χαϊδέψεις το κεφάλι τους στη ρίζα, τα νιώθεις να σκιρτούνε δυνατά, το θέλουν πιο πολύ αυτό από τα χρήματα, ενώ με τα κορίτσια δεν μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα, μην παρεξηγηθείς –λέει ο κόσμος διάφορα για βίζιτες- και ας νιώθεις πιο μεγάλο πόνο όταν τα βλέπεις έτσι, και δεν είναι θαρρώ το θέμα του άλλου φύλου που κάνει τη διαφορά, αφού η καταρράκωση αυτό το έχει ισοπεδώσει, ίσως αυτό να οφείλεται σε άλλα πράγματα σε προαιώνια σύμβολα της γυναίκας σε έννοιες που χρειάζονται αναλύσεις και εγώ δεν θέλω να υπεισέλθω σε αυτά ούτε μπορώ να θίξω τα τόσα «πως» και τα άπειρα «διότι», υπάρχουν άλλοι πιο αρμόδιοι, δεν είμαι καν ούτε πατέρας, μόνο διαβάζω και ακούω διάφορα μα όλα αυτά είναι απόψεις δεν είναι κάτι δεδομένο δηλαδή όπως η εικόνα εδώ μπροστά με το πεσμένο κορίτσι στο παρτέρι που δεν με αφήνει δεν μπορώ να προσπεράσω και δεν είναι, νομίζω, θέμα φιλανθρωπίας, ο συνάνθρωπος και τέτοια δηλαδή αφού υπάρχουν γύρω μας τόσοι πεσμένοι, αφού λίγο ως πολύ όλοι παραπατάμε και όλοι γέρνουμε, ακουμπάμε οι πιο πολλοί στο χώμα, ποιος θα σηκώσει ποιόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πιο σημαντικό με κάτι πιο σπουδαίο: είναι η ομορφιά –ακόμη άφθαρτη- πεσμένη κάτω, ίδιος χρυσός που έπεσε στο χώμα, πάνω στα αποτσίγαρα και στα ξερά χορτάρια με το καυσαέριο, κάτω από τις αναιμικές ελίτσες με τα μαυρισμένα φύλλα, δίπλα στον ξέχειλο σκουπιδοτενεκέ του δήμου, ένα κορίτσι με τις μπούκλες του σαν αρχαία θεά, σαν άγαλμα πεσμένο, σαν άγαλμα ζεστό και μαλακό που μόλις το πιάνω από τους ώμους αναδεύεται χωρίς να ανοίγουνε τα μάτια, «σήκω κορίτσι μου είσαι ωραία κοπέλα» μα το κορμί σαν άψυχο δεν κάνει καν προσπάθεια, μόνο ένα πνιχτό μουρμούρισμα με μια βαθιά ανάσα και πρέπει να βάλω δύναμη, έρχεται και το παιδί με τα φυλλάδια, σηκώνουμε το μισό κορμί το στρίβουμε απαλά-απαλά και ακουμπάμε την πλάτη του στον τσιμεντένιο τοίχο ενώ το κεφάλι της γέρνει μπροστά, μόνο που σαν να κάνει μια μικρή προσπάθεια στήριξης και από γύρω οι περίεργοι έχουνε τώρα σταματήσει, κάποιοι ρωτούν τι έχει η κοπέλα, κάνουνε εικασίες, ενώ λιγάκι το κεφάλι ανασηκώνεται και ξαφνικά ανοίγουνε τα μάτια, ανοίγουνε και αστράφτει ένα χρώμα μπλέ σε μια απόχρωση πρωτοφανή για μάτια που ίσως να έχει κάποιο όνομα ξεχωριστό μα δεν τα πάω καλά με αποχρώσεις, θα το αναφέρω απλά σαν μπλε μεταλλικό, που αν και το έχω δει και μια φορά στη θάλασσα –έξω από τη Νάξο προς τη Νιό από το πλοίο της γραμμής, Ιούνιο μεσημέρι - το βλέπω πιο συχνά στα νέα μοντέλα αυτοκινήτων και αυτό με κάνει να σαστίσω ακόμη πιο πολύ και να ρωτήσω, «γιατί κορίτσι μου δεν μπαίνεις σε ένα πρόγραμμα;» «..γαμώ.. το.. μου.. γαμώ.., τέσσερις.. μήνες.. καθαρή.. και.. είπα.. μόνο.. μια.. δόση!», ένα μουρμουρητό ένα ψέλλισμα, ζητάει ένα τσιγάρο, το ανάβει ο νεαρός με τα φυλλάδια και της το δίνει, τραβάει η κοπέλα μια βαθιά και ψάχνει το τσαντάκι της με τη χρυσή αλυσιδίτσα και εγώ σηκώνομαι να φύγω, «ευχαριστώ που….ενδιαφερθήκατε….για μένα» ενώ τα μάτια έχουν ανοίξει τώρα πιο πολύ και παρ’ ότι το ασπράδι τους είναι θολό, εκείνο το μπλέ μεταλλικό τα έχει όλα μέσα: ανθρώπους κίνηση δέντρα κολώνες και αυτοκίνητα χρωματιστά της λεωφόρου και εγώ απομακρύνομαι λιγάκι βιαστικά, ενώ ψηλά στον ουρανό οι γερανοί του διπλανού εργοταξίου κινούνται αενάως, συγκλίνουν και αποκλίνουν οι βραχίονες με τα μεγάλα τους φορτία από μπετόβεργες χωρίς να βλέπουν κάτω το κορίτσι, είναι φτιαγμένοι, βλέπεις, από σίδερο δεν είναι δα και οι Γερανοί του Ιβύκου που κάναμε στο αναγνωστικό της α΄ γυμνασίου, τα μεγάλα εκείνα διαβατάρικα πουλιά που είδανε από ψηλά το φόνο έξω απ’ την Κόρινθο, είδανε τα μαχαίρια των ληστών που αστράφτανε στον ήλιο και λες και ακούσανε τα βογκητά και τις εκκλήσεις του μαχαιρωμένου ποιητή που ξεψυχούσε, ακούσανε και οδήγησαν κατόπιν τους ενόχους στην παράδοση όταν τα είδανε αυτοί να γυροφέρνουν στον αέρα, πάνω από την πόλη σαν να τους αναγνώρισαν -γεμίζοντας την παιδική μας την ψυχή με ένα αίσθημα δικαίου- ούτε και υπάρχει καν η πρόθεση από κάποιον να παραδοθεί γι’ αυτό εδώ κοντά μας, δεν λείπουν μόνο τα πουλιά, λείπει και η ευαισθησία εκείνων των ληστών συγκεκριμένα.


Δημήτρης Κουκουλάς
Φεβρυάριος 2009

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Αδυνατώ να το πιστέψω !!!!!!!!




Μου έστειλαν στο e-mail αυτό το κείμενο το οποίο όχι μόνο αδυνατώ αλλά και δεν θέλω να το πιστέψω! Μακάρι να βγει κάποιος και να το διαψεύσει!



AMA DEN SE LENE XRISTINAKH, XESE MESA.....



"Κύριε Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών απαντήστε:

Στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κοσμήτωρ είναι η Ελένη Χριστινάκη, καθηγητής ο Παναγιώτης Χριστινάκης. Από κει και πέρα παρακολουθήστε την πορεία της οικογένειας:
Η κόρη Ειρήνη Χριστινάκη έλαβε διδακτορικό τον Αύγουστο του 2004
από τον πατέρα της Παναγιώτη Χριστινάκη τότε Πρόεδρο του Τμήματος που ήταν επιβλέπων τουδιδακτορικού της, έχοντας αποτύχει στις προσπάθειές της για διδακτορικό στη Νομική
Αθηνών και στη Νομική Θράκης. Σε λίγους μήνες εκλέγεται... κατ΄ ευθείαν επίκουρη καθηγήτρια, παρακάμπτοντας το νόμο που απαιτεί κάποια χρόνια διδασκαλίας σε ΑΕΙ μετά την απόκτηση του διδακτορικού. Χαρακτηρίστηκε διεθνούς κύρους επιστήμων!!! και άκουσον άκουσον μέσα σε τρία χρόνια το 2008 σεηλικία 35 ετώ! ν γίνεται τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ!!!, παρακάμπτοντας πάλι το νόμο.
Στη συνέχεια ο γαμπρός Χριστινάκη, Αθανάσιος Γλάρος και σύζυγος της Ειρήνης Χριστινάκη
εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα. Ο αδελφός του γαμπρού Χριστινάκη, Γεώργιος Γλάρος ετοιμάζεται και αυτός για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα.
Η άλλη κόρη του Χριστινάκη, Όλγα Χριστινάκη, ετοιμάζεται και αυτή για τη Σχολή και πήρε θέμα διδακτορικού με επιβλέπουσα την αδελφή της, Ειρήνη Χριστινάκη.
Ο άλλος γιός Χριστινάκη, Επαμεινώνδας Χριστινάκης, πτυχιούχος Παιδαγωγικής Ακαδημίας, δάσκαλος στην Κύπρο, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς μάστερ που είναι απαραίτητο, γίνεται και αυτός υποψήφιος διδάκτωρ και στην επιβλέπουσα επιτροπή ορίζεται πάλι ο καθηγητής Χριστινάκης.
Κύριε Πρύτανη τι έχετε να πείτε στους φοιτητές που αξίζουν και αγωνίζονται τίμια αλλά δεν έχουν το προνόμιο να είναι παιδιά καθηγητών;
Τι έχετε να πείτε στους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς;
Γιατί συμφωνείτε με την προκλητική συμπεριφορά της οικογένειας Χριστινάκη;"

ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΡΟΜΠΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΗ
ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ!
ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΛΙΓΗ ΝΤΡΟΠΗ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ............

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Και ο ελληνικός κινηματογράφος;


Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αλλά εγώ όταν βγαίνω από την αίθουσα του σινεμά όπου έχω δει κάποιο αριστούργημα με ταπεινή προέλευση: έργο π.χ. από Τουρκία, Ιράν, Ρουμανία, Βοσνία, Σκόπια, Βολιβία και άλλες φτωχές χώρες, μαζί με την ψυχική ευφορία και έκσταση, νιώθω και κάποια πίκρα. Ένα παράπονο μέσα μου με γραντζουνάει: «που είναι το δικό μας σινεμά;».
Γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια αν εξαιρέσουμε τρεις μόνο ταινίες: την «Εαρινή Σύναξη Των Αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώδη –η καλύτερη ταινία από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου για μένα- την «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη που έκοψε μάλιστα και πολλά εισιτήρια και τον «Όμηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη που την έφαγε η μαρμάγκα του ελληνικού ρατσισμού, άντε και καμιά άλλη που μου διαφεύγει άντε και λίγες ελπιδοφόρες προσπάθειες νέων σκηνοθετών και σκηνοθετριών, νομίζω ότι βουλιάξαμε στη μετριότητα! Και με τόση κινηματογραφική παράδοση πίσω μας! Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 –που άλλες χώρες μόλις έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην 7η τέχνη- είχαμε έναν πολύ καλό και ανθηρό κινηματογράφο.
Τα γιατί και τα διότι τα ψάχνουν οι ειδικοί: κάνουνε αναλύσεις, γράφουνε συμβουλές λένε το ένα λένε το άλλο. Τι έρχομαι λοιπόν να προσθέσω εγώ; Και με ποια ιδιότητα θα μου πει κάποιος. Ας ξεκινήσω από το τελευταίο. Είμαι φορολογούμενος πολίτης, λάτρης της μεγάλης οθόνης και γράφω σε blog, όχι σε περιοδικό ή εφημερίδα, κάτι που μου δίνει την ευχέρεια να αναφέρω και κανα όνομα σαν αιτία του κακού μωρέ παιδί μου! Γιατί διακατέχομαι ξέρετε από ένα είδος περίεργης διαστροφής –μάλλον κακία πρέπει να είναι- να προσωποποιώ τα πράγματα και τις καταστάσεις. Θέλοντας π.χ. να περιγράψω όλη αυτή την ξεφτίλα της μεταπολιτευτικής μας πραγματικότητας: τη λαμογιά, τη διαπλοκή τις αρπαχτές, τις καταπατήσεις δασών και τα αυθαίρετα, την παραπαιδεία τα φακελάκια και τα λαδώματα -ενώ μπορεί να μη φταίει ο συγκεκριμένος άνθρωπος- εμένα μου βγαίνει αυτόματα το όνομα: Ανδρέας Παπανδρέου!
Και αν πάμε τώρα να μιλήσουμε για τον ελληνικό κινηματογράφο –κινηματογράφο όχι τηλεόραση μεγάλης οθόνης τύπου «λούφας» και «safesex»- για όλη τη σημερινή κατάντια του και μαρασμό του, πάλι στη μέση ο μηχανισμός της διαστροφής και …τσακ πάλι ένα όνομα: Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο άνθρωπος που εδώ και 35 χρόνια χρηματοδοτείται σκανδαλωδώς από τα χρήματα του κρατικού κορβανά!
Γιατί από την μεταπολίτευση και μετά που άρχισε να αναπτύσσεται η τηλεόραση και άρχισαν να κλείνουν οι κινηματογραφικές αίθουσες η μία μετά την άλλη και να αποσύρονται οι ιδιώτες παραγωγοί, λεφτά πια για την 7η τέχνη δίνονταν μόνο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την Κρατική Τηλεόραση. Την ίδια περίοδο ο Αγγελόπουλος χάρις στη μεγάλη επιτυχία του «Θιάσου» του –πρώτη αριστερή ταινία μετά τη χούντα και με θέμα τη δικτατορία του Μεταξά και την Αντίσταση- αποθεωμένος από σύμπασα την δημοσιογραφική κριτική έγινε κάτι σαν ο εθνικός μας σκηνοθέτης. Όλα τα λεφτά στο Θόδωρο!
Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο σκηνοθέτης μας ήταν μεγαλομανής με υπερπαραγωγές πανάκριβες! Αλλά και μέγας χασμουρητοποιός όπως αποδείχθηκε στην πορεία, καμία ταινία του δεν κάλυψε τα έξοδα της. Σπρώχνανε οι κριτικοί με τ’ αστεράκια τον κόσμο στις αίθουσες να δουν τα αριστουργήματα και αναστενάζανε τα καθίσματα -τα οποία ειρήσθω εν παρόδω πιο πολύ φθείρονται με τα ανιαρά έργα που δεν καθηλώνεται ο θεατής και στριφογυρίζει πάνω τους σαν σβούρα- με τα μακρόσυρτα μακρινά πλάνα και τις σκηνές με ομίχλη και συννεφιά με ανθρώπους ντυμένους με πανωφόρια κασκόλ και καπέλα και με ιστορίες που δεν είχαν αρχή ούτε μέση και όταν έγραφε ΤΕΛΟΣ ψάχνονταν οι έρημοι θεατές να βρουν το γιατί και τι ακριβώς δεν κατάλαβαν να μην πιαστούν αδιάβαστοι σε καμιά παρέα γιατί έχουμε βλέπεις και τους συμβολισμούς! Το «φύση φάε ένα μπισκότο» που φώναζε ο Βέγγος σε κάποια πετώντας προς το δάσος το εν λόγω γλύκισμα, συμβόλιζε, λέγανε οι κριτικοί, την αδυναμία του ανθρώπου να καταλάβει τις ανάγκες της φύσης!!!!
Μετά, με τη βοήθεια και της ιταλικής κρατικής τηλεόρασης είναι η αλήθεια για να μη γράφουμε και ανακρίβειες, προστέθηκαν και οι διεθνούς φήμης πρωταγωνιστές με τα μεγάλα κασσέ: Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Μπρούνο Γκάτζ, Χάρβεϋ Καϊτέλ και πάει λέγοντας, λες και δεν υπήρχε ο Κούρκουλος και ο Βόγλης. Πολλά τα λεφτά –για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης: το περσινό «4 μήνες 3 βδομάδες και 2 μέρες» από τη Ρουμανία και το φετινό «Οι 3 Πίθηκοι» από την Τουρκία, δυο έργα που μπαίνουν στο πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά, πρέπει να στοίχησαν όσο τα σάντουϊτς και οι καφέδες μιας ταινίας του Αγγελόπουλου για να μην αναφέρω τα αριστουργήματα του Κιαροστάμι από το Ιράν που πρέπει να ήταν ακόμη χαμηλότερου κόστους- πολλά τα χιλιόμετρα φίλμ και ούτε ένας λυγμός ούτε ένα δάκρυ ούτε ένας κόμπος στο λαιμό των θεατών και ας είχε την τόσο καλή μουσική υποστήριξη της Καραίνδρου!
Αυτά θα μου πει κάποιος πως είναι γούστα και ότι απαιτείται ίσως υψηλή καλλιέργεια από τον θεατή που εγώ δεν διαθέτω. Σύμφωνοι. Άλλο είναι αυτό που θέλω να τονίσω. Τα πόσα και πόσα ταλέντα χαθήκανε όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν έτυχαν κάποιας οικονομικής υποστήριξης από την πολιτεία. Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα: To 1980 που γυρίστηκε ο «Μεγαλέξανδρος» -μια ταινία που δεν αντέχει κανείς σήμερα να τη δει- η σκηνή του Ζαππείου, σκηνή εποχής που στο έργο κρατάει γύρω στα 5 λεπτά, είχε στοιχίσει 600.000 δραχμές. Όσο είχε στοιχίσει την ίδια χρονιά ολόκληρη η ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου, ενός πολύ ταλαντούχου σκηνοθέτη που στην πορεία χάθηκε λόγω οικονομικής χρεοκοπίας, μια ταινία εκπληκτικής σκηνοθεσίας –η σκηνή του φονικού είναι σεμιναριακού επιπέδου- με καταιγιστικό ρυθμό που συχνά παίζεται στις τηλεοράσεις και συγκινεί και που εκτός των άλλων έχει περισώσει τις φοβερές απαγγελίες των ποιημάτων της από την αείμνηστη Κατερίνα Γώγου. Έ, η ταινία αυτή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς κυριολεκτικά σφαγιάστηκε και ήρθε τρίτη πίσω από τον «Μεγαλέξανδρο» και τη «Φωτογραφία» ή «Μελόδραμα» δεν θυμάμαι καλά, του ετέρου μεγάλου μας χασμουρητοποιού Νίκου Παναγιωτόπουλου, γιατί και αυτός γύριζε ανιαρές και ακαταλαβίστικες ταινίες κάτι που τότε εθεωρείτο προσόν για την κριτική και τις χρηματοδοτήσεις! Και ο Παύλος Τάσιος χάθηκε τελικά για τον κινηματογράφο!
Και με αφορμή τώρα την τελευταία ταινία του εθνικού μας σκηνοθέτη που πρόκειται να παιχτεί εντός των ημερών –κοιτάξτε τι φοβερό promotion γίνεται!- και από κάτι υπαινιγμούς που βλέπω να διατυπώνονται περί ανιαρότητας ακόμη και από δικούς του δημοσιογράφους, ευελπιστώ ότι κλείνει επί τέλους αυτός ο κύκλος και όπως λέμε ότι με την εξέγερση του Δεκέμβρη έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, έτσι και εδώ: μια πραγματική σκόνη του χρόνου ίσως καλύψει άπαξ και δια παντός τη μακρόσυρτη και πανάκριβη αυτή ιστορία!