Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Μια σκηνή που είδα στη ΔΕΗ και τρόμαξα!!!



Πήγα προχθές να πληρώσω το λογαριασμό στη ΔΕΗ Αγίου Δημητρίου και βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή που με λύπησε μα πιο πολύ με τρόμαξε. Από τα τρία ταμεία δούλευαν τα δύο. Υπήρχε μια ουρά 25 ατόμων, μια κατάσταση καθημερινής ρουτίνας δηλαδή για την εν λόγω υπηρεσία και τίποτα το ιδιαίτερα δραματικό για τους αναμένοντες λόγω του αυτόματου και γρήγορου συστήματος είσπραξης που υπάρχει.
Έλα όμως που το πλήθος ωρυόταν: "χαραμοφάηδες", "τεμπέληδες", "κοπρόσκυλα" και πολλοί άλλοι αγοραίοι και ακραίοι προπηλακισμοί με αποδέκτες δυο νεαρές κυρίες -δυο γυναίκες της διπλανής μας πόρτας- που με ταπεινωτική σιωπή, πάσχιζαν να εξυπηρετήσουν τους συνανθρώπους τους.
Και λέω ότι πιο πολύ τρόμαξα, γιατί πέρα από τη λύπη και την μελαγχολία που γεννάει ένα τόσο βίαιο τσαλάκωμα της προσωπικότητας δυο γυναικών -δυο μανάδων, ίσως, που μεγαλώνουν παιδιά- συνειδητοποίησα και το πόσο κακό έχουν κάνει στην ελληνική κοινωνία τα μίντια και οι πρετεντεροπορτοσάλτες. Οι οποίοι στην προσπάθεια τους να καλλιεργήσουν την ανάγκη ιδιωτικοποίησης των πάντων, δεν διστάζουν να υπονομεύσουν και κάθε εργαζόμενο του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Και το κάνουν αυτό συνειδητά γιατί αδιαφορούν για κάθε έννοια κοινωνικότητας που τραυματίζουν και γιατί ξέρουν ότι το κοινό στο οποίο απευθύνονται διαθέτει βραχύτατη μνήμη, μειωμένη κριτική σκέψη και μπόλικο ...φθόνο. Αφού οι πιο πολλοί έχουμε ξεχάσει ότι  αρκετά πριν την κρίση, από του Χριστοδουλάκη και του Αλογοσκούφη τις ημέρες ακόμη, με τα συστήματα stage τους εποχιακούς και τους επι συμβάσει και με την εξίσωση του μισθού εισόδου στην υπηρεσία με αυτόν του ιδιωτικού  τομέα, τα προνόμια του δημόσιου τομέα  είχαν δεχτεί ένα μεγάλο πλήγμα. Και ήρθαν μετά τα μνημόνια να τα ξεθεμελιώσουν.
Οι παπαγάλοι όμως εκεί: επιμένουν στο ίδιο μοτίβο γιατί προέχουν οι ιδιωτικοποιήσεις και πρέπει να συντηρείται το κλίμα του κοινωνικού αυτοματισμού και του φθόνου του μίσους και των ενστίκτων. Και από ότι φαίνεται είναι άξιος ο μισθός τους!


Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Οι δυο διαφορετικοί Ολυμπιακοί και κάποια συμπεράσματα!!!









 
 
 
 
 
 
 
Το Σάββατο το βράδυ είδαμε τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό να κινείται στην ίδια  μιζέρια της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας και να χρήζεται Κυπελλούχος Ελλάδος ενώ μέσα στο γήπεδο ταπεινώθηκε από μια πολύ φτωχότερη του επαρχιακή ομάδα, κάτι που αντιλήφθηκαν –και είναι προς τιμή τους αυτό- ακόμη και οι οπαδοί του και σνομπάρισαν την τελετή της απονομής. Γιατί στο ποδόσφαιρο όπως και στα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα μπορεί να υπάρχει το στοιχείο της κοινωνικής εκτόνωσης και η ομάδα του Πειραιά πρέπει να μετράει αυτή τη στιγμή πάρα πολλούς ανέργους, αλλά ούτε οι πιο φανατικοί από αυτούς δεν θέλουν διάκριση της ομάδας τους που να συνοδεύεται από αδικία. Και εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο σφαγιασμός του Αστέρα οφείλεται σε κάποιου είδους διαπλοκή των διαιτητών με τον κ. Μαρινάκη αλλά αποκλειστικά και μόνο σε αυτή τη ψοφοδεή, τη βασιλικότερη του βασιλέως, συμπεριφορά της ελληνικής διαιτησίας. «Μην κάνω κάτι κατά του ισχυρού Ολυμπιακού και το βρω αργότερα μπροστά μου». Και ήτανε 5, τρομάρα τους, στον αγώνα. Και όλοι τρομάξανε το «πέναλτι και αποβολή» που ήτανε το σωστό και θα έδινε στον τελικό μιαν άλλη διάσταση: αυτήν της δικαιοσύνης, η οποία είναι και το ελάχιστο που ζητάει αυτός ο στραπατσαρισμένος λαός μας. Αυτό προϋποθέτει όμως και ένα επίπεδο πολιτισμού (ο Κολίνα που ήταν ο καλύτερος ρέφερι του κόσμου είναι ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος). Συμπεριφέρθηκαν δηλαδή όπως οι κυβερνώντες μας τα τρία τελευταία χρόνια που ψηφίζουν και νόμους κατά των εργαζομένων που δεν τους ζητάει η Τρόϊκα, μόνο και μόνο για να κερδίσουν την εύνοια της. Αλλά ο Ολυμπιακός,  ρε παιδί μου,  έχει τόσους τίτλους και εδώ είναι το σημείο που έχασε την μεγάλη ευκαιρία ο πρόεδρος του. Δεν θα ήτανε πιο έντιμο και θα έβγαινε η ομάδα ηθικά πιο ενισχυμένη στην κοινή γνώμη αν δήλωνε π.χ.: «Δεν θέλουμε απονομή γιατί πιστεύουμε ότι οι αποφάσεις της διαιτησίας συνέβαλαν σε αλλοίωση του αποτελέσματος και ζητάμε την επανάληψη του αγώνα».

Και τη Κυριακή το βράδυ είδαμε τον μπασκετικό Ολυμπιακό που τηρουμένων των αναλογιών: ενώ μπροστά στα οικονομικά μεγαθήρια που αντιμετώπισε, ιδίως στην ΤΣΣΚΑ, έμοιαζε με Αστέρα Τρίπολης κατόρθωσε να κάνει την μεγάλη ανατροπή και να κατακτήσει ένα πολύ σπουδαίο τρόπαιο, δίνοντας μεγάλη χαρά όχι μόνο στον κόσμο του, γιατί πέρα από την ομαδικότητα το ψυχικό σθένος και τη σωστή τεχνική καθοδήγηση, δεν είχε απέναντι του …Γιάχους!

 

 

Υ.Γ.: Και επειδή παλιά εκτός από τα επιχειρήματα μας έπρεπε να δηλώνουμε και από πια θέση μιλάμε: οπαδός της δύσμοιρης ΑΕΚ είμαι.       

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Δεσπότης θα κάνει παράκληση για τους μαθητές περιφερείας του που δίνουν πανελλήνιες!!!



Δεν είναι καλαμπούρι! Την είδηση τη βρήκα στο αξιόλογο και σοβαρό Blog των Φιλιατρών Filiatranews. Ο μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας κ. Χρυσόστομος θα τελέσει την Κυριακή 12 Μαίου 2013 παράκληση στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους Φιλιατρών υπέρ των υποψηφίων της πόλης που παίρνουν μέρος στις πανελλήνιες εξετάσεις:                                                                http://filiatranews.blogspot.gr/2013/05/blog-post_4358.html
Καλεί μάλιστα τους υποψηφίους να παραστούν μαζί με τους γονείς τους στη σχετική θρησκευτική τελετή. Και επειδή πρώτη φορά ακούω να γίνεται κάτι τέτοιο, αναρωτιέμαι τι να ώθησε, άραγες, τον σεβασμιώτατο αυτόν ταγό της εκκλησίας να προχωρήσει σε αυτό το διάβημα; Το "είδα φως και μπήκα" μιας και το θέμα παίζει ψηλά στην επικαιρότητα λόγω απεργιών και επιστρατεύσεων ή κάποια ειλικρινής επιθυμία μεσολάβησης προς τον μεγαλοδύναμο για ευνοϊκή μεταχείριση των φιλιατρινών τέκνων. Και θα έχει να κάνει αυτό με την επιφοίτηση των θεμάτων ή με την απαράδεκτη για Θεό παραποίηση των βαθμολογιών; Γιατί αν έχει να κάνει με τις παρακλήσεις που γινόντανε παλιά για όσους φεύγανε για το μέτωπο του πολέμου, μάλλον με άγχος θα φορτώσει τα υποψήφια βλαστάρια των Φιλιατρών!

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Οι αραιές διαδηλώσεις και μία προσέγγιση!!!




   Νομίζω ότι κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα,  είναι η δια παντός απώλεια των πιο βασικών εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν να κάνουν είτε με την οικονομική τους διάσταση όπως η κατώτατη αμοιβή, η απλήρωτη υπερωρία, η επέκταση του ορίου συνταξιοδότησης είτε με τις πολιτιστικές τους συνέπειες όπως η δραματική συρρίκνωση του λεγόμενου «ελεύθερου χρόνου» των ανθρώπων που το μέγεθος του για πολλά χρόνια αποτελούσε κριτήριο και στόχο πολιτισμού. Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνικές παροχές στους τομείς της παιδείας και της υγείας που δεν θα ανακάμψουν ούτε με την επίτευξη και των πιο αισιόδοξων επαγγελιών της τρικομματικής συγκυβέρνησης.

   Και όμως! Μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα σε αυτές τις κατακλυσμιαίες επί τα χείρω αλλαγές είδαμε την Μ. Τετάρτη τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς να μη φτάνει αριθμητικά ούτε τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των πρωτοβάθμιων δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων εργατικών σωματείων του Λεκανοπεδίου.

   Άκουσα και διάβασα πολλές αναλύσεις για το φαινόμενο που όλες τους, λίγο ως πολύ, αγγίζουν και κάποια πτυχή του. Ακόμη και αυτές που κρίνουν το σήμερα με μέτρα του παρελθόντος. Ή και πολύ προχωρημένες όπως αυτές που σωστά διαπιστώνουν την παντελή  απουσία των ανέργων από τέτοιες εκδηλώσεις. Καταρρακωμένοι αυτοί οι συμπολίτες μας από ένα αίσθημα κατωτερότητας και βαριάς ενοχής διολισθαίνουν προς την κατάθλιψη και την μοναξιά. Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχολογική στήριξη αλλά εδώ δεν έχουμε …γάζες!

   Εκείνο όμως που νομίζω πολύ σημαντικό και δεν τονίζεται όσο πρέπει είναι η …υλική διάσταση της κοινωνίας μας. Από τη μια μεριά ερχόμαστε από τους πρώτους στο θέμα της ιδιοκτησίας είτε αυτή αφορά κατοικίες, εξοχικά, αυθαίρετα, αυτοκίνητα, χωράφια και άλλα συναφή και συμπαρομαρτούντα που από μόνα τους και μόνο συγκροτούν ένα πανίσχυρο στάτους φοβικό και έντρομο μπροστά στις αλλαγές. Και από την άλλη: είναι αυτή η φοβερή αρρώστια του καταναλωτισμού, της κατανάλωσης του περιττού δηλαδή. Έχει διαπεράσει και τα τελευταία κύτταρα του εγκεφάλου μας δημιουργώντας ανθρώπους που μέσα από τις διαφημίσεις και τα κάθε μορφής μίντια, παρουσιάζουν μια ισοπεδωτική και εξαρτημένη συμπεριφορά που όχι μόνο είναι αδύνατον να αναχαιτιστεί αλλά συνθλίβει μέχρις εξοντώσεως κάθε πνευματικότητα του ανθρώπου. Μένω δίπλα στο Mall και βλέπω κάθε μέρα σημεία και τέρατα αυτής της συμπεριφοράς. Ως άλλοι προσκυνητές, ιδίως τα νέα αντρόγυνα μαζί με τα παιδιά τους, προσέρχονται με δέος και κατάνυξη  στους νέους μεγάλους ναούς του καταναλωτισμού, ακόμη και την Κυριακή το πρωί που τα καταστήματα είναι κλειστά, μην επιλέγοντας να πάνε στην εξοχή, στην εκκλησία ή να κάτσουν στο σπίτι τους και να παίξουν με τα παιδιά τους ή να διαβάσουνε ένα βιβλίο, να πάρουν τέλος πάντων μια πνευματική ανάσα από τη βδομαδιάτικη τρεχάλα. Και είναι οι ίδιοι αυτοί γονείς που βγαίνουν στα μαρκούτσια των τηλεοράσεων και λένε: ναι να ανοίγουνε και την Κυριακή τα μαγαζιά για να ψωνίζουμε πιο άνετα! Για να μην αναφέρω και τα πούλμαν με τις εκδρομές των γυμνασίων και των λυκείων της επαρχίας. Γενιές ολόκληρες γαλουχηθήκαμε και γαλουχούνται πάνω σε αυτόν τον καμβά του περιττού και του άχρηστου.

   Αυτού που τρέμουμε να μην το χάσουμε και μας κρατάει σπίτια μας ακόμα και μέσα στην άγρια κρίση και την ύφεση που στην ουσία συνιστά κατάσταση πολέμου και ποιος ακούει τώρα ποιητές  και κάτι «μπούρδες» που μας λένε:

                           
                         ".................................................
                          Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
                          Όπου μας εύρη μας πατεί.
                          Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα
                          προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! "

      

   Χριστός Ανέστη!