Μανουσάκια στο Μετρό!!!!

.

Πάντα στα μέσα μεταφοράς βλέπει κανείς σκυθρωπούς επιβάτες. Αμίλητοι με το βλέμμα φευγάτο, όρθιοι ή καθήμενοι, μοιάζουν να ταξιδεύουν σε ένα άλλο από αυτό του οχήματος ταξίδι. Πολλές φορές μεσολαβούν διαστήματα πλήρους σιωπής. Μια σιωπή που διακόπτεται ενοχλητικά από το χτύπημα κινητού τηλεφώνου ή ευχάριστα από την εισβολή κάποιας ζωηρής νεαροπαρέας. Που με ευφυή αστεία και κοφτές προτάσεις με τη λέξη «μαλάκα», δίνουν μια αλέγρα χροιά στην κατάσταση.
Το περίεργο είναι ότι η διαπίστωση μου αυτή είναι πιο διαχρονική και δεν έχει να κάνει με τη σημερινή δύσκολη συγκυρία. Τα απογεύματα μάλιστα της Κυριακής που η μελαγχολία φτάνει στο κατακόρυφο, λόγω της διάψευσης των προσδοκιών μιας ολόκληρης εβδομάδας γι’ αυτά που δεν ήρθαν, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο βαριά.
Προχθές την Κυριακή στο μετρό, γύρω στις έξι η ώρα, ήτανε όλοι να κόψουνε φλέβες. Χαμένο βλέμμα και αμίλητοι. Ο διπλανός μου καλοντυμένος κύριος διάβαζε απορροφημένος τις μπεζ σελίδες κάποιας εφημερίδας με τα καινούργια μέτρα . Ένα ζευγάρι πιο πέρα καθόταν ακίνητο και αμίλητο. Μπορεί η κοπέλα να δούλευε πωλήτρια σε κάποιο εμπορικό κατάστημα του κέντρου 9πμ-9μμ και αυτός κούριερ το πρωί και διανομέας πίτσας το βράδυ. Έπρεπε να περιμένουν μια ολόκληρη εβδομάδα για να ξαναβρεθούν. Μια μικρόσωμη Σριλανκέζα έμοιαζε η πιο απορροφημένη. Σίγουρα γύριζε σε κάποια κατάκοιτη γρια μετά την ολοήμερη άδεια. Μα το μυαλό της πρέπει να ήταν πολύ μακριά. Ένας νεαρός σκέϊτερ με τα φαρδιά παντελόνια, όρθιος με ακουστικά λικνιζόταν σε κάποιο σκοπό.
Όταν ξαφνικά σ’ ένα σταθμό μπήκε μια ηλικιωμένη γυναίκα με μαύρο φθαρμένο παλτό και χοντρά γυαλιά μυωπίας. Κρατούσε στο χέρι της ένα ματσάκι μανουσάκια. Πήγε και κάθισε λοξά απέναντι στην ελεύθερη θέση. Κύματα από το δυνατό άρωμα του μικρού λουλουδιού άρχισαν να εκλύονται μεσ’ στο βαγόνι. Απανωτά και κατακλυσμιαία. Όλοι γύριζαν προς τη γυναίκα. Ο κύριος με την εφημερίδα κάποια στιγμή σταμάτησε να διαβάζει. Ακόμη και ο σκέϊτερ έμεινε για λίγο ακίνητος και δεν ξέρω αν τούτο οφείλονταν στην αλλαγή τραγουδιού ή στο άρωμα. Είδα όμως να πάλλονται τα πτερύγια της μυτούλας του.
Άνθρωποι δύσθυμοι κάτω απ’ τη γη ξεσηκώθηκαν με το άρωμα του μικρού αυτού λουλουδιού των αγρών. Σίγουρα όλοι θα κάνανε στο μυαλό τους συνειρμούς με μανουσάκια. Ακόμη και η Σριλανκέζα αν δεν έχει η πατρίδα της αυτό το λουλούδι, θα σκεφτότανε κάποιο παρόμοιο.
Εγώ μεταφέρθηκα σε εκείνη την εκδρομή που είχαμε πάει ποδαράτα με το γυμνάσιο. Μια αλκυονίδα μέρα του Γενάρη. Ήτανε ένα χωράφι γεμάτο μανουσάκια που ευωδιάζανε. Είχαμε δέσει από δυο δεντράκια ένα σπάγκο για φιλέ και παίζαμε βόλεϋ. Από τη μια μεριά εμείς και από την άλλη μεριά τα κορίτσια με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα σοσόνια. Πράσινο χορτάρι ασπροκίτρινα μανουσάκια και κόκκινα κατακόκκινα τα μάγουλα τους σαν παπαρούνες. Κάθε φορά που χτυπούσαν τη μπάλα κακάριζαν από γέλια. Έβραζε μέσα τους η λάβα της νιότης η ίδια που έβραζε και μέσα σε μας. Κατά βάθος θέλαμε να πέσουμε πάνω τους και να κυλιστούμε μαζί τους κάτω στα μανουσάκια. Και δεν ήταν, βέβαια, μόνο ο λεπτός σπάγκος αυτό που μας συγκρατούσε ούτε το άγρυπνο βλέμμα του γυμναστή. 

Δημήτρης Κουκουλάς

Ιανουάριος 2010