ΑΠΟ ΘΕΑΤΡΑ ΟΜΩΣ; !!!

Μπορεί τα πράγματα σε άλλους τομείς να πηγαίνουνε χάλια –να πιάνουμε πάτο και να ντρεπόμαστε- αλλά στο θέατρο έχουμε ψηλά το κεφάλι: είμαστε πρώτοι και με διαφορά! Πάνω από 100 θεατρικές σκηνές λειτουργούν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα! Νούμερο μοναδικό και άπιαστο για όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Και δεν είναι, βέβαια, μόνο σημερινό το φαινόμενο. Εδώ και 30 χρόνια όλο και πληθαίνουν οι θίασοι που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και το μεράκι τους για την πανάρχαια αυτή τέχνη που γεννήθηκε σε τούτα δω τα μέρη. Και κούτσα-κούτσα με κάτι επιχορηγήσεις και εισιτήρια Εργατικής Εστίας την παλεύουνε την κατάσταση. Τώρα με την κρίση δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτά τα κονδύλια. Φοβάμαι μήπως βγει ο Λοβέρδος και πει «δεν υπάρχει σάλιο για θέατρο».
Με μια πρώτη ματιά μπορούμε να χωρίσουμε τα θέατρα σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες:
1)Τα Τηλεοπτικά. Είναι τα θέατρα εκείνα που οι θίασοι τους απαρτίζονται από γνωστές φάτσες της μικρής οθόνης και άλλα από αυτά παίζουνε «κωμωδίες» δηλαδή βωμολοχίες με χειρονομίες στα σκέλια τύπου Λαζόπουλου και άλλα πρόζα πιο σοβαρή. Έρχονται πρώτα στην προτίμηση του κοινού -είτε με εργατική εστία είτε με πληρωτικό εισιτήριο- γιατί πολλοί συμπολίτες μας έχουνε τέτοια εξάρτηση με το γυαλί που όταν σηκώνονται από τον καναπέ τους να πάνε θέατρο πάλι στην τηλεόραση πάνε! Ακόμα και φάτσες που διαφημίζουνε προϊόντα θέλουν να βλέπουν. Διασχίζοντας με το τρόλεϊ τις προάλλες την Πατησίων είδα στην προθήκη ενός θεάτρου να φιγουράρει σε περίοπτη θέση: ο «για τη φουκαριάρα τη μάνα μου»!
2)Τα Γκλαμουράτα. Στην κατηγορία αυτή υπάγονται το Μέγαρο Μουσικής, για κάποιες ιδιαίτερες εκδηλώσεις, το Παλλάς και λίγο το Ρεξ της Πανεπιστημίου. Είναι τα θέατρα με το μεγάλο promotion και το κοινό με τα χοντρά πορτοφόλια. Κάθε παράσταση που ανεβαίνει διατυμπανίζεται ακόμα και από τα δελτία ειδήσεων της tv. Τελευταία στο Παλλάς μας προέκυψε και ένα καινούργιο φρούτο: Με 100 και 150 ευρώ εισιτήριο πήγαν να δουν ηθοποιούς φίρμες –πέρσι ο Ντεπαρντιέ με την Αρντάν και φέτος ο Τζέρεμυ Άϊρονς- να διαβάζουν από καρέκλας αποσπάσματα κλασικών βιβλίων. Κάτι που το υπουργείο οικονομικών ίσως και να το εντάξει στα υψηλά τεκμήρια διαβίωσης! Δεν ξέρω εάν και πόσα πληρώσανε για τον Γιάλομ στο Μέγαρο!
3)Τα Μικρά Θέατρα με Σκηνή. Είναι η κατηγορία στην οποία παίζεται Θέατρο! Λίγα τα μέσα και ολιγάριθμοι θίασοι αλλά προσεγμένο συνήθως ρεπερτόριο και παθιασμένοι με την τέχνη του Θέσπιδος άνθρωποι, εγγυώνται ότι δεν θα κλάψεις το πολύ ακριβό, για το κόστος ζωής, εισιτήριο! Μπορώ μάλιστα να αναφέρω ενδεικτικά και μερικά από αυτά τα θέατρα: Απλό, Βασιλάκου, Κεφαλληνίας, Αποθήκη, Αμφιθέατρο, Στοά και άλλα παρόμοια, οι ασχολούμενοι ξέρουν.
4)Τα Χωρίς Σκηνή υπο-Θέατρα. Κάτι υποτυπώδεις και αποπνικτικοί χώροι όπου σε 15 τετραγωνικά στριμώχνονται θεατές και ηθοποιοί που είναι έτοιμοι να σε καβαλήσουν στο σβέρκο γιατί αυτοί πρέπει να παίξουν! Σε μια τέτοια σκηνή του Νέου Κόσμου είδαμε και πάθαμε πρόπερσι με ένα έργο που είχε μάλιστα και χορευτικά! Σηκώνανε τις ποδάρες τους κάτι μαντράχαλοι και έλεγες τώρα θα μου φύγει η μούρη. Προέχει η έγνοια για τη διατήρηση της σωματικής σου ακεραιότητας και πρέπει να είναι πολύ υψηλού επιπέδου η παράσταση για να σου αποσπάσει το ενδιαφέρον μέσα σε τόσο extreme καταστάσεις.