«Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι τραγική επειδή είναι άθλια»!!!

Θα μου πείτε: «τέτοια ώρα τέτοια λόγια!» Μα γι’ αυτό το έβαλα μπας και πάρουμε καμιά ανάσα μέσα από αυτή την ιδιότυπη και «απελπιστική αισιοδοξία» του. Γιατί και τότε που ο Αλμπέρ Καμύ το διατύπωσε στα 1939 σε ένα κριτικό του σημείωμα για το μυθιστόρημα του Σάρτρ «Η Ναυτία», η παγκόσμια κατάσταση των πραγμάτων δεν ήτανε καθόλου ρόδινη.
Και συνέχιζε την όντως καινοτόμα αυτή σκέψη του με το: «Η διαπίστωση του παραλογισμού της ζωής δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια αρχή». Που έμελε να γίνει και το μότο όλου το φιλοσοφικού και λογοτεχνικού του έργου.
Θυμάμαι παλιά όταν λάβαινε χώρα ένα άγριο έγκλημα η ένας τραγικός αυτοχειριασμός σε κάποια υποβαθμισμένη συνοικία μιας πόλης η απομακρυσμένο χωριό της επαρχίας, οι εφημερίδες στις αναλύσεις τους έβαζαν πάντα το θέμα της οικονομικής εξαθλίωσης: «Η φτώχια και η απόγνωση όπλισαν το χέρι του δολοφόνου ή του αυτόχειρα!» έβλεπες στα πρωτοσέλιδα τους. Όταν όμως κάτι παρόμοιο γινόταν σε κάποια εύπορη συνοικία το πράγμα δυσκόλευε και στην ερμηνεία μπαίνανε άλλοι παράμετροι: «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» «ακατανόητο έγκλημα» έλεγαν πια οι υπέρτιτλοι.
Γιατί μάλλον η τραγικότητα που μας λέει ο Καμύ έχει να κάνει με τα μεγάλα υπαρξιακά αδιέξοδα που διατρέχουν όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλους τους ανθρώπους. Και ίσα-ίσα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, που αυτά διογκώνονται με την άνοδο του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου. Μια ματιά στη σύνθεση της πελατείας των ψυχολόγων και των ψυχαναλυτών, νομίζω, πως το επιβεβαιώνει.
Και επειδή το θέμα προσφέρεται για συζήτηση δεν θέλω να μακρηγορήσω -πιο πολύ θα ήθελα να ακούσω απόψεις- θα τελειώσω με την άλλη φράση του μεγάλου φιλόσοφου που βάζει τη λέξη «διαπίστωση» για τον παραλογισμό της ζωής, ως αρχή, γιατί εξυπακούεται πως η «αποδοχή» του, σηματοδοτεί μια κατάκτηση ένα τέλος, αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας υπαρξιακής μας περιπέτειας που λέγεται ζωή!