ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!

Τον τελευταίο καιρό με την κρίση βομβαρδιζόμαστε νυχθημερόν από τα μίντια και σε γενναίες δόσεις από οικονομικά μεγέθη και νούμερα. Αν και τα περισσότερα από αυτά ήταν τελείως άγνωστα για τον πολύ κόσμο, σιγά-σιγά με την επανάληψη και από το ύφος και τη χροιά της φωνής των παρουσιαστών, μάθαμε όλοι λίγο ως πολύ όχι τι ακριβώς σηματοδοτεί το καθένα από αυτά αλλά ποιανού η άνοδος είναι καλή και κακή η πτώση, και ποιανού το ανέβασμα μας βοηθά ενώ το πέσιμο μας καταστρέφει. Ψηλά π.χ. τα spreads χαθήκαμε, ενώ αυξημένο το ΑΕΠ σημαίνει σωτηρία! Κακή η χαμηλή ισοτιμία με το δολάριο αλλά πολύ καλή η πτώση του τιμαρίθμου!
Υπάρχει βέβαια και ένα μέγεθος πολύ γνωστό και κατανοητό, σαφέστατο θα έλεγα που είναι ο τρόμος του κοσμάκη: ο δείκτης της ανεργίας! Σε ποσοστό επί τοις εκατό του εργατικού δυναμικού της χώρας μας που, δυστυχώς, όλο και ανεβαίνει! Είναι το νούμερο που συνιστά μια μόνιμη απειλή για τους εκτός αυτού και μια κόλαση για τους εντός αυτού εμπεριεχομένους!
Μια κόλαση πολύπλευρη που δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική διάσταση των πραγμάτων: οι περισσότερες π.χ. απολύσεις σήμερα γίνονται μετά από πτώχευση χωρίς καταβολή αποζημίωσης ενώ το μηνιάτικο επίδομα των 456 ευρώ που δίνει ο ΟΑΕΔ για 6 ή 12 μήνες φαντάζει κοροϊδία. Αλλά με αυτά τα δύσκολα και ψυχοφθόρα του μετά που ψάχνεις για δουλειά! Αιτήσεις και βιογραφικά όταν φανεί καμιά αγγελία, μέσα στη ομολογημένη, από παντού και από όλους, επιδεινούμενη ύφεση. Και να σ’ έχουνε πάρει και από πάνω και τα χρόνια! Και πως αντέχετε αυτό το «θα σας τηλεφωνήσουμε!» και το τηλέφωνο να μη χτυπάει.
Μα εκεί που οι άνεργοι συνάνθρωποι μας πλήττονται, νομίζω, από την ανεργία ανεπανόρθωτα και καίρια είναι στο υπαρξιακό υπόβαθρο της καθημερινότητας τους. Αυτό το status της συνήθειας μας. Χάνεται εκείνη η μικροχαρά που είχε το σχόλασμα και η προσμονή για την αργία. Η γλύκα του Σαββατοκύριακου και οι διακοπές με τα όνειρα ενός χρόνου. Κλείνονται οι άνθρωποι και γρήγορα έρχεται η μελαγχολία και η κατάθλιψη.
Γιατί όσο και να κατακρίνουμε τη μισθωτή εργασία και να αγωνιζόμαστε να την αλλάξουμε, με αυτή ζούμε σήμερα και μέσα στα πλαίσια της πλάθονται τα όνειρα και οι έρωτες των ανθρώπων. Και όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ κάπου στον «Σίσυφο», ακόμη και αυτό το σύμβολο του καταναγκασμού είχε τις μικροχαρές του: όταν κατέβαινε την πλαγιά του βουνού για να ξαναπάρει το βράχο που είχε κυλήσει κάτω, αγνάντευε στο βάθος τα ωραία τοπία και τα χρυσαφιά ακρογιάλια του ηλιοβασιλέματος και η ψυχή του αναγάλλιαζε και ας ήξερε πως και την άλλη μέρα το πρωί θα ήταν αντιμέτωπος με το ίδιο γι' αυτόν μαρτύριο!