ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ!!!

Στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού που γίνεται αυτές τις μέρες στην Καλαμάτα έγινε χθές το βράδυ στο χώρο της Αρχαίας Μεσσήνης -στο χώρο που όταν ολοκληρωθούν οι ανασκαφές και η αποκατάσταση των μνημείων θα αναδειχτεί στους κορυφαίους αρχαιολογικούς μας χώρους- μια μοναδική και αξέχαστη εκδήλωση.

Από νωρίς στις 7.30' μμ, λίγο πριν το σούρουπο δηλαδή, ξεκίνησε η ξενάγηση μας από τον ίδιο τον πρωτεργάτη του τεράστιου αυτού έργου τον καθηγητή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Πέτρο Θέμελη που εδώ και 25 χρόνια με αυταπάρνηση και ακάματη θέληση κοντεύει να φέρει σε πέρας ένα ασύληπτο στην αρχή όραμα και να αφήσει την υπογραφή του και την προσωπική του σφραγίδα σε μια μεγάλη παρακαταθήκη του παρελθόντος στις επερχόμενες γενιές.

Μας ξενάγησε στο εκπληκτικό θέατρο που έχει αρχίσει η αποκατάσταση του από το χώρο των παρασκηνίων και της Σκηνής και έπεται η τοποθέτηση των μαρμάρινων καθισμάτων που έχουν βρεθεί άθικτα. Μετά στο χώρο της Αγοράς και του πανέμορφου Ασκληπιείου με τα μαρμάρινα αναθήματα σε Θεούς και Ανθρώπους όπου όλως παραδόξως υπάρχει και ένα προς την Θεά Ίσιδα της Αιγύπτου.

Και αφού κατηφορίσαμε προς το μοναδικό και καλύτερα σωζόμενο και πλήρως αποκαταστημένο Αρχαίο Στάδιο με τις μισές μαρμάρινες και μισές χωμάτινες κερκίδες, καταλήξαμε στον χώρο του Εκκλησιαστηρίου, τον πρώτο που αποκαταστάθηκε.

Πρόκειται για έναν χώρο ιδανικό για μουσικές εκδηλώσεις που πέρα από την πολύ καλή ακουστική του, προσφέρει στους θεατές μια μοναδική θέα που φθάνει μέχρι κάτω στον Μεσσηνιακό Κόλπο.

Εκεί μας παρέλαβε η μεγάλη μουσικός μας κ. Ντόρα Μπακοπούλου που με μια μοναδική μαεστρία χωρίς τη χρήση παρτιτούρας, μας προσέφερε με γενναιοδωρία το θείο ταλέντο της και μια μουσική πανδαισία, συνοδευόμενη μάλιστα στο εισαγωγικό της κομμάτι από μια νεαρά χορεύτρια του φεστιβάλ που βλέπετε στη φωτογραφία.

Έπαιξε μέσα σε μια άκρως κατανυκτική ατμόσφαιρα πολλά από τα μοναδικά έργα για πιάνο του μεγάλου Σοπέν και ήτανε σαν μια άλλη κρήνη αυτή, δίπλα στην αρχαία την Αρσινόη που συνεχίζει να ρέει ακόμη, να μας γλυκαίνει με το απαλό κελάρισμα της και σιγά-σιγά μαζί με το μισόγιωμο φεγγάρι που ανέβαινε στον ουρανό, να μας πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω και να μας συνδέει με ένα περίεργο διαχρονικό δέσιμο με ανθρώπους που έζησαν, ονειρεύτηκαν, αγάπησαν, έκλαψαν και πέθαναν εδώ σε αυτά τα ίδια μέρη!

ΜΕΤΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ….ΤΡΟΜΑΞΑ!!!

Μετά από απουσία ενός και πλέον μήνα στο χωριό για διάφορες δουλειές, μπήκα σήμερα στο μετρό και …τρόμαξα: Κάθε βαγόνι και ένα ομαδικό πορτραίτο μελαγχολίας! Σκυθρωπά πρόσωπα σαν μάσκες και μια βαριά σιωπή πιο βαριά και από τον ορυμαγδό του συρμού πάνω στις ράγες και τον ήχο της μονότονης αναγγελίας των σταθμών!
Είμαι τακτικός χρήστης των μέσων μαζικής μεταφοράς και ξέρω πολύ καλά ότι οι χώροι αυτοί δεν φημίζονται και τόσο για την ευθυμία και ιλαρότητα των συνωστιζομένων επιβατών τους. Πάντα υπάρχει εκεί η ευκαιρία για περισυλλογή και υπαρξιακές αποδράσεις του νου στον μικρό χρόνο της διαδρομής αλλά και πάντα υπήρχε ένα σπάσιμο της σιωπής από κάποια κουβέντα για τον καιρό ή κάποιο ρατσιστικό παραλήρημα των ηλικιωμένων, από την εύθυμη εισβολή μιας νεαροπαρέας ή τον τσιριχτό ήχο της ροκ μουσικής από τα ακουστικά κάποιου.
Σήμερα άλλαξα τέσσερις συρμούς και τέσσερις φορές έπεσα πάνω στο ίδιο και απαράλλαχτο μουντό σκηνικό που σας περιέγραψα στην αρχή. Όσο βαθαίνει η κρίση και προχωράει τόσο συνειδητοποιούνε, στην πράξη πια, ακόμη και οι πιο αφελείς –θυμάστε για την κοπέλα που σας είχα γράψει στις 16.02.10 που μιλούσε στο κινητό: «…και το καλοκαίρι που θα περάσει η κρίση, θα βρούμε δουλειά εγώ και ο Σάκης και θα είμαστε πολύ γαμάτοι ρε πούστη…»- ότι αυτό που ήρθε κι’ έρχεται είναι τόσο άγριο και τόσο απρόβλεπτα ανατρεπτικό για το στάτους του μέσου Έλληνα που κόβει την ανάσα.
Όταν κλείνει π.χ. ένα κατάστημα που λειτουργούσε ολόκληρες δεκαετίες δυο οικογένειες πέφτουν στα τάρταρα: αυτή του μαγαζάτορα που ήταν σίγουρη πως είχε λύσει το οικονομικό της πρόβλημα σε βάθος χρόνου και αυτή του ιδιοκτήτη του κτιρίου που νόμιζε πως είχε εξασφαλίσει στο διηνεκές ένα εισόδημα για κάποιο από τα παιδιά της, μιας και είναι πια γνωστό πως ό,τι κλείνει δεν ξανανοίγει.
Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν ότι τη μεγαλύτερη μελαγχολία είχαν στα πρόσωπα οι μετανάστες (και όλοι ξέρουμε πως το μετρό το παίρνουν μόνο οι νόμιμοι) αυτοί που λίγα χρόνια πριν έλαμπαν από χαρά γιατί βρεθήκαν στον «παράδεισο». Θυμάμαι μάλιστα αυτούς που έρχονταν από τα πρώην κομμουνιστικά κράτη πόσο αδιανόητο τους φαίνοτανε και πόσο εκπλήσσονταν με μας γιατί ενώ ζούσαμε σε αυτόν τον "παράδεισο" του καπιταλισμού είχαμε ακόμη αριστερά κόμματα!
Τώρα δεν έρχεται κανένας ξένος πια και πολλοί είναι εκείνοι που γυρνάνε πίσω στις πατρίδες τους. Τα πράγματα θα ισορροπήσουν από μόνα τους. Τώρα καταλαβαίνουνε και οι πιο κουτοί ότι δεν είχαν έρθει οι άνθρωποι αυτοί για τουρισμό αλλά για να δουλέψουν.

Και οι ηλικιωμένοι ρατσιστές που προανέφερα τώρα σωπαίνουν, γιατί είναι τα παιδιά τους χρεωμένα και χωρίς δουλειά και θα κληθεί η ψαλιδισμένη πλέον σύνταξη τους να τα ενισχύσει και με το χάλια που έχει το ΕΣΥ και η περίθαλψη και με τα γηρατειά που έρχονται: πως θα βρεθεί μια Ουκρανή για να τους …ξεσκατίσει;