Κάθε συνέντευξη του Σταύρου
Ζουμπουλάκη αποτελεί κέρδος για τον αναγνώστη καθώς ο λόγος του
χαρακτηρίζεται από μια βαθυστόχαστη και ήπια προσέγγιση των θεμάτων της.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από την τελευταία που παραχώρησε στη δημοσιογράφο Νόρα
Ράλλη της Εφημερίδας των Συντακτών αυτού του Σαββατοκύριακου:
………………………………………………………………………………
Αποτελεί σημαντικό
πολιτιστικό κεκτημένο της Ευρώπης η διάκριση του θρησκευτικού στοιχείου από το
πολιτικό, διάκριση που έχει πάρει τη νομική μορφή του χωρισμού
Εκκλησίας-Κράτους. Στην Ελλάδα, ο χωρισμός αυτός έχει νομικά προχωρήσει σε πολύ
μεγάλο βαθμό, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί. Μένουν λίγα ακόμη να γίνουν, τα
περισσότερα συμβολικού χαρακτήρα. Αυτό είναι εύκολο να γίνει και μπορεί να
γίνει αύριο το πρωί. Το δύσκολο και το κρίσιμο είναι να αποφασίσουμε ποιο θα
είναι το περιεχόμενο της θρησκευτικής διδασκαλίας στα σχολεία, αν υποτεθεί ότι
χρειάζεται τέτοιου είδους διδασκαλία. Προσωπικά είμαι υπέρ ενός υποχρεωτικού
μαθήματος Θρησκευτικών, χωρίς κανέναν απολύτως ομολογιακό ή κατηχητικό
χαρακτήρα. Πυρήνας αυτού του μαθήματος θα είναι η Βίβλος, Παλαιά και Καινή
Διαθήκη. Πάνε δεκαπέντε ακριβώς χρόνια που έχω κάνει την πρόταση για τα
Θρησκευτικά ως βιβλικό μάθημα. Θα διδάξουμε δηλαδή τους μαθητές τα μεγάλα
κείμενα της Βίβλου, όπως ακριβώς τους διδάσκουμε τα μεγάλα κείμενα της Αρχαίας
Ελλάδος. Θα τους καλέσουμε να τα γνωρίσουν, να ανακαλύψουν τη σημασία και την
ομορφιά τους. Θα τα διδάξουμε με ζέση, όπως διδάσκουμε και όλα τ’ άλλα, μα
χωρίς να καλούμε κανέναν να τα δεχτεί με τον τρόπο του πιστού. Δεν είναι
δουλειά του σχολείου αυτό. Τα Θρησκευτικά δηλαδή, θα είναι ένα ερμηνευτικό
μάθημα, όπως είναι και τα αρχαία, όχι ένα κατηχητικό μάθημα. Με πυρήνα τα
ιδρυτικά κείμενα της Βίβλου, θα διδάξουμε την ιστορία του χριστιανισμού, την
τέχνη του, τη σκέψη, τον πολιτισμό του. Ασφαλώς και τις άλλες θρησκείες, κυρίως
όσες συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την Ιστορία μας. Δηλαδή, τον
ιουδαϊσμό και το ισλάμ. Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω ότι η Ευρώπη είναι
ακατανόητη χωρίς τη Βίβλο και τη χριστιανική σκέψη και παράδοση; Η διοικούσα
Εκκλησία και η πλειονότητα των θεολόγων καθηγητών δεν μπόρεσαν τότε, ούτε τώρα
μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτή είναι η μόνη νομιμοποιητική βάση ενός
υποχρεωτικού μαθήματος, στο πλαίσιο του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτικού
πολιτισμού. Επειδή ακριβώς η Εκκλησία δεν κατανοεί και δεν αποδέχεται τον κόσμο
μέσα στον οποίο ζει, δίνει διαρκώς χαμένες μάχες. Η επιμονή της για ένα
κατηχητικό υποχρεωτικό μάθημα θα έρθει να προστεθεί, αργά ή γρήγορα, στη μακρά
σειρά τέτοιων μαχών. Η πρότασή μου, πάντως, για ένα βιβλικό μάθημα, μάθημα
γνώσης και όχι πίστης, δεν έχει τον χαρακτήρα του τακτικού ελιγμού για τη
διάσωση της ανεξαίρετης υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Πιστεύω απόλυτα ότι ένα τέτοιο μάθημα, όποιο όνομα κι αν του δώσουμε, θα είναι
μεγάλος πνευματικός πλούτος για το σχολείο μας. ............... …………………………….Αν
το μάθημα είναι υποχρεωτικό και έχει τον ομολογιακό χαρακτήρα που έχει σήμερα,
τότε το δικαίωμα απαλλαγής από αυτό πρέπει να είναι εγγυημένο. Με απλή δήλωση
του κηδεμόνα ή του μαθητή, αν είναι ενήλικος, χωρίς καμία απολύτως μνεία των
θρησκευτικών του πεποιθήσεων, κατά το πνεύμα δηλαδή της αρχικής εγκυκλίου του
Στυλιανίδη.
......................................................................................................................................
Βιογραφικό: O Σταύρος
Ζουμπουλάκης γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική και
φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στη μέση
εκπαίδευση. Από το 1998 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού
"Νέα Εστία". Είναι πρόεδρος, από το 2008, του Δ.Σ. του βιβλικού
ιδρύματος "Άρτος Ζωής". Σήμερα Πρόεδρος Εφορευτικού Συμβουλίου
Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου