Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

ROCK……ΚΑΠΗ !!!!!



Την Ελλάδα, οι αστέρες του διεθνούς πενταγράμμου, τη θυμούνται λίγο πριν δύσουν, στην κάμψη δηλαδή της ηλικίας τους, τότε που αρχίζουν τα προβλήματα της βιολογικής φθοράς και εμφανίζεται ο «άτιμος ο σφοντυλαθρίτης» όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Γιατί την εποχή της παντοδυναμίας τους και του μεγάλου σουξέ, η χώρα μας σε σχέση με τα πολυπληθή ακροατήρια της Ευρώπης και της Αμερικής, θεωρείτο απ’ τους ατζέντηδες κάτι σαν άγονη γραμμή, κάτι σαν Σίκινος, δηλαδή ή Φολέγανδρος μπροστά στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Πράγμα ανάλογο που συμβαίνει και στα καθ’ ημάς μεταξύ Αθήνας και επαρχίας με ομότεχνους και συνομήλικους συναδέλφους τους, που στη διάρκεια του καλοκαιριού παίρνουνε σβάρνα τα χωριά και τα πανηγύρια.
Και ενώ για τους δικούς μας μπορείς να επικαλεστείς βιοπορισμό και συμπλήρωση ενσήμων, για τους μεγάλους του εξωτερικού μάλλον η ακόρεστη γι’ αυτούς δίψα της δόξας και τα παραληρούντα από κάτω πλήθη σε συνδυασμό με την άλλη επίσης ακόρεστη δίψα των ατζέντηδων για παρά, είναι που οδηγούν στο γνωστό κατ’ έτος φαινόμενο: να βλέπουμε, δηλαδή, να λικνίζονται πάνω σε τεράστιες και ειδικά φωτισμένες πίστες με θηριώδη ηχεία, άνθρωποι που διανύουν την έκτη και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, άνθρωποι, δηλαδή, συνομήλικοι με τους συνταξιούχους του ΠΑΜΕ που διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας για καλύτερες συντάξεις ή με τους παππούδες και τις γιαγιές που βγάζουν τα εγγόνια τους βόλτα στα πάρκα και τις πλατείες.
Παλιά που στη μουσική κυριαρχούσαν η μελωδία και οι slow ρυθμοί, ήταν και πιο εύκολα τα πράγματα για τους υπερώριμους ηλικιακά εκπροσώπους της. Πέραν από το ότι απουσίαζε η έντονη καταπόνηση επί σκηνής, υπήρχε και το «κόλπο του πιάνου»: ένα τρικάκι δηλαδή για να παίρνουν μια ανάσα από το αναπόφευκτο, σε κάποια στιγμή, πιάσιμο της μέσης και τα πονάκια. Θυμάμαι τον Φρανκ Σινάτρα στο Λυκαβηττό αλλά και την Αμάλια Ροντρίγκεζ στον ίδιο χώρο, που έτσι «τυχαία» ενώ τραγουδούσαν με πάθος, πλησίαζαν σιγά-σιγά τον πιανίστα και ακουμπούσαν στην άκρη του πιάνου. Μια κίνηση που εκτός από τη στιγμιαία ανακούφιση που τους έδινε, περνούσε απαρατήρητη και από το κοινό, μεταξύ του οποίου και ο γράφων, ο γράφων που πλησιάζοντας τώρα την ανάλογη ηλικία, μπορεί να κρίνει εκ των υστέρων και εξ’ ιδίων τα τότε αλλότρια.
Ενώ τα τελευταία χρόνια που άρχισαν να γερνούν τα αστέρια των 60’s και των 70’s, τα αστέρια της ροκ δηλαδή μουσικής με τον έντονο ρυθμό και την κίνηση, τα πράγματα γίνανε πιο δύσκολα και το μόνο «κολπάκι» που απέμεινε είναι ο στύλος του μικροφώνου που τον βάζουν ακόμη και στα ασύρματα αυτά εργαλεία. Και έτσι που πιάνονται πάνω του με όλο το βάρος και …πάθος, τσιμπάνε και αυτοί την ανάλογη ανακούφιση. Και είναι νομίζω αυτά πράγματα θεμιτά γι’ ανθρώπους που καταπονούνται και παρόμοια γίνονται ακόμη και στο ποδόσφαιρο από νεότερους ηλικιακά αθλητές: ο διεθνής Καραγκούνης π.χ. που όλο πέφτει και ξαναπέφτει, δεν είναι ότι εκβιάζει διαρκώς το φάουλ ή το πέναλτι, είναι που παίρνει με τον τρόπο αυτό και κάποιες αναγκαίες ανάσες για την 35χρονη ηλικία του. Το ανερμήνευτο που επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά είναι αυτό που συμβαίνει με τον Μιγκ Τζάγκερ: με ασύρματο και χωρίς στύλο μικρόφωνο χορεύει διαρκώς και πηδάει!
Με τις γυναίκες τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα γιατί ενεδρεύει γι’ αυτές και η «παγίδα της αλατιέρας». Αυτό που έλεγε δηλαδή η Μελίνα για τις ξεμπράτσωτες γυναίκες μιας ηλικίας: «ποτέ δεν τινάζουμε αλατιέρα γιατί η κίνηση αυτή μας εκθέτει». Κάτι που δεν το γνώριζε πέρυσι η Μαντόνα και «το φυσάει και δεν κρυώνει». Εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με παρόμοιες κινήσεις επί σκηνής με αποτέλεσμα, έκτοτε, να βγαίνει με καλυμμένα τα μπράτσα.
Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω κανέναν, ίσα-ίσα που όλοι αυτοί είναι εκπρόσωποι μιας μεγάλης και αξεπέραστης εποχής που σιγά-σιγά μας τελειώνει. Γιατί από μια στιγμή και μετά μια αδηφάγα υπερπαραγωγή και μια άγρια εμπορική εκμετάλλευση άρχισε να αλέθει και να ισοπεδώνει τα πάντα. Κανόνας στην παγκόσμια μουσική έγινε πια το «εφήμερο»!!!.

19 σχόλια:

ELvA είπε...

God afton, navarine :)

Συμφωνω και επαυξανω, με οσα λες για καποιους διεθνους φημης αστερες που καταφθανουν στην Ελλαδα,λιγο πριν τη..δυση τους. Φταιει ομως και η νοοτροπια του 'επαρχιωτισμου' που υπαρχει στη χωρα μας και που ολα και ολους δεχεται, αρκει να ερθουν καποτε στην..Ελλαδα, εστω και αν ειναι στα γεραματα τους, εστω κι αν καθολου πια δεν πουλανε, στο εξωτερικο! Γιατι κατι τετοιο δεν συμβαινει σε αλλες χωρες δλδ. και ο κοσμος μπορει να απολαυσει καποιον στο απογειο της δοξας του και οχι στη δυση του;

Kameleon είπε...

Καλησπέρα!
Εγώ απλά θα ήθελα να συμπληρώσω το εξής:
Δε νομίζω ότι όλοι αυτοί "έρχονται" στα γεράματα, αλλά τους "φέρνουν" στα γεράματα! Νομίζω ότι υπάρχει διαφορά.

Βρομιστεράκι είπε...

Αυτό ακριβώς ήθελα να πω και εγώ.
Πιο πιθανό είναι το να τους φέρνουν οι δικοί μας τότε...

Tyler Durden είπε...

βασικά εμείς οι μεγάλοι έχουμε παράπονο, γιατί νέα αστέρια μας επισκέπτονται πλέον τακτικότατα.

Αλλά έχω μείνει άναυδος με τον αριθμό των παλιών συγκροτημάτων που ακόμα, παπούδια και με καθόλου νεα δισκογραφική δουλειά, υπάρχουν ακόμα και έρχονται για συναυλίες, ενώ τους είχα τελείως ξεχασμένους αγνοώντας την τύχη τους (πχ MC5, Nektar, New riders of the purple sage, Edgar Broughton Band, κλπ).

Επίσης ανόσιες επανασυνδέσεις συγκροτημάτων που έχασαν τον φροντμαν τους που ήταν η ψυχή της μπάντας (Queen, Doors, Alice in Chain)ή είχαν συνδεθεί με μια εποχή (Sex Pistols)

Τι συμβαίνει; Μερικοί μπορεί να μην έχουν συμπληρώσει τα συντάξιμα ή δεν είναι ασφαλισμένοι; Για μερικές υπερφίρμες δυσκολέυομαι να το πιστέψω

μ είπε...

Όπως λέει και ο Πανούσης, "αυτή την Κυριακή οι Scorpions στην κεντρική πλατεία του χωριού σας"!

Κουίζ: ποια η ομοιότητα των βουλευτών με τους ξένους σταρ; ;)

the monkeys είπε...

Ναι όντως navarino μας έχεις δίκιο. Εμένα με εκνεύριζε όταν συγκροτήματα που πλεον είναι στη δύση τους έρχονταν Ελλάδα για συναυλίες και οι fan τους και μικροί και μεγάλοι πάθαιναν κρίσεις πανικού για να πάρουν το πολυπόθητο εισητηριάκι. Πάντως πλεον τα πράγματα είναι πιο ελπιδοφόρα. Τα τελευταία χρονάκια όλο και πιο πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες που είναι στα φόρτε τους επισκέπτονται την Ελλάδα (βέβαια αφορούν άλλο μουσικό είδος..κυρίως alternative, indie και pop).

navarino-s είπε...

@Elva μου καλησπέρα (δεν το ξέρω σουηδικά!)΄
Εμένα το λες που όταν ήμασταν με τη γυναίκα μου στη Στοκχόλμη το Μάη του '83 είχε συναυλία η Τζόνυ Μίτσελ και λυπηθήκαμε οι βλάκες το εισιτήριο και οικτίρουμε έκτοτε τον εαυτό μας;

navarino-s είπε...

@Kameleon νομίζω πως έχεις δίκιο και ότι ο ατζέντικος παράγοντας είναι πιο ισχυρός!

navarino-s είπε...

@Βρομιστεράκι μου γειά σου! ΄Ητανε η Μάρθα στην Αμάλια Ροντρίγκεζ!

ippoliti_ippoliti είπε...

Καλησπέρα Navarine. συμφωνώ απολύτως. Βέβαια τώρα να σου πώ ότι με πειράζει που έρχονται στη δύση τους ψέματα θα σου πώ. αν είχαν έρθει και στην ανατολή τους ...
Καλό βράδυ και καλό φθινόπωρο

navarino-s είπε...

@Tyler τα ξέρεις πολύ καλύτερα τα πράγματα και νομίζω θα χρειαστούμε τη γνώμη σου μιας και σκέφτομαι να γράψω πάλι για μουσική κάποια πράγματα.

navarino-s είπε...

@monkaki μου έχεις δίκιο αλλά τώρα τα ονόματα αυτά των καλλιτεχνών, όπως γράφω και στο φινάλε της ανάρτησης, δεν περιβάλλονται από αυτήν την μυθώδη αίγλη των παλαιών!

mia maria είπε...

Και εμένα δε μου αρέσει καθόλου που τρελαίνονται όλοι να πάνε σε συναυλίες "γερόντων". Εγώ προσωπικά προτιμώ να τους έχω στο μυαλό μου όπως ήταν όταν και εγώ ήμουν νέα!

navarino-s είπε...

@Μάνο μου γειά σου! Δεν θα συμφωνήσω για τους πολιτευτές γιατί τώρα τελευταία εμφανίζονται όλο και πιο πολλά κωλόπαιδα του πολιτικού μπαμπά και ζητάνε την ψήφο μας με μοντέρνους τρόπους! καλύτεροι οι Μαυρογιαλούροι!!!

navarino-s είπε...

@ippoliti μου γειά σου! Και εγώ το χάρηκα που είδα από κοντά τη Ροντρίγκεζ και ας ήταν ....προχωρημένη!!!

navarino-s είπε...

@big mama αυτό που λες είναι η καλύτερη στάση αλλά ο κόσμος, βλέπεις, λυγίζει μπροστά στο μύθο του παρελθόντος!

ELvA είπε...

God morgon / πολυ καλημερα σου, navarino μας

Xαιρομαι να βρισκω κι αλλους που τους αρεσει η Joni Mitchell και ετσι σου αφιερωνω αυτο

Υ.Γ
Πως σου φανηκε, εν ετει 1983, η Στοκχολμη; :)

navarino-s είπε...

@Elva μου καλησπέρα!
Σ'ευχαριστώ πολύ για το τραγούδι, με συγκινεί η χειρονομία σου! Φαίνεται πως η Joni Mitcell έχει πάντα σουξέ εκεί στα βόρεια γιατί και εμείς τη γνωρίσαμε από μια κασέτα της που μας είχαν στείλει πιο παλιά κάτι Νορβηγοί φίλοι μας!

Η Στοκχόλμη τις μέρες εκείνες -είχαμε πέσει σε μια απίστευτη καλοκαιρία και κυκλοφορούσαμε να καταλάβεις με τ-σερτ- ήταν στις ομορφιές της. Ήμασταν με γκρουπ και πέραν από τα άκρως τουριστικά και πανέμορφα μέρη (η παλιά πόλη, το πλοιο του Wassa, το πάρκο, ο πύργος του "οτε" κλπ) μας είχε εντυπωσιάσει πολύ μια κάπως σαν υπόγεια πλατεία εκεί κοντά στον κεντρικό σταθμό όπου γίνονταν τότε διαδηλωσεις και διαμαρτυρίες σε καθημερινή μάλιστα βάση για όλα τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα του πλανήτη: δικτατορίες της της Ν.Αμερικής, εισβολή των σοβιετικών στο Αφγανιστάν, πείνα στη Μπιάφρα της Αφρικής κλπ. Εκείνη η βδομάδα π.χ. ήταν αφιερωμένη εναντίον της χούντας του Πινοσέτ! Εκδηλώσεις με μουσική ομιλίες και θεατρικά δρώμενα και με τη συμμετοχή μάλιστα χιλιάδων ανθρώπων. Μας είπαν πως στη διάρκεια της δικής μας δικτατορίας γινόντουσαν εκεί πάμπολλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Αυτός ο αλτρουϊσμός των σουηδών μας είχε εντυπωσιάσει ήταν κάτι το ασύληπτο για τα δικά μας μέτρα!
Δεν ξέρω τώρα πως είναι τα πράγματα αλλά ένα πολύ θετικό πρόσημο για το λαό αυτόν υπάρχει έκτοτε μέσα μου! Άσε που τώρα τελευταία βγάλανε και εκείνον το μάγκα το Ρόϋ Άντερσον!!!

ELvA είπε...

Kαλησπερα navarine :)

Αξιζει οντως να μαθαινεις τη γνωμη ταξιδευτων για τη πολη που μενει κανεις, επειδη τη βλεπουν απο αλλη ματια και αυτο εχει μεγαλυτερο ενδιαφερον!
Η Joni Mitchell ειναι αγαπητη σαν καλλιτεχνης απο οσους εχουν καλο μουσικο γουστο,οπως..ημεις και υμεις! :)

Καλο σου βραδυ απο τη Σουηδια, τη πατριδα του υπεροχου Roy Andersson!