ROCK……ΚΑΠΗ !!!!!

Την Ελλάδα, οι αστέρες του διεθνούς πενταγράμμου, τη θυμούνται λίγο πριν δύσουν, στην κάμψη δηλαδή της ηλικίας τους, τότε που αρχίζουν τα προβλήματα της βιολογικής φθοράς και εμφανίζεται ο «άτιμος ο σφοντυλαθρίτης» όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Γιατί την εποχή της παντοδυναμίας τους και του μεγάλου σουξέ, η χώρα μας σε σχέση με τα πολυπληθή ακροατήρια της Ευρώπης και της Αμερικής, θεωρείτο απ’ τους ατζέντηδες κάτι σαν άγονη γραμμή, κάτι σαν Σίκινος, δηλαδή ή Φολέγανδρος μπροστά στη Μύκονο και τη Σαντορίνη. Πράγμα ανάλογο που συμβαίνει και στα καθ’ ημάς μεταξύ Αθήνας και επαρχίας με ομότεχνους και συνομήλικους συναδέλφους τους, που στη διάρκεια του καλοκαιριού παίρνουνε σβάρνα τα χωριά και τα πανηγύρια.
Και ενώ για τους δικούς μας μπορείς να επικαλεστείς βιοπορισμό και συμπλήρωση ενσήμων, για τους μεγάλους του εξωτερικού μάλλον η ακόρεστη γι’ αυτούς δίψα της δόξας και τα παραληρούντα από κάτω πλήθη σε συνδυασμό με την άλλη επίσης ακόρεστη δίψα των ατζέντηδων για παρά, είναι που οδηγούν στο γνωστό κατ’ έτος φαινόμενο: να βλέπουμε, δηλαδή, να λικνίζονται πάνω σε τεράστιες και ειδικά φωτισμένες πίστες με θηριώδη ηχεία, άνθρωποι που διανύουν την έκτη και την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, άνθρωποι, δηλαδή, συνομήλικοι με τους συνταξιούχους του ΠΑΜΕ που διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας για καλύτερες συντάξεις ή με τους παππούδες και τις γιαγιές που βγάζουν τα εγγόνια τους βόλτα στα πάρκα και τις πλατείες.
Παλιά που στη μουσική κυριαρχούσαν η μελωδία και οι slow ρυθμοί, ήταν και πιο εύκολα τα πράγματα για τους υπερώριμους ηλικιακά εκπροσώπους της. Πέραν από το ότι απουσίαζε η έντονη καταπόνηση επί σκηνής, υπήρχε και το «κόλπο του πιάνου»: ένα τρικάκι δηλαδή για να παίρνουν μια ανάσα από το αναπόφευκτο, σε κάποια στιγμή, πιάσιμο της μέσης και τα πονάκια. Θυμάμαι τον Φρανκ Σινάτρα στο Λυκαβηττό αλλά και την Αμάλια Ροντρίγκεζ στον ίδιο χώρο, που έτσι «τυχαία» ενώ τραγουδούσαν με πάθος, πλησίαζαν σιγά-σιγά τον πιανίστα και ακουμπούσαν στην άκρη του πιάνου. Μια κίνηση που εκτός από τη στιγμιαία ανακούφιση που τους έδινε, περνούσε απαρατήρητη και από το κοινό, μεταξύ του οποίου και ο γράφων, ο γράφων που πλησιάζοντας τώρα την ανάλογη ηλικία, μπορεί να κρίνει εκ των υστέρων και εξ’ ιδίων τα τότε αλλότρια.
Ενώ τα τελευταία χρόνια που άρχισαν να γερνούν τα αστέρια των 60’s και των 70’s, τα αστέρια της ροκ δηλαδή μουσικής με τον έντονο ρυθμό και την κίνηση, τα πράγματα γίνανε πιο δύσκολα και το μόνο «κολπάκι» που απέμεινε είναι ο στύλος του μικροφώνου που τον βάζουν ακόμη και στα ασύρματα αυτά εργαλεία. Και έτσι που πιάνονται πάνω του με όλο το βάρος και …πάθος, τσιμπάνε και αυτοί την ανάλογη ανακούφιση. Και είναι νομίζω αυτά πράγματα θεμιτά γι’ ανθρώπους που καταπονούνται και παρόμοια γίνονται ακόμη και στο ποδόσφαιρο από νεότερους ηλικιακά αθλητές: ο διεθνής Καραγκούνης π.χ. που όλο πέφτει και ξαναπέφτει, δεν είναι ότι εκβιάζει διαρκώς το φάουλ ή το πέναλτι, είναι που παίρνει με τον τρόπο αυτό και κάποιες αναγκαίες ανάσες για την 35χρονη ηλικία του. Το ανερμήνευτο που επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά είναι αυτό που συμβαίνει με τον Μιγκ Τζάγκερ: με ασύρματο και χωρίς στύλο μικρόφωνο χορεύει διαρκώς και πηδάει!
Με τις γυναίκες τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα γιατί ενεδρεύει γι’ αυτές και η «παγίδα της αλατιέρας». Αυτό που έλεγε δηλαδή η Μελίνα για τις ξεμπράτσωτες γυναίκες μιας ηλικίας: «ποτέ δεν τινάζουμε αλατιέρα γιατί η κίνηση αυτή μας εκθέτει». Κάτι που δεν το γνώριζε πέρυσι η Μαντόνα και «το φυσάει και δεν κρυώνει». Εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με παρόμοιες κινήσεις επί σκηνής με αποτέλεσμα, έκτοτε, να βγαίνει με καλυμμένα τα μπράτσα.
Και όλα αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω κανέναν, ίσα-ίσα που όλοι αυτοί είναι εκπρόσωποι μιας μεγάλης και αξεπέραστης εποχής που σιγά-σιγά μας τελειώνει. Γιατί από μια στιγμή και μετά μια αδηφάγα υπερπαραγωγή και μια άγρια εμπορική εκμετάλλευση άρχισε να αλέθει και να ισοπεδώνει τα πάντα. Κανόνας στην παγκόσμια μουσική έγινε πια το «εφήμερο»!!!.